Onze 3de WWR (World Wide Review) is een feit ! Van maandag tot donderdag hebben onze mannen de grootste beurs - voor alles met betrekking tot de F-16 wereld - van Amerika doorsparteld. Maar die beurs is wel niet te vergelijken met bijvoorbeeld een auto- of motobeurs hé. Op zo'n beurs komen de fabrikanten van onderdelen van de F-16, hun nieuwste aanwinsten tonen (én proberen verkopen). Vermits Niki één van de mensen is die instaat om de te-vervangen-onderdelen-van-een-F16-of-C130-met-panne-aan-de-grond-ergens-in-de-wereld te kopen en te maken dat ze op plaats van bestemming zijn, moet ook hij daar naar toe. Het is voor hem niet alleen maar wat rondneuzen en contacten leggen, hij moet ook de nodige meetings volgen. Het zijn drukke dagen met meetings die ook enorm saai kunnen zijn (als ik hem mag geloven). Maar nadien komt de ontspanning want steevast wordt op woensdag de "Social Party" georganiseerd. Daar mogen dan ook de vrouwen mee naar toe. Ieder jaar heeft die Social een ander thema. Zo hadden we het eerste jaar "Chicago jaren '60/Al Capone", vorig jaar "International Casino's" en dit jaar is dat "Sports". Dat betekend concreet dat je in een outfit met betrekking tot het thema moet komen opdagen (zie vorige jaren). Op deze party wordt zoals gewoonlijk een fotostand voorzien waar iedereen foto's kan/mag laten maken. Wij hebben voor de gelegenheid gekozen om te tonen wát we in huis hebben en er wordt beter maar niet met ons gelachen !! Men zou wel eens voor verrassingen kunnen komen staan. Niki in zijn Taekwondo pak, ik in Tai-Chi outfit.
Alle deelnemers aan de beurs konden de afgelopen dagen een sport T-shirt kopen. Iedereen die kans wil maken op de hoofdprijs van de avond (een I-pad !) werd nadrukkelijk verzocht dat T-shirt te dragen. Dus kleden wij ons ook maar om want zo'n kans willen we niet aan onze neus voorbij laten gaan... Maar op weg naar het casino word ik plots aangesproken door de Koreaanse FLO Joonjae. Hij vraagt om een foto te maken. Ik denk nog effe dat hij wil dat ík een foto van hem en zijn collega maak, maar nee hoor...hij wil persé met mij op de foto ('k heb blijkbaar toch nog een beetje succes...hihihi !).
Er zijn op die beurs nog meer Belgen aanwezig. Zo komen een paar keer per jaar de mensen van SABCA (Daniël & Philipe) op bezoek. En als die 2 heren op bezoek komen is 't altijd een beetje Kerstmis of Sinterklaas. Zij brengen wel altijd íets mee om ons te plezieren (Côte D'or karamellen, biertjes voor Niki enz...). We maken er ieder jaar opnieuw gebruik van om met alle aanwezige Belgen samen op de foto te gaan. Nu doen we dat in originele American Sports outfits die voor de gelegenheid voorzien werden. Ik stel het hele compangnieke, gezellige Belgen effe aan jullie voor vlnr. Daniël, François, Dominique, Philipe. Onderaan in beeld : Heidi en ik.
Na de fotoshoot is het hoog tijd om iets te eten en daarna gaat het richting casino. De sponsors van de beurs hebben écht aan alles gedacht om onze mannen (én hun dames) te verwennen na een lange week. Iedereen krijgt een aantal jetons voor het casino, eten en drinken wordt gratis aangeboden en na afloop liggen ook de foto's klaar om mee te nemen. Wij hebben voor een keertje ons fototoestel thuis gelaten dus van in het casino kan ik jullie niks tonen...sorry...maar wij hebben ons in ieder geval goed geamuseerd. Jammer dat het alweer voorbij is. Nog maar 2 van de 5 WWR's te gaan en dan wonen we terug in België.
Goed uitgerust en voldaan van spijs en drank vatten we onze 3de dag van dit verlengde weekend aan. Vandaag gaan we Zion National Park ( http://nl.wikipedia.org/wiki/Zion_National_Park) bezoeken en als we andere Internationals mogen geloven is dit park hét paradijs voor wandelaars zoals wij. Eerst halte is - zoals gewoonlijk - het visitors center voor de nodige inlichtingen.
Zion National Park is een gebied waar +/- 2000 jaar geleden de "Anasazi" (oude Pueblo-volkeren) woonden. Daarna (+/- 800 jaar geleden) namen de "Paiute Indianen" het gebied over en daarna waren het de Mormoonse Pioniers die in 1860 de Indianen verdreven om er zich er zelf te vestigen. Het is een park dat je NIET met eigen vervoer kan/mag doen. Op een grote parking aan het begin van het park (of in het stadje) laat je je auto achter en van daaruit neem je een shuttle bus die je tot in het park brengt. Deze shuttle bus (ieder kwartier) is gratis en je kan opstappen en afstappen waar en wanneer je zelf wil. Waarom zou je dan met je eigen auto beginnen rijden hé...Via een intercom systeem wordt je in de bus voordurend op de hoogte gehouden wat er te zien en te doen is op de volgende halte. Meteen bij de eerste halte (die ook het verste in het park ligt) valt het ons op hoe "groen" het hier wel is in vergelijking met Antelope Canyon dat we gisteren bezocht hebben.
Niki staat niet alleen op bovenstaande foto. Kan je zien wie of wat er nog meer opstaat ? Kijk eens rechts achter hem...daar zie je rotsen. De ene heeft een grote rotsblok erboven op, de andere een heel kleintje. Tenminste...dat dacht ik want dat kleine rotsblokje is niks meer of minder dan een Californische Condor, een aartslelijke, kaalhoofdige roofvogel die behoort tot de familie van de gieren (http://nl.wikipedia.org/wiki/Californische_condor).
En dan kan onze "riverside walk" beginnen. We willen eigenlijk tot "Zion Narrows" gaan, maar plots begint het te regenen en de paden en stenen waar we over moeten lopen worden spekglad.
We rijden met het busje tot de volgende halte. Daar onmoeten we een Ranger (boswachter) die de toeristen de nodige uitleg verschaft van de dieren die we zouden kunnen tegenkomen. Behalve dan deze beestjes (een bever en een "raccoon" of wasbeer) want die zien er volgens mij een beetje dunnetjes uit...
En we vervolgen onze wandeling naar de "Weeping Rock", ook wel de "hangende tuinen" genoemd. Deze rotsen steken een stuk boven de andere uit. De begroeing zoals mossen en varens hangen vrij van deze rotsen af en worden gevoed door het water dat als een waterval er over af stroomt.
Als je onder die hangende tuinen staat krijg je dit uitzicht, maar je ziet dat het bewolkt is. Er is nog meer regen op komst en dus moeten we ons haasten om nog een paar andere dingen gezien te hebben.
We komen aan bij "Court of the Patriarchs", die zo genoemd werden naar 3 personen uit het oude testament Abraham, Isaac en Jacobus. Meer uitleg hierover vindt je op http://www.flickr.com/photos/adelmann/2936398841/
Het begint te donderen en te bliksemen...voor ons hét teken om het park te verlaten. We hebben immers nog een rit van ongeveer 5,5 uur terug naar huis voor de boeg (330 miles of 531 km). Maar eerst natuurlijk nog een foto bij de uitgang (of beter gezegd de ingang) en dan zijn we riebedebie...
Dat was het dan weer voor vandaag. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben ? Wij komen in ieder geval nog eens terug om er een wandel-weekend van te maken ! Toedeloe en tot de volgende...
Nadat we gegeten hebben en een beetje uitgerust zijn gaan we deze namiddag op ontdekkingstocht in de Lower Antelope Canyon. Hiervan wordt gezegd dat deze canyon avontuurlijker is dan de vorige.
