een onbewogen dag zoals maar zelden ik heb genoten
ontbijtje gegeten vogeltjes bekeken hondje gestreeld krantje gelezen tuintje bewerkt mailtje gelezen blogjes bezocht liedjes beluisterd huisje gepoetst soepje gemaakt etentje bereid nu nog een ijsje en het is compleet
wat kan deze mens nog meer verlangen dan zich zo nu en dan terug te kunnen trekken in eigen cocon
mandala's duiken weer op en mini schilderijtjes ze vertellen dat er weinig is veranderd in mijn loop der jaren ..... ze leggen mijn ziel bloot in alle facetten en ik kijk met een glimlach een beetje meer relativeringsvermogen zou me deugd doen
op mijn nacht kastje liggen kaarten van Brandon Bays schrijfster van het boek 'De helende reis' haar methode van werken heeft mij al door vele woelige wateren geholpen soms trek ik een kaart op woelige momenten maar ook op rustige dagen vallen mijn ogen soms op die kaarten ofschoon rustig voor mij waarschijnlijk een andere betekenis heeft dan voor voor wie mijn gedachtenkronkelingen leest was er deze woensdag zo'n rust moment en ik trok een kaart die ik toen niet begreep ik legde hem terzijde en ik dacht: "dit komt nog wel, zoals steeds" vanmorgen viel mijn oog terug op die kaart en mijn mond viel open
Eerlijkheid
Deze kaart nodigt je uit je leven aan een onderzoek te onderwerpen, nu. Komen er gevoelens omhoog die je onder het tapijt hebt geschoven of waarvan je net deed of ze er niet waren? Het is tijd dat je ophoudt met doen alsof. Vraag of de echte waarheid zich mag openbaren. Laat je bewustzijn nu overal om je heen ruim en uitgestrekt worden, vrij naar alle kanten. En spreek vanuit die ruimte een vurig gebed uit of een eenvoudige uitnodiging, een woord van welkom. Zorg dat je innerlijke wezen weet dat je open staat, bereid bent naar jezelf te luisteren, bereid bent te voelen. Nodig vervolgens de verborgen gevoelens die je vroeger ontkende uit in die weidse omarming van dat bewustzijn. Het is een zo grootse omarming dat ook de allergeheimste emoties erin opgenomen kunnen worden. Verwelkom al die gevoelens waarvan je net deed of ze niet bestonden. Die komen wel omhoog als ze zich zo welkom voelen. Ze komen vanzelf, en ze gaan weer, en er blijft niets anders over dan jouw eigen enorme gevoel van acceptatie. Voel dat je essentie niet wordt aangetast door wat erdoorheen gaat, wat het ook is. Wees eerlijk tegen jezelf. Durf je eigen innerlijk waarheid te voelen.
zo'n zondag morgen met de stralende zon piepend door de gordijnen wekt me met een gevoel van vrede ik sla mijn ogen open en denk: "de storm is voorbij" ik strek me uit en voel me gelukkig ik pers sinaasappelen strooi voer voor de vogels ontbijt met manlief en geniet van alles in volle teugen
alweer een tocht naar binnen overleefd of nee alweer een weg gestopte emotie tot leven gewekt dit krijgt nog een staartje maar alles op zijn tijd
ik heb gedoold in de stad zoals lang geleden me intens eenzaam gevoeld zonder iemand in de buurt te verlangen ik heb gedoold en ben terug thuis gekomen met nog slechts één verlangen al de andere zijn ingevuld ik heb gedoold in de stad terwijl er thuis iemand die niet op me wacht en toch blij is mij te zien me uit eten neemt met me over 1001 onderwerpen praat me een diep vriendschap biedt en me toch de vrijheid gunt om te dolen in de stad me toestaat te dromen over verlangens me niet gevangen zet of controleert wél zijn gevoelens en gedachten deelt maar die niet aan mij opdringt een man uit duizenden en nooit te vervangen door een simpel verlangen waarvan ook hij weet van heeft jawel
nog geen 24 uur later kijk ik terug en terug .... wat.... als... indien.... en nog veel meer overstromende gedachten in voorheen stilstaande wateren of wat daar op leek analyses verklaringen borrelen op en worden terzijde geschoven allemaal uitleg "het is wat het is" zegt Adelheid
