Vandaag komt de Nederlandse Gothic- metal band "Epica" optreden in zaal "The Complex" in Salt Lake City. Uiteraard willen mijn nieuwe Nederlandse collega (en vriend) Stefan en ik dit even uitchecken! Openingsband is het Finse gezelschap "Insomnium" en deze heren zetten zware Death- Metal neer. Toch vermelden dat ze wel goed zijn hoor ! Ik kan er naar luisteren maar het mag niet te lang duren.
Dan is het de beurt aan de Pirate-metal band "Alestorm", maar die waren zo slecht dat ik er geen foto's en tekst aan wil verknoeien en dus was er niks anders dan wachten op "Epica"...uiteraard met oorstopjes in !
Tijdens de soundcheck - van de band waar we uiteindelijk voor kwamen - zagen we dat technicus Willem van Roekel één voor één de microfoons ging testen. Die goeie man dacht er natuurlijk niet verder bij na toen hij luidkeels in die dingen riep : "4,5,6,7...wie zal ik een kusje geven ?". Ik keek nog eens even naar Stefan en riep spontaan al even hard terug : "SIN-TER-KLAAS !" Ik kan je verzekeren dat hij héél verwonderd opkeek toen hij dat hoorde. Het enigste dat hij nog kon zeggen was : "now...jullie zijn precies ook ver van huis !" en daarmee was meteen het ijs gebroken.
Epica doet momenteel een USA toer en ze zijn nu in Utah om hun nieuwe CD "Requiem for the Indifferent" te promoten. We moeten echt toegeven dat we danig onder de indruk waren ! Zeker van Simone Simmons !
De gitaristen zijn Isaac Delahaye en Mark Jansen en deze heren spelen echt fantastisch. Knap hoor!
Het was een geslaagde avond en als ze terug naar SLC komen zijn we heel zeker weer van de partij !!!
Weken...nee, máánden aan een stuk zijn ze er mee bezig geweest. Overal waar je kwam, spraken mensen erover. Op iedere radiozender, op elk TV station en op elk uur van de dag (en eventueel ook 's nachts)...het was niks anders meer dan het gevecht - en dat soms bijna letterlijk - om President van de USA te worden. Die strijd ging enerzijds tussen huidig President Barack Obama en zijn rivaal, Mitt Romney. Waarom die strijd vooral hier in Utah héél erg in het nieuws was, hoef ik waarschijnlijk niet uit te leggen. Mitt Romney is immers een Mormoon en hier werd hij aanzien als de "Langverwachte Nieuwe Profeet" !
Hun respectievelijke "rechterhanden" zijn Joe Biden (voor de partij van President Obama) en Paul Ryan (partij Mitt Romney). Op deze foto zie je Ryan links en Biden rechts.
Die presidentsverkiezingen gingen steevast gepaard met ellenlange TV-debatten waarin beide kandidaten hun partij en hun standpunten probeerden duidelijk te maken om zoveel mogelijk stemmetjes te winnen. Maar soms leek het op een regelrechte oorlog...ze vlogen mekaar bijna leterlijk in de haren. En de "sportieve" handdruk na afloop was waarschijnlijk toch alleen maar voor het oog van de camera's, vrees ik !
Iedereen bemoeide zich met die verkiezingen...zelfs de Mormoonse Kerk. En dat ze daar zéér ver in gingen bewijst deze foto...die boodschap was écht wel klaar en duidelijk overgekomen !
En dan is DE grote dag aangebroken en gaan de Amerikanen naar de stembus ! Meer over die verkiezingen vindt je op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Amerikaanse_presidentsverkiezingen_2012. Anders dan in België én om een massale overrompeling te voorkomen, konden de Amerikanen al op voorhand gaan kiezen. Toch opteerden de meesten om te wachten tot vandaag.
Na veel vijven en zessen, na de debatten, de verkiezingsdruk en na spannende uren wachten op de resultaten, wordt dan eindelijk de uitslag bekend gemaakt en is het huidig President Barack Obama die als de grote overwinnaar de titel van "machtigste man ter wereld" terug mag opeisen.
Mitt Romney komt als eerste aan de beurt om zijn nederlaag aan zijn volgelingen - en de wereld - toe te geven en dat doet hij in gezelschap van zijn vrouw Ann en hun 5 zonen. Nu de strijd gestreden is en het volk beslist heeft, wenst Mitt Romney zijn rivaal natuurlijk heel veel geluk voor de komende 4 jaren.
Daarna mag Barack Obama het welverdiende applaus in ontvangst nemen en "zijn" volk toespreken. En zoals we dat gewend zijn, komen zijn vrouw Michelle en hun dochters hem op het podium vergezellen.
Normalerwijze zou op 20 januari 2013 dat het hele verkiezingsgedoe eindelijk zijn eind bereiken, maar omdat dat een zondag is, wordt de publieke ceremonie van de inauguratie (of de inzwering) van de nieuwe President naar maandag 21 januari verschoven. Net zoals in 2009 - toen Obama de allereerste niet-blanke President van Amerika werd - zullen ook nu weer heel wat mensen bij dit moment aanwezig zijn en zal Washington alles in het werk stellen om de toevloed van die mega-mensenzee in goede banen te leiden. Want dát er veel mensen aanwezig willen/zullen zijn...dat staat nu al "als een paal boven water" !
Hopelijk lukt het Obama nu wél om zijn eedaflegging in 1 keer op de juiste manier te doen, want destijds (2009) werden hem de woorden verkeerdelijk aangegeven.
En als het aan mij lag, zou ik die President ook wel eens écht "in levende lijve" willen gezien hebben ! Wie weet waar en wanneer dat het er misschien ooit nog wel eens van komt...maar als dát ooit gebeurd beloof ik dat er uiteraard een nieuw verslagje hier op mijn blog van volgt !
Dinsdag kregen we de Nederlanders Lia & Wouter over de vloer, want Wouter heeft een nieuwe baan bij het JSF- Programma in Washington DC en daarom wilden wij hun nog eens bij ons uitnodigen voor een lekker etentje. Omdat het superleuke mensen zijn en eveneens hele goeie vrienden, kregen ze van ons een mooie fotokader met herinneringen van onze tijd hier samen in Utah.
Ook de inmiddels-traditioneel-geworden-groepsfoto aan de open haard hoort er steevast bij ! Wouter had blijkbaar teveel gegeten dat hij er moest van gaan liggen.
En vandaag geven Lia & Wouter voor de Internationals een afscheidsfeestje bij hen thuis in Hooper. Het hele gebeuren speelt zich af in de tuin waar we kunnen genieten van een heerlijk nazomertje met een stralende zon en temperaturen van om en bij de 20°C (en dat op 3 november !). Van de Nederlandse office krijgen ze een grote foto kado met daarop de met sneeuw bedekte bergen en een zicht op Salt Lake City. Jammer dat deze foto niet zo duidelijk weergeeft hoe het landschap hier eruit ziet !
Na de nodige speech is het tijd om gezellig samen te zitten en herinneringen op te halen. Wouter is druk in gesprek met Dave maar het is mij niet ontgaan dat Ingrid intussen foto's maakt...
Tijdens zo'n afscheid wil iedereen nog graag één laatste foto met de "vertrekkers". Zo ook de Duitse Karin (die al 45 jaar in Utah woont) en haar man Jimmy.
Zoals gewoonlijk zijn wij weer maar eens als laatste blijven hangen. Maar dat heeft ons de kans gegeven om nog op de valreep een partijtje "Pool" te spelen...iets dat Wouter duidelijk al meer gedaan heeft !
Ingrid heeft enorm veel ski ervaring via Wouter geleerd en ook nu geeft hij haar goede instructies. Goeie leerling als zij is, luisterd ze natuurlijk héél aandachtig...
Intussen vermaken Lia en ikzelf ons met een glaasje wijn en hmm...een watertje zoals je kan zien ! Of is dit misschien alleen maar voor de show ??? Wie zal het zeggen hé ?
