het barbecue feestje van gisteren wordt vandaag een beetje verlengd in deze luie zondag
ik voel me meer en meer op mijn gemak in de duik club ook al duik ik niet ik oefen me in het functioneren in een niet natuurlijke biotoop haha dat is deftig gezegd maar ik bedoel, dat ik me oefen in contact met andersdenkenden ik voel binnenin veel invloeden van buiten af en ik oefen in het 'niet meegaan' in ander mans denken en doen en dat is niet simpel ik ga dan ook regelmatig onderuit vooral wanneer ik woede voel zelfs als die niet tegen mij is gericht dan is het een hele opgave om mijn mond te houden mijn gedacht niet te zeggen en vooral om zelf niet in woede te ontsporen kortom binnenin gaat het er nogal heftig aan toe en dan denk ik ik loop blijkbaar met een masker op want ik straal gezelligheid uit dat zie ik aan de reacties van de anderen
ik weet hoe dat komt en ik heb daar nog wel wat werk aan de winkel ik geef het niet graag toe één Blauwe Leffe verzet een hoop werk voor mij ik verzeil dan net iets vlotter in oppervlakkig geklets ik blijf net iets minder lang stilstaan bij wat er bij me binnen dringt uit mijn omgeving en zo wordt de teneur van de avond bepaald
ik ben daar niet fier op ofschoon ik me amuseer ben ik daar niet fier op echt niet
maar zo'n oppervakkige gezellige avond brengt me dan weer dichter bij mensen geeft me minder het gevoel van 'anders' te zijn zet kronkelgedachten op een lager pitje dus zo'n heisa maak ik er niet van en toch hangt er iets dat me niet los laat
weer dat gevoel zeker dat ik me temper mijn gevoel temper mijn sensoren instel op minimale ontvangst
en toch was het gezellig ... het is maar hoe ik het bekijk of hoe een ander het bekijkt we hebben nog een bezoek gebracht aan de spoedafdeling van het nabije zieke huis voor iemand die haar voet ernstig gekwetst had zo'n 2 uurtjes zoet mee geweest zonder het gevoel te hebben dat de avond naar de knoppen was integendeel de Leffe werkte niet meer dus mijn sensortjes draaiden alweer op volle toeren zelfs in en ziekenhuis vind ik dit fijn .... een raar mens blogt hier zo'n gespleten persoontje lijkt het
en toch was het gezellig stom dat ik dat blijf herhalen daar geen woord van terug neem
enkele onderdelen van een chat van vandaag: (hier en daar meer persoonlijkere uitspraken weg gelaten om de ander te beschermen of omdat het niet ter zake was)
annemiek: ik wil zeggen: je maakt een snelle groei door waarschijnlijk om dat het niet anders kon, maar goe, niet iedereen gaat zo snel vooruit en dat er eerst een zeker afhanklijkheid optreedt is normaal, het is een tussen fase s: omdat anderen me de kans gegeven hebben denk ik annemiek: omdat je ziet dat je nieuwe wereld niet instort, als je eens niet aan het ideaal beeld voldoet annemiek: ik denk dat het niet de kansen zijn die je krijgt, het is de moed om nieuwe kansen aan te grijpen S: ja, het is echt een groeiproces geweest waar ik een houvast nodig had en eentje waar ik af en toe nog op kan terugvallen en vooral ook omdat ik zelf inderdaad de moed had (heb) om die stappen te zetten annemiek: gewoon in het oog houden of een hulp vraag energie zuigt of .. je hart open stellen voor signalen, en zelf geen hulp opdringen (en al zeker niet om evenwicht te bekomen...) S: maar we zijn er nog niet helemaal annemiek: wie is er al wel helemaal....? S: weet ik, maar ik kom van ver en voel zelf dat er nog een long way to go is ik zie vb nog steeds niet het verschil tss 'opdringen' en 'vriendschap' en ik vind hulp vragen zo verschrikkelijk moeilijk annemiek: hoe verder je gaat, hoe minder lastig