Vandaag gaan we een wandelingetje (?!) maken op Snowbasin in gezelschap van Heidi (de nieuwe baas van Dominique). Bij aankomst kopen we eerst onze skipassen voor het nieuwe winterseizoen en daarna bekijken we de wandelkaart eens goed. We nemen de lift (Needles Express Gondola = roze lijn op onderstaande foto) van Earl's Lodge naar Needles Lodge om van daar helemaal naar de "ridge" (de top) van de berg te wandelen (zie zwarte lijn tot boven). Terug afdalen doen we tevoet. Je kan onze tocht volgen op onderstaande kaart (zwarte route bijgetekend naast de blauwe).
Onderweg gaan we wat foto's maken. Stel je voor dat we hier een Moose of een Mountain Lion of iets dergelijks zouden tegen komen. Als dat zou gebeuren willen we het natuurlijk documenteren. Zoals je kan zien is de natuur nog in volle pracht en praal maar er ligt ook nog altijd sneeuw...jawel (zie foto bovenaan rechts) !
En dan te bedenken dat hier niet gesproken wordt over "eeuwige sneeuw"...neen, dit zijn nog steeds restjes van de laatste sneeuwval in juni ! Dominique wil wel eens poseren in short, in de sneeuw.
Op de volgende foto zie je in de verte "Pineview Reservoir" (http://www.utah.com/ogden/pineview.htm), dé plek bij uitstek waar Niki zóóó graag gaat vissen met zijn collega/vriend Bill.
En dan zijn we er eindelijk ! Na een klim van ongeveer een half uur hebben we de top bereikt. Het was een steile, maar gelukkig niet al te moeilijke klim en we worden ruimschoots beloont voor de moeite ! Je ziet duidelijk The Great Salt Lake en Antelope Island. Dit plekje hier is nauwelijks een 4-tal meter breed.
En toen......wel toen viel ons fototoestel in panne en we hadden geen reservebatterij bij...jammer ! We kunnen van de afdaling geen foto's meer laten zien maar ik kan jullie verzekeren dat het een serieuze lange tocht was - van om en bij de 4 uren - om onze eindbestemming (terug in Earl's Lodge) te bereiken. Gelukkig voor ons zijn we geen beestjes tegen gekomen, anders hadden jullie ons toch niet geloofd want we zouden er geen "bewijzen" van hebben gehad ! We hebben er wél van genoten en gaan zeker terug voor een andere tocht !
Hieperdepiep Hoera voor onze Rob !! Het is vandaag zijn verjaardag en waarschijnlijk verwacht hij dit helemaal niet, maar ik wil hem toch graag eens heel persoonlijk in de bloemetjes zetten. Hij is de man van mijn dochter Joni en papa van onze kleindochter Lien. Jullie vinden dat misschien allemaal heel gewoon, maar Rob verdient het zeker en vast om hier op mijn blog eens een berichtje speciaal voor hem te lezen te krijgen. Voilà Rob, speciaal voor je verjaardag een dikke PROFICIAT, maar ook voor alle goeie zorgen voor Joni en Lien, een nog dikke "dank-je-wel-voor-alles-wat-je-doet-en-voor-wie-je-bent" !!!
Je bent een schat van een man en een graaggeziene schoonzoon !
We zijn opnieuw in het Yellowstone National Park omdat we vandaag het zuidelijke gedeelte van dit enorme park zullen doen. Het is nog behoorlijk vroeg als we het park binnenrijden en meteen krijgen we deze Elks (de vrouwelijke interpretatie van de rendieren van Santa Claus) te zien.
Wat verderop maken we foto's bij een waterval. Een toevallige toerist biedt aan om een foto van dit schone gezelschap te maken en dat laten we ons geen 2X vragen !
Tot onze grote verbazing komt er nog iemand bedelen om op de foto te mogen. Terwijl deze "chipmunk" zoals men die beestje hier noemt, braafjes blijft zitten, maakt Dominique onderstaande foto. Alle toeristen komen één voor één naar ons toegewandeld (want niemand wil het beestje opschrikken) en als een heus fotomodel poseerd onze Knabbel (of is't Babbel ?) tot iedereen voldoende foto's heeft en dan gaat hij er weer vandoor.
Na de fotosessie gaan we verder en komen bij een héél grote warmwaterbron. Ook hier moeten we uiteraard op de wandelpaden blijven want het ziet er dan misschien allemaal heel mooi uit en het water is kristalhelder (kijk...je ziet de bodem !) maar het heeft kooktemperatuur en dus is voorzichtigheid geboden.
Eén van de trekpleister in dit gebied is deze "Grand Prismatic Spring". Rondom de bron - die 75m op 90m is en die 49m diep heeft - zien we een oranjekleurige boord. We denken dat de bodem wel zeer ijzerhoudend moet zijn, maar we zijn mis. De oranje kleur komt van bacteriën die aan de rand van het water leven omdat daar het water het meest afgekoeld is. De bron heeft een constante temperatuur van 85°C.
Om een hele mooie foto (zoals je die in de boekjes kan zien) van deze Prismatic Spring te kunnen maken worden we aangeraden een wandeling te maken naar hoger gelegen gebied. We laten ons vertellen dat we vandaag dé meest ideale weersomstandigheden hebben voor die foto's en wandelen is één van onze hobby's dus gaan we op weg...op zoek naar beeldmateriaal. Op de foto zie je in de verte mensen rond de bron op houten wandelpaden gaan. En wij...wij worden beloont met dit...
Van de Grand Prismatic Spring gaat het verder naar de "Old Faithful", de grootste geiser die het domein rijk is. Om de 60 tot 80 minuten blaast deze geiser een stoomstraal - die tot 56 meter hoog kan zijn - de lucht in. Bij zo'n uitbarsting - die gemiddeld 1,5 tot 6 minuten kan duren - kan er tot 32.000 liter kokend water uitgespuwd worden ! Net als de Grand Prismatic is deze Old Faithful dé trekpleister van Yellowstone.
We hebben nu al geisers gezien...we hebben ook al de Grand Prismatic gezien en nu komen we aan de moddervulkanen. Die vulkanen zijn niet meer of niet minder dan grote stinkende modderpoelen waar we een paar foto's maken om daarna zo vlug mogelijk te vertrekken. BAH, BAH en nog eens BAH !!! Jeetje...wat een stank ! Je houdt het niet voor mogelijk !!! Rotte eieren zijn er een kleinigheidje tegen...
Deze kleine jongen heet "Dragons Mouth" (Drakenmond). Door een speling van de natuur, het kolkende water en de ondergrondse gangen en holen geeft deze grot de indruk dat er een écht draak in woont. Jammer dat ik hier op mijn blog geen geuren en geluiden kan bijzetten...
Na Yellowstone rijden we richting Jackson - een stadje te zuiden van het "Grand Teton National Park" - waar we de laatste nacht gaan slapen voor we weer naar huis rijden. Zoals gewoonlijk maken we bij het binnenrijden van één van de Nationale parken altijd eerst een foto...
Het wordt avond en we zijn moe, maar vanuit een ooghoek zie ik - als we een rivier oversteken - een raar, dik, vet dier dat sterk lijkt op een enorm grote rat ! Ik schrik me te pletter maar vraag Niki tóch maar eens rechtsomkeer te maken. Ik wil weten wát dat ding was dat ik daar zag. Blijkt nu dat we héél veel geluk op onze weg tegenkomen want wat we zien is een bever en dat beestje laat zich maar zelden zien.
We hebben weer een dagje van veel ervaringen erop zitten en verlangen nu toch wel naar ons bedje. Omdat het onze huwelijksverjaardag is heeft Dominique een super-de-luxe-met-alles-erop-en-eraan-kamer geboekt.