Wouter heeft blijkbaar te goed les gegeven, want Ingrid wint meerdere spelletjes. Is dat "beginnersgeluk" ? Ik weet het niet zeker, maar ik ben er wél van onder de indruk hoor !!!
Lia & Wouter, dank je wel voor de vriendschap en de mooie herinneringen aan bijzonder goeie tijden samen. Het ga jullie bijzonder goed daar in DC. Beleef er een mooie tijd en we nu we weten dat jullie huis toch groot genoeg is, komen we vast en zeker eens een keertje op bezoek !
http://www.cirquedusoleil.com/nl/home.aspx#/nl/home/about/details/cirque-du-soleil-at-a-glance.aspx is een Canadese onderneming die in 1984 in Québec gestart werd. Inmiddels genieten zij wereldwijd erkenning dankzij een zeer hoogwaardig, kunstzinnig programma. Hun circus-achtig programma spreekt niet alleen tot de verbeelding, maar prikkelt ook de zintuigen en de emoties van de vele bezoekers. Bij de opstarting had Cirque du Soleil 73 werknemers en dat aantal is inmiddels uitgegroeid tot ongeveer 5000 medewerkers verspreidt over de hele wereld waarvan +/- 2000 op het hoofdkantoor in Montréal. In deze onderneming zijn zo'n 100 beroepen terug te vinden, er zijn 50 nationaliteiten vertegenwoordigd en er worden 25 verschillende talen gesproken. Sinds de oprichting hebben meer dan 100 miljoen mensen al één of andere show gezien. Ook wij zijn vandaag 2 van die gelukkigen die een kaartje konden bemachtigen voor de show "Quidam".
Onderstaande foto geeft een idee van de zaal ongeveer een half uur voor de show begint.
"Quidam" (een synoniem voor de ene of de andere, een zeker iemand, een zonderling individu) verteld het verhaal van de ontsnapping van jong meisje naar een wereld van verbeelding.
Tijdens haar "ontsnapping" komt zij oog in oog met verschillende merkwaardige personen die in deze show verpersoonlijkt worden door artiesten van de bovenste plank !
Wat (voor mij althans) het meest indruk maakt, is dit koppel "Hand-to-Hand". ON-GE-LOO-FE-LIJK wat die met hun lichaam kunnen...je wordt er helemaal stil van ! Bij deze 2 foto's hoeft helemaal geen uitleg...
Nog zo'n hoogstandje van acrobatie is zeker deze "Spanish Web"
Natuurlijk is er voor een meisje ook altijd plaats om "touwtje te springen" en te "spelen met jojo's"
Daarna komt weer het serieuzere acrobatie-werk aan de beurt
Een volgende jongedame mag haar evenwichtskunsten komen vertonen. Op een aantal metalen staven met houten platvormpjes erop beweegt ze zo sierlijk dat je zou denken dat het allemaal "peanuts" is...
Maar wat is een "circus" zonder zijn clowns ? Niks...precies ! Dat betekent echter niet dat ze hier zouden mankeren hé...neenee...hier is er eentje die danst dat het een lieve lust is !
Als alle artiesten op het podium verschijnen voor een laatste "act de presance" weten we dat deze show jammer genoeg al afgelopen is. Maar we hebben genoten van een heerlijk ontspannen avondje vol muziek en acrobatie ! Kortom, een avondje dat zéker een verhaal hier op mijn blog verdient !
En nu naar huis, want morgenvroeg ga ik samen met nog enkele dames naar het "Stamp Camp" waar we weer mooie kaarten gaan leren maken en namiddag is de "farewell-party" voor Lia & Wouter (NL).
Kunnen jullie geloven dat wij al voor het 4de jaar op rij "Halloween" vieren hier in Utah ? Lijkt het voor jullie ook zo onwaarschijnlijk ? Voor ons in ieder geval wel ! De 3 voorgaande jaren waren we telkens verkleed als "Graaf Dracula en zijn Bruid", maar dit jaar opteren we voor iets anders. Voor een keertje kruipt Dominique in de huid van een Tiroler (inclusief de "lederhose") en ik ben een Pirate. Maar vergis je niet, want als je naar de foto kijkt is het meteen duidelijk dat wij "geen katjes zijn om zonder handschoenen aan te pakken" !
Zoals gewoonlijk verwachten we onze eerste bezoekers tegen de klok van 5pm en wis en waarachtig...het is nog maar net 5u en daar zijn ze al ! De allereerste groep voor dit jaar is helemaal uit Japan overgekomen. Het zijn Toru, zijn vrouw Mayumi en hun 3 zonen Keiichiro, Enshin en Iori.
Daarna is het een komen en gaan van zoveel individuen en groepen dat we de tel een beetje kwijtraken. Maar daar hebben we iets op gevonden...dit keer krijgt iedereen een mooie, rooie appel ipv een snoepje en geloof het of niet, maar de meesten zijn "in de wolken" met een appel. Ons initiatief om een beetje de gezonde toer op te gaan wordt door sommigen zelfs op applaus ontvangen ! Foto 1 toont een groepje giechelende meisjes, terwijl een héél enthousiaste jongen op foto 2 met het bord "Will work for candy" (ik werk voor snoep), meteen liet horen "an apple will do too !" (een appel is ook goed hoor !).
Nadat 86 mensen de revue gepasseerd zijn en al onze appels verdwenen zijn is het onze beurt om een paar mensen met ons bezoek te gaan verblijden ! Onze eerste halte is bij de nieuwe Israelische mensen Udi, Sigal en hun kids Hadar, Amir en Maor.
Onze laatste stopplaats is bij de Duitse FLO Matthias, zijn vrouw Claudia en hun kindertjes Anne-Sofie (1,5) en Grethe-Marie (een paar maanden). Omdat de kids nog klein zijn, hebben Matthias en Claudia zich niet verkleed. Matthias zit echter nooit om een grapje verlegen en als hij Niki zo ziet, trekt hij meteen één of ander hoofddeksel op en willen die 2 persé samen op de foto !
Ziezo...Halloween 2012 zit er al weer op ! Vanaf nu kunnen we ons zo stilaan gaan klaarmaken voor de winter, de sneeuw, het skiën, Kerstmis, Nieuwjaar enz. want voor we er erg in hebben is 2012 voorbij en beginnen wij aan ons allerlaatste volledige jaar hier in Utah...wat gaat het allemaal snel !!!
Iedereen hier in de USA is aan radio en TV gekluisterd als de weermannen en -vrouwen de laatste stand van zaken doorgeven over de "superstorm" die binnen een aantal uren vooral de Oostkust van Amerika zal gaan treffen. Niet alleen Amerika, maar de hele wereld heeft zijn ogen en zijn aandacht op "Sandy" gevestigd en aan de hand van deze foto kunnen we bang afwachtend het traject volgen...
Zoals jullie wellicht weten wordt aan iedere orkaan een naam gegeven. "Sandy" is de achttiende genoemde storm en de tiende genoemde orkaan van het 2012 Atlantische Orkaan Seizoen. Ondanks het feit dat Sandy een categorie 1 orkaan was vóór de kust, werd zij toch de grootste orkaan (qua afmetingen) ooit. Ze had een diameter van maar liefst 1100mls en dat is omgerekend een slordige 1800km !!! De raming van de kosten van deze verwoestende orkaan werden voorzichtig geschat op $65,6 biljoen (50.194.993.708.322,42), wat maakt dat dit de 2de meest kostelijke orkaan - na Katrina in 2005 - ooit zal worden. Tenminste 253 personen in 7 verschillende staten overleefden deze storm - in de media beter bekent als "Superstorm Sandy" - niet. Wil je er meer over lezen dan kan dat op : http://en.wikipedia.org/wiki/Hurricane_Sandy. Lees je liever alles nog eens na in het Nederlands dan kan dat op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Orkaan_Sandy
Met de gigantische kracht van een catergorie 2 orkaan komt Sandy aan land in Atlantic City.