het wordt, dan heb je meer en meer plezier van het bekijken van 'jouzelf in wording' S: inderdaad hoe verder ik ga, hoe meer versteld ik soms sta van mezelf annemiek: wanneer je gewaar wordt dat er iets wringt bij je zelf of bij de ander op eender welk gebied, kan je beter naar binnen kijken dan naar de ander... Dit komt gewoonlijk hard over, maar meestal is er binnen iemand die vergelijkt met het verleden, die een herhaling niet herkent, of stiekem etiketjes plakt...) binnenin zit er eentje (bij bijna iedereen) die snel duidelijkheid wil, die resultaat wil zien, die een zweepje heeft om de ander (volgens onze eigen overtuiging) in het gareel te krijgen dus de hulp aanvaardt die de 'ik' bedenkt dat goed is voor de ander of die de hulp eist van de ander in een vorm die 'het zelf' bedacht heeft als: "dat zou goed zijn voor mij" meestal is hulp net iets wat niet verwacht kan worden of doordacht is echte hulp komt eerder spontaan, dan via een theorie die zogezegd in praktijk gebracht moet worden de laatste vorm van hulp voelt killer dan de eerste helpt op korte termijn, maar nooit op langere termijn omdat de hulp vrager afhankelijk wordt in plaats van te leren vertrouwen op eigen kunnen en inzicht annemiek: oef, sorry, Kben weer eens aan het ventileren S: niks sorry, doe maar, ik luister annemiek: ik lees daar momenteel veel over, maar die teksten bevestigen hetgeen waarvoor ik zelf nog geen woorden vond.... en nu vloeien ze verdorie vanzelf, S: wat ik niet begrijp is dat je zegt: de laatste vorm van hulp (spontane) voelt killer dan de eerste annemiek: nee, de laatste was de hulp via theorie theorie die in praktijk gebracht moet worden S: als gedachten één worden met jezelf, komen ze altijd vanzelf annemiek: ja, is zo annemiek: maar dus die 'kille' hulp is zoiets als voedelhulp, of een tent bieden, of kleren geven of een lift geven (ja ook dat) S: ok, materieel, iets wat noodzakelijk is op dat moment annemiek: dat is een hulp zonder werkelijk contact, vandaar kil S: nu snap ik em annemiek: maar ondanks de ellende bijvoorbeeld toch oog contact maken of een aanraking of eens lachen om stomme dingen, of er 'zijn' zonder woorden te gebruiken, invoelen wat de ander voelt.. dat is warme hulp dat maakt dat een mens zich de moeite waard voelt in plaats van een vod, die iets toegestopt krijgt om mondstil te maken (tot zwijgen te brengen) . . . S: net zoals je blog, je bent heel open over je gedachten, je ideeën en onrechtstreeks heeft dit een heel sterke invloed op mensen die het lezen annemiek: weet ik, achter de schermen gebeurt veel S: vooral achter de schermen van de gedachten annemiek: en dan plaats ik van mezelf nog niet eens de helft, S: ik sta er altijd zo versteld van hoe mensen zo sterk beïnvloedbaar kunnen zijn door woorden, daden... S: ja, je zou meer moeten bloggen annemiek: eh, dan zou het er hier dik tegen zitten en bovendien zijn er gewoon tipjes van sluiers die beter niet opgelicht worden S: hoe? ik dacht dat ieder zijn eigen ding mocht doen bij jullie, en zichzelf mocht zijn annemiek: ik zou vergeten te koken en te poetsen en te laat op de markt verschijnen S: je mag natuurlijk niet altijd alles prijs geven van jezelf, dan is de verwondering ervan af en ben je voorspelbaar en niet meer interessant bloggen moet je doen als je er zin in hebt en niet obsessioneel annemiek: het is soms een obsessie S: af en toe wordt alles wel eens een obsessie annemiek: zo zou ik deze chat willen plaatsen ik vind dat er het een en ander in staat wat ik niet graag opnieuw in een andere vorm wil gieten ....
