Aurélie Starck, directrice van Château sous Bois in Spa, verslikte zich in haar koffie toen ze in een Franse krant een artikel las over de oudste tweeling te wereld. Want terwijl de 98-jarige Raymonde en Lucienne in de bloemetjes werden gezet, waren ze in haar rusthuis volop bezig met de voorbereidingen van een verjaardagsfeestje voor bewoners Marie en Gabriëlle Vaudremer. Die worden zaterdag 100 jaar. 'We hebben de mensen van Guiness World Records onmiddellijk uitgenodigd voor het verjaardagsfeestje, maar ze hebben nog niet gereageerd', zegt Starck.

Marie en Gabriëlle blijven er zelf rustig onder. 'Er verandert niks', zeggen ze. 'Behalve dan al dat bezoek van al die journalisten.' Het geplande feestje van komende zaterdag - met aperitief en taart - wordt dan ook iets grootser dan oorspronkelijk gepland.

Het was 2 oktober 1910 toen de twee ter wereld kwamen. 'Dat waren andere tijden', is hun laconieke commentaar. Marie en Gabriëlle Vaudremer groeiden op in de buurt van Parijs. Het grootste deel van hun leven woonden ze echter in Angleur, in de buurt van Luik. Marie heet intussen Hendrix, naar haar echtgenoot. Ze werkte als leerkracht in de school waar haar man directeur was. Het koppel kreeg geen kinderen. Gabriëlle bleef ongetrouwd en kwam aan de kost als hoedenmaakster.

'Dat is altijd mijn passie geweest', vertelt Gabriëlle. 'Al sinds ik klein was, keek ik naar dames met hoeden en bedacht ik dat ik er ook een zou willen dragen.' Hun oude beroep, dat is hun lievelingsonderwerp. 'De kinderen van nu worden toch niet meer zo opgevoed als toen ik lesgaf', zegt Marie. Maar wat het allermeeste indruk heeft gemaakt, in de afgelopen honderd jaar? 'De oorlog', is hun antwoord. 'We zaten tijdens de bombardementen samen met onze ouders in de kelder van ons huis.'

Herinneringen

Ze wonen intussen alweer acht jaar samen in het rusthuis in Spa, sinds de echtgenoot van Marie overleed. Ze zitten samen op één kamer en halen op een doordeweekse dag voornamelijk herinneringen aan vroeger op. En in Spa, daar zitten ze graag. 'We kwamen hier vroeger vaak op vakantie', vertellen ze. 'We plukten wilde paddenstoelen, noten en bosbessen en we hebben veel gewandeld.' (nieuwsblad Koen Baumers)

Zolang je huid nog jong is, lig je er niet van wakker. Maar dan komt dat eerste lijntje op je voorhoofd en dringt de vraag zich op: ‘moet ik al, of is het nog te vroeg?’. Dermatologen en schoonheidsspecialisten spreken elkaar wel eens tegen over de leeftijd waarop je moet beginnen smeren om er lang jong uit te zien, maar wat vaststaat is dat je met preventie nooit vroeg genoeg begint. En de beste manier om je huid te beschermen tegen veroudering, is zonnecrème. Die smeer je al van kinds af aan. Gelukkig zijn de meeste dagcrèmes en fond de teints uitgerust met een factor 15, zodat een extra laagje crème niet nodig is.

Vanaf de puberteit doe je er goed aan je gezicht dagelijks te hydrateren. Beetje moeilijk soms met die vette puberhuidjes, maar een hydraterende crème op basis van yoghurt maakt je huid niet vetter. Sommige verzorgingen bevatten ook een minimum aan salicylzuur, dat acne aanpakt.

Volgens Marie Véronique Nadeau, schoonheiddspecialiste en vrouw achter de eco-cosmeticalijn Marie Véronique Organics, kan je best naar je huid luisteren om te weten wanneer je tot het echte spul overgaat. Meestal verandert je huid als je net de dertig gepasseerd bent: ze wordt droger, of net vetter, en de eerste rimpels worden duidelijk zichtbaar. Vanaf dan begin je best met een anti-rimpelverzorging, bij voorkeur eentje die hyaluronzuur bevat.

Onthoud ook nog dit: dure crèmes zijn niet altijd beter dan goedkope. Vaak bevatten ze dezelfde ingrediënten, maar zit het onderscheid in de verpakking. (nieuwsblad)

Dat Prince, amper enkele maanden na zijn passage op Werchter Boutique, opnieuw naar ons land komt, is een klein wonder. De man treedt de voorbije jaren immers steeds minder op.

In de zomer van 2007 speelde hij 21 concerten in de Londense O2-Arena. Sindsdien speelde hij officieel slechts 7 concerten, allemaal in Europa. In juli stond Prince op de affiche van Roskilde, Arras en Werchter Boutique.

Het laatste zaalconcert van Prince in ons land dateert alweer van 8 jaar geleden. Toen speelde Prince ook al in het Antwerpse Sportpaleis.

Prince, de auteur van popklassiekers als 'Purple rain', '1999' en 'Kiss', bracht voor de zomer het album 20Ten uit, volgens critici het beste wat Prince de  voorbije 10 jaar heeft uitgebracht. (nieuwsblad)

De man ging in de jaren '90 aan het experimenteren in de studio en dat leverde vaak weinig memorabele platen op. De man haalde de voorbije jaren vooral het nieuws met zijn alternatieve markmodellen (zijn jongste plaat werd gratis weggegeven bij een aantal kranten en tijdschriften) en bizarre uitspraken ('Het internet is dood').

Live staat Prince echter nog altijd bekend als één van 's werelds beste entertainers. Met een bloemlezing uit zijn hits en een aantal funky jams en zorgvuldig gekozen covers eindigt een Prince-concert altijd in een feestje.

De voorverkoop start op vrijdag 1 oktober om 9u00 via www.teleticketservice.com  of 070/345.345. Ticketprijzen variëren tussen 69€ en 129€. Tickets bestellen kan enkel met een creditcard.

Met deze tien tips van een topvisagiste ziet je huid er de hele herfst stralend uit.

1. Maak je huid twee keer schoon 's avonds. Want welke dure serums of crèmes je er ook op smeert, ze zullen niet werken tenzij je huid perfect schoon is. Wrijf je reiniger in je gezicht met cirkelbewegingen en spoel af met lauw water. 's Ochtends is één keer reinigen genoeg.

2. Eet meer tomaten. Onderzoek van de British Society voor Investigative Dermatology heeft uitgewezen dat lycopeen, een stof die in tomaten zit, beschermt tegen schadelijke UV-straling. Die ook in de herfst gevaarlijk is voor je huid.

3. Gebruik reinigers met olie, ook als je een vette huid hebt. Zo bescherm je je bovenste huidlaag en voorkom je dat je huid te veel talg gaat aanmaken.

4. Let op wat je eet. Twee derde van je afweersysteem zit in je gastro-intestinaal stelsel. Dus wanneer daar iets mis is, zal ook je huid vaal, hypergevoelig en kwetsbaar zijn. Eet in dat geval een paar dagen enkel licht verteerbare kost.

5. Scrub niet te veel. Een keer in de week is ruim voldoende.

6. Suiker is de vijand van je huid. Het is slecht voor het collageen- en elastinegehalte in je huid, waardoor ze dunner wordt en je er sneller oud uitziet.

7. Waterkers bevat sulfur (dat gifstoffen verwijdert) en potassium (dat celgroei bevordert), waardoor het ultieme voedsel is voor je huid.

8. Gebruik steeds een schone katoenen handdoek om je gezicht af te drogen.

9. Neem vitamine C wanneer je last hebt van wijde porieën, het helpt hen krimpen. Als je een vette huid hebt, helpt een kleimasker om je porieën schoon te maken.

10. Drink geen frisdrank. Je huid zal er gedehydrateerd uitzien en diepe lijnen krijgen, en dat is nog maar het begin. Drink water voor het omgekeerde effect. (Elle UK, tib )

Het turbulente liefdesverhaal, en vooral de liefdesbreuk, van Glenn Janssens en Ilse De Meulemeester is al jaren voer voor de gespecialiseerde pers. Er was het ongeval (Glenn reed met zijn Bentley een huis binnen), er waren de geruchten over een affaire met Phaedra Hoste, er waren de beschuldigingen van louche zaken waardoor Janssens zelfs even in de cel belandde. Steevast bleef Ilse De Meulemeester haar vriend verdedigen. Tot ze dit voorjaar toch besliste om hem te verlaten. Vorige week klonk ze in Story zo: 'Het is nog steeds Conrads papa en daar moet ik respect voor hebben. Verder zeg ik daar niets over. Als je niets positiefs kunt zeggen, dan zwijg je beter.'

Geen co-ouderschap

Glenn en Ilse vechten nu om het hoederecht over hun zoontje Conrad (8). Omdat geen van beiden zich kon vinden in co-ouderschap, moest de jeugdrechtbank van Dendermonde de knoop doorhakken. En die gaf eind augustus het hoederecht aan papa Glenn Janssens.

'Voorlopig. Want dit is slechts een tijdelijke maatregel' , benadrukt Ilses broer en manager Luc De Meulemeester. 'Er is gekeken naar de school waar Conrad ingeschreven is.' Het jongetje loopt school in Melle, en dat is dichter bij papa's huis dan bij mama's Antwerpse appartement. Een definitieve regeling komt er volgende maand.

