Aan ieder van jullie die nu al gedurende 3,5 jaar deze blog volgt...wij wensen jullie van ganser harte een fantastisch, vreugdevol, gelukkig maar vooral gezond Nieuw Jaar 2013 toe !
Niki en ik wilden er dit jaar een speciale feest-editie van maken. We hebben de Noren Oystein & Inger-Lise, samen met de Denen Michael & Marianne én onze buren Dane (die van Deense origine is), Liz & hun zoontje Christian uitgenodigd om met ons mee te vieren en we zijn van plan vanaf 4pm de eerste toast uit te brengen op België, Noorwegen en Denemarken. Ieder van hen zal hapjes meebrengen en op die manier hoef ik niet alleen in de keuken te staan terwijl de anderen feesten. Het hele gezelschap wordt jullie "uit de doeken" gedaan door ondergetekend...vlnr. Niki, Christian, Dane, Michael, ik, Marianne, Oystein, Inger-Lise en Liz. De Amerikanen in het gezelschap zullen nog even op "hun" wensen moeten wachten want het is hier nog maar 4pm hé, maar voor de anderen..."Gelukkig Nieuwjaar" en "Godt Nytar" !! En daarna is het uiteraard tijd om mijn kids en onze ouders te bellen met onze beste wensen...
Dominique heeft het druk met foto's nemen. Plots merkt hij dat iedereen enorm plezier heeft met iets dat zich in de keuken aan 't afspelen is. Ja hoor...Michael is de keuken ingedoken om een hapje klaar te maken. Om al teveel geklieder te voorkomen, ben ik hem gewoon maar aan't helpen zijn schort vast te maken. Meer was er écht niet aan de hand, maar de hilariteit daarrond was groot !
Met de regelmaat van de klok was het verzamelen geblazen in de keuken voor weer maar een ander hapje uit nog maar eens een ander land. Oystein is een hele goeie kok en hij had voor de gelegenheid 3 soorten vis gestoomd, gerookt en gemarineerd. Maar vraag niet hoe die precies noemt, want dát kan ik niet herhalen...ik wéét het gewoon niet meer...maar 't was wél heel erg lekker ! Dat het een gezellig avondje was, hoef ik jullie waarschijnlijk niet verder uit te leggen...de beelden spreken voor zich.
Bij ieder uur hebben we een toast uitgebracht op hen die op dat moment Nieuwjaar aan't vieren waren. Je kan je dus voorstellen in wat voor een toestand we (ongeveer) waren toen het eindelijk onze beurt was om af te tellen. De TV laat zien dat het bijna zover is en naar Deense & Noorse traditie moet je het Nieuw Jaar "inspringen". Daarvoor moet je uiteraard ergens op een hoger niveau gaan staan. De meesten onder ons zijn op de zetel gaan staan. Oystein stond in de keuken op een stoeltje en Michael was bijna te laat.
Voor onze échte toast op het Nieuw Jaar hebben we nog een andere Deense traditie gevolgd. Je hoort om middernacht "Kransekage" (je spreekt het uit als "kransekee) - een soort gebakken marsepein - te eten en er een glaasje champagne bij te drinken. En ook hier heb ik voor de liefhebbers een website van gevonden : http://en.wikipedia.org/wiki/Kransekake
En dan is het tijd om ook de andere buren bij onze festiviteit te betrekken. Enfin...dat was het plan. We gingen naar buiten om vuurwerk te gaan afsteken, maar niemand van hen is ons komen vergezellen. Ze lagen blijkbaar al allemaal in hun bed en dus hebben we gewoon zonder hen verder gevierd met vuurwerkstokjes
Ook het échte vuurwerk mocht niet ontbreken. Vermits je dát in deze periode van het jaar absoluut niet vindt, hebben wij het onze al gekocht tijdens de "4th of July Sale" want dan wordt vuurwerk als zoete broodjes verkocht ! Dan vindt je het letterlijk bijna op iedere hoek van iedere straat.
Na het vuurwerk gaan we terug naar binnen voor een spelletje "Sequence", een gezelschapsspel met kaarten, een groot bord en pokerchips. Je speelt het spel met 2 teams van telkens 2 (of meerdere) personen. We hebben dit spelletje leren kennen door Trond en Stephanie (de vorige Noorse FLO) en omdat Oystein iemand is die als ontspanning graag met hout werkt, hebben we hem gevraagd om ons zo'n bord te maken. Christian wordt nog even geholpen door Michael, maar al snel heeft hij door hoe het spel precies in mekaar zit.
Dominique is zo erg geconcentreerd bezig dat hij niet eens merkt dat ik foto's maak. Zijn reputatie staat op het spel en deze "thuismatch" wil hij dan ook ab-so-luut niet verliezen ! Als ik er even later ook bij ga zitten is het Michael die zorgt dat ik ook bij op de foto's sta.
Tegen 1:30am zijn het Oystein & Inger-Lise die als eersten de aftocht blazen. Even later worden zij gevolgd door Liz, Dane & Christian. De "Die-Hards" voor vanavond zijn Michael & Marianne en wij 2-tjes. M & M blijven vannacht logeren en houden het op die manier nog vol tot 4:30am, maar dan geven ze uiteindelijk tóch op. Niki en ik daarentegen hadden ons van in den beginne voorgenomen om ook nog met Hawaii te toasten en dat gebeurd om 5am. Maar liefst 13 uren feestvieren, 9 flessen champagne en 2 flessen witte wijn later is ook voor ons een eind aan een fijne avond in goed gezelschap gekomen en kruipen we in ons bed.
Vandaag 2 januari hebben we onze buren en onze huisbazen uitgenodigd voor een hapje en een drankje. De dames - vlnr. Sheryl, ik, Angie, Beth & Lily - gaan gezellig samen zitten dichtbij de hapjes. De mannen daarentegen - vlnr. Ron, Shaun, Niki, Hector & Dan - troepen samen rond de hoge tafel. En door deze 2 foto's kunnen jullie nu ook eens met onze buren kennis maken.
Deze Nieuwjaar hebben we écht wel heel uitgebreid gevierd. En wat zal 2013 ons brengen ? Wie zal het zeggen...het enigste dat we wél weten is dat we - met ingang van gisteren 1 januari 2013 - ons allerlaatste volledige jaar hier in Utah begonnen zijn. Nog maar één Nieuwjaar te gaan en dan verhuizen we naar Bilzen ! We hopen vóór die tijd nog vele mooie avonturen te mogen beleven, maar ook dat jullie massaal berichtjes gaan achterlaten in mijn gastenboek hier op mijn blog ! Moge het jullie allemaal (en ons) in dit Nieuwe Jaar voortreffelijk blijven gaan met een uitstekende gezondheid ! Gelukkig Nieuwjaar allemaal !!!
Deel 2 van mijn "Kerst" verhaal beginnen we met ons Kerst-diner op Snowbasin. We hadden lang genoeg op voorhand het menu kunnen inkijken en vermits we vandaag toch wel eens wilden gaan skiën, hebben we dan ook maar meteen besloten om de rest van de avond op Snowbasin te blijven en te genieten van al dat lekkers wat men ons hier aanbiedt en van de gezellige sfeer die er heerst. Zonder aarzelen hebben we de ene of de andere "vrijwilliger" gebombardeert tot onze "privé"-fotograaf
Na het diner wordt het tijd om buiten een mooi plekje op te zoeken want seffens komen de ski-instructeurs met brandende toortsen van de berg geskiet en dat willen we niet missen. Earl's Lodge ziet er 's avonds en met een Kerstboom voor de deur helemaal anders uit dan overdag. En vermits de meesten nog aan hun diner zitten, kunnen wij ons nu al nét voor het buiten-open-haard-vuur installeren en da's natuurlijk mooi meegenomen want de temperatuur is nog gezakt naar slechts 2°F (-16,6° C !)
Als zo'n 10 minuten later iedereen buiten staat horen we een paar serieuze harde knallen en dan begint het spektakel...het totaal plaatje van al die in-zig-zag-skieënde instructeurs met hun fakkels doet het geheel lijken op een een mega-grote Kerstboom die tegen de bergflank gekleefd werd.
Nadat ook de laatste persoon veilig en wel beneden aangekomen is, wordt het vuurwerk afgeschoten. En ik denk niet dat er ook maar één iemand is die vuurwerk maar niks vindt om gade te slaan.
Nog voor het laatste knallende vuurwerk uitgestorven is zien we vanop een andere bergflank een verlichte snowcat onze richting opkomen. In deze snowcat - die een moderne uitvoering van een slee is, maar dan wel zonder rendieren - zit Santa die vanavond heel wat kinderen blij zal gaan maken.
Nog even gaat die lieve kindervriend naar binnen om het kleine gepeupel te verrassen met snoepjes en een "privé"-babbel en daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt.
Bij de ene gaat die babbel al een beetje vlotter dan bij de andere, maar deze jongedame heeft wel duizend vragen. Ze heeft alle tijd van de wereld en voelt zich prima op haar gemak op de schoot bij Santa !
