Het Kerstconcert van het Mormon Tabernacle Choir (http://www.mormontabernaclechoir.org/) bijwonen is één van de dingen die op mijn "wish-list" staat zolang we hier nog wonen. En daar hebben we welgeteld alleen nog maar volgend jaar de kans voor. Het enigste dat we daarvoor moeten/kunnen doen is online inschrijven en afwachten. Uit de vele inschrijvingen (dit jaar maar liefst meer dan één miljoen mensen) worden dan zo'n 20.000 gelukkigen uitgekozen. Helaas waren wij er dit jaar niet bij. Aangezien onze huisbazen Mormonen zijn, hadden zij ons beloofd de éne of de andere hoge piet hierover aan te spreken. Maar ook dat heeft niet veel uitgehaald. Om het een beetje goed te maken (of om ons te sussen ?) kregen we van hen en de Mormoonse gemeenschap dan maar dit mini-Kerst-concertje voor 4 personen kado.
Jullie hebben intussen wellicht al wel door dat Michael en Marianne onze beste vrienden zijn en dus waren zij maar wát blij met ons aanbod ! We waren van plan eerst een beetje rond te kuieren in de nieuwe "City Creek Mall" en daarna een hapje te gaan eten, maar het begint zo hard te sneeuwen dat Marianne nog snel, snel een foto maakt om daarna vliegensvlug een restaurantje uit te zoeken.
Dit concert gaat door in het "Tabernacle" op Temple Square en niet - zoals het grote Kerstconcert - in de Conference Center. Ondanks het feit dat het zéér druk is - zowel in City Creek Mall als hier - is dit concert niet volzet. Terwijl Dominique wat sfeerbeelden probeert vast te leggen op de gevoelige plaat, zitten Marianne en ik gezellig te babbelen en Michael...die zit erbij en kijkt ernaar...
Op de rij vóór ons zit er iemand die het blijkbaar héél moeilijk heeft om wakker te blijven. In plaats van hem wakker te maken vindt zijn moeder het gesnurk (écht waar !) van haar zoon zo plezant dat zij besluit er een foto van te maken. En net op dát moment maakt Niki er eentje van dit voorval in zijn geheel !
Op een gegeven moment tijdens het concert staan er maar liefst 4 dirigenten samen op het podium. Eéntje voor het orkest, ééntje voor het kinderkoor (links in beeld), één voor de solist (midden) en het koor rechts en één voor het kinderkoor (links achteraan). Wat een geweldige prestatie om dat allemaal op mekaar afgestemd te krijgen...en toch lijkt het alsof het allemaal als "vanzelfsprekend" gaat.
Op de tonen van het overbekende "O Christmas Tree" en "Away in a Manger" komt de Prima Ballerina van de Utah Ballet Compagny ons verrassen op een solo.
Daarna is het de beurt aan één zéér mooi, maar oh zo frele kinderstemmetje dat het moet opnemen tegen 2 vrouwelijke solisten van het Christ Adult Choir en zij zingen "O Holy Night". Heel mooi en heel lief om te zien, maar ik moet spontaan aan Lien denken en door aan haar te denken, denk ik automatisch ook aan mijn beide kinderen, onze ouders, onze families en onze vrienden die we vooral in de Kerst-periode erg missen !
Tussen al die solisten door krijgen we uiteraard nog liederen te horen van de verschillende koren oa. een Gregoriaans koor, een koor van de First Baptist kerkgemeenschap, een Presbyteriaans koor, het Park City Treble Makers Women's koor en het concert wordt afgesloten met de "Little Drummer Boy".
Om naar onze auto's te gaan moeten we terug via City Creek Mall. In het midden van dat pleintje staat een hele grote fontein die een "water/vuur spectakel op Kerstmuziek" ten gehore geeft. Als wij er voorbij lopen en "Let it snow, let it snow, let it snow" door de microfoons galmt is het plaatje kompleet...
Maar lang kunnen we hier niet blijven want zoals je ziet sneeuwt het nog steeds. Volgens de voorspellingen is er een sneeuwstorm op komst en dus kunnen we maar beter maken dat we thuis zijn. De dames houden het gezellig "onder moeders paraplu", maar we zetten het wel op een loopje hoor !
Door het slechte weer is het op de snelweg héél druk. We zien dat er een aantal ongelukken geberud zijn en sneeuwruimers rijden af en aan. En als we ongeveer een uurtje later onze auto in onze eigen garage kunnen parkeren zijn we toch wel opgelucht dat we veilig thuisgeraakt zijn...zoveel is zeker !
Vandaag is het de 1ste zondag van Advent. De Deense traditie wil dat je dan familie en vrienden uitnodigd voor een "afternoon party" die op en top gevuld is met allerhande lekkere "snoeperijen". Onze vrienden Michael en Marianne zijn gastheer en -vrouw van dienst en - al even traditioneel als deze party - zorgen wij voor het gebak en de hapjes. Ik ben natuurlijk aan 't bakken geslagen en heb 2 soorten cupcakes gemaakt : voor de kids heb ik "ijsjes-achtige-cupcakes" (waar ik hier de laatste hand aan leg)...
en de volwassenen worden getrakteerd op "spicy-chocolate-cupcakes" in de vorm van mini-adventkransjes. Maar jammer genoeg is er blijkbaar iets mis met de créme-au-beurre. Het lijkt of hij aan 't smelten is...hoog tijd dus om te maken dat we op het feestje zijn want ik heb geen tijd meer om opnieuw te beginnen...
Met de cupcakes voor de volwassenen op de achterbank en die voor de kids in mijn handen begeven we ons richting Bountiful. We rijden over de autostrade als we plots de "Highway Patrol" achter ons zien rijden. Ik maak nog nét de opmerking "dat ze ons nu maar niet tegenhouden", maar het is te laat...de sirenes gaan aan, de lampen beginnen te flikkeren en zowel Niki als ik weten precies wat er gaat gebeuren...aan de kant met ons ! "What a strange plate do you guys have...what is that ?" (wat een rare nummerplaat hebben jullie en wat is dat ?) is het enigste dat hij vraagt !!! Dit hebben we al eerder meegemaakt...wij rijden hier met diplomaten nummerplaten rond en blijkbaar kent zelfs de politie die niet. Het gebeurd dan ook regelmatig dat we aangehouden worden en tekst en uitleg moeten geven...nu ook weer ! Vermits het fototoestel altijd binnen handbereik ligt, vertel ik (na afloop) die meneer dat ik een blog heb waar ik al onze avonturen neerpen en vraag hem meteen of ik nu eindelijk ook een een foto mag maken van onze "aanhouding". Daar heeft hij geen enkel probleem mee ! In tegenstelling...hij lacht er eens mee en gaat nog poseren voor de foto ook !! Maar als hij mijn "ijsjes-cupcakes" in mijn handen ziet, stelt hij voor dat we nu toch maar beter doorrijden voordat die dingen gesmolten zullen zijn...hahaha !!! Hij merkt niet eens dat het cupcakes zijn !!!
Met een kwartier vertraging komen we aan op onze bestemming, waar M & M hun gasten verwelkomen.
Als iedereen er is, begint Marianne aan het officiële gedeelte van vandaag...het aansteken van de 1ste kaars van de Adventskrans. Niki zorgt ervoor dat hiervan de nodige foto's gemaakt worden.