Ook Glenn Janssens wilde gisteren niet reageren. Maar op zijn persoonlijke website laat hij wel in zijn kaarten kijken. Zo schrijft de Sporter en Familieman dat hij 's ochtends 'zo vaak als mogelijk samen probeert te ontbijten, vooraleer ik Conrad naar school breng'. Hij organiseert zich professioneel zo dat hij 'tegen 17 à 18 uur thuis is' voor zijn zoontje.

Janssens merkt ook op dat hij zijn weekends probeert vrij te houden voor zijn zoontje, in plaats van 'me open te stellen voor werkgerelateerde invitaties allerhande, waar ik vroeger gretig op inging'. (nieuwsblad JanClaeys)

Paul Jambers is dan wel een doorgewinterde tv-maker, in de De jaren stillekes liet hij zich toch maar mooi verrassen. 'Ik geef toe: ik ben er met beide voeten ingelopen. Ik heb er geen seconde bij stilgestaan dat Steven Perihan in het programma zou hebben uitgenodigd', aldus Jambers. 'Het was een ontroerend weerzien, want Perihan heeft heel wat voor me betekend. In de eerste plaats professioneel omdat ik twee reportages over en met haar heb gedraaid, maar ook persoonlijk was er een band.'

Het verhaal van Perihan Eydemir en Paul Jambers begint in 1979. De jonge reportagemaker die toen de BRT nog niet had ingeruild voor VTM, draait een reportage over de problemen van de tweede generatie 'gastarbeiders', zoals dat in die dagen nog heet. 'Ik was toen een van de eersten die dat onderwerp aanraakte. Dat ik in mijn reportage voor Perihan koos, die toen haar eerste jaar aan de universiteit zat, is uiteraard niet helemaal toevallig. Je verhaal gaat er natuurlijk een stuk vlotter in als je het vertelt via een knap meisje.'

Een vijftal jaar later draaide Jambers een tweede reportage met Perihan, zijn beste Panorama-werk ooit, zoals hij gisteravond in De jaren stillekes vertelde. 'Perihan moet toen een jaar of 23 zijn geweest en nog ongetrouwd, wat behoorlijk ongewoon was voor een Turks meisje. Samen met haar als tolk trok ik naar Turkije om er een programma te maken over Turks-Vlaamse meisjes die in hun thuisland worden uitgehuwelijkt aan een man die ze doorgaans nooit eerder hebben ontmoet.'

En daar eindigde meteen ook uw contact met Perihan.

Paul Jambers: 'Eigenlijk wel, ja. Na die reportage ben ik haar uit het oog verloren en heb ik nooit nog contact met haar gehad. Ik speelde de afgelopen jaren wel met het idee haar weer op te sporen voor een nieuwe reportage. Ik wou wel eens weten hoe het haar was vergaan, maar uiteindelijk is het er nooit van gekomen. Vandaar dat ik ook zo aangenaam verrast was door het weerzien.'

Hebben jullie achteraf nog wat bijgepraat?

'Zeer zeker. Na de opnamen hebben we nog een hele tijd gebabbeld en ik heb haar het idee voor een nieuwe reportage voorgelegd. Als haar familie wil meewerken, zou dat best kunnen lukken.'

Jullie hebben toch ook wat persoonlijke herinneringen opgehaald, want er was toch iets méér tussen jullie twee?

'Ik was verliefd geworden op Perihan, maar voor alle duidelijkheid: ik heb nooit een échte relatie met haar gehad. Vergeet niet dat zij toen nog een jong meisje uit een vrij traditionele Turkse familie was, ook al was ze al behoorlijk vrijgevochten. Ze had bijvoorbeeld besloten te studeren en alleen op kot te gaan en dat was lang niet evident voor een Turks meisje.'

Wat mogen we ons voorstellen bij die 'voorzichtige relatie' zoals je het gisteravond noemde?

'Ik ga hier niet mijn hele privéleven uit de doeken doen, hoor. Ik denk dat mensen dat zelf wel kunnen invullen. Zoals ik zei: Perihan was in die tijd geen vrije Vlaamse meid, maar zat nog sterk in de sfeer van haar familie. Bovendien was ik een beetje kind aan huis bij die mensen. Ik kende haar ouders, broers en zussen bijzonder goed. We hebben lange discussies gevoerd over de opvoeding van de kinderen en ik bracht zelfs eens een weekend met haar hele familie door in de Ardennen. Ze vertelde me overigens dat haar vader en moeder ondertussen zijn overleden.'

Wat doet Perihan nu?

'Ze woont in Nederland, is getrouwd met een Nederlander en ze heeft een mooie dochter van 20 die overigens met haar mee naar de studio was gekomen. Perihan heeft rechten gestudeerd en werkt nu als juridisch adviseur voor een of andere firma.'

In je reportage zegt Perihan dat er maar twee opties zijn voor een Turks meisje: ingaan op de wens van je ouders en in een gearrangeerd huwelijk stappen of weigeren en breken met je familie. Hoe is het met haar gelopen?

'Ik weet het niet precies, maar ik ga ervan uit dat zij afstand heeft genomen van haar familie. Als je ziet hoe modern ze gekleed gaat in de uitzending, dan neem ik aan dat zij nu een zeer westers leven leidt in Nederland.'

Vond je haar erg veranderd na al die jaren?

'Nee, in tegendeel. Ik stond er versteld van hoe jong ze er nog altijd uitzag. Ik zag eigenlijk nog steeds dat jonge meisje dat destijds zoveel in haar mars had, maar nu als een mooie, volwassen en moderne vrouw.'

Klopte je hart werkelijk in je keel, zoals Steven Van Herreweghe suggereerde?

'Ik was echt ontroerd, maar laten we het nu ook niet overdrijven. Die zak ijs die Steven me toestopte om af te koelen, had ik overigens ook niet nodig.'

Perihan pinkte wel een traantje weg in de uitzending...

'En toch was de verrassing voor haar minder groot dan voor mij. Gezien ze mij in Nederland ook kennen, hebben zowel zij als haar dochter mijn professionele leven gevolgd via de televisie. Ik daarentegen had haar nooit teruggezien. Maar al met al had Steven geen betere keuze kunnen maken dan Perihan.' (nieuwsblad Jo De Ruyck)

Busty, niet ontoepasselijk Amerikaans voor 'rondborstig', heeft inderdaad een opmerkelijk talent. Ze kan namelijk blikjes pletten met haar borsten.

Daar blijft het niet bij. Ook een baseballknuppel en een watermeloen moeten er aan geloven.

Zelfs de jurytafel werd onder handen genomen door haar enorme boezem. Het publiek en de jury, met onder meer WAG Sylvie van der Vaart, bleven verstomd achter.

In het dagelijkse leven stript Busty Heart in een stripclub of staat ze model. Als ze niet bezig is met voorwerpen te vernielen met haar borsten natuurlijk. (nieuwsblad)

In onze krant van vrijdag vertelde Kathleen over haar nieuwe muzikale plannen en over haar zwangerschap die prima verloopt.

'Bij de vorige controles lag de baby nooit goed, dus ik weet echt nog niet of het een meisje of een jongen wordt. Maar ik ben natuurlijk razend benieuwd', zei ze. Maar toen Kathleen gisteren bij haar gynaecoloog op controle ging, kon die haar eindelijk zekerheid geven. 'Al zal ik pas echt zeker zijn als ik eind januari mijn baby in mijn armen kan houden', lacht Kathleen. 

'We kregen bij de politie om 6 uur de melding dat een vrouw in de Brugse reien wilde springen', vertelt Jurgen Vanhecke. 'Toen we aankwamen, lag ze erin. Ze bleef steeds langer onder, dus ik twijfelde niet. Ik gaf mijn wapengordel aan een collega en liet me in het water zakken. Ik heb een boei onder haar geduwd en gewacht op de brandweer.'

'Die vrouw was onderkoeld, maar ik kwam er weer bovenop met een warme douche en een koffietje. Je moet vertrouwen hebben om in de reien te zwemmen, niet alle agenten zouden dat kunnen. Maar ik ben nogal een waterrat: tot vorig jaar deed ik aan competitiezwemmen.'

Heldendaad

Iemand van de verdrinkingsdood redden, dat is een heldendaad. Maar Jurgen Vanhecke is niet onder de indruk. Waarom zou hij ook: in zijn familie is hij lang niet de eerste die een nat pak haalt tijdens een reddingsoperatie. 'Mijn grootvader, die in 2003 overleed, was binnenschipper. Die heeft meer dan eens iemand uit het water gered. Hij kreeg in 1928 zelfs een medaille voor moed en zelfopoffering van koning Albert I.'

Jurgen Vanhecke moet zelfs niet hopen dat zijn zoon opkijkt naar zijn heldhaftige papa. Want Wouter (nu 14) redde zelf al een kind van de verdrinkingsdood. 'Ik was toen elf', vertelt Wouter, die ook aan competitiezwemmen doet. 'We waren op een feest en een voetbal belandde in de vijver. Een jongetje van vijf probeerde hem te pakken en viel erin. Hij kan niet zwemmen, riepen ze. Niemand van de ouders had het gezien, dus heb ik hem gered. En de bal, natuurlijk.'