Maar daarna is het definitief gedaan voor dit jaar. Santa zet zich op weg om alle kinderen over de hele wereld kadootjes te gaan brengen. Het is een aangename dag geweest en de avond is nu mooi afgesloten dus wordt het ook voor ons tijd om huiswaarts te keren...eens zien of Santa daar ook al geweest is...
We hebben vernomen dat Santa tijdens de Kerstperiode naar Snowbasin komt om te skiën. Hij moet natuurlijk een beetje fysiek opbouwen voor hij aan het grote werk begint hé ! Als we een paar dagen vóór Kerst zelf effe op de latten willen staan, zien we hem inderdaad nét achter ons - midden tussen de vele kinderen die allemaal met hem willen gaan skiën - aanschuiven voor de lift van Little Cat.
Wij zijn dat hele groepje nét voor en dat geeft ons de kans om dit plaatje te kunnen schieten van die lieve, brave Santa omgeven door 3 - zichzelf zéér gelukkig prijzende - kids. Eens ze allemaal uitgestapt zijn zijn de kids van plan Santa eens duidelijk te tonen hoe goed ze al kunnen skiën. En Santa kijkt toe...en ziet dat het goed gaat...wuift nog snel "gedag" en zet dan de achtervolging in.
Na het uitgebreide skiën moet Santa natuurlijk ook effe tijd maken voor zijn kleinste vriendjes die nog niet aan skiën toe zijn. Dus is er in Earl's Lodge een plekje voorzien waar ook zij hem kunnen ontmoeten. Deze foto wil ik jullie zeker tonen...hij is veel te mooi geworden om dat niet te doen !
We hebben zelf helemaal geen plannen gemaakt om Kerstmis te vieren met de ander Internationals, maar we hebben wel al veel horen vertellen dat het op Snowbasin met Kerst wel héél speciaal zou zijn. Dát willen we vandaag - Kerstavond - dan wel eens "aan den lijve" gaan ondervinden. Er is een heuse sneeuwstorm losgebarsten - maar stoer als we zijn - kunnen we ons dat niet aan ons hart laten komen. Omdat we maar met z'n 2-tjes zijn gaan we beurt om beurt skiën zodat de ander een paar foto's kan maken. Niki is héél plichtsbewust en maakt er een ware reportage van. Bij deze 1ste foto zit ik in de lift en je ziet duidelijk dat het wel héél erg hard aan 't sneeuwen is
Dat het skiën op zich niet als vanzelf gaat tijdens zo'n storm zie je aan onderstaande foto. De kou en de ijzige wind (het is maar 9°F = -12,7°F) snijden in mijn gezicht en ik moet me goed concentreren om te zien waar ik naar toe skie. Na een paar rondjes zit het erop voor mij...ik heb er genoeg van...het is me te koud geworden, maar ik ben blij dat ik deze ervaring alweer rijker ben...
Dan is het de beurt aan Dominique en zal ik wel een paar foto's maken. Maar bij de lift komt hij bekend volk tegen...de Israelische FLO Udi is er ook en nu kunnen ze samen een beetje gaan skiën.
Terwijl die 2 hogere oorden gaan verkennen maak ik enkele sfeerbeelden van Snowbasin. Ik had wel gemerkt dat Niki met iets bezig was terwijl ik aan 't skiën was. Maar wát hij precies uitspookte zag ik niet. Nu ik hier op zijn plekje ben komen zitten wordt het allemaal duidelijk. Hij heeft een "sneeuwman(netje)" gemaakt. Dat kleine ding heeft behoorlijk veel bekijks...
De patio - waar we normaal gesproken lekker in het zonnetje zitten en waar het meestal bijna véchten is om een plekje te veroveren - ligt er vandaag maar zielig en verlaten bij. Maar ja...wie gaat er nu ook bij deze vriestemperaturen buiten zitten als je niet persé foto's moet maken ?
En toch zijn het niet alleen "gezonde" mensen die komen skiën...zelfs bij dit weer ! Ook gehandicapten en verlamde mensen krijgen de gelegenheid om deze geweldige sport te beoefenen. En als je zelf niet op de latten kan staan, wordt ook daar wel iets op verzonnen en een mouw aan aangepast.
Skiën op zich is best een zware sport als je het mij vraagt ! En deze kindertjes denken er precies hetzelfde over want na afloop van de les, hebben ook zij er genoeg van en leggen ze zich er letterlijk bij neer...genoeg voor vandaag...het kaarske is op...helemaal OP !
Zoals ik al zei is Niki met de Israelische Udi gaan skiën. En met z'n 2-tjes wagen zij zich aan moeilijkere afdalingen. Maar ik wist niet dat zijn vrouw Sigal en hun kids vandaag ook hier waren. Blijkbaar hadden zij één van hun ski-lessen en dat maakt dat we mekaar na afloop in Earl's lodge kunnen treffen om gezellig nog een beetje bij te babbelen. Op de foto zie je vlnr. Niki, ik, Sigal, Udi, Maor, Hadar en Amir.
Onze vrienden hebben vanavond hun familie-feestje, terwijl Niki en ik blijven voor het Kerstdiner. Maar dat wordt een ander verhaal vermits ik hier niet alle foto's kwijt kan.
Een héérlijke tijd vind ik dat...die Kerstperiode. Natuurlijk missen we onze familie en vrienden in België nu meer dan gelijk welke periode van 't jaar, maar het kán helaas niet anders. Een jaar geleden waren we "thuis" omdat mijn zoon Jo en schoondochter Antje trouwden, maar deze Kerst wordt een feestje met z'n 2-tjes. En wat doet er dan méér deugd dan zo onverwacht een pakje uit dat verre thuisland te krijgen ? Ik was dan ook zéér aangenaam verrast toen ik een paar dagen geleden de brievenbus opende en daar een klein doosje vond. Blij als een kind - en zéér nieuwsgierig naar de afzender én de inhoud van het pakje - kon ik natuurlijk nauwelijks wachten tot ik binnen was. Onze vriendin Marleen heeft zelfgebakken koekjes gestuurd...JIEHA en een dikke "dank je wel Marleen"...je bent een schatje !
Amper één dag later zat er weer een pakje in de brievenbus ! Van wie zou dat nu weer kunnen zijn ? Dit keer is het mijn nichtje Jella die verantwoordelijk is voor het pakje ! Zij stuurde ons een slinger voor in de Kerstboom gemaakt uit Chocotoff's...hhhhmmmmm !!! Als bewijs heb ik er natuurlijk een foto van gemaakt toen de slinger ín de boom hing, maar hij heeft er wel niet lang gehangen hoor...merciekes Jella !
De "Belgian Office" stuurt traditie-getrouw ieder jaar een Kerst-foto. Hierdoor krijgen jullie een beetje een idee hoe het er in het gebouw - waar hun kantoor gevestigd is - uitziet.
Voor mij betekent de Kerstperiode een tijd dat ik me bezig hou met het maken van allerhande Kerstkaarten. Voor onze familie heb ik dit keer een hele mooie gemaakt...al zeg ik het zelf !
En voor onze Internationals is het deze geworden...
Omdat het serieus aan 't "winteren" is heb ik een aantal mooie foto's gemaakt. De voederbak van de vogels wordt druk bezocht en dat in combinatie met héél veel sneeuw is natuurlijk dé ideale gelegenheid om de vogels gade te slaan en beeldmateriaal te verzamelen. Vera, een vriendin uit het Antwerpse vroeg me meteen of ze één van mij foto's mocht gebruiken om er een Kerstkaart van te maken. Natuurlijk mag dat en het resultaat wil ik graag met jullie delen. Wat ben ik fier op "mijn" foto !
Bij onze Internationale vrienden hebben we altijd wel mensen die niet verlegen zitten om een grap. En voor de Kerstkaarten gaan ze het soms ver zoeken om zo origneel mogelijk te kunnen zijn. Van onze vrienden was het Japan die als eerste met zijn kaartje op de proppen kwam...Domo arigato Toru San !
Maar het allereerste grappige kaartje dat we ooit kregen was dat van Italië, 2 jaar geleden. Wat hebben we toen gelachen met hun originaliteit !! Grazie amici miei !!!
Afsluiten doe ik dit verhaal met een "onofficieel" kaartje van de Belgen vorig jaar. Ik zeg wel duidelijk "onofficieel" want ze werd nooit gebruikt...jammer, want ik vind het toch wel zeer geslaagd !
Voilá, het hele Kerstkaartjes verhaal zit erop. En tegen dat ik hier opnieuw zulke kaartjes post, is het voor ons de laatste keer hier in Utah dat dat zal gebeuren...Fijne Kerstdagen aan jullie allemaal !