Daarna gaan de mannen "verbroederen". Vlnr. op de foto zie je Nasos (Greece), Marko (Germany), Niki, een buur (USA), Stefan (NL), Amir en Udi (Israel) en doet Niki het aanhoudingsverhaal uit de doeken.
De dames - vlnr. Sonja (Germany), Matina (Greece), ik en Inger-Lise (Norway) - zoeken mekaar op om bij te babbelen bij een heerlijke, huisgemaakte gluwhwein.
De kinderen krijgen de "basement" (kelder) ter hunner beschikking want hier staat een projector en een levensgroot scherm en kunnen zij de ganse namiddag spelletjes doen en/of film kijken. Nadat zij ongeveer een 2-tal uurtjes in die basement vertoefd hebben, komen zij ons vragen of we mee naar beneden willen komen. Ze hebben een verrassing voor ons...we worden getrakteerd op een "circus voorstelling" ! Op de foto zie je hoe de Portugese Béa haar acrobatenkunstjes toont.
Met dit gigantisch zicht op het Great Salt Lake (en in de verte Antelope Island) breien we een eind aan onze foto-reeks, want het wordt stilaan te donker daarvoor.
Misschien zegt bovenstaande foto jullie niet zoveel, maar ons zegt die des te meer. Hij herinnert ons aan goeie vrienden (voorgaande jaren en nu !), gezelligheid, feestjes, het meer en het prachtige eiland.
Wat mij altijd verteld geweest is over dit kleine maar oh, zo gezellige dorpje met zijn vele kleine winkeltjes is een heel ander verhaal dan hetgeen ik te lezen kreeg op de website van Gardner Village.
Er werd mij namelijk altijd verteld dat dit de plaats was waar een zeker Archibald Gardner leefde met zijn vele vrouwen (hij was immer polygamist) en hun vele kinderen. Ieder van die vrouwen had haar eigen huisje en na hun dood werden hun huisje omgevormd tot winkeltjes en de molen werd een restaurant. Wat ik vandaag las op de website van Gardner Village is een heel ander verhaal, maar dat en nog meer informatie kan je zelf eens gaan nalezen op : http://www.gardnervillage.com/our-history. Voor diegenen die dat liever niet doen, geef ik hier een beetje de uitleg over de geschiedenis van dit dorpje...
Archibald Gardner - de man naar wie dit dorpje genoemd is - werd in 1814 geboren in Kilsythe, Schotland maar immigreerde eerst naar Canada en daarna naar de USA waar hij toetrad tot de Church of Jesus Christ of Latter Day Saints (LDS) of anders gezegd...hij werd Mormoon. Hij was één van de stichters van Utah in 1847 toen de pioniers voet zette in de Salt Lake Valley. Gardner had in Canada veel ervaring opgedaan in het bouwen van molens. Hij bouwde hier in Utah zijn 1ste molen in de Cottonwood streek. In 1850 begon hij aan de bouw van een 2de molen aan de Westkant van de Jordan River. Op 21/12/1853 werd de molen/huis in gebruik genomen, maar in 1877 werd diezelfde molen afgebroken en vervangen door een grotere. De molen en zijn omgeving veranderden nog een aantal keren van eigenaars tot in 1979 een zeker Nancy Long het hele domein opkocht en er in mei 1980 een allereerste meubelzaak opende. Wat zij vooral wilde was de oude molen omvormen tot een restaurant en die droom werd in 1990 werkelijkheid met "Archibald's Restaurant". Sinds die tijd zochten en vonden Nancy Long, haar zoon Joe Long, Chris Christenson en anderen een aantal oude huisjes die aangekocht en overgebracht werden naar Gardner Village om alzo een dorpje te creeëren dat mits de nodige straten en pleintjes, een riviertje en een brugje helemaal tot zijn recht gekomen is.
Wij - de Internationals Dames - hebben er een jaarlijkse traditie van gemaakt om tijdens de periode van Halloween en/of Kerstmis een bezoekje te brengen aan Gardner Village. Maar toen de andere dames met Halloween voor de "Witch-party" (heksenfeestje) naar deze plek kwamen afzakken, hadden zowel de Noorse Inger-Lise als ik al iets anders op het programma staan en konden dus niet mee. Daarom hebben wij vandaag beslist er naar toe te gaan...fijn met z'n 2-tjes en we hebben alle tijd ! De Witches (heksen) zijn wel weg, maar dit dorpje wordt altijd wel versierd. Dit keer zijn het "gnomes" oftewel kabouters die hier de boel opvrolijken. In Noorwegen en Denemarken noemen die "gnomes" ook wel "Nisser", maar vergis je niet...het heeft een andere betekenis ! Kabouters zijn lieve wezentjes terwijl de "Nisser" eigenlijk deugenietjes zijn.
Op ieder hoek van de straatjes, aan elk huisje...overal vindt je de gnomes en telkens is er een ander decor voor gebouwd. Hier zitten ze bijvoorbeeld eerst "bij de kapper" (de dame op de voorgrond is Inger-Lise) en vervolgens bij het "Gingerbread-house" of "peperkoeken-huisje".
De muzikanten mogen natuurlijk ook niet ontbreken. Het lijkt precies een tafereel uit een stoet zoals ik mij die herinner van vroeger naar aanleiding van de "voetbal-kampioenen" in Hoeselt of een andere festiviteit zoals een "diamanten bruiloft"...dingen die vroeger door het hele dorp uitbundig gevierd werden.
Van al dat shoppen en al dat "de ene winkel in en de andere winkel uit" ben ik een beetje moe geworden, maar het is een heerlijke dag en zodra ik een bankje zie kan ik het niet laten...ik moet effe gaan zitten. Het valt Inger-Lise op dat ik nét onder de "mistletoe" (maretak) zit. En als je daar met je geliefde onder zit of staat wordt je verondersteld mekaar te kussen (dat brengt geluk). Helaas is Dominique er niet bij, dus er kan niet gekust worden...tenminste...ik hoop maar dat die "gnoom" daarboven niks in zijn hoofd haalt (hahaha...) !!!
Nog één van die taferelen is deze van meneer en mevrouw gnoom die een ritje met de arreslee maken.
En dan is het de hoogste tijd voor een kopje koffie en iets lekkers erbij. Daarvoor gaan we natuurlijk naar het restaurant dat zich in de molen situeerd. En ook daar is er een deco met gnomes gemaakt. Dit keer proberen die gnomes de kerstversiering op te hangen in de Kerstboom, maar natuurlijk gebeuren er ongelukjes...
En na onze weldoende koffie met taart is het tijd om naar huis terug te keren. Het is inmiddels 4pm en we moeten nog ongeveer een uurtje rijden. Hopelijk hebben onze mannen niet al te veel honger of misschien zijn ze al wel aan 't eten begonnen ? En anders is er natuurlijk ook nog altijd wel iets "af te halen"...
Het is vandaag niet alleen de verjaardag van mijn dochter, maar ook Thanksgiving EN - niet te vergeten - de grote start van de wedloop naar koopjes want het is ook de start van "Black Friday".
Maar eerst zijn we vanavond - samen met Heidi & Philippe (Belgium) en Michael & Marianne (Denmark) - bij de Noren Inger-Lise & Oystein uitgenodigd voor het Thanksgiving dinner. Dat Oystein heerlijk kan koken wisten we al, maar vandaag heeft hij zichzelf overtroffen ! Heerlijke hapjes van zelfgerookte vis, kalkoen met alles erop en eraan, een lekkere taart...kortom alle ingrediënten voor een zeer geslaagde, supergezellige avond ! Op foto 1 vlnr. Philippe, Oystein, Heidi, Marianne, Inger-Lise, Michael en ik. Op foto 2 zit Niki er ook bij.
