't Is weer de tijd van Halloween (http://nl.wikipedia.org/wiki/Halloween) en wij (vooral dan Dominique !) maken ons klaar om al die "trick or treat"-ertjes een beetje "de duivel" aan te doen ! Gewapend met héél veel schminck en bijna gereed voor hét evenement van 't jaar, trekt hij naar boven om zich klaar te maken. Maar als hij terug beneden komt, schrik zelfs ík ervan hoe hij eruit ziet...wat een lelijkerd !!!
Nu kán en wíl ik natuurlijk niet achter blijven en dit is mijn vermomming...
Vooraleer de grote invasie begint - gemiddeld krijgen we 70 tot 80 kinderen over de vloer - stellen we de timer van het fototoestel in om er zeker van te zijn dat we tenminste ook één foto van ons tweetjes hebben. We moeten toch documenteren wat we hier zo allemaal doen ? Kijk...wij zijn er klaar voor. Jullie ook ???
Vanaf 5:30pm is het zover en beginnen de eersten toe te komen. Maar als Niki de deur opendoet - op de tonen van zware orgelmuziek van Bach - schrikken ze toch wel een beetje en gaan ze rap een stapje achteruit (eerlijk is eerlijk...ik zou precies hetzelfde doen als ik ergens aanbelde en zo'n griezelig individu de deur zou opendoen hoor !). Maar wat zien onze buurjongens en meisjes er allemaal mooi uit ! Het is dan ook maar één keer per jaar dat ze zich zo kunnen verkleden en uitleven. Een gans jaar kijken ze hier naar uit en al even lang gaan ze op zoek naar die "enige juiste" outfit. Ze mogen gezien worden hoor !
Soms zijn het vriendjes die samen op pad gaan, dan weer zijn het enkelingen die van deur tot deur gaan en "trick or treat" roepen. Hier en daar zijn er ook groepen van ouders met hun kinderen die aan deze gekte meedoen. Eén van die groepen zijn deze Internationals. Zij zijn komen afzakken naar hier omdat ze hoort hebben dat wij ons ook ieder jaar verkleden. Dat wilden ze wel eens met eigen ogen zien en voor de gelegenheid doen ze mee met hun kids. Dit stelletje gekke mensen zijn vlnr. Dominique, François, Filipa, ik en Clémence op de arm van mama Sarah. De kleintjes vóór ons zijn vlnr. Beatriz, Vasco en Eloïse.
Tegen 8pm zijn zo'n 80 kids de revue gepasseerd en hebben we ongeveer 160 snoepjes uitgedeeld. Gelukkig zijn alle snoeperijen de deur uit anders hadden wij dat allemaal verplicht moeten opeten...hahaha !
"Trick or treat" en veel "BOOH, BOOH, BOOH".... Ingrid
Wat deze titel precies betekend krijgen jullie nu te lezen. Vandaag bestaat mijn blog precies 1000 dagen !!! Reden genoeg om er een "feest-editie" van te maken. Duizend dagen bloggen, da's niet niks. Laat ik ook maar eens effe met wat cijfertjes goochelen : tijdens die 1000 dagen zijn er precies 20905 mensen een kijkje komen nemen. Helaas zijn er "maar" 111 reacties op gekomen en dát vinden we een beetje jammer...
Toen ik aan deze blog begon, heb ik me nooit kunnen voorstellen dat ik zoveel te vertellen zou hebben. Wat in het begin een aarzelend uitprobeersel was met een paar fotootjes, is intussen uitgegroeid tot een heel boek. En dat is ook precies mijn bedoeling. Ik wil van dit blog van jaar tot jaar een boek maken. Dat zou dan betekenen dat we na deze periode hier een verzameling van 5 boeken zullen hebben die ons hele avontuur duidelijk uit de doeken zullen doen...een mooi naslagwerk van "Ons Amerika Avontuur" !
Al jullie reacties - rechtstreeks in het "gastenboek", via "plaats een reactie" of via "email mij" - komen ook in die boeken. Dus...voor diegenen die dat tot nu toe misschien nog niet gedaan hebben...ik zou het héél erg appriciëren als jullie dat wél en liefst zoveel mogelijk zouden doen. Dan hebben wij een idee hoe jullie er over denken. Aan al diegenen die wél al eens een reactie schreven : "DANK JE WEL voor jullie positieve commentaren. Het is geweldig om ze te lezen en ze te hérlezen ! Maar blijf vooral zo verder doen..."
Ik ben destijds aan dit blog begonnen omdat ik families en vrienden de kans wilde geven een beetje mee te reizen en laten mee genieten van onze avonturen hier. Ik hoop dat ik daar een beetje in geslaagd ben.
Ik geef het toe...soms duurt het een beetje té lang vooraleer mijn volgende verhaal op het blog staat. Maar dat komt omdat het ook zo razend druk is. Ik heb het idee dat we hier soms tegen 200 per uur leven. Daarbij moet ik dan ook nog eens de juiste foto's uitzoeken en dat kan zeer tijdrovend zijn en is zeker niet altijd even makkelijk. Van sommige uitstappen moet ik maar liefst 600 tot 700 foto's doorworstelen !
We zijn - binnen 2 maanden - precies op de helft van ons 5-jarig verblijf in de States en komen nu al tot het besef dat we nog lang niet de helft gezien hebben van wat we allemaal willen zien. Er is hier dan ook zóvéél te zien en te doen ! Dat betekend natuurlijk ook dat er (hopelijk) nog vele verhalen zullen volgen en dat er nog ongeveer zo'n 1000 dagen bloggen bij zullen komen.
Een opsomming maken van wat we tot nog toe gedaan en gezien hebben is teveel werk om nu aan te beginnen. Daar zullen binnenkort mijn boeken moeten voor dienen. Om jullie de kans te geven nog meer te weten te komen van de plaatsen waar we waren of van de dingen die we gedaan hebben, heb ik geprobeerd om er telkens de nodige links naar de juiste websites bij te zetten. Het geeft jullie de kans om van achter je computerscherm of vanuit je zetel zelf een beetje op "speurtocht naar het onbekende" te gaan.
Als mensen naar hier op vakantie willen komen hebben we hen steevast eerst naar deze blog verwezen. Diegenen die dat al gedaan hebben, zijn er tevreden over geweest. Het heeft hen de kans gegeven om op voorhand precies te bepalen wát ze willen gezien en gedaan hebben. Want als je zover reist - en geloof me, het is een hele ondernemening, je mag die lange reis écht niet onderschatten - wil je toch ook écht wel die dingen gezien hebben die je het meest interesseren. Dan wil je helemaal geen tijd verliezen om eerst nog een planning te moeten maken.
Zo zie je maar...iedereen haalt hier zijn voordeel een beetje uit. Ik doe dit graag en kan ons verhaal tenminste érgens kwijt. Jullie komen hier graag lezen en mensen die reizen weten precies waar naar toe. Ik hoop dan ook dat ik dit nog lang kan blijven doen en dat jullie massaal blijven lezen.
Bedankt voor jullie interesse aan mijn blog ! Ingrid
Neen...ik bedoel niet dat we beren gezien hebben ! Het is de naam van het Utah ijshockey-team want wij gaan vandaag eens naar een wedstrijdje van de "Utah Grizzlies" tegen de "Alaska Aces" kijken en dat beloofd een speciale ervaring te worden als we de beelden van ijshockey wedstrijden op TV mogen geloven. Wist je dat ijshockey eigenlijk bij de "balsporten" behoort ? Ik wil me er niet aan wagen om jullie hier te gaan vervelen met veel technische uitleg en regelementen van het ijshockey, maar voor hen die het wél interesseerd heb ik deze link : http://nl.wikipedia.org/wiki/IJshockey
Bij aankomst in het stadion worden we verwelkomd door dit lievertje...hun mascot "Grizzbee".
In het stadion beginnen de 2 ploegen met de opwarming. Dit is hét moment om die grote, stoere, goed-ingepakte mannen eens een beetje dichterbij te "bewonderen". De keeper van de Grizzlies heeft blijkbaar gezien dat Niki met zijn fototoestel klaarstaat en komt effe "dag" zeggen
Na de opwarming gaan ze er dan eindelijk maar eens aan beginnen en de spanning zit er vanaf het allereerste moment goed in. We hebben een goed plekje want de meeste spannende momenten gebeuren blijkbaar aan deze goal. Eerst moet de "goalie" (keeper) al serieus-zijn-goal-beschermend uit de hoek komen.
Daarna volgt er een gevecht om de puck achter de goal
en even later wordt één van de rivaliserend spelers met zijn gezicht tegen het venster "gekwakt" ! Als dit een voorsmaakje zal zijn van de ganse avond, dan beloofd het hier serieus hard aan toe te zullen gaan.