Je kan je wel voorstellen dat het super-romantisch geweest is zeker ? Iets waar ik écht niet verder over uit kan/wil wijken ? Wel...laat ik het zo stellen...dát is voor ons een weet en voor jullie een gok !
Als Winnie en Co veilig en wel door de douane zijn en wij terug thuis zijn, valt het ons op hoe stilletjes het wel is in huis. Om het gemis een beetje te verzachten, maar vooral omdat we maandag 1 augustus onze 8ste huwelijksverjaardag vieren, besluiten we "Yellowstone" - een National Park ten noorden van ons - te gaan bezoeken. Vrijdag 29 juli rond 3pm vertrekken we voor een lange rit van ongeveer 350 miles (of 565 km) waar we zo'n 6u zullen over doen om er te raken. Voor de terugrit verkiezen we te rijden via Jackson en dat ligt onder een ander National Park "Grand Teton". Op één weekend zullen we er in slagen maar liefst 4 staten te passeren : Utah, Idaho, Montana en Wyoming, dus...op naar dit cowboystadje...Yellowstone !
Het bijna 9000 vierkante kilometer grote park (waar het zelfs in hartje zomer kan sneeuwen !) is het oudste National Park ter wereld en bestaat sinds 1 maart 1872. In 1978 werd het op de werelderfgoedlijst van UNESCO geplaatst. Als ik al die informatie te lezen krijg ben ik "in de wolken" en "overgelukkig" dat we dát niet allemaal tevoet moeten gaan doen ! Wie de film "2012" al gezien heeft zal dit park ongetwijfeld herkennen. De film is in dit gebied opgenomen, gaat over "het einde van de wereld" en wat er zou kunnen gebeuren indien deze dunne aardkorst het vroeg of laat zou begeven. We lopen hier op één gigantische grote vulkaanmond met héél veel geisers en warmwaterbronnen zoals deze. Je ziet de stoom achter mij uit de grond ontsnappen en als je goed kijkt zie je ook hoe het water "kookt" (letterlijk !).
Iedere geiser, ieder bronnetje, ieder plekje heeft zijn naam gekregen. Wat dacht je van "Painters Pot"
Zie je hoe diep dit "plasje" wel is ? Neen...eigenlijk zie je het net niét. Het water is héél helder maar oh, zo gigantisch diep dat er geen eind aan komt...De ontsnappende stoom maakt het broeierig heet en vochtig.
In dit Yellowstone kan je uren en uren wandelen door de bossen, over plassen, langsheen geisers en bronnen en alles staat netjes uitgelegd en aangegeven. Je mag wel de wandelpaden niet verlaten.
Een foto als deze zou nét zo goed in Turkijke genomen kunnen worden. Deze plek lijkt enorm veel op "Pamukkale" (vertaald uit het Turks is dat "kasteel van katoen"). Ginder zijn dat grote, sterk kalkhoudende, warmwater terrassen (+/-35°) die ten noorden van Denizli in Turkijke liggen (zie wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Pamukkale). En hier in Yellowstone vindt je die dus ook
%
In het visitors center krijg je voldoende uitleg en worden er begeleide wandelingen met gidsen georganiseerd. Kinderen krijgen een map met uitleg en een spelletje ivm Yellowstone. Zij moeten noteren welke dieren ze waar gezien hebben, welke vlakte ze doorkruist hebben, op een kaart aanduiden waar ze gewandeld hebben en nadat zij de ganse dag op pad zijn geweest volgt er een kleine kwis. Slagen ze, dan worden ze beloond met hun nieuwe titel. Vanaf dan zijn zij echt "Yellowstone Rangers". Er wordt écht wel werk gemaakt om kinderen te sensibiliseren en da's maar goed ook ! Men wil de natuur zoveel mogelijk respecteren en onderhouden en voor de jan-met-de-pet-toerist zou het best ook wel eens héél gevaarlijk kunnen worden als die oog in oog komt te staan met beren, wolven, mountain lions (poema's) en/of bizons zoals deze.
We rijden weer een stukje verder en dan zien we een bosbrand...oeijejoeijejoei...als dát maar goed komt !! Gelukkig is het één van de gecontroleerde bosbranden.
Die worden soms veiligheidshalve aangestoken nét óm de natuur te beschermen. Ze willen een herhaling van de grote bosbranden in 1988 écht wel proberen te voorkomen ! De 1ste bosbrand (een blikseminslag op 24 mei 1988) was nog dezelfde dag onder controle mede door een natte lente. Niemand kon toen verwachten dat de zomer zóó erg droog zou worden dat er maar liefst in totaal 50 bosbranden uitbraken. Die branden werden op hun beurt aangewakkerd door felle winden van 80 miles (129km) per uur. Hierdoor ging maar liefst 321.272 hectaren natuur in rook en vuur op. Met z'n 25.000 mannen en vrouwen waren ze om deze branden te blussen. Op 11 september kwam de eerste sneeuwval, maar zelfs onder dat wit tapijtje blééf het vuur verder smeulen. Dat duurde nog tot eind november. Vandaag zie je nog steeds restanten van die brand...de natuur heeft zich nog altijd niet volledig hersteld en dat zal ook nog effe duren...jammer !
Hier en daar zie je toch wel dat het terug de goeie richting opgaat. Op onze rit passeren we enorm grote, glooiende weilanden met miljoenen gele bloemen...
.
En deze foto vind ik nu zelf de moeite waard om hier een plekje te krijgen.
We hebben bijna de halve wereld afgewandeld. Wat ??? Jullie lachen ermee ??? Ik heb wel hét bewijs ervan hoor ! Kijk maar...ik ben tevoet...en ik sta halfweg tussen de Equator (Evenaar) en de Noordpool ! Voilà...en zeg nu nog maar eens dat het niet waar is of dat ik zomaar wat zit te verzinnen hé !
Van waarschuwing als deze krijgen we het alletwee van "op onze heupen". Is dat nu écht nodig dat die borden hier staan ? Wie krijgt het nu in zijn hoofd om wilde dieren zo dicht te benaderen ???
Juist ja...Dominique ! "Een gewaarschuwd man is er 2 waard" zegt het spreekwoord dus hij kan maar beter uitkijken wat hij doet ! Niet voor niets dat ze er staan, maar je verwacht geen "wild" in het centrum van een stadje...
We zijn er al de ganse dag over bezig geweest en net vóór we het park verlaten voor vandaag worden we beloond voor de moeite ! We krijgen een beer te zien...wat een snoezelig, lief ding (vanuit de verte gezien !).
Als hij (of zij ?) ons in de gaten krijgt is't uit met de pret. Hij gaat er van door en wil niet langer op de foto ! We hadden nog thans lekker snoepjes bij (of zijn wij het snoepje ?). We laten de beer voor wat hij is en houden het ook voor bekeken voor vandaag. Morgen is er nog één en ander te beleven.
Wat hebben we nog meer gedaan met ons bezoek ? Wel...na Antelope Island en een verkwikkende nachtrust ging het sight-seeing-verhaal verder in Salt Lake City uiteraard !!! Eerst haltes waren "The Capitol"
en Temple Square dat we met een gids bezochten (maar daar heb ik al genoeg foto's van gepost). Daarna gingen we naar het Make-A-Wish-huis. Vrijwilliger zijn voor deze organisatie in België is wel effe een ietsiepietsie anders dan hier in de States. Winnie kwam ogen te kort om alles in zich op te nemen. Ze wilde zoveel mogelijk ideetjes opdoen om na haar thuiskomst, in België misschien één en te ander veranderen. Samen met dochter Lauren wilde ze hier een foto als bewijs dat ze er wel degelijk geweest is !
