We hebben bezoek gehad. En niet zomaar van de eerste de beste, maar van W.O.II. veteraan Stuart Brandow die in New Jersey woont. We hebben hem een paar jaar geleden leren kennen toen hij op bezoek was in België naar aanleiding van de herdenking van W.O.II. Stuart was tijdens die oorlog gestationeerd in Werm en komt nog regelmatig op bezoek daar. Na onze kennismaking ben ik via email in contact gebleven met hem en toen ik hem liet weten dat wij naar Utah verhuisden vertelde hij ons dat hij daar nog nooit geweest was. Dus hebben we hem uitgenodigd, maar dat Stuart 86 jaar is zou je eigenlijk toch niet zeggen hé...
Maandag 20 september, de eerste dag van zijn bezoek, hebben we Niki tegen 3pm opgehaald op het werk en zijn we het "Luchtvaartmuseum" van Hill Airforce Base gaan bezoeken (écht een kolfje naar hun hand !).
In dat museum staan zowel vliegtuigen van W.O.I en II alsook de F-16's. De 2 mannen hadden mekaar dan ook enorm veel te vertellen en ik...? Ik stond erbij en ik keek ernaar...maar ja, wat wil je hé, met 2 militairen...
Dag 2 (dinsdag 21/9) gaan Stuart en ik naar de "Kennecott Coppermines". Hierover heb ik in het verleden al wel meer verteld en ook al foto's getoond, maar onderstaande foto laat zien dat de ertsen die hier gewonnen worden oa. gebruikt werden voor de medailles van de Olympische Winterspelen 2002.
En om jullie nog eens héél duidelijk te laten zien hoe groot de kamions eigenlijk wel zijn, die hier dagdaagelijks rondrijden, deze foto. Bekijk vooral de verhouding tussen de man en zijn "kamionneke" !
Woensdag 22 september maken Stuart en ik een rondrit door de bergen om te genieten van de "Indian Summer". Van thuis gaat het naar Snowbasin en daarna verder naar Echo Lake. Vervolgens gaan we naar Park City, East Canyon Lake en via Morgan terug naar huis. We mistreffen het...het regent de ganse dag en we maken praktisch geen foto's. Maar niet getreurd, er zijn nog veel andere dingen die ik jullie wil laten zien.
Donderdag 23 september schijnt het zonnetje weer volop en maar goed ook want vandaag gaan we naar Salt Lake City. En nee...Niki gaat wéér niet mee (iémand moet de centjes gaan verdienen hé !). Stuart en ik bezoeken "Temple Square", de "Mormon Temple", de "Library" (waar Stuart een aantal familieleden probeerd op te sporen via hun gigantische inventaris) en we gaan ook nog tot aan het "Capitol". We hebben helaas geen tijd om dit mooie gebouw ook écht te gaan bezoeken, dus krijgen jullie alleen maar een foto van de buitenkant. Maar ik beloof - op mijn kommuniezieltje (voor wat dat waard is !) - dat ik bij de eerstvolgende gelegenheid als wij het "Capitol" bezoeken, een uitgebreid verslag mét beeldmateriaal, op dit blog zal zetten.
Na SLC is het hoog tijd om Niki op te halen en naar "Antelope Island" te rijden. We bezoeken de "Farm" en meteen komen we oog in oog te staan met één van de vele bewoners van het eiland...een "Bull Snake".
Dat het hier mooi en rustig is hoef ik niet meer uit te leggen als je volgende foto bekijkt
We komen bij een plekje uit, waar het huis van de allereerste en meteen ook de enigste échte bewoners van het eiland gestaan heeft. Het was George Frary die hier in 1891 een huis bouwde en samen met zijn vrouw Alice en hun 7 kinderen, leefde. Amper 6 jaar later stierf Alice en zij werd hier op het eiland begraven. Het cementen vierkant met de dikke steen erop (op de voorgrond van de foto) is haar graf.
Nadat we hier ongeveer een 3-tal uurtjes rondgereden en rondgewandeld hebben is het tijd om huiswaarts te keren want ook hier is het "sluitingstijd". Eén van de hedendaagse bewoners doet ons uitgeleide
Morgen - vrijdag 24 september - vertrekken we naar Moab (Zuid Utah) voor het weekend. Daar gaan we "Arches National Park" & "Canyonlands" bezoeken en zondagavond zijn we terug thuis.
Voor diegenen die niet zouden weten wat deze titel betekent, even een verduidelijking. Ieder jaar in september heeft hier in Ogden, de "World Wide Review" plaats. Dat is dé grootste handelsbeurs betreffende F-16 in Amerika. Die WWR gaat gepaart met het nodige feestje. Ieder jaar weer is er een ander thema en worden wij verzocht ons te kleden volgens het thema. Vorig jaar was het thema "Chicago en de jaren 30" (Al Capone stijl), dit jaar was het "Internationale Casino's". Bij aankomst moeten we eerst op de foto (ze willen bewijzen verzamelen denk ik...hihi !). Eerst Niki en ik in mooi gezelschap
en daarna een foto van de rest van de aanwezige Belgische militairen
Wie "Casino's" zegt, weet meteen ook dat er gegokt wordt. Iedere aanwezige krijgt een aantal "chips" om te spelen op de roulette, de pokertafels en/of andere gokspelletjes. Da's niet aan mij besteed, ik hou het liever op de lekkere hapjes en drankjes die a volonté tentoon gesteld staan. Daar betrap ik Niki aan de drankbar. De ijssculptuur die je achter hem ziet staan, dient om de cocktails te koelen vooralleer ze in de glazen belanden om geserveerd te worden...écht wel een "poepsjieke" bediening hoor !
Bij de aanwezigen zijn ook de - inmiddels vrienden geworden - Belgische delegatie van SABCA, Daniël & Philippe. Het was ook met hen weer een aangenaam en blij weerzien !
Voor hen die de foto's van vorig jaar nog niet zouden gezien hebben, jullie kunnen altijd in het archief (links op deze pagina) op zoek gaan naar september 2009. Dit gezegd zijnde, sluit ik het verhaal van de WWR af. Ik ben benieuwd welk thema het volgend jaar zal zijn...
11 september is een hele speciale dag dit jaar ! En nét omdat die zo speciaal is, maak ik hier een apart verhaal van. Mijn zus Bettie trouwt vandaag met haar vriend Erwin. Omdat we er niet bij kunnen zijn stuur ik hen een kaartje en laten we een bloemetje bezorgen, zo zijn we er toch een beetje bij.
Bettie & Erwin...Proficiat met jullie huwelijk ! We wensen jullie van alles alléén maar het allerbeste !
Het leven gaat nu eenmaal niet altijd zoals we het zouden willen, anders waren we erbij geweest, maar we hebben intussen wel vernomen dat het een geslaagd feestje was en we kijken al uit naar de foto's. Eén van de foto's heb ik wél al ontvangen...die van het gelukkige bruidspaar !
We hopen dat het jullie verder héél goed moge gaan !
We hebben op een paar dagen tijd 2 keer bezoek gehad. Het eerste bezoek (7 tot 9 september) zijn Arno & Martine - onze Nederlandse vrienden - die een paar nachtjes komen logeren. Zij maken een rondreis door Amerika. Arno en Dominique kennen mekaar al een aantal jaren en zijn mekaar vorig jaar - hier op Hill Airforce Base - toevallig terug "tegen het lijf gelopen". Arno deed toen mee aan een oefening voor de Nederlandse Defensie. We gingen toen uit eten, babbelden gezellig bij en maakten de afspraak dat - als zij ooit een vakantie zouden doen in Utah - zij bij ons zouden komen logeren.
en daar hoort natuurlijk deze gebruikelijke foto van ons 4-tjes bij. Arno & Martine, het was reuze gezellig om jullie een paar dagen hier in huis te hebben. Volgende keer samen met Fred & José ?
Intussen hebben we van onze dorpsgenoten Malou & Guy een email gekregen dat ook zij een rondreis maken door Californië en Utah. Met hen spreken we af dat zij - op hun weg van Yellowstone naar Salt Lake City - hier effe "binnenspringen voor een zjétje caffee" en ja...zaterdag 11 september zijn ze er !