Het ene moment verdriet en het ander moment feest-vreugde...het hoort er allemaal bij. En ook al zijn we nog steeds onder de indruk van het gebeuren van gisteren, vandaag vieren we Hanukkah met onze Israelische vrienden Udi, zijn vrouw Sigal, dochter Hadar, zoon Amir en de kleine Maor. Voor die gelegenheid ben ik weer eens aan het bakken geslagen. Dit keer zijn het "mini-Reindeer-cupcakes" geworden. Nog gauw de gezichtjes afwerken en daarna komt de "groepsfoto" van Rudolph en Co. Het zijn chocolade-cupcakes geworden met een ganache-vulling. Wat zijn ze goed gelukt ! Hopelijk smaken ze even lekker als ze eruit zien !
Ten huize van, valt het meteen op dat er niet alleen gezorgd is voor dessertjes, maar ook nog voor zoveel andere lekkere dingen meer ! Het buffet is geopend en je wil dat lekkere eten toch niet laten koud worden, maar er sluipt ook altijd wel de ene of de andere paparazzi rond die beeldmateriaal verzameld. Vandaag is dat Niki en zijn eerste slachtoffers van dienst zijn de Griekse Matina en ondergetekende.
In een andere kamer heeft iemand de dessertjes verstopt, maar ook die ontspringen niet aan de nodige aandacht. Aan het eind van de tafel staat iets heel bekends en dat krijgt heel veel aandacht. Na de nodige "ooohhh" en "aaahhh" en bijbehorende foto's verdwijnen die cupcakes "als sneeuw voor de zon" !
Om er zeker van te zijn dat er tenminste ook een paar foto's zijn waar Niki bij op staat, neem ik het toestel over en zoals gewoonlijk betrap ik hem nét met een biertje in de hand ! Zoals je kan zien is het een Belgisch biertje dat hij broederlijk deelt met Michael, een nieuwe kennis uit Eden.
Een Japanner is geen Japanner als hij geen fototoestel zou bij hebben. En onze vriend Toru is er zo eentje. Vandaag wil hij persé met mij op de foto. Maar omdat hij eigenlijk maar een klein ventje is én omdat hij eigenlijk net zo groot als Dominique wil zijn, gaat hij een trapje hoger staan.
Daarna is het onze beurt om te poseren want de Duitse Sonja wil ook graag foto's maken en ik moet het toegeven...deze foto is écht wel heel goed gelukt ! Danke für das schöne Bild Sonja !
Voor we aan de uiteindelijke plechtigheid - het aansteken van de kaarsen van de Menorah - beginnen, maken we eerst nog enkele sfeerbeelden oa. een foto van onze wuivende Aziatische vrienden Jak, Toru en Albert en natuurlijk ook een mannen-groeps-foto. Jammer dat Niki niet goed oplette, want nu staat hij er maar half op. Op de 2de foto noem ik de rest van het gezelschap even voor jullie op. Vlnr. op de voorgrond Jak (Thailand), Toru (Japan), Luis (Portugal), Albert (Singapore), Marko (Germany) en een heel klein stukje Dominique (Belgium). Daarachter staan vlnr. Matthias (Germany), Michael (Denmark), Don (USA) & Radek (Poland).
De kids hebben hun toevlucht genomen in de kelder ver weg van "de groten". Daar staat een TV en ze weten dat ze daar "het rijk voor zich" alleen hebben. Dat ze van zo'n eigen plekje veel en dankbaar gebruik maken én dat het er rustig aan toe gaat bewijst onderstaande foto...die film moet nogal spannend zijn !
En dan gaan we met z'n allen het échte "Hanukkah" vieren. Maar wat betekend het precies ? Hanukkah is het "Feest van het Licht". Je kan er meer over lezen op : http://en.wikipedia.org/wiki/Hanukkah, maar het is eigenlijk een 8-daags feest van de Joodse gemeenschap. Iedere dag van Hanukkah wordt één kaarsje meer van de Menorah - een 9-armige kandelaar - aangestoken. De middelste kaars is de kaars die steeds opnieuw gebruikt wordt om de andere kaarsen aan te steken, want je mag de 8 kaarsen van de Menorah daar niet voor gebruiken. De middelste kaars staat meestal hoger of lager dan de rest. We verzamelen met z'n allen in de keuken waar we van Udi de hele uitleg - mits tekeningen - krijgen over Hanukkah. Je ziet dat iedereen aandachtig luisterd en dat sommigen van onze mannen ook een keppeltje opgezet hebben. Kwestie van respect te tonen voor ander geloofsovertuigingen en zo mee te doen met hun tradities en gewoontes hé !
Als Udi de eerste kaars aangstoken heeft, komen ook wij allemaal aan de beurt. Ttz. diegenen die dat willen natuurlijk, maar bij zo'n speciale gelegenheid wil natuurlijk iedereen meedoen...en dus beginnen we eerst bij de kids ! Deze 2 mensen zijn voor de meesten onder jullie vrijwel onbekend. Het zijn de Marokaanse Michele en haar man Michael die beiden opgegroeid zijn in Canada en een paar jaar geleden uitgeweken zijn naar Ogden, Utah waar zij nu een hotelletje uitbaten. Door hun geloof en daardoor ook hun band met de Israelische mensen, zijn zij vrienden geworden van de ganse groep en horen ze er op feestjes als deze vanzelfsprekend bij. Op de voorgrond zie je de Portugese Filipa die heel aandachtig toekijkt naar haar zoontje Vasco die op de volgende foto net ook een kaarsje mag aansteken...hij kan nauwelijks bij de Menorah.
Daarna is het de beurt aan de volwassenen.
Kaarsjes en kids zij 2 dingen die je eigenlijk niet alleen kan laten en zeker niet als ze gecombineerd worden. Deze kids (vlnr. Maor, Vasco, Noah & Béa) zijn zo te zien nogal geïnteresseerd aan die brandende lichtjes.
Sommige volkeren hebben van die typische gewoonten waar je hen meteen aan herkent. Onze Japanse Mayumi laat zien dat ze een échte Japanse is. Gewapend met haar roze Iphone probeert ze de meest perfecte foto te maken en dat is een beeld dat ik jullie niet kan/wil ontzeggen...
Omdat we natuurlijk met velen zijn en omdat iedereen een kaarsje van die Menorah wilde aansteken, hebben onze Israelische vrienden er een 2de Menorah bijgehaald. En als alle kaarsjes branden is het tijd om dat hoofdstuk af te sluiten en ons terug te concentreren op het "socializen".
Ziezo, we zijn alweer een mooie, unieke ervaring rijker. Tot zover dit Hanukkah-verhaal ! Ingrid
Het is een zwarte dag in de geschiedenis van Amerika want vanochtend heeft een jonge kerel een ware ravage aangericht in de Sandy Hook Elementary School van Newtown, Connecticut ! Ik ben helemaal nog niet zo erg ver-amerikaniseerd dat ik al van 's morgens vroeg de TV aanzet en dus werd ik pas op de hoogte gebracht van dit verschrikkelijke nieuws door mijn zoon Jo die een berichtje op facebook plaatste en die me later via skype vertelde wat er gebeurd was. Vanaf dat ogenblik ging de TV natuurlijk wél aan en heb ik het nieuws op de voet gevolgd. Omdat ik me - vanaf het ontstaan van mijn blog - voorgenomen had hier alle belangrijke dingen te posten, kan een verhaal als dit - hoe verschrikkelijk het ook moge zijn - niet ontbreken. Onderstaande foto is een beeld dat zowat de hele wereld gezien heeft...gewapende militairen bij de schoolingang. De 2de foto toont waar de school zich bevind en de "firestation" waar de kinderen naar toe gevlucht zijn...
Daarna kwamen de beelden van vluchtende kinderen met hun begeleiders. Je kan de paniek en het ongeloof van wat er zich zojuist afgespeeld heeft zelfs lézen in de ogen van de kinderen. Wat erg voor hen en hoe moeten zij dit ooit verwerkt krijgen...hoe moeten ze hier mee omgaan ? Deze wreedheid hoort helemaal niet thuis in de zogenaamde "onbezorgde wereld" van kinderen van deze leeftijd.
Uiteraard wordt de toegestroomde mensenmassa via persconferenties op de hoogte gehouden
En dan krijgen we die verschrikkelijke beelden te zien van zeer verontruste ouders en familie die naar deze plek komen om er zich van te vergewissen of hun geliefde nog leeft. Sommigen krijgen inderdaad goed nieuws te horen en kunnen even later hun kinderen mee naar huis nemen...Anderen krijgen te horen dat hun kind, hun ouder of zus deze ramp helaas niet overleefd heeft...
Een drama als dit laat niemand onberoerd, zelfs niet als je President van Amerika bent. In zijn toespraak over dit nodeloze geweld krijgt President Obama het even heel moeilijk, want ook hij is een "papa". Ja...zelfs de machtigste man ter wereld staat hier machteloos tegenover en pinkt een traan weg...
