Voor de 2de keer op een paar dagen tijd zijn we terug naar de luchthaven geweest voor ons bezoek. Ik heb jullie al verteld over Werner, Winnie, Lauren & Andreas toen we in België waren. We hebben die 2 weekjes bij hen kunnen logeren en als "dank-je-wel-van-onze-kant" komen zij nu bij ons op vakantie !
Meteen als we wegrijden uit de luchthaven zien we een auto met een wel heel speciale nummerplaat. Ik zorg dan ook snel dat ik dáár een foto van kan maken (alhoewel dat écht niet gemakkelijk is in een rijdende auto 's nachts op de autostrade en een nummerplaat die reflecteert...)
Hun verblijf hier begint al goed als ze de volgende dag gaan winkelen. Iets dat voor ons héél gewoon en normaal geworden is, valt hen natuurlijk meteen op. Of wat dacht je van deze heerlijk broodjes ? Het beleg is idd GIGANTISCH dik ertussen gelegd ! Dit is een stuk van een "gewoon" frans brood. Maar goed dat het hier geen oorlog is want van deze hoeveelheid kan je een ganse week leven...
Ook de taartjes liegen er niet om...alle mogelijk kleuren worden gebruikt, want het moet er allemaal zo aantrekkelijk (???) mogelijk uitzien om verkocht te kunnen worden. Jawadde...
Als we bij de "Hobby Lobby" toekomen geloven ze hun eigen ogen niet ! Ik heb het al wel eerder verteld, maar je moet het met je eigen ogen zien om het te geloven natuurlijk...hier is het "Christmas in July" !
In de sportwinkel ernaast kan Andreas kan zich helemaal uitleven in deze "baseball-outfit"...just echt.
Na deze - voor hen ongewone, drukke winkelbezigheid - en hun eerste indrukken van de States, genieten we met z'n allen op ons terras van het gezelschap, een lekker wijntje, een prachtige zonsondergang én het zicht op deze knappe man tegen de achtergrond van "onze" mooie bergen...
Daar komen de verhalen van wat ze gezien en meegemaakt hebben pas goed los. Ze zijn blij dat ze er zijn en dat we zijn gaan winkelen, want het was écht wel de moeite. Morgen gaan ze een auto huren en dan gaan ze een 10-tal dagen er op uit trekken en gaan ze rondtoeren in Californië. Groot gelijk hebben ze...als je zover reist MOET je er gewoon van profiteren om zoveel mogelijk gezien te hebben ! Zo gezegd zo gedaan en de mannen krijgen de eer en het genoegen om - het voertuig dat hen veilig en wel, van én terug naar hier zal brengen - uit te proberen terwijl Winnie vanuit onze auto een foto maken van onze mannen.
Zoals jullie wellicht al wel begrepen hebben is dit een verhaal geweest over een aantal dagen. Gisteren zijn onze logeés vertrokken en meteen is het al vreemd en stil in huis zonder hen. We wensen hen een geweldige rondrit en hopen dat ze binnenkort veilig en wel hier terug voor de deur staan. We verwachten hen in ieer geval terug vóór 21 juli want dan hebben wij onze jaarlijkse picknick in onze tuin ! En dat verhaal komt er kort na het feestje wel aan...maak je maar geen zorgen...ik hou jullie op de hoogte !
Deze kaart is voor de mama van Dominique die vandaag jarig is ! We hebben haar wel al via skype gezien en gesproken, maar we willen haar ook hier een fijne dag toewensen !
Ma, van harte proficiat met je 75ste verjaardag ! In gedachten zijn we bij je en feesten we mee. We beloven - op ons kommuniezieltje - dat we er straks ene (of meer) zullen drinken op jou gezondheid.
"We wensen je een fijne verjaardag met bloemen en geschenken zodat je later met plezier hieraan terug kunt denken !"
Blijf gezond, blijf monter en binnenkort zien we mekaar terug in België want we hebben onze ticketten voor december al besteld. We landen in Parijs op 15 december !
Tot gauw, heel veel liefs en 3 dikke verjaardagszoenen van Dominique en Ingrid
Het is vandaag groot feest want het is "The 4th of July" en dat moet uitgebreid gevierd worden. Zoals vorig jaar zijn we ook nu uitgenodigd ten huize van Mike en Gaëlle. Mike is de "vliegvis"-instructeur van Dominique. Hij (Mike) is verantwoordelijk dat ik hier regelmatig alleen zit omdat zij met z'n allen zo persé moeten/willen gaan vliegvissen (en dat is iets dat ik helemaal niet zie zitten...). Maar als het 4th of July is, ga ik natuurlijk wél mee naar dat feestje (zolang het maar niks met vissen te maken heeft hé !). Voilà...en hier zie je nu Dominique eens met zijne "buddy" Mike.
De gekte van deze feestdag slaat in één klap helemaal toe en alles en iedereen MOET meedoen. Zelfs Otis - de hond van Mike - moet eraan geloven, het arme beest !
Als iedereen voorzien is van drank (jawel...hier vloeit de sterke drank vandaag rijkelijk want Mike, Gaëlle & Co zijn géén Mormonen) dan komt langzaam maar zeker de stoet op gang. Als eerste in de stoet (hoe kan het ook anders) hét beeld van the States, The Eagle in de kleuren van de Amerikaanse vlag !
Reclame-, pracht- en praalwagens wisselen mekaar af. Deze 2 prachtexemplaren zet ik er effe bij op voor kleindochter Lien. Het zijn de wagens van "The Wizard of Oz" en "Cinderella"
En dan maakt iedereen zich klaar voor HET grootste spektakel...het watergevecht ! Kijk maar eens op de voorgrond van volgende foto...grote bakken met water, watergeweren, spuitslangen enz., het ligt er allemaal want de afsluiting van de stoet is ook meteen het hoogtepunt waar iedereen naar uitkijkt.
Mike, die zich geïnstalleerd heeft op - wat hij denkt dat een strategische plaats is waar niemand het zal wagen om hem nat te maken - is er meteen aan voor de moeite want Niki kan het niet laten...
De brandweer komt eraan... Maar ipv. dat zij het vuur moeten blussen, zijn zij het die dit keer "onder vuur worden genomen" met tuinslangen, waterpistolen enz.