Als we binnen zijn begint onze gids zijn uitleg te geven over de canyon, maar we staan in een open vlakte en van canyon is er helemaal geen sprake...we zien niks behalve de rotsen waar we óp staan. Na de hele uitleg vraagt onze gids om hem te volgen en dan verdwijnt hij plots. Ik ben de eerste die hem volgt...hierin...
En zo ziet het daar beneden uit. We gaan steeds maar dieper en dieper, via smalle spleten en vele kleine trapjes en ik vraag me af hoeveel dieper we nog zullen gaan.
Ik heb er geen woorden voor hoe overweldigend mooi het hier wel is...Deze canyon is - volgens mij - nóg mooier dan de vorige. De kleuren zijn anders, de sfeer is anders, we hebben ogen tekort om alles te zien !
Dat het soms via hele smalle spleten gaat heb ik daarnet al gezegd, maar hier zie je het heel duidelijk...
Met de juiste belichting (en hoe we ons fototoestel moeten instellen verteld onze gids ons wel) kan je de meest spectaculaire foto's maken. Maar dat hebben jullie al wel door zeker ? Niki - die écht wel onder de indruk is van dit natuurfenomeen - voelt zich waarschijnlijk voor één keer ook een beetje kleintjes
Maar we zijn nóg altijd niet op het diepste punt. We gaan nog een "beetje" dieper de grond in
Met voldoende fantasie zou je in onderstaande foto's een dierenhoofd moeten zien. Kijk maar eens goed. Herken je ze ? De eerste is een apenkop, de tweede een schildpaddenkop.
Niki is de hele weg lang als een échte "paparazzi" te werk gegaan. Op één of twee foto's na heeft hij dat ding helemaal niet uit handen gegeven en ik heb niks anders gehoord dan "klik...klik...klik..." Als we bijna bij de uitgang zijn slaag ik er toch in om dat fototoestel te pakken te krijgen en deze foto van hem te maken.
Vele trappen later staan we terug waar we vertrokken zijn...terug boven de grond ! 'k Voel mij precies als een marmot die uit haar ondergronds hol komt gekropen en verblind wordt door het sterke daglicht. We nemen afscheid van onze Navajo gids en begeven ons op weg naar Springdale. Daarvoor moeten we nog ongeveer 2,5u rijden want Springdale is 117 miles (+/- 188km) hier vandaan. We passeren nog een laatste keer langs Lake Powel
Tegen 6:30pm maken we halt voor het avondeten bij "Denny's Wigwam". De naam alleen al intrigeerd ons en we willen wel eens in een wigwam gaan eten. Helaas, pindakaas...'t is helemaal geen wigwam maar een kakofonie van alle mogelijke (en onmogelijke) "Western"-achtige toestanden.
Terwijl we zitten te eten, stopt er bij het restaurant een bus. En wij die dachten hier lekker op ons gemakje te zitten, zijn er aan voor de moeite. Maar groot is onze verbazing als we horen dat die toeristen Nederlandstalig zijn. Wat zeg ik ? Nederlandstalig ? LIMBURGERS bedoel ik !!! Ja hoor...'t is een hele bus vol "Truienaars" die ze hier loslaten ! We kunnen dan ook niet anders dan hen de juiste handwijzer aantonen hoe ze veilig en wel terug thuis moeten raken. Alhoewel...St.-Truiden staat hier helaas NIET bij...
Antelope Canyon - dat bestaat uit een Upper en een Lower gedeelte, en dat zich midden in een gigantisch groot Navajo reservaat bevindt - ligt op amper 8,8miles (14km) van ons hotel en dus hoeven we ons vandaag niet te haasten. Niki heeft om 10am een afspraak gemaakt met een gids die ons zal meenemen naar het Upper gedeelte (om 3pm doen we dan Lower Antelope Canyon) want die uitstappen mag/kan je niet zomaar op eigen houtje ondernemen. Op één bepaalde plek worden de toeristen verzameld en met jeeps naar de ingang gebracht. Deze canyons zijn wat men noemt "slot canyons". Dat zijn smalle kloven die door water en/of modder zijn uitgesleten (aldus Wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Antelope_Canyon) . Ze zijn ontstaan door erosie. Door de zware regenval in moessonseizoenen kunnen er modderstromen ontstaan waardoor een doorgang tussen de rotsen gecreërd wordt. De zachte steensoorten werden afgesleten, de harde gepolijst.
De ingang ziet er alleszins al gigantisch uit. Moeten wij langs dáár naar binnen ??? Gelukkig is deze canyon "maar" 400 meter lang (maar hij is wel 44,3 meter diep...ttz...hoog want we gaan er beneden in hé !)
Meteen bij de ingang hebben we al geluk en schijnt het zonnetje. Onze gids (een Apache) kent de kneepjes van hoe-je-goeie-foto's-maakt, gooit wat zand omhoog en dan verschijnt de lichtbundel pas goed.
We wandelen verder de kloof in...JONGENS WAT IS HET HIER ADEMBENEMEND MOOI !!!! Iedere lichtinval geeft andere kleuren en vormen en de silhouetten die daardoor ontstaan zijn hebben (bijna) allemaal een naam gekregen. Wat denk je bijvoorbeeld van "The Guitar" ? Het beeld zegt genoeg hé ?
"The Coyote Head" (het hoofd van een wolf)
"The Heart" (nogal duidelijk...het hart)
"The Waterfall" (de waterval)
De rotsen en kloven zijn gevormd door modderstromen die zich een weg gebaand hebben tussen de zachte en hardere steensoorten door. Daardoor zijn de wanden "gezandstraald", het ziet er allemaal een beetje fluweelachtig uit (de wanden zijn bijna zo zacht als babybilletjes...).
Er is hier zoveel moois te zien dat ik na afloop écht niet weet wélke foto's ik precies op deze blog ga plaatsen. Kun je me geloven dat het een moeilijke keuze was ? Nog zo'n paar prachtbeelden zijn onderstaande 3...
Dit is "Sunset at Momument Valley" (Zonsondergang in Monument Valley). Ik moet toegeven dat het plaatje mij heel bekend voorkomt. Alleen hebben wij daar gisteren géén zonsondergang meer gezien.
En als we terug bij de uitgang komen hebben we weer geluk en kunnen we nog een laatste fantaschtische foto maken van een plek waarvan ik nu al weet dat ik hier vast en zeker nog terug kom.
Intussen is het bijna middag geworden maar vóór we naar onze volgende afspraak gaan, moeteerst de innerlijke mens voorzien worden van spijs en drank. Voor die gelegenheid zullen we naar het nabijgelegen Lake Powel rijden. Om dat meer te bereiken moeten we over deze mastodont van een brug. Aan de rechterkant van de weg zien we de dam met het daarachter gelegen Lake Powel
en links op die brug kijken we in een wel erg diepgelegen Colorado rivier
Bij het hotel/winkel/restaurant eten we een kleinigheidje en maken we nog vlug een paar foto's
Daarna halen we nog wat drinken voor namiddag en begeven we ons terug naar plaats van afspraak. Wie weet wat voor moois er nu weer op ons ligt te wachten ! Maar meer daarover in het volgende verhaal.
Onze volgende uitstap wordt er eentje naar het zuiden van Utah. Dit weekend zijn we van plan om Monument Valley, Antelope Canyon & Zion National Park te gaan bezoeken. Eerst moeten we nog via de luchthaven rijden want Heidi komt terug van een cursus en wij brengen haar de "officecar" zodat zij terug naar huis kan. En dan kunnen we eindelijk onze reis aanvatten. We hebben een tocht van 356miles (+/- 573km) voor de boeg en volgens de computer zullen we ongeveer 6,5 uur nodig hebben om ons hotel in Bluff, UT te bereiken.