na wat surfen hier en daar kom ik weer eens bij een stukje van mezelf wat het daglicht schuwt het heet "verlangen"
ik voel dat dit woord voor mij een grote lading heeft lang geleden bestond ik als een intens verlangende mens maar omdat vrijwel geen verlangen werd ingevuld en ik niet kon leven in een gevoel van ontroostbaarheid stopte ik het verlangen diep weg ik sprak dit woord nooit meer uit want verlangen koppelde ik aan een diep gemis dus geen verlangen gaf geen gemis en daarmee was alles opgelost
een enkele keer kwam het verlangen nog eens piepen en negeerde ik het gevoel maakte ik omwegen om toch maar niet in die val te lopen uitvluchten, dralingen, drogredenen bezorgden me een vals gevoel van veiligheid tot ik gevangen werd door iemands verlangen en al mijn verlangens zich tegelijkertijd vertoonden een storm bestreed iedere vorm van rede verlangens verstrengelden zich zonder woorden tot passie zonder toekomst
gemis ontroostbaarheid verlangen ja ik ken dat ook ik stop dit nu terug weg morgen beweer ik "ik ken dat niet"
vreemd is dat mijn gedachten kronkelen zich door lagen vormen toppen en dalen al naargelang waar ze zich situeren het groen van de natuur staat op top dit kan alleen maar zijn omdat het weer geen zomer vormt dat zou en dal kunnen zijn maar nee want onze verkoop scheert nu en dan hoge zomerpieken door gefrustreerden die kinderen voor TV wensen te voeden met emotionele snoep opkikkertjes die weer een piek daartussen in hangt het dal van vertwijfeling en een ander dal van andere twijfels met weer een piek om een fijne namiddag en avond in de verenging en beetje mineur vanwege een kleine zorg om de hond die lijkt te kampen met huid problemen en dan ook nog wat bozigheid op mezelf omdat ik wil studeren en dat lukt me niet dat concentreren en omdat ik wil poetsen maar voel dat ik dat eigenlijk niet wil anders was het al lang gedaan en dan weer een piek ervaring om een aantal nakende ontmoetingen met enkele virtuele vrienden en soms ga ik de dieperik in om diezelfde ontmoetingen want op de meest vreemde momenten trek ik me diep terug in mezelf en kijk ik de wereld in zonder er nog aan deel te nemen word ik een kleurloze kleine muis dit slaat plots toe een onzekerheid onder de oppervlakte van eindeloze gedachtenkronkelingen
hoe zou het eigenlijk met onze dochter zijn al een week niet gehoord waarschijnlijk geen nieuws goed nieuws ook deze gedachte vlecht zich een eigen plekje
na een jaar met gemiddeld één keer per maand een sprong in dat gat van lucht (kastelen?) denk ik nu eerst zien en dan geloven misschien meld ik me 'niet thuis'
dus momenteel geen piek ervaringen laat me maar lekker eventjes alleen in mijn put ervaring zwelgen in gedachtenkronkelingen
alvorens te vertrekken richting mijn ouders check ik mijn mail en vind daar een prachtige tekst van Paulo Coelho Deze wil ik later nog wel eens over lezen maar dan terwijl ik niet op een wipstoel zit haha
met heel die steen historie vergeet ik nog te vertellen dat de 'papieren' van mijn marktwagen dan toch in orde gekomen zijn en dat manlief zelfs al een nummerplaat heeft gehaald en naar de wagenbouwer heeft gebracht met een beetje geluk is de wagen eind volgende week de onze . . . in de winter neem ik dit jaar één week verlof in de zomer ook één week die marktwagen is een half jaar te laat en wanneer komt ie? tijdens mijn vakantie die ik gelukkig niet gepland heb als vliegvakantie zal er nu nog vakantie zijn? of noemt men zoiets een werk vakantie poetsen/inrichten/overladen/oude wagen poetsen ik hoop nog hier een daar een dagje voor mezelf te hebben
ik wilde eens naar Gent en naar Brugge en naar de Ardennen en naar Helmond of Doetichem en naar Haarlem en ...