Ons avondje "Hoesels kalle" sluiten we af met een gezellig etentje. Wat fijn om - zover van huis - mensen uit je eigen dorp te kunnen verwelkomen. Malou, Guy, fijn dat jullie er waren !!
We zeggen en schrijven zondag 5 september 2010. Vandaag gaan we naar Wendover (Nevada) voor het concert van CCR (Creedence Clearwater Revisited). Jaja...ze hebben hun naam veranderd...moeten veranderen omdat de vroegere leadzanger John Fogerty er niet meer bij is en hij absoluut niet wil dat ze onder hun vroegere naam verder blijven touren. Maar een verhaal moet je altijd beginnen bij het begin en dus moet ik hier ook iets vertellen over onze "nieuwe" (2de handse) auto.
We zijn redelijk "veramerikaniseerd" en daar hoort dan ook de aangepaste auto bij. In België hebben we de mogelijkheid niet om met dit soort auto rond te rijden en daarom willen we dat hier in de States wel kunnen doen. We hebben ons daarom een Chevy Tahoe gekocht. Kwestie van ook eens groots te kunnen uitpakken en veilig en hooggezeten door het verkeer te navigeren. Ons "voitureke"...
We zijn gisteren "effekes" gaan rondsnuiten in een paar garages en bij de 2de was het al prijs. We kwamen tot een heel goeie deal en daarom wilden ze zelfs niet eens meer dat we met onze andere auto naar huis zouden rijden. Niki - héél blij en héél fier met zijn nieuwe speelgoedje - wil nu natuurlijk absoluut niet dat ik achter het stuur kruip om naar Wendover te rijden, dat zal hij nu wel zelf doen
Als we Wendover naderen krijgen we te maken met een "zoutstorm". Neen...ik heb het niet verkeerd geschreven ! Het is geen zandstorm maar een echte "zoutstorm". We doorkruisen de woestijn/zoutvlakte van Bonneville - die bekend is om zijn snelheidsrecordpogingen www.utah.com/playgrounds/bonneville_salt.htm - en plots zien we geen hand meer voor onze ogen.
Gelukkig duurt dit maar een paar minuten en ééns door de storm schijnt het zonnetje weer volop. Om jullie een idee te geven van de enorme uitgestrektheid van de Bonneville-vlakte - én om jullie te laten zien dat het zout hier letterlijk voor het oprapen ligt - even deze 2 foto's
Wat kan je nog meer verwachten in een woestijn ? Kunst !!! Of op z'n Amerikaans "Art in the Desert". Wie krijgt het nu in z'n hoofd om hier zomaar in het midden van de woestijn, kunst neer te zetten ???
Ik weet niet of ik jullie dit al verteld heb, maar naar het schijnt is het grote zoutmeer (The great Salt Lake) aan 't opdrogen. Er wordt zelfs gefluisterd dat dit meer binnen een aantal jaren helemaal verdwenen zal zijn en deze foto's zijn daar toch wel "stille getuigen" van
Wendover lig in de staat Nevada en deze vriendelijke meneer wijst ons de weg naar ons hotel
Tijd voor CCR nu !!! Dit is de affiche
Zoals ik al zei, is de zanger vervangen door deze meneer ("Bulldog" voor de vrienden)
Het was écht wel een concert van jewelste !!! Geen minuut heb ik op mijn stoel kunnen blijven zitten, tot groot jolijt van Dominique. Ik herkende ALLE liedjes en heb ze hardop meegekweeld (oa. "Bad Moon Rising", "Proud Mary", "Hey Tonight", "Down on the Corner", "Coton Fields" enz). Geloof me, dat bezorgde me herinneringen aan gebeurtenissen en vroegere vrienden...ze waren er allemaal bij !
Deze 2 Heren zijn de laatste 2 originele leden van CCR destijds...Doug "Cosmo" Clifford & Stu Cook
Wat een heerlijke muziek van lang vervlogen tijden. Nu zijn jullie wel jaloers hé !!!
1 september 2010. In België is het vandaag de eerste dag van het nieuwe schooljaar en dus ook voor Lien. Niet zomaar een nieuw schooljaar, maar de 1ste dag van het 1ste leerjaar. Ze wordt veel te vlug groot als je het mij vraagt ! Ze is niet langer een kleutertje meer, maar een "schoolplichtige leerling". Vanaf nu is het menens met de school. Gedaan met alleen maar spelen, er zal nu ook geleerd moeten worden. Ik wil haar nog even een beetje moed inspreken en vanmorgen, nét vóór ze naar school vertrekt, spreek ik haar even via skype. Wat is ze fier en wat kijkt ze er naar uit om terug naar school te kunnen gaan ! Ze heeft haar vriendjes ook al zo lang moeten missen. Ze heeft er alle vertrouwen in en ik hoop maar dat het zo ook blijft. Ik merk wel aan haar mama (mijn dochter Joni) dat die het blijkbaar moeilijker heeft dan Lien zelf. Bij een nieuwe mijlpaal in het leven hoort een kaartje en dat is gelukkig nét op tijd aangekomen.
Ik heb er nog een tekstje bij verzonnen die helemaal toepasselijk is voor de gelegenheid :
"1 september is voor jou een grote dag de eerste in een lange rij de kleuterklas heb je "vaarwel" gezegd het kleuter zijn is voorgoed voorbij. Nu zal je moeten stilzitten, dat is waar maar als je goed zal opletten is je huiswerk zo klaar. De tijd van alleen maar spelen is nu definitief voorbij nu moet je huiswerk maken & leren tja...het hoort er allemaal bij. Wij duimen voor jou, heb volle moed doe je best en alles komt goed.
Van Oma Nana & Opa Niki
Ze was blij met haar persoonlijk kaartje vanuit het verre Amerika en heeft me belooft dat ze goed haar best zal doen zodat ze binnenkort zelf eens een briefje kan terug schrijven. Ben benieuwd wanneer...
We hebben nog één dagje tegoed van de "grote vakantie" en eigenlijk zou het zonnetje moeten schijnen. Maar ik heb "haar" nog niet gezien ! Het is ook nog maar 8u en over een kwartiertje komt "ze" normaal gesproken over de bergen piepen. Tenminste...dat hopen we, want voor het ogeblik ziet het er niet naar uit dat dat gaat gebeuren. Wie al in Oostenrijk geweest is weet wel dat het weer in de bergen rap kan omslaan. Ik begin aan mijn gewone, dagelijkse bezigheden. Maar hoezeer ik ook bezig ben, ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er vandaag daarbuiten iets "niet helemaal in de haak" is met ons zonnetje ! Tegen 9 uur is het nog altijd donker, grijs en het ziet er regenachtig uit. Tot ik buitenkom en ik boven in de bergen...de EERSTE SNEEUW zie liggen !!! Ik loop hier in mijn T-shirtje en short en ik zie "sneeuw" ? Ik wrijf me de ogen uit (eigenlijk vraag ik me af of ik nog slaap ?), bekijk het nog eens allemaal en loop dan vlug naar binnen voor het fototoestel. Ik weet het wel, ik heb hier nogal verteld over de eerste sneeuw, hoe mooi het wel is, hoeveel er wel ligt, hoelang we wel sneeuw hebben enz. Maar dit loopt toch écht wel de spuigaten uit en daarom wil ik deze foto laten zien. Jullie zouden me anders toch NIET geloven...
Een uur later is de sneeuw verdwenen en lopen de temperaturen weer flink op tot +/- 25°C. We hebben de zomer terug te pakken ! Jieha !!!
Vandaag 17 augustus 2010 hebben we een hele lieve, fijne mededeling gekregen van mijn zoon Jo en zijn vriendin Antje. Maar het verhaal begon eigenlijk een beetje verwarrend en raar.