We zijn goed uitgeslapen en hebben het ontbijt achter de kiezen als we op de kaart ontdekken dat we eigenlijk niet ver verwijderd zijn (50miles of 80,5km) van het "Four Corners Point"...een unieke plaats in de States. Het is het plekje waar maar liefst 4 Staten van Amerika samenkomen...Utah, Arizona, Colorado & New-Mexico. We wijken van ons oorspronkelijke plan af, want natúúrlijk maken we een ommetje naar dit punt ! Effe de link nog meegeven : http://en.wikipedia.org/wiki/Four_Corners_Monument
Deze plek is een zakdoek groot, ligt in "the-middle-of-nowhere", heeft geen restaurantjes of eetgelegenheden maar heeft wel de nodige souvernierwinkeltjes rondom dit punt (achter mij op onderstaande foto) die uitgebaat worden door échte Indianen (we zijn hier niet voor niets in Navajo-Country !!). Meer dan een paar foto's maken en aan één van de kraampjes iets kopen zit er écht niet in.
Na veel mikken en meten, na wel 3 keer opnieuw deze foto maken en na talloze goedbedoelde commentaren van andere toeristen over hoe ik nu precies die foto zou moeten maken, wil iedereen een foto zoals deze
De volgende route van 101miles (162,5km) door zeer uitgestrekte, droge vlaktes - waar de wegen zo lang zijn dat je het einde ervan niet meer kan zien - brengt ons naar Monument Valley (http://nl.wikipedia.org/wiki/Monument_Valley).
Misschien zegt de naam "Momument Valley" niet zoveel, maar als jullie de foto's te zien krijgen, zullen jullie waarschijnlijk hetzelfde denken als ik : "het enigste dat hier nu nog mankeerd zijn Winnetou & Old Shatterhand die zomaar om het hoekje op hun paarden voorbijgestormd komen...". Ook films met John Wayne (oa. "Stagecoach" uit 1939 en "The Searchers uit 1952) werden hier opgenomen.
Nu gaan we het park pas écht verkennen. Bij het begin van de 17miles (27,3km) loop (lus) zien we enkele restanten van indianenwoningen...neen...de Navajo's woonden NIET in wigwams maar in kleine leemen hutjes.
We rijden verder door het park en de uitzichten worden alsmaar mooier en spectaculairder. Veel tekst en uitleg hoef ik hier niet te schrijven...laat je fantasie gerust de vrije loop gaan...
Deze foto heeft een beetje uitleg nodig. De rotsformatie hieronder noemt "The 3 Sisters" (de 3 zussen). Hebben jullie de wigwam opgemerkt ? Om jullie een idee te geven hoe immens groot het hier is...het is een wigwam waar zéker 20 tot 30 personen gemakkelijk in kunnen...
Nu komen we aan "7 Totem Pole" of in het Indiaans "Yei Bi Chei". (In't Vlaams is dat gewoon..."7 Totem Palen")
en "2 Elephant Butte" (nu geen Indiaans, maar gewoon Vlaams..."2 Olifanten Konten")
Het hele park, de ganse loop (of lus) hebben we afgelegd op "dirt roads" (en dat zijn niet meer of niet minder dan onverharde wegen). Dominique voelt zich als een visje in 't water. Hij denkt dat hij Paris-Dakar aan 't meerijden is. Op een gegeven moment heb ik hem zelfs moeten zeggen dat ik het tóch wel heel jammer zou vinden als hij hier in dit park een bekeuring zou krijgen wegens "speeding" (te snel rijden). Wegen zoals deze...
Nog een laatste foto van mijne "racer" en dan gaan we verder.
Het laatste ritje voor vandaag moet ons tot Page in de staat Arizona brengen waar we zullen overnachten. Het is nog zo'n 121miles (+/-195km) rijden, dus hebben we nog ongeveer 2u15' autopret in 't vooruitzicht.
Dit kleine berichtje - samen met de foto's van de kaart én een tekstje - zijn speciaal voor de verjaardag van mijn Ma ! Hieperdepiep Hoera want Ma wordt vandaag 82 jaar ! Ma...we zijn er dan wel niet bij om je verjaardag te vieren maar in gedachten vieren we mee. We geven je en dikke knuffel, een kruisje (ook voor Pa) en 3 dikke verjaardagzoenen. We vinden het heel bijzonder en fijn, te weten dat je deze blog regelmatig bezoekt en daar zijn we best wel fier over !
Lieve Ma,
Speciaal voor je verjaardag gezondheid, goede wensen De mooie dingen van het leven omringd door lieve mensen Wij wensen je vreugde en geluk zo kan "jou dag" niet meer stuk.
Happy Birthday Ma, XXX Ingrid & Dominique
PS : En nu vlug de auto in want we vertrekken naar het Zuiden van Utah. Daar gaan we Momument Valley, Four Corners Point, Upper & Lower Antelope Canyon en Zion National Park bezoeken...
Op dinsdag 30 augustus is de Deense Metal band "Volbeat" komen optreden in "The Complex" in Salt Lake City. Het was voor mij de eerste keer dat ik Volbeat live kon meemaken, na een eerste kennismaking met hun laatste, prachtige CD via mijn Deense vriend en buurman Dane. We stonden op de eerste rij en toen de band aankwam, kon ik in de rapte een foto maken van zanger Michael Poulsen.
Meteen gingen ze er stevig tegen aan met de opener "Rebel Monster".
De nummers van de nieuwe CD "Above Heaven/Beyond Hell" vielen bijzonder goed in de smaak bij het publiek tot groot jolijt van Michael Poulsen die zich volledig gaf.
Uiteraard had mijn vriend Dane een Deense vlag bij - what else - die door de bandleden opgemerkt werd
en ertoe leidde dat hij en zijn zoontje Christian het podium opmochten, om het nummer "Thanks" mee te zingen. Christian (8 jaar en zijn 1ste concert) kon met de gitarist Thomas Bredahl op de foto en kreeg er nog een plectrum bovenop ! Als dat geen geluk hebben is (en ikke stikjaloers natuurlijk !) !!!
Het was een prachtig concert en hopelijk gaan we er nog VEEL van horen (en zien).
Binnenkort gaan we naar een heel ander concert...eentje van Diana Ross (speciaal voor Ingrid !). Dominique
Via een collega ben ik in contact gekomen met iemand die een mooie boot heeft, en die mij uitgenodigd heeft om met hem te gaan vissen op Pineview Reservoir. Dit mooie meer is vlakbij het Snowbasin ski-resort (zie ook de foto van onze wandeling !). Vanaf het eerste moment was het meteen raak. Als aas gebruikte ik mijn "Banjo- Minnow" waarmee ik een "Smallmouth Bass" verschalkte tijdens het "Jungle Fishing" zoals Bill dat noemt.
Ook hij heeft succes en vangt een iets grotere en dikkere Smallmouth (doeme toch hé...)
Tijdens een volgend uitstapje heb ik een jonge "Tiger Muskie" gevangen en weer gebruikte ik hetzelfde aas.
Vorig jaar ben ik - tijdens één van mijn visuitstapjes - ben ik gestruikeld en pardoes in't water gedonderd. Resultaat...mijn gsm én mijn fototoestel naar de knoppen ! En net toén kwam er natuurlijk een Moose aan de overkant van de rivier - op 30 meter afstand van mij - drinken. Daar heb ik dus geen foto van kunnen maken. Maar een paar weken geleden ben ik de Weber River nog eens gaan verkennen en na een half uurtje vissen, komt er een hertje drinken in de rivier op amper 10 meter van mij vandaan en dát heb ik uiteraard nu wél gefotografeerd.
Het weer was goed en de nieuwe Nederlandse FLO maakte deze foto van mij (dank-je-wel Marc !)
Een paar minuten na de intermezzo met het hertje is het raak, en weet ik een "Beekforel" te strikken die mijn "Captain America streamer" (nog zo'n rare naam voor een zelfgemaakt aas) niet kon weerstaan.