Daarna is het de beurt aan de "Cheerleaders" die ooit in een ver verleden eigenlijk de oorzaak zijn geweest dat de stoet zóó uit de hand zou lopen (lees de uitleg maar op mijn verhaal van vorig jaar !).
En dan komt de brandweer nog eens opnieuw maar dit keer met het juist materiaal...Dit keer is er géén ontkomen aan. Alles en iedereen is "kleddernat tot op z'n onderbroek". Mike zit voor de zoveelste keer écht in de "vuurlijn" en ook Niki wil het nog vlug op een loopje zetten om te ontsnappen...helaas !!!
Traditioneel maakt Mike na afloop van de parade de taart en zo ook dit jaar. Amerikanen zouden geen Amerikanen zijn als ze ook hun taart vandaag niet in de juiste kleuren zouden versieren...
Het watergevecht hebben we overleefd en na nog wat nababbelen, een BBQ én natuurlijk een stuk taart, is het voor ons tijd geworden om te vertrekken. We moeten nog naar de luchthaven, want vandaag komt Heidi - de nieuwe baas van Niki en Swa - toe. Zij zal Rudi vervangen voor de eerstkomende 3 jaar en dat betekend ook meteen dat zij tegelijkertijd met ons terug naar België zal verhuizen. Het "welkomstcommitee" is er helemaal (met vlaggen en ballonnen) klaar voor...
Na lang wachten - ze zijn meteen al écht Amerikaans gaan doen en een hamburger gaan eten - krijgen we hen dan uiteindelijk te zien ! Haar man Philippe is er vandaag wel bij, maar hij moet binnen 14 dagen naar Tampa, Florida vertrekken om daar nog 1 jaar te gaan werken. Heidi zal dus 1 jaar alleen hier zijn tot Philippe haar daarna komt vergezellen. Zij zal haar mannetje moeten staan met die 2 sjarels hier, maar maak je geen zorgen Philippe...we houden wel een oogje in 't zeil hoor !
Sarah, Eloïse, François (Swa voor de vrienden), Clémence, Philippe, Heidi & Dominique allemaal netjes op een rijtje posserende voor ondergetekende "paparazzi" want hier hoort natuurlijk een foto bij hé !
We vergezellen onze "nieuwlingen" naar hun hotel en we maken graag effe tijd voor de "welkomstdrink". Afscheidnemende-en-terug-naar-België-kerende baas Rudi is ook van de partij (hoe kan het ook anders !). Onze ober wordt gepromoveerd tot fotograaf van dienst zodat ik ook bij op de foto kan
Als gigantisch-mega-cool-afsluitertje van de dag hebben we - speciaal om Heidi te verwelkomen (of is het omdat het vandaag the 4th of July is ?) - gezorgd voor vuurwerk. Het spettert en klettert en vliegt en suist het hele avond rond onze oren, zelfs tot midden in de nacht ! Als dit geen "welkom" is dan weet ik niet wat we de volgende keer nog meer uit onze mouw moeten gaan schudden hoor ! Deze foto's hebben - makkelijkheidshalve vanuit onze slaapkamer en liggend op ons bed - genomen. Zoals je kan lezen zijn ook wij intussen behoorlijk "veramerikaniseerd" en maken we het onszelf zo gemakkelijk mogelijk !
En zo komt er - na een lange, drukke dag met héél veel vertel-ervaring voor mijn blog - rond 1u 's nachts uiteindelijk toch nog een beetje rust over Layton en omgeving...
Na een lange rit van 141 miles (227km) en +/- 1,5u gereden te hebben komen we toe in hotel Montego Bay in Wendover (http://www.wendoverfun.com/hotel/new_images/montego_bay.html) waar we één nachtje (maar 1 met waarschijnlijk weinig slapen !) zullen verblijven. En natúúrlijk willen we aan de thuisblijvers laten zien dat we er inderdaad écht wel geweest zijn.
Bij aankomst is meteen duidelijk dat we een goeie keuze gemaakt hebben. Het is een heel mooi hotel dat beschikt over zowel een casino (wat wil je anders in een gokstad !) alsook over een "spa-resort". Een waar verwenparadijs voor - voornamelijk - dames, dat beschikt over een heerlijk stoombad, massages en een zwembad. We boeken ons meteen één van de behandelingen, begeven ons naar onze kamer om ons om te kleden en gaan ons dan installeren aan de rand van het zwembad in afwachting voor de massage.
HEERLIJK, die massage !!! Natuurlijk mogen er geen foto's genomen worden (maar anders had ik die hier toch niet bijgezet hoor !) en daarom krijgen jullie nu alleen maar het vervolg van ons verblijf. Na het zwemmen, het luieren en het verwennen hebben we honger gekregen en zoeken het restaurant op.
En daarna - hoe kan het ook anders - gaan we het casino onveilig maken. Ieder van ons wil wel eens een gokje wagen (al moet ik zeggen dat de ene dat meer deed dan de andere !), maar we hebben het grootste plezier. Zolang je maar gokt, zijn de drankjes inclusief en dát loont natuurlijk de moeite ! We installeren ons aan een toog met geïntegreerde gokautomaten (als mensen het maar vooral niet té moeilijk hebben !). Ik ben de fotograaf van dienst - die andere 2 hebben "toevallig" hun fototoestel vergeten (??) - en daarom zien jullie mij hier NIET aan den gok ! Marianne en Manuela daarentegen...
Als Marianne niet meer verder kan, wil ik natuurlijk niet asociaal gaan doen. Ik help altijd waar ik kan, dus hier ook dan maar. En daar maakt Manu "mis"bruik van om dat op beeld vast te leggen.
Het is een avondje geworden om "U" tegen te zeggen. We hebben veel gelachen, gegierd, gebruld maar toch niet al te veel geld op gedaan. Een beetje gewonnen, een beetje verloren, maar dát was niet de hoofdzaak waarom we naar hier kwamen. Het ging ons erom om eens een gezellig damesonderonsje te hebben en daar zijn we wonderwel in gelukt. Vandaag - meteen na het ontbijt - zijn we terug naar huis vertrokken met maar één gemeenschappelijke gedachte..."Everything that has happend in Wendover, stays in Wendover" en dat doen we dan ook maar ! Voor jullie een gok, voor ons een "weet" !