Maar zoals ik al zei, begint vanavond ook het mega-evenement-van-het-jaar en dat is "Black Friday". Die Black Friday is eigenlijk een supersolden op de solden. In bepaalde winkels worden sommige artikelen zoooo erg afgeprijsd dat mensen het er écht voor over hebben om 's nachts in een lange rij te gaan aanschuiven om toch maar als eerste in de winkel te zijn en hun "schat" mee te kunnen nemen naar huis ! Normalerwijze zou je verwachten dat Black Friday ook op vrijdag begint, maar de laatste paar jaren beginnen winkels (oa. Walmart) steeds vroeger en vroeger hun deuren te openen en omdat het dinner tegen 11:30pm afgelopen is en wij nu écht wel eens héél curieus zijn, laten ook wij ons verleiden om daar ook eens een kijkje te gaan nemen.
Eens binnen, geloven we onze eigen ogen niet !!! Dit hou je toch ECHT NIET voor mogelijk ! Zoveel volk samen hebben we nooit eerder gezien...op gelijk welk ogenblik of tijdstip in het jaar ! Iedereen is zo beladen dat je alleen nog maar dozen en verpakking ziet en we kunnen als het ware "over de koppen lopen"... maar wij hebben helemaal geen zin om écht te winkelen of om tussen die drukte te blijven staan hoor !
We hadden via TV vernomen dat mensen zelfs camperen om als 1ste de winkel binnen te kunnen. Dát lijkt me al helemaal d'er over, maar via internet vond ik deze foto's van een paar dagen voor "Black Friday". Aan de "Best Buy" staan al een week op voorhand de tentjes opgesteld en blijft er altijd iemand aanwezig in die tentjes...kwestie van je plekje in de rij niet te verliezen. Je moet het er maar voor over hebben !!!
We willen gewoon wat foto's maken en een beetje de sfeer opsnuiven van deze super-gekte. We komen aan de Best Buy in Ogden en daar is het al even druk. Ellenlange rijen (want de winkel is nog niet open) staan er aan te schuiven en bij de deur - lekker ingeduffeld en voorzien van een deken - houden mensen zich oa. bezig met het lezen van een boek. Wat moet je anders doen om de tijd te verdrijven hé...
Bij deze laatste winkel hadden we gisteren al een foto gemaakt van de openingsuren. We dachten dat het misschien niet zoooo overdreven druk zou worden omdat de openingsuren een beetje gespreid waren, maar ook hier dezelfde overrompeling die we op andere plaatsen ook al zagen...POKKEDRUK !!!
Als het zo moet, dan hoeft het "soldenwinkelen" voor mij niet. Dat is me net een beetje téveel van het goeie. Dat we foto's gemaakt hebben, tot daar aan toe...we waren immers toch onderweg naar huis. Maar in het midden van de nacht, aan een winkel, uren in de rij gaan staan kou lijden, is écht niet aan ons besteedt !Ze mogen hun koopjes hebben hoor...wij kruipen ons bed in ! Niki houdt het liever op "Cyber Monday" ! Dat is op koopjesjacht gaan - naar een IPad 3 - via het internet. Dus...vanuit zijn luie zetel !
Hieperdehieperdehiephiep...HOERA want Joni is jarig vandaag !!! Lieve schat, van harte een hele dikke proficiat voor je verjaardag ! Helaas...het wordt weer een feestje zonder ons, maar dat wil zeker niet zeggen dat wij niet aan je denken. In gedachten vieren we uiteraard met jullie allemaal mee en strakjes zullen we hier het glas heffen op jou gezondheid. Ik weet wel zeker dat Rob en Lien jou vandaag extra zullen verwennen. Zoals gewoonlijk bij iedere verjaardag heb ik ook voor jou een kaartje gemaakt...
Speciaal vandaag Voor een heel bijzonder mens Speciaal voor jou onze allerbeste wens
Wees vrolijk en gelukkig gezellig en blij Van harte gefeliciteerd speciaal van Dominique en van mij
Naar jaarlijkse traditie organiseert het Duits F-4 bureel hun "Volkstrauertag" rond 11 november. Het is al voor de 4de keer op rij dat ik hieraan deelneem samen met mijn collega's van ons eigen Belgisch F-16 bureel, in weer en wind. Ik vernoem dit omdat we hier al gestaan hebben in de sneeuw, maar ook in gietende regen... Dit jaar echter mogen we niet klagen want het is +/- 8° C.
Deze "volkstrauertag" is een herdenking van hun gesneuvelden van de Eerste Wereldoorlog, die hier in Fort Douglas zaten als Krijgsgevangenen, en uitgemoord werden door een waanzinnige cipier.
De herdenking wordt in goede banen geleidt door Hauptman Drees - die teven bureelchef is - en ieder jaar een speech geeft om de genodigden te verwelkomen en te danken voor hun aanwezigheid.
Als de klaroenblazer "The Last Post" speelt, is dat telkens toch weer een "kippenvel-moment".
Na de herdenking wordt er een interview afgenomen van Hauptman Drees door het lokale TV station en uiteraard kijken we vanavond of we zelf niet beeld komen.
Een groepsfoto van alle aanwezige FLO's (Foreign Liaison Officers) mag uiteraard niet ontbreken. Vlnr. zien jullie mezelf & Eli (Belgium), een aalmoezenier van de US Army, Toru (Japan), Heidi (Belgium), Matthias & Marko (Germany), Rodrigo (Chile), Luis (Portugal) en de klaroenblazer van dienst.
Oorlogen en de gevolgen hiervan mogen we nooit vergeten en daarom is het opportuun om die geschiedenis te blijven herdenken, in de hoop dat deze zich nooit meer zal herhalen !
Persoonlijk hou ik toch meer van vrolijkere, plezante gelegenheden hoor ! Tot een volgend verhaal.
De winter is in 't land en dat zullen we geweten hebben ! Gisteren morgen zijn we wakker geworden onder een flinterdun laagje sneeuw en in de loop van de voormiddag kwam er ook nog wel wat bij (zoals je op de foto's kan zien) maar tegen 3pm was het meeste alweer weg en toen we vertrokken voor de karaoke was er niks dat erop wees dat we al héél erg gauw een serieus pak over ons heen zouden krijgen.
Maar toen we wegreden van het restaurant was het wel héél erg hard aan 't sneeuwen en we wisten toen al dat - als het zo zou blijven sneeuwen - we zouden wakker worden in een sneeuwlandschap ! Blij met die vooruitzichten, ben ik dan vandaag uit bed "gesprongen" en ja hoor...het was goed raak ! Onze vogelvoederbak is helemaal onder gesneeuwd en zowel de mussen als de "house-finchen" (een soort vinken) moeten hun uiterste best doen om nog wat graantjes te vinden. Het is dan ook een drukte en een gekwetter van jewelste !
Gewapend met mijn fototoestel heb ik me in de zetel geïnstalleerd om alzo onze gevleugelde vriendjes gade te kunnen slaan. Wie weet komen er wel "onbekenden" langs...het is wachten geblazen. De eerste minderbekende "vreemdelingen" die ik tezien krijg is de "American Gold Finch" (familie van de kanarievogel ?).