S: en dat heeft te maken met mijn karaktertrek: spontaniteit (problemen rondom effecten van spontaan gedrag) annemiek: kheb al in jouw schoenen gestaan en over zulke dingen blog ik dus nog niet, ik heb daar nog geen woorden voor gevonden annemiek: behalve dat ik smakelijk om mezelf kan lachen, achteraf S: omdat het nog te diep verborgen zit ? of omdat je geen afstand kan nemen ? als je erom kan lachen, kan je toch ook bloggen erover of niet ? annemiek: omdat ik vind dat ik veel dingen niet kan vertellen, omdat ik in relatie ben, gewoon om manlief niet te schaden dat is alles anoniem kan ik alles moeiteloos vertellen binnen de lichtbron ook aan sommige mensen S: inderdaad je bent niet anoniem op het internet en aangezien jullie beiden wel gekende figuren zijn in de wereld, liggen sommige dingen soms moeilijk annemiek: dus, dat is de enige reden mensen trekken dingen dan uit hun context en een andere blog is ook geen oplossing, mijn schrijfstijl wordt direct herkend S: ach sommige dingen moeten niet openbaar gemaakt worden en als je ergens over wil praten of je hart luchten, denk ik dat je echt wel een weg vindt om het in intiemere sfeer te ventileren maar als het kan bijdragen tot inzichten voor anderen, waarom dan niet via een andere blog of een case-studie van de lichtbron of zo annemiek: dat laatste is iets waar ik mee speel, omdat ik weet dat er veel mensen zijn die niet kunnen spreken over de onderwerpen waar mee ik geconfronteerd ben. Altijd taboe onderwerpen. Altijd een grote vrees om volledig uit de maatschappij verstoten te worden. Terwijl ik er vrijwel zeker van ben, dat zo'n 50% van de mensen met soortgelijke ervaringen te maken heeft annemiek: ok, ik ga nog wat doen ik ga toch iets met deze chat doen moet nog wat sleutelen aan de vorm en zo S: je doet maar, ik heb er geen probleem mee, ik denk niet dat ik 'foute' dingen heb gezegd annemiek: ik bedoel, dat ie waardevol is voor mijn innerlijk proces, jouw bijdrage is eerder die van klankbord, oei wat klinkt dit kil, haha, is zo niet bedoeld hoor S: maakt niet uit, ik heb me er goed bijgevoeld annemiek: ik heb soms zulke chats nodig, 't zal vandaag zo'n dag zijn zeker.... annemiek: brengt ook meer evenwicht tussen jou en mij S: tkan je maar deugd gedaan hebben annemiek: voelt goed S: awel, bij mij ook ...
vanmiddag kwamen we thuis voor één keertje had ik me ook laten inschrijven voor de barbecue van manliefs duikclub dus doken we zonder eten en met hond de camionnette in om naar ginds te rijden amper 5 minuten onderweg kregen we telefoon alles werd afgelast en voortgezet in het clublokaal wegens regen en wind .... verdorie ik had er echt zin in en regen en wind had me niet gestopt maar wij ginds en alle materiaal hier dat zou stom zijn dus zitten we hier te wachten tot het seintje dat zij daar zijn
....weer binnen.... zomers wil ik buiten zijn ondanks slecht weer desnoods in de regen een wet-look-party zal weer 'uit' zijn zeker?
mijn energie is flink gezakt ik merk op dat mijn energie altijd zakt als ik om ga met mensen die acties ondernemen om dingen te vermijden
laat ik het nog eens over de markt hebben in Kontich was het kermis en dan vliegt een (zij)deel van de markt naar achter in de lange straat waar het hoofd gedeelte van de markt plaats vindt ik sta aan de kop van dat zij gedeelde waar veel volk passeert en waar ik zicht heb op het reilen en zeilen van Kontich trouwpartijen, begrafenissen, verkeersperikelen, enz. in de lange straat voel ik me een paard met oogkleppen op daar voel ik me opgesloten als een wagon in het midden van een trein daar valt het oog van een bezoeker toevallig op mijn waar en ik voel dat me dat zeer gevoelig ligt ik denk dat ik schoorvoetend moet toegeven dat ik wil dat alle ogen op mij en mijn waar vallen hoe meer ik er over nadenk hoe meer ik wel degelijk in de belangstelling wil staan hoor ik me daar over te schamen? maak ik me belachelijk? doe ik er andere mee te kort?