Jo belde me met de vraag of Niki ook al thuis was. "Neen", was mijn antwoord..."Niki is toch nog aan 't werk...dat weet je toch !". Beetje stil aan de andere kant van de telefoon. "Komen jullie dan misschien seffens nog even op skype zodra Niki terug is van het werk ?" Wat vreemd dacht ik bij mezelf, maar beloofde dat - zodra Niki thuis zou zijn - we hen effe zouden bellen via skype. Zo gezegd, zo gedaan en weerom bekroop me het gevoel dat er iets niet was zoals het zou moeten zijn (moederlijk instinct ?).
Na veel vijven en zessen en heel wat over en weer gepraat over koetjes en kalfjes vertelde Jo ons dat Antje heel veel werk gehad had aan het opmaken van een oude slaapkamer en dat ze ons dat graag wilden laten zien via een foto die hij doorgestuurd had via email. "Wil je eens kijken of je die al gehad hebt ?" klonk het. Ik heb onmiddellijk mijn emails nagekeken en uiteindelijk ging het over deze foto
Natuurlijk zijn we héél fier, blij en vooral héél trots met hun beslissing !!! Ik wil hen alle 2 nogmaals van harte proficiat wensen en voor zo'n gelegenheid kan ik niet anders dan hen een kaartje te sturen
Dat betekent wel dat we volgend jaar 2X naar België zullen "moeten" reizen. Op 2 juni 2011 doet onze kleindochter Lien haar 1ste Kommunie en daar willen we uiteraard bij zijn. En een half jaar later, als Jo en Antje DE grote stap zetten, kunnen ze ons - met nog geen 100 paarden - tegenhouden om daar niet van de partij te zijn. Jo & Antje...PROFICIAT met jullie beslissing ! We kijken uit naar het feest !
Dikke kus en dikke knuf van ons 2-tjes voor jullie 2-tjes ! Mama & Dominique
Een maandagavond is eigenlijk niet écht een avond om naar een concert te gaan, maar vanavond treden "The Scorpions" op en omdat het hun "Farewell tour" is willen we er toch graag bij zijn. Het wordt een openluchtspektakel en we hopen dat de weergoden ons beter gezind zullen zijn dan gisteren, want toen regende en waaide het zo hard dat onze "gazebo" bijna ging vliegen. Maar nu ziet het er goed uit !
Het concert wordt geopend door de groep "Jackyl" (wat een lawaai !!!)
De tweede groep van de avond is "Tesla". Het zijn al even grote lawaaimakers als "Jackyl", maar Niki heeft het enorm naar zijn zin. Hij gaat helemaal "uit de bol" als er dan ook nog eens gevraagd wordt aan het publiek om allemaal mee te doen aan een "wereld-record-poging luchtgitaar" spelen. Zoiets moet je Niki al helemaal geen 2 keer vragen (en anders heeft hij het de 1ste keer niet gehoord)
En dan is het eindelijk de beurt aan "The Scorpions". Mijn verwachtingen zijn hoog gespannen. Ik hoop muziek ten gehoren te krijgen die "jeugdherinneringen" met zich mee zal brengen
En ook bij deze muziek, is Dominique weer helemaal zichzelf...
Helaas voor mij...ze houden zich de ganse avond aan het meer recente repertoire en ik blijf op mijn honger zitten behalve dan bij die ene overbekende ballade "Wind of Change". Ik had écht wel wat meer verwacht van een groep die toch al meer dan 30 jaar op een podium staat en die dan een "Farewell-tour" doet !
Binnenkort gaan we naar CCR in Wendover. Benieuwd of dat een beetje plezanter zal worden.
Zal ik jullie eens iets vertellen ? Ik verveel me hier absoluut niet hoor ! Buiten de gewone dingen zoals de "breakfast-afspraakjes" en het "wenskaarten maken" met de Internationale dames ben ik aan een volgende uitdaging begonnen...taarten bakken ! In Hasselt heb ik de "Koekjesfee" leren kennen en bij haar heb ik een boekje gekocht om héérlijke taarten zelf te maken. Dat wil ik wel eens uitproberen... Eerst bak je het biscuit en maak je een overheerlijke Meringue-boter. Die boter dient om - samen met de ananasstukjes - de taart te vullen en langs de buitenkant te besmeren.
Daarna komt er een suikerpasta over
Om de taart verder af te werken, heb ik de rest van de suikerpasta roze gekleurd. Uit die roze pasta maak ik kleine hartjes en een bloem (kwestie van die taart niet zomaar gewoon witjes te laten hé...)
En - al moet ik het zelf zeggen - ik ben écht wel fier op mijn allereerste, zelfgebakken taart ! Samen met Anja & Marcel (onze Nederlandse vrienden) hebben we de taart gekeurd, geproefd en zéér lekker bevonden (het zou natuurlijk ook kunnen dat iedereen dat zei om mij niet al te zeer te ontmoedigen hé). Bekijk hem maar eens...ik denk dat jullie zo "het water in de mond" krijgen bij het zien van de foto...
Na de taart heb ik me ook nog aan het bakken van een krentenbroodje gewaagd. Helaas, dat broodje was zóóóó lekker dat het al opgegeten was nog voor ik er een foto van kon maken...Foei Niki !!
En een paar dagen later heb ik - omdat we pruimen meegekregen hebben van Anja & Marcel - ook nog een poging ondernomen om een échte Belgische pruimentaart tevoorschijn te toveren. Hokus, pocus, pas...ook dit lukte me héél goed. Op het bureau bij Niki waren ze er in ieder geval blij mee.
Heb ik mijn beroep gemist ? Is dit iets waar ik alsnog een carrière van kan maken ? Of zit het gewoon in de familie (mijn nonk was een bakker) ? Ik heb er in ieder geval plezier in en zolang ik dat gevoel heb, kan ik vrienden wel eens verrassen met één van mijn taarten hé. Dus...als je zin krijgt in een stukje taart en een "zjetje caffee", dan zal je naar hier moeten komen (of je zal nog 4 jaar moeten wachten).
Op 25 juli 2010 schreef ik - vanuit San Fransisco - dit op mijn blog :
"Ik realiseer me dat we vorig jaar een afscheidsfeestje gehad hebben, net omdàt we naar Amerika verhuisden. Door al die drukte toen en omdat we in Werm bij Niki zijn ma logeerden en daar geen internet hadden, ben ik helemaal vergeten om iets over dat feestje te vertellen hier op mijn blog. In SF heb ik daar natuurlijk de tijd niet voor, maar ik beloof (op mijn kommuniezieltje !) dat ik - eens terug in Layton - alsnog een verhaal zal posten over die mooie, overgetelijke afscheidsdag."
Beloofd is beloofd dus hier volgt alsnog het verhaal waarmee ons hele Amerika-avontuur begon...
Een paar maanden vóór ons vertrek - tijdens een bezoek van Jo & Antje - kwam het gesprek plots op ons afscheid en vroegen zij ons of wij eigenlijk van plan waren een "afscheidsfeestje" te organiseren. Tja...dat waren we eigenlijk wel van plan ja, maar waarom zij dat nu al moesten weten (we hadden immers nog tijd genoeg om dat bekend te maken) werd ons later pas duidelijk. We kregen in ieder geval wél al te horen dat zij ons niet zomaar wilden laten vertrekken en dat zij ook wel iets voor ons in petto hadden. Ze wilden - samen met onze hele familie - uit eten gaan. Dat zagen wij natuurlijk wel zitten maar we vertelden hen er bij dat wij een gezellige avond mét familie én vrienden wilden organiseren. Om het afscheid niet overdreven lang te rekken, zou er één volledige dag besteed worden aan ons vertrek.
Wat Niki, noch ikzelf wisten, was dat onze families blijkbaar al lang bezig was met "iets" te organiseren...Bewijzen daarvan zijn ons pas achteraf (letterlijk) "overhandigd".
Ze willen ons iets blijvends meegeven en Pa (als "Padre Familias") mag er als eerste aan beginnen
Jo, Joni en de hele familie volgt zijn voorbeeld
En dan is het DE Amerika-dag ! Omdat wij aan iedereen gevraagd hebben om zich op "onze" avond te verkleden in iets typisch Amerikaans, krijgen we van Jo & Antje te horen dat wij ons al moeten verkleden vanaf 's middags voor het familie-etentje. Voor ons geen probleem, we zijn toch al helemaal "in the mood" en doen gewoon wat er van ons verwacht wordt. Kijk maar...