Voor de derde dag op rij hebben we een feestje. Dit keer bij de Amerikanen Mike, Michelle en hun kids, maar geloof me...het begint nu - zelfs voor ons - een beetje teveel van het goeie te worden. Voor dit keer willen we echter nog wel eens een uitzondering maken. Het is voor het eerst in 2 jaar dat een Amerikaan zich ook eens de moeite doet om de EPAF landen (European Participating AirForces) uit te nodigen en dát laten we niet zomaar voorbij gaan. Ik ben wel héél blij dat het vandaag zondag is, dat ik mijn blog kan bijwerken én dat we eens nergens naar toe moeten ! Lang leve mijne heerlijke, lekkerluie zetel !!!
Mike & Michelle hebben hun garage omgetoverd tot "feestzaaltje". Dat wil natuurlijk ook wel zeggen dat die mooie auto - een Oldsmobile van 1971 - buiten moet worden geparkeerd...
Dominique, Michelle, ik en Marianne hebben ons een plekje gezocht in het koelste gedeelte van de feestzaal (haha !) en genieten van het gezelschap, het lekkere eten en de wijn.
Lang duurt dat liedje echter niet want het wordt steeds drukker en drukker. Iedereen wil aan één en dezelfde tafel zitten en dus maken we wel plaats want samen is het toch oh zo gezellig !!
Hoe later de avond, hoe meer de mannen gaan samenhokken op de rustigste plekjes (dichtbij bier en wijn)
en hoemeer de dames zich strategisch gaan opstellen tussen de mannen en de kids (kwestie van ALLES en IEDEREEN goed in de gaten te kunnen houden en in te grijpen indien en waar nodig !)
Na afloop van deze avond zijn het Niki en ik die nog een beetje blijven "plakken". Niki omdat hij meehelpt de garage terug garage te maken en de auto binnen te zetten (tegen "bier"beloning natuurlijk !). Ik omdat ik zéér graag wel eens in die mooie auto wil zitten, waarvan hier het bewijs !
Wat staat er dezer dagen nog meer op het programma ? Wel...de Duitse Manuela wil al meer dan een jaar met een aantal vrouwen naar Wendover (het kleine Las Vegas op de grens van de staten Utah en Nevada) en Marianne en ik hebben toegezegd om mee te gaan (onder dwang uiteraard !!!). Maar voor ik dat verhaal hier op mijn blog post moet ik wel eerst persoonlijk alle foto's goed nakijken. Het gesensureerde verslag lees je dan binnenkort hier wel op deze blog !
Zo zie je maar...nog maar net heb ik een verhaal gepost over het overlijden van Nonk Jef en vlak daarna moeten we naar één van die feestjes waar ik vandaag eigenlijk liever voor bedankt zou hebben. Maar in dit geval kan het niet anders. Op dit afscheidsfeestje voor Rudi, Isabelle en hun kinderen kunnen we niet mankeren. Rudi is gedurende 2 jaren de grote baas van Dominique - op het Belgische kantoor- geweest. Dit gezin zal op 24 juli - na 3 jaar Utah - terug naar huis vertrekken en plaats maken voor de "nieuwe Belgen" Heidi & Philip (en dat verhaal komt na 4 juli want dan zijn ze er al !). Die hele bende Belgen samen is een plezante groep en dat zie je ook onmiddellijk op deze foto
De mannen willen graag tenminste nog één foto samen met z'n 3-tjes hebben dus...
Maar hetzelfde geldt ook voor de dames. Als je zolange tijd - in een vreemd land - dicht bij mekaar gewoond hebt en regelmatig lief én leed met mekaar gedeeld hebt, is het wel normaal dat afscheid nemen moeilijk valt. Per slot van rekening maakten ook zij deel uit van onze Internationale familie.
De kinderen gaan mekaar héél zeker wel missen. Voor Alix, Manon, Evan en kleine Victoria zal het moeilijk worden om weer te wennen aan Belgische scholen, een andere aanpak van de studies en nieuwe vrienden. De zusjes Eloïse en Clémence bijven dan alleen achter als Belgische "kleintjes". Vandaag slaag ik er eindelijk eens in om al die "mini-belgskes" voor één foto samen te krijgen.
Rudi, Isabelle en kids, jullie zijn een fijn gezin en we zijn blij dat we jullie leerden kennen. Geef ons kadootje een mooie plek zodat jullie nog dikwijls aan onze vriendschap terugdenken. Hou aub contact zodat we mekaar - hopelijk - nog eens terug zullen zien.
Tot ziens...en dat het jullie verder héél goed moge gaan.
Als je ver van thuis woont - zoals wij - is het best wel moeilijk als je zit te wachten op het resultaat van een operatie. En zeker als het je eigenste Ma is die "onder het mes" moet. Ze wordt aan haar schouder geopereerd en op haar leefdtijd is dat geen kleinigheidje. Maar ze heeft er goeie moed in en het zal ook wel allemaal vlotjes verlopen. De ganse nacht heeft de kaars gebrand - het moment van de operatie in België - maar tegen de morgen (4:30am voor mij !) kan ik mijn zenuwen niet meer de baas en stuur ik een sms naar mijn zus met de vraag "of er misschien al nieuws is ?". Ja hoor...dat was er...Men heeft de operatie uitgesteld tot namiddag. Het wordt dus weer bang en nerveus afwachten. Tegen 12:45pm krijg ik dan eindelijk het verlossende sms-je "Ma is terug op haar kamer en slaapt rustig. Morgen zal er meer nieuws zijn". Héhé...gelukkig ! En binnenkort krijgt ze dit kaartje...
De dag daarna spreek ik Ma via de telefoon en zo te horen lukt het wel. Amper 2 dagen later krijg ik opnieuw telefoon maar dit keer wel al om 6:45am. Het is Joni die me belt en als ze dat zo vroeg op de morgen al doet is dat meestal géén goed nieuws...ik ben op mijn "qui vie". Mijn vermoeden wordt bevestigd als ze me verteld dat Ma haar broer - Nonk Jef - overleden is. Dat zoiets net nú moet gebeuren - nu dat zij in het ziekenhuis ligt - maakt het waarschijnlijk allemaal dubbel zo moeilijk voor haar. Zij en haar broer waren van kindsbeen af beste maatjes. Een overlijden in je familie is altijd erg en veel te vroeg, maar hij is de 2de van de familie die ons - op wel zéér korte tijd - verlaat.