die steen was weg vanmorgen net voor 11 uur dus net voor het spreekuur van die uroloog daarvoor zat ie er nog tijdens het onderzoek was ie weg zelfs ik voelde hem niet meer zitten ik voelde wel het pijnlijke gedeelte maar geen steen meer .... en de dokter zei nog: zo'n steen kan er helemaal niet zitten maar hij heeft alsnog mijn blaas van binnen uit bekeken en ook die zag er prima uit kben kerngezond en die steen? was waarschijnlijk een restant van die verstopping van vorige week een verharding die toch steeds op mijn volle blaas drukte die ligt nu ergens in de beerput van dat ziekenhuis
stom-stom-stom
ondertussen is manlief waanzinnig blij en opgelucht want ook hij dacht dat dit niks met de blaas te maken had maar hij heeft wel meer mensen voor iets simpels naar de dokter weten gaan om er dan achter te komen dat er iets ernstigs in de buik aan de hand was kortom hij zag een kankerspook opdoemen ik kan me voorstellen dat ie me niet bang wilde maken maar ondertussen sterk aandrong op doktersbezoek tkan soms een harde zijn maar een met een peperkoeken hartje
weeral een aantal dagen verder wandelt er binnen in mij toch een steen rond want de rest is in orde gekomen sinds ik stopte met die ijzer pillen maar die steen is goed voelbaar door mijn buikwand heen te samen met iets wat op steengruis lijkt en soms speelt dat op bah
Op Novelles blog verscheen de vraag: Hoe haal je de vermomming af van verborgen briljante kansen die er uitzien als onoplosbare problemen?
Onoplosbare problemen.... Om die op te lossen kan ik gelukkig putten uit verschillende methoden, die bij mij allen effect hebben, maar vraag me niet waarom ik dan de ene en dan weer de andere gebruik: * - Ik zing tot ik inzicht krijg ik heb in de loop van de tijd mijn eigen melodie ontwikkeld en daarin leg in de woorden van een onoplosbaar probleem ik zing over mijn vertwijfeling over wat ik voel over angst over wat er allemaal zou kunnen gebeuren over mijn wens om inzicht te krijgen over mijn vertrouwen dat dit inzicht er komt en plots verschijnt er dan een beeld of woord dat de weg wijst of een herinnering die ver verborgen lag aan een persoon die ook zo iets voor had of.. of... * ik ga tekenen meestal een mandala ik trek dus een cirkel en begin bijna altijd bij de rand eerst wat vage bewegingen later krachtiger en vervolgens versterk ik hier en daar wat accenten wanneer de mandala compleet is zie ik waar het onoplosbare probleem zich in mijzelf situeert of wat de andere persoon verbergt (als het om mensen gaat)
* Ik kijk iedere mens die ik ontmoet in de ogen, tot de juiste persoon met de juiste oplossing komt meestal weet ik wanneer dit gebeurt want die persoon maakt werkelijk oogcontact zomaar vanzelf ongevraagd en begint over iets te vertellen wat direct in verband staat met mijn probleem * ik ga iets doen wat mijn aandacht volledig weghaalt van het probleem dat is eigenlijk best moeilijk vond ik vroeger maar nee het schijnt moeilijk mijn favoriete methode is een cirkel creeeren met alle materiaal wat er in de natuur voor handen is die in een bos: takjes en blaadjes langs het strand: schelpen en veren in huis: allerlei kleine verzamelde steentjes wat ook geweldig werkt is een muurschildering maken soms met een bepaald thema maar bij mij werkt ook gewone spons techniek TV kijken werkt overigens niet maar iets op de computer uitwerken dan weer wel ik moet blijkbaar iets actief doen * en dan is er ook nog een dappere methode: ik duik in het zwarte gat van het probleem en vertrouw dat ik intuïtief mijn weg zal vinden, omdat ieder onoplosbaar probleem ofwel niet zo erg is als het lijkt, ofwel verdwijnt wanneer ik stappen begin te zetten. actief zijn binnen het probleem brengt verandering, er tegenaan kijken maakt van muggen olifanten.