We kunnen natuurlijk niet vertrekken zonder een foto met mijn zoon, dochter en kleindochter
én een foto van ons volledig gezinnetje (jongens, wat gaan we hen allemaal missen !!!)
Maar dan komt de aap uit de mouw en wordt ons duidelijk dat onze families al een hele tijd plannetjes aan het smeden geweest zijn want plots komen ze aandraven met cadeautjes en dit... Logisch dat het me allemaal een beetje teveel word (en ik had me nog zó voorgenomen had NIET te zullen huilen...)
De familie Gielen is wel aanwezig bij het etentje, maar kan helaas - straks bij het feestje - er niet bij zijn en daarom mag een foto met Dominique en zijn familie niet ontbreken. Vlnr. schoonbroer Fons, zus Lizzy-Ann, Niki zijn mama, Niki, ik, zus Christel en schoonbroer Luc.
Rond 20u kan het feestje dan eindelijk beginnen. Maar ook nu weer heeft de familie iets in petto. Als ik - later op de avond - Joni, Jo en de rest al zingend zie/hoor binnenkomen is het allemaal nog plezant
maar enkele minuten later zitten Niki en ik op een stoel en beginnen Joni & Jo aan een lied met zelfgemaakte teksten op de melodie van het Amerikaans Volkslied. Dominique vindt het allemaal geweldig, mij word het voor de 2de keer vandaag teveel...ik huil tranen met tuiten bij het aanhoren van de tekst.
En weer hebben ze een cadeautje bij. Dit keer een fotokader met een foto van IEDEREEN van de familie. Die zal in ons huis in Layton zijn speciale plekje krijgen zodat onze familie altijd héél kort bij ons is. Het is alleen een kwestie van die kader in Amerika te krijgen want onze container is natuurlijk al vertrokken. Hopelijk kan Niki dat via militair transport regelen, want in onze valies past die kader helemaal niet en als handbaggage kunnen we het niet meenemen !
Nu nog een foto van mijn familie (vlnr. Pa, zus Bettie, broer Fred, ik , zus Annita en Ma)
En om dit verhaal af te sluiten nog een foto van de hele bende verklede mensen...mijn familie...
Er zijn op dat feestje zovele vrienden en vriendinnen geweest, dat ik - om niemand te vergeten - hier geen andere foto's ga bijzetten. Ik heb zo'n 400-tal foto's en het zijn één voor één zéér dierbare herinneringen, maar ik wil het risico niet lopen dit verhaal eindeloos lang te maken zodat het jullie misschien gaat vervelen dus hou ik het liever zoals het verhaal nu is.
Jo & Antje, dikke mercie voor het organiseren van die mooie, onvergetelijke dag ! Joni & Rob, maar ook de rest van de familie, van harte bedankt voor de cadeautjes, het "handtekeningen-schilderij", het fotokader, de fijne dag en avond ! En aan alle vrienden, bedankt dat jullie er allemaal bij waren op ons afscheidsfeestje. We hebben een valies boordevol mooie herinneringen die we nu meenemen naar Amerika en waar we nog vaak aan terug zullen denken. Het ga jullie allemaal héél goed tijdens onze afwezigheid.
Dikke kus en dikke knuffel voor jullie allen, Ingrid & Dominique
Eén maand na onze "afscheidsdag" hebben we België voor de eerstkomende 5 jaar, ingeruild voor het verre Amerika. Het échte afscheid is best wel moeilijk geweest. We hebben ons in een avontuur gestort waarvan we niet eens wisten wat er ons te wachten stond, maar waarvan we tot op heden nog helemaal géén spijt van hebben en we beseffen heel goed dat dit écht wel een zéér unieke gelegenheid is.
Nog een ritje naar Las Vegas, nog één overnachting en dan nog één dagreis en dan zijn we terug thuis. Als je zolang rondgezworven hebt op die ellenlange wegen dwars door de woestijn van Nevada, ben je toch wel blij dat het einde in zicht komt. We verlangen alle 2 naar ons eigen bed ! Maar we zijn er nog niet. Eerst moeten we nog via Las Vegas reizen en daar zullen we een nacht logeren in het Hardrock Hotel. 9:00am rijden we de "gate" van NAS Lemoore uit, ongeveer 400 miles (+/- 644 km) voor de boeg.
We weten dat er een aantal jaar geleden in België een hele heisa ontstaan is omdat er een windmolenpark zou opgezet worden voor de Belgische kust, maar uit het zicht van bewoners en toeristen. En wat vindt u van dit windmolenpark midden in de woestijn van Nevada ?
We naderen Las Vegas (kan je de stad al zien daar helemaal in de verte ?)
Amerika is zóóó gigantisch groot dat wij ons wel eens afgevraagd hebben hoe ze eigenlijk aan al die straatnamen komen. Maar blijkbaar raken ze ook hier uitgeput van al die namen. En als ze er dan écht géén meer weten, dan verzinnen ze gewoon ter plaatse wel iets. Zoals deze hier...probeer dat maar eens uit te spreken of uit te leggen dat je deze straat zoekt (haha !)
En zo valt er toch wel altijd iets te zien of iets te bespeuren als je door de States reist. Enfin...na 7 uur rijden en 390 miles (627,5 km) zijn we er. We nemen onze intrek in het Hardrock Hotel, frissen ons een beetje op en gaan een wandeling maken over de Strip. Maar omdat we honger hebben keren we al snel terug en gaan we in deze zaak een hapje gaan eten
Zoals ik een foto heb op de Walk of Fame in Hollywood (Barbra Streisand) wil hij ook wel een foto van één van zijn favoriete Hardrock-groepen. Geen AC/DC, maar Metallica dit keer
Binnen heeft hij een half uur nodig om al de decoraties, gitaren, foto's enz. te bekijken en dan kunnen we aan tafel. Voor meneer wordt een hamburger en voor mij Fajita's...hmmmm !!!
Vanuit het café gaat het daarna naar ons hotel. We hebben het getroffen met onze kamer en terwijl ik een paar foto's neem, laat Niki zich zijn Maragrita smaken
Onze kamer heeft uitzicht op de zwembaden van de aanpalende hotels. De hotels in de buurt worden verlicht door ontelbare lampen die van kleur veranderen...dit is Las Vegas by Night.
Een Starbucks-koffie, een croissant, een dik stuk cake en een fruitsapje is ons ontbijt. Vanaf morgen worden het weer gewonen, zelfgebakken boterhammetjes met charcuterie, gelei of een eitje. Ik wist niet dat je "gewone" dingen zo kan missen...We verlaten Las Vegas om 9:55am. Onderweg naar huis zien we iets dat lijkt op een bosbrand, hetgeen later ook bevestigd wordt in het nieuws.
Om precies 7:30pm, na precies 3021 miles of 4862 km, in precies 2 weken tijd, zetten we de motor van de auto stil in onze garage. Wat zijn we blij dat we terug thuis zijn, maar vooral dat we het allemaal zonder kleerscheuren overleefd hebben. Het was een mooie, maar zeer drukke en intensieve reis waarop we veel gedaan en gezien hebben maar we zullen het géén 2de keer overdoen. De volgende keer wordt het één weekje rondreizen en een weekje "op onze luie k**t" genieten van één of ander all-inn hotelletje zodat we toch nog een beetje van onze "vakantie" zullen kunnen genieten.
Maandag 2 augustus vertrekken we na de lunch terug noordelijk naar Seqouia National Park. Intussen hebben we al 1676 miles (2697 km) in onze auto doorgebracht en dat laat duidelijk zijn sporen na. Maar we zijn goed uitgerust, hebben een paar heerlijke dagen gehad en kunnen er weer tegen. We hebben wel ongeveer 300 miles (483 km) voor de boeg en zullen - volgens onze Tomtom - rond 9:30pm in de NAS (Naval Air Station) van Lemoore aankomen. Dat is een militaire basis waar we kunnen overnachten en het is precies 9:30pm als we de poort binnenrijden. Het is wel even akelig geweest want ons Tomtommeke stuurt ons dwars door open velden, over hobbelige wegen, in the middle of nowhere, waar het behoorlijk donker is. Straatverlichting is hier blijkbaar nog niet uitgevonden...