Nonk Jef, waar je ook bent, laat het je goed gaan daar, maar help Ma een beetje...
Ik weet het niet meer of ik jullie dit al verteld heb en het is me té ver om te gaan zoeken, dus vertel ik het nog maar eens opnieuw. Dominique is één van de bestuursleden (de schatbewaarder) van de International Bowling League. Hij moet dus héél goed over de centjes (als die er al zijn ?) waken, maar moet ook alle papierwerk qua aanwezigheden bijhouden én hij helpt de jaarlijkse BBQ organiseren.
Zoals ik al in één van mijn vorige verhalen schreef zullen Marcel (die voorzitter is van de Bowling League) & Anja dit jaar terug naar Nederland verhuizen en net dáárom wil de rest van "het" bestuur - hier bij ons thuis en met een feestje - hun voorzitter bedanken voor alle werk in 't verleden. Hoe kunnen ze dat nu gepaster doen dan hem een bowlingkegel met hun handtekeningen kado te doen. Vlnr. Niki (België), Marcel (Nederland), Marko (Duitsland) & Theo (Nederland).
"Dit zal ongetwijfeld een héél mooi plekkie krijgen in ons nieuwe huis als we straks in terug Nederland zijn" klinkt het met z'n 2-tjes als uit één mond ! Denk eraan jongens...we komen wél kijken hoor !
Het is een eigenlijk veel te fris voor de tijd van 't jaar en daarom besluiten we om binnen te eten. Niki staat in voor de BBQ, ik heb een slaatje gemaakt, Marko & Sonja een aardappelslaatje, Theo & José zorgden voor frans brood met kruidenboter en Anja & Marcel hebben een fruitsla met yoghurt mee voor dessert. En zo heeft ieder voor iets te eten gezorgd...typisch Amerikaans !
Na het eten trekken we terug naar buiten voor nog een afzakkertje (of 2, of 3 of...???). Het ben ik niet alleen die al die vrienden niet graag ziet vertrekken hoor ! Neenee...Dominique gaat zijn vriendje (die hem altijd "Niekje" noemt) toch ook wel missen. Die 2 zijn écht wel als 2 handen op één buik !
Binnenkort hebben we héél veel plaatsen binnen én buiten Europa waar we mensen kennen die we kunnen gaan opzoeken en al dat reizen gaat een plezante tijd worden. Ik kijk er al naar uit !
Doe-oeg (om het maar eens met de woorden van Anja op z'n "Hollands" te zeggen) ! Ingrid
We zijn terug in de USA en in België wordt vandaag Vaderdag gevierd. Hier in de States is dat pas volgende week. Ik heb Pa zijn kaartje al wel gegeven, maar omdat ik alle Vaders proficiat wil wensen is dát natuurlijk een beetje verwarrend. Mijn Pa woont in België en daarom hou ik het op vandaag. Proficiat Pa !!!
Bij een kaart hoort ook een tekstje :
Every man can be a father But it takes someone special to be a "Daddy"
Proficiat aan alle Papa's (maar vooral die van mij !) en Dad's !
Zoals gezegd...gisteren was het weer zover...er moest afscheid genomen worden want vandaag (10 juni) gaan we terug naar Utah. Omdat mijn zoon Jo - zelf ook een militair - op maneuvers naar Duitsland moet vertrekken gaan we met hem en zijn vrouwtje-in-spé Antje gezellig uit eten en daarna pikken we nog gauw een terrasje mee (want zoiets kennen ze in Utah niet !).
De dag daarna brengen wij Jo tot in de kazerne van Leopoldsburg, waar we van de gelegenheid gebruik maken om weer eens wat "anders dan andere" foto's te maken. We maken meteen ook kennis met zijn werkmakkers die ons toch wel héél erg "welkom" heten met een lekker tasje koffie (bedankt mannen !) !! Voilà...een fiere mama met haar zoon voor de LMV (Light Multirole Vehicle) ! Tenminste...ik hoop dat ik het juist heb want het is Dominique die me dit hier in mijn oor fluisterd...
Na dit "Moeder-Zoon" plaatje willen die mannen natuurlijk ALLEMAAL mee op de foto ! En omdat ik de kleinste ben, moet ik er wel voor zorgen dat ik boven hen uitkom.
Nog gauw een laatste foto van mijn 2 militairen samen (als je ze goed bekijkt, kon het net zo goed een vader en zijn zoon zijn...bijna even groot, alle 2 militair, zelfde lichaamsbouw, zelfde haarsnit en idem baardje, zelfde interesse voor muziek enz. !)
De volgende dag nemen we afscheid van de familie Gielen in Werm en daarna van Ma & Pa in Hoeselt. Dat laatste afscheid valt me een beetje zwaar, want Ma moet worden geopereerd aan haar schouder en dat nét op een moment dat wij terug in de States zullen zijn (verdorie !)
Op naar het laatste, gezellig samenzijn met dochter Joni, schoonzoon Rob en oogappeltje Lien ! Terwijl de dames zitten te tetteren gaan de mannen een partijtje "kikkeren" (tafelvoetbal) spelen. Lien moet natúúrlijk haar Opa Niki bijstaan en daarom winnen ze het partijtje !
Tot grote ontstentenis krijg ik nét op de valreep in de gaten dat ik nog helemaal géén foto heb van de 3 dames van de familie. Die mag toch héél zéker NIET ontbreken, net zomin als die van het ganse gezelschap...Joni, Rob, Lien, Oma Nana & Opa Niki
Dat was het dan...ons "België-avontuur" is weer voorbij voor 6 maanden. Wat ging dat vlug ! En wat hebben we ervan genoten iedereen terug te zien ! Tot december, want dan zijn we terug.