Pikant detail: de vader van Jurgen, de enige van het viergeslacht die nog geen drenkeling uit het water haalde, kan niet zwemmen. 'Maar hij was niet bang van water: hij werkte zijn hele leven in de haven.' (nieuwsblad  Koen Baumers).

De groep Van Wonterghem bestaat uit Gravenhof, Maelstede, Huis Van Wonterghem, Carré, Sunstudio, Brasserie Gravenkelder, Rock 'n Broll, Feest! On the move en Diedjies. 'Het is daar dat het allemaal begon', opent Gregory Van Wonterghem die zeven jaar geleden met zus Barbara de leiding overnam. 'Mijn grootouders, Staf en Angèle Van Wonterghem waren aanvankelijk actief in de vlasindustrie maar zij voelden snel aan dat in die branche voor hen geen toekomst weggelegd was.'

Internationale orkesten
Het paar gaf zijn leven een andere wending en investeerde in een feestzaal langs de Koning LeopoldIII-straat. 'Daar werden dan bals georganiseerd met tal van nationale en internationale orkesten.' De zaak boomde maar de interesse in orkesten nam stilaan af. 'Intussen kwam vader Marc het bedrijf versterken en die merkte op dat de jukebox zijn opwachting maakte. Het was onder zijn impuls dat 47 jaar geleden de eerste jukebox vanuit Duitsland in België werd geïmporteerd. Het enige wat hij vroeg was op zondag zijn eigen ding te mogen doen. Het concept sloeg aan en dat is nu nog steeds het geval want volgend jaar mogen we het 45-jarig bestaan van discotheek Diedjies vieren.'

Nachtleven
Omdat de deuren van Diedjies enkel op zondag open gaan, maar het succes enorm was, richtten de Van Wonterghems discotheek Carré in Willebroek op. 'De vraag naar een danstent die ook op andere dagen toegankelijk is, was enorm', getuigen Barbara en Gregory. 'Ook dat werd een succesverhaal want in april vieren we daar ons 20-jarig bestaan.'

Toch ligt de focus van de group Van Wonterghem niet uitsluitend op het nachtleven want met Gravenhof, Maelstede en Huis Van Wonterghem bieden zij ook de perecte accomodatie voor allerlei gelegenheden. Volgens marketingverantwoordelijke Hans De Smedt biedt groep Van Wonterghem de circle of life. 'Elk leven start met een babyborrel. Daarna het doopfeest, vervolgens het kommuniefeest en dan het vormsel. Dan breekt stilaan de periode aan waarin relaties ontstaan in Diedjies. Mits wat geluk wordt er dan getrouwd en kan het bruidspaar bij ons terecht voor het huwelijksfeest. Tenslotte bieden we ook geschikte oplossingen voor jubilea en koffietafels na overlijdens.'

'We willen de toekomst verzekeren door constant te blijven vernieuwen en innoveren. Daarom maakten we deze zomer ook werk van een hypermoderne keuken van duizend vierkante meter', verduidelijkt Barbara. 'Dat laat onze kok, Bernard d'Haese, toe de modernste kooktechnieken te hanteren met gastronomische gerechten van een hoog niveau als resultaat.'

Ter gelegenheid van Open Bedrijvendag stelt Huis Van Wonterghem zijn gloednieuwe keuken voor aan het grote publiek. Gisteren werd vanaf 18.00 uur al geklonken op het 75-jarig bestaan van de zaak.

De kinderen zijn naar bed en de woonkamer ligt bezaaid met de inhoud van hun speelgoedkist. Hun kamer is een rommel, maar de smeekbede 'ruim nu eens op' is voor dovemansoren bestemd. Vervelend, maar niet onoverkomelijk, want met een beetje geduld leer je je kroost om hun spullen op te ruimen.

Het helpt wanneer je zelf het goede voorbeeld geeft. Kinderen kopiëren je gedrag, dus als je zelf je rommel opruimt als je klaar bent met iets, herkennen ze dat. Als je kinderen nog jong zijn, betrek je hen bij het opruimproces. Geef duidelijk aan wat je doet: 'kijk, ik doe de blokjes weer in de doos'. Zo ervaren ze dat opruimen deel van spelen is.

Kinderen kunnen heel erg opgaan in hun spel, zodat de boodschap 'tijd om op te ruimen' hen abrubt uit hun droomwereldje haalt. Het is beter om een afspraak te maken, door te zeggen dat jullie bijvoorbeeld over tien minuten gaan opruimen.

Opruimen mag geen straf zijn: beloon je kinderen met een compliment als ze hun spullen weer opbergen. Maak er desnoods een spelletje van: 'wie krijgt alle blokken het snelst weer in de doos?' Verwacht niet het onmogelijke en word niet boos als hun kamer niet perfect opgeruimd is. Rommel maken hoort bij het creatieve proces, waar ook ruimte voor moet zijn. (nieuwsblad Mind Magazine tib)

Vergeet de huwelijksaanzoeken via een tv-programma of radioshow. De meeste vrouwen zeggen het liefst in alle intimiteit volmondig ‘ja’ tegen een geknielde partner. Hij mag meteen ook een joekel van een verlovingsring om haar vinger schuiven. (foto Shutterstock)

De trouwdag is één van de mooiste dagen in een mensenleven en daarom zullen weinig vrouwen voor een sober kleed kiezen. Een traditionele witte of crèmekleurige jurk waarin de bruid zich bloedmooi voelt, krijgt bijna altijd de voorkeur.

Ook de locatie om het huwelijk te vieren is van groot belang. Het ene koppel feest blootsvoets op een Hawaïaans strand en het andere kiest voor een gebouw met kasteelallures. Een ding is zeker: koppels die hun relatie met een huwelijk bezegelen, willen dat in comfortabele omstandigheden doen. Trouw jij binnenkort, maar zoek je nog volop naar een droomlocatie? Deze link kan inspirerend werken.

Een ander ritueel dat men absoluut in ere moet houden, is kussen voor de (imposante) huwelijkstaart aangesneden wordt. Dit zou de trouwers geluk brengen. Bovendien levert het een aantal mooie foto’s op voor je huwelijksalbum. Uiteraard is dit authentiek en niet gedigitaliseerd.

Misbare tradities
- Een bruidssluier hoeft anno 2010 niet meer. Deze symboliseert de afhankelijkheid van de vrouw aan de man. 

- Ook het idee om iets oud, iets nieuw, iets geleend en iets blauw aan te trekken op de dag van het huwelijk wordt bewust overgeslaan. Veel vrouwen vinden dit te ouderwets en behoorlijk onpraktisch.

- Mannen stappen nog maar zelden naar de vader van hun aanstaande om diens toestemming te vragen. Reden: veel te melig.

- Het bruidsboeket werd vroeger vooral samengesteld met geluksbloemen. Zo stonden rozen voor liefde en lelies voor deugd. Nu wordt het bruidsboeket vooral gekozen in functie van de kledij en de persoonlijke smaak.

- Ook blikjes aan de trekhaak van de auto of ‘Just Married’ stickers worden minder gebruikt. Veel trouwers willen op de mooiste dag van hun leven geen bekeuring krijgen. (nieuwsblad vwh)

De chip zou rechtstreeks verbonden zijn met het bewakingscentrum van de kindercrèche. Indien een kind wegloopt, gaat er een alarm af en worden de ouders per sms verwittigd.

Dit idee wordt echter fel bekritiseerd. Volgens het stadsbestuur van de Franse hoofdstad is het onnodig om kinderen de hele dag in de gaten te houden. Ook veel psychologen zijn niet over dit voorstel te spreken. De voorzitster van de vereniging van kinderpsychologen beweert zelfs dat dit initiatief angstgevoelens en wantrouwen kan creëren zonder dat er sprake is van reeël gevaar.

Het idee om kinderen dag in dag uit te controleren is allesbehalve nieuw. In de Verenigde Staten beschikken veel kindercrèches al jaren over een 'controlewebsite'. Als ouders zich inloggen, kunnen ze zoon- of dochterlief volgen via een webcam. (nieuwsblad vwh)

'Beter zo dan dat ze mij vijf dagen voor de zot houdt. Met een bezette vrouw ben je niks.' Boer Luc Vandewalle uit Lichtervelde sprak gisteravond klare taal in Boer zkt. vrouw: hij was blij met de oprechtheid van Vanessa Verbeke, de 28-jarige thuisverzorgster uit Brugge.

De boer stond klaar om haar en twee andere vrouwen te verwelkomen op zijn bedrijf en haar vijf dagen te slapen te leggen. Vanessa had helaas een dienstmededeling: ze had al een vriend en stapte uit Boer zkt. vrouw. Boer Luc bedankte haar en viste uit de vele brieven de kandidatuur van ene Dorien op, een dame die volgende week het erf als derde zal betreden.

Elektriciteit in de lucht

Voor Vanessa kende Boer zkt. vrouw een verrassende en snelle afloop: ze vond wel een vriend, maar niet in het programma. 'Ik had net de opnames met de speeddate bij boer Luc achter de rug toen ik tien dagen thuis met vakantie was. Ik heb een aantal festivals bezocht en ben daar iemand tegen het lijf gelopen. We zijn elke dag met elkaar blijven optrekken en er hing elektriciteit in de lucht.'