Wereldstad New York ligt precies op het pad van Sandy en ook daar zijn de gevolgen niet te overzien. Hier is een foto in de omgeving van Battery Park. De Brooklyn Bridge - die normaal gesproken New York met Manhattan verbindt - is nu een rivier en daardoor ontoegankelijk geworden...
De vele metro stations in NY lopen volledig onder water
en in de ondergrondse parkings van Wall Street is het een chaos van ronddrijvende auto's
De meest bekende plaats in NY is "Ground Zero" (en dat verhaal kennen we allemaal maar al te goed). Sandy heeft hier echter iets anders van gemaakt...een waterval in het midden van de stad...
De storm heeft een spoor van vernieling achtergelaten en ook al zien ze het écht niet meer zitten, er staat deze mensen niks anders te doen dan op te ruimen...maar waar eerst beginnen ?
ALLES - en dan bedoel ik letterlijk ALLES - is vernield ! Niet alleen huizen en auto's, tunnels en bruggen, maar mensen hebben zelfs geen eten meer. Gelukkig komt op zo'n moment de Naties samen als één groot geheel en kunnen ze rekenen op de empathie van velen. Ook hier in Utah worden hulpacties op gang gezet. Maar het is en het blijft een schrijnend beeld als je zovele mensen ziet aanschuiven voor een beetje eten...
Straten zijn niet langer straten meer en de vele mooie voortuintjes zijn omgevormd tot regelrechte storten, maar het kan niet anders en het is een beeld dat velen nog lang zal bijblijven.
Deze catastrofe - die zo maar effe 24 van de 50 staten van Amerika getroffen heeft - gaat het Witte Huis natuurlijk ook niet onopgemerkt voorbij. En ook al zijn er binnen een paar dagen de Presidents verkiezingen en ook al houdt dat nog veel campagne voeren in, toch schuiven ook Obama en Romney hun strijd opzij, wat de President te kans geeft om de mensen ter plaatse een "hart onder de riem" te gaan steken.
Wat zijn wij op dit ogenblik blij en gelukkig dat we niet aan de Oostkust wonen... Ingrid
Het welkomswoord wordt gedaan door de Maya Koning Kukul-Kan en meteen volgt er een Maya dans genaamd "El Amanecer de la Creacion Maya" (het begin van de Maya creatie).
We blijven bij de Indianen en we krijgen een Pow Wow te zien van de Noord-Amerikaanse Plain Indians.
Daar de hele zaal hoofdzakelijk gevuld is met Mexikanen, klinkt er een luid applaus wanneer "hun" dansers op het podium verschijnen. Zij vertolken het wereldbekende "Cielito Lindo" en voor wie het deuntje niet direct herkent, hier is de link : http://www.youtube.com/watch?v=yjJDv1IeF8I
Hun buurland Guatemala danst een gelijkaardig nummer..."Pueblo de Maiz" oftewel "Het Maisvolk".
Nu gaan we ons een beetje rechter zetten want er komen een twintigtal mooie dames op van Hawaii, en deze brengen een "Hula Kahiko" wat een spirituele Polynesische dansvorm is.
Om in Polynesie te blijven, begeven we ons nu naar Samoa, die ons de "Fia Fiaga Samoa" ten tonele brengt.
Het kleurrijke Paraguay brengt "Bella Flor" (Mooie Bloem) genaamd.
De volgende groep is een bont gezelschap en waar ze vandaan komen zie je meteen aan hun bolhoedjes. Dit gezelschap komt uit Peru en danst "Para nuestro Divino Creador"(voor onze Goddelijke Schepper) voor ons.
De Chileense kinderen dansen een - wat we in Vlaanderen kennen als Meiboom dans - de "Chiu, Chiu, Chiu" een vrolijke rondedans waarin een paal versiert wordt met lange kleurrijke linten.
Naar het eind verzamelen alle dansgroepen op het toneel en wordt het een bont spektakel. De tweede foto hieronder zegt alles. Een zeer geslaagde avond gevuld met dans en muziek, wat wil je nog meer...
Bij het naar buiten gaan, zien we deze Maya figuur lopen en hij wil graag met ons op de foto. Keileuk !
Ik heb hier al verteld dat ik een paar cursussen "Cake Decoration" aan 't volgen ben, maar vandaag sluiten we de hele reeks (4 cursussen in totaal) af met het maken van een boeketje bloemen gemaakt uit "gum-paste". Dat is een soort suikerpasta die helemaal hard uitdroogd waardoor je de bloemen (of het ganse boeket) voor altijd kan bewaren. Maar net omdat die pasta heel hard wordt, kan je die bloemen niet meer opeten. Je zou je tanden erop stuk bijten en da's niet de bedoeling hé ! We hebben mits een aantal technieken verschillende bloemen leren maken in de les en nu worden we verondersteld die bloemen thuis te maken zodat we in de klas kunnen leren hoe je daarvan een boeket kan samenstellen. Supertrots toon ik jullie het eindresultaat !
In die laatste les leerden we ook nog een lelie maken en ook dat is er eentje geworden om mee uit te pakken !
Omdat onze huisbazen wisten dat ik die lessen aan 't volgen was hadden ze mij gevraagd of ik een taart wilde maken. Hun kleinkind werd gedoopt en daar hoorde volgens hen een heel speciale taart bij (maar het is niet voor de doop van Brevon waar ik in een eerder verhaal over vertelde hoor !). Ik was natuurlijk heel fier dat ze dat aan mij vroegen en ben dan maar meteen aan 't werk geschoten. Eerst begon ik met het maken van 200 kleine "vergeet-me-nietjes". Die bloempjes moesten nadien één voor één op de taart bevestigd worden.
Ook de roosjes zijn handgemaakt door ondergetekende
Op 15 september was de taart "klaar voor gebruik" en mocht het eindresultaat gezien worden...
Voor een EPAF-feestje bij Michael & Marianne (Denemarken) maakte ik mini-cupcakjes. Ik weet dat er altijd kinderen aanwezig zijn op onze feestjes en omdat zij héél graag cupcakes hebben, maar ze niet altijd helemaal opeten heb ik er voor geopteerd om een mini-versie mee te nemen. Speciaal voor de Kids maakte ik één voor één de Lieve-Heers-beestjes uit fondant (suikerpasta die niet hard wordt). Het gras maakte ik van "buttercream" (créme-au-beurre) die voor de gelegenheid groen gekleurd werd.
Toen ik met deze plateau binnenkwam, konden de Kids - maar ook de volwassenen - hun ogen niet geloven. Ze waren best wel allemaal erg onder de indruk van mijn werk. Ze vonden ze zelfs té mooi om op te eten...
De lessen hebben hun vruchten afgeworpen en al zeg ik het zelf...het resultaat mag gezien worden ! Jongens wat ben ik fier over mijn werkjes...De bestellingen mogen vanaf nu binnenkomen hoor, want eens terug in België wil ik deze hobby best wel blijven uitoefenen !
Onze liefste Lien wordt vandaag al 8 jaar en dat mogen we niet zomaar laten voorbij gaan. Daarom maak ik hier vandaag speciaal een klein blogje voor haar ! Lieve Lien, Oma Nana en Opa Niki kunnen helaas niet in België zijn om samen met jou en de rest van de familie jou verjaardag te vieren. Maar in gedachten sturen wij jou vandaag heel veel lieve knuffels, héél veel dikke verjaardagzoenen én een kaartje !
Er was eens een kleine toverfee Die altijd leuke dingen deed Als je jarig bent Komt ze heel snel aangerend En voor een hele dikke zoen Mag je misschien wel een wensje doen
Maar als je straks de kaarsjes uitblaast Spaar dan nog wat adem Want...bij die volgende keer Dan staat er nog een kaarsje meer !
Vandaag is het voor jou een heel bijzondere dag en we weten wel zeker dat je verwend zal worden. Vanuit Utah sturen wij vele lieve knuffels en 3 héle dikke verjaardagzoenen aan ons "sjatteloerepoezewoefke" !
