Hebben jullie eigenlijk ooit al eens gehoord van "Groundhog Day" en wat het betekent ? Ieder jaar weer is 2 februari hier in de USA een bijzondere dag die zijn oorsprong kende in de 18de/19de eeuw in Zuid-Oost en Centraal Pennsylvania, maar eigenlijk zijn oorsprong kent in de Europese weersvoorspellingen.
In het stadje Punxsutawney - waar ze de grootste viering van die dag hebben - mag naar aloude traditie alleen maar een "Pennsylvania German" dialekt gesproken worden. Wie het tóch riskeert om Engels te praten en daarbij "betrapt" wordt, moet een boete betalen. Het is een dag vol met eten, drinken, speechen en spelletjes. Maar het bijzondere van die dag is dat groundhog (letterlijk vertaald "aardvarken" of soort marmot) Punxsutawney Phil gaat voorspellen of de lente er wel of niet aankomt. De folklore zit als volgt in mekaar...als Phil uit zijn hol tevoorschijn komt en zijn eigen schaduw ziet duurt het nog zéker 6 weken voordat de lente eraan komt. Maar is het bewolkt en ziet hij zijn eigen schaduw niet, dan staat de lente voor de deur ! Dat en nog veel meer kan je nalezen op : http://en.wikipedia.org/wiki/Groundhog_Day Voordat Phil kan beginnen voorspellen, wordt hij eerst aan het publiek voorgesteld en nu dus ook aan jullie...
En dan mag hij - een paar dagen op voorhand - verdwijnen in zijn zogenaamde "hol".
Je merkt meteen dat Punxsutawney Phil en zijn voorspellingen een heuse trekpleister geworden zijn want al vanaf 's morgens héél vroeg (volgens mij is het dan nog nacht) stromen mensen toe en wachten zij geduldig af tot het eindelijk zover is en Phil te voorschijn zal komen, hopende op een vroege lente !
Natuurlijk verschijnen er ook massaal foto's en grapjes van deze rariteit op het internet.
En als het dan eindelijk zover is, is dit het antwoord van Phil :
Wordt het nu weldra lente of duurt de winter nog 6 weken ? Volgens de organisators van dit evenement zijn 75% tot 90% van de voorspelling juist. Maar volgens een Canadese studie klopt dat plaatje niet helemaal. Er staat ons niks anders te doen dan te wachten en te hopen, want na een lange, strenge winter kijkt ieder van ons toch wel uit naar de terugkeer van de zon en de aangename temperaturen...niet dan ?
Zoals steeds zijn we ook zondag 21 januari gaan skiën op Snowbasin. Terwijl Niki en ik van "Becker" naar beneden kwamen en hij me wilde tonen hoe je best door die laatste - toch wel een beetje riskante - bocht geraakt, kwam er een jonge dame op haar snowboard mij voorbij geraasd en dan gebeurde het...ze kwamen met z'n 2-tjes zwaar ten val...tenminste zo zag het er naar uit want Niki vloog wel een halve meter omhoog om daarna zéér ongelukkig tegen de grond gesmakt te worden ! Het was niet eens zijn eigen schuld, maar die snowboardster had haar eigen snelheid niet helemaal onder controle had, schoof met haar board onder de ski's van Niki in en...het was zover ! Gelukkig stonden ze een paar tellen later alweer op en zetten ze hun afdaling verder. Bij het naar huis rijden, merkte ik wel dat het bij Niki niet helemaal lekker zat, maar ik had het vermoeden dat dit gewoon de naslag van het ongelukje was. 's Anderendaag ging hij gewoon werken en zouden we mekaar treffen voor de lunch. Toen ik hem aldaar zag binnenkomen merkte ik meteen hoe hij mankte, maar wat schrok ik toen ik hem na het werk terug thuis zag aankomen...hij kon amper nog lopen !! Omdat hij pas 's anderendaags bij de dokter op de basis terecht kon, besloten we dan maar onmiddellijk naar de E.R. (Emergency Room) te gaan...je weet immers maar nooit ! Ik raadde Niki nog aan om een trainingbroek aan te trekken omdat dat zoveel makkelijker zit, maar vroeg hem ook meteen al die onnodige dingen uit zijn broekzak te halen. Daar zat helemaal niks in volgens hem...en wat bleek...het was zijn rechter bil die eens zo dik geworden was dan de linkerkant...was me dát schrikken !!! Wij dus maar vlug naar Spoedgevallen....Bij de E.R. aangekomen werd hij meteen naar een klein kamertje gebracht en kreeg hij een armbandje aan.
Omdat ik zoveel mogelijk wil documenteren en omdat we toch moesten wachten op de nodige onderzoeken én op de dokter, nam ik me voor een paar foto's te maken...mijn arme schat...zie hem daar nu toch eens liggen... Je ziet aan zijn gezicht dat hij afziet en veel pijn heeft !
Als de RX-en gemaakt zijn en de dokter er zijn zegje over gedaan heeft, krijgt hij een morfine-spuitje om te proberen de pijn een beetje te verzachten. Hij heeft een mega-grote inwedige bloeding in zijn bil, mag niet meer op zijn rechterbeen steunen en heeft krukken én platte rust voorgeschreven gekregen. En na veel vijven en zessen mag ik hem gelukkig terug mee naar huis nemen. Een week later moet hij op controle om te zien of zijn lichaam die bloeding helpt op te lossen. Indien dat niet gebeurd zou er een operatie moeten volgen. Op de volgende foto zie je hoe zijn bil eruit zag na precies één week uit...bont en blauw !
Al bij al heeft hij nog veel geluk gehad dat er geen operatie nodig was en dat het herstel vlotjes verlopen is. En nu maar hopen dat hij héél binnenkort weer terug mee kan gaan skiën.
Het is weeral veel te lang geleden dat ik nog iets gebakken heb en vandaag heb ik eens écht zin om dat eens te doen. Ik ga een nieuw receptje uitproberen...vandaag ga ik "bokkepootjes" bakken. Het is een receptje dat ik al een hele tijd geleden doorgespeeld kreeg van Gino. En bij deze Gino...van harte bedankt !!! Zoals jullie kunnen zien, staat het deeg klaar en zijn zelfs de eerste koekjes al gebakken. Blijkbaar is er toch één of ander mis gegaan in de uitvoering van het recept want mijn koekjes zijn een beetje "aan de platte kant". Da's natuurlijk niet écht een probleem want ze zijn wel buitengewoon lekker (al zeg ik het zelf) !
Als alle koekjes gebakken zijn en voorzien zijn van de nodige créme-au-beurre worden de 2 uiteinden gedoopt in heerlijke echte Belgische chocolade....hhhhhhmmmmmm !!! Om voor een beetje afwisseling te zorgen heb ik één gedeelte van de koekjes in zwarte, één gedeelte in melk en nog een ander gedeelte in witte chocolade gedoopt. Kwestie van te kunnen ondervinden welke nu precies de lekkerste zijn...
Natuurlijk hoort bij zo'n lekker koekje ook een goed "zjétje kaffee". En zo zit ik hier dan...in mijn "uppie helemaal alleentje", héérlijk te genieten van een tasje koffie van mijn eerste zelfgemaakte bokkepootjes.
Als Dominique die avond binnenkomt van het werk ruikt hij meteen dat ik "iets" gebakken heb. Als ik hem vertel wát het precies geworden is, moet ik wel zorgen dat - na een paar koekjes - de doos veilig en wel verstopt wordt anders is meteen alles op. Dit weekend komt onze vriend Wouter (Netherlands maar wonende in Washington DC) op logement. Ik wil er tenminste toch een paar overhouden om dan iets lekkers op tafel te kunnen zetten en ook hem een beetje te kunnen verwennen met mijn bakkunsten !
Het gebeurd met de regelmaat van de klok dat hier en daar wel eens rotsblokken van de bergen naar beneden rollen. Zelden of nooit ondervinden mensen of woningen daar hinder van. Maar vandaag vertelde zoon Jo me via skype dat er een artikel hierover in de krant in België stond ! In St. George (Zuid- Utah) zou één van die rotsblokken in een huis gerold zijn. Ik ben meteen op zoek gegaan naar meer uitleg over dit bizarre verhaal en ja hoor...lang leve het internet (http://www.bbc.co.uk/news/world-us-canada-21154385). Daar vindt je dus letterlijk ALLES op terug ! Deze mevrouw heeft héél veel geluk gehad dat ze dit nog kan navertellen.
Terwijl zij in het midden van hun echtelijke bed sliep heeft een rotsblok van 12ft bij 9ft (3,7m/2,7m) zich een weg gebaand dóór de muur van haar slaapkamer. Voor één keertje was haar man niet thuis. Hij sliep die nacht in het huis van hun zoon om ruimte te maken voor bezoekers die uiteindelijk nooit kwamen opdagen. Had hij wél in zijn eigen bed geslapen, dan had zijn vrouw op haar vertrouwde plekje gelegen en zou zij nu verbrijzeld zijn geweest door die rots !
Bij klaarlichte dag wordt pas goed duidelijk welke ravage die rots aangericht heeft. Ik toon jullie enkele foto's van een zeer zwaar beschadigd huis zoals ik ze vond via "google-afbeeldingen".
Gelukkig wonen wij een beetje verder van de bergen af en zou zoiets hier bij ons niet kunnen voorvallen. Ik moet er niet aan denken wat een gedaver dat moet geweest zijn...
Eén van de jaarlijks wederkerende winter-uitstap-tradities is er eentje die Dominique en ik organiseren naar de Hardware Ranch (http://wildlife.utah.gov/hardwareranch/visit.php) in het stadje Hyrum. Hier komen in wintertijd de Elks uit de omringende bergen naartoe omdat ze goed weten dat ze er eten zullen vinden. In het visitors center staat een opgemaakte Elk en zo krijg je meteen een idee hoe groot zo'n beest wel is.