ik vermoed van niet ik wil geen grijze marktkramer zijn ik wil geen stille marktkramer zijn ik wil geen saaie marktkramer zijn ik wil bonte kleur brengen ik wil klaterende klanken produceren ik wil boeien en ik sla daar wonderwel in
ook vandaag ondanks deze standplaats en dat verbaasde mezelf nog het meest van al
gisteren avond zat dat steentje er nog toen ik in mijn bed lag ben ik in rust beginnen voelen wat er was in plaats van in mijn hoofd te fantaseren waarschijnlijk een soort van verstopping in mijn darmen een gevolg van de ijzer pillen die ik moest slikken van de rode kruis arts ofschoon ik hem verzekerde dat dit niet nodig was ik verlies zelden veel bloed ik lust zeer graag ijzerhoudend voedsel ik heb nooit last van verstoppingen eigenlijk is mijn spijsvertering prettig in orde op een chronische slokdarm ontsteking na en nu voel ik dat er een opstopping is details hou ik voor me maar de bijsluiter van die ijzer pillen bevestigden vanmorgen wat ik gisteren avond laat vermoedde dus die pillen werden aan de kant gezwierd en hopelijk is de bijwerking morgen voorbij
ik vind het eigenlijk raar van mezelf dat ik klakkeloos de raad opvolgde van die arts tegen beter weten in me laten vertellen, dat ik me anders slapjes zou voelen ik neem slechts 2 pillen Pantozol 20 tegen die slokdarm ontsteking en heel soms sedinal wanneer mijn gedachten in overdrive gaan als ik een nakende gebeurtenis niet kan overzien anders ben ik de gehele nacht aan het organiseren of wel wordt het een nacht van luidruchtige nachtmerries tegenwoordig is dit nog maar zelden aan de orde en neem ik niets meer
ergens onder in mijn buik voel ik een steentje zo klein en toch zo dreigend juist vandaag kan ik niet voldoende drinken het voelt niet zo erg als toen het zuigt wel alle aandacht naar zich toe onzekerheid maakt me wankel toen werd het plots acuut en belande ik in shock even kijken of ik ergens medicatie vind preventief want als het zover is is er van 'denken' geen sprake meer ... stom zo'n klein steentje beheerst mijn totale wereld van vandaag een besef van kwetsbaarheid ....
vanmorgen via Uvi' blog Mes petit blues die van Ank ontdekt: cirkel der natuur en vervolgens beland op Science Daily dit is een ernstig gevolg van surfend gedrag weer al zoveel te lezen ..... kben d'r vandoor
over smaak valt niet te discussiëren vinden dat iemands smaak niet deugt is die mens niet willen zien niet laten zijn willen veranderen een beetje doden in een vierkantje plaatsen ik denk soms zou het daarom zijn dat mensen soms zo grijs lijken ze willen niet afgebroken worden niet stom zijn of ouderwets of te nieuwsgierig of knettergek is het daarom dat mensen zich zo grijs tonen en ergens diep van binnen verlangen naar ROOD naar VUUR naar PASSIE ik hoop altijd dat daar binnen dus die passie heerst die onuitgesproken prachtige woorden die sprankelende blikken die snelle kolkende ademhaling die super sensitieve gevoelens
ik hoop dat daar binnen en mens woont die zich ooit in zijn volle glorie mag tonen een beetje, nee, héél excentriek een beetje, nee, héél bijzonder een bijzondere prachtige mens die zijn leven leeft met hart en ziel
waar zijn ze wanneer mogen ze zijn wanneer mogen ze van jou zijn wie ze zijn of meer nog van zichzelf
hoeveel vrouwen lezen flair? hoeveel daarvan werkten mee aan die enquête over porno? en daarvan geven er dan hoeveel eerlijk antwoord? en wie durf deze resultaten dan weer openlijk in vraag te stellen? met andere woorden: wij vrouwen worden weer eens een kleedje gepast ik heb daar niet om gevraagd maar ondertussen zit ik wel in mijn maag met dit stom gegoochel met cijfers
en nee, ik zou mijn antwoorden nooit openbaar maken bekentenissen horen in intieme kring
ik heb bovendien al genoeg aan mijn huidige gedachtenkronkelingen die drijven aan de oppervlakte van mijn poel van verderf met diepe gronden
soms duik ik onder soms laat ik me zinken soms ben ik bijna verdronken in die gevoelens en emoties die daar horen die daar leven die daar overleven omdat ik ze bezoek en voed met wensen en fantasieën .... een wondere wereld die niet in vakjes past
