1785: Jan-Baptiste Peeters bakt zijn eerste broden in de bakkerswinkel aan de Nieuwstraat in Essen bij de Nederlandse grens. De bakkerij ging over van vader op zoon. Vandaag staat Herman Peeters aan de bakkersoven. Hij heeft nooit iets anders gekend. Vader August was bakker, grootvader Jef en overgrootvader Bertje ook. ‘Ik heb twee broers, maar die zijn allemaal in de muziek gegaan’, zegt Herman Peeters. ‘En mij interesseerde de bakkersstiel wel. Het interesseerde mij en ik kón het, dus dat was gauw geregeld.’

Vijf generaties Peeters in dezelfde bakkerswinkel in Essen. Er is veel veranderd in die 225 jaar. ‘In de eerste plaats op technisch vlak’, zegt bakker Herman. ‘Ik sta niet meer aan de trog, hé. Maar ook wat betreft het assortiment. Mijn vader en voorvaderen bakten alleen maar brood. Brood was brood. Eén soort, meer niet. Hoogstens nu en dan eens rozijnenbrood. Maar dat is na de oorlog snel veranderd. Ik heb de patisserie erbij weten komen. En vandaag bak ik dagelijks twintig verschillende soorten brood.’

Regeltjes

43 jaar geleden kwam Herman Peeters bij zijn vader in de zaak, 33 jaar geleden was hij oud en wijs genoeg om op zijn beurt de bakkerij over te nemen. Nu is hij nog geen 65, maar hij vindt het wel tijd om te stoppen. ‘Eerlijk gezegd: de lol is er ook een beetje af. Al die regeltjes! Een bakker is tegenwoordig meer manager en administrator dan bakker. Bovendien ben ik niet van plan om er pas mee te stoppen als ik met een rollator rondloop’, zegt hij. ‘Ik wil nog wat van het leven genieten. Daarom begon ik enkele jaren geleden aan overlaten te denken. Er was een plan om de bakkerszaak door Tinne, een van mijn vier dochters te laten verder zetten.

Gaandeweg werd echter duidelijk dat een bakkerij niet echt haar ding is. Ik heb haar niet willen verplichten. Je moet zo’n bakkerij echt met je volle goesting doen, anders wordt het niets.’
Herman heeft uiteindelijk niet gezocht wat hij vond: een overnemer van de bakkerij én van de naam. Daarom doet hij in februari zijn winkel dicht. En zal hij brood bij een ander moeten gaan kopen. ‘Wie zegt dat? Ik denk dat ik mijn eigen dagelijkse brood zelf ga blijven bakken.’
En wat als de komende weken mensen smekend in zijn winkel komen staan: blijf? ‘Dat ga ik een beetje schuin staan en laat ik dat allemaal van mij af lopen’, zegt Peeters. ‘Mijn besluit staat echt vast: ik stop er mee.’ (nieuwsblad)

Je bent jong, je wil hippe schoenen en je hebt een hart voor het milieu. Tot zover het verhaal van Frédéric en Nicolas, twee Parijzenaars die elkaar leerden kennen tijdens hun studies economie en samen een lijn retrosneakers uitwerkten. Eentje met een eco-kantje, want per verkocht paar beloven de ontwerpers plechtig dat ze de uitstoot compenseren met een boom.

Wat willen jullie nu vooral? Sneakers maken of het milieu redden?
We wilden vooral een merk creëren, een modemerk dat in chique zaken zoals Printemps verkocht wordt. Maar tegelijk behoren we tot een generatie die de milieuproblematiek niet meer kan negeren, dus leek het ons logisch dat we aan ons merk ecologische en sociale waarden zouden koppelen.

En gaat het jullie dan echt om het milieu? Of is de eco-kaart vooral goede marketing?
Op blote voeten lopen is nog altijd het meest milieuvriendelijk. En ecologie is goede marketing, maar je moet niet luider staan roepen dan nodig is. Wij zijn eerlijk: eens je met een onderneming begint, vervuil je ook. Daarom hebben we geen eco-certificaat en noemen we onszelf liever niet ecologisch, wel verantwoordelijk. Maar we proberen wel al het mogelijke te doen om onze schoenen zo milieuvriendelijk mogelijk te produceren.