Ook dit plaatje zou zo uit een "Rod & Reel" - het plaatselijke vissersboekje - kunnen komen, nietwaar?
Nu de herfst in aantocht is ben ik zo blij als een kind met Sinterklaas want dit is hét visseizoen bij uitstek.
Tot één van mijn volgende vis- of jachtverhalen. Dominique
Mijn zoon Jo wordt vandaag 28 en natuurlijk verdient ook hij de nodige aandacht én zijn plaatsje hier op mijn blog. Jammer natuurlijk dat we er niet bij kunnen zijn, maar in gedachten vieren we mee. De lekkere taart en het glaasje wijn moeten we helaas missen, maar Niki en ik houden er toch aan om - voor allen die in België jarig zijn en hun verjaardag zonder ons moeten vieren - op hun speciale dag een toast uit te brengen en een glaasje mee te drinken op hun gezondheid. Bij deze verjaardag van Jo is dat niet anders maar...over 3 jaar wonen we terug in België en vanaf dan zullen we weer op ieder feestje van de partij zijn !
Jo, we hopen dat je een hele fijne dag hebt. We wensen je via deze blog VAN HARTE PROFICIAT !!! En die drie dikke verjaardagzoenen komen eraan...SMAK...SMAK...SMAK !
Jullie weten toch wel dat wij hier een vogelvoederplaats hebben. En dat we daar ook een speciale fles aanhangen hebben om onze Hummingbirds (kolibries) te voederen. Die fles is niks meer of minder dan suikerwater. Alle 3 tot 4 dagen moet het water vervangen worden want door de warmte kunnen er microben in het water komen en daar kunnen de kolibries van sterven. Omdat ik het meestal ben die het water vervangt kennen die beestjes mij intussen al wel. Nu kreeg ik vorig jaar een email met een ppt (powerpoint). Daarin had een vrouw geprobeerd om de kolibries te voederen uit de hand. Een paar weken geleden kreeg ik van Christel (de zus van Dominique) diezelfde ppt opnieuw doorgestuurd. "Dat wil ik nu eigenlijk ook wel eens proberen" dacht ik bij het bekijken van de ppt, maar daar bleef het voorlopig bij. Vandaag echter, stuurde ik Niki naar buiten om de fles te halen zodat ik vers water erin kon doen. En hij had het lumineuze idee om eens te proberen of die kolibries zouden komen als hij de fles vasthield. En ja hoor...ze kwamen. Ik maakte een paar foto's door het venster, maar die zijn niet goed gelukt. Nadat Niki zo een tijdje bezig was, wilde ik het ook proberen. Dit keer hebben we er voor gezorgd dat Niki het fototoestel buiten had en hij maakte +/- 35 foto's van mij met de vogeltjes. Ik ga er een 5-tal bij dit verhaal zetten maar zonder commentaar...geniet ervan !
We zijn al eens speciaal naar Wendover gereden om deze man aan 't werk te zien (lees horen) en vandaag komt hij naar Salt Lake City voor een concert in open lucht in het Gallivan Center. Omdat we de vorige keer het concert zo goed vonden, gaan vandaag een aantal van de Internationals met ons mee. Dominique - dé concertganger bij uitstek - offert zichzelf graag op om helemaal vooraan te gaan staan, terwijl de rest van ons groepje verderop op het gras gaat zitten om te genieten zonder dat er geduwd en getrokken moet worden. Zijn gitaar - "Lucille" - heeft volgens mij al véél meer van de wereld gezien dan ondergetekende !
En dit stelletje "ouwe Blues-players" spelen hun ziel uit hun lijf om het publiek te verwelkomen. De meesten onder hen zijn, al sinds jaar en dag, hét instrumentale ensemble van 85-jarige "GROTE" meneer BB King.
Van ons gezelschap hebben we helaas geen foto's want Niki heeft het fototoestel vooraan aan het podium. Maar hij slaagt erin om schitterende foto's te maken van Mister BB King himself. Hier is hij dan...
Een gans uur houdt hij het vol om zijn publiek te boeien door het ene lied na het andere ten gehore te brengen. Tussendoor weet hij ook nog de mensen aan 't lachen te brengen met zijn talloze grappen. Hij is (volgens mijn bescheiden mening) een écht "grote" meneer hoor ! Chapeau dat hij op die leeftijd nog zo met zijn publiek begaan is en dat hij het zelfs nog aankan om op te treden. Vroeg of laat stopt hij ermee en dan is deze foto een heel mooie (misschien laatste ?) herinnering aan deze nog "levende legende van de Blues".
Dank je wel voor de prachtige foto's Niki ! Ingrid
Vandaag gaan we een wandelingetje (?!) maken op Snowbasin in gezelschap van Heidi (de nieuwe baas van Dominique). Bij aankomst kopen we eerst onze skipassen voor het nieuwe winterseizoen en daarna bekijken we de wandelkaart eens goed. We nemen de lift (Needles Express Gondola = roze lijn op onderstaande foto) van Earl's Lodge naar Needles Lodge om van daar helemaal naar de "ridge" (de top) van de berg te wandelen (zie zwarte lijn tot boven). Terug afdalen doen we tevoet. Je kan onze tocht volgen op onderstaande kaart (zwarte route bijgetekend naast de blauwe).
Onderweg gaan we wat foto's maken. Stel je voor dat we hier een Moose of een Mountain Lion of iets dergelijks zouden tegen komen. Als dat zou gebeuren willen we het natuurlijk documenteren. Zoals je kan zien is de natuur nog in volle pracht en praal maar er ligt ook nog altijd sneeuw...jawel (zie foto bovenaan rechts) !
En dan te bedenken dat hier niet gesproken wordt over "eeuwige sneeuw"...neen, dit zijn nog steeds restjes van de laatste sneeuwval in juni ! Dominique wil wel eens poseren in short, in de sneeuw.
Op de volgende foto zie je in de verte "Pineview Reservoir" (http://www.utah.com/ogden/pineview.htm), dé plek bij uitstek waar Niki zóóó graag gaat vissen met zijn collega/vriend Bill.
En dan zijn we er eindelijk ! Na een klim van ongeveer een half uur hebben we de top bereikt. Het was een steile, maar gelukkig niet al te moeilijke klim en we worden ruimschoots beloont voor de moeite ! Je ziet duidelijk The Great Salt Lake en Antelope Island. Dit plekje hier is nauwelijks een 4-tal meter breed.
En toen......wel toen viel ons fototoestel in panne en we hadden geen reservebatterij bij...jammer ! We kunnen van de afdaling geen foto's meer laten zien maar ik kan jullie verzekeren dat het een serieuze lange tocht was - van om en bij de 4 uren - om onze eindbestemming (terug in Earl's Lodge) te bereiken. Gelukkig voor ons zijn we geen beestjes tegen gekomen, anders hadden jullie ons toch niet geloofd want we zouden er geen "bewijzen" van hebben gehad ! We hebben er wél van genoten en gaan zeker terug voor een andere tocht !
Hieperdepiep Hoera voor onze Rob !! Het is vandaag zijn verjaardag en waarschijnlijk verwacht hij dit helemaal niet, maar ik wil hem toch graag eens heel persoonlijk in de bloemetjes zetten. Hij is de man van mijn dochter Joni en papa van onze kleindochter Lien. Jullie vinden dat misschien allemaal heel gewoon, maar Rob verdient het zeker en vast om hier op mijn blog eens een berichtje speciaal voor hem te lezen te krijgen. Voilà Rob, speciaal voor je verjaardag een dikke PROFICIAT, maar ook voor alle goeie zorgen voor Joni en Lien, een nog dikke "dank-je-wel-voor-alles-wat-je-doet-en-voor-wie-je-bent" !!!
Je bent een schat van een man en een graaggeziene schoonzoon !
We zijn opnieuw in het Yellowstone National Park omdat we vandaag het zuidelijke gedeelte van dit enorme park zullen doen. Het is nog behoorlijk vroeg als we het park binnenrijden en meteen krijgen we deze Elks (de vrouwelijke interpretatie van de rendieren van Santa Claus) te zien.