En ja hoor...daar heb je de ambras...het gevecht wordt nu pas écht goed begonnen ! Aan de overkant vliegen de spelers mekaar in de haren ! Oeijejoeijejoei...'t is dus allemaal toch écht wel waar wat je op TV ziet ivm. dat vechten bij ijshockey ! En ik die dacht dat dát allemaal alleen maar "show" was...mis dus !
Het hele gebeuren aan de overkant verplaatst zich - met veel trek-, mep- en duwwerk - richting de goal. Even vrezen we dat we zometeen bloedneuzen gaan zien, maar dan zijn er de scheidsrechters (die mannetjes met hun zwart-wit gestreepte truitjes) die de boel komen redden en terug orde op zaken stellen. Als je het mij vraagt...ik zou hier niet graag scheidrechter zijn hoor ! Alle spelers zijn heel goed ingepakt zodat het risico op kwetsuren zo klein mogelijk gehouden wordt. Maar die scheidsrechters - die de ambras-kadeekes moeten komen bedaren - staan daar in hun T-shirtjes en zónder bescherming...
Het gaat zo de hele avond door en na een wedstrijd van 3 x 20 minuten hebben we eindelijk een winnaar ! De Utah Grizzlies winnen dit pleidooi met 3-2 op het scorebord. Wij blij natuurlijk want we willen toch niet dat onze eigen "thuisploeg" verliest voor die ene keer dat we komen kijken hé. Tevreden verlaten zij de piste in het gezelschap van Grizzbee en onder gejuich van hun supporters.
Jongens wat was dat spannend ! Dat was dus al één van die typische "Amerikaanse" sporten. Binnenkort willen we ook nog eens naar een American football-wedstrijd, rugby én een basketball game. Als iemand van jullie er nog meer weten, laat dan maar horen. Dan gaan we er naar toe en zal ik er een verslag over schrijven.
Vandaag wordt onze liefste schat, onze kleindochter Lien, al 7 jaar ! Amaai wat gaat dat vlug. Het lijkt of het pas gisteren was dat Joni me belde en ik een baby hoorde huilen op de achtergrond. Ons Lientje was geboren en dat was voor mij "een geschenk uit de hemel". Overgelukkig was ik toen het besef kwam dat ik eindelijk "Oma Nana" geworden was en tranen van geluk rolden over mijn wangen - de hele weg lang van thuis tot in het ziekenhuis - toen ik uiteindelijk kon kennis maken met haar...en da's alweer 7 jaar geleden...
Lieve Lientje, jou Oma Nana en Opa Niki willen jou - via dit kleine berichtje - van harte proficiat wensen met je verjaardag. Ik weet het wel, straks is er een feestje voor jou en daar kunnen wij jammer genoeg niet bij zijn. Maar in gedachten vieren we mee. Ik weet ook dat jij heel graag kaartjes krijgt en dat je binnen een paar jaar samen met mij kaartjes zal komen maken, maar deze maakte ik vandaag speciaal voor jou !!!
En mijn gedichtje gaat als volgt :
"Vanmorgen heel vroeg opgestaan, Vlug mijn kleren aangedaan. Hap, slok, mijn ontbijt naar binnen, Kon ik aan deze kaart beginnen. Nu nog 't adres en dan vliegensvlug, Naar de post en weer terug. Hebben wij toch aan jou gedacht, Of had je dat dan niet verwacht ?"
Van harte PROFICIAT met je verjaardag Lieve Schat Oma Nana en Opa Niki
Vandaag hebben de vriendinnen beslist dat we met z'n allen naar Gardner Village gaan. Zoals ieder jaar met Halloween en Kerstmis is dit een dorpje dat volledig aangekleed wordt naargelang de tijd van 't jaar. En wie "Halloween" zegt, zegt natuurlijk ook "heksen". Bij het aanzicht van deze "dames" word ik één klap terug gekatapulteert naar zovele jaren geleden toen er in ons dorpje Hoeselt (in 't Kruis) nog de enige échte "Heksenfeesten" bestonden. Jongens...wat is dat al lang geleden, maar nog lang niet vergeten...
Eens in Gardner Village treffen we - net zoals toen in 't Kruis - allerhande taferelen aan. Deze 2 lieftallige dames maken één of ander "heksenbrouwseltje" en ik hoef écht niet te weten wat er in zit.
Op het dak van de grote schuur zien we een ander individu die als verkeersleider voor de vliegtuigen fungeert...maar dan zou biebieke niet graag in dat vlietuig zitten, want ik vertrouw ze nog voor geen haar !
Deze jongedame zal waarschijnlijk gedacht hebben dat er precies iets aan haar benen kriebelde. Gelukkig is dat dan alleen maar haar kat die achter een muis aanzit...het zal je maar gebeuren !
En dan moet ik natuurlijk plots naar het toilet. Da's gelukkig geen probleem, want toevallig staat er hier wel ééntje en hoef ik niet in de rij gaan aan te schuiven. Maar als ik de deur opentrek, bedenk ik mij en maak ik tóch maar rechtsomkeer hoor ! Tjongens wat STINKT het hier...!!!
Je kan hier ook een cursus "bezemvliegen" volgen. Maar blijkbaar is dat niet écht makkelijk en zeker niet zonder gevaar ! Vraag het anders haar maar eens. Alle heksen en bezems nog eens aan toe zeg !
We kopen nog gauw een pompoen om échte "heksenpompoensoep" van te maken en keren daarna, met al onze veroverde schatten, terug huiswaarts. Het was weer een supergezellig dagje "shoppen met the girls" !
"Voor herhaling vatbaar en eventueel wel iets om al onze Kerst-inkoopjes te gaan doen" is de commentaar die ik geef als Dominique me 's avonds vraagt hoe ons dagje geweest is. Maar ik vrees er een beetje voor of ik dan nog dat kleine plastieken kaartje mee zal krijgen...hahaha !
Het is weer zo'n dag waarop ik denk..."nu zou 'k willen dat ik, zó in één klap, in België kon zijn", want vandaag is mijn Pa jarig en hij wordt 83 jaar ! Zoals dat intussen de gewoonte geworden is, heb ik ook voor hem een kaartje gemaakt. We kunnen er jammer genoeg niet persoonlijk bij zijn en dus speciaal voor hem deze kleine boodschap vanuit Utah : "Pa, ook al zijn we er niet bij vandaag, in gedachten zijn we dat wel hoor ! We wensen jou van harte PROFICIAT en hopen dat je een hele fijne dag zal hebben. We hopen en bidden dat jij en Ma nog vele jaartjes samen gelukkig en vooral gezond mogen blijven. Die 3 dikke verjaardagzoenen kom ik je binnenkort persoonlijk geven maar voorlopig zal je het met dit kaartje moeten doen..."
Natuurlijk hoort bij een verjaardagskaartje ook een verjaardagswens en de mijne gaat als volgt :
Bij de vele lieve wensen die al op de kaarten staan Willen wij graag de onze voegen "Dat het je altijd GOED mag blijven gaan"
Gefeliciteert met je 83ste verjaardag Pa ! Dikke kus, dikke knuffel en een kruisje, Ingrid & Dominique
Ik heb het dit jaar hier op mijn blog nog helemaal niet over de herfst - of zoals de Amerikanen het noemen de "Indian Summer" - gehad. Volgens mijn bescheiden mening is dat toch wel de mooiste periode van 't jaar. De bladeren van de bomen veranderen van groen naar geel, oranje, rood, paars. Kortom, de enorme verscheidenheid aan kleurenpalet die we dan tezien krijgen is met geen pen te beschrijven. Kunstschilders zullen hun hartje nogal ophalen dezer dagen ! Dus...als toemaatje én omdat de herfst zich hier van haar mooiste kant laat zien doe ik er graag nog deze foto bij. Deze nam ik zojuist in onze tuin...bekijk die kleuren eens...net of onze boom in vuur staat !
Dat is de afkorting voor Hill Officers Spouses Club (het clubje van de vrouwen van officieren op de basis). Deze dames zetten zich in om geld in te zamelen voor één of ander goede doel. Ze organiseren ook verschillende bezigheden voor vrouwen en kinderen van militairen die op zending zijn bv. in Afghanistan. Ze houden maandelijks een filmavond, hebben een "bunco"-avond (een typisch dobbelsteen-spelletje), hebben een leesclub, een quilt-maken-naai-clubje, wenskaarten maken enz. Met "Thanksgiving" steken ze - samen met de vrouwen en kinderen van overzeese militairen - ganse pakketten in mekaar én zorgen ze ervoor dat die pakketten bij de juiste bestemmelingen aankomen met vriendelijke groeten van het thuisfront !