We kuierden langsheen de muur vol met wonderlijke verhalen van volbrachte wensen. De ene wens al mooier, maar ook tastbaarder en emotioneler dan de andere. Kippevel momenten !
Deze sterren zijn stille getuigen van volbrachte wensen. Ieder wenskind mag - mits een heuse ceremonie - haar/zijn glazen sterretje omhoog mag hijsen en die sterren zullen daar nu voor altijd blijven hangen...
Eten deden we voor de verandering eens op z'n "Belgisch" met frieten van de enigste échte Belgische frituur die Utah rijk is ! De Brugse uitbater is een gewezen Sabena-piloot die z'n job opgaf om hier frieten te komen bakken. Zijn zaakje heet heel toepasselijk..."Bruges" en hij verkoopt er frieten en "The real Belgian Wafels". Wat we in de Belgische frituren een "mitrailette" noemen heet hier "a machine-gun" en in de winter (vanaf oktober) kan je er "stoofvlees met frieten" oftewel "fries and stew" krijgen. Alleen bereid hij zijn "stew" met Guinness bier en dát mogen die Mormonen dan wél eten omdat de alcohol er uitgekookt is (zeggen ze...).
We deden nog een paar schoenwinkels waar Lauren meteen "haar" schoentje gevonden had !
Andreas kon het kattekwaad niet laten, zelfs niet in de winkel. Hij probeerde die stilletto's ook uit en trokt daarbij de meest lachwekkende gezichten. Ons fotomodel in spé...
We mochten toch onze mannen ook niet vergeten hé ! Onderweg naar huis wilden ze een pintje gaan drinken en Niki weet als de beste waar je die zo groot mogelijk en zo goeie koop mogelijk kan versieren. Als ze dit pintje uithebben zullen ze er weer wel tegen kunnen zeker ? Allez...voor effe dan toch !
De volgende dag is het "koekenbak"...letterlijk ! Toen wij in mei bij onze vrienden logeerden heeft Lauren al gevraagt om samen koekjes te bakken. Tijdsgebrek heeft destijds roet in 't eten gestrooid, maar we hebben het goedgemaakt. De kids leefden zich uit en creërden échte meesterstukjes...té mooi om op te eten.
Die namiddag zijn zij naar het zwembad geweest. Ik kon niet mee omdat ik op een farewell van één van onze families moest zijn. Ik haalde hen in de vooravond weer op en blijkbaar hadden ze het helemaal naar hun zin gehad. Diezelfde avond waren we uitgenodigd bij onze Nederlandse vrienden Lia & Wouter.
En natuurlijk kwamen we dan op een gegeven moment aan alweer die "laatste" avond. We namen hen mee naar een Japans restaurant. Het is in dit restaurant de gewoonte dat de kok een aantal stukjes vlees, kip of vis apart houdt...dat doet hij natuurlijk express, maar Andreas kon zijn plezier niet op toen bleek dat die kok het bepaalde stukje scampi rechtstreeks in zijn mond probeerde te flikkeren...
Nog een laatste sfeer foto op ons terras en dan op tijd in bed. De volgende morgen was het uit met de pret...de vakantie voorbij...tijd om terug naar huis te gaan...We zullen hen gaan missen, zoveel is zeker !!!
En daar gingen ze dan. Nog even aanschuiven om door de douane te gaan, nog gauw een laatste foto, de laatste groetjes, een laatste dikke knuffel, kussen (én tranen) en toen...waren ze weg...foetsie...
Lieve vrienden, als jullie al maar voor de helft zoveel genoten hebben van jullie verblijf als wij van jullie komst, weten we dat het goed geweest is ! We hopen dat jullie we-komen-nog-eens-terug-plannen ook werkelijkheid worden. Weet dat we jullie gezelschap, vriendschap en aanwezigheid erg gewaardeerd hebben.
Veilige en behouden reis terug naar België, Ingrid
Het is de hoogste tijd dat ik jullie eens een beetje informeer hoe de laatste week op Amerikaanse bodem voor onze Belgische vrienden geweest is. Maar omdat het zo'n drukke week geweest is heb ik dat samengevat in 2 verhalen. Zoals eerder vermeld hadden we op donderdag 21 juli onze picknick en normaal gezien zouden Winnie & Co daarvoor terug hier zijn van hun rondreis door Californië. Maar er viel voor hen zóveel te beleven dat ze pas vrijdagnamiddag terug hier geraakten...(tja...ze waren dan ook met vakantie hé !). Vanaf zaterdag 23/7 was het onze beurt om hen op sleeptouw te nemen en hen "onze" omgeving te laten zien.
Eén van de eerste haltes op het programma is deze waterval. Misschien lijkt het niet zo spectaculair op foto, maar in 't écht is die toch wel héél groot hoor ! Vooral in de winter - als al dat water bevroren is en er veel sneeuw ligt - is die nog mooier, maar voor die foto's ga ik nog wel eens terug naar deze plek.
Daarna is het tijd om de innerlijke mens aan te sterken en waar kan je dat nu beter doen dan in een restaurant ("The Prairie Schooner") dat je de indruk geeft alsof je buiten rond het kampvuur, in een huifkar zit te eten. De sfeer van het vroegere (maar ooh zo bekende) "Wild West" - dat iedereen natuurlijk kent uit de cowboys- en indianenfilms met John Wayne - laat hier niks te wensen over en er staat voor ieder wat wils op het menu. Een overheerlijke, oerechte Amerikaanse Steak (mét frietjes uiteraard !) gaat er écht wel in hoor !
Zondag 24 juli gingen we naar Park City. Deze stad is bekend owv. de Olympische Winterspelen 2002.
In één van de winkels werd het de kids allemaal een beetje té mooi voorgeschoteld. Ze konden ze hun ogen nauwelijks geloven bij het zien van al dat lekkers. De gekarameliseerde appels op een stokje in alle kleuren en maten spraken dan ook gigantisch tot de verbeelding van Andreas.
En met deze schone Moose wilden ze alletwee wel eens op op de foto...
En van Park City reden we verder naar Snowbasin waar we het skiresort bezochten (www.snowbasin.com)
Toen we bij de oude (en tevens enigste) farm op het eiland aankwamen, besloten Werner en Andreas dat ze de bizons een beetje korterbij wilden gaan bekijken. Intussen bleven Winnie, Lauren, Niki en ik rondhangen op de farm. Lauren voelde zich helemaal in haar element als ze een "cowgirl" wilde imiteren. Bovenop haar (houten) paard staande, probeerde ze een al even houten koe (of is't een stier ?) te vangen !
De mooiste en meest spectaculaire foto's maak je natuurlijk bij zonsondergang.
Eens het avond begon te worden, kwamen de bewoners van het eiland tevoorschijn. Ze hadden honger en gaan op zoek naar eten en een plaatsje om te slapen. Eerst kwamen de Pronghorn Antelopen over de straat gewandeld en een beetje verder zagen we ook nog enkele verdwaalde bizons.
Een avond als deze sluit je natuurlijk af met een PRACHTIGE zonsondergang...
We hebben nog maar 3 dagen en dan vertrekt ons bezoek weer terug naar huis, maar er staat nog zovéél op het programma dat ik denk dat we tijd te kort zullen hebben om hen alles te laten zien. Dus nu maar vlug naar huis, eten en dan bed in, want de volgende dag is ook weer al helemaal gevuld !