Sinds we 3 jaar geleden onze 50ste verjaardag samen vierden, hebben we er de gewoonte van gemaakt om mekaar minstens 1 keer per jaar terug te zien. Vanaf het moment dat Dominique en ik de 1ste keer terug naar België gingen heb ik van die gelegenheid gebruik gemaakt om mijn leefdtijdsgenoten via een simpel emailtje uit te nodigen bij Dirk (iemand van ons "Clubje" die een eigen café heeft) voor een gezellig "onderonsje". Zo dus ook deze keer. Helaas was de opkomst niet zo groot als de vorige keer, maar het is zéker zo gezellig geweest om hen terug te zien...Josseline, Marie-Thérèse, ik & Dorette.
Dirk, Josseline en ik zijn een beetje de stuwende krachten achter ons Clubje. Wij hebben 3 jaar geleden (toen nog samen met Rudi) er voor gezorgd dat onze klasgenoten (van héél lang geleden) een onvergetelijke dag en een geweldig feestje voorgeschoteld kregen. Dit trio (want Rudi heeft jammer genoeg geen tijd meer hiervoor) is nu al aan 't bekokstoven wat we zullen gaan doen als we er 55 worden en natuurlijk horen daar de nodige "vergaderingen" bij (waarvan dit de 1ste was). De volgende vergadering(en) zullen via skype moeten gebeuren want ik kan helaas niet zomaar effe afkomen hé !
En terwijl wij daar zo samenzitten komt een neef van Dominique ook nog effe binnegewaaid. Stefan en Niki zijn beste maatjes en natuurlijk hebben ze mekaar - na zolange tijd - veel te vertellen !
Bij avonden zoals deze wéét ik al op voorhand dat ze een beetje uit de hand gaan lopen en deze is niet anders. Veel plezier, goed gezelschap en het nodige gerstennat maakt natuurlijk ook dat je niet na een paar uurtjes afscheid kan/wil nemen. Vermits we nog bijna 3/4 uur moeten rijden, willen we toch proberen om op tijd te vertrekken. Helaas, pindakaas...we zijn eraan voor de moeite want het wordt toch nog 1 uur 's nachts als we moe maar tevreden ons bed inkruipen. Maar het was gezellig...dat wel !
En morgen ? Wel morgen moeten we noodgedwongen al beginnen afscheid nemen. De eerste bij wie dat moet gebeuren is mijn zoon Jo en zijn vriendin Antje. Volgende keer dat we terug komen zal voor hun huwelijk (23 december) zijn. Een geweldige gebeurtenis waar we graag de lange reis voor maken !
Schoonbroer Luc wordt 50 vandaag en dat zal hij geweten hebben ! Vanavond gaan we hem uitgebreidt vieren, maar eerst hebben we nog een afspraak met de "Woepemoakers van KB". Dat zijn niemand minder dan de collega's van Niki toen hij nog in Kleine Brogel werkte. Dit olijke 4-tal (inclusief Dominique) heeft sinds jaar en dag een toch wel speciale band. Ieder van hen had ons uitgenodigd om bij hen thuis langs te gaan zodat ze een beetje konden bijkletsen. Maar omdat dat écht niet haalbaar was - we hebben er gewoon geen tijd voor - hebben we met hen een afspraak op een terrasje van een café in Hasselt. Er wordt in de volksmond steeds maar weer de vinger gewezen naar vrouwen en naar het feit dat die altijd er-op-los-tetteren. Wel...ik kan jullie verzekeren dat het bij deze "heren" niet anders was hoor (vraag maar aan Greta) !!! Voilà, daar zitten we dan...bijna netjes op een rij : Greta, ik, Patrick (Chick voor de vrienden), Guy(ke), Niki en Patrick (beter bekend (of moet ik zeggen "berucht" ?) als Angel).
Na veel gepalaver (o.a. nog maar eens over 't werk...amaai !) moeten we helaas afscheid nemen want we moeten ons op weg zetten naar het feest voor Luc. Ook voor hem heb ik het nodige kaartje bij
En hier is hij dan...ons "feestvarkentje van de dag" !
Bij een verjaardag hoort een taart. En bij deze speciale verjaardag natuurlijk ook !
Maar wat ik - na al die jaren dat ik Luc al ken - nog niet wist is dat hij ook nog kan zingen ! Hela !!! Een verborgen talent in de familie ! Luc heeft de voorkeur voor één bepaald liedje dat hij ten gehore wil brengen..."De Kikker". Ik geef jullie écht alleen maar de titel, meer niet. Anders zou de verrassing er compleet vanaf zijn als jullie ooit de gelegenheid zouden hebben hem bezig te zien en te horen...
De eerste week van ons verblijf is alweer een feit en behalve 2 etentjes in het weekend (waarvan alweer geen foto's...doeme toch !) is er voor zaterdag en zondag niet veel anders gepland. Daar zijn we niet rouwig om want het is al druk genoeg geweest (en het is nog niet gedaan) !
Ons Lientje heeft een mijlpaal in haar jonge leventje bereikt. Vandaag 2 juni 2011 doet ze haar 1ste Kommunie. Voor het eerst mag ze Jezus in haar hartje ontvangen. De dag begint met een misviering waarin al de kinderen van haar klasje centraal staan. Het zijn zij die de hele misviering verzorgen met liedjes, teksten en als afsluiter een bloem voor de mama's. In de kerk mogen uiteraard geen foto's genomen worden - dat zou de kommunikantjes teveel afleiden - maar buiten kan dat natuurlijk wél.
Het feestje is er eentje geworden om "U" tegen te zeggen. Mama Joni en papa Rob hebben gekozen voor een BBQ waar de hele familie op uitgenodigd is. Dat het gezellig was hoef ik hier niet onder stoelen of banken te steken. Papa Rob en Lien willen best wel effe poseren voor Oma Nana
Natuurlijk wordt er ook tafel per tafel een foto gemaakt. Dit is familie Hendrickx (vlnr.) : Peter & Christy, Lea & Fredje, Dominique & ik, Ma & Pa, Niki zijn mama en Erwin & Bettie (die de foto maakte).
"Le moment suprème" zijn er eigenlijk 2 geworden. Het eerste is als Joni binnenkomt met het ijslammetje, want dat vindt Lien natuurlijk fantastisch. Lien geniet zichtbaar van al die aandacht
Het 2de "grote" moment is als de taart - die Moeke (de andere oma) maakte - binnengereden wordt. Hmmm...wat is me dat een lekkere taart ! En vooral...wat heeft ze dat mooi voor mekaar gekregen !