als het gaat om problemen tussen mensen, brengt eerlijk vertellen wat ik voel vrijwel altijd beweging
Wat ik hier boven allemaal schrijf werkt alleen maar als ik me met mijn rug tegen de muur voel staan. ik heb dit alles nog nooit toegepast wanneer ik voor gewone problemen sta, denk ik....
een nieuwe kans... een nieuw begin... ik neem iedere kans aan om innerlijk te groeien dit houdt in dat de omstandigheden waarin ik leef niet hoeven te veranderen, maar wel de manier waarop ik er mee om ga. en voor de rest grijp ik veel kansen om andermans wereld te leren kennen de meest briljante kansen daartoe liggen juist bij die mensen waaraan ik werkelijk een grondige hekel aan heb die mij in de weg staan, bijvoorbeeld mensen waarvan ik het liefst ver weg zou hollen ik neem soms het initiatief om me terug te draaien ik ga eerst op zoek naar wat er binnen in mij gebeurt of mijn reactie voort komt uit een vroegere ervaring met iemand anders in een soortgelijke situatie en dan durf ik het woord te nemen ik vertel wat me zo overstuur, boos of geïrriteerd maakt en dat dit waarschijnlijk niet bij de huidige persoon ligt die tegenover mij staat tot nu toe heb ik daardoor kleine wonderen zien gebeuren want die mens wordt meteen zachter en toont ook iets van zichzelf een briljante kans dus om de ander te leren kennen om zijn of haar gedrag te kunnen plaatsen en op dat moment groeien er twee mensen naar een ander bewustzijn een onoverkomelijk probleem wordt een briljante gelegenheid tot soms en warme vriendschap in het beste geval in het andere geval verdwijnt er gewoon een barrière en worden de verhoudingen weer normaal
(ik dacht nog, dat ik vanavond geen inspiratie had.... weliswaar geen onoverkomelijk probleem, haha maar toch iets wat ik niet leuk vond dank je wel, Novelle!)
als producent van lekkere soepjes in mijn leven vertoef ik regelmatig buiten grenzen de figuurlijke soepjes vind je hier soms terug achteraf beschreven en herbeleefd maar meestal krijg ik geen duidelijkheid over hoe ik in zo'n soep ben beland dat ik er geen woorden voor vind dus maak ik er geen woorden aan vuil en heb ik een zee van tijd om over een letterlijk soepje te schrijven
juist uitgevonden maar nog geen naam voor bedacht: anderhalve (dikke) stronk witlof gestoofd in wat boter daarna bloem erbij vervolgens nog water en een kippebouilonblokje en de mixer er in dan rode gesnipperde ui en op stukjes gesneden kalkoenpavé en een restje slijmerwten uit de diepvries extra peper en zout
alles in een bord opgediend en verse peterselie erover
manlief zag en proefde dat het goed was en dat kan ie nog altijd niet zeggen van die andere figuurlijke soepjes maar daar waren geen woorden voor ...