Met de moed in onze schoenen, maar met veel lef en overtuiging hebben we - na het slechte nieuws over Patrick - geprobeerd om onze gasten zo goed mogelijk te ontvangen op onze jaarlijkse picknick ter gelegenheid van de Belgische Nationale Feestdag (alhoewel ik eerlijk moet toegeven dat het absoluut niet gemakkelijk was !). En net zoals vorig jaar (wat zeg ik...nog méér dan vorig jaar !) kwamen onze gasten toe met zeteltjes, dekens, eten enz. In totaal hebben we 95 mensen mogen verwelkomen (58 volwassenen en 37 kinderen !). Onze poging om van dit feest een traditie te maken, lijkt te lukken...
En net zoals vorig jaar hebben we ook dit jaar enkele spelletjes op het programma staan. Kwestie van de "belhamels" van ons gezelschap op sleeptouw te nemen en de "kijklustigen" te entertainen. We hebben hen opgedeeld in 4 groepen : 5 mannen, 5 vrouwen, 5 meisjes en 5 jongens. Ze moeten het tegen mekaar opnemen met zaklopen. De groepen die als 1 en 2 eindigen zullen het in het volgende spel tegen mekaar opnemen.
Spel nr. 2 is een beetje moeilijker en het zijn de 5 vrouwen die het moeten opnemen tegen de 5 mannen. Dit spel is een behendigheidsspel, maar er komt ook wel snelheid aan te pas. Met een balletje op een lepeltje moeten ze van de ene kant van het gazon naar de andere kant lopen. Het balletje mogen ze natuurlijk niet verliezen anders moeten ze opnieuw beginnen. Aan de overkant van het gazon liggen 5 kledingsstukken op de grond. Eén voor één moeten ze één extra kledingsstuk (een muts, een zwembrilletje, een sjaal, een schort en motohandschoenen) bij aantrekken, teruglopen en verder geven aan de volgende deelnemer. De ploeg die nu het snelst alle 5 zijn deelnemers én de kledingsstukken over de finish-lijn heeft is gewonnen. Op onderstaande foto zie je Luis (Portugal) aan 't werk. Jongens...wat is hij geconcentreerd !!!
Maar ook de dames doen hun uiterste best en willen duidelijk winnen. Onze "nieuwe" Belgische (Heidi), moet zich een beetje bewijzen. 't Is per slot van rekening toch een Belgisch feestje hé... Hoe zeer Marcel (Nederland) het ook probeerd, hij krijgt haar niet uit haar concentratie ! Goed zo...nu weten die mannen meteen ook "welk vlees ze hier in de kuip hebben".
En ja hoor...het zijn de dames die het 2de spel winnen. Wat de deelnemers nog niet weten is dat er ook nog een 3de en laatste spel is - waarin ze het tegen mekaar moeten gaan opnemen - om uit te maken wie de uiteindelijke winnaar van vandaag wordt en wie er met de "hoofdprijs" (een giftcard van $10) naar huis gaat. Met een pen aan een touwtje, vastgespeld op hun rug, staan ze in een kring. Achter hen staat een fles die voor de helft gevuld is met water. De clou van het spel is om zo vlug mogelijk de pen in de flesopening te laten zakken tot in het water. Zoals te verwachten, wordt er natuurlijk heel wat gelachen ! Onderstaand foto is de Griekse Christina, maar wat ze ook probeerd, het lukt haar niet...
Voor de Portugese Filipa was het blijkbaar een ietsiepietsie gemakkelijker.
Uiteindelijk is het de Belgische Heidi die als grote winnaar de giftcard in ontvangst mag nemen, tot grote eer en glorie van alle aanwezige Belgen die maar wát fier waren op "hun" Heidi ! Alleen wel jammer natuurlijk dat ik nét dáárvan geen foto heb...
Op zo'n picknick (maar ook op alle andere feestjes) brengt iedereen iets mee om te eten. Dat maakt het voor ons alleen maar gemakkelijker want nu hoeven wij alleen maar te zorgen voor voldoende drank. En zoals je kan zien op deze foto is er écht wel eten genoeg voor iedereen (én voor 's anderendaags ook nog !).
Belgen zijn Belgen en feesten kunnen ze als de besten ! Voor Rudi (links in beeld) en zijn gezin is het meteen ook het laatste feestje en hij wil in schoonheid eindigen dus heeft hij voor champagne gezorgd !
Kleine Béatriz van Portugal had een paar weken geleden hoorde dat wij een picknick organiseerden. Nu had ze in haar klasje het liedje "going to the picnic" geleerd en ze wilde dat graag met ons zingen, maar niemand kende dat lied. Mama Filipa bracht dan maar een aantal teksten mee en Béa geeft aan hoe het moet. Ook haar kleinere broertje Vasco kent het lied ! Zij hebben natuurlijk géén spiekbriefje nodig !!
Wat zou een Belgen-feest nu zijn zonder bijbehorende Belgen-foto ? Met z'n 18-nen zijn we en er is heel wat "aarde aan de dijk" nodig geweest eer we die allemaal bij mekaar hadden. Dit unieke plaatje wil ik jullie zeker niet onthouden ! Alleen jammer dat onze andere Belgische vrienden (onze logees Winnie, Werner, Lauren en Andreas) er niet zijn, anders waren we met z'n 22-en geweest ! Maar zij zijn nog steeds aan 't rondtouren ergens in Californië. Ze hebben ons wel laten weten dat ze zaterdag terug zullen zijn.
Nog één foto wil ik jullie laten zien. Het is er eentje van 2 goeie vrienden Luis (Portugal) en François (België). De uitspraak "als de wijn is in de man, is de wijsheid in de kan" is er eentje die hier zéér zeker op z'n plaats is en dat merk je meteen als je het plaatje goed bekijkt.
Natuurlijk zijn er altijd mensen die blijven "plakken". En meestal zijn het dezelfden. Net als vorig jaar zijn het ook dit jaar weer de Grieken Dimitrios en Christina die ons gezelschap houden tot 1:15am. Tegen 1:30am liggen we dan eindelijk in ons bed, maar het wordt een korte nacht want het is nog maar donderdag. Niet dat Niki er vroeg uit moet om te gaan werken, maar we hebben een afspraak om 8am. Het is dé grote dag voor Anja en Marcel want ze vertrekken definitief naar Nederland en we gaan nog één keertje samen ontbijten. Op deze manier kunnen we afscheid nemen van mensen die ons nauw aan 't hart liggen.
Al bij al is het tóch nog een geslaagd feestje geworden !
Vandaag hebben we onze gebruikelijke traditionele 21 juli picknick. Binnen een paar uurtjes verwachten we zo'n 80 tot 90 personen. Maar zowel Niki als ik hebben zojuist een zeer verontrustend emailtje gekregen. Mensen die met Dominique samenwerkten in Kleine Brogel, maar ook in Brussel vragen ons in die email om aub DRINGEND met één van hen contact op te nemen...Die email niet goedbegrijpende, wacht ik tot Niki thuis is. Zodra hij binnenkomt neemt hij de telefoon en dan krijgen we iets te horen waar we alle 2 helemaal ondersteboven van zijn...Onze vriend Patrick "Angel" Engelen is plots overleden. Het enigste dat ik kan bedenken is : "dat kan toch niet...zoiets kan toch niet "zomaar" gebeuren..." Maar het is wél waar...onze vriend - waar we 3 juni samen nog een pintje mee zijn gaan drinken - is er niet meer ! Deze foto staat al op dit blog, maar ik heb er nu de 2 dikke vrienden uitgehaald...Niki & Patrick, zoals het nooit meer zal zijn...
Een paar dagen later krijgen we -opnieuw via email - dit overlijdensberichtje binnen en dat maakt het nu natuurlijk allemaal wel héél erg "écht". We zijn er kapot van en kunnen het nog steeds niet vatten...