Een foto van Lien met haar lievelings nichtje Chari hoort uiteraard ook nog bij deze reeks
Bij een 1ste kommunie horen foto's als herinnering aan deze speciale dag. Om die te maken hebben Joni en Rob niet gekozen voor de traditionele foto's van een fotograaf, maar zijn ze met z'n 3-tjes naar zee getrokken en hebben daar op het strand en in de duinen wel ongeveer 200 foto's gemaakt. Nogal logisch dat het moeilijk is om daar de mooiste uit te kiezen !! Ik heb voor mezelf een keuze gemaakt van een 5-tal foto's die ik jullie wil tonen (welliswaar zonder kommentaar dit keer !) en het is aan jullie om uit te maken welke van deze foto's voor jullie de mooiste is van dit "fotomodel in spé" !
Oma Nana zijnde - en voor iedere gelegenheid kaartjes knutselend - heb ik er ook nu eentje klaar voor ons oogappeltje. Lieve schat, je Oma Nana en Opa Niki zijn héél trots op jou en wensen je van harte een hele dikke PROFICIAT met je 1ste kommunie. We hopen dat je dit kaartje nog lang bewaard !
Héhé...het is eindelijk zover...we gaan terug naar België na net ietsjes meer dan 1 jaar ! Mijn vriendin Winnie en haar man Werner zijn zo lief geweest om ons onderdak te verschaffen voor die 14 dagen dat we in 't land zijn, dus wil ik ook graag dat jullie effe met hen kennismaken. Voor één keer gaan ik ze voorstellen van rechts naar links : Winnie, Lauren, Werner, Andreas en wij met z'n 2-tjes. Lieve Winnie en familie...een hele dikke MERCIE voor jullie gastvrijheid, want niet iedereen zou dit zomaar doen !
We zullen echter niet veel bij hen zijn, want volgens mijn agenda gaan we het razend druk hebben. We hebben zoveel afspraakjes en er zijn zoveel mensen die ons persé willen zien dat ik het allemaal al láááng op voorhand in mijn agenda genoteerd heb. En nu barst die als het ware uit z'n voegen !
Eerste afspraakje - op zondagmiddag 29 mei - is er eentje met de familie van Dominique. Helaas hebben we het fototoestel vergeten (tja...de jetlag zeker ?) en hebben we van dit gezelschap (voorlopig) géén foto's. Die maken we later wel. 's Avonds staat er een BBQ gepland bij Christy & Peter die 1 jaar getrouwd zijn. Proficiat jullie 2-tjes (ook hier...jammer genoeg geen foto's van !). En zoals je ziet, heb ik niet overdreven. We vliegen meteen van het ene feestje naar het andere !
Maandag 30 mei zijn mijn ouders precies 58 jaar getrouwd zijn. Daarom hebben wij hen getrakteerd op een etentje. Ma, Pa...via dit kleine berichtje van harte proficiat !
De dag daarna (31 mei) is het onze "girls-night-out". Samen met mijn vriendinnen Annie, Josseline en Gerty ga ik naar Tongeren. We hebben héél wat bij te kletsen en dat doen we ook weer met...een etentje. Het gaat er héél gezellig aan toe en jongens...wat ben ik blij hen alledrie terug te zien !
Dit soort "avondjes-uit" zijn zo stilaan een heuse tradities aan 't worden. Nog zo eentje is een etentje met de ex-collega's van Make-A-Wish België. Ik stel het hele gezelschap graag aan jullie voor : vlnr. Veroni, Denise, Niki, Peter, Anja, Lauren, Winnie, ik, Jozef en Werner.
Morgen is het feest voor onze kleindochter Lien. Ze doet haar 1ste kommunie ! Amaai, wat wordt ze groot. Het lijkt nog maar de dag van gisteren dat ze geboren werd...
Dinsdag 24 mei, is de dag eindelijk aangebroken dat we naar het-van-vorig-jaar-uitgestelde U2 concert gaan !!! Het optreden is in het openlucht stadion van de "Utes" (het stadion waar de opening van de Olympische Winterspelen 2002 plaatsvond) in Salt Lake City. Het voorprogramma is "The Fray". Een blik van de zanger aan de piano op het groot scherm (en wij natúúrlijk op de voorgrond !).
Onze Portugese, zéér patriotistische, collega Luis en eega Filippa zitten enkele rijen achter ons.
Het podium van de "360° Tour" is prachtig zodat de kijkers optimaal kunnen genieten. Maar ook de klank is fantastisch goed (voor een openlucht concert) ! Het grote projectie scherm is rond (vandaar de naam "360° Tour") met een uitstekende beeldkwaliteit.
Omdat ik op voorhand de lay-out van het podium bestudeerd had, heb ik tickets gekocht die zich eigenlijk aan de achterkant van het podium bevonden aan $30/stuk. Wat helemaal niet erg is want het resulteert in mooie plaatjes zoals deze van Bono die ons komt begroeten !
De bekende hits worden aan 1 stuk door afgehaspeld en levert ook spectaculaire beelden op.
U2 is enorm begaan met Amnesty International en na een pleidooi van Bono wordt er - in teken van - een nummer gespeeld met de nodige animatie en kaarslicht uiteraard.
Al bij al een fantastisch mooi concert en een "tick in the box" voor al dié dingen die we willen zien en doen terwijl we hier in de States wonen.
Ons Int. bowling seizoen wordt traditioneel afgesloten met een BBQ. Dit gezellige dames compagnieke zijn vlnr. Manuela, de kleine Veronica, Janet, Silke en Filipa. Met andere woorden...Duitsland, Italië, Israël, Italië en Portugal netjes "zusterlijk" op een rij en België (Niki) maakt de foto !
Bij aankomst in de Lodge Cabin houden we het voorlopig nog droog, maar eens Niki naar buiten trekt om te bakken, begint het te regenen (blijkbaar ook een traditie vanaf vorig jaar !). Kijk dat maar eens aan...de arme schat...je zou er moedeloos van worden want iedereen snakt hier naar eindelijk droog weer ! Het heeft de afgelopen tijd zoveel geregend dat ik me soms in België waan (haha !). Het is dit jaar dan ook écht wel uitzonderlijk nat voor Utah. Zoiets hebben ze de afgelopen 150 jaar niet meegemaakt.