Wij houden héél veel van jou Lieveke ! Oma Nana & Opa Niki
Ik heb dit verhaal in het verleden nog al beschreven, maar er zijn nu eenmaal van die gelegenheden die zich jaarlijks herhalen. En één van die "socials" is de verwelkoming door de Hill Officers Spouses Club (HOSC) voor alle nieuwe (en ook voor alle niet meer zo nieuwe) Internationals.
Traditie-getrouw doen ze dat door allerlei typische gerechten van alle windstreken van de USA voor ons klaar te maken en ons die aan te bieden op een namiddag waar vooral "kennismaken en vriendschap" vooraan staat. Meteen bij het binnenkomen, zien we dat er weer heel wat gekookt werd. We kunnen beginnen met het proeven van 4 soorten soepen, daarna staat er een tafel met oa. Indian Fry Bread (Indiaans brood) en alles wat daar bij hoort. En eindigen doen we steevast bij de desserten-tafel die uitpuilt van allerhande lekkernijen. En natuurlijk krijgen we een boekje met alle recepten zodat we die gerechten achteraf kunnen namaken...
Lia (NL) en ik gaan samen aanschuiven maar we besluiten dat we het hele zaakje aan een grondige inspectie zullen onderwerpen...kwestie van alleen maar die dingen te nemen waar we ook écht zin in hebben !
Tegen Dominique - hier in gezelschap van Stefan, zijn vrouw Katinka en zoon Finn (NL) - hoef je natuurlijk geen 2 keer te zeggen dat het buffet geopend is (en anders heeft hij het de 1ste keer niet gehoord !).
Ook de Aziatische landen zijn goed vertegenwoordigd. Vlnr. Jakapon (Thailand) maar Jak voor de vrienden, die hier met zijn moeder is, Albert (Singapore) en Joonjae (Korea) volgen volgen hun vrouwen op de voet.
Na het eten is het tijd voor gezellig samen zijn en een glaasje te drinken. Wouter, Lia, Dominique en ik zoeken meestal mekaars gezelschap op want we hebben een hele goeie band met mekaar, maar dit keer zijn ook de Grieken Nasos, zijn vrouw Matina en hun kids Dimitrios en Christos er gezellig bij komen zitten.
Bij het binnenkomen hebben we allemaal een ticketje gekregen en als iedereen genoeg gegeten heeft en voorzien is van een drankje worden er lootjes getrokken maar iedereen wint natuurlijk wel iets. Nadat Nichole (links) - voorzitter van de HOSC - haar speech gedaan heeft, is het aan organisator Rita (rechts) om samen met de "onschuldige kinderhandjes" de lootjes te trekken.
Bij het allereerste nummertje is het meteen prijs...ik mag iets gaan uitkiezen ! Natuurlijk gaat een lekkere fles rode wijn mee naar huis...
Nadat alle prijzen verdeeld zijn onder de aanwezigen is het tijd voor de al even traditionele groepsfoto. Bij het bekijken van deze foto merk ik hoeveel nieuwe gezichten erbij staan en valt het me op hoeveel bekende gezichten intussen al weer naar hun eigen land terug gekeerd zijn.
Heidi (Niki zijn huidige bazin) en ik zijn alle 2 boardmember (bestuurslid) van de HOSC. We hebben die taak op ons genomen om zo de tussenpersoon te kunnen zijn tussen enerzijds de HOSC en anderzijds de Internationals. Daarom volgt er nog een foto van al die schoonheden samen...
Het wordt tijd om naar huis te gaan want als in Utah gelijk welk feestje georganiseerd word weet je sowieso hoelaat dat feestje begint, maar ook hoelaat het gedaan zal zijn. En geloof me...iedereen houdt zich zowel aan het aanvangs- als ook aan het eind uur...en daarmee is ook deze social weer voorbij voor een jaar !
Vandaag gaan we met een aantal van de Internationals een Go-Karting race doen in Ogden. Ingrid heeft besloten om de taak van fotograaf (lokale paparazzi !) op haar te nemen, en dus niet mee te rijden.
We maken ons gezamelijk klaar en de gladiatoren zijn er klaar voor. De kleinste van het gezelschap en "Haantje de voorste" op onderstaande foto is de nieuwe Japan FLO Toru die probeert indruk te maken op de rest. Verder zie je vlnr. Nichole (USA) Inger-Lise (NO), Matthias (GE), Oystein (NO), Wouter (NL), ik en Stefan (NL).
Uiteraard wordt er eerst een veiligheidsbriefing gegeven met de "DO's" en "DON'T's"
Er volgt er een "Qualifying session" van 5 min. om de startpositie te bepalen...ik vertrek uiteindelijk als vierde.
De "Wooterminator" staat weeral op "pole" als een copy-cat van Schumi ! Achter hem staat de al evenzeer gevreesde Duitser Matthias en daarachter de nauwelijks zichtbare Noor Oystein.
3-2-1-go en we zijn vertrokken voor 20 rondjes fun maar het gaat er hard aan toe...
De Wooterminator wint vandaag weeral eens, maar het is tevens zijn laatste overwinning hier, want binnenkort vertrekt hij voor een nieuwe baan naar Washington DC. Kan ook eens iemand anders winnen...
Het geheim van zijn succes is uitgelekt !!! Er werd namelijk uren geoefend op de simulator en niemand anders dan mijn eigenste vrouwtje is blijkbaar medeplichtige !! Foei toch...om mij zo te misleiden !
De debriefing wordt uiteraard gedaan met een natje en een droogje bij onze favoriete biertent "Boston's"
Iedereen had het zozeer naar zijn zin dat we met z'n allen beslist hebben om dit soort competitie op regelmatige basis te zullen gaan doen. Daarop kan ik alleen maar zeggen: Let's do it !
Het is nog maar van maandag 22/10 geleden dat ik tegen Jo & Antje via skype aan 't uitpakken was over hoe goed het weer nog altijd was. We waren de dag ervoor nog gaan wandelen in T-shirt en niets wees erop dat "Koning Winter" zo dichtbij was...tot we gisteren (24/10) op deze manier wakker werden. Als een donderslag bij heldere hemel is de temperatuur plots gedaald van +/- 70°F (21°C) naar 48°F (8,8°C), met als gevolg dat het op de hoogste toppen in de bergen nóg kouder is en er daar sneeuw valt ipv. regen zoals hier in het dal.
Maar vandaag zingen we een heel ander deuntje...we hebben plots sneeuw in overvloed ! Of we dat erg vinden ? Nee hoor...helemaal niet ! Met Thanksgiving gaan de ski-oorden open en dan willen we natuurlijk graag sneeuw hebben...en liefst zoveel mogelijk zodat we vanaf dan ook écht kúnnen gaan skiën. Onze tuin wordt meteen omgetoverd tot een prachtig sneeuwlandschap.
Gelukkig zijn de kolibries al lang naar warmere oorden vertrokken. Zij hebben die winter al een meer dan een maand geleden zien/voelen aankomen en hebben onze voederplaats verlaten. Dat wil nu ook weer niet zeggen dat onze voederplaats leeg is...niks is minder waar. Op sommige momenten van de dag heerst hier een drukte van jewelste...mussen, duiven, eksters, blue jays, vinkjes en andere vogels doen hun best om hier en daar een graantje mee te pikken. En soms leidt dat tot rasechte gevechten aan die voederplaats !
Jammer dat het tot ongeveer eind april zal duren vooralleer de kolibries terug keren. Intussen zullen we het moeten stellen met vogels die zich niet zo gauw door de kou laten afschrikken...
Hieperdepiep hoera voor mijn Pa want vandaag vieren we - ook hier in Layton - zijn 84ste verjaardag ! We zijn hem uiteraard niet vergeten, maar omdat we er niet persoonlijk kunnen zijn, heb ik voor zijn verjaardag een kaartje gemaakt. Lieve Pa, wij wensen jou van harte proficiat met je verjaardag. Blijf nog vele jaren in goede gezondheid en maak er vandaag samen met ma en de rest van de familie een bijzondere dag van.