En dan valt er mij iets te doen waarvan ik nooit gedacht had dat ik het zou moeten doen. Net zoals voor mijn neef Patrick (overleden tijdens onze vakantie in Mexico) maak ik ook nu een kaartje voor onze vriend Patrick. Het valt me zóó erg moeilijk, maar het moet. We willen aan zijn kinderen, zijn familie en aan zijn vriendin Marleen - ook van op afstand - onze steun en medeleven betuigen.
Lieve, lieve Patrick, we weten dat je niet zou willen dat we ons feestje hiervoor zouden annuleren, dus doen we het ook niet. We weten dat je er graag bijgeweest zou zijn, dus dragen we dit feestje op aan jou, die altijd wel te vinden was voor een feestje...ons "feestbeest". Help jij ons nu maar door een paar moeilijke uurtjes want feesten terwijl je vanbinnen kapot gaat van verdriet is niet gemakkelijk. Lieve vriend...ik hoop dat het je voortreffelijk gaat, daar waar je nu bent ! We zeggen geen "vaarwel" maar wel "tot ziens"...
Voor de 2de keer op een paar dagen tijd zijn we terug naar de luchthaven geweest voor ons bezoek. Ik heb jullie al verteld over Werner, Winnie, Lauren & Andreas toen we in België waren. We hebben die 2 weekjes bij hen kunnen logeren en als "dank-je-wel-van-onze-kant" komen zij nu bij ons op vakantie !
Meteen als we wegrijden uit de luchthaven zien we een auto met een wel heel speciale nummerplaat. Ik zorg dan ook snel dat ik dáár een foto van kan maken (alhoewel dat écht niet gemakkelijk is in een rijdende auto 's nachts op de autostrade en een nummerplaat die reflecteert...)
Hun verblijf hier begint al goed als ze de volgende dag gaan winkelen. Iets dat voor ons héél gewoon en normaal geworden is, valt hen natuurlijk meteen op. Of wat dacht je van deze heerlijk broodjes ? Het beleg is idd GIGANTISCH dik ertussen gelegd ! Dit is een stuk van een "gewoon" frans brood. Maar goed dat het hier geen oorlog is want van deze hoeveelheid kan je een ganse week leven...
Ook de taartjes liegen er niet om...alle mogelijk kleuren worden gebruikt, want het moet er allemaal zo aantrekkelijk (???) mogelijk uitzien om verkocht te kunnen worden. Jawadde...
Als we bij de "Hobby Lobby" toekomen geloven ze hun eigen ogen niet ! Ik heb het al wel eerder verteld, maar je moet het met je eigen ogen zien om het te geloven natuurlijk...hier is het "Christmas in July" !
In de sportwinkel ernaast kan Andreas kan zich helemaal uitleven in deze "baseball-outfit"...just echt.
Na deze - voor hen ongewone, drukke winkelbezigheid - en hun eerste indrukken van de States, genieten we met z'n allen op ons terras van het gezelschap, een lekker wijntje, een prachtige zonsondergang én het zicht op deze knappe man tegen de achtergrond van "onze" mooie bergen...
Daar komen de verhalen van wat ze gezien en meegemaakt hebben pas goed los. Ze zijn blij dat ze er zijn en dat we zijn gaan winkelen, want het was écht wel de moeite. Morgen gaan ze een auto huren en dan gaan ze een 10-tal dagen er op uit trekken en gaan ze rondtoeren in Californië. Groot gelijk hebben ze...als je zover reist MOET je er gewoon van profiteren om zoveel mogelijk gezien te hebben ! Zo gezegd zo gedaan en de mannen krijgen de eer en het genoegen om - het voertuig dat hen veilig en wel, van én terug naar hier zal brengen - uit te proberen terwijl Winnie vanuit onze auto een foto maken van onze mannen.
Zoals jullie wellicht al wel begrepen hebben is dit een verhaal geweest over een aantal dagen. Gisteren zijn onze logeés vertrokken en meteen is het al vreemd en stil in huis zonder hen. We wensen hen een geweldige rondrit en hopen dat ze binnenkort veilig en wel hier terug voor de deur staan. We verwachten hen in ieer geval terug vóór 21 juli want dan hebben wij onze jaarlijkse picknick in onze tuin ! En dat verhaal komt er kort na het feestje wel aan...maak je maar geen zorgen...ik hou jullie op de hoogte !
Deze kaart is voor de mama van Dominique die vandaag jarig is ! We hebben haar wel al via skype gezien en gesproken, maar we willen haar ook hier een fijne dag toewensen !
Ma, van harte proficiat met je 75ste verjaardag ! In gedachten zijn we bij je en feesten we mee. We beloven - op ons kommuniezieltje - dat we er straks ene (of meer) zullen drinken op jou gezondheid.
"We wensen je een fijne verjaardag met bloemen en geschenken zodat je later met plezier hieraan terug kunt denken !"
Blijf gezond, blijf monter en binnenkort zien we mekaar terug in België want we hebben onze ticketten voor december al besteld. We landen in Parijs op 15 december !
Tot gauw, heel veel liefs en 3 dikke verjaardagszoenen van Dominique en Ingrid
Het is vandaag groot feest want het is "The 4th of July" en dat moet uitgebreid gevierd worden. Zoals vorig jaar zijn we ook nu uitgenodigd ten huize van Mike en Gaëlle. Mike is de "vliegvis"-instructeur van Dominique. Hij (Mike) is verantwoordelijk dat ik hier regelmatig alleen zit omdat zij met z'n allen zo persé moeten/willen gaan vliegvissen (en dat is iets dat ik helemaal niet zie zitten...). Maar als het 4th of July is, ga ik natuurlijk wél mee naar dat feestje (zolang het maar niks met vissen te maken heeft hé !). Voilà...en hier zie je nu Dominique eens met zijne "buddy" Mike.
De gekte van deze feestdag slaat in één klap helemaal toe en alles en iedereen MOET meedoen. Zelfs Otis - de hond van Mike - moet eraan geloven, het arme beest !
Als iedereen voorzien is van drank (jawel...hier vloeit de sterke drank vandaag rijkelijk want Mike, Gaëlle & Co zijn géén Mormonen) dan komt langzaam maar zeker de stoet op gang. Als eerste in de stoet (hoe kan het ook anders) hét beeld van the States, The Eagle in de kleuren van de Amerikaanse vlag !
Reclame-, pracht- en praalwagens wisselen mekaar af. Deze 2 prachtexemplaren zet ik er effe bij op voor kleindochter Lien. Het zijn de wagens van "The Wizard of Oz" en "Cinderella"
En dan maakt iedereen zich klaar voor HET grootste spektakel...het watergevecht ! Kijk maar eens op de voorgrond van volgende foto...grote bakken met water, watergeweren, spuitslangen enz., het ligt er allemaal want de afsluiting van de stoet is ook meteen het hoogtepunt waar iedereen naar uitkijkt.
Mike, die zich geïnstalleerd heeft op - wat hij denkt dat een strategische plaats is waar niemand het zal wagen om hem nat te maken - is er meteen aan voor de moeite want Niki kan het niet laten...
De brandweer komt eraan... Maar ipv. dat zij het vuur moeten blussen, zijn zij het die dit keer "onder vuur worden genomen" met tuinslangen, waterpistolen enz.
Daarna is het de beurt aan de "Cheerleaders" die ooit in een ver verleden eigenlijk de oorzaak zijn geweest dat de stoet zóó uit de hand zou lopen (lees de uitleg maar op mijn verhaal van vorig jaar !).