mijn dag begon traag een half uur liggen soezen tussen twee wekker alarmen vervolgens ging het sneller groente tuintje (in wording) wateren tuinvogels en hond voeren mijn wagen laden snel naar de markt daarna weer eventjes terug op halve snelheid want in de vakantie komt en markt later op gang tegen 10 uur weer in versnelling want dan komen de grootouders met hun kleinkinderen na het middaguur sneller dan gewoonlijk ingepakt wegens de warmte niet naar mijn namiddag markt een relaxte lunch en kletsen over koetjes en kalfjes en luisteren naar familiaal geluk en drama snel op internet met een speed chatje tussendoor een zweefvlucht over diverse blogs weinig tijd om te reageren
ondertussen een reactie op eigen blog die me attent maakt op bloed geven bij het Rode Kruis wilde ik al lang doen maar gewoonlijk past hun dag mij niet maar vandaag ben ik thuis in speed naar ginds een reeks intieme vragen doorstaan een dokter die blijkbaar zelden iemand voor zich heeft die 'zin' uitstraalt maar verdorie, daar kan ik niets aandoen ik neem het me al 30 jaar voor en dank zij zo'n bloedbank is mijn vader ook levend uit diverse crisissen gered, vandaar ... vervolgens de tafel op en toen bedacht ik me pas dat geen één verpleegster ooit al één ader in mijn elleboog heeft gevonden ze zijn zoek op die plaats (heb ik geërfd van mijn vader) en het is niet toegestaan om ergens anders bloed te trekken dus 2 verpleegsters en 2 artsen proberen tot ze het bijna opgeven en dan plots hebben ze er toch een gevonden de prik valt mee en nu een tijdje wachten alles verliep naar wens en na een tijdje rechtop en iets te drinken weer naar huis in rust lasagna gegeten en mijn donorschap verhaal verteld
vervolgens me op de computer gestort en in record tempo alle gegevens verzameld voor promotie van de vereniging voor het werkjaar 2008-2009 eindelijk alles af voor de website (moet ik gelukkig niet zelf updaten) nu nog mailen naar 'wattedoen' en 'Cultuurweb' en 'CPAG' maar voor dit gebeurt moet ik voor elk de tekst bewerken tot de door hun gewenste vorm dit gaat vrij vlot tot achter me de TV een actie film vertoont met veel lawaai en spannende stemming muziek lekkere fake toestanden leuk om gedachtenkronkelingen stil te leggen helaas werkt het nu storend maar ok dat werk geraakt dus niet af ik kan me niet meer concentreren zou ik morgen in de hitte naar de markt gaan of lekker thuis blijven en deze klus klaren
ik had me vanavond beloofd om alles af te hebben want vanaf morgen wil ik studeren dan wil ik niets anders meer aan mijn hoofd hebben ik kan zowiezo vrijwel niet studeren kben een praktijk mens en teksten moeten bij mij kort en krachtig zijn dus niet te theoretisch en zeker geen tekstblokken waar ligt trouwens die leesbril ook al weer ik heb de neiging om anders af te dwalen en mijn ogen te sluiten om zelfs in slaap te vallen kleine lettertjes kleine ogen .... ondertussen spookt er iets in mijn hoofd zou ik een lastige lezer zijn iemand die onrust zaait en dan druk ik me nog netjes uit hoe zou ik omgaan met lastige lezers die mijn energie peil omlaag halen ik heb dat een keer ervaren en toen heb ik de reactie mogelijkheid uitgeschakeld wel een half jaar of langer toen ik alles weer herstelde kwamen ook die vroegere reacties weer boven water gelukkig ver in het verleden en ik maal er niet meer om recente reacties die mensen wegzuigen naar eigen blog zulke reacties die niets zeggend zijn die verwijder ik gewoon zonder blikken of blozen ik wil ze niet hier ik wil graag blijven schrijven omdat dit mij zelf ontlast en voorlopig vind ik het fijn om iets te delen met anderen waarschijnlijk verandert dat ooit .....weet ik veel..... maar zou ik zelf dus een energievreter zijn .... wanneer die film uit is kan ik verder werken
spoken uitroken met stoom uit mijn oren en vurige vaardige vingers
Als je je gedachten vertaalt in woorden, zijn het je
gedachten dan nog wel? Vilayat Inayat Khan (ingestuurd door: P.