En dan komt het verhaal van Victoria Soto. Deze 27-jarige lerares van het 1ste leerjaar heeft het leven van al "haar" kinderen gered. Toen het hele drama zich afspeelde heeft zij ervoor gezorgd dat alle kinderen zich gingen verstoppen in de kast. En toen de moordenaar de klas binnenstormde heeft zij haar leven opgeofferd om hen te beschermen. Volgens mijn mening verdient zij zeker en vast de titel van "ware heldin" !
Bij gelijk welk drama dat zich waar ook ter wereld afspeeld zie je dat mensen in tijd van nood mekaar opzoeken en samen rouwen. Ook hier is dat niet anders. Bij het schooltje komen ouders, kinderen, familie en vrienden samen om uitdrukking aan hun verdriet te geven. En ieder doet dat op zijn/haar specifieke manier. Sommigen leggen bloemen neer, anderen willen er gewoon "zijn"
Kinderen verwerken hun verdriet dan weer in het maken van tekeningen of het schrijven van een briefje aan hun vriendje die zij zo erg zullen gaan missen...
Ook hulpverleners en politie hebben het moeilijk met situaties als deze. En ook zij willen hun onmacht en hun verdriet ergens kwijt. Een ge-improviseerd altaar met kaarsen doet dienst als bid-plaats.
Eén van de kinderen die hier vandaag overleden is, is de kleine Emilie. Dit meisje, haar ouders en haar 2 andere zusjes zijn een paar maanden geleden vanuit Utah naar Connecticut verhuisd. Over een paar dagen zal haar lichaampje overgevlogen worden en wordt zij hier in Utah begraven.
En met deze laatste foto - een opsomming van de namen van alle 27 slachtoffers - sluit ik dit hele bizarre verhaal af. Ik heb er bewust geen foto van de dader bij gezet omdat ik persoonlijk vind dat iemand die zulke wreedheid kan plegen helemaal geen aandacht verdient !
Voor vele families zal Kerstmis nooit meer worden wat het ooit geweest is of wat het binnenkort eigenlijk had moeten zijn. Vele pakjes zullen ongeopend onder de boom blijven liggen. Ik bid dat deze 20 kinderen en hun 7 begeleiders nu op een plek mogen zijn waar het veel beter is dan de plek die zij zojuist verlaten hebben. Dat zij allen in vrede moge rusten...
...en die titel betekend eigenlijk "Make-A-Wish-Utah". Vermits ik in België vrijwilligster voor deze organisatie was en vermits ze mij daardoor kennen, ben ik uitgenodigd voor het kerstfeestje. Dát laat ik geen 2 keer vragen (en anders heb ik het de eerste keer niet gehoord !) want feestjes zijn feestjes en iedere reden is goed genoeg om een feestje bij te wonen (of zelf te organiseren !). Ik ben er dus naar toe geweest...
We krijgen hoog bezoek vandaag ! Niemand minder dan de enige échte "Santa" is van de partij en hij komt een praatje maken. Als ik hem vertel over Make-A-Wish Belgium, is hij helemaal in de wolken. Hij vindt het natuurlijk "amazing" en "awesome" dat MAW ook in België bestaat en dat iemand van die organisatie in België helemaal naar het verre Utah verhuisd is.
Omdat ik het zelf ook een hele speciale gelegenheid vind, wil ik de nodige bewijzen verzamelen. En als ik Santa uitleg geef over mijn blog is hij uiteraard blij én fier dat er ook hier een blogje aan besteed zal worden. Ik maak hem wel duidelijk dat hij - om op mijn blog te komen - wel met mij op de foto moet. Zo gezegd, zo gedaan en we begeven ons naar de inkom hal waar de Kerstboom in al zijn glorie staat te prijken.
Maar Santa is wel een deugeniet hoor ! Terwijl we foto's maken, kan hij het niet laten om mij te kietelen. Ik kan daar helemaal niet tegen en dat maakt dat we steeds maar weer opnieuw foto's (+/-20) moeten maken vooralleer er ééntje bij is die kan dienen.
Thanks for taking the time to make these nice pictures Santa. Hope to see you again next year !!! Ingrid
Vandaag ga ik voor de tweede keer op fazanten jacht met mijn goede vrienden van Browning Utah. Marc heeft voor mij de gloednieuwe "Citori 725" meegebracht en ik mag hem Field-Testen. Hijzelf test de nieuwe A5 uit - die door hem ontworpen is - zoals de "Maxus", waar ik vorig jaar mee heb geschoten.
We zijn in een gebied dat Bottom Fields noemt en gelegen is aan de Bear River, een prachtige zondagnamiddag onder het zonnetje...wat wil je nog meer ("jagen" moet niet altijd in de sneeuw he) ?
Na amper een kwartiertje wandelen heb ik mijn eerste fazant-haan al binnen en Matthieu is fier dat hij hem mag dragen (iets dat hij een paar uurtjes volhoudt hoor !).
De hond Zera is enorm moe en we houden een pauze van een halfuurtje. Ik merk meteen dat het niet alleen de hond, maar ook zijn baasje Denny (die net 60 geworden is) er moe van geworden is.
Matthieu brengt mij mijn laatste fazant die ik in mijn jas wegsteek en ook dit wordt op foto vastgelegd. Kwestie dat we straks - als we thuis - zijn de nodige bewijzen kunnen leveren voor dit blog !
Marc staat op de uitkijk om te zien of er niks ontsnapt in de achterhoede.
Aan het eind van de dag hebben we in totaal 9 fazanten en worden ze eerlijk verdeeld. Ik neem 2 hennen en 1 haan mee naar huis. Het is weer een geslaagde jacht geweest en dat doen we volgend jachtseizoen zéker nog eens over. helaas zal dat dan voor mij de laatste keer zijn hier in Utah !
Thanks Marc, Martin, Mattieu, Denny & Zera for a very nice boys-only-hunting-Sunday ! Tot het volgende verhaal, Dominique
Het Kerstconcert van het Mormon Tabernacle Choir (http://www.mormontabernaclechoir.org/) bijwonen is één van de dingen die op mijn "wish-list" staat zolang we hier nog wonen. En daar hebben we welgeteld alleen nog maar volgend jaar de kans voor. Het enigste dat we daarvoor moeten/kunnen doen is online inschrijven en afwachten. Uit de vele inschrijvingen (dit jaar maar liefst meer dan één miljoen mensen) worden dan zo'n 20.000 gelukkigen uitgekozen. Helaas waren wij er dit jaar niet bij. Aangezien onze huisbazen Mormonen zijn, hadden zij ons beloofd de éne of de andere hoge piet hierover aan te spreken. Maar ook dat heeft niet veel uitgehaald. Om het een beetje goed te maken (of om ons te sussen ?) kregen we van hen en de Mormoonse gemeenschap dan maar dit mini-Kerst-concertje voor 4 personen kado.
Jullie hebben intussen wellicht al wel door dat Michael en Marianne onze beste vrienden zijn en dus waren zij maar wát blij met ons aanbod ! We waren van plan eerst een beetje rond te kuieren in de nieuwe "City Creek Mall" en daarna een hapje te gaan eten, maar het begint zo hard te sneeuwen dat Marianne nog snel, snel een foto maakt om daarna vliegensvlug een restaurantje uit te zoeken.
Dit concert gaat door in het "Tabernacle" op Temple Square en niet - zoals het grote Kerstconcert - in de Conference Center. Ondanks het feit dat het zéér druk is - zowel in City Creek Mall als hier - is dit concert niet volzet. Terwijl Dominique wat sfeerbeelden probeert vast te leggen op de gevoelige plaat, zitten Marianne en ik gezellig te babbelen en Michael...die zit erbij en kijkt ernaar...
Op de rij vóór ons zit er iemand die het blijkbaar héél moeilijk heeft om wakker te blijven. In plaats van hem wakker te maken vindt zijn moeder het gesnurk (écht waar !) van haar zoon zo plezant dat zij besluit er een foto van te maken. En net op dát moment maakt Niki er eentje van dit voorval in zijn geheel !
Op een gegeven moment tijdens het concert staan er maar liefst 4 dirigenten samen op het podium. Eéntje voor het orkest, ééntje voor het kinderkoor (links in beeld), één voor de solist (midden) en het koor rechts en één voor het kinderkoor (links achteraan). Wat een geweldige prestatie om dat allemaal op mekaar afgestemd te krijgen...en toch lijkt het alsof het allemaal als "vanzelfsprekend" gaat.
Op de tonen van het overbekende "O Christmas Tree" en "Away in a Manger" komt de Prima Ballerina van de Utah Ballet Compagny ons verrassen op een solo.
Daarna is het de beurt aan één zéér mooi, maar oh zo frele kinderstemmetje dat het moet opnemen tegen 2 vrouwelijke solisten van het Christ Adult Choir en zij zingen "O Holy Night". Heel mooi en heel lief om te zien, maar ik moet spontaan aan Lien denken en door aan haar te denken, denk ik automatisch ook aan mijn beide kinderen, onze ouders, onze families en onze vrienden die we vooral in de Kerst-periode erg missen !