We zien er ook nog afdrukken van dieren die je in deze buurt kan tegenkomen. Vlnr. zie je afdrukken van een "Bobcat" (Lynx), een "Deer" (Hert), een "Raccoon" (Wasbeer), een "Mountain Lion" (Poema), een "Eagle" (Adelaar) en een "Fox" (Vos). Allemaal mooi om te zien, maar die poema hoef ik niet persé in de ogen te kunnen kijken. Met een Lynx zou ik wél eens het pad willen kruisen (vanop een veilige afstand hé) !
En dan gaan we naar buiten om de Elks te zien. Zoals gewoonlijk hebben we dezelfde menners en omdat wij deze trip organiseren dringt Toru (de Japanner) erop aan een foto te maken...vlnr. Dominique, Kasey, Vern en ik. Bij het herbekijken van de foto's valt het Wouter (NL) op dat Niki en Kasey wel héél erg op mekaar lijken. En inderdaad...als je onderstaande foto bekijkt is het raar dat die 2 geen familie van mekaar zijn !
Voor we vertrekken wordt nog snel een groepsfoto gemaakt en ik probeer ze allemaal even voor jullie op te noemen van links naar rechts. Het zijn Jak en zijn moeder Sunanta (Thailand), Toru met zijn 3 zonen Keiichiro, Enshin & Iori (Japan), dan zien we Udi, Sigal & Amir (Isarël) en Mayumi (Japan). Daarnaast staat Hadar en Maor (Israël) met naast hen hun Oma en Opa. Dan zijn ik & Niki aan de beurt met naast ons op de achtergrond Marko & Sonja (Germany). Eli, Marieke, Maya en Merel sluiten de hele rij af.
Het hele gezelschap neemt plaats in de slee en ook daar zorgt Toru voor de nodige foto's.
We hebben geluk dit jaar want ze hebben voor 't moment een grote kudde Elks (ongeveer een 300 stuks). Je moet weten dat de plek waar we hier rondrijden eigenlijk een open plek is en dat die Elks te pas en te onpas zomaar weg kunnen gaan. Het enigste voeder dat ze krijgen is hooi, maar blijkbaar is dat voldoende om de beesten hier te houden zodat ze niet gaan afdwalen naar de omringde dorpen waar ze waarschijnlijk opgejaagd zouden worden of waar in het slechtste geval jacht op hen zou gemaakt worden.
Dit mooie, grote beest voelt zich heer en meester onder de Elks. Tenminste...hij ligt erbij of de hele kudde alleen hem toebehoort...als een pacha tussen zijn harem !
Maar ook hier geldt de wet van de sterkste en hij zal mogen oppassen, want een beetje verder zien we toch dat er "kapers op de kust" zijn en een ruzietje om die hele harem is nooit ver weg.
Deze vrouwelijke Elk laat het allemaal niet aan haar hart komen dat we met z'n allen foto's maken en geniet rustig verder van haar maaltijd. Ze heeft goed haar best gedaan, want het hooi hangt nog op haar snoet.
Het is weeral tijd geworden om afscheid te nemen voor een jaartje want onze rondrit tussen de Elks is bijna afgelopen. Er worden nog snel enkele foto's genomen
En met dit laatste beeld van de Elks, is de uitstap voor vandaag voorbij. We komen volgend jaar sowieso nog terug, maar voor Niki en ik zal dat dan ook meteen een definitief afscheid worden.
De dag is wel nog niet voorbij want na onze trip gaan de dames gaan zich omkleden en laten ze hun kids achter in de veilige handen van hun mannen. Wij gaan - op voorstel van Katinka (Netherlands) - vanavond een stapje in de wereld zetten. Eerst gaan we uit eten en daarna naar de film "Les Misérables". Omdat Dominique en Michael (Denmark) anders toch maar alleen zouden thuis zitten, brengen zij hun vrouwen naar de plek van afspraak, gaan dan zelf ook maar uit eten in gezelschap van Mark (Netherlands) en met z'n 3-tjes gaan ze naar een andere film. Voor de dames beloofd het in ieder geval een gezellige avond te worden als je dit gezelschap ziet...vlnr. Michele (Canada), Katinka (Netherlands), Inger-Lise (Norway), Marianne (Denmark), Filipa (Portugal), ik, Claudia (Germany) en Marieke (Belgium).
En die fijne, gezellige avond komt nu ook voor mij tot zijn eind. Ik wens jullie een deugddoende nachtrust ! Slaapwel, Ingrid
Sinds we hier in Utah wonen hebben we nog niet écht een gigantische winter met héél veel sneeuw gehad en ik herinner me als wasof het gisteren was dat Anja (mijn Nederlandse vriendin die hier toen nog woonde) me op het hart drukte : "Van één ding kan je hier wél zeker zijn...we hebben sowieso altijd een witte Kerst en veel sneeuw !". Helaas is het tot nog toe bij "kwakkelwinters" gebleven. En ik - die ooohhhh zo graag dikke pakken sneeuw wil - ben dus een beetje op mijn honger blijven zitten. Ttz...tot deze winter dan ! We hadden al serieus winter gehad en er lag nog altijd een witte laag van om en bij de 30cm, maar donderdag 10/1 hebben we een sneeuwstorm op ons dak gekregen en dat wat er écht eentje om "U" tegen te zeggen ! De weerman had ons gewaarschuwd en alle voorspellingen zijn uitgekomen...tot zelfs bijna op het preciese uur ! Het weerbericht van woensdag 9/1 gaf aan dat we ons mochten voorbereiden op de passage van een gigantisch winterfront dat tussen 3:30pm en 4pm Layton zou aandoen. Als dat waar was, betekende het ook dat Niki er middenin terecht zou komen als hij van het werk huiswaarts keerde. Voormiddag had ik het er - via skype - nog over met dochter Joni dat de lucht steeds maar donkerder en dreigender begon te worden en dat het niks goeds voorspelde en ja hoor...tegen dat Niki thuis was was het helemaal raak. Op amper een half uurtje tijd gingen we van geen sneeuw op de weg naar bijna 10cm ! Jeetje...wat deed het lelijk daarbuiten ! En zo kwam mijn ventje - met een half uur vertraging - eindelijk thuis !
Je kan tijdens zo'n storm niks anders doen dan rustig zitten wachten tot hij voorbijgeraast is. Maar één keer dat dat gebeurd is, moet het wel met beelden gedocumenteerd worden ! En zo ziet onze "thuisomgeving" uit als ik me 's anderendaags naar buiten begeef. De sneeuwruimer heeft ons getrakteerd op een heuse berg voor de deur. Het witte goedje ligt tot tegen het net van de basket-ring ! Onze "shed" (het tuinhuisje) is alleen nog bereikbaar via een gangetje dat we hebben moeten graven, maar de deur is dichtgevroren !
Het had niet veel gescheeld, of we kregen helemaal geen post meer ! De postbode kon de brievenbus bijna niet meer vinden, want ook die zit zo goed als helemaal verstopt onder het sneeuwtapijt !
Bij de achterdeur natuurlijk hetzelfde verhaal...niet meer toegankelijk tenzij je hoge laarzen hebt. En dat heb ik aan den lijve ondervonden. Toen ik de voederbak van de vogels wilde gaan bijvullen trok ik (als gewoonlijk) mijn sneeuwlaarzen aan. Maar bij de eerste stap buiten de deur wist ik meteen hoe laat het was...de sneeuw viel aan mijn laarzen in. Dus heb ik onverricht ter zake rechtsomkeer gemaakt en ben in de garage Niki's laarzen gaan aantrekken ('k voelde me net Klein Duimpje met zijn Zeven Mijls Laarzen !). En ja, ik heb ze gemeten...die zijn 46 cm hoog en nóg viel de sneeuw er aan in !
Maar al die sneeuw levert natuurlijk ook hele mooie plaatjes op. Deze nam ik bij de buren...de tuinstoelen staan er een beetje vergeten bij en doen denken (en verlangen) naar betere, zonnigere tijden.
De Deense Marianne vertelde me via de telefoon dat ze het idee had helemaal ingesneeuwd te zitten. Toen ik haar vroeg hoe dik de sneeuw bij haar lag antwoorde ze niet, maar stuurde me deze foto...dat was 's morgens na de storm. Omdat zij tegen de bergflank wonen krijgen zij nóg meer sneeuw dan wij. Ze kon niet anders dan eerst beginnen sneeuwruimen...ze konden zelfs hun garage (rechts op de foto) niet meer uit !
Die zelfde avond klaarde het weer helemaal op en kregen we een prachtige zonsondergang die de bergen in een roze gloed zet. Het zag er naar uit dat we 's anderendaags een hele mooie dag zouden hebben...
En ja, de 2 volgende dagen zijn er 2 van blauwe luchten en volop zon maar wel berekoud ! En plots ziet ons huisje en de tuin bij de buren er helemaal anders uit ! Zelf een foto vanuit onze slaapkamer genomen is een apart, maar heel mooi zicht met de ijspegels voor het raam.
Sinds begin november is het heel erg koud geworden en zitten we met constante vriestemperaturen van om en bij de 14°F (-10°C) overdag. Maar zondagnacht werd het nóg kouder met slechts 3°F (-16,1°C). Die vriestemperaturen in combinatie met de voorspelde regen zorgden ervoor dat Niki met heel veel moeite op het werk geraakte en dat ik de post niet kon binnenhalen...ik kon de brievenbus niet meer bereiken want buiten was het één grote ijs-spiegel geworden. Wát er ook in de brievenbus zou liggen, het was zeker niet het risico waard om mijn benen te breken...het mag blijven liggen tot alle het ijs verdwenen is.