Hoe gebeurt dat concreet?
Onze schoenen zijn gemaakt uit caoutchouc en natuurlijk katoen. Deze grondstoffen komen uit China, en daar worden de schoenen ook geproduceerd zodat ze minder getransporteerd moeten worden. De uitstoot die de productie en het transport toch onvermijdelijk veroorzaken, rekenen we door in de consumentenprijs. We hebben een bedrijf dat bomen plant onder de arm genomen, en per verkocht paar sneakers planten we een boom om de vervuiling te compenseren.

Afgezien van jullie schoenen, draag je zelf ook eco-kleding?
Toen we nog student waren, hadden we geen geld en kochten we vooral kleren die goedkoop waren. Maar nu we de mogelijkheid hebben, proberen we wel rekening te houden met de waarden waar een merk voor staat. Een beetje zoals elke consument, die zich steeds beter informeert en niet meer zomaar alles blind gelooft.
 

In de Bozar-shop kan je nog tot eind september terecht voor een expo rond de sneakers van Faguo, waar een limited edition van de sneakers verkocht wordt. Faguo wordt ook verkocht bij Balthazar (Louizalaan 294, 1000 Brussel) en MAPP (Leon Lepagestraat 5, 1000 Brussel). Richtpijs: vanaf 60 euro. (nieuwsblad)

Giant George, een deense dog, meet 1,04 meter (van grond tot schouders), is 2,20 meter lang en weegt maar liefst 111 kilo.

Boo Boo daarentegen, een chihuahua, is amper 10 centimeter groot, 16,5 centimeter lang en weegt maar 680 luttele grammetjes.

(nieuwsblad mtm)

Documentairemaakster Klara Van Es werkte een jaar lang één dag per week in een tehuis om het vertrouwen van de bewoners te winnen. Zo kon zij een portret maken van dementie, door het oog van de dementerenden die het moment afwachten dat de ziekte hen helemaal overneemt en ze naar een gesloten afdeling moeten. 'Het stoort mij dat er vaak over de hoofden heen van mensen met dementie gesproken wordt', zegt Klara Van Es. 'Je mag niet vergeten dat dit ook mensen zijn met gedachten, gevoelens en behoeften. Met mijn film wilde ik een stem geven aan mensen die almaar vaker stemloos worden.'

Vergetelheid

Alle acht bewoners Iduna, het tehuis voor beschermd wonen in Essen, bevinden zich in wat de wetenschap omschrijft als de eerste fase van de ziekte. Vlagen van helderheid, vergetelheid en afwezigheid wisselen elkaar voortdurend af. 'In het begin was er heel veel wantrouwen voor de camera en probeerden de bewoners zich altijd van hun beste kant te laten zien', zegt Van Es. 'Maar ik heb gedurende één jaar opnames gemaakt zodat het toch een heel natuurlijk beeld geworden is. Uiteindelijk werk je met mensen die in hun geheugen verdwalen. Cynisch genoeg vergeten ze na een tijdje ook dat een camera hen aan het filmen is. En dan krijg je de meest authentieke beelden.'

Alzheimer is een democraat

Hoe snel de ziekte zich ontwikkelt, is afhankelijk van mens tot mens. Soms duurt het zes maanden. Bij anderen kan het verschillende jaren duren. 'Eén ding is zeker: alzheimer is een democraat', zegt Klara Van Es. 'De ziekte maakt geen onderscheid tussen intellect of afkomst. En dat is misschien wel het moeilijkste in Iduna. De bewoners zijn tot elkaar veroordeeld. Neem nu Anita en Louise, twee hoofdpersonages uit mijn film. De ene is een mondige, intelligente Nederlandse van goede komaf. Een voormalige actrice die in Brasschaat woonde. De andere is een eenvoudige schippersdochter, een vrouw van het volk. Twee totaal verschillende vrouwen die op hun manier tegen hun dementie vechten.'