De "Mourning Dove" is een hele kleine soort duif en vooral nu valt het me op met z'n hoevelen ze hier zijn. Ze zitten braafjes op het ijzerwerk van de gazebo en wachten geduldig tot de kleinere vogels genoeg hebben en weer wegvliegen. Die mussen en vinken maken er een zooitje van en de graantjes die op de grond vallen zijn het voer voor de duiven die toch niet met hun snavel in die voederbakken kunnen. Wat zit de natuur toch mooi in mekaar ! Maar kijk hen hier nu zitten...met 3 op een rij en misschien gaat de 4de er seffens ook nog bijzitten !
Ik weet dat velen onder jullie die sneeuw misschien maar niks vinden en als we de garagepoort open trekken is Niki precies van hetzelfde idee. De wetenschap dat hij mag beginnen snowblowen zegt hem helemaal niks en nog vóór hij gedaan heeft begint het al opnieuw te sneeuwen !
De 1ste foto is genomen aan de voordeur. Foto nr. 2 is het zicht in de tuin van de buurvrouw.
Voor diegene die nu nog altijd niet doorheeft hoeveel sneeuw we gehad hebben op één nachtje, doe ik er deze 2 nog bij...een foto van de tuinstoeltjes die onze buurvrouw vergeten heeft binnen te zetten en een foto van ons terras die duidelijk laat zien dat de sneeuwhoogte tot aan de gazebo rijkt (en dat is 25 cm).
Natuurlijk geef ik grif toe dat het niet gelachen is om bij negatieve temperaturen sneeuw te moeten gaan ruimen. Het is verschrikkelijk koud en de ijspegels hangen aan de rand van het dak.
Na een uurtje bezig te zijn geweest, is de inrit en het voetpad sneeuwvrij en bestrooit met smeltzout. Dat is verplicht want stel je voor dat iemand zou vallen omdat wij het nagelaten hebben de sneeuw te ruimen ! Dan wordt je wel meteen voor het gerecht gedaagd...met zoiets wordt er écht niet gelachen hoor !!! Mijn ventje heeft hard gewerkt en de koffie met zelfgemaakte wafels staan klaar. Op zo'n moment is het wél fijn om van binnenuit naar de ijspegels te kunnen kijken en wetende dat je niet meer naar buiten hoeft !
Vermits er momenteel veel sneeuw ligt én het morgen zondag is moeten we ons morgen met iets gaan bezig houden...maar wat ? Natuurlijk...dan gaan we...SKIEN !!!
Onze Aziatische vrienden gaan met de regelmaat van de klok allen samen uit eten en op zich is daar niks mee aan de hand, ware het niet dat zij dat doen in een restaurant dat in het weekend karaoke organiseerd. Maar omdat we al meerdere keren héél erg plezant-lijkende foto's daarvan gezien heb en omdat het zo'n fijne vrienden zijn, hebben we hen op de man af gevraagd waarom ze zo'n avondje niet eens organiseren voor de ganse Internationale groep. Dat voorstel vonden zij geweldig en vandaag "mogen" we er allemaal bij zijn. In het begin van de avond zijn het vooral de kids die de zang voor hun rekening nemen en ik moet eerlijk toegeven... als we zo met z'n allen "er opuit zijn" is het toch steeds weer een gezellige boel hoor !
Natuurlijk heeft ook altijd wel iemand zijn/haar fototoestel bij en worden die foto's achteraf met alle deelnemers uitgewisseld. Dominique trekt zich van dat hele zullen-we-nog-een-foto-maken al lang niks meer aan. Hij is intussen immers al lang gewend dat er foto's gemaakt worden en alhoewel Michael (Denemarken) nog even héél bedenkelijk kijkt (zo van moet dat nu ?), eten ze met z'n 2-tjes gewoon rustig verder...het smaakt blijkbaar ! Maar ook ik ontsnap niet aan de lens van fotografe Sonja (Duitsland).
Zelfs tijdens het eten kunnen die Aziaten het niet laten om regelmatig de microfoon te nemen en een lied ten gehore te brengen. De variatie is groot want het ene Japanse lied lost het andere Thaise of Singaporese lied af. Zo nu en dan schakelen ze over naar Engelstalige liederen (oa. van "The Carpenters") die in de smaak vallen bij de Japanse Mayumi maar ook bij Marianne én ondergetekende. Op onderstaande foto doen Marianne en ik ons best om "Abba" te immiteren met "Dancing Queen", maar ook Sigal (Israel) zingt mee.
Dominique heeft intussen ook gedaan met eten en gooit zich helemaal "in de strijd" ! Op de tonen van CCR leeft hij helemaal op en dat is aan zijn gezicht te merken.
Béa (Portugal) komt vragen of ik samen met haar een lied wil zingen en dus doen we dat maar. Maar al heel gauw heb ik door dat ze eigenlijk alleen maar de microfoon wil hebben want nog geen halve minuut later staat ze vooraan in de zaak en zingt - samen met haar broertje Vasco - dat het een lieve lust is !
En dan komt Dominique plots op het lumineuse idee om - tussen de tafels door - te willen gaan dansen...ik vrees dat nu het hek helemaal van de dam zal zijn...
Na ongeveer 3u houden we het voor bekeken. Het is intussen heel hard gaan beginnen sneeuwen en op amper een half uurtje is er +/- 5 tot 6 cm gevallen....dat beloofd voor morgenvroeg !! En zo komt er een eind aan alweer een hele fijne avond, in goed gezelschap en met alweer mooie herinneringen !
Vandaag komt de Nederlandse Gothic- metal band "Epica" optreden in zaal "The Complex" in Salt Lake City. Uiteraard willen mijn nieuwe Nederlandse collega (en vriend) Stefan en ik dit even uitchecken! Openingsband is het Finse gezelschap "Insomnium" en deze heren zetten zware Death- Metal neer. Toch vermelden dat ze wel goed zijn hoor ! Ik kan er naar luisteren maar het mag niet te lang duren.
Dan is het de beurt aan de Pirate-metal band "Alestorm", maar die waren zo slecht dat ik er geen foto's en tekst aan wil verknoeien en dus was er niks anders dan wachten op "Epica"...uiteraard met oorstopjes in !
Tijdens de soundcheck - van de band waar we uiteindelijk voor kwamen - zagen we dat technicus Willem van Roekel één voor één de microfoons ging testen. Die goeie man dacht er natuurlijk niet verder bij na toen hij luidkeels in die dingen riep : "4,5,6,7...wie zal ik een kusje geven ?". Ik keek nog eens even naar Stefan en riep spontaan al even hard terug : "SIN-TER-KLAAS !" Ik kan je verzekeren dat hij héél verwonderd opkeek toen hij dat hoorde. Het enigste dat hij nog kon zeggen was : "now...jullie zijn precies ook ver van huis !" en daarmee was meteen het ijs gebroken.
Epica doet momenteel een USA toer en ze zijn nu in Utah om hun nieuwe CD "Requiem for the Indifferent" te promoten. We moeten echt toegeven dat we danig onder de indruk waren ! Zeker van Simone Simmons !
De gitaristen zijn Isaac Delahaye en Mark Jansen en deze heren spelen echt fantastisch. Knap hoor!
Het was een geslaagde avond en als ze terug naar SLC komen zijn we heel zeker weer van de partij !!!
