indien ik deze dag onder woorden breng verval ik in een symboliek die nauwelijks omvat wat ik voel een terugblik nestelt zich als een kleurrijke bloemenwei warm en veilig dicht bij mijn hart ontmoeting met een zuivere, zachte zielsverwante tegenstrijdigheid was zoek dit ervaar ik zelden a perfect day
ik liep gisteren met mijn vader in de polyklinische afdeling op weg naar zijn gerepareerde gehoor apparaatje paps verdween in het toilet de specialist ook even daarna zijn vorige cliënt een man op hoge leeftijd stopt staat stokstijf naar mij te kijken naar mijn borsten mijn zomerjurk mijn ogen weer naar mijn borsten en zegt "U heeft grote borsten" en blijft kijken en ik zeg: "zo, U durft!" "ja" zegt ie. "U hebt grote borsten" ik weet met mezelf geen blijf en wandel vervolgens mijn vader tegemoet kben blij met mijn vader die bekijkt de wereld op dat vlak een stuk ingetogener maar misschien is ie op dat moment wel blij met zo'n dochter die wordt na gestaard door een leeftijdgenoot of zou hij dit niet hebben opgemerkt
ik vraag me in stilte af moet ik me nu ook al omkleden voor het afhalen van een gehoor apparaatje? het is zo warm en deze zomerjurk zit prettig
dit alles gebeurde gisteren vandaag bekijk ik mezelf in de spiegel met diezelfde jurk aan en ik denk ja, ik heb grote borsten in deze jurk
manlief: "zegt de naam Ronald ... je iets? vriend van Henk ..." mijn geheugen neemt op dat moment alle beschikbare hersenruimte in beslag wie? van waar? heb ik daar ooit iets mee gehad? een vriendje? een afgewezen jongetje? alarm! ik weet het niet ik weet het echt niet die naam heb ik ooit wel gehoord maar laat mijn geheugen me nu al in de steek? wacht eens even weet manlief meer dan ik? dan wil ik mijn geheugen wel eens opgefrist krijgen oh, gewoon een vriend van Henk ... vroeg aan manlief of hij die en die was en of hij niet getrouwd was me Annemiek en of hij toen toch op die Jawa reed en hoe het met me ging
hmmm iemand uit een ver verleden die manlief herkende en mij meende te herinneren sprak hem aan is nu chauffeur bij een leverancier van ons ja, de wereld is soms klein
grappig is dat mijn hersenen werken weer op hun gewoonlijke pijl gelukkig maar want de eerste tekenen van werkelijk geheugen verlies worden weer wat verder vooruit geschoven in de tijd
dus "wie ben ik" zo gaat dat al mijn hele leven ben ik zo veelzijdig als de facetten van een diamant (de buitenkant van het huis dat ik een week geleden plaatste) al die kamertjes in de buitenwand, ben ik dat dan? of ben ik die holte binnenin dat zelfde huis het liefst zie ik mezelf als dat huis in zijn geheel oh ja dat wás de bedoeling zoveel twijfels stel ik mezelf dan mooier voor dan ik werkelijk ben ? of ben ik die mens die anderen in me zien? wie ben ik zonder toeschouwers zonder mensen in mijn leven wat is van mij zonder enige invloed van buitenaf
wie ben ik mijn schrijfstijl die is ongetwijfeld helemaal van mij mijn tekenstijl ook gelukkig maar dit is toch in ieder geval iets typisch
zonder iemand in de buurt wie ben ik dan een beetje stuurloos een beetje wroetend een beetje melancholisch ook wel een beetje lui maar dat hangt misschien weer af van een waarnemer een beetje chaotisch dat weet ik zeker een beetje eenzelvig en soms ook echt blij om mijn creatieve kant
waar hou ik van ik hou van zacht ik hou van onvoorwaardelijkheid ik hou van veranderingen ik hou van kleuren ik hou van plannen maken oh jee, ik hou niet van beslissingen nemen of toch wel als ik achteraf maar mag koerswijzigen ik hou van uitspattingen maar ook van diepe rust
weinig concreet het is echt niet simpel wie ben ik weet ik veel
vandaag vlij ik me weer neer in het park van Wijnegem deze keer als bezoeker maar niemand die dat opmerkt de werking ondersteunen (doe ik graag) anderen in hun innerlijke evolutie ondersteunen (doe ik graag) mede vrijwilligers bij staan (doe ik graag) dus wandel ik binnen en meteen verder naar het terras
yes, ik had ergens de naam opgeschreven van de schilderes maar vond hem niet meer vandaag wel Christine Keereman uit Destelbergen nu heb ik de afbeelding op mijn desktop
vandaag gedwaald in Gent mijn voeten mijn neus achterna een prachtig schilderij gezien het blijft me bezig houden gedachten molens werden kronkelingen alles in mijn favoriete kleuren: rood oranje geel twee maal ben ik neergestreken aan hetzelfde tafeltje met een Ricard en een goed boek mijn ogen gingen van het boek weer naar het schilderij en terug muziek op de achtergrond het zonnetje scheen alles was goed maar dat schilderij nog het beste ben een foto vergeten te nemen verdorie
vandaag naar Terneuzen met paps om een ander gehoor apparaatje vervolgens doorstomen richting Haarlem onze dochter weerzien een dagje dochter wat zie ik er naar uit ... en morgen weet ik het nog niet
en ik zit een beetje te lachen met mezelf ik maakte mezelf een tijdje terug wijs dat ik reacties niet nodig heb van mensen rondom me en de virtuele vrienden en kennissen ik zit dus te lachen met mezelf want die computer moet altijd snel aan en ik ben weeral aan het reageren ik heb zelfs nog niet ontbeten en wil vandaag nog het een en ander afmaken in huis vanavond komt manlief thuis na verschrikkelijk nat en koud tent weekend in Zeeland ok, het was om te duiken maar toch....