Tussen al die solisten door krijgen we uiteraard nog liederen te horen van de verschillende koren oa. een Gregoriaans koor, een koor van de First Baptist kerkgemeenschap, een Presbyteriaans koor, het Park City Treble Makers Women's koor en het concert wordt afgesloten met de "Little Drummer Boy".
Om naar onze auto's te gaan moeten we terug via City Creek Mall. In het midden van dat pleintje staat een hele grote fontein die een "water/vuur spectakel op Kerstmuziek" ten gehore geeft. Als wij er voorbij lopen en "Let it snow, let it snow, let it snow" door de microfoons galmt is het plaatje kompleet...
Maar lang kunnen we hier niet blijven want zoals je ziet sneeuwt het nog steeds. Volgens de voorspellingen is er een sneeuwstorm op komst en dus kunnen we maar beter maken dat we thuis zijn. De dames houden het gezellig "onder moeders paraplu", maar we zetten het wel op een loopje hoor !
Door het slechte weer is het op de snelweg héél druk. We zien dat er een aantal ongelukken geberud zijn en sneeuwruimers rijden af en aan. En als we ongeveer een uurtje later onze auto in onze eigen garage kunnen parkeren zijn we toch wel opgelucht dat we veilig thuisgeraakt zijn...zoveel is zeker !
Vandaag is het de 1ste zondag van Advent. De Deense traditie wil dat je dan familie en vrienden uitnodigd voor een "afternoon party" die op en top gevuld is met allerhande lekkere "snoeperijen". Onze vrienden Michael en Marianne zijn gastheer en -vrouw van dienst en - al even traditioneel als deze party - zorgen wij voor het gebak en de hapjes. Ik ben natuurlijk aan 't bakken geslagen en heb 2 soorten cupcakes gemaakt : voor de kids heb ik "ijsjes-achtige-cupcakes" (waar ik hier de laatste hand aan leg)...
en de volwassenen worden getrakteerd op "spicy-chocolate-cupcakes" in de vorm van mini-adventkransjes. Maar jammer genoeg is er blijkbaar iets mis met de créme-au-beurre. Het lijkt of hij aan 't smelten is...hoog tijd dus om te maken dat we op het feestje zijn want ik heb geen tijd meer om opnieuw te beginnen...
Met de cupcakes voor de volwassenen op de achterbank en die voor de kids in mijn handen begeven we ons richting Bountiful. We rijden over de autostrade als we plots de "Highway Patrol" achter ons zien rijden. Ik maak nog nét de opmerking "dat ze ons nu maar niet tegenhouden", maar het is te laat...de sirenes gaan aan, de lampen beginnen te flikkeren en zowel Niki als ik weten precies wat er gaat gebeuren...aan de kant met ons ! "What a strange plate do you guys have...what is that ?" (wat een rare nummerplaat hebben jullie en wat is dat ?) is het enigste dat hij vraagt !!! Dit hebben we al eerder meegemaakt...wij rijden hier met diplomaten nummerplaten rond en blijkbaar kent zelfs de politie die niet. Het gebeurd dan ook regelmatig dat we aangehouden worden en tekst en uitleg moeten geven...nu ook weer ! Vermits het fototoestel altijd binnen handbereik ligt, vertel ik (na afloop) die meneer dat ik een blog heb waar ik al onze avonturen neerpen en vraag hem meteen of ik nu eindelijk ook een een foto mag maken van onze "aanhouding". Daar heeft hij geen enkel probleem mee ! In tegenstelling...hij lacht er eens mee en gaat nog poseren voor de foto ook !! Maar als hij mijn "ijsjes-cupcakes" in mijn handen ziet, stelt hij voor dat we nu toch maar beter doorrijden voordat die dingen gesmolten zullen zijn...hahaha !!! Hij merkt niet eens dat het cupcakes zijn !!!
Met een kwartier vertraging komen we aan op onze bestemming, waar M & M hun gasten verwelkomen.
Als iedereen er is, begint Marianne aan het officiële gedeelte van vandaag...het aansteken van de 1ste kaars van de Adventskrans. Niki zorgt ervoor dat hiervan de nodige foto's gemaakt worden.
Daarna gaan de mannen "verbroederen". Vlnr. op de foto zie je Nasos (Greece), Marko (Germany), Niki, een buur (USA), Stefan (NL), Amir en Udi (Israel) en doet Niki het aanhoudingsverhaal uit de doeken.
De dames - vlnr. Sonja (Germany), Matina (Greece), ik en Inger-Lise (Norway) - zoeken mekaar op om bij te babbelen bij een heerlijke, huisgemaakte gluwhwein.
De kinderen krijgen de "basement" (kelder) ter hunner beschikking want hier staat een projector en een levensgroot scherm en kunnen zij de ganse namiddag spelletjes doen en/of film kijken. Nadat zij ongeveer een 2-tal uurtjes in die basement vertoefd hebben, komen zij ons vragen of we mee naar beneden willen komen. Ze hebben een verrassing voor ons...we worden getrakteerd op een "circus voorstelling" ! Op de foto zie je hoe de Portugese Béa haar acrobatenkunstjes toont.
Met dit gigantisch zicht op het Great Salt Lake (en in de verte Antelope Island) breien we een eind aan onze foto-reeks, want het wordt stilaan te donker daarvoor.
Misschien zegt bovenstaande foto jullie niet zoveel, maar ons zegt die des te meer. Hij herinnert ons aan goeie vrienden (voorgaande jaren en nu !), gezelligheid, feestjes, het meer en het prachtige eiland.
Wat mij altijd verteld geweest is over dit kleine maar oh, zo gezellige dorpje met zijn vele kleine winkeltjes is een heel ander verhaal dan hetgeen ik te lezen kreeg op de website van Gardner Village.
Er werd mij namelijk altijd verteld dat dit de plaats was waar een zeker Archibald Gardner leefde met zijn vele vrouwen (hij was immer polygamist) en hun vele kinderen. Ieder van die vrouwen had haar eigen huisje en na hun dood werden hun huisje omgevormd tot winkeltjes en de molen werd een restaurant. Wat ik vandaag las op de website van Gardner Village is een heel ander verhaal, maar dat en nog meer informatie kan je zelf eens gaan nalezen op : http://www.gardnervillage.com/our-history. Voor diegenen die dat liever niet doen, geef ik hier een beetje de uitleg over de geschiedenis van dit dorpje...
Archibald Gardner - de man naar wie dit dorpje genoemd is - werd in 1814 geboren in Kilsythe, Schotland maar immigreerde eerst naar Canada en daarna naar de USA waar hij toetrad tot de Church of Jesus Christ of Latter Day Saints (LDS) of anders gezegd...hij werd Mormoon. Hij was één van de stichters van Utah in 1847 toen de pioniers voet zette in de Salt Lake Valley. Gardner had in Canada veel ervaring opgedaan in het bouwen van molens. Hij bouwde hier in Utah zijn 1ste molen in de Cottonwood streek. In 1850 begon hij aan de bouw van een 2de molen aan de Westkant van de Jordan River. Op 21/12/1853 werd de molen/huis in gebruik genomen, maar in 1877 werd diezelfde molen afgebroken en vervangen door een grotere. De molen en zijn omgeving veranderden nog een aantal keren van eigenaars tot in 1979 een zeker Nancy Long het hele domein opkocht en er in mei 1980 een allereerste meubelzaak opende. Wat zij vooral wilde was de oude molen omvormen tot een restaurant en die droom werd in 1990 werkelijkheid met "Archibald's Restaurant". Sinds die tijd zochten en vonden Nancy Long, haar zoon Joe Long, Chris Christenson en anderen een aantal oude huisjes die aangekocht en overgebracht werden naar Gardner Village om alzo een dorpje te creeëren dat mits de nodige straten en pleintjes, een riviertje en een brugje helemaal tot zijn recht gekomen is.
Wij - de Internationals Dames - hebben er een jaarlijkse traditie van gemaakt om tijdens de periode van Halloween en/of Kerstmis een bezoekje te brengen aan Gardner Village. Maar toen de andere dames met Halloween voor de "Witch-party" (heksenfeestje) naar deze plek kwamen afzakken, hadden zowel de Noorse Inger-Lise als ik al iets anders op het programma staan en konden dus niet mee. Daarom hebben wij vandaag beslist er naar toe te gaan...fijn met z'n 2-tjes en we hebben alle tijd ! De Witches (heksen) zijn wel weg, maar dit dorpje wordt altijd wel versierd. Dit keer zijn het "gnomes" oftewel kabouters die hier de boel opvrolijken. In Noorwegen en Denemarken noemen die "gnomes" ook wel "Nisser", maar vergis je niet...het heeft een andere betekenis ! Kabouters zijn lieve wezentjes terwijl de "Nisser" eigenlijk deugenietjes zijn.
Op ieder hoek van de straatjes, aan elk huisje...overal vindt je de gnomes en telkens is er een ander decor voor gebouwd. Hier zitten ze bijvoorbeeld eerst "bij de kapper" (de dame op de voorgrond is Inger-Lise) en vervolgens bij het "Gingerbread-house" of "peperkoeken-huisje".