En dan komt de brandweer nog eens opnieuw maar dit keer met het juist materiaal...Dit keer is er géén ontkomen aan. Alles en iedereen is "kleddernat tot op z'n onderbroek". Mike zit voor de zoveelste keer écht in de "vuurlijn" en ook Niki wil het nog vlug op een loopje zetten om te ontsnappen...helaas !!!
Traditioneel maakt Mike na afloop van de parade de taart en zo ook dit jaar. Amerikanen zouden geen Amerikanen zijn als ze ook hun taart vandaag niet in de juiste kleuren zouden versieren...
Het watergevecht hebben we overleefd en na nog wat nababbelen, een BBQ én natuurlijk een stuk taart, is het voor ons tijd geworden om te vertrekken. We moeten nog naar de luchthaven, want vandaag komt Heidi - de nieuwe baas van Niki en Swa - toe. Zij zal Rudi vervangen voor de eerstkomende 3 jaar en dat betekend ook meteen dat zij tegelijkertijd met ons terug naar België zal verhuizen. Het "welkomstcommitee" is er helemaal (met vlaggen en ballonnen) klaar voor...
Na lang wachten - ze zijn meteen al écht Amerikaans gaan doen en een hamburger gaan eten - krijgen we hen dan uiteindelijk te zien ! Haar man Philippe is er vandaag wel bij, maar hij moet binnen 14 dagen naar Tampa, Florida vertrekken om daar nog 1 jaar te gaan werken. Heidi zal dus 1 jaar alleen hier zijn tot Philippe haar daarna komt vergezellen. Zij zal haar mannetje moeten staan met die 2 sjarels hier, maar maak je geen zorgen Philippe...we houden wel een oogje in 't zeil hoor !
Sarah, Eloïse, François (Swa voor de vrienden), Clémence, Philippe, Heidi & Dominique allemaal netjes op een rijtje posserende voor ondergetekende "paparazzi" want hier hoort natuurlijk een foto bij hé !
We vergezellen onze "nieuwlingen" naar hun hotel en we maken graag effe tijd voor de "welkomstdrink". Afscheidnemende-en-terug-naar-België-kerende baas Rudi is ook van de partij (hoe kan het ook anders !). Onze ober wordt gepromoveerd tot fotograaf van dienst zodat ik ook bij op de foto kan
Als gigantisch-mega-cool-afsluitertje van de dag hebben we - speciaal om Heidi te verwelkomen (of is het omdat het vandaag the 4th of July is ?) - gezorgd voor vuurwerk. Het spettert en klettert en vliegt en suist het hele avond rond onze oren, zelfs tot midden in de nacht ! Als dit geen "welkom" is dan weet ik niet wat we de volgende keer nog meer uit onze mouw moeten gaan schudden hoor ! Deze foto's hebben - makkelijkheidshalve vanuit onze slaapkamer en liggend op ons bed - genomen. Zoals je kan lezen zijn ook wij intussen behoorlijk "veramerikaniseerd" en maken we het onszelf zo gemakkelijk mogelijk !
En zo komt er - na een lange, drukke dag met héél veel vertel-ervaring voor mijn blog - rond 1u 's nachts uiteindelijk toch nog een beetje rust over Layton en omgeving...
Na een lange rit van 141 miles (227km) en +/- 1,5u gereden te hebben komen we toe in hotel Montego Bay in Wendover (http://www.wendoverfun.com/hotel/new_images/montego_bay.html) waar we één nachtje (maar 1 met waarschijnlijk weinig slapen !) zullen verblijven. En natúúrlijk willen we aan de thuisblijvers laten zien dat we er inderdaad écht wel geweest zijn.
Bij aankomst is meteen duidelijk dat we een goeie keuze gemaakt hebben. Het is een heel mooi hotel dat beschikt over zowel een casino (wat wil je anders in een gokstad !) alsook over een "spa-resort". Een waar verwenparadijs voor - voornamelijk - dames, dat beschikt over een heerlijk stoombad, massages en een zwembad. We boeken ons meteen één van de behandelingen, begeven ons naar onze kamer om ons om te kleden en gaan ons dan installeren aan de rand van het zwembad in afwachting voor de massage.
HEERLIJK, die massage !!! Natuurlijk mogen er geen foto's genomen worden (maar anders had ik die hier toch niet bijgezet hoor !) en daarom krijgen jullie nu alleen maar het vervolg van ons verblijf. Na het zwemmen, het luieren en het verwennen hebben we honger gekregen en zoeken het restaurant op.
En daarna - hoe kan het ook anders - gaan we het casino onveilig maken. Ieder van ons wil wel eens een gokje wagen (al moet ik zeggen dat de ene dat meer deed dan de andere !), maar we hebben het grootste plezier. Zolang je maar gokt, zijn de drankjes inclusief en dát loont natuurlijk de moeite ! We installeren ons aan een toog met geïntegreerde gokautomaten (als mensen het maar vooral niet té moeilijk hebben !). Ik ben de fotograaf van dienst - die andere 2 hebben "toevallig" hun fototoestel vergeten (??) - en daarom zien jullie mij hier NIET aan den gok ! Marianne en Manuela daarentegen...
Als Marianne niet meer verder kan, wil ik natuurlijk niet asociaal gaan doen. Ik help altijd waar ik kan, dus hier ook dan maar. En daar maakt Manu "mis"bruik van om dat op beeld vast te leggen.
Het is een avondje geworden om "U" tegen te zeggen. We hebben veel gelachen, gegierd, gebruld maar toch niet al te veel geld op gedaan. Een beetje gewonnen, een beetje verloren, maar dát was niet de hoofdzaak waarom we naar hier kwamen. Het ging ons erom om eens een gezellig damesonderonsje te hebben en daar zijn we wonderwel in gelukt. Vandaag - meteen na het ontbijt - zijn we terug naar huis vertrokken met maar één gemeenschappelijke gedachte..."Everything that has happend in Wendover, stays in Wendover" en dat doen we dan ook maar ! Voor jullie een gok, voor ons een "weet" !
Voor de derde dag op rij hebben we een feestje. Dit keer bij de Amerikanen Mike, Michelle en hun kids, maar geloof me...het begint nu - zelfs voor ons - een beetje teveel van het goeie te worden. Voor dit keer willen we echter nog wel eens een uitzondering maken. Het is voor het eerst in 2 jaar dat een Amerikaan zich ook eens de moeite doet om de EPAF landen (European Participating AirForces) uit te nodigen en dát laten we niet zomaar voorbij gaan. Ik ben wel héél blij dat het vandaag zondag is, dat ik mijn blog kan bijwerken én dat we eens nergens naar toe moeten ! Lang leve mijne heerlijke, lekkerluie zetel !!!
Mike & Michelle hebben hun garage omgetoverd tot "feestzaaltje". Dat wil natuurlijk ook wel zeggen dat die mooie auto - een Oldsmobile van 1971 - buiten moet worden geparkeerd...
Dominique, Michelle, ik en Marianne hebben ons een plekje gezocht in het koelste gedeelte van de feestzaal (haha !) en genieten van het gezelschap, het lekkere eten en de wijn.
Lang duurt dat liedje echter niet want het wordt steeds drukker en drukker. Iedereen wil aan één en dezelfde tafel zitten en dus maken we wel plaats want samen is het toch oh zo gezellig !!
Hoe later de avond, hoe meer de mannen gaan samenhokken op de rustigste plekjes (dichtbij bier en wijn)
en hoemeer de dames zich strategisch gaan opstellen tussen de mannen en de kids (kwestie van ALLES en IEDEREEN goed in de gaten te kunnen houden en in te grijpen indien en waar nodig !)