Weken...nee, máánden aan een stuk zijn ze er mee bezig geweest. Overal waar je kwam, spraken mensen erover. Op iedere radiozender, op elk TV station en op elk uur van de dag (en eventueel ook 's nachts)...het was niks anders meer dan het gevecht - en dat soms bijna letterlijk - om President van de USA te worden. Die strijd ging enerzijds tussen huidig President Barack Obama en zijn rivaal, Mitt Romney. Waarom die strijd vooral hier in Utah héél erg in het nieuws was, hoef ik waarschijnlijk niet uit te leggen. Mitt Romney is immers een Mormoon en hier werd hij aanzien als de "Langverwachte Nieuwe Profeet" !
Hun respectievelijke "rechterhanden" zijn Joe Biden (voor de partij van President Obama) en Paul Ryan (partij Mitt Romney). Op deze foto zie je Ryan links en Biden rechts.
Die presidentsverkiezingen gingen steevast gepaard met ellenlange TV-debatten waarin beide kandidaten hun partij en hun standpunten probeerden duidelijk te maken om zoveel mogelijk stemmetjes te winnen. Maar soms leek het op een regelrechte oorlog...ze vlogen mekaar bijna leterlijk in de haren. En de "sportieve" handdruk na afloop was waarschijnlijk toch alleen maar voor het oog van de camera's, vrees ik !
Iedereen bemoeide zich met die verkiezingen...zelfs de Mormoonse Kerk. En dat ze daar zéér ver in gingen bewijst deze foto...die boodschap was écht wel klaar en duidelijk overgekomen !
En dan is DE grote dag aangebroken en gaan de Amerikanen naar de stembus ! Meer over die verkiezingen vindt je op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Amerikaanse_presidentsverkiezingen_2012. Anders dan in België én om een massale overrompeling te voorkomen, konden de Amerikanen al op voorhand gaan kiezen. Toch opteerden de meesten om te wachten tot vandaag.
Na veel vijven en zessen, na de debatten, de verkiezingsdruk en na spannende uren wachten op de resultaten, wordt dan eindelijk de uitslag bekend gemaakt en is het huidig President Barack Obama die als de grote overwinnaar de titel van "machtigste man ter wereld" terug mag opeisen.
Mitt Romney komt als eerste aan de beurt om zijn nederlaag aan zijn volgelingen - en de wereld - toe te geven en dat doet hij in gezelschap van zijn vrouw Ann en hun 5 zonen. Nu de strijd gestreden is en het volk beslist heeft, wenst Mitt Romney zijn rivaal natuurlijk heel veel geluk voor de komende 4 jaren.
Daarna mag Barack Obama het welverdiende applaus in ontvangst nemen en "zijn" volk toespreken. En zoals we dat gewend zijn, komen zijn vrouw Michelle en hun dochters hem op het podium vergezellen.
Normalerwijze zou op 20 januari 2013 dat het hele verkiezingsgedoe eindelijk zijn eind bereiken, maar omdat dat een zondag is, wordt de publieke ceremonie van de inauguratie (of de inzwering) van de nieuwe President naar maandag 21 januari verschoven. Net zoals in 2009 - toen Obama de allereerste niet-blanke President van Amerika werd - zullen ook nu weer heel wat mensen bij dit moment aanwezig zijn en zal Washington alles in het werk stellen om de toevloed van die mega-mensenzee in goede banen te leiden. Want dát er veel mensen aanwezig willen/zullen zijn...dat staat nu al "als een paal boven water" !
Hopelijk lukt het Obama nu wél om zijn eedaflegging in 1 keer op de juiste manier te doen, want destijds (2009) werden hem de woorden verkeerdelijk aangegeven.
En als het aan mij lag, zou ik die President ook wel eens écht "in levende lijve" willen gezien hebben ! Wie weet waar en wanneer dat het er misschien ooit nog wel eens van komt...maar als dát ooit gebeurd beloof ik dat er uiteraard een nieuw verslagje hier op mijn blog van volgt !
Dinsdag kregen we de Nederlanders Lia & Wouter over de vloer, want Wouter heeft een nieuwe baan bij het JSF- Programma in Washington DC en daarom wilden wij hun nog eens bij ons uitnodigen voor een lekker etentje. Omdat het superleuke mensen zijn en eveneens hele goeie vrienden, kregen ze van ons een mooie fotokader met herinneringen van onze tijd hier samen in Utah.
Ook de inmiddels-traditioneel-geworden-groepsfoto aan de open haard hoort er steevast bij ! Wouter had blijkbaar teveel gegeten dat hij er moest van gaan liggen.
En vandaag geven Lia & Wouter voor de Internationals een afscheidsfeestje bij hen thuis in Hooper. Het hele gebeuren speelt zich af in de tuin waar we kunnen genieten van een heerlijk nazomertje met een stralende zon en temperaturen van om en bij de 20°C (en dat op 3 november !). Van de Nederlandse office krijgen ze een grote foto kado met daarop de met sneeuw bedekte bergen en een zicht op Salt Lake City. Jammer dat deze foto niet zo duidelijk weergeeft hoe het landschap hier eruit ziet !
Na de nodige speech is het tijd om gezellig samen te zitten en herinneringen op te halen. Wouter is druk in gesprek met Dave maar het is mij niet ontgaan dat Ingrid intussen foto's maakt...
Tijdens zo'n afscheid wil iedereen nog graag één laatste foto met de "vertrekkers". Zo ook de Duitse Karin (die al 45 jaar in Utah woont) en haar man Jimmy.
Zoals gewoonlijk zijn wij weer maar eens als laatste blijven hangen. Maar dat heeft ons de kans gegeven om nog op de valreep een partijtje "Pool" te spelen...iets dat Wouter duidelijk al meer gedaan heeft !
Ingrid heeft enorm veel ski ervaring via Wouter geleerd en ook nu geeft hij haar goede instructies. Goeie leerling als zij is, luisterd ze natuurlijk héél aandachtig...
Intussen vermaken Lia en ikzelf ons met een glaasje wijn en hmm...een watertje zoals je kan zien ! Of is dit misschien alleen maar voor de show ??? Wie zal het zeggen hé ?
Wouter heeft blijkbaar te goed les gegeven, want Ingrid wint meerdere spelletjes. Is dat "beginnersgeluk" ? Ik weet het niet zeker, maar ik ben er wél van onder de indruk hoor !!!
Lia & Wouter, dank je wel voor de vriendschap en de mooie herinneringen aan bijzonder goeie tijden samen. Het ga jullie bijzonder goed daar in DC. Beleef er een mooie tijd en we nu we weten dat jullie huis toch groot genoeg is, komen we vast en zeker eens een keertje op bezoek !
http://www.cirquedusoleil.com/nl/home.aspx#/nl/home/about/details/cirque-du-soleil-at-a-glance.aspx is een Canadese onderneming die in 1984 in Québec gestart werd. Inmiddels genieten zij wereldwijd erkenning dankzij een zeer hoogwaardig, kunstzinnig programma. Hun circus-achtig programma spreekt niet alleen tot de verbeelding, maar prikkelt ook de zintuigen en de emoties van de vele bezoekers. Bij de opstarting had Cirque du Soleil 73 werknemers en dat aantal is inmiddels uitgegroeid tot ongeveer 5000 medewerkers verspreidt over de hele wereld waarvan +/- 2000 op het hoofdkantoor in Montréal. In deze onderneming zijn zo'n 100 beroepen terug te vinden, er zijn 50 nationaliteiten vertegenwoordigd en er worden 25 verschillende talen gesproken. Sinds de oprichting hebben meer dan 100 miljoen mensen al één of andere show gezien. Ook wij zijn vandaag 2 van die gelukkigen die een kaartje konden bemachtigen voor de show "Quidam".