het barbecue feestje van gisteren wordt vandaag een beetje verlengd in deze luie zondag
ik voel me meer en meer op mijn gemak in de duik club ook al duik ik niet ik oefen me in het functioneren in een niet natuurlijke biotoop haha dat is deftig gezegd maar ik bedoel, dat ik me oefen in contact met andersdenkenden ik voel binnenin veel invloeden van buiten af en ik oefen in het 'niet meegaan' in ander mans denken en doen en dat is niet simpel ik ga dan ook regelmatig onderuit vooral wanneer ik woede voel zelfs als die niet tegen mij is gericht dan is het een hele opgave om mijn mond te houden mijn gedacht niet te zeggen en vooral om zelf niet in woede te ontsporen kortom binnenin gaat het er nogal heftig aan toe en dan denk ik ik loop blijkbaar met een masker op want ik straal gezelligheid uit dat zie ik aan de reacties van de anderen
ik weet hoe dat komt en ik heb daar nog wel wat werk aan de winkel ik geef het niet graag toe één Blauwe Leffe verzet een hoop werk voor mij ik verzeil dan net iets vlotter in oppervlakkig geklets ik blijf net iets minder lang stilstaan bij wat er bij me binnen dringt uit mijn omgeving en zo wordt de teneur van de avond bepaald
ik ben daar niet fier op ofschoon ik me amuseer ben ik daar niet fier op echt niet
maar zo'n oppervakkige gezellige avond brengt me dan weer dichter bij mensen geeft me minder het gevoel van 'anders' te zijn zet kronkelgedachten op een lager pitje dus zo'n heisa maak ik er niet van en toch hangt er iets dat me niet los laat
weer dat gevoel zeker dat ik me temper mijn gevoel temper mijn sensoren instel op minimale ontvangst
en toch was het gezellig ... het is maar hoe ik het bekijk of hoe een ander het bekijkt we hebben nog een bezoek gebracht aan de spoedafdeling van het nabije zieke huis voor iemand die haar voet ernstig gekwetst had zo'n 2 uurtjes zoet mee geweest zonder het gevoel te hebben dat de avond naar de knoppen was integendeel de Leffe werkte niet meer dus mijn sensortjes draaiden alweer op volle toeren zelfs in en ziekenhuis vind ik dit fijn .... een raar mens blogt hier zo'n gespleten persoontje lijkt het
en toch was het gezellig stom dat ik dat blijf herhalen daar geen woord van terug neem
enkele onderdelen van een chat van vandaag: (hier en daar meer persoonlijkere uitspraken weg gelaten om de ander te beschermen of omdat het niet ter zake was)
annemiek: ik wil zeggen: je maakt een snelle groei door waarschijnlijk om dat het niet anders kon, maar goe, niet iedereen gaat zo snel vooruit en dat er eerst een zeker afhanklijkheid optreedt is normaal, het is een tussen fase s: omdat anderen me de kans gegeven hebben denk ik annemiek: omdat je ziet dat je nieuwe wereld niet instort, als je eens niet aan het ideaal beeld voldoet annemiek: ik denk dat het niet de kansen zijn die je krijgt, het is de moed om nieuwe kansen aan te grijpen S: ja, het is echt een groeiproces geweest waar ik een houvast nodig had en eentje waar ik af en toe nog op kan terugvallen en vooral ook omdat ik zelf inderdaad de moed had (heb) om die stappen te zetten annemiek: gewoon in het oog houden of een hulp vraag energie zuigt of .. je hart open stellen voor signalen, en zelf geen hulp opdringen (en al zeker niet om evenwicht te bekomen...) S: maar we zijn er nog niet helemaal annemiek: wie is er al wel helemaal....? S: weet ik, maar ik kom van ver en voel zelf dat er nog een long way to go is ik zie vb nog steeds niet het verschil tss 'opdringen' en 'vriendschap' en ik vind hulp vragen zo verschrikkelijk moeilijk annemiek: hoe verder je gaat, hoe minder lastig