De muzikanten mogen natuurlijk ook niet ontbreken. Het lijkt precies een tafereel uit een stoet zoals ik mij die herinner van vroeger naar aanleiding van de "voetbal-kampioenen" in Hoeselt of een andere festiviteit zoals een "diamanten bruiloft"...dingen die vroeger door het hele dorp uitbundig gevierd werden.
Van al dat shoppen en al dat "de ene winkel in en de andere winkel uit" ben ik een beetje moe geworden, maar het is een heerlijke dag en zodra ik een bankje zie kan ik het niet laten...ik moet effe gaan zitten. Het valt Inger-Lise op dat ik nét onder de "mistletoe" (maretak) zit. En als je daar met je geliefde onder zit of staat wordt je verondersteld mekaar te kussen (dat brengt geluk). Helaas is Dominique er niet bij, dus er kan niet gekust worden...tenminste...ik hoop maar dat die "gnoom" daarboven niks in zijn hoofd haalt (hahaha...) !!!
Nog één van die taferelen is deze van meneer en mevrouw gnoom die een ritje met de arreslee maken.
En dan is het de hoogste tijd voor een kopje koffie en iets lekkers erbij. Daarvoor gaan we natuurlijk naar het restaurant dat zich in de molen situeerd. En ook daar is er een deco met gnomes gemaakt. Dit keer proberen die gnomes de kerstversiering op te hangen in de Kerstboom, maar natuurlijk gebeuren er ongelukjes...
En na onze weldoende koffie met taart is het tijd om naar huis terug te keren. Het is inmiddels 4pm en we moeten nog ongeveer een uurtje rijden. Hopelijk hebben onze mannen niet al te veel honger of misschien zijn ze al wel aan 't eten begonnen ? En anders is er natuurlijk ook nog altijd wel iets "af te halen"...
Het is vandaag niet alleen de verjaardag van mijn dochter, maar ook Thanksgiving EN - niet te vergeten - de grote start van de wedloop naar koopjes want het is ook de start van "Black Friday".
Maar eerst zijn we vanavond - samen met Heidi & Philippe (Belgium) en Michael & Marianne (Denmark) - bij de Noren Inger-Lise & Oystein uitgenodigd voor het Thanksgiving dinner. Dat Oystein heerlijk kan koken wisten we al, maar vandaag heeft hij zichzelf overtroffen ! Heerlijke hapjes van zelfgerookte vis, kalkoen met alles erop en eraan, een lekkere taart...kortom alle ingrediënten voor een zeer geslaagde, supergezellige avond ! Op foto 1 vlnr. Philippe, Oystein, Heidi, Marianne, Inger-Lise, Michael en ik. Op foto 2 zit Niki er ook bij.
Maar zoals ik al zei, begint vanavond ook het mega-evenement-van-het-jaar en dat is "Black Friday". Die Black Friday is eigenlijk een supersolden op de solden. In bepaalde winkels worden sommige artikelen zoooo erg afgeprijsd dat mensen het er écht voor over hebben om 's nachts in een lange rij te gaan aanschuiven om toch maar als eerste in de winkel te zijn en hun "schat" mee te kunnen nemen naar huis ! Normalerwijze zou je verwachten dat Black Friday ook op vrijdag begint, maar de laatste paar jaren beginnen winkels (oa. Walmart) steeds vroeger en vroeger hun deuren te openen en omdat het dinner tegen 11:30pm afgelopen is en wij nu écht wel eens héél curieus zijn, laten ook wij ons verleiden om daar ook eens een kijkje te gaan nemen.
Eens binnen, geloven we onze eigen ogen niet !!! Dit hou je toch ECHT NIET voor mogelijk ! Zoveel volk samen hebben we nooit eerder gezien...op gelijk welk ogenblik of tijdstip in het jaar ! Iedereen is zo beladen dat je alleen nog maar dozen en verpakking ziet en we kunnen als het ware "over de koppen lopen"... maar wij hebben helemaal geen zin om écht te winkelen of om tussen die drukte te blijven staan hoor !
We hadden via TV vernomen dat mensen zelfs camperen om als 1ste de winkel binnen te kunnen. Dát lijkt me al helemaal d'er over, maar via internet vond ik deze foto's van een paar dagen voor "Black Friday". Aan de "Best Buy" staan al een week op voorhand de tentjes opgesteld en blijft er altijd iemand aanwezig in die tentjes...kwestie van je plekje in de rij niet te verliezen. Je moet het er maar voor over hebben !!!
We willen gewoon wat foto's maken en een beetje de sfeer opsnuiven van deze super-gekte. We komen aan de Best Buy in Ogden en daar is het al even druk. Ellenlange rijen (want de winkel is nog niet open) staan er aan te schuiven en bij de deur - lekker ingeduffeld en voorzien van een deken - houden mensen zich oa. bezig met het lezen van een boek. Wat moet je anders doen om de tijd te verdrijven hé...
Bij deze laatste winkel hadden we gisteren al een foto gemaakt van de openingsuren. We dachten dat het misschien niet zoooo overdreven druk zou worden omdat de openingsuren een beetje gespreid waren, maar ook hier dezelfde overrompeling die we op andere plaatsen ook al zagen...POKKEDRUK !!!
Als het zo moet, dan hoeft het "soldenwinkelen" voor mij niet. Dat is me net een beetje téveel van het goeie. Dat we foto's gemaakt hebben, tot daar aan toe...we waren immers toch onderweg naar huis. Maar in het midden van de nacht, aan een winkel, uren in de rij gaan staan kou lijden, is écht niet aan ons besteedt !Ze mogen hun koopjes hebben hoor...wij kruipen ons bed in ! Niki houdt het liever op "Cyber Monday" ! Dat is op koopjesjacht gaan - naar een IPad 3 - via het internet. Dus...vanuit zijn luie zetel !
Hieperdehieperdehiephiep...HOERA want Joni is jarig vandaag !!! Lieve schat, van harte een hele dikke proficiat voor je verjaardag ! Helaas...het wordt weer een feestje zonder ons, maar dat wil zeker niet zeggen dat wij niet aan je denken. In gedachten vieren we uiteraard met jullie allemaal mee en strakjes zullen we hier het glas heffen op jou gezondheid. Ik weet wel zeker dat Rob en Lien jou vandaag extra zullen verwennen. Zoals gewoonlijk bij iedere verjaardag heb ik ook voor jou een kaartje gemaakt...
Speciaal vandaag Voor een heel bijzonder mens Speciaal voor jou onze allerbeste wens
Wees vrolijk en gelukkig gezellig en blij Van harte gefeliciteerd speciaal van Dominique en van mij
Naar jaarlijkse traditie organiseert het Duits F-4 bureel hun "Volkstrauertag" rond 11 november. Het is al voor de 4de keer op rij dat ik hieraan deelneem samen met mijn collega's van ons eigen Belgisch F-16 bureel, in weer en wind. Ik vernoem dit omdat we hier al gestaan hebben in de sneeuw, maar ook in gietende regen... Dit jaar echter mogen we niet klagen want het is +/- 8° C.
Deze "volkstrauertag" is een herdenking van hun gesneuvelden van de Eerste Wereldoorlog, die hier in Fort Douglas zaten als Krijgsgevangenen, en uitgemoord werden door een waanzinnige cipier.
De herdenking wordt in goede banen geleidt door Hauptman Drees - die teven bureelchef is - en ieder jaar een speech geeft om de genodigden te verwelkomen en te danken voor hun aanwezigheid.
Als de klaroenblazer "The Last Post" speelt, is dat telkens toch weer een "kippenvel-moment".
Na de herdenking wordt er een interview afgenomen van Hauptman Drees door het lokale TV station en uiteraard kijken we vanavond of we zelf niet beeld komen.
Een groepsfoto van alle aanwezige FLO's (Foreign Liaison Officers) mag uiteraard niet ontbreken. Vlnr. zien jullie mezelf & Eli (Belgium), een aalmoezenier van de US Army, Toru (Japan), Heidi (Belgium), Matthias & Marko (Germany), Rodrigo (Chile), Luis (Portugal) en de klaroenblazer van dienst.
Oorlogen en de gevolgen hiervan mogen we nooit vergeten en daarom is het opportuun om die geschiedenis te blijven herdenken, in de hoop dat deze zich nooit meer zal herhalen !
Persoonlijk hou ik toch meer van vrolijkere, plezante gelegenheden hoor ! Tot een volgend verhaal.
De winter is in 't land en dat zullen we geweten hebben ! Gisteren morgen zijn we wakker geworden onder een flinterdun laagje sneeuw en in de loop van de voormiddag kwam er ook nog wel wat bij (zoals je op de foto's kan zien) maar tegen 3pm was het meeste alweer weg en toen we vertrokken voor de karaoke was er niks dat erop wees dat we al héél erg gauw een serieus pak over ons heen zouden krijgen.