Eéns per jaar - meestal halfweg september - nodigen deze vrouwen alle Internationals uit voor een gezellige namiddag met lekker eten in buffet vorm. Daar hoort natuurlijk een speech van voorzitster Nichole bij.
Dit gezellig samenzijn wordt georganiseerd om de "nieuwelingen" te verwelkomen. En dat doen ze met "huisbereide", typisch Amerikaanse gerechten van iedere Staat. Niki en ik hebben er honger van gekregen en we gaan eens kijken wat de pot schaft. Je begrijpt dat het aanschuiven geblazen is zeker ?
Steevast hoort er ook ieder jaar weer opnieuw een tombola bij. Bij binnenkomst krijgen we per gezin een lootje en de HOSC heeft ervoor gezorgd dat iedereen wel iets wint. Zodra je nummertje getrokken wordt mag je vooraan aan de tafel een kadootje gaan uitkiezen variërend van fotokadertjes, een fles wijn, kadobonnen en zo voort. Ook ik heb "KIEN" en ik kies voor een Japanse aroma therapie.
Het is intussen al ons 3de "HOSC Social" feestje, maar het is ook voor ons iedere keer weer een kans om al die nieuwe gezichten een beetje beter te leren kennen. Natuurlijk blijven de "ouwe-getrouwe" een beetje hangen want het is en het blijft gezellig om met al die Internationale vrienden wat bij te kletsen. We komen tot de conclusie dat wij 2-tjes zo stilaan bij de groep horen die het langst hier zijn...
Om er zeker van te zijn dat we genoeg herinneringen hebben aan onze tijd hier en omdat het toch wel een hele unieke ervaring is voor iedereen van de groep hoort er sowieso ook een groepsfoto bij. Maar als ik de foto's van vorige jaren vergelijk met deze, mis ik toch wel héél veel vertrouwde gezichten van in onze begin periode. Maar ik ben ook blij om al die nieuwe mensen met hun eigen gewoonten te leren kennen.
Ik weet het en jullie hebben gelijk...we rollen als het ware écht wel van het ene naar het andere. We zijn nog maar net terug van Washington en de feestjes beginnen alweer. Het is ons jaarlijkse "Oktoberfest" en Niki en de Duitser Paul zijn de oprichters. Het wordt een speciaal feestje want voor Paul wordt het zijn laatste "Oktoberfest" hier in Utah. Dus begin ik mijn verhaal vandaag maar eens met de organisators aan jullie voor te stellen. Vlnr. Paul, ik, Manuela en Dominique.
Paul heeft voor een speciale attractie gezorgt. Hij heeft voor de gelegenheid accordionist Rick weten te strikken. Rick woont dan wel in SLC, maar zijn ouders zijn échte Duitsers. Als we Paul mogen geloven zal deze brave, Duitse jongen de ganse avond voor de nodige ambiance zorgen.
En dat klopt ook wel. Zodra Rick de eerste tonen aanslaat, staan de mensen recht en begeven ze zich op de dansvloer. Philipine (87 jaar oud) en de vader van Rick proberen voorzichtig een paar danspasjes uit.
Daarna zoekt Rick 10 vrijwilligers. Hij heeft een aantal koe-bellen meegenomen en wil daarmee een liedje ten gehore brengen. Alle 10 de slachtoffers krijgen zo'n bel in hun handen en als hij teken doet moeten ze bellen. De andere aanwezigen in de zaal houden zich al klaar om de oordopjes aan te doen, maar eens het startsein gegeven wordt, klinkt dit samenspel écht wel heel goed en al gauw weerklinkt de "Koekoekswals".
Ook de polonaise mankeert niet en iedereen - en dan meen ik ook écht iedereen - doet er aan mee.
Hoe later de avond wordt des te losser en uitbundiger worden de gasten. De ene shlager volgt de andere op tot plots "An die Nordsee Kuste" ingezet wordt. Niki en ik bekijken mekaar, duiken de dansvloer op en nodigen op onze beurt de anderen uit om komen mee te doen. Dít hadden zelfs de Duitsers nog nooit gezien of meegemaakt. We hadden nogal succes met onze "boot" én we hebben ze hier allemaal nog iets geleerd !
En dan was er nog die ene grote ster, waarvan niemand wist dat hij zou komen. Bloed zweet en tranen heeft het ons gekost om die man te overtuigen af te zakken naar HAFB voor het Oktoberfest...Heino ! Paul, die in Duitsland dirigent was en heel goed kan zingen, doet uiteraard voor deze laatste keer ook mee.
Het was weer een geweldige avond met heel veel plezier. Iedereen heeft ervan genoten dus doen we het waarschijnlijk volgend jaar nog maar eens over. Alleen zal Dominique voor versterking moeten zorgen nu Paul en Manuela terug naar Duitsland verhuizen. Maar dat zal niet zo'n groot probleem zijn denk ik.
¿ Cómo estás ? Con nosotros todos está bien. ¿ Y usted ? ¿ Estás bien ? Hoy es Miércoles, cinco de octubre, dos mil once y voy a aprender español. Pero hoy no es la clase ordinaria. Se trata de una fiesta de despedida nuestro maestra. Es su última clase, porque ella se va a Albuquerque, Nuevo México.
Voilà, het bewijs dat ik toch al wel iéts opgestoken heb van die spaanse les die ik op de basis volg. Ik geef effe de vertaling : Hoe gaat het met jullie ? Met ons is alles goed. En met jullie ? Alles in orde ? Vandaag is het woensdag 5 oktober 2011 en ik ga naar de spaanse les. Maar vandaag is het geen gewone les. Het is een afscheidsfeestje voor onze lerares. Het is haar laatste les want ze vertrekt naar Albuquerque, New Mexico.
Inderdaad...onze lerares Stephanie vertrekt naar New Mexico en dus is dit onze laatste les tot de basis een nieuwe leraar/lerares voor ons gevonden heeft. Omdat Stephanie er een afscheidsfeestje van wil maken, nemen we allemaal iets te eten mee en zij zorgt voor de frisdrank.
Lia (Nederland) heeft fruit mee : melón (meloen), uvas (druiven), piña (ananas) y fresas (en aardbeien). Je ziet haar op de foto (2de van links) een beetje nemen en uitleg geven.
Er is ook "sopa" en dat is noodle casserole (een koude macaronischotel) met "jambon" (hesp) en "queso" of Mexicaanse kaas. Ik heb het mezelf wel héél gemakkellijk gemaakt want ik heb "cupcakes" meegenomen en blijkt nu dat dat in het spaans precies hetzelfde genoemd wordt. Verder is er nog "salsa verde y tortillas" een pikante salsa - gemaakt met cilantro (citroenkruid), chiles (zéér pikante pepers) en tomatillos (mexicaanse aardkers) - met tortillachips. Dat die "tomatillos" geen tomaten zijn maar een bes (en dus fruit), kan je lezen bij Wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Tomatillo. We eten met "cuchillo y tenedor" (met mes en vork) en drinken "agua sin gas" of "agua natural" (plat water) en "fanta" (zelfde als in't nederlands).
Bij een afscheid hoort ook een afscheidsfoto dus doe ik er deze nog bij van ons "klasje" !
Stephanie, gracias por las lecciones. Le encharemos de menos, pero le deseamos todo lo mejor para el futuro. Stephanie, thank you for the lessons. We're gone miss you but we wish you all the best for the future. Stephanie, bedankt voor de lessen. We gaan je missen maar wensen je het allerbeste voor de toekomst.
Ingrid
PS : Namiddag wordt het alsmaar kouder en kouder en tegen de avond begint het te sneeuwen !!! Echt waar...in de bergen komt het eerste witte laagje voor deze winter tevoorschijn...kijk maar...
De zomer is helaas voorbij ! T-shirten, rokjes, open kleedjes maken stilaan plaats voor jassen, lange broeken, handschoenen, mutsen en sjaals. Van uitstapjes komt vanaf nu niet veel meer in huis en 't zal rap winter zijn... ! Maar...de skipassen zijn gekocht en we kijken uit naar het nieuwe ski seizoen !
Het is tijd geworden om afscheid te nemen van Kim en haar gezinnetje. Dat doen we uiteraard NIET zonder de nodige foto's. Papa Tim en zoon Donovan moeten gaan vertrekken want ze moeten een paar tuinen gaan onderhouden, dus zijn zij de eerste slachtoffers die mogen poseren.
daarna is het de beurt aan de achtergeblevenen Justin, Kim, ik en Dominique
My dear Giannone's...thank you so much for having us at your place, for my Birthday-cake and the little gift you got for me. We enjoyed our time with you all very much. Hopefully you guys will be able to come and visit us in Utah one day soon (for some skiing !?) ! Kim, Tim & boys...take good care of yourselfs and of eachother and Niki and Nana hope that soon all your big plans and wishes may come true ! If that's the case, you can be sure a visit to you is on our wishlist as of right now ! We love you guys !!