het wordt, dan heb je meer en meer plezier van het bekijken van 'jouzelf in wording' S: inderdaad hoe verder ik ga, hoe meer versteld ik soms sta van mezelf annemiek: wanneer je gewaar wordt dat er iets wringt bij je zelf of bij de ander op eender welk gebied, kan je beter naar binnen kijken dan naar de ander... Dit komt gewoonlijk hard over, maar meestal is er binnen iemand die vergelijkt met het verleden, die een herhaling niet herkent, of stiekem etiketjes plakt...) binnenin zit er eentje (bij bijna iedereen) die snel duidelijkheid wil, die resultaat wil zien, die een zweepje heeft om de ander (volgens onze eigen overtuiging) in het gareel te krijgen dus de hulp aanvaardt die de 'ik' bedenkt dat goed is voor de ander of die de hulp eist van de ander in een vorm die 'het zelf' bedacht heeft als: "dat zou goed zijn voor mij" meestal is hulp net iets wat niet verwacht kan worden of doordacht is echte hulp komt eerder spontaan, dan via een theorie die zogezegd in praktijk gebracht moet worden de laatste vorm van hulp voelt killer dan de eerste helpt op korte termijn, maar nooit op langere termijn omdat de hulp vrager afhankelijk wordt in plaats van te leren vertrouwen op eigen kunnen en inzicht annemiek: oef, sorry, Kben weer eens aan het ventileren S: niks sorry, doe maar, ik luister annemiek: ik lees daar momenteel veel over, maar die teksten bevestigen hetgeen waarvoor ik zelf nog geen woorden vond.... en nu vloeien ze verdorie vanzelf, S: wat ik niet begrijp is dat je zegt: de laatste vorm van hulp (spontane) voelt killer dan de eerste annemiek: nee, de laatste was de hulp via theorie theorie die in praktijk gebracht moet worden S: als gedachten één worden met jezelf, komen ze altijd vanzelf annemiek: ja, is zo annemiek: maar dus die 'kille' hulp is zoiets als voedelhulp, of een tent bieden, of kleren geven of een lift geven (ja ook dat) S: ok, materieel, iets wat noodzakelijk is op dat moment annemiek: dat is een hulp zonder werkelijk contact, vandaar kil S: nu snap ik em annemiek: maar ondanks de ellende bijvoorbeeld toch oog contact maken of een aanraking of eens lachen om stomme dingen, of er 'zijn' zonder woorden te gebruiken, invoelen wat de ander voelt.. dat is warme hulp dat maakt dat een mens zich de moeite waard voelt in plaats van een vod, die iets toegestopt krijgt om mondstil te maken (tot zwijgen te brengen) . . . S: net zoals je blog, je bent heel open over je gedachten, je ideeën en onrechtstreeks heeft dit een heel sterke invloed op mensen die het lezen annemiek: weet ik, achter de schermen gebeurt veel S: vooral achter de schermen van de gedachten annemiek: en dan plaats ik van mezelf nog niet eens de helft, S: ik sta er altijd zo versteld van hoe mensen zo sterk beïnvloedbaar kunnen zijn door woorden, daden... S: ja, je zou meer moeten bloggen annemiek: eh, dan zou het er hier dik tegen zitten en bovendien zijn er gewoon tipjes van sluiers die beter niet opgelicht worden S: hoe? ik dacht dat ieder zijn eigen ding mocht doen bij jullie, en zichzelf mocht zijn annemiek: ik zou vergeten te koken en te poetsen en te laat op de markt verschijnen S: je mag natuurlijk niet altijd alles prijs geven van jezelf, dan is de verwondering ervan af en ben je voorspelbaar en niet meer interessant bloggen moet je doen als je er zin in hebt en niet obsessioneel annemiek: het is soms een obsessie S: af en toe wordt alles wel eens een obsessie annemiek: zo zou ik deze chat willen plaatsen ik vind dat er het een en ander in staat wat ik niet graag opnieuw in een andere vorm wil gieten ....