Banner, Zoetermeer NL) geplukt van www.dagelijksegedachte.net
vervolg manlief en dochter komen naar beneden en zien de feestelijke tafel oef het servies is goedgekeurd want eigenlijk heb ik niet over de aankoop overlegd aangezien manlief en ik twee tegenpolen zijn die elkaar gelukkig nog steeds aantrekken was het even afwachten
waar heb ik me eigenlijk druk om gemaakt ... vanaf nu wordt er iedere week een stukje bijgekocht
ja kben lekker vroeg wakker geworden onderweg naar de bakker even langs het pas gekochte huis van vrienden gereden: imposante en toch zeer vriendelijke uitstraling vervolgens bij de bakker direct binnen en buiten en toen die klaprozen gezocht én gevonden iemand die pendelde tussen Schoten en Wijnegem had er vorige week bij na haar fietstocht en dit schoot door mijn hoofd dus reed ik eventjes richting haar traject en vond er zoveel dat niemand er een stuk of 10 zal missen
vervolgens huiswaarts koffie vers fruitsap nieuwe vierkante borden en bijbehorende kopjes uitgepakt met klaproos, vandaar na zo'n 28 jaar hetzelfde servies (want we woonden al 3 jaren samen voor onze trouw) vind ik dit een prachtige aankoop ik was al een aantal maanden op jacht en kon nooit een keuze maken ik werd een beetje zot van mezelf
gisteren dacht ik plots aan een grootwarenhuis waar ik eigenlijk bijna nooit kom waar ik op de huisraad afdeling al helemaal nooit kom en daar stond het klaprozen servies zeer eenvoudig
niet goedkoop toch zeker niet voor iemand zoals ik die aan zulke waren nooit veel geld uitgeeft maar ik ben er blij mee
nog voor we aan tafel zaten kreeg ik vanavond een telefoontje "mam, hoe laat denk je mij te willen komen halen?" "zeg maar, wanneer jij wil" "eh, kan dat nu? ik ben kapot als ik nog later vertrek ben ik heel de volgende week in frut" "eerst nog eten en daarna kom ik af waar vind ik je?" in de buurt van de parking"
dus heb ik daar langs de kant van de weg een donker hoopje dochter gevonden rood verbrand en steendoodmoe maar echt blij dat ze veel vrienden terug had gezien en geweldig goede optredens had bij gewoond
aangezien het gisteren avond ook voor mij laat was ga ik vanavond maar eens vroeg te bed dan word ik morgenochtend vanzelf vroeg wakken en kan ik mijn huisgenoten verrassen met een leuk speciaal ontbijt ik wil nog ergens klaprozen plukken maar ik heb er vandaag overal naar gespeurd en nergens nog eentje gevonden waarschijnlijk kapot geregend of gewaaid misschien zijn morgen de verse alweer open ik zal er maar op vertrouwen
vanavond woonde ik onze evaluatie vergadering bij van de vereniging ons persoonlijk engagement in het afgelopen jaar waar we onze kracht tmomenten ervoeren en wat we in de toekomst willen oppakken wat mezelf betreft: een veelheid van taken passeerden de revu mijn kracht momenten:
samenwerking bij het samenstellen van folders en
affiches,
ik voel me daarin ondersteund
herbronningvieringen
vergaderingen
onverwachte momenten van intense
samenwerking/brainstormen
het besef van wat ik in deze vereniging heb geleerd en
begrepen
de info
avond over mensen zonder papieren en over haptonomie
en ik zie uit naar de zomerdonderdagen
met meer contact met andere vrijwilligers en bezoekers
vooral dat laatste boeit me dan ben ik aanwezig van 17 tot 22 uur met meer bezoekers dan in het jaar op woensdag avond meestal buiten op het terras
we zijn een hechte groep de eerste groep waarin ik dat zo intens ervaar waarin ik mijzelf ook zo prettig voel ik ben nooit een groepsbeest geweest kheb me vroeger nooit geëngageerd en ik verwachte na mijn vrijwilligersopleiding binnen een jaar op te stappen ondertussen zijn we 7 jaar verder en geen haar op mijn hoofd dat daar nog aan denkt het is echt fijn om hier vrijwilliger te zijn mijn eigen communicatie vaardigheden zijn verbeterd vele kwaliteiten in me kwamen hier aan het licht of in het daglicht en het einde is nog niet in zicht plannen worden gesmeed ideeën gespuid oude trauma's verwerkt en vooral nieuwe voorkomen
er was iemand die zei "wat betreft de affiches zijn er soms data die het leuk vinden om te verspringen en dan moeten we die een handje helpen om ze op hun plaats te krijgen" liever kan dit niet gezegd worden want natuurlijk gaat dit over een fout van mij maar ik hoor geen verwijt ik hoor en voel gedragenheid en begrip daar ga ik nu mee slapen en dat doet deugd