Onder de bewoners wordt er niet vaak gesproken over de ziekte die hun geheugen aantast. 'Enerzijds is het eigen aan die generatie om je gevoelens voor jezelf te houden. Maar de bewoners van Iduna hebben ook nauwelijks notie van hun ziektebeeld. Als ik vroeg naar hun dementie, antwoordden ze meestal dat het de oude dag is die hen zo vergeetachtig maakt. Maar soms zijn ze ook erg bij de pinken. Toen Anita zich had gestoten bijvoorbeeld, legde een verpleegster uit hoe ze verzorgd moest worden. Waarop zij heel gedecideerd antwoordde: Zijn jullie over mij bezig? Dan kun je dat net zo goed tegen mij zeggen. Overschot van gelijk had ze natuurlijk.'

Donker gat op de loer

In totaal werkte Klara Van Es drie jaar als vrijwilliger bij de dementerenden. Bij elk van hen zag ze hoe de oudjes langzaam hun geheugen verloren tot ze niet meer in het appartement kunnen wonen en naar een echt gesloten tehuis moeten. 'Dat is voor hen allemaal de grootste angst die op tijd en stond en de kop opsteekt', zegt de documentairemaakster. 'Want ze weten dat een donker gat van vergetelheid op de loer ligt. Het meest aangrijpende moment in de film is voor mij toen Louise werd overgeplaatst. Ze zit 's ochtends alleen aan de ontbijttafel met een snee droog brood omdat ze niet meer weet hoe ze een boterham moet smeren. Ze drinkt uit het melkkannetje omdat ze denkt dat het een koffiekop is. Heel confronterend als je weet dat ze enkele maanden voordien nog goed was.'

Maar in Iduna wordt ook plezier gemaakt. Als de kerstboom wordt versierd of er een uitstap naar het zwembad op het programma staat. 'Acht oudjes genietend in hun badpak. Mooi om te zien', zegt Klara Van Es. 'Mensen met dementie zijn ook heel dankbaar om mee te werken. Als ik een scène of een zin opnieuw moest opnemen, was er nooit gezeur. Altijd was er evenveel enthousiasme. Achteraf besefte ik ook waarom: ze waren vergeten dat we de scène al eens opgenomen hadden.' (nieuwsblad Eline Bergmans )

Lees ook het dagboekblog op Seniorennet van Ellen haar verhaal over Alzheimer op donderdag 16 september komt in libelle haar verhaal te staan.
 

Devolder had gisteravond een goed gesprek met Carlo Bomans, waarin hij aangaf dat het niet opportuun was in deze conditie de wereldkampioenschappen te betwisten. 'Ik wachtte bewust af tot na dit weekend met Parijs-Brussel en de GP van Fourmies. Deze twee eendagskoersen leerden me dat ik momenteel te vermoeid ben en niet de gewenste vorm heb. Ik was midweeks wel wat grieperig, maar ik had gedacht dat ik door wat extra rust in te bouwen toch frisser zou zijn. Niet dus. In de gegeven omstandigheden kan ik ginds niets gaan uitrichten. Ik zou het ook niet eerlijk vinden ten opzichte van de kopman en de gedoodverfde favoriet Philippe Gilbert als ik dan toch zo ver reis en hem niet van dienst kan zijn zoals ik voor ogen had.'

'Ik vind het zonde, maar anderzijds betaal ik de tol van een seizoen waarin ik eigenlijk sinds februari nooit echt rustte. Mijn tijdrit in de Eneco Tour was duidelijk een teken aan de wand. Ik probeer verder het seizoen af te werken, maar een conditiepiek zit er niet meer in.'

Hoste: 'Enkel wegrit'

Bomans belde gisteravond al die andere ex-Bavikhovenaar, Leif Hoste, in de Vuelta op. 'Hij schetste me de situatie', aldus Hoste. 'Ik heb ja gezegd. Ik voel me goed in mijn sas en ben bereid in Australië voor Gilbert tot op de bodem te gaan. Ik heb begrepen dat ik enkel de wegrit rijd. Over de chrono is met mij niets doorgenomen.'

Dat betekent dus dat Philippe Gilbert met Jan Bakelants, Mario Aerts, Greg Van Avermaet, Jurgen Roelandts en Leif Hoste dus over vijf ploegmaats beschikt en met Frederik Willems een toekomstige ploegmakker heeft. (HC)