S: en dat heeft te maken met mijn karaktertrek: spontaniteit (problemen rondom effecten van spontaan gedrag) annemiek: kheb al in jouw schoenen gestaan en over zulke dingen blog ik dus nog niet, ik heb daar nog geen woorden voor gevonden annemiek: behalve dat ik smakelijk om mezelf kan lachen, achteraf S: omdat het nog te diep verborgen zit ? of omdat je geen afstand kan nemen ? als je erom kan lachen, kan je toch ook bloggen erover of niet ? annemiek: omdat ik vind dat ik veel dingen niet kan vertellen, omdat ik in relatie ben, gewoon om manlief niet te schaden dat is alles anoniem kan ik alles moeiteloos vertellen binnen de lichtbron ook aan sommige mensen S: inderdaad je bent niet anoniem op het internet en aangezien jullie beiden wel gekende figuren zijn in de wereld, liggen sommige dingen soms moeilijk annemiek: dus, dat is de enige reden mensen trekken dingen dan uit hun context en een andere blog is ook geen oplossing, mijn schrijfstijl wordt direct herkend S: ach sommige dingen moeten niet openbaar gemaakt worden en als je ergens over wil praten of je hart luchten, denk ik dat je echt wel een weg vindt om het in intiemere sfeer te ventileren maar als het kan bijdragen tot inzichten voor anderen, waarom dan niet via een andere blog of een case-studie van de lichtbron of zo annemiek: dat laatste is iets waar ik mee speel, omdat ik weet dat er veel mensen zijn die niet kunnen spreken over de onderwerpen waar mee ik geconfronteerd ben. Altijd taboe onderwerpen. Altijd een grote vrees om volledig uit de maatschappij verstoten te worden. Terwijl ik er vrijwel zeker van ben, dat zo'n 50% van de mensen met soortgelijke ervaringen te maken heeft annemiek: ok, ik ga nog wat doen ik ga toch iets met deze chat doen moet nog wat sleutelen aan de vorm en zo S: je doet maar, ik heb er geen probleem mee, ik denk niet dat ik 'foute' dingen heb gezegd annemiek: ik bedoel, dat ie waardevol is voor mijn innerlijk proces, jouw bijdrage is eerder die van klankbord, oei wat klinkt dit kil, haha, is zo niet bedoeld hoor S: maakt niet uit, ik heb me er goed bijgevoeld annemiek: ik heb soms zulke chats nodig, 't zal vandaag zo'n dag zijn zeker.... annemiek: brengt ook meer evenwicht tussen jou en mij S: tkan je maar deugd gedaan hebben annemiek: voelt goed S: awel, bij mij ook ...
vanmiddag kwamen we thuis voor één keertje had ik me ook laten inschrijven voor de barbecue van manliefs duikclub dus doken we zonder eten en met hond de camionnette in om naar ginds te rijden amper 5 minuten onderweg kregen we telefoon alles werd afgelast en voortgezet in het clublokaal wegens regen en wind .... verdorie ik had er echt zin in en regen en wind had me niet gestopt maar wij ginds en alle materiaal hier dat zou stom zijn dus zitten we hier te wachten tot het seintje dat zij daar zijn
....weer binnen.... zomers wil ik buiten zijn ondanks slecht weer desnoods in de regen een wet-look-party zal weer 'uit' zijn zeker?
mijn energie is flink gezakt ik merk op dat mijn energie altijd zakt als ik om ga met mensen die acties ondernemen om dingen te vermijden
laat ik het nog eens over de markt hebben in Kontich was het kermis en dan vliegt een (zij)deel van de markt naar achter in de lange straat waar het hoofd gedeelte van de markt plaats vindt ik sta aan de kop van dat zij gedeelde waar veel volk passeert en waar ik zicht heb op het reilen en zeilen van Kontich trouwpartijen, begrafenissen, verkeersperikelen, enz. in de lange straat voel ik me een paard met oogkleppen op daar voel ik me opgesloten als een wagon in het midden van een trein daar valt het oog van een bezoeker toevallig op mijn waar en ik voel dat me dat zeer gevoelig ligt ik denk dat ik schoorvoetend moet toegeven dat ik wil dat alle ogen op mij en mijn waar vallen hoe meer ik er over nadenk hoe meer ik wel degelijk in de belangstelling wil staan hoor ik me daar over te schamen? maak ik me belachelijk? doe ik er andere mee te kort?
ik vermoed van niet ik wil geen grijze marktkramer zijn ik wil geen stille marktkramer zijn ik wil geen saaie marktkramer zijn ik wil bonte kleur brengen ik wil klaterende klanken produceren ik wil boeien en ik sla daar wonderwel in
ook vandaag ondanks deze standplaats en dat verbaasde mezelf nog het meest van al
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