Na afloop van deze avond zijn het Niki en ik die nog een beetje blijven "plakken". Niki omdat hij meehelpt de garage terug garage te maken en de auto binnen te zetten (tegen "bier"beloning natuurlijk !). Ik omdat ik zéér graag wel eens in die mooie auto wil zitten, waarvan hier het bewijs !
Wat staat er dezer dagen nog meer op het programma ? Wel...de Duitse Manuela wil al meer dan een jaar met een aantal vrouwen naar Wendover (het kleine Las Vegas op de grens van de staten Utah en Nevada) en Marianne en ik hebben toegezegd om mee te gaan (onder dwang uiteraard !!!). Maar voor ik dat verhaal hier op mijn blog post moet ik wel eerst persoonlijk alle foto's goed nakijken. Het gesensureerde verslag lees je dan binnenkort hier wel op deze blog !
Zo zie je maar...nog maar net heb ik een verhaal gepost over het overlijden van Nonk Jef en vlak daarna moeten we naar één van die feestjes waar ik vandaag eigenlijk liever voor bedankt zou hebben. Maar in dit geval kan het niet anders. Op dit afscheidsfeestje voor Rudi, Isabelle en hun kinderen kunnen we niet mankeren. Rudi is gedurende 2 jaren de grote baas van Dominique - op het Belgische kantoor- geweest. Dit gezin zal op 24 juli - na 3 jaar Utah - terug naar huis vertrekken en plaats maken voor de "nieuwe Belgen" Heidi & Philip (en dat verhaal komt na 4 juli want dan zijn ze er al !). Die hele bende Belgen samen is een plezante groep en dat zie je ook onmiddellijk op deze foto
De mannen willen graag tenminste nog één foto samen met z'n 3-tjes hebben dus...
Maar hetzelfde geldt ook voor de dames. Als je zolange tijd - in een vreemd land - dicht bij mekaar gewoond hebt en regelmatig lief én leed met mekaar gedeeld hebt, is het wel normaal dat afscheid nemen moeilijk valt. Per slot van rekening maakten ook zij deel uit van onze Internationale familie.
De kinderen gaan mekaar héél zeker wel missen. Voor Alix, Manon, Evan en kleine Victoria zal het moeilijk worden om weer te wennen aan Belgische scholen, een andere aanpak van de studies en nieuwe vrienden. De zusjes Eloïse en Clémence bijven dan alleen achter als Belgische "kleintjes". Vandaag slaag ik er eindelijk eens in om al die "mini-belgskes" voor één foto samen te krijgen.
Rudi, Isabelle en kids, jullie zijn een fijn gezin en we zijn blij dat we jullie leerden kennen. Geef ons kadootje een mooie plek zodat jullie nog dikwijls aan onze vriendschap terugdenken. Hou aub contact zodat we mekaar - hopelijk - nog eens terug zullen zien.
Tot ziens...en dat het jullie verder héél goed moge gaan.
Als je ver van thuis woont - zoals wij - is het best wel moeilijk als je zit te wachten op het resultaat van een operatie. En zeker als het je eigenste Ma is die "onder het mes" moet. Ze wordt aan haar schouder geopereerd en op haar leefdtijd is dat geen kleinigheidje. Maar ze heeft er goeie moed in en het zal ook wel allemaal vlotjes verlopen. De ganse nacht heeft de kaars gebrand - het moment van de operatie in België - maar tegen de morgen (4:30am voor mij !) kan ik mijn zenuwen niet meer de baas en stuur ik een sms naar mijn zus met de vraag "of er misschien al nieuws is ?". Ja hoor...dat was er...Men heeft de operatie uitgesteld tot namiddag. Het wordt dus weer bang en nerveus afwachten. Tegen 12:45pm krijg ik dan eindelijk het verlossende sms-je "Ma is terug op haar kamer en slaapt rustig. Morgen zal er meer nieuws zijn". Héhé...gelukkig ! En binnenkort krijgt ze dit kaartje...
De dag daarna spreek ik Ma via de telefoon en zo te horen lukt het wel. Amper 2 dagen later krijg ik opnieuw telefoon maar dit keer wel al om 6:45am. Het is Joni die me belt en als ze dat zo vroeg op de morgen al doet is dat meestal géén goed nieuws...ik ben op mijn "qui vie". Mijn vermoeden wordt bevestigd als ze me verteld dat Ma haar broer - Nonk Jef - overleden is. Dat zoiets net nú moet gebeuren - nu dat zij in het ziekenhuis ligt - maakt het waarschijnlijk allemaal dubbel zo moeilijk voor haar. Zij en haar broer waren van kindsbeen af beste maatjes. Een overlijden in je familie is altijd erg en veel te vroeg, maar hij is de 2de van de familie die ons - op wel zéér korte tijd - verlaat.
Nonk Jef, waar je ook bent, laat het je goed gaan daar, maar help Ma een beetje...
Ik weet het niet meer of ik jullie dit al verteld heb en het is me té ver om te gaan zoeken, dus vertel ik het nog maar eens opnieuw. Dominique is één van de bestuursleden (de schatbewaarder) van de International Bowling League. Hij moet dus héél goed over de centjes (als die er al zijn ?) waken, maar moet ook alle papierwerk qua aanwezigheden bijhouden én hij helpt de jaarlijkse BBQ organiseren.
Zoals ik al in één van mijn vorige verhalen schreef zullen Marcel (die voorzitter is van de Bowling League) & Anja dit jaar terug naar Nederland verhuizen en net dáárom wil de rest van "het" bestuur - hier bij ons thuis en met een feestje - hun voorzitter bedanken voor alle werk in 't verleden. Hoe kunnen ze dat nu gepaster doen dan hem een bowlingkegel met hun handtekeningen kado te doen. Vlnr. Niki (België), Marcel (Nederland), Marko (Duitsland) & Theo (Nederland).
"Dit zal ongetwijfeld een héél mooi plekkie krijgen in ons nieuwe huis als we straks in terug Nederland zijn" klinkt het met z'n 2-tjes als uit één mond ! Denk eraan jongens...we komen wél kijken hoor !
Het is een eigenlijk veel te fris voor de tijd van 't jaar en daarom besluiten we om binnen te eten. Niki staat in voor de BBQ, ik heb een slaatje gemaakt, Marko & Sonja een aardappelslaatje, Theo & José zorgden voor frans brood met kruidenboter en Anja & Marcel hebben een fruitsla met yoghurt mee voor dessert. En zo heeft ieder voor iets te eten gezorgd...typisch Amerikaans !
Na het eten trekken we terug naar buiten voor nog een afzakkertje (of 2, of 3 of...???). Het ben ik niet alleen die al die vrienden niet graag ziet vertrekken hoor ! Neenee...Dominique gaat zijn vriendje (die hem altijd "Niekje" noemt) toch ook wel missen. Die 2 zijn écht wel als 2 handen op één buik !
Binnenkort hebben we héél veel plaatsen binnen én buiten Europa waar we mensen kennen die we kunnen gaan opzoeken en al dat reizen gaat een plezante tijd worden. Ik kijk er al naar uit !
Doe-oeg (om het maar eens met de woorden van Anja op z'n "Hollands" te zeggen) ! Ingrid
We zijn terug in de USA en in België wordt vandaag Vaderdag gevierd. Hier in de States is dat pas volgende week. Ik heb Pa zijn kaartje al wel gegeven, maar omdat ik alle Vaders proficiat wil wensen is dát natuurlijk een beetje verwarrend. Mijn Pa woont in België en daarom hou ik het op vandaag. Proficiat Pa !!!
Bij een kaart hoort ook een tekstje :
Every man can be a father But it takes someone special to be a "Daddy"
Proficiat aan alle Papa's (maar vooral die van mij !) en Dad's !
