Nadat we gegeten hebben en een beetje uitgerust zijn gaan we deze namiddag op ontdekkingstocht in de Lower Antelope Canyon. Hiervan wordt gezegd dat deze canyon avontuurlijker is dan de vorige.



Als we binnen zijn begint onze gids zijn uitleg te geven over de canyon, maar we staan in een open vlakte en van canyon is er helemaal geen sprake...we zien niks behalve de rotsen waar we óp staan. Na de hele uitleg vraagt onze gids om hem te volgen en dan verdwijnt hij plots. Ik ben de eerste die hem volgt...hierin...



En zo ziet het daar beneden uit. We gaan steeds maar dieper en dieper, via smalle spleten en vele kleine trapjes en ik vraag me af hoeveel dieper we nog zullen gaan.





Ik heb er geen woorden voor hoe overweldigend mooi het hier wel is...Deze canyon is - volgens mij - nóg mooier dan de vorige. De kleuren zijn anders, de sfeer is anders, we hebben ogen tekort om alles te zien !







Dat het soms via hele smalle spleten gaat heb ik daarnet al gezegd, maar hier zie je het heel duidelijk...



Met de juiste belichting (en hoe we ons fototoestel moeten instellen verteld onze gids ons wel) kan je de meest spectaculaire foto's maken. Maar dat hebben jullie al wel door zeker ? Niki - die écht wel onder de indruk is van dit natuurfenomeen - voelt zich waarschijnlijk voor één keer ook een beetje kleintjes



Maar we zijn nóg altijd niet op het diepste punt. We gaan nog een "beetje" dieper de grond in



Met voldoende fantasie zou je in onderstaande foto's een dierenhoofd moeten zien. Kijk maar eens goed. Herken je ze ? De eerste is een apenkop, de tweede een schildpaddenkop.





Niki is de hele weg lang als een échte "paparazzi" te werk gegaan. Op één of twee foto's na heeft hij dat ding helemaal niet uit handen gegeven en ik heb niks anders gehoord dan "klik...klik...klik..." Als we bijna bij de uitgang zijn slaag ik er toch in om dat fototoestel te pakken te krijgen en deze foto van hem te maken.



Vele trappen later staan we terug waar we vertrokken zijn...terug boven de grond ! 'k Voel mij precies als een marmot die uit haar ondergronds hol komt gekropen en verblind wordt door het sterke daglicht. We nemen afscheid van onze Navajo gids en begeven ons op weg naar Springdale. Daarvoor moeten we nog ongeveer 2,5u rijden want Springdale is 117 miles (+/- 188km) hier vandaan. We passeren nog een laatste keer langs Lake Powel



Tegen 6:30pm maken we halt voor het avondeten bij "Denny's Wigwam". De naam alleen al intrigeerd ons en we willen wel eens in een wigwam gaan eten. Helaas, pindakaas...'t is helemaal geen wigwam maar een kakofonie van alle mogelijke (en onmogelijke) "Western"-achtige toestanden.







Terwijl we zitten te eten, stopt er bij het restaurant een bus. En wij die dachten hier lekker op ons gemakje te zitten, zijn er aan voor de moeite. Maar groot is onze verbazing als we horen dat die toeristen Nederlandstalig zijn. Wat zeg ik ? Nederlandstalig ? LIMBURGERS bedoel ik !!! Ja hoor...'t is een hele bus vol "Truienaars" die ze hier loslaten ! We kunnen dan ook niet anders dan hen de juiste handwijzer aantonen hoe ze veilig en wel terug thuis moeten raken. Alhoewel...St.-Truiden staat hier helaas NIET bij...



Lang leve de Limburgers ! Groetjes, Ingrid