Binnen gaat het er zoals gewoonlijk wél heel gezellig aan toe.
Nadat iedereen rijkelijk voorzien is in spijs en drank, is het tijd voor de prijsuitrijking ! We zijn benieuwd, want dit is het eerste jaar dat "The 4 Queens" (onder leiding van "Biebieke" als teamcaptain) deelneemt en we hebben toch wel één en ander te bewijzen. Eén voor één worden mijn teamgenoten naar voor geroepen. Sarah heeft de prijs van "Most Improved female player", Janet die van "Highest Handicap female player" en Manu is "Highest Game female player". En jongens...hoe zit het met mij ? Hebben jullie mij vergeten ? Ik bibber en beef tot het verlossende seintje gegeven wordt..."Third price for the best team goes to.....The 4 Queens" ! Yes....we hebben hem...één van de felbegeerde trofeeën en ik heb de eer die in ontvangst te nemen ! Onder luid applaus worden we alle 4, mét onze bekers naar voor geroepen voor de foto. Nu moet je weten dat we het ganse seizoen - telkens als iemand van ons goed speelde - luidkeels het liedje "That's the way, aha, aha, we like it, aha, aha" gingen zingen. En wat gebeurd er nu...iedereen zingt dat zelfde lied nu voor ons !!!
Nog vóór ik terug aan tafel zit, schieten er onverwacht een aantal mensen mijn richting op die het allemaal op mijn beker gemunt hebben, maar...da's dan wel zonder mij gerekend, die krijgen ze mooi NIET ! Die beker is van mij en ik geef hem écht niet meer af ! Als we dit resultaat 3 jaar na mekaar kunnen blijven volhouden is de beker definitief van ons (van mij dus...want ik ben de Captain !).
Dominique is intussen aan 't "socialisen" met Philippe "den Dobby", één van zijn voorgangers hier in Utah. Hij had tot 7 jaar geleden dezelfde taak en verantwoordelijkheid die Niki nu heeft. Die 2 hebben mekaar dus héél veel te vertellen.
Het wordt intussen wel eens de hoogste tijd dat ik jullie voostel aan Federica. Zij is de dochter van onze Italiaanse vrienden Roberta en Piëtro. We hebben een zodanig goeie relatie dat ze me altijd op feestjes komt zoeken omdat ze me weer één en ander te vertellen heeft. Nog zo iemand die vindt dat alle geheimpjes bij deze "surrogaat Oma" wel veilig zijn...
Anja (in het midden) is één van de dames waar we dit jaar afscheid van moeten nemen. Het is voor haar de laatste Bowling BBQ en ze heeft het precies toch wel een beetje moeilijk. Maar ze verhuisd terug naar Nederland (en dichtbij de Belgische grens !) dus deze lieve vriendin gaan we zeker nog terug zien ! Manu (rechts) is de 2de die terug gaat naar haar land van herkomst. Zij verhuisd naar Duitsland (en ook dicht bij de Belgische grens !) en ook voor haar is dit één van de laatste feestjes. We hebben het er net over gehad om mekaar terug te zien in Europa en komen tot de conclusie dat zoiets het gemakkelijkste zal zijn om mekaar bij ons thuis te treffen eens ook wij weer terug in België zullen wonen. Meteen komt bij mij het besef dat ook wij bijna halfweg ons verblijf hier zitten...ja hoor ! Zo snel gaat dat...als we in december naar België komen voor het huwelijk van Jo & Antje, zijn we écht al halfweg ons verblijf hier !
Wouter - de nieuwe Nederlander die hier vorig jaar toegekomen is - kan het niet laten en mengt zich in het gesprek. Hij is een bovenste beste kerel die écht nooit om een grapje verlegen zit, maar hetgeen hij me dit keer aan 't vertellen is, is écht niet voor herhaling vatbaar. Jeetje, wat hebben we plezier (maar dat is ook wel altijd het geval als hij ergens in de buurt is) !
Na afloop van het feestje moet er natuurlijk nog opgeruimd en gepoetst worden. Iedereen draagt zijn/haar steentje bij want vele handen maken het werk licht, maar Dominique en Anja zijn dé poetsers bij uitstek. Ze vegen, wrijven en dweilen alsof het een lieve lust is. En alhoewel het al laat is (bijna 1am), is er toch nog altijd wel plaats en tijd voor een foto.
't Zal vreemd zijn, want de volgende Bowling BBQ zitten we hier met een compleet ander gezelschap ! We gaan niet minder dan 9 nieuwe families (van evenveel landen) verwelkomen tussen nu en oktober.
Een beetje een rare titel ? Laat ik het jullie dan maar eens effe uitleggen. HOSC betekend zoveel als de "Hill Officers Spouses Club" wat wil zeggen "Club van de Officiersvrouwen van Hill" (en da's de naam van de basis). Ik ben één van de "boardmembers" (stafleden) geworden op onnoemelijk veel aandringen van de echtgenote van Generaal Bush (dé GROTE meneer -letterlijk én figuurlijk - hier op de basis !). En tegen zo'n belangrijk iemand zeg je natuurlijk niet zomaar "neen" hé !
De Dames van HOSC doen aan sponsorwerving voor goede doelen (en da's dan weer een kolfje naar mijn hand) en er worden honderd en één dingen georganiseerd voor de vrouwen van de militairen die dikwijls lang en alleen met de kinderen hier op de basis wonen, omdat hun man op één of andere zending is. Zo hebben ze een babysitdienst, worden er gelden vrijgemaakt voor studiebeurzen, zorgen ze voor opvang zowel voor moeder als voor de kids indien nodig enz. Omdat ik vanaf dit jaar verantwoordelijke ben voor het Internationaal Buffet en omdat de Dames van de HOSC daar blijkbaar uit afgeleid hebben dat ik niet op mijn mondje zou gevallen zijn (hoe zouden ze dáár nu bij komen ?!) hebben ze mij aangesproken om als tussenpersoon te fungeren tussen hen en de Internationale Dames. Puur uit curieusiteit ben ik eens een kijkje gaan nemen op één van hun vergaderingen (het was meteen ook de laatste van dit werkjaar) en daar werd ik prompt uitgenodigd om naar "the Garden Party" (bij Generaal Bush thuis !) te gaan. Zo'n poepsjieke gelegenheid laat ik niet zomaar aan m'n neus voorbij gaan hoor ! De party staat in het teken van het huwelijk van Prins William en Kate Middleton en komen er hoeden, kleedjes en handschoenen aan te pas. Ik heb me voor die gelegenheid helemaal opgetut en ben er klaar voor
We worden als ware "High Society" op de "Royal Ascot Race" ontvangen door de aftredende, hoogzwangere voorzitster Jennifer (rechts) en de nieuwe voorzitster Nichole (links)
Het heeft de afgelopen dagen (weken !) veel geregend, maar vandaag schijnt het zonnetje en het is aangenaam warm. Gelukkig maar want een "Garden Party" die binnenskamers moet doorgaan is ook niet dát ! Jennifer neemt mij "onder haar vleugels" en zorgt ervoor dat ik met iedereen kennis maak. Als een echt "kloekhen" bekommert ze zich om mij. Wat een schatje !