Na het ontbijt, de foto's, de knuffels en de kussen trekken we verder naar New Jersey. Daar gaan we onze vriend Stuart opzoeken. Hij is een oorlogsveteraan die tijdens W.O.II in Werm (Hoeselt) verbleef en waar hij nog steeds goeie contacten heeft. Het gebeurt nog regelmatig dat hij een bezoekje aan Werm brengt. Tijdens één van die bezoekjes hebben we hem leren kennen en zijn we in contact gebleven via email. Hij vond het geweldig toen we hem vertelden dat we naar Utah zouden verhuizen. Vorig jaar september is hij ons een weekje komen opzoeken en vandaag is het onze beurt. Ongeduldig staat hij ons op te wachten...
Een gezellig etentje en een gezellige babbel met een goeie vriend maakt dat de tijd vliegt en spoedig is ook hier het moment van afscheid gekomen. Jammer dat we niet langer kunnen blijven, maar we moeten nog naar Washington DC en dat is ongeveer 200 miles of 320 km. Dat is een ritje van +/- 4 uren. Morgen staat een bezoek aan DC op het programma en daarna nemen we het vliegtuig terug naar huis.
Om alle problemen met parkeren, parkeergelden en druk verkeer te voorkomen, nemen we de trein naar de hoofdstad. Da's lekker makkelijk en ontspannend. De eerste halte in "downtown DC" is het "Capitol"
Een 2de dit-moet-je-zeker-gezien-hebben-in-Washington is dit "Washington Momument". Deze obelisk of "Needle" - zoals dit momument in de volksmond genoemd wordt - werd opgericht voor de 1ste president van de Verenigde Staten George Washington en is de hoogste obelisk die ooit werd gebouwd. Met zijn gigantische hoogte van ruim 169 meter prijkt hij hoog boven de stad uit. Meer uitleg vindt je op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Washington_Monument
We komen aan "the National Gallery of Art". Denkende dat hier de échte "Declaration of Independece " tentoongesteld is, lopen we even binnen. Helaas...ze is er niet (meer). Terug buiten trekt dit levensechte beeld mijn aandacht. Waarschijnlijk herkennen jullie deze figuur "de denker" wel...
We hebben de auto NIET meegenomen omdat we dachten dat er enorm veel verkeer zou zijn in DC. Niks van ! De straten zijn verlaten en het lukt Niki zelfs in het midden van de straat een foto te nemen.
Net zoals die man met zijn verzameling plastiek in New York, proberen ook hier sommige mensen op een originele manier aan de kost te raken. Dit individu heeft waarschijnlijk geen geld voor eten, laat staan voor échte instrumenten en toch wil hij muziek maken. Dat doet hij dan maar op een geïmproviseerd drumstel, gemaakt uit opeengestapelde verfpotten en vuilbakken, maar...het klinkt goed !
De "Onafhankelijkheidsverklaring" ligt in het "Archives Museum" en vermits we er nu nét passeren lopen we ook even hier binnen. Hoewel...deze deur openkrijgen is zelfs voor Niki geen sinecure. Hij lijkt wel Klein Duimpje en zoals jullie weten is Niki niet echt een klein mannetje hé !
We hebben nu een aantal mooie plekjes van Washington gezien, maar kunnen toch niét gaan vertrekken voor we het "White House" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Witte_Huis_(Washington_D.C.) gezien te hebben hé. Zoals je kan zien staan er een aantal zwarte auto's voor de deur. Helaas...de onze staat er niet bij. Stel je voor dat hij zou weten dat die 2 Belgen "in town" zijn. Dan had hij ons vast en zeker wel gevraagd om eens langs te komen. En ik had nog zo graag willen langsgaan voor "e goed zjétje kaffee én e stûkske vloi". Maar hebben jullie enig idee hoe groot dit Witte Huis wel is ? Ik wil er niet moeten schoonmaken hoor...Het heeft een opervlakte van 5111 m2. Er zijn daarbinnen 412 deuren, 35 badkamers, 6 verdiepingen (waarvan 2 ondergronds), 147 vensters, 132 kamers, 28 open haarden, 3 liften, 1 bowlingzaal, 1 filmzaal, 1 zwembad en 1 tennisveld. Groot genoeg dus om verstoppertje te spelen hé !
Aan de overkant van "The White House" ligt de obelisk waar ik het eerder in mijn verslag al over had. Maar van hier zie je die natuurlijk wel "in al zijn glorie". Daarom zet ik deze foto toch nog maar erbij.
Vermits Amerika niet over zo gek veel kastelen beschikt, is dit er nu wel eens eentje dat de moeite waard is om mee op de foto te mogen. Op terugweg naar de trein lopen we in het grote East Seaton Park - dat zich bevind tussen het "Capitol" en "Washington Momument" - voorbij dit mooie juweeltje. Het is het Smithsonian Institution Building gebouwd in 1847 http://en.wikipedia.org/wiki/Smithsonian_Institution_Building
In dit park waar je nooit alleen bent en waar het altijd kermis is, treffen we ook een heuse "paardenmolen", ene "poepejee" zoals dat zo mooi in 't écht Hoeselts klinkt !
In het station aangekomen heb ik er honger van gekregen. Het is nog een 10-tal minuutjes wachten en dus zet ik me er maar bij neer (zoals de échte ingeburgerde doorsnee Amerikaan) om een hapje te eten
En als we dan eindelijk de auto opgehaald hebben en richting de luchthaven rijden, missen we een afslag en moeten we een heel stuk omrijden. Dom natuurlijk, maar als we die afslag niet gemist hadden, had ik er nu deze foto niet kunnen bijzetten. Want toeval of niet...we passeren het Pentagon ! Ook daarvan vindt je meer tekst en uitleg via deze link : http://nl.wikipedia.org/wiki/Pentagon_(Verenigde_Staten Voilà sé...dat hebben we dan ook weeral gezien. Hier is de foto als bewijs
Na een vlucht van +/- 4,5 uur, zetten we omstreeks 8pm terug voet op Utah grondgebied en zijn we terug thuis. We zijn weer een aantal mooie ervaringen rijker. "Alweer een ferm verhaal voor mijn blog" zeg ik tegen Dominique als we een paar uurtjes later moe maar tevreden in ons eigen bedje liggen.
Samen met Kim trekken we vandaag naar Lancaster. De wereld van de Amish mensen spreekt vooral tot de verbeelding omdat wij - veel-te-goed-verwende-mensen-met-veel-luxe - ons niet kunnen voorstellen dat er vandaag de dag nog steeds mensen zijn die bv. zonder elektriciteit leven en die met paard en koets rondtoeren ipv dat met de auto te doen. Natuurlijk heb ik bij dit hoofdstuk ook aan de nieuwsgieren onder jullie gedacht en via Wikipedia een link gevonden met tekst en uitleg : http://nl.wikipedia.org/wiki/Amish
Onderweg naar Lancaster is er echter nóg iets dat onze aandacht trekt...een heuse KERMIS !!! Net zoals we dat in België gewend zijn ! Dus...wij er naar toe natuurlijk, want geloof me, een straatbeeld als dit hier is écht wel uitzonderlijk voor de USA ! En wat is het eerste dat we tezien krijgen ? Je raad het nooit...een Amish die een frituur uitbaadt...jawel !
Als we zo over de straat lopen en links en recht frituurtjes en andere eetgelegenheden zien, krijgen Kim en Niki honger. Neen...geen frieten ('t zijn toch geen écht Belgische) maar wél een "bratwurst"
En dan gaan we verder, maar het duurt niet lang voor we de eerste tekenen zien dat we Lancaster naderen. Het contrast tussen de 2 werelden is duidelijk zichtbaar op deze foto.
Een foto maken van de Amish moet steeds "in 't geheim" gebeuren want dat is tegen hun principes. Aan een schooltje kan ik tóch onderstaande foto maken. Let eens goed op de klederdracht en de kapseltjes van deze kinderen...allemaal precies hetzelfde ! We gaan serieus ver terug in de tijd...
De boeren op het land hebben het ook niet gemakkelijk. Met paard en ploeg is het zwoegen en zweten, maar daar wordt je groot en sterk van natuurlijk. Let er ook eens goed op dat deze ploeg geen rubberen, maar ijzeren banden heeft ! En bij de traktoren is dat precies hetzelfde...ijzeren banden...