Wat verderop maken we foto's bij een waterval. Een toevallige toerist biedt aan om een foto van dit schone gezelschap te maken en dat laten we ons geen 2X vragen !
Tot onze grote verbazing komt er nog iemand bedelen om op de foto te mogen. Terwijl deze "chipmunk" zoals men die beestje hier noemt, braafjes blijft zitten, maakt Dominique onderstaande foto. Alle toeristen komen één voor één naar ons toegewandeld (want niemand wil het beestje opschrikken) en als een heus fotomodel poseerd onze Knabbel (of is't Babbel ?) tot iedereen voldoende foto's heeft en dan gaat hij er weer vandoor.
Na de fotosessie gaan we verder en komen bij een héél grote warmwaterbron. Ook hier moeten we uiteraard op de wandelpaden blijven want het ziet er dan misschien allemaal heel mooi uit en het water is kristalhelder (kijk...je ziet de bodem !) maar het heeft kooktemperatuur en dus is voorzichtigheid geboden.
Eén van de trekpleister in dit gebied is deze "Grand Prismatic Spring". Rondom de bron - die 75m op 90m is en die 49m diep heeft - zien we een oranjekleurige boord. We denken dat de bodem wel zeer ijzerhoudend moet zijn, maar we zijn mis. De oranje kleur komt van bacteriën die aan de rand van het water leven omdat daar het water het meest afgekoeld is. De bron heeft een constante temperatuur van 85°C.
Om een hele mooie foto (zoals je die in de boekjes kan zien) van deze Prismatic Spring te kunnen maken worden we aangeraden een wandeling te maken naar hoger gelegen gebied. We laten ons vertellen dat we vandaag dé meest ideale weersomstandigheden hebben voor die foto's en wandelen is één van onze hobby's dus gaan we op weg...op zoek naar beeldmateriaal. Op de foto zie je in de verte mensen rond de bron op houten wandelpaden gaan. En wij...wij worden beloont met dit...
Van de Grand Prismatic Spring gaat het verder naar de "Old Faithful", de grootste geiser die het domein rijk is. Om de 60 tot 80 minuten blaast deze geiser een stoomstraal - die tot 56 meter hoog kan zijn - de lucht in. Bij zo'n uitbarsting - die gemiddeld 1,5 tot 6 minuten kan duren - kan er tot 32.000 liter kokend water uitgespuwd worden ! Net als de Grand Prismatic is deze Old Faithful dé trekpleister van Yellowstone.
We hebben nu al geisers gezien...we hebben ook al de Grand Prismatic gezien en nu komen we aan de moddervulkanen. Die vulkanen zijn niet meer of niet minder dan grote stinkende modderpoelen waar we een paar foto's maken om daarna zo vlug mogelijk te vertrekken. BAH, BAH en nog eens BAH !!! Jeetje...wat een stank ! Je houdt het niet voor mogelijk !!! Rotte eieren zijn er een kleinigheidje tegen...
Deze kleine jongen heet "Dragons Mouth" (Drakenmond). Door een speling van de natuur, het kolkende water en de ondergrondse gangen en holen geeft deze grot de indruk dat er een écht draak in woont. Jammer dat ik hier op mijn blog geen geuren en geluiden kan bijzetten...
Na Yellowstone rijden we richting Jackson - een stadje te zuiden van het "Grand Teton National Park" - waar we de laatste nacht gaan slapen voor we weer naar huis rijden. Zoals gewoonlijk maken we bij het binnenrijden van één van de Nationale parken altijd eerst een foto...
Het wordt avond en we zijn moe, maar vanuit een ooghoek zie ik - als we een rivier oversteken - een raar, dik, vet dier dat sterk lijkt op een enorm grote rat ! Ik schrik me te pletter maar vraag Niki tóch maar eens rechtsomkeer te maken. Ik wil weten wát dat ding was dat ik daar zag. Blijkt nu dat we héél veel geluk op onze weg tegenkomen want wat we zien is een bever en dat beestje laat zich maar zelden zien.
We hebben weer een dagje van veel ervaringen erop zitten en verlangen nu toch wel naar ons bedje. Omdat het onze huwelijksverjaardag is heeft Dominique een super-de-luxe-met-alles-erop-en-eraan-kamer geboekt.
Je kan je wel voorstellen dat het super-romantisch geweest is zeker ? Iets waar ik écht niet verder over uit kan/wil wijken ? Wel...laat ik het zo stellen...dát is voor ons een weet en voor jullie een gok !
Als Winnie en Co veilig en wel door de douane zijn en wij terug thuis zijn, valt het ons op hoe stilletjes het wel is in huis. Om het gemis een beetje te verzachten, maar vooral omdat we maandag 1 augustus onze 8ste huwelijksverjaardag vieren, besluiten we "Yellowstone" - een National Park ten noorden van ons - te gaan bezoeken. Vrijdag 29 juli rond 3pm vertrekken we voor een lange rit van ongeveer 350 miles (of 565 km) waar we zo'n 6u zullen over doen om er te raken. Voor de terugrit verkiezen we te rijden via Jackson en dat ligt onder een ander National Park "Grand Teton". Op één weekend zullen we er in slagen maar liefst 4 staten te passeren : Utah, Idaho, Montana en Wyoming, dus...op naar dit cowboystadje...Yellowstone !
Het bijna 9000 vierkante kilometer grote park (waar het zelfs in hartje zomer kan sneeuwen !) is het oudste National Park ter wereld en bestaat sinds 1 maart 1872. In 1978 werd het op de werelderfgoedlijst van UNESCO geplaatst. Als ik al die informatie te lezen krijg ben ik "in de wolken" en "overgelukkig" dat we dát niet allemaal tevoet moeten gaan doen ! Wie de film "2012" al gezien heeft zal dit park ongetwijfeld herkennen. De film is in dit gebied opgenomen, gaat over "het einde van de wereld" en wat er zou kunnen gebeuren indien deze dunne aardkorst het vroeg of laat zou begeven. We lopen hier op één gigantische grote vulkaanmond met héél veel geisers en warmwaterbronnen zoals deze. Je ziet de stoom achter mij uit de grond ontsnappen en als je goed kijkt zie je ook hoe het water "kookt" (letterlijk !).
Iedere geiser, ieder bronnetje, ieder plekje heeft zijn naam gekregen. Wat dacht je van "Painters Pot"
Zie je hoe diep dit "plasje" wel is ? Neen...eigenlijk zie je het net niét. Het water is héél helder maar oh, zo gigantisch diep dat er geen eind aan komt...De ontsnappende stoom maakt het broeierig heet en vochtig.
In dit Yellowstone kan je uren en uren wandelen door de bossen, over plassen, langsheen geisers en bronnen en alles staat netjes uitgelegd en aangegeven. Je mag wel de wandelpaden niet verlaten.
Een foto als deze zou nét zo goed in Turkijke genomen kunnen worden. Deze plek lijkt enorm veel op "Pamukkale" (vertaald uit het Turks is dat "kasteel van katoen"). Ginder zijn dat grote, sterk kalkhoudende, warmwater terrassen (+/-35°) die ten noorden van Denizli in Turkijke liggen (zie wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Pamukkale). En hier in Yellowstone vindt je die dus ook
%
In het visitors center krijg je voldoende uitleg en worden er begeleide wandelingen met gidsen georganiseerd. Kinderen krijgen een map met uitleg en een spelletje ivm Yellowstone. Zij moeten noteren welke dieren ze waar gezien hebben, welke vlakte ze doorkruist hebben, op een kaart aanduiden waar ze gewandeld hebben en nadat zij de ganse dag op pad zijn geweest volgt er een kleine kwis. Slagen ze, dan worden ze beloond met hun nieuwe titel. Vanaf dan zijn zij echt "Yellowstone Rangers". Er wordt écht wel werk gemaakt om kinderen te sensibiliseren en da's maar goed ook ! Men wil de natuur zoveel mogelijk respecteren en onderhouden en voor de jan-met-de-pet-toerist zou het best ook wel eens héél gevaarlijk kunnen worden als die oog in oog komt te staan met beren, wolven, mountain lions (poema's) en/of bizons zoals deze.