Maar toen we wegreden van het restaurant was het wel héél erg hard aan 't sneeuwen en we wisten toen al dat - als het zo zou blijven sneeuwen - we zouden wakker worden in een sneeuwlandschap ! Blij met die vooruitzichten, ben ik dan vandaag uit bed "gesprongen" en ja hoor...het was goed raak ! Onze vogelvoederbak is helemaal onder gesneeuwd en zowel de mussen als de "house-finchen" (een soort vinken) moeten hun uiterste best doen om nog wat graantjes te vinden. Het is dan ook een drukte en een gekwetter van jewelste !
Gewapend met mijn fototoestel heb ik me in de zetel geïnstalleerd om alzo onze gevleugelde vriendjes gade te kunnen slaan. Wie weet komen er wel "onbekenden" langs...het is wachten geblazen. De eerste minderbekende "vreemdelingen" die ik tezien krijg is de "American Gold Finch" (familie van de kanarievogel ?).
De "Mourning Dove" is een hele kleine soort duif en vooral nu valt het me op met z'n hoevelen ze hier zijn. Ze zitten braafjes op het ijzerwerk van de gazebo en wachten geduldig tot de kleinere vogels genoeg hebben en weer wegvliegen. Die mussen en vinken maken er een zooitje van en de graantjes die op de grond vallen zijn het voer voor de duiven die toch niet met hun snavel in die voederbakken kunnen. Wat zit de natuur toch mooi in mekaar ! Maar kijk hen hier nu zitten...met 3 op een rij en misschien gaat de 4de er seffens ook nog bijzitten !
Ik weet dat velen onder jullie die sneeuw misschien maar niks vinden en als we de garagepoort open trekken is Niki precies van hetzelfde idee. De wetenschap dat hij mag beginnen snowblowen zegt hem helemaal niks en nog vóór hij gedaan heeft begint het al opnieuw te sneeuwen !
De 1ste foto is genomen aan de voordeur. Foto nr. 2 is het zicht in de tuin van de buurvrouw.
Voor diegene die nu nog altijd niet doorheeft hoeveel sneeuw we gehad hebben op één nachtje, doe ik er deze 2 nog bij...een foto van de tuinstoeltjes die onze buurvrouw vergeten heeft binnen te zetten en een foto van ons terras die duidelijk laat zien dat de sneeuwhoogte tot aan de gazebo rijkt (en dat is 25 cm).
Natuurlijk geef ik grif toe dat het niet gelachen is om bij negatieve temperaturen sneeuw te moeten gaan ruimen. Het is verschrikkelijk koud en de ijspegels hangen aan de rand van het dak.
Na een uurtje bezig te zijn geweest, is de inrit en het voetpad sneeuwvrij en bestrooit met smeltzout. Dat is verplicht want stel je voor dat iemand zou vallen omdat wij het nagelaten hebben de sneeuw te ruimen ! Dan wordt je wel meteen voor het gerecht gedaagd...met zoiets wordt er écht niet gelachen hoor !!! Mijn ventje heeft hard gewerkt en de koffie met zelfgemaakte wafels staan klaar. Op zo'n moment is het wél fijn om van binnenuit naar de ijspegels te kunnen kijken en wetende dat je niet meer naar buiten hoeft !
Vermits er momenteel veel sneeuw ligt én het morgen zondag is moeten we ons morgen met iets gaan bezig houden...maar wat ? Natuurlijk...dan gaan we...SKIEN !!!
Onze Aziatische vrienden gaan met de regelmaat van de klok allen samen uit eten en op zich is daar niks mee aan de hand, ware het niet dat zij dat doen in een restaurant dat in het weekend karaoke organiseerd. Maar omdat we al meerdere keren héél erg plezant-lijkende foto's daarvan gezien heb en omdat het zo'n fijne vrienden zijn, hebben we hen op de man af gevraagd waarom ze zo'n avondje niet eens organiseren voor de ganse Internationale groep. Dat voorstel vonden zij geweldig en vandaag "mogen" we er allemaal bij zijn. In het begin van de avond zijn het vooral de kids die de zang voor hun rekening nemen en ik moet eerlijk toegeven... als we zo met z'n allen "er opuit zijn" is het toch steeds weer een gezellige boel hoor !
Natuurlijk heeft ook altijd wel iemand zijn/haar fototoestel bij en worden die foto's achteraf met alle deelnemers uitgewisseld. Dominique trekt zich van dat hele zullen-we-nog-een-foto-maken al lang niks meer aan. Hij is intussen immers al lang gewend dat er foto's gemaakt worden en alhoewel Michael (Denemarken) nog even héél bedenkelijk kijkt (zo van moet dat nu ?), eten ze met z'n 2-tjes gewoon rustig verder...het smaakt blijkbaar ! Maar ook ik ontsnap niet aan de lens van fotografe Sonja (Duitsland).
Zelfs tijdens het eten kunnen die Aziaten het niet laten om regelmatig de microfoon te nemen en een lied ten gehore te brengen. De variatie is groot want het ene Japanse lied lost het andere Thaise of Singaporese lied af. Zo nu en dan schakelen ze over naar Engelstalige liederen (oa. van "The Carpenters") die in de smaak vallen bij de Japanse Mayumi maar ook bij Marianne én ondergetekende. Op onderstaande foto doen Marianne en ik ons best om "Abba" te immiteren met "Dancing Queen", maar ook Sigal (Israel) zingt mee.
Dominique heeft intussen ook gedaan met eten en gooit zich helemaal "in de strijd" ! Op de tonen van CCR leeft hij helemaal op en dat is aan zijn gezicht te merken.
Béa (Portugal) komt vragen of ik samen met haar een lied wil zingen en dus doen we dat maar. Maar al heel gauw heb ik door dat ze eigenlijk alleen maar de microfoon wil hebben want nog geen halve minuut later staat ze vooraan in de zaak en zingt - samen met haar broertje Vasco - dat het een lieve lust is !
En dan komt Dominique plots op het lumineuse idee om - tussen de tafels door - te willen gaan dansen...ik vrees dat nu het hek helemaal van de dam zal zijn...
Na ongeveer 3u houden we het voor bekeken. Het is intussen heel hard gaan beginnen sneeuwen en op amper een half uurtje is er +/- 5 tot 6 cm gevallen....dat beloofd voor morgenvroeg !! En zo komt er een eind aan alweer een hele fijne avond, in goed gezelschap en met alweer mooie herinneringen !
Vandaag komt de Nederlandse Gothic- metal band "Epica" optreden in zaal "The Complex" in Salt Lake City. Uiteraard willen mijn nieuwe Nederlandse collega (en vriend) Stefan en ik dit even uitchecken! Openingsband is het Finse gezelschap "Insomnium" en deze heren zetten zware Death- Metal neer. Toch vermelden dat ze wel goed zijn hoor ! Ik kan er naar luisteren maar het mag niet te lang duren.
Dan is het de beurt aan de Pirate-metal band "Alestorm", maar die waren zo slecht dat ik er geen foto's en tekst aan wil verknoeien en dus was er niks anders dan wachten op "Epica"...uiteraard met oorstopjes in !
Tijdens de soundcheck - van de band waar we uiteindelijk voor kwamen - zagen we dat technicus Willem van Roekel één voor één de microfoons ging testen. Die goeie man dacht er natuurlijk niet verder bij na toen hij luidkeels in die dingen riep : "4,5,6,7...wie zal ik een kusje geven ?". Ik keek nog eens even naar Stefan en riep spontaan al even hard terug : "SIN-TER-KLAAS !" Ik kan je verzekeren dat hij héél verwonderd opkeek toen hij dat hoorde. Het enigste dat hij nog kon zeggen was : "now...jullie zijn precies ook ver van huis !" en daarmee was meteen het ijs gebroken.
Epica doet momenteel een USA toer en ze zijn nu in Utah om hun nieuwe CD "Requiem for the Indifferent" te promoten. We moeten echt toegeven dat we danig onder de indruk waren ! Zeker van Simone Simmons !
De gitaristen zijn Isaac Delahaye en Mark Jansen en deze heren spelen echt fantastisch. Knap hoor!
Het was een geslaagde avond en als ze terug naar SLC komen zijn we heel zeker weer van de partij !!!
Weken...nee, máánden aan een stuk zijn ze er mee bezig geweest. Overal waar je kwam, spraken mensen erover. Op iedere radiozender, op elk TV station en op elk uur van de dag (en eventueel ook 's nachts)...het was niks anders meer dan het gevecht - en dat soms bijna letterlijk - om President van de USA te worden. Die strijd ging enerzijds tussen huidig President Barack Obama en zijn rivaal, Mitt Romney. Waarom die strijd vooral hier in Utah héél erg in het nieuws was, hoef ik waarschijnlijk niet uit te leggen. Mitt Romney is immers een Mormoon en hier werd hij aanzien als de "Langverwachte Nieuwe Profeet" !