'Ik heb gezegd dat ik in volle deelname zat van Boer zkt. vrouw en het was duidelijk dat onze gevoelens te sterk waren om te blijven deelnemen. Die date met boer Luc voor het programma was leuk, maar kort. Ik heb hem hooguit een uurtje gezien. Ik was enthousiast over hem, maar er is iemand anders op mijn pad gekomen. Dat kon niemand voorspellen. Luc was blij dat ik eerlijk met hem was. Hij wenste me alle geluk toe. Ik weet zeker dat hij een nieuwe liefde zal vinden. Het is een sympathieke en vlotte gast.'

Familie van vissers

Vanessa was acht maanden vrijgezel toen ze in Boer zkt. vrouw belandde. 'Mijn moeder had het mij ingefluisterd. Allez, zei ze: Je bent 28, die Luc ziet er een toffe uit, je hebt niks te verliezen. Ik was er eerst niet voor te vinden omdat ik niet op televisie wou komen, maar het filmpje van Luc op het internet was wel tof en ik heb me ingeschreven. Ik was niet op zoek naar een boer, trouwens. Ik kom uit een familie van vissers, het beroep van een partner is van minder belang als je iemand graag ziet.'

'Mijn vriend en ik zijn nu acht weken samen. Hij blijft liever uit de belangstelling, ik respecteer dat. Ik heb het zelf ook een beetje onderschat, hoor. Je wordt er wel op voorbereid, maar het is toch wennen als mensen je overál herkennen. Want dat doen ze. Ik werk in de thuiszorg en ik heb al een paar keer tegen mensen moeten zeggen dat ik iets later zal zijn: ik word overal aangesproken, van de bakker tot de Delhaize. Die reacties zijn wel positief, maar ik hoop toch een beetje dat de aandacht van tijdelijke duur is.'

'Je weet niet goed wat mensen van je verwachten. Plots sta je in de boekskes en is het toch even schrikken. Ik geef de mensen nu iets te lezen door uit het programma te stappen, maar het is mooi geweest. Boer zkt. vrouw was een mooi avontuur. Ik heb geen spijt van mijn deelname en ik heb alleen goeie herinneringen. Dat wil ik zo houden.' (nieuwsblad Tom de Leur)

1. Gebruik een milde shampoo. Producten met veel detergenten gaan je hoofdhuid droog maken, waardoor die extra veel talg gaat afscheiden. Ga voor shampoo waar het woord 'reinigend' opstaat, zodat je alle resten van gel, mousse en haarlak verwijdert.

2. Gebruik geen hydraterende shampoo, want de ingrediënten daarvan maken je haar zwaar, wat het probleem van vettig haar alleen maar erger maakt.

3. Masseer je hoofdhuid niet te veel tijdens het wassen. De verleiding is groot om je hoofdhuid bijna te scrubben, maar dat stimuleert de talgklieren, met het bekende gevolg.

4. Gebruik geen conditioner. Als je haar vettig is uit zichzelf, heb je deze niet nodig. Als je echt droge puntjes hebt, breng je de conditioner enkel op de uiteinden aan, nooit aan de wortel.

5. Was je haar niet te vaak, op die manier kan de talgproductie van je hoofdhuid zijn natuurlijke evenwicht terugvinden. Bijt op je tanden, speld je haar op en laat het enkele dagen vettig worden: achteraf zal je er baat bij hebben.

6. Experimenteer met stylingproducten en gooi de spullen waarvan je haar vetter wordt, weg. Gebruik nooit producten die alcohol bevatten, want die drogen de hoofdhuid uit waardoor de talgklieren in overdrive gaan. (nieuwsblad tib)

What A Feeling. Dat was het minste wat je kon zeggen of zingen gisteravond bij zoveel discogeweld. Dragqueens, gogodansers, imitators en onvervalste discogrootheden gaven van jetje. Mensen kwamen van heinde en verre om de jaren zeventig helemaal opnieuw te beleven. En dat ze daarvoor de hele dag bij de kapper moesten zitten om het perfecte seventieskapsel te verkrijgen, kon hen niet deren. De hele nacht door swingden ze zich de heupen uit hun lijf.

En natuurlijk kwam door ook Bekend Volk op af. Van Christel Cabanier tot Anne De Baetzelier. Maar we schrokken ons pas echt een hoedje toen over de rode loper prins Laurent opdook. Blijkbaar geldt de dresscode niet voor prinsen want Laurent verscheen doodleuk in jeansbroek, hoewel de uitnodiging dat uitdrukkelijk verbood.

Voor de bodyguards de prins helemaal omringden vroegen we hem in het Frans of hij een danspasje zou wagen. Hij antwoordde in het Nederlands: 'Ik ben een hele slechte danser, juffrouw.' Of prinses Claire nog kwam? Hij glimlachte: 'Mijn vrouw zit thuis.

LotteDebrouwere, foto'sBas Bogaerts (nieuwsblad)

Geen paniek heren: u hoeft niet op zoek naar zo'n speciaal cinemabrilletje om volgende week van Christina De Kerpel op de cover van Ché te genieten. Het fotografische 3D-effect wordt verkregen door een twintigtal foto's bovenop elkaar te monteren. Het is de eerste keer dat een Vlaams magazine op die manier een cover met diepte maakt en het werk van fotograaf Roger Dyckmans mag gezien worden: de dochter van Freddy De Kerpel en zijn ex-vrouw, de Braziliaanse Cleide Napoleao, is een adembenemende exotische parel.

We ontmoeten Christina tijdens de fotoshoot in de Gentse Golden Gloves Boxing Club, zo'n trainingszaal waar het bokserszweet tussen de kieren zit. (nieuwsblad)

Sinds de Tour begin juli zonder hem vertrok in Rotterdam, was het ijzig stil rond Tom Boonen. Op 15 juli werd zijn pijnlijke linkerknie dan toch geopereerd. De revalidatie is ondertussen voltooid verleden tijd.

Het is een zorgeloze Tom Boonen, slippers aan, die aan de Port de Fontvieille naar een terras kwam aangesloft tussen een traag voortschuifelende Bentley en een Rolls Royce met Oezbeekse nummerplaat. Naar dit soort foliekes van de jetset kijkt de echte Monegask al lang niet meer om. Het is dagelijkse kost.

'Deze zomer was het hier met al die toeristen verschrikkelijk druk. Al mag ik niet mopperen. Fontvieille is het nieuwe gedeelte van Monaco. Vanuit mijn flat heb ik uitzicht op het paleis van de Gribaldi's en dit jachthaventje dat dertig jaar geleden gewonnen werd op de zee. Hier wonen de Monegasken echt. Vroeger zat ik in de buurt van de Boulevard d'Italie. Aan de andere kant van de Rocher. Daar was het niet plezant. De hele nacht door crosten er auto's en van die scootertjes rond. Hier valt het leven om tien uur 's avonds stil.'

Ze kennen je hier precies al goed. Ik zag je zwaaien naar mensen uit de buurt. Ben je hier ook de volksjongen?

'Iedereen laat iedereen met rust, maar ik ken de buren wel vrij goed. Veel aardige mensen. Ik ben wel niet het type dat gemakkelijk Bekende Wereldburgers opmerkt. Zo stond ik eens naast Justine Henin in de winkel, ik had ze zelfs niet herkend. Ooit zat Michael Schumacher niet ver van mij in een restaurant. Het was Lore die het gezien had. Schumacher live zien, deed me wel iets. Naar zo'n sporter kijk ik op.'

Hoe is het eigenlijk met die knie van jou? Het litteken is goed geheeld.

'Mijn knieën zijn allebei kapot geweest. Kijk maar eens naar het verschil in omvang rond de knieschijven. De linkse staat dubbel dik. Tast maar eens hoe warm het gewricht aanvoelt. Drie keer per dag moet ik nog één uur ijs leggen.'

Had je na je zware val in de Californische hoofdstad Sacramento niet beter meteen een retourticket geboekt?

'Het was een blunder om zo lang door te rijden. Hét probleem was dat je een gat in de knie niet ziet op de scans. Dus bijt je maar door. Tegen beter weten in, zo bleek achteraf. In Zwitserland titste ik dan nog met de knie tegen het stuur. Dat deed er geen goed aan, maar de hoofdoorzaak was Sacramento. Dat was de zwaarste val uit mijn carrière. Ik was er echt anderhalve maand slecht van. Mijn lichaam raakte maar niet hersteld. Mijn rug, mijn achterwerk. Hele lappen vel waren weg. Ik zat in mijn zadel op die wonde. Bij elke pedaalstoot had ik pijn.'

Heb je al Peter Sagan aangepakt, de man die vol in je voorwiel reed, waardoor je viel?

'Waarom zou ik? Dit doe je niet opzettelijk. Dit hoort nu eenmaal bij de koers. In Californië en Zwitserland was het mijn fout niet, maar ik heb ook al een paar valpartijen veroorzaakt. Zoals in die Tour van 2004 in Namen toen ik kettingproblemen had.'

De wereld draaide door, en jij zat hier. At je de voorbije weken niet van pure ellende je vingernagels op?