Na een heerlijk ontbijt (neen...dit keer géén wafels of cerials maar spek met eieren en toast !) zetten we ons reisje verder naar Seqouia. Benieuwd naar wat we gaan aantreffen stoppen we eerst bij het "Visitors Center" om een beetje inlichtingen te vragen. Kijk...zelfs jullie kunnen mee als je op deze link klikt www.visitsequoia.com/sequoia-national-park.aspx Wat een héérlijk park !!! Bij de ingang hoort natuurlijk een foto
Een beetje verder komen we voorbij deze tunnel. Vroeger kon je daar onderdoor rijden met je auto, maar nu mag het niet meer. Waarom niet, is niet duidelijk, dus lopen we een stukje om een foto te maken.
We hebben niet veel tijd, we moeten ons haasten om aan een bepaald punt te raken. Daar zijn ze bezig met wegenwerken en de weg naar boven, naar het park wordt enkel op het half uur opengesteld voor het opgaand verkeer. Op het half uur mag het verkeer terug naar beneden. En omdat we niet nog eens een half uur in de rij willen staan zorgen we ervoor dat we netjes op tijd ter plaatse zijn. De weg naar boven laat al een beetje zien van wat er ons te wachten staat. De bomen worden niet alleen groter, maar ook dikker. Vanaf de parking kunnen we via een "trail" of wandelweg naar de Sherman Tree.
De bomen zijn hier zóóó gigantisch groot dat ik er niet in slaag om één boom in zijn geheel op één foto te krijgen. Dit bos wordt niet voor niets "The Giant Trees Forest" genoemd. We komen in de buurt van de General Sherman Tree en kunnen op deze plaat alle nodig info vinden. Maar omdat ik op mijn blog alleen maar verkleinde foto's kan zetten (en de tekst daardoor niet duidelijk meer is), geef ik jullie enkele cijfers zodat je je een beetje een beeld kan vormen van de omvang van deze boom.
Qua volume is hij de grootste, levende boom ter wereld (de grootste qua lengte staat in Redwoods Forest). Deze boom is 275 feet (83,82 meter) hoog, heeft een volume van 52.500 cubic feet (1.486 kubieke meter) en weegt maar liefst 1.385 ton. Aan de basis (A op de foto) is hij 36.5 feet of 11 meter doorsnee. Het begin van zijn kruin (B op de foto) op 180 feet (bijna 55 meter hoogte) is 13.7 feet of 4.2 meter doorsnee. Zijn grootste tak (C op de foto), die in januari 2006 afbrak is 2 meter doorsnee. Aan de voet is hij 103 feet of 31 meter in omtrek en hij zou tussen 2300 en 2700 jaar oud zijn ! Asjeblieft !
Na onze wandeling en al die informatie, krijgen we hem eindelijk te zien...The General Sherman Tree. Dominique lijkt wel Klein Duimpje, naast die Mammoetboom (zoals hij ook wel genoemd word).
En mij zie je al bijna helemaal niet mee staan
Dit is niet de enigste gigant in dit bos hoor. Bekijk onderstaande foto's maar eens...
Op onze terugweg naar de auto horen we plots een gekraak van jewelste en met een serieuze smak valt - nauwelijks één meter van mij vandaan - een dennenappel tegen de grond...en nog geen kleintje ! Dit vers-van-de-boom-gevallen exemplaar gaat natúúrlijk mee naar huis. Hij zal zeker niet misstaan in mijn kestversiering dit jaar en hopelijk overleeft hij het transport naar België binnen 4 jaar.
Nog een laatste bezoekje aan het museum en dan gaan we terug naar Lemoore. We zijn alweer een ervaring en een avontuur rijker. Jongens...wat hebben we al veel gezien en gedaan deze 2 weken !
Voor we bij Oceanside zijn, houden we nog even halt bij het mooie Laguna Beach
En aandachtige toeschouwers zullen achter mij - op die rots in de zee - zeker de meute pelikanen zien
Dan zijn we er eindelijk. Het meest zuidelijke punt van onze Californië-reis is bereikt ! We komen aan in Oceanside bij Pastor Z (oprichter van BFC of Bikers For Christ). Dit moment wil ik vastleggen op de gevoelige plaat want Niki en ZMan zijn maar al te blij om mekaar terug te zien. Het is een raar figuurtje, ik weet het, maar hij is een bovenstebeste kerel. Hij wordt Pastor genoemd omdat hij een eigen "Bikerchurch" heeft en omdat hij gaat preken over de Heer, maar hij staat vol met tatoeages, heeft lange haren, rijdt rond op een Harley en is het complete tegenovergestelde van wat je zou verwachten bij het woord "Pastor". Je zou je kunnen vergissen als je alleen maar zou oordelen over iemands uiterlijke...
Nadat we ons in onze kamer geïnstalleerd hebben - we blijven 2 nachten logeren bij onze vrienden - worden we 's avonds meegetroond naar de mooiste, idilische plekjes van Oceanside
en gaan we lekker uit eten, waarbij de mannen doen zich tegoed aan "Kingcrab" (zeer populair in de US !)
Na het diner komen de serveersters naar onze tafel. Ze hebben kronen bij en Pastor Z vraagt of hij even ons fototoestel kan lenen. Niki en ik begrijpen er niets van, maar dan worden die kronen op onze hoofden gezet, begint het hele gezelschap te zingen en maakt Z-Man een foto. Hij had de serveersters verteld dat wij morgen onze 7de huwelijksverjaardag vieren dat wilden ze wel eventjes - en plein public - "in de belangstelling" zetten. Wat fijn dat hij dat zo geregeld heeft !
Zondag 1 augustus gaan we samen met Pastor Z en Esther naar de Bikerchurch. Daar maken we kennis met de andere BFC-members van Oceanside en omstreken. Pastor Z heeft ons, zowel gisteren als vandaag, zijn Harley-trike geleend en het is genieten voor mij om na zo lange tijd weer moto te rijden.
Na de Bikerchurch gaan het in groep naar een mototreffen tvv het goede doel. Rare snuites kom je overal tegen, maar deze valt bijzonder goed op temidden van al die bikers...een échte Tiroler mét een harmonica en in volledige Tiroler-outfit (inclusief de lederhose) past helemaal niet in het aanwezige gezelschap !
Als het treffen ten einde is wordt alles opgeruimd, terug naar het lokaal gebracht en nemen we afscheid van een aantal vrienden. Helaas is al een gedeelte van de groep rechtstreeks naar huis gereden en moeten we ons tevreden stellen met een foto van dit gedeelte van de BFC-members
Met hen maken we nog een ritje lang de kustlijn om dan - bijna in Mexico - halt te houden voor het diner.
Lekker eten, gezellig zaakje, goeie vrienden en mooi weer zijn de perfecte ingrediënten voor een geslaagde dag. Maar aan alles komt een einde en we moeten ook van deze mensen afscheid nemen. Een laatste foto van de zonsondergang aan de kust van zuid Californië is het einde van ons verblijf hier.
Pastor Z, bedankt voor die 2 fijne dagen dat we bij jullie mochten logeren, we zullen het nooit vergeten. Pastor Z, thanks for those 2 wonderfull days that we could stay in you home, we'll never forget that !
Hopelijk zien we mekaar volgend jaar opnieuw, Bye for now and hope to see you again next year,
Vandaag gaan we richting Long Beach. Dominique en collega's zijn hier 4 jaar na mekaar naartoe gereisd voor vergaderingen van het werk. Ze hebben altijd in hetzelfde hotel gelogeerd en dat creërt natuurlijk een band. Op het laatste "reisje" ben ik met hem meegekomen. We werden toen zo hartelijk ontvangen dat we nu even willen binnenlopen om die mensen "goeie dag" te zeggen en wát zijn ze blij om ons te zien !!! Natuurlijk willen die 2 dames met Niki op de foto (vlnr. Brenda, Niki & Suzy)
Na veel vijven en zessen én beladen met lunchpakketten, drankjes, fruit en koekjes gaan we weer verder. Vermits Niki altijd "engelengeduld" heeft met mij als we in één of ander stadje, alle mogelijke winkeltjes in- en uitlopen, gaan we vandaag eens een kijken nemen bij de "West Coast Choppers". Dat is de motowinkel & garage van Jesse James (ex-man van Sandra Bullock). Tussen al die prachtexemplaren van chroom en motoren kan hij zijn hartje ophalen, maar één regel is wet...kijken mag...aankomen niet !