We rijden weer een stukje verder en dan zien we een bosbrand...oeijejoeijejoei...als dát maar goed komt !! Gelukkig is het één van de gecontroleerde bosbranden.
Die worden soms veiligheidshalve aangestoken nét óm de natuur te beschermen. Ze willen een herhaling van de grote bosbranden in 1988 écht wel proberen te voorkomen ! De 1ste bosbrand (een blikseminslag op 24 mei 1988) was nog dezelfde dag onder controle mede door een natte lente. Niemand kon toen verwachten dat de zomer zóó erg droog zou worden dat er maar liefst in totaal 50 bosbranden uitbraken. Die branden werden op hun beurt aangewakkerd door felle winden van 80 miles (129km) per uur. Hierdoor ging maar liefst 321.272 hectaren natuur in rook en vuur op. Met z'n 25.000 mannen en vrouwen waren ze om deze branden te blussen. Op 11 september kwam de eerste sneeuwval, maar zelfs onder dat wit tapijtje blééf het vuur verder smeulen. Dat duurde nog tot eind november. Vandaag zie je nog steeds restanten van die brand...de natuur heeft zich nog altijd niet volledig hersteld en dat zal ook nog effe duren...jammer !
Hier en daar zie je toch wel dat het terug de goeie richting opgaat. Op onze rit passeren we enorm grote, glooiende weilanden met miljoenen gele bloemen...
.
En deze foto vind ik nu zelf de moeite waard om hier een plekje te krijgen.
We hebben bijna de halve wereld afgewandeld. Wat ??? Jullie lachen ermee ??? Ik heb wel hét bewijs ervan hoor ! Kijk maar...ik ben tevoet...en ik sta halfweg tussen de Equator (Evenaar) en de Noordpool ! Voilà...en zeg nu nog maar eens dat het niet waar is of dat ik zomaar wat zit te verzinnen hé !
Van waarschuwing als deze krijgen we het alletwee van "op onze heupen". Is dat nu écht nodig dat die borden hier staan ? Wie krijgt het nu in zijn hoofd om wilde dieren zo dicht te benaderen ???
Juist ja...Dominique ! "Een gewaarschuwd man is er 2 waard" zegt het spreekwoord dus hij kan maar beter uitkijken wat hij doet ! Niet voor niets dat ze er staan, maar je verwacht geen "wild" in het centrum van een stadje...
We zijn er al de ganse dag over bezig geweest en net vóór we het park verlaten voor vandaag worden we beloond voor de moeite ! We krijgen een beer te zien...wat een snoezelig, lief ding (vanuit de verte gezien !).
Als hij (of zij ?) ons in de gaten krijgt is't uit met de pret. Hij gaat er van door en wil niet langer op de foto ! We hadden nog thans lekker snoepjes bij (of zijn wij het snoepje ?). We laten de beer voor wat hij is en houden het ook voor bekeken voor vandaag. Morgen is er nog één en ander te beleven.
Wat hebben we nog meer gedaan met ons bezoek ? Wel...na Antelope Island en een verkwikkende nachtrust ging het sight-seeing-verhaal verder in Salt Lake City uiteraard !!! Eerst haltes waren "The Capitol"
en Temple Square dat we met een gids bezochten (maar daar heb ik al genoeg foto's van gepost). Daarna gingen we naar het Make-A-Wish-huis. Vrijwilliger zijn voor deze organisatie in België is wel effe een ietsiepietsie anders dan hier in de States. Winnie kwam ogen te kort om alles in zich op te nemen. Ze wilde zoveel mogelijk ideetjes opdoen om na haar thuiskomst, in België misschien één en te ander veranderen. Samen met dochter Lauren wilde ze hier een foto als bewijs dat ze er wel degelijk geweest is !
We kuierden langsheen de muur vol met wonderlijke verhalen van volbrachte wensen. De ene wens al mooier, maar ook tastbaarder en emotioneler dan de andere. Kippevel momenten !
Deze sterren zijn stille getuigen van volbrachte wensen. Ieder wenskind mag - mits een heuse ceremonie - haar/zijn glazen sterretje omhoog mag hijsen en die sterren zullen daar nu voor altijd blijven hangen...
Eten deden we voor de verandering eens op z'n "Belgisch" met frieten van de enigste échte Belgische frituur die Utah rijk is ! De Brugse uitbater is een gewezen Sabena-piloot die z'n job opgaf om hier frieten te komen bakken. Zijn zaakje heet heel toepasselijk..."Bruges" en hij verkoopt er frieten en "The real Belgian Wafels". Wat we in de Belgische frituren een "mitrailette" noemen heet hier "a machine-gun" en in de winter (vanaf oktober) kan je er "stoofvlees met frieten" oftewel "fries and stew" krijgen. Alleen bereid hij zijn "stew" met Guinness bier en dát mogen die Mormonen dan wél eten omdat de alcohol er uitgekookt is (zeggen ze...).
We deden nog een paar schoenwinkels waar Lauren meteen "haar" schoentje gevonden had !
Andreas kon het kattekwaad niet laten, zelfs niet in de winkel. Hij probeerde die stilletto's ook uit en trokt daarbij de meest lachwekkende gezichten. Ons fotomodel in spé...
We mochten toch onze mannen ook niet vergeten hé ! Onderweg naar huis wilden ze een pintje gaan drinken en Niki weet als de beste waar je die zo groot mogelijk en zo goeie koop mogelijk kan versieren. Als ze dit pintje uithebben zullen ze er weer wel tegen kunnen zeker ? Allez...voor effe dan toch !
De volgende dag is het "koekenbak"...letterlijk ! Toen wij in mei bij onze vrienden logeerden heeft Lauren al gevraagt om samen koekjes te bakken. Tijdsgebrek heeft destijds roet in 't eten gestrooid, maar we hebben het goedgemaakt. De kids leefden zich uit en creërden échte meesterstukjes...té mooi om op te eten.
Die namiddag zijn zij naar het zwembad geweest. Ik kon niet mee omdat ik op een farewell van één van onze families moest zijn. Ik haalde hen in de vooravond weer op en blijkbaar hadden ze het helemaal naar hun zin gehad. Diezelfde avond waren we uitgenodigd bij onze Nederlandse vrienden Lia & Wouter.
En natuurlijk kwamen we dan op een gegeven moment aan alweer die "laatste" avond. We namen hen mee naar een Japans restaurant. Het is in dit restaurant de gewoonte dat de kok een aantal stukjes vlees, kip of vis apart houdt...dat doet hij natuurlijk express, maar Andreas kon zijn plezier niet op toen bleek dat die kok het bepaalde stukje scampi rechtstreeks in zijn mond probeerde te flikkeren...
Nog een laatste sfeer foto op ons terras en dan op tijd in bed. De volgende morgen was het uit met de pret...de vakantie voorbij...tijd om terug naar huis te gaan...We zullen hen gaan missen, zoveel is zeker !!!
En daar gingen ze dan. Nog even aanschuiven om door de douane te gaan, nog gauw een laatste foto, de laatste groetjes, een laatste dikke knuffel, kussen (én tranen) en toen...waren ze weg...foetsie...
Lieve vrienden, als jullie al maar voor de helft zoveel genoten hebben van jullie verblijf als wij van jullie komst, weten we dat het goed geweest is ! We hopen dat jullie we-komen-nog-eens-terug-plannen ook werkelijkheid worden. Weet dat we jullie gezelschap, vriendschap en aanwezigheid erg gewaardeerd hebben.