'Dat viel al bij al nog mee. Echt, ik had een goede zomer. Het was de eerste keer sinds mijn veertiende dat ik een vakantie zonder fiets had. Lore en ik hebben veel nieuwe plaatsjes in de buurt ontdekt. Twee à drie keer reden we naar België op en af. Op een bepaalde manier was dat ook verfrissend. Toen ik het licht op groen kreeg om te trainen werd het druk: in de voormiddag op de fiets, daarna naar de kinesist. Het duurde wat vooraleer de schwung wat terug was. Ik moet nu zo hard trainen als bij de voorbereiding op het voorseizoen omdat ik nog drie koersen wil rijden. De conditie was helemaal weg. Mijn linkerbeen was qua spieren maar de helft van mijn rechterbeen. Compleet pap. Woensdag was de eerste dag dat het allemaal echt goed begon te gaan: vier uur getraind en twee uur écht hard gereden achter de scooter. Dat was goed voor het kopke. Iedere renner denkt nu aan stoppen, maar ik moet nog een tandje bijsteken. Dat is niet simpel. Ik heb het geluk dat Stuart O'Grady door zijn manager Riis uit de Vuelta is gezet. Hij bereidt hier het WK in Australië voor. Ik heb er een goede trainingspartner aan.'

Heb je dan niet meer honger na een verloren zomer?

'Het positieve van het negatieve is dat ik door deze gedwongen rust misschien mijn carrière met een paar jaar heb verlengd. De enorme goesting is er weer. Ik mis het wielrennen. Ik voelde me er echt slecht bij toen ik de mannen uit de Ronde van Spanje hoorde, maar ik kon er niets gaan uitrichten. Ik mis conditie en het gevoel alles aan te kunnen.'

'Ik heb heel wat geluk nodig om de Franco-Belge te kunnen uitrijden. Ik lag drie maanden stil, dan mag je geen wonderen verwachten. In het seizoen zijn er twee moeilijke periodes: in het voorjaar zijn de goede renners in vorm. In het najaar zijn de jongens van de tweede rij goed omdat ze nog een contract voor volgend seizoen willen versieren.'

'Ik wil volgend seizoen gelijk met de anderen beginnen te trainen. Tegen de winter moet ik het verschil in omvang tussen linker- en rechterbeen hebben weggewerkt. Mijn rug moet ook opnieuw in balans zijn. Ik ondervond al dat dit onderdeel zich naar dat krachtverschil begon te zetten.'

Wordt wielrennen opnieuw een hobby?

'Voor de échte beleving is het wachten tot het voorjaar. Dan werk je in groep voor dat ene doel: samen goed zijn in de klassiekers. Nu zit ik alleen en ben helemaal uit de sfeer. De voorbije zomer kwam ik tot de vaststelling dat alles heel relatief is. De dag dat je stopt, ben je vergeten. Dan nemen ze iemand anders om over te schrijven.'

'Ik ben al veel gevallen, maar ik heb het geluk dat mijn lijf redelijk stevig in elkaar zit. Ik breek zelden iets. Hoewel, mijn sleutelbeen ooit, in 2003. Mijn schouder. Twee operaties aan de maag. Het kapsel van de rechterknie werd zwaar geraakt, waardoor ik met groen moest opgeven in de Tour. Enkel en voet stuk, teen gebroken. Een scheenbeenvliesontsteking. Ik vergeet nog zaken: een elleboogfractuur, een gebroken pink, een gebarsten scafoïde. Meer breuken dus dan gewonnen klassiekers. Het was wel de eerste keer dat ik lang buiten strijd was in een periode waarin het gebeurde.'

Keek je naar de Tour?

'Ik vond de Tour maar een laffe koers. Er was weinig strijd tussen Andy Schleck en Contador. Ze hadden allebei schrik van elkaar. Ze konden elkaar niet lossen, dus bevroren ze het zaakje maar. Dat had niets met fairplay te maken.'

'Ik keek zelfs heel veel tv. Voordien deed ik dat niet. Ik miste weinig van de Tour en de Vuelta. Ik ging er veel heviger in op dan ik verwacht had. Hoe minder ik koerste, hoe intenser ik het allemaal vanuit de zetel beleefde. Ik was blij met de winst van sommigen. Zoals bij de rit in de Hel die Thor Hushovd won. Vijf weken reed ik hier met hem rond in Monaco. Zijn schouder ingepakt, tranen van de pijn. Ik met doorlopend die zeurende pijn in de knie. Hij zat dicht bij zijn afscheid aan de sport. De ene dag sleurde ik hem erdoor, de andere dag was het Thor die me opmonterde.'

'Dag Allemaal' toonde foto's van jou hoe je 'revalideerde' in de Carré. Hoefde je wel opgemonterd te worden?

'Te belachelijk voor woorden, die sortie in de Carré. Op dat moment was er nog geen sprake van een operatie. Ik stond veertien dagen aan de kant en ging weer trainen. Ik had echter wéér last. Ze zeiden dat ze drie dagen met verdoving zouden proberen. Indien dat niet lukte, zou een operatie volgen. Leuk nieuws is dat niet. Ik was keilastig. Godverdomme toch. Ik mocht de Tour niet rijden en dan kwam de vraag of ik iets mee ging drinken. Twee uur ben ik er binnen geweest op de Badpakkenparty van P-Magazine. Niet in de VIP, niet op het gelijkvloers, maar ergens tussenin. Ik ben braafjes terug naar buiten gegaan. En dan krijg je nadien te horen dat er ik weet niet wat is gebeurd, de dag na mijn operatie. Hallo! Na die ingreep liep ik veertien dagen met een brace rond, ik kon mijn been niet eens plooien. Laat staan naar de Carré gaan.'

In dat soort tenten loop je natuurlijk in de picture.

'Weet je wie daar allemaal was? Half voetballend Vlaanderen liep daar rond, George Leekens incluis. Er waren drie of vier cameraploegen, maar niemand had een beeld van mij, niemand had me gezien. En 'Dag Allemaal' had foto's, en ze hadden gezien wat er gebeurd was! Tjah.'

Wat is er misgelopen tussen 'Dag Allemaal' en jij? Ervaar je dit als een persoonlijke vete?

'Ik denk niet dat het persoonlijk is. Wat doe je eraan? Eens goed om lachen, zeker? Reageer je, dan geef je ze voer voor nieuwe verhalen.'

Wanneer liep het voor het eerst fout, dat je vedettenstatus ook tegen jou ging werken?

'Het begon met die hond die mijn vriendin Lore ooit beet in het kapsalon van een nichtje. Een banaal accidentje. Lore ruimde de tafel op en er viel wat préparé van tafel. Ze wou het oprapen terwijl de hond dat wou opeten. Dat beest beet dus oppervlakkig in haar kin. Van het kapsalon naar de kliniek liep ze 150 meter met een handdoek tegen de kin. Hops, een verhaal was geboren. 'Dag Allemaal' zocht drie dagen lang in Mol wat er gebeurd was. Op café, bij mensen. Ik had voordien nog geen problemen gehad met 'Dag Allemaal'. Voor mij was dat eerder het fleemboekje van Vlaanderen.'

'Toen ik hoorde dat ze op jacht waren geweest, belde ik hoofdredactrice Ilse Beyers op om te zeggen dat dit een futiele zaak was waaraan ze geen aandacht moest besteden, vooral omdat het niet leuk was voor het nichtje van Lore. Toen antwoordde ze me heel zakelijk: We laten het vallen als het eerstvolgende dubbelinterview van jou met Lore exclusief voor ons is. Waarop ik zei dat ze het maar snel moesten publiceren en dat ik nadien niets meer met haar te maken wou hebben. Toen is het begonnen. Ze lanceren twee à drie keer per jaar een aanvalletje, meestal rond dezelfde tijdstippen.'

Je geeft ze ook wel munitie met dat Carré-optreden. Blijf je op om naar het WK te kijken volgende week zondagnacht?

'(Plagend) Wanneer komen ze aan? Tegen een uur of vier in de morgen? Dan ben ik juist terug van de Carré. Als ik vroeg naar huis kom, tenminste.' (nieuwsblad)

1785: Jan-Baptiste Peeters bakt zijn eerste broden in de bakkerswinkel aan de Nieuwstraat in Essen bij de Nederlandse grens. De bakkerij ging over van vader op zoon. Vandaag staat Herman Peeters aan de bakkersoven. Hij heeft nooit iets anders gekend. Vader August was bakker, grootvader Jef en overgrootvader Bertje ook. ‘Ik heb twee broers, maar die zijn allemaal in de muziek gegaan’, zegt Herman Peeters. ‘En mij interesseerde de bakkersstiel wel. Het interesseerde mij en ik kón het, dus dat was gauw geregeld.’

Vijf generaties Peeters in dezelfde bakkerswinkel in Essen. Er is veel veranderd in die 225 jaar. ‘In de eerste plaats op technisch vlak’, zegt bakker Herman. ‘Ik sta niet meer aan de trog, hé. Maar ook wat betreft het assortiment. Mijn vader en voorvaderen bakten alleen maar brood. Brood was brood. Eén soort, meer niet. Hoogstens nu en dan eens rozijnenbrood. Maar dat is na de oorlog snel veranderd. Ik heb de patisserie erbij weten komen. En vandaag bak ik dagelijks twintig verschillende soorten brood.’