Verderop, bij het strand van Huntington Beach, parkeren we de auto voor een wandeling op de pier.
"Niks bijzonders" zullen jullie denken, maar dat is toch wel effe mis. Dit strand fungeerde als opnameplaats voor de TV serie "Baywatch" (met David Hasselhoff & Pamela Anderson). Jammer voor Niki lopen er helemaal geen vrouwelijke "baywatchsters" rond. Ikke benieuwd of er dan misschien wel knappe mannelijke versies rondlopen...Ik heb geluk, ze zijn er ! Onderstaande foto zou een moment-opname uit die TV serie kunnen zijn.
Een luchpaket verder, brengt ons naar de haven van Long Beach. Hier liggen de "Queen Mary" (de kleinere versie van de Queen Victoria) en een Russische onderzeeër aangemeerd.
Nog nooit heb ik een voet aan boord van een onderzeeër gezet en ik krijg het al benauwd als Dominique verteld dat hij dat schip wil gaan bezoeken. Ik trek mijn stoute schoenen aan, doe me stoerder voor dan ik eigenlijk ben en ga toch mee. Die kans wil ik niet laten voorbijgaan, hoe eng het ook mag zijn. Eens ín dat ding is er veel te zien en mijn angst is helemaal weg. Benieuwd naar het uitzicht, kijk ik door de periscoop
en krijg ik dit te zien
Niki moet zich wel bukken om door de kleine deurtjes te kunnen
en de bedden zijn ook al niet op grote mensen berekend. Ik zou er écht niet bij willen zijn als die duikboot voor een hele tijd en met zoveel manschap "het ruime sop" verkiest ! Probeer je eens voor te stellen hoe het zou zijn als je aan boord zou moeten leven met NIKS aan privacy, niet eens een klein hoekje om om op je "dooie gemakje" een boek te lezen of muziek te luisteren, altijd wel iemand in de buurt...
Als ik dan al zou moeten kiezen tussen de 2 (alhoewel ik en boten niet echt goed samen gaan), geef mij dan toch maar de ruimte van de "Queen Mary", want hier krijg ik het "Titannic"-gevoel
En waar Dominique in de duikboot niet eens door het deurtje kon, heeft ook hij nu ruimte genoeg. De gang in dit schip is zóóó lang dat je het einde er niet eens van kan zien
Een zicht door de patrijspoort van deze zee-gigant levert volgend plaatje op
Met een wandeling over het dek komt er een eind aan onze Titannic-ervaring en ik ben blij dat ik seffens terug voet aan wal zal zetten. Ik heb er op die korte tijd al "zeemansbenen" van gekregen.
Het was fijn om onze vrienden terug te zien en nog eens terug te zijn op die mooie plekjes, maar nu is het tijd dat we ons naar Oceanside begeven want daar zitten andere vrienden al op ons te wachten.
Onmiddellijk na het ontbijt vertrekken we naar de "Universal Studios". We moeten dóór Los Angeles en daar is het altijd ernorm druk. Dat blijkt de goeie beslissing te zijn geweest want we hebben er toch nog anderhalf uur over gedaan voor ik bij de ingang van het park deze foto kan maken
Eén of andere toevallige voorbijganger wordt vriendelijk - maar met de nodige aandrang - verzocht om stante pede een foto van dit geweldige duo te maken
Eens binnen de omheining van het park, komt de échte toerist in ons naar boven. Mensen staan, op een aantal trekpleisters in het park, aan te schuiven om een foto te maken (of te laten maken door andere toeristen) en wij dus ook. Het heeft heel wat aarde aan de dijk gebracht voor we "content" zijn van ONS plaatje ! De ene keer komen er mensen naast ons staan (zoals hierboven en niet plezant natuurlijk !), de andere keer loopt er iemand voor lens door (héél dom !) of is de foto bewogen. Amaai nog niet...wat een gedoe voor die ene foto ! Maar we hebben hem en kunnen verder... Op naar de attracties !
Dominique wordt onmiddellijk gevraagt om mee te doen in de film "Terminator". Die kans laat hij niet aan zijne neus voorbij gaan (en ik hoop maar dat hij het niet te hoog in zijn bolleke zal krijgen !!)
Van Terminator gaan we naar "The Simpsons" & "Krustyland"
en een beetje verder lopen we zowaar de enige échte "Shrek" tegen het lijf !
Na Shrek komen we aan bij "The Revenge of the Mummy"-ride. Dominique is als een kind met Sinterklaas ! Hij leeft helemaal op in zo'n pretpark en ik kan niet anders dan mensen - die zeggen "mannen en kinderen zijn precies hetzelfde" - gelijk geven als ik hem zo bezig zie.
Er is in heel het park geen enkele attractie die hoog genoeg of gevaarlijk genoeg is voor Niki. Hij wil ze allemaal doen, want hij heeft ze allemaal al lang opvoorhand uitgezocht. En ik (ocharme ik !) moet overal maar mee in !!! Het zijn er teveel om ze allemaal op te noemen en/of foto's van te plaatsen dus hou ik het op een paar zoals deze van de rit in "Jurrasic Park" bijvoorbeeld. En daar gaan we dan...
Wij zijn vandaag de hoofdrolspelers in deze film, we zitten er precies midden in. In het begin is de rit nog héél kalm. "Vergis je niet, het veranderd wel" hoor ik Niki nog zeggen en dan is het soms toch wel effe schrikken als die akelige beesten uit het niets opduiken tot vlák voor je neus.
Over die allerlaatste "verrassing" heeft Niki wijselijk zijn mond gehouden. Het bootje waar we inzitten moet door een groot gebouw (in de film is dit de fabriek) en wordt aan het eind omhoog getrokken. Vanaf het hoogste punt is er natuurlijk geen houden meer aan en we komen KLETSNAT en met heel veel geschreeuw en lawaai, terug buiten, tot stilstand. Maar ik moet wel toegeven dat ik het toch wel héél plezant gevonden heb hoor ! Bekijk deze foto eens...ik ben voel me net een verzopen kat !
Gelukkig "leven" we deze 2 weken in onze auto en in onze koffer. Als we straks het park uitgaan, kan ik tenminste droge kleren aandoen om naar Beverly Hills & Hollywood te gaan. Het is warm (+/- 30°C) en dat zorgt ervoor dat onze kleren al opgedroogd zijn voor we goed en wel aankomen bij één van de vele shows die hier te zien zijn..."Waterworld". Een show met veel water en veel geweld. Met vechten en schieten en piraten en een jonkvrouw enz. Kortom...het kind in Dominique leeft weer helemaal op !
Het is bijna half 6 als we het park verlaten. We rijden richting Beverly Hills en dat is écht wel aan de omgeving te zien. Straten zoals deze hebben we al dikwijls in films gezien en nu rijden we er zelf !
Zoals ik eerder in dit verhaal al schreef, hangen we - deze 2 weken - écht "den toerist" uit en dat zullen onderstaande foto's bewijzen. Zowel deze van Beverly Hills als de volgende van Hollywood !
Hollywood Boulevard is "the place to be" als wil toeristje spelen. Dit gebouw kennen jullie ongetwijfeld, het Grauman's Chinese Theatre (www.seeing-stars.com/streets/hollywoodblvd.shtml). Het voorplein van de ingang tot dit theater is bezaaid met hand- en voetafdrukken van de Hollywoodsterren.
Eén van de "grote madammen" van de film is - naar mijn bescheiden mening - Meryl Streep. Onlangs hebben we de film "Julie & Julia" gezien waar zij weer in schitterde. Ik kan het dan ook niet laten om mijn handen eens te zetten en te vergelijken met de afdrukken van de handen (en voeten) van deze actrice.