Vriezen, kou, winter en ijspegels...dat gaat allemaal heel goed samen en daarvan getuige onderstaande foto. De totale lengte van deze ijspegel (aan de achterdeur) zal ongeveer 4 meter zijn. 't Is nog maar goed dat hij niet nét boven de deur hangt, want da's levensgevaarlijk als hij zou afbreken. Stel je voor...anders zouden we nog een helm moeten opzetten vóór we de vogels kunnen gaan eten geven...hahaha !!
Mijn "winter"-verhaal zit er voorlopig weer op ! Ingrid
Antelope Island...het mooiste stukje natuur hier vlakbij huis als je het mij vraagt ! En ik begin dit verhaal meteen met een website van het eiland : http://en.wikipedia.org/wiki/Antelope_Island Dat de winter op Antelope Island héél spectaculair is zal ik jullie aantonen aan de hand van onderstaande foto's. Het is vandaag zondag 12 januari, het zonnetje schijnt volop en wij maken een fikse wandeling tussen de bizons ! Aan de ingang van dit State-park wil ik jullie wel eerst eens onze mooie Wasatch Mountains vanop afstand laten zien...
Heel erg benieuwd wat en wie we hier vandaag weer te zien zullen krijgen, zetten we onze rit op het eiland verder. En natuurlijk vallen de bizons nu nog sneller op !
Als je ze zo in de sneeuw ziet staan, zou je er haast medelijden mee krijgen dat zij in deze koude en barre weersomstandigheden zomaar wat ronddwalen in de open vlaktes, maar zij schijnen zich daar helemaal niks van aan te trekken...en nog minder van die nieuwsgierige mensen die foto's maken.
Helemaal boven op "Buffalo Point" is het deze periode van het jaar super-mega-mooi.
Een foto in de sneeuw, met de bizons, de bergen én Layton op de achtergrond is voor mij een "must have". Deze foto wil ik sowieso op mijn facebook pagina en Dominique is fotograaf van dienst !
Na Buffalo Point zetten we onze weg verder richting de ranch. Als de zon bijna achter de bergtop verdwijnt zien we dat er zich een ring rond de zon vormt en iedereen kent de uitspraak die daar bij hoort, maar die niks goeds voorspeld : "Ring rond de zon, water in de ton".
We zijn er welliswaar op gekleed dat het koud is vandaag, maar al de hele namiddag snijdt de kou als het ware door onze ski-pakken...het voelt vandaag toch wel écht extreem koud ! Als we in de spiegel van de auto de thermometer zien, weten we meteen waarom...2°F = maar liefst -16,6°C en dat om 4pm !
De ranch - evenals het hele eiland trouwens - ligt er maar verlaten bij. Het begint al een beetje donker te worden, dus we kunnen niet te lang blijven rondhangen, maar een paar sfeer-foto's moet kunnen...
Als we de ranch verlaten en ons op weg zetten naar de uitgang zien we in de bomen langs de weg iets vreemds. Nog even dachten we dat het hier om een "mistletoe" (maretak) ging, maar bij nader toezicht blijkt het om een "Porcupine" te gaan. Toch ziet dit beestje - familie van het "stekelvarken" - er een ietsiepietsie anders uit dan de stekelvarkens zoals je die in een dierentuin kan zien. Natuurlijk heb ik een website voor meer informatie over dit beestje : http://en.wikipedia.org/wiki/Porcupine en een foto kan ik jullie ook laten zien. Maar omdat dat beest nogal ver van ons af, hoog in een boom zit én omdat we door de sneeuw niet dichterbij kunnen komen heb ik foto 2 van het internet gehaald.
Zoals gewoonlijk lopen er ook vandaag veel "Pronghorn Antelopes" (Gaffelbok) rond. Ook van hen een website met meer tekst en uitleg : http://en.wikipedia.org/wiki/Pronghorn
Ongeveer 50meter verderop merken we iemand op die de kudde pronghorns wel héél nauwlettend in de gaten heeft. Hij is vast en zeker op zoek naar één of ander mals stukje vlees. Het is nog maar 2 minuten geleden dat Niki zich af vroeg waarom we "onze" coyote (http://en.wikipedia.org/wiki/Coyote) nog niet gezien hadden. De laatste 4 tot 5 keer kregen we - telkens we op het eiland kwamen - één bepaalde coyote te zien. We herkennen hem omdat hij door één of ander voorval mankt. Sinds toen is hij steevast "onze" coyote geworden. Ik neem nog snel een foto en dan is het "wegwezen", want ik wil niet getuige zijn van zijn jacht op zijn avondmaal ! Hij heeft ons blijkbaar ook gezien want hij staakt zijn jacht en kijkt me recht aan.
Jammer dat de Nederlandstalige versies van Wikipedia niet meer lukken...er is blijkbaar iets aan de hand met hun website. Jullie zullen het voorlopig met de Engelstalige versies moeten doen...
De zon gaat onder aan de andere kant van Antelope Island. De laatste straaltjes voor vandaag zijn voor de Wasatch Mountains, Layton, Salt Lake City & hun omgeving bedoeld...
En nét voor het te donker wordt, keren wij nog even terug naar Buffalo Point waar deze foto's gemaakt worden. Gigantisch mooie zichten om dit verhaal mee af te sluiten.
Ik hoop dat jullie er net zoveel van genieten als wij ? Tot gauw, Ingrid
Vandaag ben ik te gast bij onze Duitse vrienden Matthias & Claudia. Met z'n allen vieren we het doopfeest van hun 2de kindje Grethe-Marie. Ingrid is er niet bij zijn want ze ligt thuis op de zetel met hoofdpijn. Doopmeter Andrea heeft Ingrid's gitaar geleend en zorgt op die manier voor de muzikale noot tijdens de doopviering.
Dat er veel Internationals aanwezig zijn zal zeker duidelijk wezen !!! Achter mij zitten de nieuwe Belgen Eli en zijn vrouw Marieke en tussen hen in zit de bijna 3 jaar oude Maja.
Een foto van de fiere ouders met hun doopkindje mag niet ontbreken...
De dienst wordt geleid door een Duitse vrouwelijke Protestantse aalmoezenier die voor deze gelegenheid speciaal uit San Antonio, Texas gekomen is. De Duitse office heeft daar namelijk een steun-eenheid.
De kleine Grethe-Marie heeft wel iets unieks...zij heeft namelijk 2 meters. Op onderstaande foto zien we de trotse ouders met hun doopkindje, de 2 meters Imke & Andrea en de vrouwelijke aalmoezenier.
Nu de viering voorbij is, zit "grote zus" als eerste aan tafel. Ze heeft er honger van gekregen en wil dat maar al te graag aan iedereen duidelijk maken
Of het nu een Carnaval-party is, Nieuwjaar gevierd wordt, of een doopfeest is zoals vandaag...bij iedere gelegenheid worden alle Internationals betrokken. Dat is één van de unieke dingen van ons Utah-avontuur. We zitten met z'n allen in hetzelfde schuitje en omdat we zo ver van huis en zover van onze families zitten zijn we eigenlijk allemaal ook een beetje familie van mekaar geworden !
Aan ieder van jullie die nu al gedurende 3,5 jaar deze blog volgt...wij wensen jullie van ganser harte een fantastisch, vreugdevol, gelukkig maar vooral gezond Nieuw Jaar 2013 toe !
Niki en ik wilden er dit jaar een speciale feest-editie van maken. We hebben de Noren Oystein & Inger-Lise, samen met de Denen Michael & Marianne én onze buren Dane (die van Deense origine is), Liz & hun zoontje Christian uitgenodigd om met ons mee te vieren en we zijn van plan vanaf 4pm de eerste toast uit te brengen op België, Noorwegen en Denemarken. Ieder van hen zal hapjes meebrengen en op die manier hoef ik niet alleen in de keuken te staan terwijl de anderen feesten. Het hele gezelschap wordt jullie "uit de doeken" gedaan door ondergetekend...vlnr. Niki, Christian, Dane, Michael, ik, Marianne, Oystein, Inger-Lise en Liz. De Amerikanen in het gezelschap zullen nog even op "hun" wensen moeten wachten want het is hier nog maar 4pm hé, maar voor de anderen..."Gelukkig Nieuwjaar" en "Godt Nytar" !! En daarna is het uiteraard tijd om mijn kids en onze ouders te bellen met onze beste wensen...
Dominique heeft het druk met foto's nemen. Plots merkt hij dat iedereen enorm plezier heeft met iets dat zich in de keuken aan 't afspelen is. Ja hoor...Michael is de keuken ingedoken om een hapje klaar te maken. Om al teveel geklieder te voorkomen, ben ik hem gewoon maar aan't helpen zijn schort vast te maken. Meer was er écht niet aan de hand, maar de hilariteit daarrond was groot !
Met de regelmaat van de klok was het verzamelen geblazen in de keuken voor weer maar een ander hapje uit nog maar eens een ander land. Oystein is een hele goeie kok en hij had voor de gelegenheid 3 soorten vis gestoomd, gerookt en gemarineerd. Maar vraag niet hoe die precies noemt, want dát kan ik niet herhalen...ik wéét het gewoon niet meer...maar 't was wél heel erg lekker ! Dat het een gezellig avondje was, hoef ik jullie waarschijnlijk niet verder uit te leggen...de beelden spreken voor zich.