Regeltjes

43 jaar geleden kwam Herman Peeters bij zijn vader in de zaak, 33 jaar geleden was hij oud en wijs genoeg om op zijn beurt de bakkerij over te nemen. Nu is hij nog geen 65, maar hij vindt het wel tijd om te stoppen. ‘Eerlijk gezegd: de lol is er ook een beetje af. Al die regeltjes! Een bakker is tegenwoordig meer manager en administrator dan bakker. Bovendien ben ik niet van plan om er pas mee te stoppen als ik met een rollator rondloop’, zegt hij. ‘Ik wil nog wat van het leven genieten. Daarom begon ik enkele jaren geleden aan overlaten te denken. Er was een plan om de bakkerszaak door Tinne, een van mijn vier dochters te laten verder zetten.

Gaandeweg werd echter duidelijk dat een bakkerij niet echt haar ding is. Ik heb haar niet willen verplichten. Je moet zo’n bakkerij echt met je volle goesting doen, anders wordt het niets.’
Herman heeft uiteindelijk niet gezocht wat hij vond: een overnemer van de bakkerij én van de naam. Daarom doet hij in februari zijn winkel dicht. En zal hij brood bij een ander moeten gaan kopen. ‘Wie zegt dat? Ik denk dat ik mijn eigen dagelijkse brood zelf ga blijven bakken.’
En wat als de komende weken mensen smekend in zijn winkel komen staan: blijf? ‘Dat ga ik een beetje schuin staan en laat ik dat allemaal van mij af lopen’, zegt Peeters. ‘Mijn besluit staat echt vast: ik stop er mee.’ (nieuwsblad)

Je bent jong, je wil hippe schoenen en je hebt een hart voor het milieu. Tot zover het verhaal van Frédéric en Nicolas, twee Parijzenaars die elkaar leerden kennen tijdens hun studies economie en samen een lijn retrosneakers uitwerkten. Eentje met een eco-kantje, want per verkocht paar beloven de ontwerpers plechtig dat ze de uitstoot compenseren met een boom.

Wat willen jullie nu vooral? Sneakers maken of het milieu redden?
We wilden vooral een merk creëren, een modemerk dat in chique zaken zoals Printemps verkocht wordt. Maar tegelijk behoren we tot een generatie die de milieuproblematiek niet meer kan negeren, dus leek het ons logisch dat we aan ons merk ecologische en sociale waarden zouden koppelen.

En gaat het jullie dan echt om het milieu? Of is de eco-kaart vooral goede marketing?
Op blote voeten lopen is nog altijd het meest milieuvriendelijk. En ecologie is goede marketing, maar je moet niet luider staan roepen dan nodig is. Wij zijn eerlijk: eens je met een onderneming begint, vervuil je ook. Daarom hebben we geen eco-certificaat en noemen we onszelf liever niet ecologisch, wel verantwoordelijk. Maar we proberen wel al het mogelijke te doen om onze schoenen zo milieuvriendelijk mogelijk te produceren.

Hoe gebeurt dat concreet?
Onze schoenen zijn gemaakt uit caoutchouc en natuurlijk katoen. Deze grondstoffen komen uit China, en daar worden de schoenen ook geproduceerd zodat ze minder getransporteerd moeten worden. De uitstoot die de productie en het transport toch onvermijdelijk veroorzaken, rekenen we door in de consumentenprijs. We hebben een bedrijf dat bomen plant onder de arm genomen, en per verkocht paar sneakers planten we een boom om de vervuiling te compenseren.

Afgezien van jullie schoenen, draag je zelf ook eco-kleding?
Toen we nog student waren, hadden we geen geld en kochten we vooral kleren die goedkoop waren. Maar nu we de mogelijkheid hebben, proberen we wel rekening te houden met de waarden waar een merk voor staat. Een beetje zoals elke consument, die zich steeds beter informeert en niet meer zomaar alles blind gelooft.
 

In de Bozar-shop kan je nog tot eind september terecht voor een expo rond de sneakers van Faguo, waar een limited edition van de sneakers verkocht wordt. Faguo wordt ook verkocht bij Balthazar (Louizalaan 294, 1000 Brussel) en MAPP (Leon Lepagestraat 5, 1000 Brussel). Richtpijs: vanaf 60 euro. (nieuwsblad)

Giant George, een deense dog, meet 1,04 meter (van grond tot schouders), is 2,20 meter lang en weegt maar liefst 111 kilo.

Boo Boo daarentegen, een chihuahua, is amper 10 centimeter groot, 16,5 centimeter lang en weegt maar 680 luttele grammetjes.

(nieuwsblad mtm)

Documentairemaakster Klara Van Es werkte een jaar lang één dag per week in een tehuis om het vertrouwen van de bewoners te winnen. Zo kon zij een portret maken van dementie, door het oog van de dementerenden die het moment afwachten dat de ziekte hen helemaal overneemt en ze naar een gesloten afdeling moeten. 'Het stoort mij dat er vaak over de hoofden heen van mensen met dementie gesproken wordt', zegt Klara Van Es. 'Je mag niet vergeten dat dit ook mensen zijn met gedachten, gevoelens en behoeften. Met mijn film wilde ik een stem geven aan mensen die almaar vaker stemloos worden.'

Vergetelheid

Alle acht bewoners Iduna, het tehuis voor beschermd wonen in Essen, bevinden zich in wat de wetenschap omschrijft als de eerste fase van de ziekte. Vlagen van helderheid, vergetelheid en afwezigheid wisselen elkaar voortdurend af. 'In het begin was er heel veel wantrouwen voor de camera en probeerden de bewoners zich altijd van hun beste kant te laten zien', zegt Van Es. 'Maar ik heb gedurende één jaar opnames gemaakt zodat het toch een heel natuurlijk beeld geworden is. Uiteindelijk werk je met mensen die in hun geheugen verdwalen. Cynisch genoeg vergeten ze na een tijdje ook dat een camera hen aan het filmen is. En dan krijg je de meest authentieke beelden.'

Alzheimer is een democraat

Hoe snel de ziekte zich ontwikkelt, is afhankelijk van mens tot mens. Soms duurt het zes maanden. Bij anderen kan het verschillende jaren duren. 'Eén ding is zeker: alzheimer is een democraat', zegt Klara Van Es. 'De ziekte maakt geen onderscheid tussen intellect of afkomst. En dat is misschien wel het moeilijkste in Iduna. De bewoners zijn tot elkaar veroordeeld. Neem nu Anita en Louise, twee hoofdpersonages uit mijn film. De ene is een mondige, intelligente Nederlandse van goede komaf. Een voormalige actrice die in Brasschaat woonde. De andere is een eenvoudige schippersdochter, een vrouw van het volk. Twee totaal verschillende vrouwen die op hun manier tegen hun dementie vechten.'

Onder de bewoners wordt er niet vaak gesproken over de ziekte die hun geheugen aantast. 'Enerzijds is het eigen aan die generatie om je gevoelens voor jezelf te houden. Maar de bewoners van Iduna hebben ook nauwelijks notie van hun ziektebeeld. Als ik vroeg naar hun dementie, antwoordden ze meestal dat het de oude dag is die hen zo vergeetachtig maakt. Maar soms zijn ze ook erg bij de pinken. Toen Anita zich had gestoten bijvoorbeeld, legde een verpleegster uit hoe ze verzorgd moest worden. Waarop zij heel gedecideerd antwoordde: Zijn jullie over mij bezig? Dan kun je dat net zo goed tegen mij zeggen. Overschot van gelijk had ze natuurlijk.'

Donker gat op de loer

In totaal werkte Klara Van Es drie jaar als vrijwilliger bij de dementerenden. Bij elk van hen zag ze hoe de oudjes langzaam hun geheugen verloren tot ze niet meer in het appartement kunnen wonen en naar een echt gesloten tehuis moeten. 'Dat is voor hen allemaal de grootste angst die op tijd en stond en de kop opsteekt', zegt de documentairemaakster. 'Want ze weten dat een donker gat van vergetelheid op de loer ligt. Het meest aangrijpende moment in de film is voor mij toen Louise werd overgeplaatst. Ze zit 's ochtends alleen aan de ontbijttafel met een snee droog brood omdat ze niet meer weet hoe ze een boterham moet smeren. Ze drinkt uit het melkkannetje omdat ze denkt dat het een koffiekop is. Heel confronterend als je weet dat ze enkele maanden voordien nog goed was.'

Maar in Iduna wordt ook plezier gemaakt. Als de kerstboom wordt versierd of er een uitstap naar het zwembad op het programma staat. 'Acht oudjes genietend in hun badpak. Mooi om te zien', zegt Klara Van Es. 'Mensen met dementie zijn ook heel dankbaar om mee te werken. Als ik een scène of een zin opnieuw moest opnemen, was er nooit gezeur. Altijd was er evenveel enthousiasme. Achteraf besefte ik ook waarom: ze waren vergeten dat we de scène al eens opgenomen hadden.' (nieuwsblad Eline Bergmans )

Lees ook het dagboekblog op Seniorennet van Ellen haar verhaal over Alzheimer op donderdag 16 september komt in libelle haar verhaal te staan.
 