Speciaal vandaag Voor een heel bijzonder mens Speciaal voor jou Onze allerbeste wens
Wees vrolijk en gelukkig Gezellig en blij Van harte gefeliciteerd Speciaal van ons allebei
Liefs, dikke knuffels, 3 dikke verjaardagzoenen én een kruiske ! Ingrid & Dominique
Deze 43-jarige "gevaarsduivel" schrijft geschiedenis in Roswell, New Mexico en de hele wereld kan getuige zijn van dit unieke voorval. Hij haalde het wereldnieuws met zijn parachutesprong van aan de rand van de stratosfeer en is bij deze meteen de allereerste mens ooit die zoiets heeft kunnen verwezelijken ! Na vele maanden voorbereiding is het vandaag - 14 oktober 2012 - eindelijk zover. Het reisje naar boven doet hij met een heliumballon van 230m hoogte. Het duurt welgeteld 2,5u voor hij ter plaatse is.
Volgens mij heeft hij toch nog snel een schietgebedje gedaan alvorens hij de stap in het ijle zette hoor ! En dan begint hij aan zijn sprong van maar liefst 39km (!!) naar beneden.
Tijdens zijn vrije val - die 4 minuten en 39 seconden duurt - haalt hij een record snelheid 1342km per uur (Mach 1.24) - kan je je dat voorstellen !? - waarbij hij als eerste mens ooit door de geluidsmuur gaat.
Ruim 8 miljoen mensen volgen deze sprong "live" via YouTube en de hele wereld houdt zijn adem. Welgeteld 10 minuten nadat hij die stap uit zijn capsule zette, landt hij veilig en wel terug op begane grond.
Zijn begeleidend team zijn de eersten die hem verwelkomen...
Oef...wat zal hij - en vooral zijn gezin en zijn team - blij geweest zijn dat deze stunt goed afgelopen is. Hoewel dit niet zijn 1ste extreme stunt ooit was - hij deed oa. in 1999 een "base-jump" van de Petronas Twin Towers in Kuala Lumpur, Maleisië en is met een speciale vleugel gaan "skydiven" over Het Kanaal - heeft hij na dit avontuur toch maar besloten om er mee te stoppen. Groot gelijk !! Alle bovenstaande info heb ik via het internet gevonden op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Felix_Baumgartner
We zeggen en schrijven vandaag zaterdag 13 oktober 2012 en voor kleine Brevon (kleinkind van Lily & Hector, onze huisbazen) een zéér belangrijke dag ! Zoals jullie weten zijn deze mensen Mormonen en naar goede gewoonte worden zij - daags na hun 8ste verjaardag - gedoopt. En zo gebeure het ook vandaag voor Brevon. Omdat wij goeie vrienden zijn van gans de familie is het een voorrecht voor ons om uitgenodigd te worden op die doop. Netjes uitgeborsteld worden we verwacht in de kerk (niet te verwarren met "de Tempel") waar we voor de allereerste keer ooit getuigen zijn van hoe zo'n doop er aan toe gaat. In principe gaan praktiserende Mormonen steevast in het wit gekleed naar feestelijke gelegenheden in de kerk en zoals je ziet op de foto zijn zowel Opa Hector (die de doop zal uitvoeren) als Brevon (die gedoopt zal worden) in het wit gekleed.
Het is zover...een hele fiere Opa Hector neemt zijn kleinzoon Brevon mee naar het "doopfont" dat zich achter glas bevindt. Daar gaan zij ín het water en dank zij een grote spiegel kan iedereen de plechtigheid volgen.
Het verdere ritueel gaat precies zoals in hun bijbel verteld staat namelijk dat Hector de kleine Brevon helemaal onderdompeld in het water waarna die 2 zich gaan omkleden en terug bij de rest van het gezelschap komen. Daarna wordt er door familie-leden nog wat verteld over Brevon, er wordt hem uitgelegd wat er van hem verwacht wordt en hoe hij zich vanaf nu hoort te gedragen. En dan is het feest...maar niet zoals wij dat in België kennen bij een 1ste of Plechtige Kommunie, maar een gewoon familie-feest. We gaan met z'n allen naar de oma van Brevon waar hij de kadootjes mag uitpakken. En wat denk je is het eerste én bovendien het belangrijkste dat hij van zijn mama krijgt ? Ja..precies...een Mormonen bijbel in een klein valiesje...
Van zijn Oma Lily en Opa Hector krijgt hij dit mooie schilderij van Jezus en wij vragen ons af wat een 8- jarig ventje met zoiets wel kan gaan doen...maar ja...het zal wel aan ons liggen zeker ?
Gelukkig heeft zijn papa Elias iets helemaal anders bedacht. Van hem krijgt Brevon een aantal DVD spelletjes met in ieder doosje een klein, lief briefje van een vader aan zijn zoon ! Van alle familie-leden krijgt hij één of ander hebbedingetje en hij is er héél tevreden mee. Van ons krijgt hij een helicopter op afstandsbediening. Helaas...door de vele pakjes zie je ons kadoo op onderstaande foto niet, maar ik kan je verzekeren dat Brevon "in de wolken" was met dat speelgoedje...hij is het meteen gaan uittesten.
Nu iedereen toch buiten is, wordt deze situatie meteen ter harte genomen voor de gebruikelijke Amerikaanse foto-shoot. En dit plaatje toont de kleine Brevon vergezeld door zijn mama en papa. Verder zie je links en rechts de respectievelijke grootouders naast hun kind. Hector, Lily, Elias, Brevon, Natalie, Heidi & haar man. Jammer genoeg ontgaat me de naam van die man helemaal...
Dat hebben we ook weeral gehad en daarmee zijn we weer een ervaring rijker geworden. Maar ik moet eerlijk toegeven...een opa zien te water gaan om zijn kleinzoon te dopen...dat heeft toch wel iets ontroerends.
Thanks Lily & Hector, for inviting us to the Baptisme of Brevon ! For us, it was a unique experience that we will treasure forever. You always make us feel a part of your family. Muchos gracias nuestros Amigos !
Voor één keertje is het niet de volledige Internationals groep, maar alleen de leden van EPAF die uitgenodigd zijn bij Marianne & Michael (Denemarken) voor een gezellig "onderonsje". De afkorting EPAF staat voor "European Participating Airforces" en dat zijn alle Europese landen die in 1979 als eersten met F-16's vlogen. Die landen zijn België, Denemarken, Nederland, Noorwegen en (ietsje later) Portugal. Maar overal waar de Internationals wonen zie je bij één of andere feestje steevast hetzelfde ritueel want telkens prijkt zowel de eigen landsvlag alsook de Amerikaanse vlag ter verwelkoming bij de voordeur en zo ook hier in Bountiful.
M&M sparen kosten noch moeite om hun gasten een "welkom thuis" gevoel te geven. Dit koppel zijn één van onze beste vrienden geworden en we zijn maar wát blij dat ze blijven tot ook wij terug naar België keren.
Maar ook de Nederlanders Wouter & Lia behoren tot ons "beste-vrienden-clubje". Helaas gaan zij binnenkort naar Washington DC verhuizen omdat Wouter een nieuwe job toegewezen gekregen heeft. Hij zal in DC gaan werken voor het nieuwe F-35 programma en zal dat hele programma helpen opstarten. Wat we precies aan't vertellen waren weet ik niet meer, maar je ziet duidelijk dat we het naar onze zin hebben...alle 4 !