Bij ieder uur hebben we een toast uitgebracht op hen die op dat moment Nieuwjaar aan't vieren waren. Je kan je dus voorstellen in wat voor een toestand we (ongeveer) waren toen het eindelijk onze beurt was om af te tellen. De TV laat zien dat het bijna zover is en naar Deense & Noorse traditie moet je het Nieuw Jaar "inspringen". Daarvoor moet je uiteraard ergens op een hoger niveau gaan staan. De meesten onder ons zijn op de zetel gaan staan. Oystein stond in de keuken op een stoeltje en Michael was bijna te laat.
Voor onze échte toast op het Nieuw Jaar hebben we nog een andere Deense traditie gevolgd. Je hoort om middernacht "Kransekage" (je spreekt het uit als "kransekee) - een soort gebakken marsepein - te eten en er een glaasje champagne bij te drinken. En ook hier heb ik voor de liefhebbers een website van gevonden : http://en.wikipedia.org/wiki/Kransekake
En dan is het tijd om ook de andere buren bij onze festiviteit te betrekken. Enfin...dat was het plan. We gingen naar buiten om vuurwerk te gaan afsteken, maar niemand van hen is ons komen vergezellen. Ze lagen blijkbaar al allemaal in hun bed en dus hebben we gewoon zonder hen verder gevierd met vuurwerkstokjes
Ook het échte vuurwerk mocht niet ontbreken. Vermits je dát in deze periode van het jaar absoluut niet vindt, hebben wij het onze al gekocht tijdens de "4th of July Sale" want dan wordt vuurwerk als zoete broodjes verkocht ! Dan vindt je het letterlijk bijna op iedere hoek van iedere straat.
Na het vuurwerk gaan we terug naar binnen voor een spelletje "Sequence", een gezelschapsspel met kaarten, een groot bord en pokerchips. Je speelt het spel met 2 teams van telkens 2 (of meerdere) personen. We hebben dit spelletje leren kennen door Trond en Stephanie (de vorige Noorse FLO) en omdat Oystein iemand is die als ontspanning graag met hout werkt, hebben we hem gevraagd om ons zo'n bord te maken. Christian wordt nog even geholpen door Michael, maar al snel heeft hij door hoe het spel precies in mekaar zit.
Dominique is zo erg geconcentreerd bezig dat hij niet eens merkt dat ik foto's maak. Zijn reputatie staat op het spel en deze "thuismatch" wil hij dan ook ab-so-luut niet verliezen ! Als ik er even later ook bij ga zitten is het Michael die zorgt dat ik ook bij op de foto's sta.
Tegen 1:30am zijn het Oystein & Inger-Lise die als eersten de aftocht blazen. Even later worden zij gevolgd door Liz, Dane & Christian. De "Die-Hards" voor vanavond zijn Michael & Marianne en wij 2-tjes. M & M blijven vannacht logeren en houden het op die manier nog vol tot 4:30am, maar dan geven ze uiteindelijk tóch op. Niki en ik daarentegen hadden ons van in den beginne voorgenomen om ook nog met Hawaii te toasten en dat gebeurd om 5am. Maar liefst 13 uren feestvieren, 9 flessen champagne en 2 flessen witte wijn later is ook voor ons een eind aan een fijne avond in goed gezelschap gekomen en kruipen we in ons bed.
Vandaag 2 januari hebben we onze buren en onze huisbazen uitgenodigd voor een hapje en een drankje. De dames - vlnr. Sheryl, ik, Angie, Beth & Lily - gaan gezellig samen zitten dichtbij de hapjes. De mannen daarentegen - vlnr. Ron, Shaun, Niki, Hector & Dan - troepen samen rond de hoge tafel. En door deze 2 foto's kunnen jullie nu ook eens met onze buren kennis maken.
Deze Nieuwjaar hebben we écht wel heel uitgebreid gevierd. En wat zal 2013 ons brengen ? Wie zal het zeggen...het enigste dat we wél weten is dat we - met ingang van gisteren 1 januari 2013 - ons allerlaatste volledige jaar hier in Utah begonnen zijn. Nog maar één Nieuwjaar te gaan en dan verhuizen we naar Bilzen ! We hopen vóór die tijd nog vele mooie avonturen te mogen beleven, maar ook dat jullie massaal berichtjes gaan achterlaten in mijn gastenboek hier op mijn blog ! Moge het jullie allemaal (en ons) in dit Nieuwe Jaar voortreffelijk blijven gaan met een uitstekende gezondheid ! Gelukkig Nieuwjaar allemaal !!!
Deel 2 van mijn "Kerst" verhaal beginnen we met ons Kerst-diner op Snowbasin. We hadden lang genoeg op voorhand het menu kunnen inkijken en vermits we vandaag toch wel eens wilden gaan skiën, hebben we dan ook maar meteen besloten om de rest van de avond op Snowbasin te blijven en te genieten van al dat lekkers wat men ons hier aanbiedt en van de gezellige sfeer die er heerst. Zonder aarzelen hebben we de ene of de andere "vrijwilliger" gebombardeert tot onze "privé"-fotograaf
Na het diner wordt het tijd om buiten een mooi plekje op te zoeken want seffens komen de ski-instructeurs met brandende toortsen van de berg geskiet en dat willen we niet missen. Earl's Lodge ziet er 's avonds en met een Kerstboom voor de deur helemaal anders uit dan overdag. En vermits de meesten nog aan hun diner zitten, kunnen wij ons nu al nét voor het buiten-open-haard-vuur installeren en da's natuurlijk mooi meegenomen want de temperatuur is nog gezakt naar slechts 2°F (-16,6° C !)
Als zo'n 10 minuten later iedereen buiten staat horen we een paar serieuze harde knallen en dan begint het spektakel...het totaal plaatje van al die in-zig-zag-skieënde instructeurs met hun fakkels doet het geheel lijken op een een mega-grote Kerstboom die tegen de bergflank gekleefd werd.
Nadat ook de laatste persoon veilig en wel beneden aangekomen is, wordt het vuurwerk afgeschoten. En ik denk niet dat er ook maar één iemand is die vuurwerk maar niks vindt om gade te slaan.
Nog voor het laatste knallende vuurwerk uitgestorven is zien we vanop een andere bergflank een verlichte snowcat onze richting opkomen. In deze snowcat - die een moderne uitvoering van een slee is, maar dan wel zonder rendieren - zit Santa die vanavond heel wat kinderen blij zal gaan maken.
Nog even gaat die lieve kindervriend naar binnen om het kleine gepeupel te verrassen met snoepjes en een "privé"-babbel en daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt.
Bij de ene gaat die babbel al een beetje vlotter dan bij de andere, maar deze jongedame heeft wel duizend vragen. Ze heeft alle tijd van de wereld en voelt zich prima op haar gemak op de schoot bij Santa !
Maar daarna is het definitief gedaan voor dit jaar. Santa zet zich op weg om alle kinderen over de hele wereld kadootjes te gaan brengen. Het is een aangename dag geweest en de avond is nu mooi afgesloten dus wordt het ook voor ons tijd om huiswaarts te keren...eens zien of Santa daar ook al geweest is...
We hebben vernomen dat Santa tijdens de Kerstperiode naar Snowbasin komt om te skiën. Hij moet natuurlijk een beetje fysiek opbouwen voor hij aan het grote werk begint hé ! Als we een paar dagen vóór Kerst zelf effe op de latten willen staan, zien we hem inderdaad nét achter ons - midden tussen de vele kinderen die allemaal met hem willen gaan skiën - aanschuiven voor de lift van Little Cat.
Wij zijn dat hele groepje nét voor en dat geeft ons de kans om dit plaatje te kunnen schieten van die lieve, brave Santa omgeven door 3 - zichzelf zéér gelukkig prijzende - kids. Eens ze allemaal uitgestapt zijn zijn de kids van plan Santa eens duidelijk te tonen hoe goed ze al kunnen skiën. En Santa kijkt toe...en ziet dat het goed gaat...wuift nog snel "gedag" en zet dan de achtervolging in.
Na het uitgebreide skiën moet Santa natuurlijk ook effe tijd maken voor zijn kleinste vriendjes die nog niet aan skiën toe zijn. Dus is er in Earl's Lodge een plekje voorzien waar ook zij hem kunnen ontmoeten. Deze foto wil ik jullie zeker tonen...hij is veel te mooi geworden om dat niet te doen !
We hebben zelf helemaal geen plannen gemaakt om Kerstmis te vieren met de ander Internationals, maar we hebben wel al veel horen vertellen dat het op Snowbasin met Kerst wel héél speciaal zou zijn. Dát willen we vandaag - Kerstavond - dan wel eens "aan den lijve" gaan ondervinden. Er is een heuse sneeuwstorm losgebarsten - maar stoer als we zijn - kunnen we ons dat niet aan ons hart laten komen. Omdat we maar met z'n 2-tjes zijn gaan we beurt om beurt skiën zodat de ander een paar foto's kan maken. Niki is héél plichtsbewust en maakt er een ware reportage van. Bij deze 1ste foto zit ik in de lift en je ziet duidelijk dat het wel héél erg hard aan 't sneeuwen is
Dat het skiën op zich niet als vanzelf gaat tijdens zo'n storm zie je aan onderstaande foto. De kou en de ijzige wind (het is maar 9°F = -12,7°F) snijden in mijn gezicht en ik moet me goed concentreren om te zien waar ik naar toe skie. Na een paar rondjes zit het erop voor mij...ik heb er genoeg van...het is me te koud geworden, maar ik ben blij dat ik deze ervaring alweer rijker ben...
Dan is het de beurt aan Dominique en zal ik wel een paar foto's maken. Maar bij de lift komt hij bekend volk tegen...de Israelische FLO Udi is er ook en nu kunnen ze samen een beetje gaan skiën.