Een beetje verder komen we aan een winkeltje waar Niki gaat vragen of we een foto mogen nemen mét de uitbaters erbij. "No way !"...klinkt het antwoordt dat hij krijgt. Dan trek ik m'n stoute schoenen maar aan en neem een paar foto's zowel buiten als binnen in de hoop dat er "toevallig" misschien tóch wel iemand in beeld zal lopen. Maar neen...dat gebeurd dus NIET. Heb je gezien hoe armzalig die winkel er binnen uitziet ? Ze hebben wél frigo om zuivelproducten koud te houden maar die werkt dan weer op generatoren en niet op elektriciteit en de lichten in de winkel zijn gaslampen want zoals gezegd...ze leven er écht zonder !
Bij het "visitors center" snuisteren we een beetje rond op jacht naar een souverniertje. Dat heb ik gevonden in de vorm van een traditioneel hoedje dat door alle Amish vrouwen gedragen wordt.
Bij een ander winkelcentrum in de buurt komt het "kind" in Niki weer eens boven. Hij kan het niet laten...als hij een moto ziet wil hij erop gaan zitten...
Het is avond voor we terug bij Kim thuis zijn. Kim is er moe van geworden om ons de hele dag mee op sleeptouw te nemen, maar ze mag nog niet naar binnen. Eérst en vooral wil ik nu wel eens een foto van haar bij de voordeur van hun huisje vóór ik het vergeet ! Ze zitten nog volop in de verbouwingen omdat Tim van hun kleine huisje (linkse gedeelte) één groot huis aan 't maken is...Good job Tim !
En zo komen we aan 't eind van onze 2de dag in Philly. Morgen gaan we naar New Jersey om Stuart op te zoeken en vandaar gaat het terug naar Washington DC om het vliegtuig richting Utah te nemen.
Na 564 foto's nagekeken te hebben en de beste uitgeselecteert te hebben ben ik er eindelijk klaar voor en kan ik hier "mijn ei kwijt" over ons tripje naar Washington, Philadelphia en New Jersey. Daar gaan we...
Op 25 september vertrekken we met de Belgische delegatie (jaja...daar hoor ik ook bij !) voor de BE Part Meeting naar Washington DC. Dat zijn vergaderingen voor de Belgen die - op dagdagelijkse basis - via email en telefoon samenwerken. Ze wonen allemaal in de USA, maar in verschillende staten. En net daarom is het van jaar tot jaar een andere staat waar de vergaderingen plaatsvinden. Zowel Dominique als ik hebben er een gans jaar naar uitgekeken want voor ons wordt het een speciaal tripje. Na deze 2-daagse vergadering gaan wij mijn nichtje Kim - die intussen al 18 jaar in Amerika woont en werkt - en haar familie in Philadelphia opzoeken. Wat zal het deugd doen om haar en haar gezinnetje na een jaar weer eens "life" te zien !
Het valt me een beetje tegen dat de mannen zoveel en zo lang moeten vergaderen. 's Morgens vertrekken ze tegen 8am en komen pas terug in het hotel aan rond 6pm. Daarna blijft er jammer genoeg niet veel tijd meer over om nog een beetje aan "sight-seeing" te doen. Daarbij komt ook nog eens dat het weer - dat bij onze aankomst 85°F (+/-29,4°C) warm was - ineens veranderd naar regen, wind en kou (+/- 55°F = 12,7°C). Onze laatste avond in DC sluiten we af in "Fogo de Chão", een authentiek Braziliaans steakhouse. Dat doen we in gezelschap van Maria en haar man Frank die we kennen van de WWR en die zaken doen met onze mannen.
Woensdagmorgen na het ontbijt gaan de anderen terug naar huis en Niki en ik beginnen aan onze reis naar Kim & Co. Tegen de avond zijn we er, maar daar staat mij een hele grote verassing te wachten. Het is mijn verjaardag en Kim heeft voor een taart (hhhmmm !!!) gezorgd. Thank you Kim, Tim, Donovan & Justin !
Donderdag 29/9 gaan we New York en Ground Zero bezoeken. Omdat er in deze wereldstad zóveel te zien en te doen is, geef ik jullie een website met een lijst van de bezienswaardigheden in NY : http://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_bezienswaardigheden_in_New_York_City Natuurlijk maken we wél de nodige foto's. Op de achtergrond op de 1ste foto zie je al een heel bekend gebouw. Dat is het "Chrysler Building (http://nl.wikipedia.org/wiki/Chrysler_Building) Nog zo'n paar andere, écht typische NY-straatbeelden zijn zeer zeker de 2de en de 3de foto
Nadat we - met héél veel moeite - eindelijk de auto geparkeerd hebben, begeven we ons naar het machtige "Empire State Building" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Empire_State_Building). Deze toren spreekt al lang tot onze verbeelding en vandaag hebben we de kans om hem te gaan bezoeken. Het bovenste gedeelte van de toren ligt in de mist, maar we zijn er nu eenmaal en willen niet onverricht ter zake terug naar huis zonder dat we hier een kijkje zullen gaan nemen. Samen met Donovan en Justin gaan we onze kans wagen en laten we ons door de lift tot boven brengen. Precies op dát moment trekken de wolken een beetje open. De "weergoden" (of zijn het de "engeltjes" ?) zijn ons toch een beetje goedgezind (maar frisjes is het wel) !
Van boven uit heb je een geweldig zicht op NY en ik kan me voorstellen dat bij zonnig en warm weer je hier een nog geweldiger uitzicht moet hebben, maar wij zijn al blij met wat we vandaag te zien krijgen.
En dan gaat het verder naar "Ground Zero". Behalve al die enorm grote gebouwen die New York rijk is en die heel veel toeristen naar deze grootstad lokken, spreekt deze plek waarschijnlijk nog het meest tot ieders verbeelding. Ik ben er zeker van dat ieder van jullie - die dit verhaal nu zit te lezen - nog precies weet wat zij/hij aan 't doen was op het moment dat de wereld geschokt werd door de aanslag op het WTC (World Trade Center) op 11 september 2001. Ik weet het nog héél precies hoor !!! Omdat ik juiste info wil geven zet ik ook van deze plek er effe de link naar Wikipedia bij http://nl.wikipedia.org/wiki/World_Trade_Center_(New_York) Vandaag - 10 jaar na datum - zit hartje NY nog steeds in een ellenlange heropbouw fase, waarvan hier het bewijs...
Eén keer binnen de omheining - die de werken afbakend van het "gewone" leven - wordt de gigantische impact van die aanslag nóg duidelijker. Met een krop in m'n keel wandelen we voetje voor voetje op dié plek waar eens de WTC torens stonden en waar zoveel mensen op zo'n gruwelijke manier uit het leven van hun geliefden zijn weggerukt. Ik kan er nog steeds niet bij dat iemand zoiets met opzet doet !!!
De grote vraag "WAAROM ?" voel je hier als het ware nog steeds hangen. Een vraag waarop nooit een antwoord komt, een vraag waarvan het antwoord gewoon niet te vatten is...Met ingetogen stilte houden we halt aan het momument dat ter nagedachtenis aan zovele onschuldige slachtoffers is opgericht. Het is een momument dat de stille getuige moet zijn (en is !) dat zoiets hopelijk NOOIT MEER zou voorvallen...slik ! Zelfs de weergoden kunnen het blijkbaar nog steeds niet vatten en voelen zich - samen met ons - triest over deze gebeurtenis. We zijn nog maar 10 minuten binnen als er plots een enorme regenbui met het nodige klank en lichtspel losbreekt boven onze hoofden. Zo erg dat we moeten gaan schuilen. Het wordt zelfs de security te erg want we moeten onmiddellijk Ground Zero verlaten omdat ze bang zijn voor een bliksem-inslag.
Via Battery Park komen we dan bij iets dat we ook wel eens van dichtbij willen zien. Het Vrijheidsbeeld of het "Statue of Liberty" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Vrijheidsbeeld_(New_York) is één van die dingen die je gezien moet hebben als je NY bezoekt.
New York is niet alleen maar een stad van bezienswaardigheden en grootsheid en hoge gebouwen en Wallstreet en lichtjes. Neen, het heeft ook - zoals elke grootstad (ook in België trouwens) - zijn daklozen en zijn mensen die alles doen om een centje te verdienen en zo in leven te blijven. Bekijk deze foto maar eens goed en prijs jezelf gelukkig dat je niet zo aan de kost moet komen...
Van het ene uiterste het andere in is hier van toepassing van de ene straat de ander in. Nog maar net zagen we een man plastieken flessen verzamelen in de zijstraten van NY en zo zitten we midden in de grote straten van glamour & glitter met veel lichtjes, pracht en praal en goedgeklede mensen in mooie kleren.