Zoals gezegd...gisteren was het weer zover...er moest afscheid genomen worden want vandaag (10 juni) gaan we terug naar Utah. Omdat mijn zoon Jo - zelf ook een militair - op maneuvers naar Duitsland moet vertrekken gaan we met hem en zijn vrouwtje-in-spé Antje gezellig uit eten en daarna pikken we nog gauw een terrasje mee (want zoiets kennen ze in Utah niet !).
De dag daarna brengen wij Jo tot in de kazerne van Leopoldsburg, waar we van de gelegenheid gebruik maken om weer eens wat "anders dan andere" foto's te maken. We maken meteen ook kennis met zijn werkmakkers die ons toch wel héél erg "welkom" heten met een lekker tasje koffie (bedankt mannen !) !! Voilà...een fiere mama met haar zoon voor de LMV (Light Multirole Vehicle) ! Tenminste...ik hoop dat ik het juist heb want het is Dominique die me dit hier in mijn oor fluisterd...
Na dit "Moeder-Zoon" plaatje willen die mannen natuurlijk ALLEMAAL mee op de foto ! En omdat ik de kleinste ben, moet ik er wel voor zorgen dat ik boven hen uitkom.
Nog gauw een laatste foto van mijn 2 militairen samen (als je ze goed bekijkt, kon het net zo goed een vader en zijn zoon zijn...bijna even groot, alle 2 militair, zelfde lichaamsbouw, zelfde haarsnit en idem baardje, zelfde interesse voor muziek enz. !)
De volgende dag nemen we afscheid van de familie Gielen in Werm en daarna van Ma & Pa in Hoeselt. Dat laatste afscheid valt me een beetje zwaar, want Ma moet worden geopereerd aan haar schouder en dat nét op een moment dat wij terug in de States zullen zijn (verdorie !)
Op naar het laatste, gezellig samenzijn met dochter Joni, schoonzoon Rob en oogappeltje Lien ! Terwijl de dames zitten te tetteren gaan de mannen een partijtje "kikkeren" (tafelvoetbal) spelen. Lien moet natúúrlijk haar Opa Niki bijstaan en daarom winnen ze het partijtje !
Tot grote ontstentenis krijg ik nét op de valreep in de gaten dat ik nog helemaal géén foto heb van de 3 dames van de familie. Die mag toch héél zéker NIET ontbreken, net zomin als die van het ganse gezelschap...Joni, Rob, Lien, Oma Nana & Opa Niki
Dat was het dan...ons "België-avontuur" is weer voorbij voor 6 maanden. Wat ging dat vlug ! En wat hebben we ervan genoten iedereen terug te zien ! Tot december, want dan zijn we terug.
Sinds we 3 jaar geleden onze 50ste verjaardag samen vierden, hebben we er de gewoonte van gemaakt om mekaar minstens 1 keer per jaar terug te zien. Vanaf het moment dat Dominique en ik de 1ste keer terug naar België gingen heb ik van die gelegenheid gebruik gemaakt om mijn leefdtijdsgenoten via een simpel emailtje uit te nodigen bij Dirk (iemand van ons "Clubje" die een eigen café heeft) voor een gezellig "onderonsje". Zo dus ook deze keer. Helaas was de opkomst niet zo groot als de vorige keer, maar het is zéker zo gezellig geweest om hen terug te zien...Josseline, Marie-Thérèse, ik & Dorette.
Dirk, Josseline en ik zijn een beetje de stuwende krachten achter ons Clubje. Wij hebben 3 jaar geleden (toen nog samen met Rudi) er voor gezorgd dat onze klasgenoten (van héél lang geleden) een onvergetelijke dag en een geweldig feestje voorgeschoteld kregen. Dit trio (want Rudi heeft jammer genoeg geen tijd meer hiervoor) is nu al aan 't bekokstoven wat we zullen gaan doen als we er 55 worden en natuurlijk horen daar de nodige "vergaderingen" bij (waarvan dit de 1ste was). De volgende vergadering(en) zullen via skype moeten gebeuren want ik kan helaas niet zomaar effe afkomen hé !
En terwijl wij daar zo samenzitten komt een neef van Dominique ook nog effe binnegewaaid. Stefan en Niki zijn beste maatjes en natuurlijk hebben ze mekaar - na zolange tijd - veel te vertellen !
Bij avonden zoals deze wéét ik al op voorhand dat ze een beetje uit de hand gaan lopen en deze is niet anders. Veel plezier, goed gezelschap en het nodige gerstennat maakt natuurlijk ook dat je niet na een paar uurtjes afscheid kan/wil nemen. Vermits we nog bijna 3/4 uur moeten rijden, willen we toch proberen om op tijd te vertrekken. Helaas, pindakaas...we zijn eraan voor de moeite want het wordt toch nog 1 uur 's nachts als we moe maar tevreden ons bed inkruipen. Maar het was gezellig...dat wel !
En morgen ? Wel morgen moeten we noodgedwongen al beginnen afscheid nemen. De eerste bij wie dat moet gebeuren is mijn zoon Jo en zijn vriendin Antje. Volgende keer dat we terug komen zal voor hun huwelijk (23 december) zijn. Een geweldige gebeurtenis waar we graag de lange reis voor maken !
Schoonbroer Luc wordt 50 vandaag en dat zal hij geweten hebben ! Vanavond gaan we hem uitgebreidt vieren, maar eerst hebben we nog een afspraak met de "Woepemoakers van KB". Dat zijn niemand minder dan de collega's van Niki toen hij nog in Kleine Brogel werkte. Dit olijke 4-tal (inclusief Dominique) heeft sinds jaar en dag een toch wel speciale band. Ieder van hen had ons uitgenodigd om bij hen thuis langs te gaan zodat ze een beetje konden bijkletsen. Maar omdat dat écht niet haalbaar was - we hebben er gewoon geen tijd voor - hebben we met hen een afspraak op een terrasje van een café in Hasselt. Er wordt in de volksmond steeds maar weer de vinger gewezen naar vrouwen en naar het feit dat die altijd er-op-los-tetteren. Wel...ik kan jullie verzekeren dat het bij deze "heren" niet anders was hoor (vraag maar aan Greta) !!! Voilà, daar zitten we dan...bijna netjes op een rij : Greta, ik, Patrick (Chick voor de vrienden), Guy(ke), Niki en Patrick (beter bekend (of moet ik zeggen "berucht" ?) als Angel).
Na veel gepalaver (o.a. nog maar eens over 't werk...amaai !) moeten we helaas afscheid nemen want we moeten ons op weg zetten naar het feest voor Luc. Ook voor hem heb ik het nodige kaartje bij
En hier is hij dan...ons "feestvarkentje van de dag" !
Bij een verjaardag hoort een taart. En bij deze speciale verjaardag natuurlijk ook !
Maar wat ik - na al die jaren dat ik Luc al ken - nog niet wist is dat hij ook nog kan zingen ! Hela !!! Een verborgen talent in de familie ! Luc heeft de voorkeur voor één bepaald liedje dat hij ten gehore wil brengen..."De Kikker". Ik geef jullie écht alleen maar de titel, meer niet. Anders zou de verrassing er compleet vanaf zijn als jullie ooit de gelegenheid zouden hebben hem bezig te zien en te horen...
De eerste week van ons verblijf is alweer een feit en behalve 2 etentjes in het weekend (waarvan alweer geen foto's...doeme toch !) is er voor zaterdag en zondag niet veel anders gepland. Daar zijn we niet rouwig om want het is al druk genoeg geweest (en het is nog niet gedaan) !