Terwijl die 2 hogere oorden gaan verkennen maak ik enkele sfeerbeelden van Snowbasin. Ik had wel gemerkt dat Niki met iets bezig was terwijl ik aan 't skiën was. Maar wát hij precies uitspookte zag ik niet. Nu ik hier op zijn plekje ben komen zitten wordt het allemaal duidelijk. Hij heeft een "sneeuwman(netje)" gemaakt. Dat kleine ding heeft behoorlijk veel bekijks...
De patio - waar we normaal gesproken lekker in het zonnetje zitten en waar het meestal bijna véchten is om een plekje te veroveren - ligt er vandaag maar zielig en verlaten bij. Maar ja...wie gaat er nu ook bij deze vriestemperaturen buiten zitten als je niet persé foto's moet maken ?
En toch zijn het niet alleen "gezonde" mensen die komen skiën...zelfs bij dit weer ! Ook gehandicapten en verlamde mensen krijgen de gelegenheid om deze geweldige sport te beoefenen. En als je zelf niet op de latten kan staan, wordt ook daar wel iets op verzonnen en een mouw aan aangepast.
Skiën op zich is best een zware sport als je het mij vraagt ! En deze kindertjes denken er precies hetzelfde over want na afloop van de les, hebben ook zij er genoeg van en leggen ze zich er letterlijk bij neer...genoeg voor vandaag...het kaarske is op...helemaal OP !
Zoals ik al zei is Niki met de Israelische Udi gaan skiën. En met z'n 2-tjes wagen zij zich aan moeilijkere afdalingen. Maar ik wist niet dat zijn vrouw Sigal en hun kids vandaag ook hier waren. Blijkbaar hadden zij één van hun ski-lessen en dat maakt dat we mekaar na afloop in Earl's lodge kunnen treffen om gezellig nog een beetje bij te babbelen. Op de foto zie je vlnr. Niki, ik, Sigal, Udi, Maor, Hadar en Amir.
Onze vrienden hebben vanavond hun familie-feestje, terwijl Niki en ik blijven voor het Kerstdiner. Maar dat wordt een ander verhaal vermits ik hier niet alle foto's kwijt kan.
Een héérlijke tijd vind ik dat...die Kerstperiode. Natuurlijk missen we onze familie en vrienden in België nu meer dan gelijk welke periode van 't jaar, maar het kán helaas niet anders. Een jaar geleden waren we "thuis" omdat mijn zoon Jo en schoondochter Antje trouwden, maar deze Kerst wordt een feestje met z'n 2-tjes. En wat doet er dan méér deugd dan zo onverwacht een pakje uit dat verre thuisland te krijgen ? Ik was dan ook zéér aangenaam verrast toen ik een paar dagen geleden de brievenbus opende en daar een klein doosje vond. Blij als een kind - en zéér nieuwsgierig naar de afzender én de inhoud van het pakje - kon ik natuurlijk nauwelijks wachten tot ik binnen was. Onze vriendin Marleen heeft zelfgebakken koekjes gestuurd...JIEHA en een dikke "dank je wel Marleen"...je bent een schatje !
Amper één dag later zat er weer een pakje in de brievenbus ! Van wie zou dat nu weer kunnen zijn ? Dit keer is het mijn nichtje Jella die verantwoordelijk is voor het pakje ! Zij stuurde ons een slinger voor in de Kerstboom gemaakt uit Chocotoff's...hhhhmmmmm !!! Als bewijs heb ik er natuurlijk een foto van gemaakt toen de slinger ín de boom hing, maar hij heeft er wel niet lang gehangen hoor...merciekes Jella !
De "Belgian Office" stuurt traditie-getrouw ieder jaar een Kerst-foto. Hierdoor krijgen jullie een beetje een idee hoe het er in het gebouw - waar hun kantoor gevestigd is - uitziet.
Voor mij betekent de Kerstperiode een tijd dat ik me bezig hou met het maken van allerhande Kerstkaarten. Voor onze familie heb ik dit keer een hele mooie gemaakt...al zeg ik het zelf !
En voor onze Internationals is het deze geworden...
Omdat het serieus aan 't "winteren" is heb ik een aantal mooie foto's gemaakt. De voederbak van de vogels wordt druk bezocht en dat in combinatie met héél veel sneeuw is natuurlijk dé ideale gelegenheid om de vogels gade te slaan en beeldmateriaal te verzamelen. Vera, een vriendin uit het Antwerpse vroeg me meteen of ze één van mij foto's mocht gebruiken om er een Kerstkaart van te maken. Natuurlijk mag dat en het resultaat wil ik graag met jullie delen. Wat ben ik fier op "mijn" foto !
Bij onze Internationale vrienden hebben we altijd wel mensen die niet verlegen zitten om een grap. En voor de Kerstkaarten gaan ze het soms ver zoeken om zo origneel mogelijk te kunnen zijn. Van onze vrienden was het Japan die als eerste met zijn kaartje op de proppen kwam...Domo arigato Toru San !
Maar het allereerste grappige kaartje dat we ooit kregen was dat van Italië, 2 jaar geleden. Wat hebben we toen gelachen met hun originaliteit !! Grazie amici miei !!!
Afsluiten doe ik dit verhaal met een "onofficieel" kaartje van de Belgen vorig jaar. Ik zeg wel duidelijk "onofficieel" want ze werd nooit gebruikt...jammer, want ik vind het toch wel zeer geslaagd !
Voilá, het hele Kerstkaartjes verhaal zit erop. En tegen dat ik hier opnieuw zulke kaartjes post, is het voor ons de laatste keer hier in Utah dat dat zal gebeuren...Fijne Kerstdagen aan jullie allemaal !
Het ene moment verdriet en het ander moment feest-vreugde...het hoort er allemaal bij. En ook al zijn we nog steeds onder de indruk van het gebeuren van gisteren, vandaag vieren we Hanukkah met onze Israelische vrienden Udi, zijn vrouw Sigal, dochter Hadar, zoon Amir en de kleine Maor. Voor die gelegenheid ben ik weer eens aan het bakken geslagen. Dit keer zijn het "mini-Reindeer-cupcakes" geworden. Nog gauw de gezichtjes afwerken en daarna komt de "groepsfoto" van Rudolph en Co. Het zijn chocolade-cupcakes geworden met een ganache-vulling. Wat zijn ze goed gelukt ! Hopelijk smaken ze even lekker als ze eruit zien !
Ten huize van, valt het meteen op dat er niet alleen gezorgd is voor dessertjes, maar ook nog voor zoveel andere lekkere dingen meer ! Het buffet is geopend en je wil dat lekkere eten toch niet laten koud worden, maar er sluipt ook altijd wel de ene of de andere paparazzi rond die beeldmateriaal verzameld. Vandaag is dat Niki en zijn eerste slachtoffers van dienst zijn de Griekse Matina en ondergetekende.
In een andere kamer heeft iemand de dessertjes verstopt, maar ook die ontspringen niet aan de nodige aandacht. Aan het eind van de tafel staat iets heel bekends en dat krijgt heel veel aandacht. Na de nodige "ooohhh" en "aaahhh" en bijbehorende foto's verdwijnen die cupcakes "als sneeuw voor de zon" !
Om er zeker van te zijn dat er tenminste ook een paar foto's zijn waar Niki bij op staat, neem ik het toestel over en zoals gewoonlijk betrap ik hem nét met een biertje in de hand ! Zoals je kan zien is het een Belgisch biertje dat hij broederlijk deelt met Michael, een nieuwe kennis uit Eden.
Een Japanner is geen Japanner als hij geen fototoestel zou bij hebben. En onze vriend Toru is er zo eentje. Vandaag wil hij persé met mij op de foto. Maar omdat hij eigenlijk maar een klein ventje is én omdat hij eigenlijk net zo groot als Dominique wil zijn, gaat hij een trapje hoger staan.
Daarna is het onze beurt om te poseren want de Duitse Sonja wil ook graag foto's maken en ik moet het toegeven...deze foto is écht wel heel goed gelukt ! Danke für das schöne Bild Sonja !
Voor we aan de uiteindelijke plechtigheid - het aansteken van de kaarsen van de Menorah - beginnen, maken we eerst nog enkele sfeerbeelden oa. een foto van onze wuivende Aziatische vrienden Jak, Toru en Albert en natuurlijk ook een mannen-groeps-foto. Jammer dat Niki niet goed oplette, want nu staat hij er maar half op. Op de 2de foto noem ik de rest van het gezelschap even voor jullie op. Vlnr. op de voorgrond Jak (Thailand), Toru (Japan), Luis (Portugal), Albert (Singapore), Marko (Germany) en een heel klein stukje Dominique (Belgium). Daarachter staan vlnr. Matthias (Germany), Michael (Denmark), Don (USA) & Radek (Poland).
De kids hebben hun toevlucht genomen in de kelder ver weg van "de groten". Daar staat een TV en ze weten dat ze daar "het rijk voor zich" alleen hebben. Dat ze van zo'n eigen plekje veel en dankbaar gebruik maken én dat het er rustig aan toe gaat bewijst onderstaande foto...die film moet nogal spannend zijn !