Ik heb dikwijls gezegd dat ik die grote bol wel eens wilde zien in NY. Je weet wel...die glinsterende bol op Time Square (http://nl.wikipedia.org/wiki/Times_Square) die ook altijd op TV te zien is als mensen beginnen aftellen naar middernacht van Oud naar Nieuw ? Waar zovele mensen speciaal voor naar NY komen afzakken om dat eens mee te maken ? Wel...ze mogen hem hebben, die bol ! We hebben hem gezien...en hij was teleurstellend klein.
We kunnen NY niet verlaten zonder een foto van de wereldberoemde "skyline" van deze stad. Onderweg naar huis en nog nét voor het té donker geworden is maakt Niki nog gauw deze foto.
We hebben het weeral gehad sé ! Morgen staat het stadje "Lancaster" op het programma. Voor diegenen die niet weten wat dat is...dat is het stadje waar de Amish mensen leven. We zijn benieuwd...
Alweer een concert van een muziek-icoon die intussen toch ook al 67 jaar geworden is.
We gaan er met de trein naar toe en zo hoeven we ons niks aan te trekken van parkeerplaats want op zo'n concert verwacht je toch zeker veel volk ? De Deense Marianne gaat mee en zij maakt deze foto.
Bij aankomst willen we ons eerst voorzien van een drankje maar vóór ons staat een lange rij en het is aanschuiven geblazen. Dominique - die niet meer weet wat aanvangen - begint zomaar wat foto's te maken. De meneer voor ons heeft blijkbaar honger en het vrouwtje dat hem bedient kan haar eigen ogen niet geloven...
Deze "grote" dame brengt het ene bekende liedje na het andere. Maar een vrouw is een vrouw en natuurlijk verdwijnt ze regelmatig van het podium om in een heel ander kleedje weer tevoorschijn te komen
De sfeer zit er goed in en ik heb Niki zelden zo zien bezig zijn op een concert als wat ik nu te zien krijg. Zelfs bij AC/DC en bij CCR blijft hij normaal gezien netjes in zijn stoeltje zitten. Maar nu ???
Al die heerlijke liedjes ten tijden van "The Supremes" komen één voor één aan bod en die brengen de nodige herinneringen met zich mee. We genieten van liedjes zoals "Baby Love", "Where Did Our Love Go", "Stop In The Name Of Love" en "You Can't Hurry Love". Wist je eigenlijk dat haar allereerste groepje de "Primettes" heette ? Dat was in 1959 en het groepje bestond uit Diana Ross, Mary Wilson, Florence Ballard en Barbara Martin. In 1961 veranderde ze de naam van de groep naar "The Supremes". Je kan meer lezen over het leven van Dina Ross op deze link van Wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Diana_Ross_(zangeres).
In 1969 verliet ze de groep en ging solo. Haar 1ste grote solo-hit was "Ain't No Mountain High Enough". In 1975 zong ze de titelsong "Do You Know Where You're Going To" voor de film "Mahogany" en in 1978 speelde ze "Dorothy" in "The Wizard of Oz" waarin Michael Jackson de rol van de vogelverschrikker speelde. Maar de bestverkopende single uit haar carrière was het duet met Lionel Richie "Endless Love" (1981). In 2009 was zij de hoofd-act van "Symphonica in Rosso" in Arnhem waar ze optrad voor +/- 34.000 mensen per avond. Vandaag, hier in SLC, zitten er misschien 1000 mensen in de zaal en dat is écht wel teleurstellen. Maar zij geeft het beste van zichzelf en de aanwezigen (waaronder zijzelf) weten het zeer zeker te appriciëren. Marianne en ik zingen luidkeels mee en nu is het Niki die dat tafereel vastlegt op de gevoelige plaat...
Zoals altijd blijven mooie liedjes nooit duren en na 2u op het podium gestaan te hebben is het tijd om afscheid te nemen van deze "klasse-dame". Een niet-aflatend-publiek roept haar nog één keertje terug op het podium, nog één keertje zingt ze een lied en nog één keertje wordt er nog een laatste foto genomen
En dan is het ook voor ons tijd om terug naar huis te gaan. "Dat pakken ze ons al niet meer af" om het maar eens met de woorden van Dominique te zeggen...en gelijk heeft hij !
Onze 3de WWR (World Wide Review) is een feit ! Van maandag tot donderdag hebben onze mannen de grootste beurs - voor alles met betrekking tot de F-16 wereld - van Amerika doorsparteld. Maar die beurs is wel niet te vergelijken met bijvoorbeeld een auto- of motobeurs hé. Op zo'n beurs komen de fabrikanten van onderdelen van de F-16, hun nieuwste aanwinsten tonen (én proberen verkopen). Vermits Niki één van de mensen is die instaat om de te-vervangen-onderdelen-van-een-F16-of-C130-met-panne-aan-de-grond-ergens-in-de-wereld te kopen en te maken dat ze op plaats van bestemming zijn, moet ook hij daar naar toe. Het is voor hem niet alleen maar wat rondneuzen en contacten leggen, hij moet ook de nodige meetings volgen. Het zijn drukke dagen met meetings die ook enorm saai kunnen zijn (als ik hem mag geloven). Maar nadien komt de ontspanning want steevast wordt op woensdag de "Social Party" georganiseerd. Daar mogen dan ook de vrouwen mee naar toe. Ieder jaar heeft die Social een ander thema. Zo hadden we het eerste jaar "Chicago jaren '60/Al Capone", vorig jaar "International Casino's" en dit jaar is dat "Sports". Dat betekend concreet dat je in een outfit met betrekking tot het thema moet komen opdagen (zie vorige jaren). Op deze party wordt zoals gewoonlijk een fotostand voorzien waar iedereen foto's kan/mag laten maken. Wij hebben voor de gelegenheid gekozen om te tonen wát we in huis hebben en er wordt beter maar niet met ons gelachen !! Men zou wel eens voor verrassingen kunnen komen staan. Niki in zijn Taekwondo pak, ik in Tai-Chi outfit.
Alle deelnemers aan de beurs konden de afgelopen dagen een sport T-shirt kopen. Iedereen die kans wil maken op de hoofdprijs van de avond (een I-pad !) werd nadrukkelijk verzocht dat T-shirt te dragen. Dus kleden wij ons ook maar om want zo'n kans willen we niet aan onze neus voorbij laten gaan... Maar op weg naar het casino word ik plots aangesproken door de Koreaanse FLO Joonjae. Hij vraagt om een foto te maken. Ik denk nog effe dat hij wil dat ík een foto van hem en zijn collega maak, maar nee hoor...hij wil persé met mij op de foto ('k heb blijkbaar toch nog een beetje succes...hihihi !).
Er zijn op die beurs nog meer Belgen aanwezig. Zo komen een paar keer per jaar de mensen van SABCA (Daniël & Philipe) op bezoek. En als die 2 heren op bezoek komen is 't altijd een beetje Kerstmis of Sinterklaas. Zij brengen wel altijd íets mee om ons te plezieren (Côte D'or karamellen, biertjes voor Niki enz...). We maken er ieder jaar opnieuw gebruik van om met alle aanwezige Belgen samen op de foto te gaan. Nu doen we dat in originele American Sports outfits die voor de gelegenheid voorzien werden. Ik stel het hele compangnieke, gezellige Belgen effe aan jullie voor vlnr. Daniël, François, Dominique, Philipe. Onderaan in beeld : Heidi en ik.
Na de fotoshoot is het hoog tijd om iets te eten en daarna gaat het richting casino. De sponsors van de beurs hebben écht aan alles gedacht om onze mannen (én hun dames) te verwennen na een lange week. Iedereen krijgt een aantal jetons voor het casino, eten en drinken wordt gratis aangeboden en na afloop liggen ook de foto's klaar om mee te nemen. Wij hebben voor een keertje ons fototoestel thuis gelaten dus van in het casino kan ik jullie niks tonen...sorry...maar wij hebben ons in ieder geval goed geamuseerd. Jammer dat het alweer voorbij is. Nog maar 2 van de 5 WWR's te gaan en dan wonen we terug in België.
Goed uitgerust en voldaan van spijs en drank vatten we onze 3de dag van dit verlengde weekend aan. Vandaag gaan we Zion National Park ( http://nl.wikipedia.org/wiki/Zion_National_Park) bezoeken en als we andere Internationals mogen geloven is dit park hét paradijs voor wandelaars zoals wij. Eerst halte is - zoals gewoonlijk - het visitors center voor de nodige inlichtingen.