Devolder had gisteravond een goed gesprek met Carlo Bomans, waarin hij aangaf dat het niet opportuun was in deze conditie de wereldkampioenschappen te betwisten. 'Ik wachtte bewust af tot na dit weekend met Parijs-Brussel en de GP van Fourmies. Deze twee eendagskoersen leerden me dat ik momenteel te vermoeid ben en niet de gewenste vorm heb. Ik was midweeks wel wat grieperig, maar ik had gedacht dat ik door wat extra rust in te bouwen toch frisser zou zijn. Niet dus. In de gegeven omstandigheden kan ik ginds niets gaan uitrichten. Ik zou het ook niet eerlijk vinden ten opzichte van de kopman en de gedoodverfde favoriet Philippe Gilbert als ik dan toch zo ver reis en hem niet van dienst kan zijn zoals ik voor ogen had.'

'Ik vind het zonde, maar anderzijds betaal ik de tol van een seizoen waarin ik eigenlijk sinds februari nooit echt rustte. Mijn tijdrit in de Eneco Tour was duidelijk een teken aan de wand. Ik probeer verder het seizoen af te werken, maar een conditiepiek zit er niet meer in.'

Hoste: 'Enkel wegrit'

Bomans belde gisteravond al die andere ex-Bavikhovenaar, Leif Hoste, in de Vuelta op. 'Hij schetste me de situatie', aldus Hoste. 'Ik heb ja gezegd. Ik voel me goed in mijn sas en ben bereid in Australië voor Gilbert tot op de bodem te gaan. Ik heb begrepen dat ik enkel de wegrit rijd. Over de chrono is met mij niets doorgenomen.'

Dat betekent dus dat Philippe Gilbert met Jan Bakelants, Mario Aerts, Greg Van Avermaet, Jurgen Roelandts en Leif Hoste dus over vijf ploegmaats beschikt en met Frederik Willems een toekomstige ploegmakker heeft. (HC)

Nog één bedrijf vind je in de Gouden Gids onder de rubriek 'schuilkelders': dat van Roger De Smet uit het Oost-Vlaamse Erpe-Mere. Sinds 1978 bouwt de excentrieke man atoomschuilkelders in het hele land. Een exact cijfer wil De Smet er niet opplakken, maar het totale aantal schommelt rond de duizend kelders. Kostprijs: ongeveer 25.000 euro.

Het begon tijdens de Koude Oorlog. De Smet wou een atoomschuilkelder maar vond niemand om hem te bouwen en deed het dan maar zelf. Zijn inspiratie haalde hij bij de Zwitsers. 'De mensen zeiden: Roger, ge zijt zot. Maar ik antwoordde: Wie bommen maakt, is gek. Waarom zou ik gek zijn als ik er mij tegen wil beschermen? Veiligheid boven alles, redeneerde ik, en ik was duidelijk niet de enige', vertelt De Smet.

'Van over heel het land kwamen duizenden mensen mijn kelder inspecteren. Op het toppunt sloten we zeven contracten af in twee weken.' 'Notarissen, dokters, boeren, bekende Vlamingen... allemaal voelden ze zich toen onveilig. Op een bepaald moment stond een koppel in paniek aan mijn deur. Ze vroegen mij onmiddellijk mijn huis aan hen te verkopen. Of mensen smeekten mij om de kelder diezelfde avond nog te plaatsen, omdat ze dachten dat de bommen morgen ging vallen. Het waren speciale tijden.'

'Gevaar loert'

Zijn bouwijver leverde hem naast veel lof ook veel kritiek op. 'Er waren zelfs betogingen voor mijn deur omdat ik zogezegd paniek zou zaaien. Ze doen maar, maar als er zich een gevaarlijke situatie voordoet, zijn mijn vrouw Herna en ik veilig, en zij niet. Ieder zijn keuze.'

De jongste jaren staat de bouw van schuilkelders op een lager pitje. Toch heeft De Smet als enige bouwer van schuilkelders in België nog altijd de handen vol. 'Het gevaar loert meer dan ooit om de hoek. Het is belangrijk om de internationale politiek grondig te volgen. Een oorlog met moslims, Iran, Israël... het kan allemaal. Ik hoop van niet, maar het kan. En op elk moment. Ik zal zelfs meer zeggen, het is nu het moment om een schuilkelder te bouwen. Bij een kernaanval zit je liever in dan naast een kelder. Maar ik heb iedereen gewaarschuwd: in crisistijden gaat mijn kelder enkel open voor mijn familie en mijn hond.'

Geigertellers

Roger en Herna zijn alvast voorbereid op een kernaanval. Twee deuren van elk zo'n duizend kilo geven uit op een douche, een chemisch toilet en een grote ruimte met bedden, voorraadkasten en een luchtverversingsinstallatie. Geigertellers controleren de buitenlucht op mogelijke radioactiviteit. Aan de achterkant is er een zwaar luik met een nooduitgang. 'De pantsering doorstaat een atoomaanval of een bovengrondse ontploffing waarbij het huis instort. Aan eten en drank is er geen gebrek. Rijst, sardienen, koekjes, wijn, champagne: werkelijk alles is hier aanwezig. Wees gerust, wij kunnen hier gemakkelijk drie jaar overleven.' (nieuwsblad)

Voor de derde keer zochten tuingereedschapfabrikant Bosch en het magazine Libelle de 'Mooiste Tuin van Vlaanderen'. Met die titel willen ze de passie en creativiteit van tuineigenaars belonen.

Een professionele jury onder leiding van acteur en Groene Vingers-presentator Koen De Bouw koos unaniem voor de tuin van Jos Huysmans en Greet Campforts in Dessel. Het koppel vormde een terrein van 1,5 hectare eigenhandig om tot een prachtige, gevarieerde tuin in Oosterse stijl.

'Oorspronkelijk is dit een ven waar vroeger turf werd uitgegraven', zegt Jos, die naast tuinier ook imker is. 'We kochten het gebied 35 jaar geleden met de bedoeling er alleen een vijver met wat planten aan te leggen. Maar dat plan is stilaan uitgegroeid tot een Oosters getinte tuin. Er zitten veel Japanse invloeden in, maar toch durf ik niet te zeggen dat het een echte Japanse tuin is. Wel probeer ik te letten op de details.'

De tuin biedt heel wat verrassende plekjes. 'We hebben veel aandacht besteed aan variatie. Zo vind je hier een fruitboomgaard, een moestuin, een bloemenweide en een amfibieënpoel. We proberen de wetten van de natuur zoveel mogelijk te respecteren', zegt Jos.

Juryvoorzitter Koen De Bouw noemt het een unieke tuin. 'We hebben veel mooie tuinen gezien, maar deze steekt er met kop en schouders bovenuit. Je vindt hier alles wat je van een tuin kan verwachten. Ook het ecologische karakter is interessant.' (nieuwsblad)

Aan het Kzoomlied van kinderzender vtmKzoom viel deze winter niet te ontsnappen. Alle kinderen zongen het, het woord met de twee klemtonen 'ká-zoem' echode door berg en dal. Het liedje was gemaakt om de pas opgestarte kinderzender vtmKzoom bekendheid te geven en dat lukte voor de volle honderd procent. De vraag naar het lied was zelfs zo groot, dat het op single uitgebracht werd. Op tweede kerstdag vorig jaar schoot het nummer naar de tweede plaats van de Ultratop, de officiële hitparade. Het liedje was een vondst van de heilige drievuldigheid Miguel Wiels, Kurt Burgelman en Peter Gillis. Dat trio werkt vaak samen en maakte al een aantal hits voor Studio 100.



Geweldig aanstekelijk

Bijzonder was dat het Kzoomlied geen officiële zanger had. Het liedje moest reclame maken voor een nieuwe zender en niet voor een zanger, was de uitleg. Deze krant maakte de naam van de zanger bekend: Sean D'Hondt, presentator bij jongerenzender Jim en zanger van de groep Nailpin. Nu blijkt dat de opvolger van het Kzoomlied ook een bekende stem heeft: die van Stan Van Samang (31). Hij werd door Miguel Wiels gevraagd om Heel de wereld rond te zingen. 'Als iemand als Miguel dat vraagt, doe je dat', zegt Stan. 'Ik vond het ontzettend leuk om te doen. Het was wel even wennen omdat ik zelden in het Nederlands zing. Met een perfectionist als Miguel achter de knoppen duurde het iets langer om het op te nemen, maar het klinkt bijzonder goed. Het lijkt verdacht veel op het eerste Kzoomlied, maar het is geweldig aanstekelijk. De mannen die dit gemaakt hebben, zijn echt geniaal.'

In eigen doelgroep

Bij vtmKzoom kan Michael Dujardin niet voorspellen of het tweede liedje een hit wordt. 'Op tv is het sinds eind juni te horen en de vtmKzoom-band speelt het tijdens optredens. Het verrassingseffect van het eerste liedje is weg, we zien wel hoe de Vlaamse jeugd zal reageren.'

Net als zijn voorganger Sean D'Hondt zal Stan Van Samang het liedje nooit zingen tijdens een optreden. 'Dat is natuurlijk vreemd, maar tegelijk ook bijzonder. Ik zit niet te hopen dat het een enorme hit wordt zoals het eerste lied, ik vond het gewoon tof om te doen. Ik heb onlangs nog naar Pipi Langkous op vtmKzoom zitten kijken: ik zit in mijn eigen doelgroep.' (lacht)

Sinds vrijdagmorgen bakte frituuruitbater Chris frieten in de lokale frituur van Kastel (Moerzeke). Alles samen ging 1.500 kilo friet over de toonbank. De frieten werden voor één euro per pakje verkocht. De helft daarvan gaat naar de campus Pellenberg van het UZ Leuven, de andere helft moet de kosten dekken.