En dan gaan we met z'n allen het échte "Hanukkah" vieren. Maar wat betekend het precies ? Hanukkah is het "Feest van het Licht". Je kan er meer over lezen op : http://en.wikipedia.org/wiki/Hanukkah, maar het is eigenlijk een 8-daags feest van de Joodse gemeenschap. Iedere dag van Hanukkah wordt één kaarsje meer van de Menorah - een 9-armige kandelaar - aangestoken. De middelste kaars is de kaars die steeds opnieuw gebruikt wordt om de andere kaarsen aan te steken, want je mag de 8 kaarsen van de Menorah daar niet voor gebruiken. De middelste kaars staat meestal hoger of lager dan de rest. We verzamelen met z'n allen in de keuken waar we van Udi de hele uitleg - mits tekeningen - krijgen over Hanukkah. Je ziet dat iedereen aandachtig luisterd en dat sommigen van onze mannen ook een keppeltje opgezet hebben. Kwestie van respect te tonen voor ander geloofsovertuigingen en zo mee te doen met hun tradities en gewoontes hé !
Als Udi de eerste kaars aangstoken heeft, komen ook wij allemaal aan de beurt. Ttz. diegenen die dat willen natuurlijk, maar bij zo'n speciale gelegenheid wil natuurlijk iedereen meedoen...en dus beginnen we eerst bij de kids ! Deze 2 mensen zijn voor de meesten onder jullie vrijwel onbekend. Het zijn de Marokaanse Michele en haar man Michael die beiden opgegroeid zijn in Canada en een paar jaar geleden uitgeweken zijn naar Ogden, Utah waar zij nu een hotelletje uitbaten. Door hun geloof en daardoor ook hun band met de Israelische mensen, zijn zij vrienden geworden van de ganse groep en horen ze er op feestjes als deze vanzelfsprekend bij. Op de voorgrond zie je de Portugese Filipa die heel aandachtig toekijkt naar haar zoontje Vasco die op de volgende foto net ook een kaarsje mag aansteken...hij kan nauwelijks bij de Menorah.
Daarna is het de beurt aan de volwassenen.
Kaarsjes en kids zij 2 dingen die je eigenlijk niet alleen kan laten en zeker niet als ze gecombineerd worden. Deze kids (vlnr. Maor, Vasco, Noah & Béa) zijn zo te zien nogal geïnteresseerd aan die brandende lichtjes.
Sommige volkeren hebben van die typische gewoonten waar je hen meteen aan herkent. Onze Japanse Mayumi laat zien dat ze een échte Japanse is. Gewapend met haar roze Iphone probeert ze de meest perfecte foto te maken en dat is een beeld dat ik jullie niet kan/wil ontzeggen...
Omdat we natuurlijk met velen zijn en omdat iedereen een kaarsje van die Menorah wilde aansteken, hebben onze Israelische vrienden er een 2de Menorah bijgehaald. En als alle kaarsjes branden is het tijd om dat hoofdstuk af te sluiten en ons terug te concentreren op het "socializen".
Ziezo, we zijn alweer een mooie, unieke ervaring rijker. Tot zover dit Hanukkah-verhaal ! Ingrid
Het is een zwarte dag in de geschiedenis van Amerika want vanochtend heeft een jonge kerel een ware ravage aangericht in de Sandy Hook Elementary School van Newtown, Connecticut ! Ik ben helemaal nog niet zo erg ver-amerikaniseerd dat ik al van 's morgens vroeg de TV aanzet en dus werd ik pas op de hoogte gebracht van dit verschrikkelijke nieuws door mijn zoon Jo die een berichtje op facebook plaatste en die me later via skype vertelde wat er gebeurd was. Vanaf dat ogenblik ging de TV natuurlijk wél aan en heb ik het nieuws op de voet gevolgd. Omdat ik me - vanaf het ontstaan van mijn blog - voorgenomen had hier alle belangrijke dingen te posten, kan een verhaal als dit - hoe verschrikkelijk het ook moge zijn - niet ontbreken. Onderstaande foto is een beeld dat zowat de hele wereld gezien heeft...gewapende militairen bij de schoolingang. De 2de foto toont waar de school zich bevind en de "firestation" waar de kinderen naar toe gevlucht zijn...
Daarna kwamen de beelden van vluchtende kinderen met hun begeleiders. Je kan de paniek en het ongeloof van wat er zich zojuist afgespeeld heeft zelfs lézen in de ogen van de kinderen. Wat erg voor hen en hoe moeten zij dit ooit verwerkt krijgen...hoe moeten ze hier mee omgaan ? Deze wreedheid hoort helemaal niet thuis in de zogenaamde "onbezorgde wereld" van kinderen van deze leeftijd.
Uiteraard wordt de toegestroomde mensenmassa via persconferenties op de hoogte gehouden
En dan krijgen we die verschrikkelijke beelden te zien van zeer verontruste ouders en familie die naar deze plek komen om er zich van te vergewissen of hun geliefde nog leeft. Sommigen krijgen inderdaad goed nieuws te horen en kunnen even later hun kinderen mee naar huis nemen...Anderen krijgen te horen dat hun kind, hun ouder of zus deze ramp helaas niet overleefd heeft...
Een drama als dit laat niemand onberoerd, zelfs niet als je President van Amerika bent. In zijn toespraak over dit nodeloze geweld krijgt President Obama het even heel moeilijk, want ook hij is een "papa". Ja...zelfs de machtigste man ter wereld staat hier machteloos tegenover en pinkt een traan weg...
En dan komt het verhaal van Victoria Soto. Deze 27-jarige lerares van het 1ste leerjaar heeft het leven van al "haar" kinderen gered. Toen het hele drama zich afspeelde heeft zij ervoor gezorgd dat alle kinderen zich gingen verstoppen in de kast. En toen de moordenaar de klas binnenstormde heeft zij haar leven opgeofferd om hen te beschermen. Volgens mijn mening verdient zij zeker en vast de titel van "ware heldin" !
Bij gelijk welk drama dat zich waar ook ter wereld afspeeld zie je dat mensen in tijd van nood mekaar opzoeken en samen rouwen. Ook hier is dat niet anders. Bij het schooltje komen ouders, kinderen, familie en vrienden samen om uitdrukking aan hun verdriet te geven. En ieder doet dat op zijn/haar specifieke manier. Sommigen leggen bloemen neer, anderen willen er gewoon "zijn"
Kinderen verwerken hun verdriet dan weer in het maken van tekeningen of het schrijven van een briefje aan hun vriendje die zij zo erg zullen gaan missen...
Ook hulpverleners en politie hebben het moeilijk met situaties als deze. En ook zij willen hun onmacht en hun verdriet ergens kwijt. Een ge-improviseerd altaar met kaarsen doet dienst als bid-plaats.
Eén van de kinderen die hier vandaag overleden is, is de kleine Emilie. Dit meisje, haar ouders en haar 2 andere zusjes zijn een paar maanden geleden vanuit Utah naar Connecticut verhuisd. Over een paar dagen zal haar lichaampje overgevlogen worden en wordt zij hier in Utah begraven.
En met deze laatste foto - een opsomming van de namen van alle 27 slachtoffers - sluit ik dit hele bizarre verhaal af. Ik heb er bewust geen foto van de dader bij gezet omdat ik persoonlijk vind dat iemand die zulke wreedheid kan plegen helemaal geen aandacht verdient !
Voor vele families zal Kerstmis nooit meer worden wat het ooit geweest is of wat het binnenkort eigenlijk had moeten zijn. Vele pakjes zullen ongeopend onder de boom blijven liggen. Ik bid dat deze 20 kinderen en hun 7 begeleiders nu op een plek mogen zijn waar het veel beter is dan de plek die zij zojuist verlaten hebben. Dat zij allen in vrede moge rusten...
...en die titel betekend eigenlijk "Make-A-Wish-Utah". Vermits ik in België vrijwilligster voor deze organisatie was en vermits ze mij daardoor kennen, ben ik uitgenodigd voor het kerstfeestje. Dát laat ik geen 2 keer vragen (en anders heb ik het de eerste keer niet gehoord !) want feestjes zijn feestjes en iedere reden is goed genoeg om een feestje bij te wonen (of zelf te organiseren !). Ik ben er dus naar toe geweest...
We krijgen hoog bezoek vandaag ! Niemand minder dan de enige échte "Santa" is van de partij en hij komt een praatje maken. Als ik hem vertel over Make-A-Wish Belgium, is hij helemaal in de wolken. Hij vindt het natuurlijk "amazing" en "awesome" dat MAW ook in België bestaat en dat iemand van die organisatie in België helemaal naar het verre Utah verhuisd is.
Omdat ik het zelf ook een hele speciale gelegenheid vind, wil ik de nodige bewijzen verzamelen. En als ik Santa uitleg geef over mijn blog is hij uiteraard blij én fier dat er ook hier een blogje aan besteed zal worden. Ik maak hem wel duidelijk dat hij - om op mijn blog te komen - wel met mij op de foto moet. Zo gezegd, zo gedaan en we begeven ons naar de inkom hal waar de Kerstboom in al zijn glorie staat te prijken.
Maar Santa is wel een deugeniet hoor ! Terwijl we foto's maken, kan hij het niet laten om mij te kietelen. Ik kan daar helemaal niet tegen en dat maakt dat we steeds maar weer opnieuw foto's (+/-20) moeten maken vooralleer er ééntje bij is die kan dienen.
Thanks for taking the time to make these nice pictures Santa. Hope to see you again next year !!! Ingrid
Vandaag ga ik voor de tweede keer op fazanten jacht met mijn goede vrienden van Browning Utah. Marc heeft voor mij de gloednieuwe "Citori 725" meegebracht en ik mag hem Field-Testen. Hijzelf test de nieuwe A5 uit - die door hem ontworpen is - zoals de "Maxus", waar ik vorig jaar mee heb geschoten.
We zijn in een gebied dat Bottom Fields noemt en gelegen is aan de Bear River, een prachtige zondagnamiddag onder het zonnetje...wat wil je nog meer ("jagen" moet niet altijd in de sneeuw he) ?