Hoe later de avond hoe schoner het volk ? Ook dat spreekwoord kennen ze hier blijkbaar want als iedereen bijna klaar is om weer naar huis te gaan, komt Generaal Bush thuis van een zending. De arme man krijgt meteen een 5-tal fototoestellen in de handen gedrukt en hij mag onmiddellijk aantreden als fotograaf van dienst. Maar er zouden wel meer mannen staan te springen om deze groep lieftallige schoonheden te fotograferen, denk ik. Of niet dan ?
En ja...jullie hebben het goed gezien ! Er is inderdaad welgeteld één man in ons midden. Zijn vrouw is militaire en vandaar...Ik vermoed dat ik in deze groep "mijnen draai" wel zal vinden.
Dat klinkt zoals die film van Alfred Hitchcock maar zo erg is nog niet hoor ! Integendeel...deze "birds" zijn écht wel de moeite waard om uit te loeren en om jullie te tonen (er komt wél het nodige geduld aan te pas...zucht !). We hebben er dit jaar wel héél lang moeten op wachten, maar vandaag zijn ze er weer...de "Hummingbirds" (kolibries). In België wordt wel eens gezegd dat één zwaluw de zomer nog niet maakt, maar hier is algemeen geweten dat - zodra de 1ste kolibrie zich laat zien - de zomer begint ! En kijk...daar is hij...onze 1ste kolibrie van 't jaar ! Nog héél voorzichtig en héél schuw, maar dat zal wel heel snel veranderen eens hij beseft dat hij hier goed gevoederd wordt ! Ik heb een website gevonden voor de nieuwsgierigen onder jullie die er graag meer willen over weten : http://nl.wikipedia.org/wiki/Kolibries
Maar we hebben nog meer fladderende bezienswaardigheden. Eerst wist ik écht niet hoe ik jullie precies moest uitleggen wat voor mooie vogels we in onze achtertuin zitten hebben, maar met heel veel geduld heb ik er een paar foto's van kunnen maken. Daarna ben ik op zoek gegaan naar een naam en een beetje meer uitleg (jongens wat is het internet toch een makkelijk iets !). Onze nieuwste aanwinst aan onze birdfeeder heet "The Lazuli Bunting" (http://en.wikipedia.org/wiki/Lazuli_Bunting)
Mooi hé !! Met 10-tallen tegelijkertijd strijken ze neer op onze voederplaats en dan is het een gekwetter om ter hardst. Da's nu eens wat anders dan mussen ! Alleen al het bestuderen en proberen foto's te maken van al dat moois neemt tijd in beslag. Dit gezegd zijnde ga ik hier nu toch maar afronden want er moet zo af en toe ook nog eens een beetje gepoetst worden hé ! Ingrid
Vorig jaar kwam ik in België aan op Moederdag en kon ik onze mama's persoonlijk proficiat wensen. Dit jaar zullen ze nog een beetje geduld moeten hebben, maar binnenkort zijn we er weer. Maar omdat het vandaag Moederdag is, willen zowel Niki als ik onze Mama's langs deze weg van harte PROFICIAT wensen. Daar hoort op z'n minst een kaartje bij dus...Dames...deze is speciaal voor jullie maar ook voor alle Mama's die deze blog lezen zoals mijn dochter Joni die zelf ook Mama is !!! Proficiat aan allen !
Het wordt vandaag een extra dag met bloemen en geschenken die zeggen met een lied en lach dat wij altijd aan je denken
Op 4 Mei is er een Metal feest in Salt Lake City, want ACCEPT (www.acceptworldwide.com) komt namelijk optreden met in het voorprogramma SABATON (www.sabaton.net) en ook nog 2 lokale bandjes. Uiteraard wil ik dit niet missen (vermits ik die Duitse Metalband nooit live aan 't werk gezien heb) en ga ik ernaar toe met mijn Deense vriend en buurman Dane. Als we tegen 18u toekomen (het begint pas om 20u) mogen we van de manager zelfs naar de VIP Meet & Greet vermits we (zogezegd) speciaal van Europa komen.
Uiteraard maken we hier gretig gebruik van en laat ik mijn CD "Blood of the Nations" signeren door de band en tevens ook de VIP poster, waarmee Dane staat te pronken.
Na de handtekensessie mogen de VIP's (!) met de band op de foto, mega-benkelijk-cool !!!
Tussen neus en lippen vermeld ik effe (aan de band uiteraard !) dat ik plectrums verzamel, waarop Wolf me verteld dat ik maar vooraan moet staan. Zo gezegd zo gedaan, en het resultaat is dat ik van Wolf Hoffman en Peter Baltes "stage used" plectrums heb gekregen.
Ook van de vorige Zweedse band SABATON heb ik een plectrum kunnen vastkrijgen, gewoon gevonden op het podium na hun optreden. Hier een kiekje van hun Mohawk frontman en gitarist.
Na afloop heb ik nog met hun roadie gebabbeld en van hem kreeg ik een handvol plectrums oa. van Frank Herman (de verzameling is compleet !!). Het barmeisje vonden we zo sympathiek, dat we er spontaan mee op de foto wilden (voor haar ogen??)
Ons volgende concert staat reeds gepland is niemand minder dan U2 op 24 Mei a.s. in SLC.