Hun respectievelijke "rechterhanden" zijn Joe Biden (voor de partij van President Obama) en Paul Ryan (partij Mitt Romney). Op deze foto zie je Ryan links en Biden rechts.
Die presidentsverkiezingen gingen steevast gepaard met ellenlange TV-debatten waarin beide kandidaten hun partij en hun standpunten probeerden duidelijk te maken om zoveel mogelijk stemmetjes te winnen. Maar soms leek het op een regelrechte oorlog...ze vlogen mekaar bijna leterlijk in de haren. En de "sportieve" handdruk na afloop was waarschijnlijk toch alleen maar voor het oog van de camera's, vrees ik !
Iedereen bemoeide zich met die verkiezingen...zelfs de Mormoonse Kerk. En dat ze daar zéér ver in gingen bewijst deze foto...die boodschap was écht wel klaar en duidelijk overgekomen !
En dan is DE grote dag aangebroken en gaan de Amerikanen naar de stembus ! Meer over die verkiezingen vindt je op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Amerikaanse_presidentsverkiezingen_2012. Anders dan in België én om een massale overrompeling te voorkomen, konden de Amerikanen al op voorhand gaan kiezen. Toch opteerden de meesten om te wachten tot vandaag.
Na veel vijven en zessen, na de debatten, de verkiezingsdruk en na spannende uren wachten op de resultaten, wordt dan eindelijk de uitslag bekend gemaakt en is het huidig President Barack Obama die als de grote overwinnaar de titel van "machtigste man ter wereld" terug mag opeisen.
Mitt Romney komt als eerste aan de beurt om zijn nederlaag aan zijn volgelingen - en de wereld - toe te geven en dat doet hij in gezelschap van zijn vrouw Ann en hun 5 zonen. Nu de strijd gestreden is en het volk beslist heeft, wenst Mitt Romney zijn rivaal natuurlijk heel veel geluk voor de komende 4 jaren.
Daarna mag Barack Obama het welverdiende applaus in ontvangst nemen en "zijn" volk toespreken. En zoals we dat gewend zijn, komen zijn vrouw Michelle en hun dochters hem op het podium vergezellen.
Normalerwijze zou op 20 januari 2013 dat het hele verkiezingsgedoe eindelijk zijn eind bereiken, maar omdat dat een zondag is, wordt de publieke ceremonie van de inauguratie (of de inzwering) van de nieuwe President naar maandag 21 januari verschoven. Net zoals in 2009 - toen Obama de allereerste niet-blanke President van Amerika werd - zullen ook nu weer heel wat mensen bij dit moment aanwezig zijn en zal Washington alles in het werk stellen om de toevloed van die mega-mensenzee in goede banen te leiden. Want dát er veel mensen aanwezig willen/zullen zijn...dat staat nu al "als een paal boven water" !
Hopelijk lukt het Obama nu wél om zijn eedaflegging in 1 keer op de juiste manier te doen, want destijds (2009) werden hem de woorden verkeerdelijk aangegeven.
En als het aan mij lag, zou ik die President ook wel eens écht "in levende lijve" willen gezien hebben ! Wie weet waar en wanneer dat het er misschien ooit nog wel eens van komt...maar als dát ooit gebeurd beloof ik dat er uiteraard een nieuw verslagje hier op mijn blog van volgt !
Dinsdag kregen we de Nederlanders Lia & Wouter over de vloer, want Wouter heeft een nieuwe baan bij het JSF- Programma in Washington DC en daarom wilden wij hun nog eens bij ons uitnodigen voor een lekker etentje. Omdat het superleuke mensen zijn en eveneens hele goeie vrienden, kregen ze van ons een mooie fotokader met herinneringen van onze tijd hier samen in Utah.
Ook de inmiddels-traditioneel-geworden-groepsfoto aan de open haard hoort er steevast bij ! Wouter had blijkbaar teveel gegeten dat hij er moest van gaan liggen.
En vandaag geven Lia & Wouter voor de Internationals een afscheidsfeestje bij hen thuis in Hooper. Het hele gebeuren speelt zich af in de tuin waar we kunnen genieten van een heerlijk nazomertje met een stralende zon en temperaturen van om en bij de 20°C (en dat op 3 november !). Van de Nederlandse office krijgen ze een grote foto kado met daarop de met sneeuw bedekte bergen en een zicht op Salt Lake City. Jammer dat deze foto niet zo duidelijk weergeeft hoe het landschap hier eruit ziet !
Na de nodige speech is het tijd om gezellig samen te zitten en herinneringen op te halen. Wouter is druk in gesprek met Dave maar het is mij niet ontgaan dat Ingrid intussen foto's maakt...
Tijdens zo'n afscheid wil iedereen nog graag één laatste foto met de "vertrekkers". Zo ook de Duitse Karin (die al 45 jaar in Utah woont) en haar man Jimmy.
Zoals gewoonlijk zijn wij weer maar eens als laatste blijven hangen. Maar dat heeft ons de kans gegeven om nog op de valreep een partijtje "Pool" te spelen...iets dat Wouter duidelijk al meer gedaan heeft !
Ingrid heeft enorm veel ski ervaring via Wouter geleerd en ook nu geeft hij haar goede instructies. Goeie leerling als zij is, luisterd ze natuurlijk héél aandachtig...
Intussen vermaken Lia en ikzelf ons met een glaasje wijn en hmm...een watertje zoals je kan zien ! Of is dit misschien alleen maar voor de show ??? Wie zal het zeggen hé ?
Wouter heeft blijkbaar te goed les gegeven, want Ingrid wint meerdere spelletjes. Is dat "beginnersgeluk" ? Ik weet het niet zeker, maar ik ben er wél van onder de indruk hoor !!!
Lia & Wouter, dank je wel voor de vriendschap en de mooie herinneringen aan bijzonder goeie tijden samen. Het ga jullie bijzonder goed daar in DC. Beleef er een mooie tijd en we nu we weten dat jullie huis toch groot genoeg is, komen we vast en zeker eens een keertje op bezoek !
http://www.cirquedusoleil.com/nl/home.aspx#/nl/home/about/details/cirque-du-soleil-at-a-glance.aspx is een Canadese onderneming die in 1984 in Québec gestart werd. Inmiddels genieten zij wereldwijd erkenning dankzij een zeer hoogwaardig, kunstzinnig programma. Hun circus-achtig programma spreekt niet alleen tot de verbeelding, maar prikkelt ook de zintuigen en de emoties van de vele bezoekers. Bij de opstarting had Cirque du Soleil 73 werknemers en dat aantal is inmiddels uitgegroeid tot ongeveer 5000 medewerkers verspreidt over de hele wereld waarvan +/- 2000 op het hoofdkantoor in Montréal. In deze onderneming zijn zo'n 100 beroepen terug te vinden, er zijn 50 nationaliteiten vertegenwoordigd en er worden 25 verschillende talen gesproken. Sinds de oprichting hebben meer dan 100 miljoen mensen al één of andere show gezien. Ook wij zijn vandaag 2 van die gelukkigen die een kaartje konden bemachtigen voor de show "Quidam".
Onderstaande foto geeft een idee van de zaal ongeveer een half uur voor de show begint.
"Quidam" (een synoniem voor de ene of de andere, een zeker iemand, een zonderling individu) verteld het verhaal van de ontsnapping van jong meisje naar een wereld van verbeelding.
Tijdens haar "ontsnapping" komt zij oog in oog met verschillende merkwaardige personen die in deze show verpersoonlijkt worden door artiesten van de bovenste plank !
Wat (voor mij althans) het meest indruk maakt, is dit koppel "Hand-to-Hand". ON-GE-LOO-FE-LIJK wat die met hun lichaam kunnen...je wordt er helemaal stil van ! Bij deze 2 foto's hoeft helemaal geen uitleg...
Nog zo'n hoogstandje van acrobatie is zeker deze "Spanish Web"
Natuurlijk is er voor een meisje ook altijd plaats om "touwtje te springen" en te "spelen met jojo's"
Daarna komt weer het serieuzere acrobatie-werk aan de beurt
Een volgende jongedame mag haar evenwichtskunsten komen vertonen. Op een aantal metalen staven met houten platvormpjes erop beweegt ze zo sierlijk dat je zou denken dat het allemaal "peanuts" is...
Maar wat is een "circus" zonder zijn clowns ? Niks...precies ! Dat betekent echter niet dat ze hier zouden mankeren hé...neenee...hier is er eentje die danst dat het een lieve lust is !
Als alle artiesten op het podium verschijnen voor een laatste "act de presance" weten we dat deze show jammer genoeg al afgelopen is. Maar we hebben genoten van een heerlijk ontspannen avondje vol muziek en acrobatie ! Kortom, een avondje dat zéker een verhaal hier op mijn blog verdient !
En nu naar huis, want morgenvroeg ga ik samen met nog enkele dames naar het "Stamp Camp" waar we weer mooie kaarten gaan leren maken en namiddag is de "farewell-party" voor Lia & Wouter (NL).