Onderstaande foto geeft een idee van de zaal ongeveer een half uur voor de show begint.
"Quidam" (een synoniem voor de ene of de andere, een zeker iemand, een zonderling individu) verteld het verhaal van de ontsnapping van jong meisje naar een wereld van verbeelding.
Tijdens haar "ontsnapping" komt zij oog in oog met verschillende merkwaardige personen die in deze show verpersoonlijkt worden door artiesten van de bovenste plank !
Wat (voor mij althans) het meest indruk maakt, is dit koppel "Hand-to-Hand". ON-GE-LOO-FE-LIJK wat die met hun lichaam kunnen...je wordt er helemaal stil van ! Bij deze 2 foto's hoeft helemaal geen uitleg...
Nog zo'n hoogstandje van acrobatie is zeker deze "Spanish Web"
Natuurlijk is er voor een meisje ook altijd plaats om "touwtje te springen" en te "spelen met jojo's"
Daarna komt weer het serieuzere acrobatie-werk aan de beurt
Een volgende jongedame mag haar evenwichtskunsten komen vertonen. Op een aantal metalen staven met houten platvormpjes erop beweegt ze zo sierlijk dat je zou denken dat het allemaal "peanuts" is...
Maar wat is een "circus" zonder zijn clowns ? Niks...precies ! Dat betekent echter niet dat ze hier zouden mankeren hé...neenee...hier is er eentje die danst dat het een lieve lust is !
Als alle artiesten op het podium verschijnen voor een laatste "act de presance" weten we dat deze show jammer genoeg al afgelopen is. Maar we hebben genoten van een heerlijk ontspannen avondje vol muziek en acrobatie ! Kortom, een avondje dat zéker een verhaal hier op mijn blog verdient !
En nu naar huis, want morgenvroeg ga ik samen met nog enkele dames naar het "Stamp Camp" waar we weer mooie kaarten gaan leren maken en namiddag is de "farewell-party" voor Lia & Wouter (NL).
Kunnen jullie geloven dat wij al voor het 4de jaar op rij "Halloween" vieren hier in Utah ? Lijkt het voor jullie ook zo onwaarschijnlijk ? Voor ons in ieder geval wel ! De 3 voorgaande jaren waren we telkens verkleed als "Graaf Dracula en zijn Bruid", maar dit jaar opteren we voor iets anders. Voor een keertje kruipt Dominique in de huid van een Tiroler (inclusief de "lederhose") en ik ben een Pirate. Maar vergis je niet, want als je naar de foto kijkt is het meteen duidelijk dat wij "geen katjes zijn om zonder handschoenen aan te pakken" !
Zoals gewoonlijk verwachten we onze eerste bezoekers tegen de klok van 5pm en wis en waarachtig...het is nog maar net 5u en daar zijn ze al ! De allereerste groep voor dit jaar is helemaal uit Japan overgekomen. Het zijn Toru, zijn vrouw Mayumi en hun 3 zonen Keiichiro, Enshin en Iori.
Daarna is het een komen en gaan van zoveel individuen en groepen dat we de tel een beetje kwijtraken. Maar daar hebben we iets op gevonden...dit keer krijgt iedereen een mooie, rooie appel ipv een snoepje en geloof het of niet, maar de meesten zijn "in de wolken" met een appel. Ons initiatief om een beetje de gezonde toer op te gaan wordt door sommigen zelfs op applaus ontvangen ! Foto 1 toont een groepje giechelende meisjes, terwijl een héél enthousiaste jongen op foto 2 met het bord "Will work for candy" (ik werk voor snoep), meteen liet horen "an apple will do too !" (een appel is ook goed hoor !).
Nadat 86 mensen de revue gepasseerd zijn en al onze appels verdwenen zijn is het onze beurt om een paar mensen met ons bezoek te gaan verblijden ! Onze eerste halte is bij de nieuwe Israelische mensen Udi, Sigal en hun kids Hadar, Amir en Maor.
Onze laatste stopplaats is bij de Duitse FLO Matthias, zijn vrouw Claudia en hun kindertjes Anne-Sofie (1,5) en Grethe-Marie (een paar maanden). Omdat de kids nog klein zijn, hebben Matthias en Claudia zich niet verkleed. Matthias zit echter nooit om een grapje verlegen en als hij Niki zo ziet, trekt hij meteen één of ander hoofddeksel op en willen die 2 persé samen op de foto !
Ziezo...Halloween 2012 zit er al weer op ! Vanaf nu kunnen we ons zo stilaan gaan klaarmaken voor de winter, de sneeuw, het skiën, Kerstmis, Nieuwjaar enz. want voor we er erg in hebben is 2012 voorbij en beginnen wij aan ons allerlaatste volledige jaar hier in Utah...wat gaat het allemaal snel !!!
Iedereen hier in de USA is aan radio en TV gekluisterd als de weermannen en -vrouwen de laatste stand van zaken doorgeven over de "superstorm" die binnen een aantal uren vooral de Oostkust van Amerika zal gaan treffen. Niet alleen Amerika, maar de hele wereld heeft zijn ogen en zijn aandacht op "Sandy" gevestigd en aan de hand van deze foto kunnen we bang afwachtend het traject volgen...
Zoals jullie wellicht weten wordt aan iedere orkaan een naam gegeven. "Sandy" is de achttiende genoemde storm en de tiende genoemde orkaan van het 2012 Atlantische Orkaan Seizoen. Ondanks het feit dat Sandy een categorie 1 orkaan was vóór de kust, werd zij toch de grootste orkaan (qua afmetingen) ooit. Ze had een diameter van maar liefst 1100mls en dat is omgerekend een slordige 1800km !!! De raming van de kosten van deze verwoestende orkaan werden voorzichtig geschat op $65,6 biljoen (50.194.993.708.322,42), wat maakt dat dit de 2de meest kostelijke orkaan - na Katrina in 2005 - ooit zal worden. Tenminste 253 personen in 7 verschillende staten overleefden deze storm - in de media beter bekent als "Superstorm Sandy" - niet. Wil je er meer over lezen dan kan dat op : http://en.wikipedia.org/wiki/Hurricane_Sandy. Lees je liever alles nog eens na in het Nederlands dan kan dat op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Orkaan_Sandy
Met de gigantische kracht van een catergorie 2 orkaan komt Sandy aan land in Atlantic City.
Wereldstad New York ligt precies op het pad van Sandy en ook daar zijn de gevolgen niet te overzien. Hier is een foto in de omgeving van Battery Park. De Brooklyn Bridge - die normaal gesproken New York met Manhattan verbindt - is nu een rivier en daardoor ontoegankelijk geworden...
De vele metro stations in NY lopen volledig onder water
en in de ondergrondse parkings van Wall Street is het een chaos van ronddrijvende auto's
De meest bekende plaats in NY is "Ground Zero" (en dat verhaal kennen we allemaal maar al te goed). Sandy heeft hier echter iets anders van gemaakt...een waterval in het midden van de stad...
De storm heeft een spoor van vernieling achtergelaten en ook al zien ze het écht niet meer zitten, er staat deze mensen niks anders te doen dan op te ruimen...maar waar eerst beginnen ?