Op de "Walk of Fame" vind ik de ster van een wel hele "grote dame" uit de muziekwereld. Barbra Streisand is iemand wiens muziek ik heel graag hoor en appriciëer (het moet niet altijd AC/DC zijn hé !).
En zo komen we aan het eind van deze drukke dag. We rijden terug richting ons hotelletje in Manhattan Beach voor nog een laatste overnachting. Morgen gaan we via Long Beach naar Oceanside. Daar worden we rond 4pm verwacht door onze vrienden, pastor Z en zijn vrouw Esther. Hij is de oprichter van de motoclub BFC (Bikers For Christ) waar Niki & ik members van zijn. Hij heeft ons uitgenodigd om een paar dagen bij hem te logeren en een motorit mee te doen en die uitnodiging hebben we graag aanvaard !
Héhé...we hebben eindelijk een paar dagen rust en daar maken we dankbaar gebruik van. Dominique vindt het bv. héérlijk om zááálig niks te doen in de jacuzzi, waarvan hier het bewijs
Ik hou ook wel van dat "niks doen", dus installeer ik me bij Dominique op één van de ligbedjes (tss. jacuzzi & zwembad zodat ik kan kiezen waar ik zal inspringen als het té warm wordt).
Wie ons een beetje kent weet dat noch Niki, noch ik, lang kunnen stilzitten aan een zwembad of op het strand en dus maken we een uitstapje naar het nabij gelegen, bekende "Venice Beach".
Voor diegenen die dat nog niet kennen...Venice Beach is het strand waar al die stoere mannen óp het strand hun fitnesszaal hebben. Dat doen ze natuurlijk omdat ze écht wel willen uitpakken met hun "muscules" (spieren). Ze willen al dat vrouwelijk schoon laten zien hoe goed ze (nog) wel in hun vel zitten. En als ze met een dame op de foto gaan, worden alle spiertjes zo goed mogelijk opgespannen. Deze "poeha-meneer" denkt dat hij écht indruk maakt hoor... !!
Geef mij dan toch maar deze échte, puur nature, levensgenietende man...
Terug bij ons hotel duiken we nog effe in onze zwemkledij en gaan we naar het strand. Daarvoor moeten we wel door het stadje en dat is voor mij dé ideale kans om een beetje "windowshoppen" te doen. Mooie kleedjes gezien (én schoenen én handtassen én juwelen) maar niks gekocht ( véél te duur !). Op het strand maakt Niki - wat hij noemt - een paar "sfeerbeelden" !
Met een lekker Mexicaans etentje - er zijn zoveel verschillende hapjes dat het een volledige maaltijd is - en een heerlijk glaasje wijn, sluiten we deze mooie dag (én onze paar rustdagen) af.
Morgen gaan we naar "Universal Studios", "Hollywood" en "Beverly Hills". Dat betekent dat het uit is met rusten en niks doen want we gaan verder trekken. Eerst nog een beetje zuidelijker via Long Beach naar Oceanside, daarna via Seqouia naar Las Vegas en terug naar huis.
Onze Pismo-Beach-kamer met zicht op zee...ideaal om 'op het gemakske' wakker te worden.
Dolfijnen, zeehonden en pelikanen paraderen één voor een voor onze kamer alsof ze ons willen duidelijk maken dat ze er zijn en dat het de moeite is om ook van hen foto's te maken. Een gans uur aan één stuk door komen ze af en aan zwemmen. De dolfijn-mama's hebben hun kleintjes in het kielzog en leren hen allerhande kunstjes. Het is een heel leuk schouwspel, maar wel héél moeilijk om zoiets net op tijd door je fototoestel te laten vastleggen. Jullie zullen tevreden moeten zijn met een paar 'gewonere' foto's
Na een zoveelste ontbijt met Belgian wafels, yoghurt, een sapje en een tas koffie (en zéér teleurgesteld zijnde uiteraard !) pakken we onze biezen en vertrekken richting Los Angeles. Vandaag hebben we 'maar' 200 miles (322km) te gaan. Tijd genoeg om het rustig aan te doen.
Ergens langs de kustweg, waar we helemaal alleen zijn houden we halt voor een paar foto's. Kijk eens hoe mooi blauw de oceaan wel is...Maar zie je in de verte dat kleine zwarte puntje ?
Ik zal het eens even inzoemen en dan is het helemaal niet mooi meer ! Het is een booreiland ! En zo staan er hier - vlak aan de kustlijn - tientallen. Ze verpesten het hele zicht. Jammer !
Op andere plaatsen is het gelukkig een beetje minder en ik profiteer ervan om nog een aantal foto's te maken vanuit de auto en ik moet zeggen...dat is me nog tamelijk goed gelukt ook !
Op dit kleine schiereilandje zou ik best willen wonen. Ver genoeg verwijderd van alle drukte en toch dicht genoeg bij alles om niet helemaal te vereenzamen
We moeten er rekening mee houden dat we dwars door Los Angeles moeten en dat vraagt tijd, maar nadat we een 2-tal uurtjes gereden hebben (het is nu 2:30pm) naderen we de stad
Hoe korter we bijkomen, hoe drukker het wordt. Iedereen wil precies dáár naartoe, waar wij ook naar toe gaan. Het verkeer wordt één grote chaos en ik moet spontaan aan mijn vader denken. Toen wij vroeger met ma & pa op vakantie naar Spanje gingen, kreeg hij al hoofdpijn nét voor we Barcelona binnen reden. Ik zou nu wel eens willen horen wat hij hierop te zeggen heeft...
En alsof het verkeer op zich nog niet druk genoeg is, krijgen we boven ons hoofd ook nog eens het lawaai van de vliegtuigen, er gratis bij. We zijn hier blijkbaar vlak in de buurt van LAX
Om 4:30pm en 1495 miles (2406km) van huis verwijderd, komen we aan in ons hotel in Manhattan Beach, California. Hier zullen we een aantal dagen échte RUST inbouwen en dat is hoognodig. We hebben een hotelletje in de stad op 1 mile (1,6km) van het strand, maar mét zwembad, jacuzzi & sauna. Genoeg mogelijkheden om ons te ontspannen. We zijn van plan om ook één dag Universal Studio's, Beverly Hills & Hollywood te gaan bezoeken. En als we ons écht zouden vervelen kunnen ook nog altijd naar het stadje zelf gaan met zijn winkeltjes, restaurantjes, terrasjes enz. Het doet me een beetje aan onze Belgische kust denken...Dit is hun website : www.ci.manhattan-beach.ca.us
Over een paar dagen kom ik hier terug en dan zal ik jullie verder vertellen over ons hotel, Los Angeles, Hollywood, Beverly Hills en natuurlijk over Universal Studio's.
Onze 4de vakantiedag begint met een bezoek aan de haven van Alameda. Daar ligt de USS Hornet (uit WO II, 1943) aangemeerd. Niki wil dat vliegdekschip (Navy) wel eens van dichtbij zien nu we hier toch zijn en nog even tijd hebben voor we verder trekken.
Eens óver de loopbrug wordt de ware groote pas goed duidelijk en zie je dat dit vliegdekschip benedendeks plaats heeft om oa. een Sikorsky helicopter en deze F-14 Tomcat te herbergen
Dit vliegdekschip is nu omgebouwd tot een museum, maar heeft ooit nog gefunctioneert om de astronauten van Apollo 11 & 12 uit de oceaan op te pikken en hen veilig terug aan land te brengen na hun ruimtereis.
Terug buiten zien we tot onze grote vreugde een pelikaan neerstrijken op één van de trossen van de USS Hornet. We 'loeren' hem even uit, deze rare vogel heeft onze volledige aandacht, maar ook hij
heeft ons een tijdlang 'in de gaten gehouden' en dan wordt het arme beest plots opgejaagd en verjaagd door een simpele meeuw die het helemaal niet op pelikanen heeft. Het wordt een rasecht gevecht op leven en dood tot de pelikaan het opgeeft en de aftocht blaast...