Marianne heeft zelf voor de tafelversiering gezorgd...helemaal in herfstkleuren. Simpel maar mooi ! En zoals gewoonlijk heeft iedereen iets meegebracht om te eten. Ik weet dat de kids (en de volwassenen) heel graag cupcakes lusten. Maar omdat ik een hekel heb aan "verspilling" heb ik er dit keer mini-versie van gemaakt. Ten 1ste presenteert het heel leuk en ten 2de kan iedereen zoveel nemen als hij/zij wil want het is nauwelijks 2 happen groot en zo belandt niet de helft in de vuilbak omdat de kids het niet opkrijgen. De cupcakejes hebben een groot succes want er staan "lieveheer-beestjes" op, gemaakt uit een suikerpasta. De Portugese Béa zorgt er wel voor dat ze de 2 laatste lieveheer-beestjes er stiekem vanaf haalt nét voor dit gezin terug naar huis vertrekt. Finn - het zoontje van het nieuwe Nederlandse gezin - kan alleen nog maar genieten van het cakeje maar zonder het beestje...'k zal de volgende keer voor "reservekes" mogen zorgen !
En nu ik het toch over die "nieuwe" Nederlanders heb, stel ik hen even voor : Stefan & Katinka
Terwijl de dames het binnen druk aan 't uitleggen zijn, zich over de kids ontfermen en mekaars meegebrachte lekkernijen bewonderen (en daarvan de recepten uitwisselen), houden enkele mannen buiten - bij de BBQ - een onderonsje en dát mag alleen even onderbroken worden voor een foto...ze hebben blijkbaar héél wat te bespreken. Mike (USA) is tot "grill-meister" gedoopt en de rest van dit gezelschap stel ik ook even aan jullie voor...het zijn vlnr. Dave (USA), Philippe (België), Oystein (Noorwegen) en Eli (België).
Als het eten verorberd is, de schotels aan de kant staan en de kids aan 't spelen zijn...dan is het tijd geworden voor "e goed zjetje kaffee" met een stukje taart, een cupcakje of een ander dessertje. En als we zo met z'n allen nog zitten nakaarten over vanavond, zijn een paar uurtjes zo snel om dat we het niet eens in de gaten hebben dat het laat geworden is...maar gezellig is het wel en dat beamen ook de mensen in onderstaande foto...Eli, Luis (Portugal), Inger-Lise (Noorwegen), Niki, Lia & Stefan (en alle andere aanwezigen) !
Wat is het toch steeds weer fijn om allemaal samen rond de tafel te zitten en mekaars eten te kunnen genieten ! Dit soort etentjes/feestjes met vrienden gaan we écht wel missen als we in België wonen. Maar niks houdt ons tegen om dergelijke feestjes ook in Bilzen te organiseren hé. Voor diegenen die dan uitgenodigd zullen worden...knoop het nu al maar in jullie oren ! Wij zijn van plan ons aan deze principes te gaan houden. Dwz. diegene die naar onze feestjes willen komen, mogen zelf ook iets te eten meebrengen !
De laatste "bezienswaardigheid" van onze rondreis is "Crater Lake National Park" dat zich halfweg tussen Medford en Bend - waar we onze voorlaatste nacht zullen doorbrengen - bevindt. Vandaag gaan we 173mls (+/-278,5km) op onze teller bijschrijven en daar zijn we ongeveer 3,5u voor onderweg. We rijden door het Umpqua National Forest als plots deze "Mount Thielsen" (http://en.wikipedia.org/wiki/Mount_Thielsen) voor ons opduikt. Deze berg behoord tot de "High Cascades" en is eigenlijk een vroegere vulkaan, maar we hoeven niet ongerust te zijn...de laatste uitbarsting dateert van 250.000 jaar geleden.
Vulkaan gebied of niet...we moeten verder door het woud en dat levert natuurlijk mooie prentjes op...
Na ongeveer 2u gereden te hebben komen we aan in Crater Lake National Park
Dit meer is er eentje - zoals zijn naam al verteld - dat ín een krater ligt. Langs een lange weg rijden we een paar kilometer alsmaar hoger om dan plots uit te komen op de rand van de krater. De omgeving is onwezelijk mooie en voor de 1ste keer ooit zien we een krater in zijn geheel en zelfs de kleine berg in het meer is een vulkaan op zich...heel merkwaardig om te zien !
Ongeveer 400.000 jaar geleden ontstond Mount Mazama op een gelijkaardige manier zoals de meeste bergen van de High Cascades, namelijk door het over mekaar schuiven van de aardplaten van vulkanisch gebied. Mount Mazam was dus een vulkaan die regelmatig uitbarstte. Maar na een periode van non-activiteit implodeerde de vulkaan (+/- 7700 jaar geleden) waardoor een gigantisch gat overbleef. Die ruimte vulde zich langzaam maar zeker met water door regenval en smeltende sneeuw en daardoor ontstond het Crater Lake zoals we dat vandaag zien. Tot 1888 leefde er geen enkel visje in dit prachtige meer. Maar tussen 1888 en 1942 heeft men er maar liefst 1,8 miljoen vissen de vrijheid gegeven. Het meer is 1943ft (592m) diep en is daarmee het 2de diepste van Noord Amerika en het 9de diepste ter wereld. De hoogte van de Caldera (kraterrand) varieert tussen 7000 en 8000ft en dat is een hoogte van 2100 tot 2400m. Het is precies op die Caldera dat wij helemaal rond het meer zullen gaan rijden. Wil je meer weten over dit meer dan kan je terecht op deze Nederlandstalige website : http://nl.wikipedia.org/wiki/Crater_Lake_National_Park maar de Engelstalige site geeft nóg meer tekst en uitleg : http://en.wikipedia.org/wiki/Crater_Lake_National_Park
Waar we ook rijden rondom dit meer, overal is het geweldig mooi om foto's te maken. Als je op de volgende foto kijkt zie je aan de rand hoe het meer steeds dieper en dieper wordt. De kleur veranderd van lichtblauw over turkoois naar mega-mooi-diep-blauw.
Ook Crater Lake kent haar "legende" en die verteld dat er op de bodem van dit meer een reuze kreeft zou leven. Het verhaal gaat eigenlijk over de oorlog tussen Llao (en dat spreek je uit als LAH-Oh) die opperhoofd van de geesten van Crater Lake is en Skell, een machtige geest van de Klamath March in het zuiden en dat hele verhaal kan je nalezen op : http://crater-lake.untraveledroad.com/Klamath/CraterLake/312SSign.htm, maar wij geven je alvast enkel foto's. Laat maar weten of je het "monster" ontdekt...
"Pumice Castle" is onze volgende halte rond het meer en is eigenlijk een rotsformatie die meteen opvalt door zijn kleur en vorm. Het ziet er een beetje uit als een kasteel in de rotsen.
Nu we hier aan Pumice Castle ook de innerlijke mens een beetje in de wattekes leggen, krijgen we meteen gezelschap van dit kleine wezentje die braafjes wacht op restjes van onze broodjes...
We zijn bijna rond het meer als we bij het "Phantom Ship" aankomen. Deze rots in het meer heeft zijn naam te danken aan het feit dat het er - zeker bij mist of te weinig licht - uitziet als een spookschip.
Hier zouden wij wel eens op de foto willen mét dit phantom ship. Maar da's gemakkelijker gezegd dan gedaan. Hemel en aarde hebben we moeten bewegen voor deze foto een feit was. De ene keer stonden we met ons hoofd voor het schip, de andere keer was de belichting niet goed, dan kwam er weer iemand voor de lens doorlopen...ik moet nog echt gaan geloven dat dit een "spookschip" is...maar dan zitten die spoken wel ergens in onze buurt ipv. op hun schip ! Maar eindelijk hebben we toch een goeie foto...
En nu we ook dit park op ons palmares staan hebben zetten we onze weg naar Bend verder. Daar gaan we nog een nachtje logeren om vervolgens verder te rijden naar Boise (Idaho) voor de allerlaatste overnachting.
De 2 laatste dagen hebben we niks meer bezocht en eigenlijk alleen maar in de auto doorgebracht want van Bend naar Boise is het een lange weg van 316mls (508,5km) en daar hebben we 8u voor nodig gehad. De dag daarna ging het dan van Boise naar Layton en dat was opnieuw een tocht van 318mls (511,7km).