Zijn poging om het meeste aantal pakjes na elkaar te verkopen, moest Chris wel laten varen. Toch slaagde de man erin om 83 uur wakker te blijven. Hij had elk uur recht op vijf minuten pauze, maar spaarde die op. 'Slapen deed ik niet, maar na 20 uur nam ik 100 minuten pauze voor kinesitherapie, een verfrissende douche en wat ontspanning', vertelt hij.

'Daarna werkte ik telkens 10 tot 20 uur onafgebroken, 's ochtends en in de voormiddag ging ik voorbakken. Daarnaast bestudeerde ik de organisatie van mijn frituur en dacht na over het ergonomische.'

Chris zag er niet vermoeid uit maar kampte met enkele fysieke kwaaltjes. 'Mijn vingers zijn verbrand, mijn voeten doortrapt en ik heb serieuze tennisellebogen. Maar het maakt niet uit, ik ga nu feesten en iedereen bedanken die me steunde.'

De krachttoer doet Chris voor zijn zoontje van vijf, dat lijdt aan hemiplegie, een kleine hersenverlamming veroorzaakt door zuurstoftekort bij de geboorte. (nieuwsblad)

Hij houdt niet van foto's, maar voor een fiftiesfotoshoot wil hij zijn vrouwtje wel bijstaan.

Sam Gooris (37)en Kelly Pfaff (33), het eeuwige happy couple,

maakt een sprong naar de tijd van elegantie, kuisheid en perfect gezinsgeluk. (nieuwsblad)

Styling: Lien Degol

Make-up en haar: Karima Mettioui

Foto's: An De Smedt

Een naam heeft het aidspilletje voorlopig nog niet, maar bij wetenschappers staat het bekend als TMC278. Na zeven jaar testen zijn de ontwikkelaars van Tibotec, een zusterbedrijf van Janssen Pharmaceutica, ervan overtuigd dat de pil een revolutionaire doorbraak zal betekenen in de strijd tegen aids. TMC278 kan de levensduur van een aidspatiënt zodanig verlengen, dat die in de buurt komt van de gemiddelde levensduur van een mens.

Het is de laatste ontdekking van Paul Janssen, de stichter en bezieler van Janssen Pharmaceutica. Geneesmiddelen als Motilium (tegen maagklachten), Imodium (tegen diarree) en Perdolan (tegen pijn en koorts) hebben we aan hem te danken.

Met eigen ogen

'Dr. Paul is gestart met de ontwikkeling van het medicijn, omdat het middel simpelweg noodzakelijk was', vertelt zijn weduwe Dora. 'We hebben samen veel naar Afrika gereisd, en daar heeft mijn man met eigen ogen gezien wat aids kon aanrichten. De bevolking probeerde soms de ziekte verborgen te houden, maar je voelde wat aids er deed. Daar moeten we iets op vinden, zei hij toen al tegen me.'

'Ik wil mijn erfenis nalaten om de toestand daar te verbeteren', zei Janssen aan zijn collega's, toen hij terugkeerde van zijn reizen en vertelde over zijn bezoeken aan Afrikaanse ziekenhuizen. Hij verzamelde een groep wetenschappers rond zich in het toenmalige Centrum voor Moleculair Design, om op zoek te gaan naar een medicijn dat aids onder controle kon krijgen.

'Janssen droomde ervan om een middel te ontwikkelen voor zogenaamde naïeve patiënten, mensen die nog nooit aidsremmers hebben geslikt', zegt Stoffels. De TMC278-pil kan makkelijk ingeslikt worden, hij moet maar één keer per dag ingenomen worden, en hij valt meteen krachtig het virus aan, zonder nevenwerkingen te veroorzaken.

Wilskracht

'Hij is er twee à drie jaar mee bezig geweest', zegt zijn weduwe. 'Het heeft hem heel wat wilskracht gekost. Hij noemde het medicijn een lifesaver. Hij had altijd een kaartje op zak met daarop de formule. Hij nam dat kaartje vaak vast en zei dan: Eens zal dit levens redden.'

Janssen was er tien jaar geleden al van overtuigd dat het middel een belangrijke doorbraak betekende in de strijd tegen aids. Toch kende hij toen de eerste resultaten van de tests op patiënten nog niet. Hij zou ook nooit de bevestiging krijgen dat zijn middel werkte. Die hoopvolle berichten kwamen er pas na zijn dood, in november 2003.

'De eerste resultaten van tests op twintig patiënten arriveerde enkele weken na zijn overlijden', zegt Stoffels. 'De resultaten waren zeer positief. Ik heb zijn echtgenote Dora toen als eerste op de hoogte gebracht van het goede nieuws. Als een eerbetoon aan zijn visie.'

Goedkoper in Afrika

De pil werd nog zeven jaar lang getest, en in de herfst van volgend jaar zou ze verkrijgbaar kunnen zijn in Europa. Voor TMC278 moet Tibotec eerst nog een verkoopvergunning van de Europese gezondheidsautoriteit EMEA verkrijgen.

Zoals Janssen het gewild heeft, zal met TMC 278 ook de aidsbestrijding in de ontwikkelingslanden een hele stap vooruit zetten. In Afrika is zowat de helft van de mensen met aids nog nooit behandeld. Tibotec wil het middel in Afrika meteen in een goedkope, generieke versie beschikbaar stellen. 'Prachtig dat zijn droom nu eindelijk gerealiseerd wordt', zegt de weduwe. 'Dit is heel hoopvol nieuws.' (nieuwsblad)

Wie single is en daar verandering in wil brengen, zal er vroeg of laat aan moeten geloven: een eerste date, al dan niet blind. Ook al zijn je verwachtingen niet te hoog gespannen, het is belangrijk om je aan enkele elementaire basisprincipes te houden. Probeer afknappers te vermijden, zoals daar zijn:

- Te laat komen. Vijf minuutjes kan nog net, maar laat je date niet wachten. Het is onbeleefd en je creëert geen leuke beginsfeer. Komt er echt een monsterfile of een treinstaking tussen, stuur dan een sms-je.

- Te uitdagende kleding aantrekken. Goed, je wil er verleidelijk uitzien, maar probeer er toch voor te zorgen dat je date tegen jou praat en niet tegen je duizelingwekkende decolleté. Draag enkel hoge hakken wanneer je je er prettig in voelt.

- Over politiek en geloof praten. Om de simpele reden dat het gevoelige gespreksonderwerpen zijn. Probeer eerst een comfortabel gesprek op te bouwen voor je een discussie begint over leven na de dood of Brussel-Halle-Vilvoorde.

- Andere mensen keuren. Vooral mannen hebben het lastig om niet net te lang naar de mooie dienster te kijken. Maar zelfs wanneer je bediend wordt door een Johnny Depp-lookalike, probeer hem niet te opvallend taan te staren. Het kan hoogstens onzekerheid veroorzaken aan aan de andere kant van jouw tafel.

- Een vriendin meebrengen. Als je instemt met een date, betekent dit een tête-à-tête, tenzij anders afgesproken. Als je plots opduikt met een vriendin, kom je kinderachtig en bijzonder onzeker over.

- Te dronken worden. Niets mis met een glaasje wijn om de zenuwen te bedaren, maar let op dat je niet te snel overdrijft. Struikelend over je schoenen terwijl je met een dubbele tong praat, kom je net iets minder gracieus over dan je zou willen.

- Over je ex praten. Zelfs al kom je net uit een moeilijke relatie en ben je eigenlijk enkel aan het daten om hem te vergeten, zwijg er dan over. Als het echt blijkt te klikken, is er nog meer dan genoeg tijd om de 'ex-files' te bespreken.

- Te opdringerig zijn. Je hoeft niet kussend voor de voordeur of tussen de lakens te belanden om een date geslaagd te noemen. Een leuke klik en een afspraak om terug te bellen, zijn meer dan voldoende.

- Op het laatste moment afbellen. Of erger: iemand laten zitten. Als je enkele dagen op voorhand toch koudwatervrees hebt, bel dan met een plausibel excuus zodat je date de kans heeft iets anders te plannen die avond. Op het laatste moment afbellen is onbeleefd.

- Praat niet de hele tijd. Adem tussen je zinnen en praat niet de hele tijd. Geeft je date ook de kans om zijn verhaal te doen - waren jullie hier niet om elkaar beter te leren kennen? (nieuwsblad)  Bron: marieclaire.com  Auteur: tib

Naast Wouter Hendrickx en Marie Vinck uit die debuutfilm van Hans Van Nuffel, vonden gisteravond met onder meer Hilde Van Mieghem en Dirk Roofthooft ook de juryleden van de Vlaamse Filmprijzen hun weg naar de badstad. Die prijzen worden op 10 september uitgereikt.

Het festival wordt op 11 september afgesloten met The American, de film waarin de Vlaamse acteur Johan Leysen tegenover Hollywoodster George Clooney komt te staan. (RED) foto kurt desplenter