ALLES - en dan bedoel ik letterlijk ALLES - is vernield ! Niet alleen huizen en auto's, tunnels en bruggen, maar mensen hebben zelfs geen eten meer. Gelukkig komt op zo'n moment de Naties samen als één groot geheel en kunnen ze rekenen op de empathie van velen. Ook hier in Utah worden hulpacties op gang gezet. Maar het is en het blijft een schrijnend beeld als je zovele mensen ziet aanschuiven voor een beetje eten...
Straten zijn niet langer straten meer en de vele mooie voortuintjes zijn omgevormd tot regelrechte storten, maar het kan niet anders en het is een beeld dat velen nog lang zal bijblijven.
Deze catastrofe - die zo maar effe 24 van de 50 staten van Amerika getroffen heeft - gaat het Witte Huis natuurlijk ook niet onopgemerkt voorbij. En ook al zijn er binnen een paar dagen de Presidents verkiezingen en ook al houdt dat nog veel campagne voeren in, toch schuiven ook Obama en Romney hun strijd opzij, wat de President te kans geeft om de mensen ter plaatse een "hart onder de riem" te gaan steken.
Wat zijn wij op dit ogenblik blij en gelukkig dat we niet aan de Oostkust wonen... Ingrid
Het welkomswoord wordt gedaan door de Maya Koning Kukul-Kan en meteen volgt er een Maya dans genaamd "El Amanecer de la Creacion Maya" (het begin van de Maya creatie).
We blijven bij de Indianen en we krijgen een Pow Wow te zien van de Noord-Amerikaanse Plain Indians.
Daar de hele zaal hoofdzakelijk gevuld is met Mexikanen, klinkt er een luid applaus wanneer "hun" dansers op het podium verschijnen. Zij vertolken het wereldbekende "Cielito Lindo" en voor wie het deuntje niet direct herkent, hier is de link : http://www.youtube.com/watch?v=yjJDv1IeF8I
Hun buurland Guatemala danst een gelijkaardig nummer..."Pueblo de Maiz" oftewel "Het Maisvolk".
Nu gaan we ons een beetje rechter zetten want er komen een twintigtal mooie dames op van Hawaii, en deze brengen een "Hula Kahiko" wat een spirituele Polynesische dansvorm is.
Om in Polynesie te blijven, begeven we ons nu naar Samoa, die ons de "Fia Fiaga Samoa" ten tonele brengt.
Het kleurrijke Paraguay brengt "Bella Flor" (Mooie Bloem) genaamd.
De volgende groep is een bont gezelschap en waar ze vandaan komen zie je meteen aan hun bolhoedjes. Dit gezelschap komt uit Peru en danst "Para nuestro Divino Creador"(voor onze Goddelijke Schepper) voor ons.
De Chileense kinderen dansen een - wat we in Vlaanderen kennen als Meiboom dans - de "Chiu, Chiu, Chiu" een vrolijke rondedans waarin een paal versiert wordt met lange kleurrijke linten.
Naar het eind verzamelen alle dansgroepen op het toneel en wordt het een bont spektakel. De tweede foto hieronder zegt alles. Een zeer geslaagde avond gevuld met dans en muziek, wat wil je nog meer...
Bij het naar buiten gaan, zien we deze Maya figuur lopen en hij wil graag met ons op de foto. Keileuk !
Ik heb hier al verteld dat ik een paar cursussen "Cake Decoration" aan 't volgen ben, maar vandaag sluiten we de hele reeks (4 cursussen in totaal) af met het maken van een boeketje bloemen gemaakt uit "gum-paste". Dat is een soort suikerpasta die helemaal hard uitdroogd waardoor je de bloemen (of het ganse boeket) voor altijd kan bewaren. Maar net omdat die pasta heel hard wordt, kan je die bloemen niet meer opeten. Je zou je tanden erop stuk bijten en da's niet de bedoeling hé ! We hebben mits een aantal technieken verschillende bloemen leren maken in de les en nu worden we verondersteld die bloemen thuis te maken zodat we in de klas kunnen leren hoe je daarvan een boeket kan samenstellen. Supertrots toon ik jullie het eindresultaat !
In die laatste les leerden we ook nog een lelie maken en ook dat is er eentje geworden om mee uit te pakken !
Omdat onze huisbazen wisten dat ik die lessen aan 't volgen was hadden ze mij gevraagd of ik een taart wilde maken. Hun kleinkind werd gedoopt en daar hoorde volgens hen een heel speciale taart bij (maar het is niet voor de doop van Brevon waar ik in een eerder verhaal over vertelde hoor !). Ik was natuurlijk heel fier dat ze dat aan mij vroegen en ben dan maar meteen aan 't werk geschoten. Eerst begon ik met het maken van 200 kleine "vergeet-me-nietjes". Die bloempjes moesten nadien één voor één op de taart bevestigd worden.
Ook de roosjes zijn handgemaakt door ondergetekende
Op 15 september was de taart "klaar voor gebruik" en mocht het eindresultaat gezien worden...
Voor een EPAF-feestje bij Michael & Marianne (Denemarken) maakte ik mini-cupcakjes. Ik weet dat er altijd kinderen aanwezig zijn op onze feestjes en omdat zij héél graag cupcakes hebben, maar ze niet altijd helemaal opeten heb ik er voor geopteerd om een mini-versie mee te nemen. Speciaal voor de Kids maakte ik één voor één de Lieve-Heers-beestjes uit fondant (suikerpasta die niet hard wordt). Het gras maakte ik van "buttercream" (créme-au-beurre) die voor de gelegenheid groen gekleurd werd.
Toen ik met deze plateau binnenkwam, konden de Kids - maar ook de volwassenen - hun ogen niet geloven. Ze waren best wel allemaal erg onder de indruk van mijn werk. Ze vonden ze zelfs té mooi om op te eten...
De lessen hebben hun vruchten afgeworpen en al zeg ik het zelf...het resultaat mag gezien worden ! Jongens wat ben ik fier over mijn werkjes...De bestellingen mogen vanaf nu binnenkomen hoor, want eens terug in België wil ik deze hobby best wel blijven uitoefenen !
Onze liefste Lien wordt vandaag al 8 jaar en dat mogen we niet zomaar laten voorbij gaan. Daarom maak ik hier vandaag speciaal een klein blogje voor haar ! Lieve Lien, Oma Nana en Opa Niki kunnen helaas niet in België zijn om samen met jou en de rest van de familie jou verjaardag te vieren. Maar in gedachten sturen wij jou vandaag heel veel lieve knuffels, héél veel dikke verjaardagzoenen én een kaartje !
Er was eens een kleine toverfee Die altijd leuke dingen deed Als je jarig bent Komt ze heel snel aangerend En voor een hele dikke zoen Mag je misschien wel een wensje doen
Maar als je straks de kaarsjes uitblaast Spaar dan nog wat adem Want...bij die volgende keer Dan staat er nog een kaarsje meer !
Vandaag is het voor jou een heel bijzondere dag en we weten wel zeker dat je verwend zal worden. Vanuit Utah sturen wij vele lieve knuffels en 3 héle dikke verjaardagzoenen aan ons "sjatteloerepoezewoefke" !