Moe, maar verschrikkelijk voldaan zijn we op 11 oktober terug thuis na een rondrit van 14 dagen, waar we héél veel op gezien en gedaan hebben en waar we in totaal 3411mls (5489,5km) gereden hebben. De ene keer was het door zeer uitgestrekte en daarna weer door dicht bevolkte gebieden van Noord-West Amerika. Ik noem jullie één voor één de staten achtereenvolgens op die we doorkruist hebben : Utah, Idaho, Oregon, Washington State, Britisch Columbia (Canada), Vancouver Island (Canada), terug naar Washington State, Oregon, Californië, Oregon, Idaho en zo terug naar Utah. Een hele boterham als je 't mij vraagt...
Liefs en tot een volgend verhaal van op onze "thuisbodem", Ingrid
Om Crater Lake - de laatste bezienswaardigheid van deze trip - te bereiken hoeven we maar een kort tochtje van 132mls (212,5km) te maken en daar hebben we slechts 2u 45min. voor nodig. Omdat we toch de hele dag tijd hebben, besluiten we eerst zuidwaarts naar het Redwood State Park te rijden. Jullie moeten weten dat Redwood National Park uit verschillende delen bestaat. Ten Noorden van Klamath heb je het National Park en ten zuiden bevindt zich het State Park. Deze 2 parken werden een aantal jaar geleden met mekaar verenigd qua inkomgelden, onderhoud, Rangers enz. en het geheel heet nu "Redwood National & State Parks". Dat State Park ligt ongeveer 25 mls (+/-40km) van ons hotel verwijderd, maar als je al zoveel rondgereden hebt, dan maakt die korte afstand helemaal niks meer uit. In dat State Park bevindt zich "Fern Canyon" en dat is de plek waar "Jurrasic Park" voor een groot gedeelte zou gefilmd zijn. We zijn écht wel benieuwd als we het grote bos binnenrijden...we gaan "letterlijk" Jurrasic Park achterna ! Misschien krijgen we wel een uniek exemplaar van één van die monsterbeesten te zien ? Achteraf blijkt dat het enigste "levende" wezen dat we hier tegenkomen deze eenzame fietser is (en ik die hoopte op zoveel meer avontuur !)...
We zijn hier niet alleen ín het domein van Jurrasic Park, maar ik voel me ook alsof ik op de vlucht ben voor één of andere Tiranosaurus...heel stoer door de beek rijden en hopen dat we niet vast komen te zitten !
Miljoenen jaren geleden reikte de oceaan tot waar nu deze canyon is. Toen de zee zich terug trok liet zij deze hoge muren achter en door het zeeklimaat groeiden er varens (vandaar de naam "Fern Canyon") en andere planten, waarvan onderzoek uitgewezen heeft dat hun oorsprong zo'n 325 miljoen jaar oud is.
Zoals ik al zei, we zien hier geen mens en we voelen ons een beetje "alleen op de wereld", maar we genieten met volle teugen van al dat moois en van de stilte ! Toch zou ik wel willen dat we hier eens iets écht spectaculairs te zien zouden krijgen...één of ander voorhistorisch wezen bijvoorbeeld ?
Als we Fern Canyon verlaten zetten we ons op weg naar Medford (Oregon). We maken nog een laatste halte hoog in de bergen om afscheid van de oceaan en de kust te nemen. Op de foto zie je duidelijk hoe de Klamath River uitmondt in de oceaan. Er is slechts een heel klein stukje waar het water diep genoeg is zodat de regenboog forel van de rivier de oceaan in kan zwemmen. Als die dan terug landinwaarts gaat om te paaien is hij meteen ook van naam veranderd...vanaf dan heet hij "Stealhead" (en dát weet ik allemaal omdat ik een ventje heb die zich op dit soort kennis toegespitst heeft !).
Op een gegeven moment rijden we voorbij een piepklein haventje. Het is eigenlijk niet meer of niet minder dan een verlaten aanleg- en herstelplaats voor boten. Waarom we precies dáár beslissen om even te stoppen is me tot op de dag van vandaag niet helemaal duidelijk, maar we kijgen er wel iets heel moois te zien.
De pelikanen kijken nog ons aan alsof we van een andere planeet komen...ze vertrouwen het hele zaakje niet helemaal. Zeker niet als Dominique probeerd om hen zo dicht mogelijk te benaderen...
Terwijl hij dat probeerd wordt mijn aandacht getrokken door iets ín het water. En waarachtig...daar zwemt een zeehond vlak voor onze ogen...vlak voor de lens van mijn fototoestel !
Groot is onze vreugde als we merken dat het niet één, maar meerdere zeehonden zijn die zich hier helemaal thuis voelen. Blijkbaar is het middageten voor alle dieren want met de regelmaat van de klok zwieren die zeehonden een versgevangen vis de lucht in en meteen zie je al die meeuwen en pelikanen er op af stormen om die buit zo snel mogelijk te veroveren. Toen ik de 1ste foto genomen had en merkte hoe goed je die zeehond ziet, heb ik er meteen eens goed op ingezoemd en dat resultaat is foto nummer 2 geworden !
Met héél veel geluk ben ik erin geslaagd nog een ander foto te maken. Jammer dat die meeuw nét voor de snuit van de zeehond vliegt, maar als je goed kijkt zie je wel nog nét zijn oog.
Nog snel een allerlaatste foto van een wuivende en wegduikende zeehond die ons het afgelopen uur volledig in de ban gehouden heeft met al zijn trukjes en zo komt er een eind aan mijn fotoreeks.
Dat hebben we weer gehad en deze ervaring pakken ze ons mooi nooit meer af ! Vanaf nu gaan we niet meer stoppen tot we Medford bereikt hebben want anders geraken we er vandaag niet meer.
We hebben Florence (Oregon) achter ons gelaten en zijn nu op weg naar Klamath, ongeveer 202mls (325km) verder zuidwaarts in het altijd zonnig en warm Californië als we deze merkwaardige brug voorbij rijden. Nu hebben we in ons leven al verschillende soorten ophaal- en andere soorten bruggen gezien, maar eentje zoals deze is ook voor ons de allereerste keer. Je zal je maar nét in het midden bevinden...!
We rijden op de Hwy 101 en dat is een weg die zich vlak naast de oceaan bevindt en van het Noorden van de staat Washington loopt tot bijna in Los Angeles. Misschien zou je verwachten dat het hier altijd wel zonnig en mooi weer is, maar dat is niet zo vandaag. Een dikke mist verhindert het zicht op de oceaan. Voor diegenen die haar toch niet zouden vinden (??)...het staat wel héél duidelijk aangeduid hoor...
We zijn nog even een kijkje gaan nemen, maar veel is er niet te zien vandaag...jammer !
Van de 202mls (325km) die we naast de oceaan gereden hebben, hebben we zéker 150mls (241,5km) mist gehad, maar als we Redwoods NP bereiken, klaart het genoeg op voor onze gebruikelijke foto bij de ingang.
Van dit park ( http://en.wikipedia.org/wiki/Redwood_National_and_State_Parks) hebben we ons laten vertellen dat - over dezelfde weg die wij zullen rijden - er vroeger koetsen met paarden reden. Omdat men (toen al) het bos zoveel mogelijk in zijn oorspronkelijke staat wilde bewaren, zijn er nooit bomen omgehakt om een weg aan te leggen. Vandaag de dag kan je dat héél duidelijk merken omdat je steevast omheen de bomen moet manouvreren. Zeker omdat de hedendaagse auto's een "ietsiepietsie" groter en breeder zijn dat de koetsen van destijds. Heel voorzichtig rijden is de boodschap en zeker als je hier en daar al eens tegenliggers krijgt op deze smalle weggetje. Als je de foto bekijkt zie je waarom...
Als je er niet zelf geweest bent, kan je je moeilijk voorstellen hoe dik die bomen zijn. Daarom is Dominique maar eens naast zo'n "boompje" gaan staan. Een beetje verder mag ook ik even gaan poseren.