Genoeg gezien hier in de haven, het wordt tijd dat we ons op weg begeven naar Napa Valley. Voor diegenen die dat niet kennen, dat is dé streek bij uitstek hier in Californië, voor wijnbouw.
Vanuit Napa kan je een treintje nemen die je dwars door het wijnbouwgebied voert. Op de trein krijg je de uitleg over de verschillende soorten druiven, de wijnhuizen en hun wijnen. Natuurlijk kan je die dan ook proeven maar stel je daar niet al te veel van voor. Het lijkt hier wel op Frankrijk maar je bent er helemaal niet. Proeven kan, maar tegen serieuse betaling. Voor de liefhebbers doe ik er nog vlug de website bij www.napavalley.com/wineries waar je meer tekst en uitleg vindt.
Als we in Napa vertrekken richting Monterey - waar we in de vissershaven willen gaan dineren - is het al 3pm en we moeten nog verder rijden naar Pismo Beach voor de volgende overnachting. Dit rustige stadje staat in schril contrast met het drukke San Fransisco. Wie weet of we daar ooit nog terugkomen...
Na een mooie rit (+/-309 miles of 497km vanuit Napa en in totaal 1299 miles of 2090,50km van huis verwijderd ) langsheen de oceaan, bereiken we om 10pm ons hotel in Pismo Beach. Onze Tomtom kent blijkbaar overal de weg en 'zij' brengt ons - zelfs in het donker - veilig en wel op onze bestemming. Onze kamer voor vannacht is er eentje om 'U' tegen te zeggen !
Héérlijk om - na een drukke dag met nieuwe ervaringen en een weldoende douche - in dit prinsheerlijk bed neer te vleien, de dag te ruilen voor de nacht en morgen 'gezond en wel' weer te ontwaken !
We hebben een heel goeie nachtrust gehad (kan ook niet anders als je compleet uitgeteld bent !), hebben het ontbijt - een 'belgian wafel', een kommetje cerials, een fruitsapje en een tas koffie (waar ge uwe lepel rechtop in kunt laten staan !) - achter de kiezen en zijn klaar om ons in de drukte van San Fransisco te storten. Alleen heb ik wél mijn 'Some flowers in my hair' vergeten (zoals het liedje zegt dat je moet doen...), maar daar zonder zal het ook wel gaan zeker ? Ons hotel bevind zich op Alameda en da's één van de schiereilandjes rond SF. We nemen de overzetboot om de stad te gaan bezoeken. Zo hoeven we ons niks aan te trekken om een parkeerplaats te zoeken (en te betalen) in deze overdrukke stad.
Bij aankomst in San Fransisco valt het ons op hoe koud het hier wel is...15°C is een heel verschil als je weet dat het thuis 40°C is op ditzelfde ogenblik ! En dan moet ik er plots aan denken dat het vandaag 25 juli is. Niks speciaals ? Jawel hoor ! Vandaag zijn we precies 1 jaar in de States en daarom willen we sowieso een aandenken aan deze - voor ons althans - heel bijzondere dag (het is een eigenlijk een verjaardag !). En deze brave meneer was er onmiddellijk (tegen betaling uiteraard) voor te vinden om ons te 'tekenen'.
Maar ik realiseer me ook dat we vorig jaar een afscheidsfeestje gehad hebben, net omdàt we naar Amerika verhuisden. Door al die drukte toen en omdat we in Werm bij Niki zijn ma logeerden en daar geen internet hadden, ben ik helemaal vergeten om iets over dat feestje te vertellen hier op mijn blog. In SF heb ik daar natuurlijk de tijd niet voor, maar ik beloof (op mijn kommuniezieltje !) dat ik - eens terug in Layton - alsnog een verhaal zal posten over die mooie, overgetelijke afscheidsdag.
Een 'must-do' in SF is een ritje met zo'n typisch elektrisch trammetje
maar Dominique wilde natuurlijk bewijzen dat 'tevoet' nét zo gemakkelijk gaat (haha) !
Het zicht van bovenaf is wel héél bijzonder, maar stel je voor dat je dat iedere dag tevoet of met je fiets moet doen ? Amaai nog niet...ik moet er niet aan dénken !
We hebben de 'Fishermenswarf' gevonden. Dat is de pier van waaruit we een boot willen nemen naar 'Alcatraz'. Helaas, pindakaas, we kunnen niet meer mee. De boot naar het gevangenis-eiland is volgeboekt tot 4 augustus en zolang blijven we hier niet rondhangen. We maken andere plannen. We nemen een boot die een rondvaart zal maken naar de 'Golden Gate Bridge' en 'Alcatraz'. Zo vangen we 2 vliegen in één klap (al had ik natuurlijk liever Alcatraz zelf bezocht, maar daarvoor komen we nog wel eens terug !). Wachten duurt lang en daarom gaan we iets drinken in het Hardrock Café op Pier 39
en een hapje te eten bij één of ander wel zéér origineel kraampje
Het is 'boot-tijd' maar ik heb het helemaal niet zo begrepen op boten en de zee is nogal ruw. We blijven buiten op het dek staan tot we de haven uitgevaren zijn omdat we alles goed willen kunnen zien. We zijn immers met vakantie en willen ook wel eens 'den toerist' uithangen...
Die boot maakt echter zoveel schommelingen dat ik op een gegeven moment kletsnat wordt door een omhoog geslagen golf. Ik vlucht naar binnen en laat Niki alleen achter. Hij bekijkt het maar !!! Eens we bij de 'Golden Gate Bridge' zijn ga ik terug naar buiten (maar enkel en alleen voor de foto's)
om mij daarna weer terug 'binnenskajuit' te begeven tot bij Alcatraz (heb je intussen al gemerkt dat Niki óók doorweekt is ?). Nog iets dat duidelijk te zien is op de foto is het slechte weer. Er hangt een mist (fog) over Alcatraz en San Fransisco en dat is jammer, maar het eiland is toch wel de moeite waard. Bedenkt maar eens hoeveel gevangenen hier gezeten hebben, welliswaar mét zicht op de stad, maar niet in de mogelijkheid er naar toe te gaan. Ze konden er enkel over dromen. Wie er graag meer over leest kan eens gaan kijken op www.nps.gov/alcatraz Het hele verhaal over de échte 'Birdman of Alcatraz' kan je dan weer nalezen op deze site : www.alcatrazhistory.com
Na onze boottocht begeven we ons naar 'China Town'. Hier staat Niki bij de 'Dragon Gate' (Drakenpoort).
Echt waar, je waant jezelf in China als je hier door de straten loopt. De geur, de muziek, de winkeltjes, de mensen...alles en iedereen is Oosters getint (op een aantal uitzonderlijke toeristen na).
Wij houden nogal van Chinees eten en als je door die straatjes loopt, met al die heerlijke geuren van versbereid Aziatisch eten dan krijg je gegarandeerd honger. Wij dus ook en daarom hebben we niet geaarzeld om dit sushi-restaurant binnen te stappen. Het toch wel heel speciale aan deze eettent is dat je aan een grote ovalen tafel zit waar een mini-riviertje aan je neus voorbij komt. Op dat riviertje varen kleine bootje met daarop bordjes met sushi en fruit. De kleur van het bordje verraad meteen de prijs ervan en zo beslis je zelf welk bordje je neemt en hoeveel het kost. Je eet tot je genoeg hebt en als je wil afrekenen telt de mevrouw eenvoudig hoeveel bordjes en van welke kleur je gehad hebt en dat betaal je dan. Eenvoudig, mooi bedacht en zeker een aanrader als je ooit daar in de buurt zou zijn !
We hebben ons ritje met de tram niet vergeten want het is toch een hele afstand van China Town naar de haven. Daarom gaan we - zoals je wel eens in een film ziet - 'trammetje-hangen'. Ook héél fijn !!!
'San Fransisco by night' is een foto die als laatste in deze reeks thuishoort dus...
En nu 'naar bed, naar bed zei duimelot'. Het is me een dagje geweest ! Morgen gaan we alweer vertrekken. Dan staan 'Napa Valley', 'Monterey' en 'Pismo Beach' op het programma. Druk, druk, druk...