Zion National Park is een gebied waar +/- 2000 jaar geleden de "Anasazi" (oude Pueblo-volkeren) woonden. Daarna (+/- 800 jaar geleden) namen de "Paiute Indianen" het gebied over en daarna waren het de Mormoonse Pioniers die in 1860 de Indianen verdreven om er zich er zelf te vestigen. Het is een park dat je NIET met eigen vervoer kan/mag doen. Op een grote parking aan het begin van het park (of in het stadje) laat je je auto achter en van daaruit neem je een shuttle bus die je tot in het park brengt. Deze shuttle bus (ieder kwartier) is gratis en je kan opstappen en afstappen waar en wanneer je zelf wil. Waarom zou je dan met je eigen auto beginnen rijden hé...Via een intercom systeem wordt je in de bus voordurend op de hoogte gehouden wat er te zien en te doen is op de volgende halte. Meteen bij de eerste halte (die ook het verste in het park ligt) valt het ons op hoe "groen" het hier wel is in vergelijking met Antelope Canyon dat we gisteren bezocht hebben.
Niki staat niet alleen op bovenstaande foto. Kan je zien wie of wat er nog meer opstaat ? Kijk eens rechts achter hem...daar zie je rotsen. De ene heeft een grote rotsblok erboven op, de andere een heel kleintje. Tenminste...dat dacht ik want dat kleine rotsblokje is niks meer of minder dan een Californische Condor, een aartslelijke, kaalhoofdige roofvogel die behoort tot de familie van de gieren (http://nl.wikipedia.org/wiki/Californische_condor).
En dan kan onze "riverside walk" beginnen. We willen eigenlijk tot "Zion Narrows" gaan, maar plots begint het te regenen en de paden en stenen waar we over moeten lopen worden spekglad.
We rijden met het busje tot de volgende halte. Daar onmoeten we een Ranger (boswachter) die de toeristen de nodige uitleg verschaft van de dieren die we zouden kunnen tegenkomen. Behalve dan deze beestjes (een bever en een "raccoon" of wasbeer) want die zien er volgens mij een beetje dunnetjes uit...
En we vervolgen onze wandeling naar de "Weeping Rock", ook wel de "hangende tuinen" genoemd. Deze rotsen steken een stuk boven de andere uit. De begroeing zoals mossen en varens hangen vrij van deze rotsen af en worden gevoed door het water dat als een waterval er over af stroomt.
Als je onder die hangende tuinen staat krijg je dit uitzicht, maar je ziet dat het bewolkt is. Er is nog meer regen op komst en dus moeten we ons haasten om nog een paar andere dingen gezien te hebben.
We komen aan bij "Court of the Patriarchs", die zo genoemd werden naar 3 personen uit het oude testament Abraham, Isaac en Jacobus. Meer uitleg hierover vindt je op http://www.flickr.com/photos/adelmann/2936398841/
Het begint te donderen en te bliksemen...voor ons hét teken om het park te verlaten. We hebben immers nog een rit van ongeveer 5,5 uur terug naar huis voor de boeg (330 miles of 531 km). Maar eerst natuurlijk nog een foto bij de uitgang (of beter gezegd de ingang) en dan zijn we riebedebie...
Dat was het dan weer voor vandaag. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben ? Wij komen in ieder geval nog eens terug om er een wandel-weekend van te maken ! Toedeloe en tot de volgende...
Nadat we gegeten hebben en een beetje uitgerust zijn gaan we deze namiddag op ontdekkingstocht in de Lower Antelope Canyon. Hiervan wordt gezegd dat deze canyon avontuurlijker is dan de vorige.
Als we binnen zijn begint onze gids zijn uitleg te geven over de canyon, maar we staan in een open vlakte en van canyon is er helemaal geen sprake...we zien niks behalve de rotsen waar we óp staan. Na de hele uitleg vraagt onze gids om hem te volgen en dan verdwijnt hij plots. Ik ben de eerste die hem volgt...hierin...
En zo ziet het daar beneden uit. We gaan steeds maar dieper en dieper, via smalle spleten en vele kleine trapjes en ik vraag me af hoeveel dieper we nog zullen gaan.
Ik heb er geen woorden voor hoe overweldigend mooi het hier wel is...Deze canyon is - volgens mij - nóg mooier dan de vorige. De kleuren zijn anders, de sfeer is anders, we hebben ogen tekort om alles te zien !
Dat het soms via hele smalle spleten gaat heb ik daarnet al gezegd, maar hier zie je het heel duidelijk...
Met de juiste belichting (en hoe we ons fototoestel moeten instellen verteld onze gids ons wel) kan je de meest spectaculaire foto's maken. Maar dat hebben jullie al wel door zeker ? Niki - die écht wel onder de indruk is van dit natuurfenomeen - voelt zich waarschijnlijk voor één keer ook een beetje kleintjes
Maar we zijn nóg altijd niet op het diepste punt. We gaan nog een "beetje" dieper de grond in
Met voldoende fantasie zou je in onderstaande foto's een dierenhoofd moeten zien. Kijk maar eens goed. Herken je ze ? De eerste is een apenkop, de tweede een schildpaddenkop.
Niki is de hele weg lang als een échte "paparazzi" te werk gegaan. Op één of twee foto's na heeft hij dat ding helemaal niet uit handen gegeven en ik heb niks anders gehoord dan "klik...klik...klik..." Als we bijna bij de uitgang zijn slaag ik er toch in om dat fototoestel te pakken te krijgen en deze foto van hem te maken.
Vele trappen later staan we terug waar we vertrokken zijn...terug boven de grond ! 'k Voel mij precies als een marmot die uit haar ondergronds hol komt gekropen en verblind wordt door het sterke daglicht. We nemen afscheid van onze Navajo gids en begeven ons op weg naar Springdale. Daarvoor moeten we nog ongeveer 2,5u rijden want Springdale is 117 miles (+/- 188km) hier vandaan. We passeren nog een laatste keer langs Lake Powel
Tegen 6:30pm maken we halt voor het avondeten bij "Denny's Wigwam". De naam alleen al intrigeerd ons en we willen wel eens in een wigwam gaan eten. Helaas, pindakaas...'t is helemaal geen wigwam maar een kakofonie van alle mogelijke (en onmogelijke) "Western"-achtige toestanden.
Terwijl we zitten te eten, stopt er bij het restaurant een bus. En wij die dachten hier lekker op ons gemakje te zitten, zijn er aan voor de moeite. Maar groot is onze verbazing als we horen dat die toeristen Nederlandstalig zijn. Wat zeg ik ? Nederlandstalig ? LIMBURGERS bedoel ik !!! Ja hoor...'t is een hele bus vol "Truienaars" die ze hier loslaten ! We kunnen dan ook niet anders dan hen de juiste handwijzer aantonen hoe ze veilig en wel terug thuis moeten raken. Alhoewel...St.-Truiden staat hier helaas NIET bij...
Antelope Canyon - dat bestaat uit een Upper en een Lower gedeelte, en dat zich midden in een gigantisch groot Navajo reservaat bevindt - ligt op amper 8,8miles (14km) van ons hotel en dus hoeven we ons vandaag niet te haasten. Niki heeft om 10am een afspraak gemaakt met een gids die ons zal meenemen naar het Upper gedeelte (om 3pm doen we dan Lower Antelope Canyon) want die uitstappen mag/kan je niet zomaar op eigen houtje ondernemen. Op één bepaalde plek worden de toeristen verzameld en met jeeps naar de ingang gebracht. Deze canyons zijn wat men noemt "slot canyons". Dat zijn smalle kloven die door water en/of modder zijn uitgesleten (aldus Wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Antelope_Canyon) . Ze zijn ontstaan door erosie. Door de zware regenval in moessonseizoenen kunnen er modderstromen ontstaan waardoor een doorgang tussen de rotsen gecreërd wordt. De zachte steensoorten werden afgesleten, de harde gepolijst.
De ingang ziet er alleszins al gigantisch uit. Moeten wij langs dáár naar binnen ??? Gelukkig is deze canyon "maar" 400 meter lang (maar hij is wel 44,3 meter diep...ttz...hoog want we gaan er beneden in hé !)
Meteen bij de ingang hebben we al geluk en schijnt het zonnetje. Onze gids (een Apache) kent de kneepjes van hoe-je-goeie-foto's-maakt, gooit wat zand omhoog en dan verschijnt de lichtbundel pas goed.
We wandelen verder de kloof in...JONGENS WAT IS HET HIER ADEMBENEMEND MOOI !!!! Iedere lichtinval geeft andere kleuren en vormen en de silhouetten die daardoor ontstaan zijn hebben (bijna) allemaal een naam gekregen. Wat denk je bijvoorbeeld van "The Guitar" ? Het beeld zegt genoeg hé ?