Jullie hebben waarschijnlijk gemerkt dat eindelijk het zonnetje ook van de partij wil zijn en dat maakt ons dagje alleen maar mooier. Maar vergis je niet...het kan hier ook héél erg hard stormen en dan gebeurd het wel eens dat zo'n boom tegen de vlakte gaat. Op de volgende foto is dat duidelijk te zien, maar in plaats van de hele boom weg te halen, hebben ze alleen het stuk over de weg verwijderd.
Volgens "kenners" zou het knuffelen (op z'n Amerikaans "huggen") een helende werking hebben op de geestelijke gezondheid van mensen en in één van mijn voorgaande verslagen heb je Niki al wel eens een boom zien omhelzen, maar nu is het mijn beurt...al was het dan alleen al maar voor de foto !
Dominique heeft een bankje gevonden en heeft er zich bij neergezet om het hele bos eens aan een inspectie te onderwerpen...kwestie van hier niks "over het hoofd" te zien hé. Hij is er helemaal stil van geworden en met de 2de foto toon ik jullie wat hij daar precies te zien krijgt...mooi hoor !
We slenteren door dit bos want geen van ons 2-tjes heeft er zin in om hier snel weg te zijn. Dominique zou zichzelf niet zijn als hij niet ergens een grapje weet te maken. Door deze boom te willen opheffen, wil hij jullie nu eens en voor altijd laten zien hoe sterk hij eigenlijk wel is...mijn "Jerommeke" !
Maar bomen kunnen ook ziek worden en daardoor een soort "gezwel" krijgen. Als je je verbeelding de vrije loop kan laten kan je in die gezwellen ook wel eens iets ontdekken. Bij deze boom bijvoorbeeld zie je duidelijk het hoofd van een "Bosjesman" tevoorschijn komen.
Het wordt tijd dat we dit bos gaan verlaten want de mist komt terug opzetten en het begint zo stilaan avond te worden. Toch heeft die "mist in het bos" ook zijn charmes...kijk maar naar de 2 volgende foto's !
We hebben er al zo dikwijls van gehoord, maar we wisten niet of het ook allemaal écht kon, maar we zijn op zoek gegaan naar een boom die zo dik is dat je er met de auto door kan rijden. Hier in Klamath zou er zo'n boom te vinden zijn maar hij staat in de tuin bij plaatselijke bewoners en die hebben van de aanwezigheid van deze unieke boom een toeristische attractie gemaakt om een centje bij te verdienen. We hebben gezocht én natuurlijk ook gevonden waardoor we nu de trotse eigenaars zijn van wel zéér speciale foto's. Eerst mag Niki door de boom rijden en maak ik een paar foto's om daarna de rollen om te draaien...
Nog één laatste foto om dit verhaal af te sluiten..."YES...WE FOUND THAT TREE AND WE DID IT" !!
Morgen beginnen we aan de terugtocht naar huis. Met nog maar een paar daagjes te gaan zit deze rondreis er dan helemaal op en kunnen we ons thuis in Utah gaan klaarmaken voor de winter en het nieuwe ski-seizoen.
Wie zoekt die vindt en dat is ook voor ons van toepassing. Ik heb in mijn vorig verhaal verteld dat Niki op zoek wil naar een "Covered Bridge" en we hebben ze gevonden. Om het eenvoudig te zeggen..een "covered bridge" is een houten brug met een dak zoals we die wel kennen van films zoals oa. "Huckleberry Finn". De levensduur van dit soort bruggen is zeer beperkt owv. de invloeden van zon en regen. Voilà sé hier is dan één van die bewuste bruggen (waarvan er nog maar slechts enkel zijn hier in de USA). Uiteraard kan je nog meer uitleg vinden op deze website : http://en.wikipedia.org/wiki/Covered_bridge
Een kilometer verder komen we aan de "Hatchery". Dat is een forelkwekerij waar Niki absoluut naar toe wil.
Vermits hij nog steeds de kans niet gehad heeft om een beetje te gaan vissen, wil hij ze tenminste wél zien zwemmen en hier kan hij ze niet alleen zien, maar hij kan en mag ze ook nog voederen. Hij is zozeer in zijn element dat hij nauwelijks door heeft dat de tijd veel te snel voorbij gaat.
De covered bridge en de hatchery is echter niet het enige dat Niki vandaag wil zien. We trekken terug naar de kust om er "Cape Perpetua" - een natuurfenomeen langsheen de kust - te gaan zoeken.
Aan het visitors center van "Devil's Churn" (http://en.wikipedia.org/wiki/Devils_Churn) - waar ik een foto van Niki maak - horen we een oorverdovend geluid dat voort komt van de golven die met alle geweld in deze smalle landopening geduwd worden. Het lijkt wel of het één of ander monster ontwaakt én in aantocht is...
Een ander natuurfenomeen is oa. "Thor's Well" dat je op de volgende foto kan zien. Deze put vult zich met zeewater en als de golven terug wegzakken loopt de put weer leeg. Het rare is dat de put niet langs boven volloopt, maar het water via een ondergrondse opening in de put terecht komt. Het water komt letterlijk van onder naar boven in de put en loopt daarna over de rotsen verder...een heel raar zicht !
We maken nog enkele foto's waarbij je duidelijk ziet dat het zeewater soms metershoog omhoog spuit. Maar dan krijgen we iemand in de gaten die wel héél veel risico neemt. Zie je de fotograaf aan de waterrand ? Wel...vlak nadat wij deze foto namen, heeft hij het op een lopen moeten zetten...weg van dit natuurgeweld ! En maar goed dat hij nog nét weg raakte of hij was kliedernat geworden...of misschien wel meegespoeld...
Terwijl we naar onze auto wandelen komen we iemand tegen die ons aanspreekt omdat hij hoort dat we "strangers" zijn. Niet dat hij zo "gewoontjes" is hoor, want hij is op wandel met zijn huisdieren...2 fretjes !
De "Spouting Horn" van "Cook's Chasm" hoort ook thuis in dit rijtje van natuurfenomenen en die zagen we op één van de vorige foto's al van op een afstand. Maar nu gaan we eens dichterbij een kijkje nemen. Het principe van deze Spouting Horn is ongeveer te vergelijken met dat van Thor's Well met dat verschil dat je bij iedere "zucht" een geluid te horen krijgt alsof een walvis naar adem komt happen (zoals een dolfijn).
In de jaren 1800 waren al die grote "Chasm's" (inhammen) langsheen de kustlijn serieuse obstakels voor de vele reizigers die langs hier wilden/moesten reizen. Soms zat er niks anders op dan met paard en koets door de zee te manouvreren. Het duurde tot 1932 vooraleer de eerste "Cook's Chasm Bridge" een feit was. Amper 70 jaar later (2003) moest die brug al vervangen worden owv. corrosie door vocht en zeewater.
En dan is het tijd voor het échte "Cape Perpetua" dat zich hoog boven de zee bevindt. Op deze website vindt je oa. ook meer uitleg over "Thorn's Well" : http://en.wikipedia.org/wiki/Cape_Perpetua. Deze plek situeert zich 800ft (240m) boven zeeniveau. Van hieruit heb je - op een klaarlichte dag als vandaag - een zicht van ongeveer 70mls (110km) langsheen de kust en kan je 37mls (60km) over de zee uitkijken.
De laatste foto's zijn genomen op een plek waar een opvangcentrum voor zeeleeuwen opgericht is. Helaas is het centrum gesloten en kunnen we enkel een aantal foto's maken achter de omheining van het domein. Maar deze plek is zo mooi en de zichten zo gigantisch, dat ik de foto's er toch maar bijzet.
In de verte zie je nét op de rand van de rotsen een ingepakt gebouw staan. Dat is een oude vuurtoren die momenteel gerestaureerd wordt. Wat moet het mooi zijn om in één van die huisjes te kunnen wonen !
Voilà...en daarmee is mijn verslagje voor vandaag helemaal klaar. Morgen reizen we naar weer een andere plek om weer andere dingen te zien en weer een ander verhaal te maken.