Na amper een kwartiertje wandelen heb ik mijn eerste fazant-haan al binnen en Matthieu is fier dat hij hem mag dragen (iets dat hij een paar uurtjes volhoudt hoor !).
De hond Zera is enorm moe en we houden een pauze van een halfuurtje. Ik merk meteen dat het niet alleen de hond, maar ook zijn baasje Denny (die net 60 geworden is) er moe van geworden is.
Matthieu brengt mij mijn laatste fazant die ik in mijn jas wegsteek en ook dit wordt op foto vastgelegd. Kwestie dat we straks - als we thuis - zijn de nodige bewijzen kunnen leveren voor dit blog !
Marc staat op de uitkijk om te zien of er niks ontsnapt in de achterhoede.
Aan het eind van de dag hebben we in totaal 9 fazanten en worden ze eerlijk verdeeld. Ik neem 2 hennen en 1 haan mee naar huis. Het is weer een geslaagde jacht geweest en dat doen we volgend jachtseizoen zéker nog eens over. helaas zal dat dan voor mij de laatste keer zijn hier in Utah !
Thanks Marc, Martin, Mattieu, Denny & Zera for a very nice boys-only-hunting-Sunday ! Tot het volgende verhaal, Dominique
Het Kerstconcert van het Mormon Tabernacle Choir (http://www.mormontabernaclechoir.org/) bijwonen is één van de dingen die op mijn "wish-list" staat zolang we hier nog wonen. En daar hebben we welgeteld alleen nog maar volgend jaar de kans voor. Het enigste dat we daarvoor moeten/kunnen doen is online inschrijven en afwachten. Uit de vele inschrijvingen (dit jaar maar liefst meer dan één miljoen mensen) worden dan zo'n 20.000 gelukkigen uitgekozen. Helaas waren wij er dit jaar niet bij. Aangezien onze huisbazen Mormonen zijn, hadden zij ons beloofd de éne of de andere hoge piet hierover aan te spreken. Maar ook dat heeft niet veel uitgehaald. Om het een beetje goed te maken (of om ons te sussen ?) kregen we van hen en de Mormoonse gemeenschap dan maar dit mini-Kerst-concertje voor 4 personen kado.
Jullie hebben intussen wellicht al wel door dat Michael en Marianne onze beste vrienden zijn en dus waren zij maar wát blij met ons aanbod ! We waren van plan eerst een beetje rond te kuieren in de nieuwe "City Creek Mall" en daarna een hapje te gaan eten, maar het begint zo hard te sneeuwen dat Marianne nog snel, snel een foto maakt om daarna vliegensvlug een restaurantje uit te zoeken.
Dit concert gaat door in het "Tabernacle" op Temple Square en niet - zoals het grote Kerstconcert - in de Conference Center. Ondanks het feit dat het zéér druk is - zowel in City Creek Mall als hier - is dit concert niet volzet. Terwijl Dominique wat sfeerbeelden probeert vast te leggen op de gevoelige plaat, zitten Marianne en ik gezellig te babbelen en Michael...die zit erbij en kijkt ernaar...
Op de rij vóór ons zit er iemand die het blijkbaar héél moeilijk heeft om wakker te blijven. In plaats van hem wakker te maken vindt zijn moeder het gesnurk (écht waar !) van haar zoon zo plezant dat zij besluit er een foto van te maken. En net op dát moment maakt Niki er eentje van dit voorval in zijn geheel !
Op een gegeven moment tijdens het concert staan er maar liefst 4 dirigenten samen op het podium. Eéntje voor het orkest, ééntje voor het kinderkoor (links in beeld), één voor de solist (midden) en het koor rechts en één voor het kinderkoor (links achteraan). Wat een geweldige prestatie om dat allemaal op mekaar afgestemd te krijgen...en toch lijkt het alsof het allemaal als "vanzelfsprekend" gaat.
Op de tonen van het overbekende "O Christmas Tree" en "Away in a Manger" komt de Prima Ballerina van de Utah Ballet Compagny ons verrassen op een solo.
Daarna is het de beurt aan één zéér mooi, maar oh zo frele kinderstemmetje dat het moet opnemen tegen 2 vrouwelijke solisten van het Christ Adult Choir en zij zingen "O Holy Night". Heel mooi en heel lief om te zien, maar ik moet spontaan aan Lien denken en door aan haar te denken, denk ik automatisch ook aan mijn beide kinderen, onze ouders, onze families en onze vrienden die we vooral in de Kerst-periode erg missen !
Tussen al die solisten door krijgen we uiteraard nog liederen te horen van de verschillende koren oa. een Gregoriaans koor, een koor van de First Baptist kerkgemeenschap, een Presbyteriaans koor, het Park City Treble Makers Women's koor en het concert wordt afgesloten met de "Little Drummer Boy".
Om naar onze auto's te gaan moeten we terug via City Creek Mall. In het midden van dat pleintje staat een hele grote fontein die een "water/vuur spectakel op Kerstmuziek" ten gehore geeft. Als wij er voorbij lopen en "Let it snow, let it snow, let it snow" door de microfoons galmt is het plaatje kompleet...
Maar lang kunnen we hier niet blijven want zoals je ziet sneeuwt het nog steeds. Volgens de voorspellingen is er een sneeuwstorm op komst en dus kunnen we maar beter maken dat we thuis zijn. De dames houden het gezellig "onder moeders paraplu", maar we zetten het wel op een loopje hoor !
Door het slechte weer is het op de snelweg héél druk. We zien dat er een aantal ongelukken geberud zijn en sneeuwruimers rijden af en aan. En als we ongeveer een uurtje later onze auto in onze eigen garage kunnen parkeren zijn we toch wel opgelucht dat we veilig thuisgeraakt zijn...zoveel is zeker !
Vandaag is het de 1ste zondag van Advent. De Deense traditie wil dat je dan familie en vrienden uitnodigd voor een "afternoon party" die op en top gevuld is met allerhande lekkere "snoeperijen". Onze vrienden Michael en Marianne zijn gastheer en -vrouw van dienst en - al even traditioneel als deze party - zorgen wij voor het gebak en de hapjes. Ik ben natuurlijk aan 't bakken geslagen en heb 2 soorten cupcakes gemaakt : voor de kids heb ik "ijsjes-achtige-cupcakes" (waar ik hier de laatste hand aan leg)...
en de volwassenen worden getrakteerd op "spicy-chocolate-cupcakes" in de vorm van mini-adventkransjes. Maar jammer genoeg is er blijkbaar iets mis met de créme-au-beurre. Het lijkt of hij aan 't smelten is...hoog tijd dus om te maken dat we op het feestje zijn want ik heb geen tijd meer om opnieuw te beginnen...
Met de cupcakes voor de volwassenen op de achterbank en die voor de kids in mijn handen begeven we ons richting Bountiful. We rijden over de autostrade als we plots de "Highway Patrol" achter ons zien rijden. Ik maak nog nét de opmerking "dat ze ons nu maar niet tegenhouden", maar het is te laat...de sirenes gaan aan, de lampen beginnen te flikkeren en zowel Niki als ik weten precies wat er gaat gebeuren...aan de kant met ons ! "What a strange plate do you guys have...what is that ?" (wat een rare nummerplaat hebben jullie en wat is dat ?) is het enigste dat hij vraagt !!! Dit hebben we al eerder meegemaakt...wij rijden hier met diplomaten nummerplaten rond en blijkbaar kent zelfs de politie die niet. Het gebeurd dan ook regelmatig dat we aangehouden worden en tekst en uitleg moeten geven...nu ook weer ! Vermits het fototoestel altijd binnen handbereik ligt, vertel ik (na afloop) die meneer dat ik een blog heb waar ik al onze avonturen neerpen en vraag hem meteen of ik nu eindelijk ook een een foto mag maken van onze "aanhouding". Daar heeft hij geen enkel probleem mee ! In tegenstelling...hij lacht er eens mee en gaat nog poseren voor de foto ook !! Maar als hij mijn "ijsjes-cupcakes" in mijn handen ziet, stelt hij voor dat we nu toch maar beter doorrijden voordat die dingen gesmolten zullen zijn...hahaha !!! Hij merkt niet eens dat het cupcakes zijn !!!
Met een kwartier vertraging komen we aan op onze bestemming, waar M & M hun gasten verwelkomen.
Als iedereen er is, begint Marianne aan het officiële gedeelte van vandaag...het aansteken van de 1ste kaars van de Adventskrans. Niki zorgt ervoor dat hiervan de nodige foto's gemaakt worden.
Daarna gaan de mannen "verbroederen". Vlnr. op de foto zie je Nasos (Greece), Marko (Germany), Niki, een buur (USA), Stefan (NL), Amir en Udi (Israel) en doet Niki het aanhoudingsverhaal uit de doeken.
De dames - vlnr. Sonja (Germany), Matina (Greece), ik en Inger-Lise (Norway) - zoeken mekaar op om bij te babbelen bij een heerlijke, huisgemaakte gluwhwein.
De kinderen krijgen de "basement" (kelder) ter hunner beschikking want hier staat een projector en een levensgroot scherm en kunnen zij de ganse namiddag spelletjes doen en/of film kijken. Nadat zij ongeveer een 2-tal uurtjes in die basement vertoefd hebben, komen zij ons vragen of we mee naar beneden willen komen. Ze hebben een verrassing voor ons...we worden getrakteerd op een "circus voorstelling" ! Op de foto zie je hoe de Portugese Béa haar acrobatenkunstjes toont.
Met dit gigantisch zicht op het Great Salt Lake (en in de verte Antelope Island) breien we een eind aan onze foto-reeks, want het wordt stilaan te donker daarvoor.