Wij houden héél veel van jou Lieveke ! Oma Nana & Opa Niki
Ik heb dit verhaal in het verleden nog al beschreven, maar er zijn nu eenmaal van die gelegenheden die zich jaarlijks herhalen. En één van die "socials" is de verwelkoming door de Hill Officers Spouses Club (HOSC) voor alle nieuwe (en ook voor alle niet meer zo nieuwe) Internationals.
Traditie-getrouw doen ze dat door allerlei typische gerechten van alle windstreken van de USA voor ons klaar te maken en ons die aan te bieden op een namiddag waar vooral "kennismaken en vriendschap" vooraan staat. Meteen bij het binnenkomen, zien we dat er weer heel wat gekookt werd. We kunnen beginnen met het proeven van 4 soorten soepen, daarna staat er een tafel met oa. Indian Fry Bread (Indiaans brood) en alles wat daar bij hoort. En eindigen doen we steevast bij de desserten-tafel die uitpuilt van allerhande lekkernijen. En natuurlijk krijgen we een boekje met alle recepten zodat we die gerechten achteraf kunnen namaken...
Lia (NL) en ik gaan samen aanschuiven maar we besluiten dat we het hele zaakje aan een grondige inspectie zullen onderwerpen...kwestie van alleen maar die dingen te nemen waar we ook écht zin in hebben !
Tegen Dominique - hier in gezelschap van Stefan, zijn vrouw Katinka en zoon Finn (NL) - hoef je natuurlijk geen 2 keer te zeggen dat het buffet geopend is (en anders heeft hij het de 1ste keer niet gehoord !).
Ook de Aziatische landen zijn goed vertegenwoordigd. Vlnr. Jakapon (Thailand) maar Jak voor de vrienden, die hier met zijn moeder is, Albert (Singapore) en Joonjae (Korea) volgen volgen hun vrouwen op de voet.
Na het eten is het tijd voor gezellig samen zijn en een glaasje te drinken. Wouter, Lia, Dominique en ik zoeken meestal mekaars gezelschap op want we hebben een hele goeie band met mekaar, maar dit keer zijn ook de Grieken Nasos, zijn vrouw Matina en hun kids Dimitrios en Christos er gezellig bij komen zitten.
Bij het binnenkomen hebben we allemaal een ticketje gekregen en als iedereen genoeg gegeten heeft en voorzien is van een drankje worden er lootjes getrokken maar iedereen wint natuurlijk wel iets. Nadat Nichole (links) - voorzitter van de HOSC - haar speech gedaan heeft, is het aan organisator Rita (rechts) om samen met de "onschuldige kinderhandjes" de lootjes te trekken.
Bij het allereerste nummertje is het meteen prijs...ik mag iets gaan uitkiezen ! Natuurlijk gaat een lekkere fles rode wijn mee naar huis...
Nadat alle prijzen verdeeld zijn onder de aanwezigen is het tijd voor de al even traditionele groepsfoto. Bij het bekijken van deze foto merk ik hoeveel nieuwe gezichten erbij staan en valt het me op hoeveel bekende gezichten intussen al weer naar hun eigen land terug gekeerd zijn.
Heidi (Niki zijn huidige bazin) en ik zijn alle 2 boardmember (bestuurslid) van de HOSC. We hebben die taak op ons genomen om zo de tussenpersoon te kunnen zijn tussen enerzijds de HOSC en anderzijds de Internationals. Daarom volgt er nog een foto van al die schoonheden samen...
Het wordt tijd om naar huis te gaan want als in Utah gelijk welk feestje georganiseerd word weet je sowieso hoelaat dat feestje begint, maar ook hoelaat het gedaan zal zijn. En geloof me...iedereen houdt zich zowel aan het aanvangs- als ook aan het eind uur...en daarmee is ook deze social weer voorbij voor een jaar !
Vandaag gaan we met een aantal van de Internationals een Go-Karting race doen in Ogden. Ingrid heeft besloten om de taak van fotograaf (lokale paparazzi !) op haar te nemen, en dus niet mee te rijden.
We maken ons gezamelijk klaar en de gladiatoren zijn er klaar voor. De kleinste van het gezelschap en "Haantje de voorste" op onderstaande foto is de nieuwe Japan FLO Toru die probeert indruk te maken op de rest. Verder zie je vlnr. Nichole (USA) Inger-Lise (NO), Matthias (GE), Oystein (NO), Wouter (NL), ik en Stefan (NL).
Uiteraard wordt er eerst een veiligheidsbriefing gegeven met de "DO's" en "DON'T's"
Er volgt er een "Qualifying session" van 5 min. om de startpositie te bepalen...ik vertrek uiteindelijk als vierde.
De "Wooterminator" staat weeral op "pole" als een copy-cat van Schumi ! Achter hem staat de al evenzeer gevreesde Duitser Matthias en daarachter de nauwelijks zichtbare Noor Oystein.
3-2-1-go en we zijn vertrokken voor 20 rondjes fun maar het gaat er hard aan toe...
De Wooterminator wint vandaag weeral eens, maar het is tevens zijn laatste overwinning hier, want binnenkort vertrekt hij voor een nieuwe baan naar Washington DC. Kan ook eens iemand anders winnen...
Het geheim van zijn succes is uitgelekt !!! Er werd namelijk uren geoefend op de simulator en niemand anders dan mijn eigenste vrouwtje is blijkbaar medeplichtige !! Foei toch...om mij zo te misleiden !
De debriefing wordt uiteraard gedaan met een natje en een droogje bij onze favoriete biertent "Boston's"
Iedereen had het zozeer naar zijn zin dat we met z'n allen beslist hebben om dit soort competitie op regelmatige basis te zullen gaan doen. Daarop kan ik alleen maar zeggen: Let's do it !
Het is nog maar van maandag 22/10 geleden dat ik tegen Jo & Antje via skype aan 't uitpakken was over hoe goed het weer nog altijd was. We waren de dag ervoor nog gaan wandelen in T-shirt en niets wees erop dat "Koning Winter" zo dichtbij was...tot we gisteren (24/10) op deze manier wakker werden. Als een donderslag bij heldere hemel is de temperatuur plots gedaald van +/- 70°F (21°C) naar 48°F (8,8°C), met als gevolg dat het op de hoogste toppen in de bergen nóg kouder is en er daar sneeuw valt ipv. regen zoals hier in het dal.
Maar vandaag zingen we een heel ander deuntje...we hebben plots sneeuw in overvloed ! Of we dat erg vinden ? Nee hoor...helemaal niet ! Met Thanksgiving gaan de ski-oorden open en dan willen we natuurlijk graag sneeuw hebben...en liefst zoveel mogelijk zodat we vanaf dan ook écht kúnnen gaan skiën. Onze tuin wordt meteen omgetoverd tot een prachtig sneeuwlandschap.
Gelukkig zijn de kolibries al lang naar warmere oorden vertrokken. Zij hebben die winter al een meer dan een maand geleden zien/voelen aankomen en hebben onze voederplaats verlaten. Dat wil nu ook weer niet zeggen dat onze voederplaats leeg is...niks is minder waar. Op sommige momenten van de dag heerst hier een drukte van jewelste...mussen, duiven, eksters, blue jays, vinkjes en andere vogels doen hun best om hier en daar een graantje mee te pikken. En soms leidt dat tot rasechte gevechten aan die voederplaats !
Jammer dat het tot ongeveer eind april zal duren vooralleer de kolibries terug keren. Intussen zullen we het moeten stellen met vogels die zich niet zo gauw door de kou laten afschrikken...