Veilige en behouden reis terug naar België, Ingrid
Het is de hoogste tijd dat ik jullie eens een beetje informeer hoe de laatste week op Amerikaanse bodem voor onze Belgische vrienden geweest is. Maar omdat het zo'n drukke week geweest is heb ik dat samengevat in 2 verhalen. Zoals eerder vermeld hadden we op donderdag 21 juli onze picknick en normaal gezien zouden Winnie & Co daarvoor terug hier zijn van hun rondreis door Californië. Maar er viel voor hen zóveel te beleven dat ze pas vrijdagnamiddag terug hier geraakten...(tja...ze waren dan ook met vakantie hé !). Vanaf zaterdag 23/7 was het onze beurt om hen op sleeptouw te nemen en hen "onze" omgeving te laten zien.
Eén van de eerste haltes op het programma is deze waterval. Misschien lijkt het niet zo spectaculair op foto, maar in 't écht is die toch wel héél groot hoor ! Vooral in de winter - als al dat water bevroren is en er veel sneeuw ligt - is die nog mooier, maar voor die foto's ga ik nog wel eens terug naar deze plek.
Daarna is het tijd om de innerlijke mens aan te sterken en waar kan je dat nu beter doen dan in een restaurant ("The Prairie Schooner") dat je de indruk geeft alsof je buiten rond het kampvuur, in een huifkar zit te eten. De sfeer van het vroegere (maar ooh zo bekende) "Wild West" - dat iedereen natuurlijk kent uit de cowboys- en indianenfilms met John Wayne - laat hier niks te wensen over en er staat voor ieder wat wils op het menu. Een overheerlijke, oerechte Amerikaanse Steak (mét frietjes uiteraard !) gaat er écht wel in hoor !
Zondag 24 juli gingen we naar Park City. Deze stad is bekend owv. de Olympische Winterspelen 2002.
In één van de winkels werd het de kids allemaal een beetje té mooi voorgeschoteld. Ze konden ze hun ogen nauwelijks geloven bij het zien van al dat lekkers. De gekarameliseerde appels op een stokje in alle kleuren en maten spraken dan ook gigantisch tot de verbeelding van Andreas.
En met deze schone Moose wilden ze alletwee wel eens op op de foto...
En van Park City reden we verder naar Snowbasin waar we het skiresort bezochten (www.snowbasin.com)
Toen we bij de oude (en tevens enigste) farm op het eiland aankwamen, besloten Werner en Andreas dat ze de bizons een beetje korterbij wilden gaan bekijken. Intussen bleven Winnie, Lauren, Niki en ik rondhangen op de farm. Lauren voelde zich helemaal in haar element als ze een "cowgirl" wilde imiteren. Bovenop haar (houten) paard staande, probeerde ze een al even houten koe (of is't een stier ?) te vangen !
De mooiste en meest spectaculaire foto's maak je natuurlijk bij zonsondergang.
Eens het avond begon te worden, kwamen de bewoners van het eiland tevoorschijn. Ze hadden honger en gaan op zoek naar eten en een plaatsje om te slapen. Eerst kwamen de Pronghorn Antelopen over de straat gewandeld en een beetje verder zagen we ook nog enkele verdwaalde bizons.
Een avond als deze sluit je natuurlijk af met een PRACHTIGE zonsondergang...
We hebben nog maar 3 dagen en dan vertrekt ons bezoek weer terug naar huis, maar er staat nog zovéél op het programma dat ik denk dat we tijd te kort zullen hebben om hen alles te laten zien. Dus nu maar vlug naar huis, eten en dan bed in, want de volgende dag is ook weer al helemaal gevuld !
Met de moed in onze schoenen, maar met veel lef en overtuiging hebben we - na het slechte nieuws over Patrick - geprobeerd om onze gasten zo goed mogelijk te ontvangen op onze jaarlijkse picknick ter gelegenheid van de Belgische Nationale Feestdag (alhoewel ik eerlijk moet toegeven dat het absoluut niet gemakkelijk was !). En net zoals vorig jaar (wat zeg ik...nog méér dan vorig jaar !) kwamen onze gasten toe met zeteltjes, dekens, eten enz. In totaal hebben we 95 mensen mogen verwelkomen (58 volwassenen en 37 kinderen !). Onze poging om van dit feest een traditie te maken, lijkt te lukken...
En net zoals vorig jaar hebben we ook dit jaar enkele spelletjes op het programma staan. Kwestie van de "belhamels" van ons gezelschap op sleeptouw te nemen en de "kijklustigen" te entertainen. We hebben hen opgedeeld in 4 groepen : 5 mannen, 5 vrouwen, 5 meisjes en 5 jongens. Ze moeten het tegen mekaar opnemen met zaklopen. De groepen die als 1 en 2 eindigen zullen het in het volgende spel tegen mekaar opnemen.
Spel nr. 2 is een beetje moeilijker en het zijn de 5 vrouwen die het moeten opnemen tegen de 5 mannen. Dit spel is een behendigheidsspel, maar er komt ook wel snelheid aan te pas. Met een balletje op een lepeltje moeten ze van de ene kant van het gazon naar de andere kant lopen. Het balletje mogen ze natuurlijk niet verliezen anders moeten ze opnieuw beginnen. Aan de overkant van het gazon liggen 5 kledingsstukken op de grond. Eén voor één moeten ze één extra kledingsstuk (een muts, een zwembrilletje, een sjaal, een schort en motohandschoenen) bij aantrekken, teruglopen en verder geven aan de volgende deelnemer. De ploeg die nu het snelst alle 5 zijn deelnemers én de kledingsstukken over de finish-lijn heeft is gewonnen. Op onderstaande foto zie je Luis (Portugal) aan 't werk. Jongens...wat is hij geconcentreerd !!!
Maar ook de dames doen hun uiterste best en willen duidelijk winnen. Onze "nieuwe" Belgische (Heidi), moet zich een beetje bewijzen. 't Is per slot van rekening toch een Belgisch feestje hé... Hoe zeer Marcel (Nederland) het ook probeerd, hij krijgt haar niet uit haar concentratie ! Goed zo...nu weten die mannen meteen ook "welk vlees ze hier in de kuip hebben".
En ja hoor...het zijn de dames die het 2de spel winnen. Wat de deelnemers nog niet weten is dat er ook nog een 3de en laatste spel is - waarin ze het tegen mekaar moeten gaan opnemen - om uit te maken wie de uiteindelijke winnaar van vandaag wordt en wie er met de "hoofdprijs" (een giftcard van $10) naar huis gaat. Met een pen aan een touwtje, vastgespeld op hun rug, staan ze in een kring. Achter hen staat een fles die voor de helft gevuld is met water. De clou van het spel is om zo vlug mogelijk de pen in de flesopening te laten zakken tot in het water. Zoals te verwachten, wordt er natuurlijk heel wat gelachen ! Onderstaand foto is de Griekse Christina, maar wat ze ook probeerd, het lukt haar niet...
Voor de Portugese Filipa was het blijkbaar een ietsiepietsie gemakkelijker.
Uiteindelijk is het de Belgische Heidi die als grote winnaar de giftcard in ontvangst mag nemen, tot grote eer en glorie van alle aanwezige Belgen die maar wát fier waren op "hun" Heidi ! Alleen wel jammer natuurlijk dat ik nét dáárvan geen foto heb...
Op zo'n picknick (maar ook op alle andere feestjes) brengt iedereen iets mee om te eten. Dat maakt het voor ons alleen maar gemakkelijker want nu hoeven wij alleen maar te zorgen voor voldoende drank. En zoals je kan zien op deze foto is er écht wel eten genoeg voor iedereen (én voor 's anderendaags ook nog !).
Belgen zijn Belgen en feesten kunnen ze als de besten ! Voor Rudi (links in beeld) en zijn gezin is het meteen ook het laatste feestje en hij wil in schoonheid eindigen dus heeft hij voor champagne gezorgd !