Misschien zegt bovenstaande foto jullie niet zoveel, maar ons zegt die des te meer. Hij herinnert ons aan goeie vrienden (voorgaande jaren en nu !), gezelligheid, feestjes, het meer en het prachtige eiland.
Wat mij altijd verteld geweest is over dit kleine maar oh, zo gezellige dorpje met zijn vele kleine winkeltjes is een heel ander verhaal dan hetgeen ik te lezen kreeg op de website van Gardner Village.
Er werd mij namelijk altijd verteld dat dit de plaats was waar een zeker Archibald Gardner leefde met zijn vele vrouwen (hij was immer polygamist) en hun vele kinderen. Ieder van die vrouwen had haar eigen huisje en na hun dood werden hun huisje omgevormd tot winkeltjes en de molen werd een restaurant. Wat ik vandaag las op de website van Gardner Village is een heel ander verhaal, maar dat en nog meer informatie kan je zelf eens gaan nalezen op : http://www.gardnervillage.com/our-history. Voor diegenen die dat liever niet doen, geef ik hier een beetje de uitleg over de geschiedenis van dit dorpje...
Archibald Gardner - de man naar wie dit dorpje genoemd is - werd in 1814 geboren in Kilsythe, Schotland maar immigreerde eerst naar Canada en daarna naar de USA waar hij toetrad tot de Church of Jesus Christ of Latter Day Saints (LDS) of anders gezegd...hij werd Mormoon. Hij was één van de stichters van Utah in 1847 toen de pioniers voet zette in de Salt Lake Valley. Gardner had in Canada veel ervaring opgedaan in het bouwen van molens. Hij bouwde hier in Utah zijn 1ste molen in de Cottonwood streek. In 1850 begon hij aan de bouw van een 2de molen aan de Westkant van de Jordan River. Op 21/12/1853 werd de molen/huis in gebruik genomen, maar in 1877 werd diezelfde molen afgebroken en vervangen door een grotere. De molen en zijn omgeving veranderden nog een aantal keren van eigenaars tot in 1979 een zeker Nancy Long het hele domein opkocht en er in mei 1980 een allereerste meubelzaak opende. Wat zij vooral wilde was de oude molen omvormen tot een restaurant en die droom werd in 1990 werkelijkheid met "Archibald's Restaurant". Sinds die tijd zochten en vonden Nancy Long, haar zoon Joe Long, Chris Christenson en anderen een aantal oude huisjes die aangekocht en overgebracht werden naar Gardner Village om alzo een dorpje te creeëren dat mits de nodige straten en pleintjes, een riviertje en een brugje helemaal tot zijn recht gekomen is.
Wij - de Internationals Dames - hebben er een jaarlijkse traditie van gemaakt om tijdens de periode van Halloween en/of Kerstmis een bezoekje te brengen aan Gardner Village. Maar toen de andere dames met Halloween voor de "Witch-party" (heksenfeestje) naar deze plek kwamen afzakken, hadden zowel de Noorse Inger-Lise als ik al iets anders op het programma staan en konden dus niet mee. Daarom hebben wij vandaag beslist er naar toe te gaan...fijn met z'n 2-tjes en we hebben alle tijd ! De Witches (heksen) zijn wel weg, maar dit dorpje wordt altijd wel versierd. Dit keer zijn het "gnomes" oftewel kabouters die hier de boel opvrolijken. In Noorwegen en Denemarken noemen die "gnomes" ook wel "Nisser", maar vergis je niet...het heeft een andere betekenis ! Kabouters zijn lieve wezentjes terwijl de "Nisser" eigenlijk deugenietjes zijn.
Op ieder hoek van de straatjes, aan elk huisje...overal vindt je de gnomes en telkens is er een ander decor voor gebouwd. Hier zitten ze bijvoorbeeld eerst "bij de kapper" (de dame op de voorgrond is Inger-Lise) en vervolgens bij het "Gingerbread-house" of "peperkoeken-huisje".
De muzikanten mogen natuurlijk ook niet ontbreken. Het lijkt precies een tafereel uit een stoet zoals ik mij die herinner van vroeger naar aanleiding van de "voetbal-kampioenen" in Hoeselt of een andere festiviteit zoals een "diamanten bruiloft"...dingen die vroeger door het hele dorp uitbundig gevierd werden.
Van al dat shoppen en al dat "de ene winkel in en de andere winkel uit" ben ik een beetje moe geworden, maar het is een heerlijke dag en zodra ik een bankje zie kan ik het niet laten...ik moet effe gaan zitten. Het valt Inger-Lise op dat ik nét onder de "mistletoe" (maretak) zit. En als je daar met je geliefde onder zit of staat wordt je verondersteld mekaar te kussen (dat brengt geluk). Helaas is Dominique er niet bij, dus er kan niet gekust worden...tenminste...ik hoop maar dat die "gnoom" daarboven niks in zijn hoofd haalt (hahaha...) !!!
Nog één van die taferelen is deze van meneer en mevrouw gnoom die een ritje met de arreslee maken.
En dan is het de hoogste tijd voor een kopje koffie en iets lekkers erbij. Daarvoor gaan we natuurlijk naar het restaurant dat zich in de molen situeerd. En ook daar is er een deco met gnomes gemaakt. Dit keer proberen die gnomes de kerstversiering op te hangen in de Kerstboom, maar natuurlijk gebeuren er ongelukjes...
En na onze weldoende koffie met taart is het tijd om naar huis terug te keren. Het is inmiddels 4pm en we moeten nog ongeveer een uurtje rijden. Hopelijk hebben onze mannen niet al te veel honger of misschien zijn ze al wel aan 't eten begonnen ? En anders is er natuurlijk ook nog altijd wel iets "af te halen"...
Het is vandaag niet alleen de verjaardag van mijn dochter, maar ook Thanksgiving EN - niet te vergeten - de grote start van de wedloop naar koopjes want het is ook de start van "Black Friday".
Maar eerst zijn we vanavond - samen met Heidi & Philippe (Belgium) en Michael & Marianne (Denmark) - bij de Noren Inger-Lise & Oystein uitgenodigd voor het Thanksgiving dinner. Dat Oystein heerlijk kan koken wisten we al, maar vandaag heeft hij zichzelf overtroffen ! Heerlijke hapjes van zelfgerookte vis, kalkoen met alles erop en eraan, een lekkere taart...kortom alle ingrediënten voor een zeer geslaagde, supergezellige avond ! Op foto 1 vlnr. Philippe, Oystein, Heidi, Marianne, Inger-Lise, Michael en ik. Op foto 2 zit Niki er ook bij.
Maar zoals ik al zei, begint vanavond ook het mega-evenement-van-het-jaar en dat is "Black Friday". Die Black Friday is eigenlijk een supersolden op de solden. In bepaalde winkels worden sommige artikelen zoooo erg afgeprijsd dat mensen het er écht voor over hebben om 's nachts in een lange rij te gaan aanschuiven om toch maar als eerste in de winkel te zijn en hun "schat" mee te kunnen nemen naar huis ! Normalerwijze zou je verwachten dat Black Friday ook op vrijdag begint, maar de laatste paar jaren beginnen winkels (oa. Walmart) steeds vroeger en vroeger hun deuren te openen en omdat het dinner tegen 11:30pm afgelopen is en wij nu écht wel eens héél curieus zijn, laten ook wij ons verleiden om daar ook eens een kijkje te gaan nemen.
Eens binnen, geloven we onze eigen ogen niet !!! Dit hou je toch ECHT NIET voor mogelijk ! Zoveel volk samen hebben we nooit eerder gezien...op gelijk welk ogenblik of tijdstip in het jaar ! Iedereen is zo beladen dat je alleen nog maar dozen en verpakking ziet en we kunnen als het ware "over de koppen lopen"... maar wij hebben helemaal geen zin om écht te winkelen of om tussen die drukte te blijven staan hoor !
We hadden via TV vernomen dat mensen zelfs camperen om als 1ste de winkel binnen te kunnen. Dát lijkt me al helemaal d'er over, maar via internet vond ik deze foto's van een paar dagen voor "Black Friday". Aan de "Best Buy" staan al een week op voorhand de tentjes opgesteld en blijft er altijd iemand aanwezig in die tentjes...kwestie van je plekje in de rij niet te verliezen. Je moet het er maar voor over hebben !!!
We willen gewoon wat foto's maken en een beetje de sfeer opsnuiven van deze super-gekte. We komen aan de Best Buy in Ogden en daar is het al even druk. Ellenlange rijen (want de winkel is nog niet open) staan er aan te schuiven en bij de deur - lekker ingeduffeld en voorzien van een deken - houden mensen zich oa. bezig met het lezen van een boek. Wat moet je anders doen om de tijd te verdrijven hé...
Bij deze laatste winkel hadden we gisteren al een foto gemaakt van de openingsuren. We dachten dat het misschien niet zoooo overdreven druk zou worden omdat de openingsuren een beetje gespreid waren, maar ook hier dezelfde overrompeling die we op andere plaatsen ook al zagen...POKKEDRUK !!!
Als het zo moet, dan hoeft het "soldenwinkelen" voor mij niet. Dat is me net een beetje téveel van het goeie. Dat we foto's gemaakt hebben, tot daar aan toe...we waren immers toch onderweg naar huis. Maar in het midden van de nacht, aan een winkel, uren in de rij gaan staan kou lijden, is écht niet aan ons besteedt !Ze mogen hun koopjes hebben hoor...wij kruipen ons bed in ! Niki houdt het liever op "Cyber Monday" ! Dat is op koopjesjacht gaan - naar een IPad 3 - via het internet. Dus...vanuit zijn luie zetel !