onze dochter was hier toen ik ginds was en nu is ze weer daar terwijl ik hier ben niet naar huis, wel op Graspop met vrienden die ze al zo lang mist morgen keert ze weer en ik vind deze morgen een kadootje op mijn wastafel twee gouden kettinkjes gerepareerd na jaren ik weet niet hoe lang in een schimmige symbolische droom rukte ik ze los er was een strop rond mij en ik wilde nog nog niet sterven
een strop kan een mens deprimeren
ook al zit die slechts in het hoofd
kilte van binnen
die uitstraalt naar buiten
deze kettinkjes zijn me geschonken door manlief aan eentje hangt een gouden manta net niet verborgen in mijn bloes ik heb ze dus weer om dit weekend zijn we 25 jaar getrouwd dus symbolischer kan dit niet zijn binnen ons huwelijk is de strop verdwenen (ik vraag me soms af, was er wel een?) wij zijn beide gelukkig met onze vrijheid wij wandelen nu eens naar hier en dan weer naar daar steeds wederkerend naar de thuishaven naar dit nest met warmte
vervolg van de dag: marktwagen aan kant gebracht foto's afgehaald en naar Nederland gereden mijn ouders bezocht en een zeer open gesprek gehad met mijn vader omdat ik mijn moeder vroeg om voor één keer eens niet tussen te komen dus vertelde mijn vader over zijn gedachtenkronkelingen (ik wist meteen van wie ik dat heb) over zijn angsten en nachtmerries over zijn verleden en dat van mijn voorouders niet zo fraai en hij was er het hart van in tegelijkertijd erg opgelucht dat hij eindelijk kon verwoorden wat er binnenin gebeurt zijn verhaal bevestigde voor mij dat mensen gedachten, trauma's en gewoonten van generaties lang overerven en dat er pas wat kan veranderen bij bewustwording
vervolgens heb ik hem verteld over verschillende manieren van aanraken en het verschil laten voelen tussen een hand op iemand laten rusten en een hand laten strelen over iemand eerst kwam dit helemaal niet binnen wilde zijn liefde tonen door te strelen toen heb ik hem het verschil laten voelen en verteld hoe ik uren, dagen en ten slotte en volle maand aan zijn ziektebed doorbracht toen hij 4 jaar geleden 4 keer achter elkaar balanceerde op het randje van de dood altijd met mijn hand op zijn hand of buik of hoofd al naar gelang de situatie en terwijl ik dit vertel komt hij tot rust en voelt wat ik bedoel trekt zijn hand niet terug maar rust onder die van mij ik vertel hem over de respectvolle draagkracht welke van dit gebaar vertrekt en ik vraag mams hoe zij er over denkt zij ontwijkt hem dikwijls maar vind een rustende hand een fijn gevoel misschien kwamen ze vandaag wat nader tot elkaar
vervolgens nam ik vrij en ik bedoel dan werkelijk 'vrij' ik reed om wat proviand en vervolgens plaatste ik mijn autootje aan het Verdronkenland van Saeftinghe mijn land uit mijn jeugd waar ik werd verbannen toen de bordjes neerstreken ik kan er nu slechts wandelen met een gids dus wandel ik er niet meer ik luister naar de meeuwen en scholeksters weet vanuit de verte de broedplaatsen te vinden zie schapen en koeien grazen
ik neem vrij vanavond ik keer naar binnen ik voel me terug een kind dat loopt in het slijk van de geulen de modder krult zich tussen mijn tenen en op mijn benen kietelen allerlei kleine modder diertjes ik kniel bij een bronnetje en voel met mijn vingers naar de oorsprong ijskoud water wijst me de weg ik kijk naar boven ergens op dat schor staat een waterplas die dit bronnetje voedt ik klauter de schor rand op en bevind me in het zachtste gras te wereld mijn voeten schuiven het voorzichtig opzij ik voel me gedragen de veerkracht buigt ze terug rechtop wanneer ik verder wandel tot de rand van dit privé gras veldje daar begint het snijdende riet tenzij ik ook dit voorzichtig opzij buig met mijn voeten ik voel me één deze natuur en vervolg mijn weg achter me hoor ik nog geluiden van mijn spelende broertjes ik hoop dat ze me niet volgen ik loop verder en verder en ontdek meeuwen nesten de ouders duiken naar mij en ik trek me terug zoek opnieuw een ander zacht grasveldje en vlij me neer ik lees de wolken als een verhaal en wens dat dit nooit voorbij gaat zo verloopt mijn vrije avond
ik neem een wijntje en wat knabbels en geniet van de rust de zwaluwen stoppen met vliegen de zon zakt in de zee de geluiden verstommen en ik start mijn auto en rij naar huis ik had vanavond vrij ik heb er van genoten ik heb geraakt en gevoeld
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