vannacht heb ik niet echt diep geslapen en wel veel gedroomd van een droom werd ik hard lachend wakker van mezelf jawel ik heb er nog plezier om dat ging om een zoon van een vriendin die met een vastzittende verkoudheid rondliep ik wist hoe ik op de rug een soort klopmassage kon geven om de slijmen sneller los te krijgen en die jongen liep hard weg want hij wilde dat helemaal niet ik heb dus hartelijk gelachen en toen ik wakker werd dacht ik goh, dat moet ik meer doen als iemand weigert me iets te laten doen waarvan ik denk dat het zou helpen dus een beetje minder zwaar tillen aan een weigering zelfs als ik weet dat het echt helpt ...
ik zelf ga vanmiddag mijn ouders op pikken voor een bezoekje aan Zierikzee en daarmee gaat weer eens een wens van hun in vervulling ik zie er naar uit de laatste tijd zijn onze uitstapjes echt bijzonder we komen dichter bij elkaar en ze komen ook dichter bij zichzelf ik tracht veel te verduidelijken wat er allemaal tussen hen speelt wat hun er toe brengt om te doen wat ze doen en vooral hoe ze daar in hun laatste levensjaren op een speelse wijze alsnog verandering in kunnen brengen
ik voel me zitten op mijn bureaustoeltje en mijn lichaam zegt: je hebt genoeg gezeten het begint pijn te doen in rug en billen maak jezelf een vers geperst sinaasappelsapje en een tosti met geitenkaas en ga aan de slag en ik denk: dat is een goed idee
ik heb vandaag veel geschreven en weer gewist wel opgeslagen op mijn computer dat is beter zo mijn innerlijke weg op internet plaatsen is vind ik niet lastig maar misschien anderen in diskrediet brengen dat vind ik toch moeilijker ik heb dus vandaag veel geschreven en weer allemaal gewist ik ben moe maar voldaan een innerlijke strijd lijkt gestreden ik ben zelfs vergeten eten dus een lekker mozarella slaatje zal me deugd doen niet te zwaar en dan in een diepe slaap verzinken dromen over anders en beter over een nieuw begin de oude pijn daar laten waar het ontstaan is
Oppassen voor een mail die verwijst naar de annulatie van de olympische spelen met de titel: Beijing Olympics cancelled, moved to Atlanta meer info weliswaar in het duits: http://www.antiviruslab.com/ niet op een link in die mail klikken
nee het is me niet gelukt ik zit alweer voor mijn computer ik verwachtte een mailtje maar dat is natuurlijk een smoes
opruimen is maar een beetje gelukt vind ik niet erg het ziet er weer gezellig uit en dat was de bedoeling tijdens de opruim ontdekte ik krieken en abrikozen ik had ze gisteren gekocht de krieken om zelf frikandellekoek met kriekjes te maken (dat was de vorige keer een succes) ik heb ze al ontpit en gekookt met suiker straks de diepvries in en die 2kg abrikozen lagen gisteren naar me te lonken manlief is dol op abrikozen jam hoe dit klaar te maken vond ik niet in mijn boekenkast dus die pc weer aan ik heb ze bereid volgens een recept van Bruno Bollaert en dan pas ontdekte ik dat ik geen potjes meer had dus om potjes gereden en om bloemen (jawel, gewoon, alweer voor mezelf) en meteen getankt voor het lange weekend die pc stond nog aan en nu hang ik daar dus weer in de virtuele wereld daarstraks ook nog met mijn klankschaal gespeeld het geluid daarvan had ik al een tijd gemist dus zittend in mijn schommelstoel gaf ik me en concert kado daarna de Happinez volledig uit gelezen over een luie zondag gesproken nee niet echt mijn wokschotel is lekker zeer gevarieerde samenstelling en vooral met veel ui prei look champignons een flesje Lambrusco maakt mijn avond eten perfect want manlief is daar niet zo dol op dus komt het zelden in huis
hé, de zon komt tevoorschijn na die harde regenbui van daarstraks komt dat spreekwoord ook weer uit
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