"The Coyote Head" (het hoofd van een wolf)
"The Heart" (nogal duidelijk...het hart)
"The Waterfall" (de waterval)
De rotsen en kloven zijn gevormd door modderstromen die zich een weg gebaand hebben tussen de zachte en hardere steensoorten door. Daardoor zijn de wanden "gezandstraald", het ziet er allemaal een beetje fluweelachtig uit (de wanden zijn bijna zo zacht als babybilletjes...).
Er is hier zoveel moois te zien dat ik na afloop écht niet weet wélke foto's ik precies op deze blog ga plaatsen. Kun je me geloven dat het een moeilijke keuze was ? Nog zo'n paar prachtbeelden zijn onderstaande 3...
Dit is "Sunset at Momument Valley" (Zonsondergang in Monument Valley). Ik moet toegeven dat het plaatje mij heel bekend voorkomt. Alleen hebben wij daar gisteren géén zonsondergang meer gezien.
En als we terug bij de uitgang komen hebben we weer geluk en kunnen we nog een laatste fantaschtische foto maken van een plek waarvan ik nu al weet dat ik hier vast en zeker nog terug kom.
Intussen is het bijna middag geworden maar vóór we naar onze volgende afspraak gaan, moeteerst de innerlijke mens voorzien worden van spijs en drank. Voor die gelegenheid zullen we naar het nabijgelegen Lake Powel rijden. Om dat meer te bereiken moeten we over deze mastodont van een brug. Aan de rechterkant van de weg zien we de dam met het daarachter gelegen Lake Powel
en links op die brug kijken we in een wel erg diepgelegen Colorado rivier
Bij het hotel/winkel/restaurant eten we een kleinigheidje en maken we nog vlug een paar foto's
Daarna halen we nog wat drinken voor namiddag en begeven we ons terug naar plaats van afspraak. Wie weet wat voor moois er nu weer op ons ligt te wachten ! Maar meer daarover in het volgende verhaal.
Onze volgende uitstap wordt er eentje naar het zuiden van Utah. Dit weekend zijn we van plan om Monument Valley, Antelope Canyon & Zion National Park te gaan bezoeken. Eerst moeten we nog via de luchthaven rijden want Heidi komt terug van een cursus en wij brengen haar de "officecar" zodat zij terug naar huis kan. En dan kunnen we eindelijk onze reis aanvatten. We hebben een tocht van 356miles (+/- 573km) voor de boeg en volgens de computer zullen we ongeveer 6,5 uur nodig hebben om ons hotel in Bluff, UT te bereiken.
We zijn goed uitgeslapen en hebben het ontbijt achter de kiezen als we op de kaart ontdekken dat we eigenlijk niet ver verwijderd zijn (50miles of 80,5km) van het "Four Corners Point"...een unieke plaats in de States. Het is het plekje waar maar liefst 4 Staten van Amerika samenkomen...Utah, Arizona, Colorado & New-Mexico. We wijken van ons oorspronkelijke plan af, want natúúrlijk maken we een ommetje naar dit punt ! Effe de link nog meegeven : http://en.wikipedia.org/wiki/Four_Corners_Monument
Deze plek is een zakdoek groot, ligt in "the-middle-of-nowhere", heeft geen restaurantjes of eetgelegenheden maar heeft wel de nodige souvernierwinkeltjes rondom dit punt (achter mij op onderstaande foto) die uitgebaat worden door échte Indianen (we zijn hier niet voor niets in Navajo-Country !!). Meer dan een paar foto's maken en aan één van de kraampjes iets kopen zit er écht niet in.
Na veel mikken en meten, na wel 3 keer opnieuw deze foto maken en na talloze goedbedoelde commentaren van andere toeristen over hoe ik nu precies die foto zou moeten maken, wil iedereen een foto zoals deze
De volgende route van 101miles (162,5km) door zeer uitgestrekte, droge vlaktes - waar de wegen zo lang zijn dat je het einde ervan niet meer kan zien - brengt ons naar Monument Valley (http://nl.wikipedia.org/wiki/Monument_Valley).
Misschien zegt de naam "Momument Valley" niet zoveel, maar als jullie de foto's te zien krijgen, zullen jullie waarschijnlijk hetzelfde denken als ik : "het enigste dat hier nu nog mankeerd zijn Winnetou & Old Shatterhand die zomaar om het hoekje op hun paarden voorbijgestormd komen...". Ook films met John Wayne (oa. "Stagecoach" uit 1939 en "The Searchers uit 1952) werden hier opgenomen.
Nu gaan we het park pas écht verkennen. Bij het begin van de 17miles (27,3km) loop (lus) zien we enkele restanten van indianenwoningen...neen...de Navajo's woonden NIET in wigwams maar in kleine leemen hutjes.
We rijden verder door het park en de uitzichten worden alsmaar mooier en spectaculairder. Veel tekst en uitleg hoef ik hier niet te schrijven...laat je fantasie gerust de vrije loop gaan...
Deze foto heeft een beetje uitleg nodig. De rotsformatie hieronder noemt "The 3 Sisters" (de 3 zussen). Hebben jullie de wigwam opgemerkt ? Om jullie een idee te geven hoe immens groot het hier is...het is een wigwam waar zéker 20 tot 30 personen gemakkelijk in kunnen...
Nu komen we aan "7 Totem Pole" of in het Indiaans "Yei Bi Chei". (In't Vlaams is dat gewoon..."7 Totem Palen")
en "2 Elephant Butte" (nu geen Indiaans, maar gewoon Vlaams..."2 Olifanten Konten")
Het hele park, de ganse loop (of lus) hebben we afgelegd op "dirt roads" (en dat zijn niet meer of niet minder dan onverharde wegen). Dominique voelt zich als een visje in 't water. Hij denkt dat hij Paris-Dakar aan 't meerijden is. Op een gegeven moment heb ik hem zelfs moeten zeggen dat ik het tóch wel heel jammer zou vinden als hij hier in dit park een bekeuring zou krijgen wegens "speeding" (te snel rijden). Wegen zoals deze...
Nog een laatste foto van mijne "racer" en dan gaan we verder.
Het laatste ritje voor vandaag moet ons tot Page in de staat Arizona brengen waar we zullen overnachten. Het is nog zo'n 121miles (+/-195km) rijden, dus hebben we nog ongeveer 2u15' autopret in 't vooruitzicht.
Dit kleine berichtje - samen met de foto's van de kaart én een tekstje - zijn speciaal voor de verjaardag van mijn Ma ! Hieperdepiep Hoera want Ma wordt vandaag 82 jaar ! Ma...we zijn er dan wel niet bij om je verjaardag te vieren maar in gedachten vieren we mee. We geven je en dikke knuffel, een kruisje (ook voor Pa) en 3 dikke verjaardagzoenen. We vinden het heel bijzonder en fijn, te weten dat je deze blog regelmatig bezoekt en daar zijn we best wel fier over !
Lieve Ma,
Speciaal voor je verjaardag gezondheid, goede wensen De mooie dingen van het leven omringd door lieve mensen Wij wensen je vreugde en geluk zo kan "jou dag" niet meer stuk.
Happy Birthday Ma, XXX Ingrid & Dominique
PS : En nu vlug de auto in want we vertrekken naar het Zuiden van Utah. Daar gaan we Momument Valley, Four Corners Point, Upper & Lower Antelope Canyon en Zion National Park bezoeken...
Op dinsdag 30 augustus is de Deense Metal band "Volbeat" komen optreden in "The Complex" in Salt Lake City. Het was voor mij de eerste keer dat ik Volbeat live kon meemaken, na een eerste kennismaking met hun laatste, prachtige CD via mijn Deense vriend en buurman Dane. We stonden op de eerste rij en toen de band aankwam, kon ik in de rapte een foto maken van zanger Michael Poulsen.
Meteen gingen ze er stevig tegen aan met de opener "Rebel Monster".
De nummers van de nieuwe CD "Above Heaven/Beyond Hell" vielen bijzonder goed in de smaak bij het publiek tot groot jolijt van Michael Poulsen die zich volledig gaf.
Uiteraard had mijn vriend Dane een Deense vlag bij - what else - die door de bandleden opgemerkt werd
en ertoe leidde dat hij en zijn zoontje Christian het podium opmochten, om het nummer "Thanks" mee te zingen. Christian (8 jaar en zijn 1ste concert) kon met de gitarist Thomas Bredahl op de foto en kreeg er nog een plectrum bovenop ! Als dat geen geluk hebben is (en ikke stikjaloers natuurlijk !) !!!
Het was een prachtig concert en hopelijk gaan we er nog VEEL van horen (en zien).
Binnenkort gaan we naar een heel ander concert...eentje van Diana Ross (speciaal voor Ingrid !). Dominique