Kleine Béatriz van Portugal had een paar weken geleden hoorde dat wij een picknick organiseerden. Nu had ze in haar klasje het liedje "going to the picnic" geleerd en ze wilde dat graag met ons zingen, maar niemand kende dat lied. Mama Filipa bracht dan maar een aantal teksten mee en Béa geeft aan hoe het moet. Ook haar kleinere broertje Vasco kent het lied ! Zij hebben natuurlijk géén spiekbriefje nodig !!
Wat zou een Belgen-feest nu zijn zonder bijbehorende Belgen-foto ? Met z'n 18-nen zijn we en er is heel wat "aarde aan de dijk" nodig geweest eer we die allemaal bij mekaar hadden. Dit unieke plaatje wil ik jullie zeker niet onthouden ! Alleen jammer dat onze andere Belgische vrienden (onze logees Winnie, Werner, Lauren en Andreas) er niet zijn, anders waren we met z'n 22-en geweest ! Maar zij zijn nog steeds aan 't rondtouren ergens in Californië. Ze hebben ons wel laten weten dat ze zaterdag terug zullen zijn.
Nog één foto wil ik jullie laten zien. Het is er eentje van 2 goeie vrienden Luis (Portugal) en François (België). De uitspraak "als de wijn is in de man, is de wijsheid in de kan" is er eentje die hier zéér zeker op z'n plaats is en dat merk je meteen als je het plaatje goed bekijkt.
Natuurlijk zijn er altijd mensen die blijven "plakken". En meestal zijn het dezelfden. Net als vorig jaar zijn het ook dit jaar weer de Grieken Dimitrios en Christina die ons gezelschap houden tot 1:15am. Tegen 1:30am liggen we dan eindelijk in ons bed, maar het wordt een korte nacht want het is nog maar donderdag. Niet dat Niki er vroeg uit moet om te gaan werken, maar we hebben een afspraak om 8am. Het is dé grote dag voor Anja en Marcel want ze vertrekken definitief naar Nederland en we gaan nog één keertje samen ontbijten. Op deze manier kunnen we afscheid nemen van mensen die ons nauw aan 't hart liggen.
Al bij al is het tóch nog een geslaagd feestje geworden !
Vandaag hebben we onze gebruikelijke traditionele 21 juli picknick. Binnen een paar uurtjes verwachten we zo'n 80 tot 90 personen. Maar zowel Niki als ik hebben zojuist een zeer verontrustend emailtje gekregen. Mensen die met Dominique samenwerkten in Kleine Brogel, maar ook in Brussel vragen ons in die email om aub DRINGEND met één van hen contact op te nemen...Die email niet goedbegrijpende, wacht ik tot Niki thuis is. Zodra hij binnenkomt neemt hij de telefoon en dan krijgen we iets te horen waar we alle 2 helemaal ondersteboven van zijn...Onze vriend Patrick "Angel" Engelen is plots overleden. Het enigste dat ik kan bedenken is : "dat kan toch niet...zoiets kan toch niet "zomaar" gebeuren..." Maar het is wél waar...onze vriend - waar we 3 juni samen nog een pintje mee zijn gaan drinken - is er niet meer ! Deze foto staat al op dit blog, maar ik heb er nu de 2 dikke vrienden uitgehaald...Niki & Patrick, zoals het nooit meer zal zijn...
Een paar dagen later krijgen we -opnieuw via email - dit overlijdensberichtje binnen en dat maakt het nu natuurlijk allemaal wel héél erg "écht". We zijn er kapot van en kunnen het nog steeds niet vatten...
En dan valt er mij iets te doen waarvan ik nooit gedacht had dat ik het zou moeten doen. Net zoals voor mijn neef Patrick (overleden tijdens onze vakantie in Mexico) maak ik ook nu een kaartje voor onze vriend Patrick. Het valt me zóó erg moeilijk, maar het moet. We willen aan zijn kinderen, zijn familie en aan zijn vriendin Marleen - ook van op afstand - onze steun en medeleven betuigen.
Lieve, lieve Patrick, we weten dat je niet zou willen dat we ons feestje hiervoor zouden annuleren, dus doen we het ook niet. We weten dat je er graag bijgeweest zou zijn, dus dragen we dit feestje op aan jou, die altijd wel te vinden was voor een feestje...ons "feestbeest". Help jij ons nu maar door een paar moeilijke uurtjes want feesten terwijl je vanbinnen kapot gaat van verdriet is niet gemakkelijk. Lieve vriend...ik hoop dat het je voortreffelijk gaat, daar waar je nu bent ! We zeggen geen "vaarwel" maar wel "tot ziens"...
Voor de 2de keer op een paar dagen tijd zijn we terug naar de luchthaven geweest voor ons bezoek. Ik heb jullie al verteld over Werner, Winnie, Lauren & Andreas toen we in België waren. We hebben die 2 weekjes bij hen kunnen logeren en als "dank-je-wel-van-onze-kant" komen zij nu bij ons op vakantie !
Meteen als we wegrijden uit de luchthaven zien we een auto met een wel heel speciale nummerplaat. Ik zorg dan ook snel dat ik dáár een foto van kan maken (alhoewel dat écht niet gemakkelijk is in een rijdende auto 's nachts op de autostrade en een nummerplaat die reflecteert...)
Hun verblijf hier begint al goed als ze de volgende dag gaan winkelen. Iets dat voor ons héél gewoon en normaal geworden is, valt hen natuurlijk meteen op. Of wat dacht je van deze heerlijk broodjes ? Het beleg is idd GIGANTISCH dik ertussen gelegd ! Dit is een stuk van een "gewoon" frans brood. Maar goed dat het hier geen oorlog is want van deze hoeveelheid kan je een ganse week leven...
Ook de taartjes liegen er niet om...alle mogelijk kleuren worden gebruikt, want het moet er allemaal zo aantrekkelijk (???) mogelijk uitzien om verkocht te kunnen worden. Jawadde...
Als we bij de "Hobby Lobby" toekomen geloven ze hun eigen ogen niet ! Ik heb het al wel eerder verteld, maar je moet het met je eigen ogen zien om het te geloven natuurlijk...hier is het "Christmas in July" !
In de sportwinkel ernaast kan Andreas kan zich helemaal uitleven in deze "baseball-outfit"...just echt.
Na deze - voor hen ongewone, drukke winkelbezigheid - en hun eerste indrukken van de States, genieten we met z'n allen op ons terras van het gezelschap, een lekker wijntje, een prachtige zonsondergang én het zicht op deze knappe man tegen de achtergrond van "onze" mooie bergen...
Daar komen de verhalen van wat ze gezien en meegemaakt hebben pas goed los. Ze zijn blij dat ze er zijn en dat we zijn gaan winkelen, want het was écht wel de moeite. Morgen gaan ze een auto huren en dan gaan ze een 10-tal dagen er op uit trekken en gaan ze rondtoeren in Californië. Groot gelijk hebben ze...als je zover reist MOET je er gewoon van profiteren om zoveel mogelijk gezien te hebben ! Zo gezegd zo gedaan en de mannen krijgen de eer en het genoegen om - het voertuig dat hen veilig en wel, van én terug naar hier zal brengen - uit te proberen terwijl Winnie vanuit onze auto een foto maken van onze mannen.
Zoals jullie wellicht al wel begrepen hebben is dit een verhaal geweest over een aantal dagen. Gisteren zijn onze logeés vertrokken en meteen is het al vreemd en stil in huis zonder hen. We wensen hen een geweldige rondrit en hopen dat ze binnenkort veilig en wel hier terug voor de deur staan. We verwachten hen in ieer geval terug vóór 21 juli want dan hebben wij onze jaarlijkse picknick in onze tuin ! En dat verhaal komt er kort na het feestje wel aan...maak je maar geen zorgen...ik hou jullie op de hoogte !
