Het dagje zit er weer op. Heb me 5 dagen een beetje druk gemaakt, omdat mijn overschijving voor de vlucht naar Australië met heel veel vertraging werd uitgevoerd daarbij kwam dan ook nog dat het gehele bedrag niet mocht, dus moest ik het in stukjes doen..... en dan nog eens de verzekering apart want die werd ook al vertraagd. Wat dan weer wel positief is: het duurde een aantal weken voor ik geboekt heb door ook alweer allerlei omstandigheden die me merkwaardig genoeg helemaal niet zenuwachtig maakten. Onderwijl checkte ik iedere dag welke vluchten er beschikbaar waren. De vlucht die ik nu op het laatste vond had maar één overstap in plaats van 2 of soms wel 3 tot in Brisbane. Nu kunnen we in Brisbane riant ruim lang overnachten en dan doorvliegen naar Gladstone. Visa aanvragen voor Australia gaat lekker gemakkelijk: die hebben daar een online site en meteen is kees klaar.
Dat tot zover......
Ander nieuws: Vannacht vertrekt mijn schatje richting Egypte voor een toffe duikcruise. Is wel wat verkouden, ik hoop dat hij met volle teugen geniet van deze welverdiende vakantie!
Mijn dochter heeft werk gevonden bij een firma die voor grote bedrijven computers installeert en dat overzet. Ze werd meteen in het diepe gegooid: 's middags kreeg ik een smsjs: complete chaos, maar ik vind het hier tof!
Chaos, haha, ze is dat gewoon: dit gezin is altijd in chaos. Zijzelf ook nogal eens. (ADHD ofADD?) Maar ze is ook nogal intelligent en communicatief zeer vaardig. Wat gebeurt er nu: dochterlief blijft onder alles zeer rustig, heeft snel door waar de problemen zitten en kan die erg duidelijk verwoorden én oplossingen bieden of de juiste persoon contacteren. Eerlijk gezegd ik ben een beetje fier: Ze heeft niet echt een opleiding in die branche, maar ze is dus ondertussen door eigen ervaring en door vele contacten met ander computer nerds en door snelle kennisopname (overname) blijkbaar een graag geziene werkkracht.
En de markten? Die gaan voort en ik geniet er iedere dag van. Vandaag kwam er ook iemand vragen of ik geïnteresseerd was in een nieuwe marktstandplaats vlak bij ons thuis. Reken maar van "yes!!!!!" Mijn ventje heeft meteen contact opgenomen met de marktleider ter plaatse en alles is al zo goed als rond, gewoon nog enkele weken wachten. Oei, het zal toch niet waar zijn ....... dat dat net tijdens mijn vakantie valt? nou ja, dan gaat er tijdelijk maar iemand anders van onze ploeg naar toe.
Wat een dag, vol prullen en prutsen, heb het gevoel dat ik niks gedaan heb ook al is dat niet werkelijk zo: eigenlijk heb ik veel werk verzet maar het gevoel blijft... nou ja, ik zal het maar los laten
na 36 dagen van zomer lijkt het nu najaar terwijl het nog maar net begin mei is gelukkig voor de natuur valt er nu weer regen Vanmorgen rook alles fris en groen dat had ik toch wel gemist
nog even de was opvouwen en dan mijn bedje in ....
Terug van weggeweest........ Op een of andere manier slaag ik er niet in om dagelijks iets te plaatsen. Maar naar aanleiding van een blogberichtje van mijn vriendin Sandrissimo, voel ik me meteen weer wakker geschud.
Dat icoontje (tegen racisme) wat ook op mijn blog prijkt dit is mijn mening en al lang
voordat ik dat icoontje daar heb geplaatst. Dat is bovendien mijn mening die
iknooit onder stoelen of banken
wegsteek. Dat is trouwens een mening
die steeds ook een uitnodiging inhoudt tot pittige discussies van mens tot
mens. En die
discussies en gesprekken vinden dagelijks plaats in mijn leven. Vooral omdat
vele vrienden en zeer goede kennissen van mij wél aanhangers zijn van het
Vlaams Belang. Ik mag die mensen heel graag, omdat ik "de mens" blijf
zien en me dus niet fixeer op een verschillend gedachtegoed. Bovendien brengen
ze me meer inzicht over het hoe en waarom ze Vlaams Belang aanhangers zijn.
Onze
discussies gaan vooral over het 'veralgemeniseren' van gedachtegoed, over
sommige mensen en eigen ervaringen daarmee. Over mijn mening dat iedere mens een individu is.
Want stel je maar eens voor hoe dit overkomt:
Als kind woonde ik aan een jachthaven en zag ik enorm veel "zatte Belgen" Dus "alle Belgen waren vervelende zatlappen"
Gelukkig zat dit niet in mijn geheugen gegrifd. Gelukkig heb ik veel andere belgen leren kennen. Gelukkig heb ik veel andere Belgen WILLEN leren kennen.
En daar wringt zich het schoentje, denk ik. Hoeveel mensen willen "anderen" echt leren kennen. hoeveel mensen willen het idee loslaten dat er niet een heel (vreemd) volk zo is als ze denken dat ze zijn maar die durven in te zien dat hun negatieve ervaringen eigenlijk de "uitzonderingen" zijn binnen een bevolkingsgroep, waarvoor daardoor een hele bevolkingsgroep wordt gestigmatiseerd.
Waarom fixeren op probleemgevallan in plaats van te genieten van een verrijking, te genieten van andere gewoonten, (die geweldig leuk zijn op vakantie, maar protest oproepen als dit hier in België gebeurt)
Dus dat icoontje wat hiernaast staat, is voor mij veel ruimer dan wat het lijkt uit te dragen. Misschien moet ik er toch maar eens iets aan veranderen, omdat het woord "tegen" niet aangeeft waar ik allemaal "voor" ben.
Ikzelf kan het nog eigenlijk niet helemaal vatten.
Hoe meer ik er over nadenk hoe opgewondener ik word.
Ok, ik heb wel wat verantwoordelijkheid te dragen,
maar eigenlijk is dat het minste van mijn zorgen.
Ook in de familie is er wel wat deining,
ergens heb ik het gevoel dat velen over mijn oom denken,
alsof die nooit veranderd is tegenover vroeger. Misschien heb ik het verkeerd voor en misschien doet mijn oom ook wel hetzelfde andersom....
Ikzelf heb er via internet nu al 4 jaar contact mee.
Nooit op familiale basis,
maar altijd over heel veel gezamenlijke interesses.
We zitten zelfs soms in elkanders haren,
nou ja, kortom,
ik denk dat ik gewoon een vriend ga bezoeken.
Trouwens hij heeft al 2x gebeld
en dat was telkens een warm gesprek.
Eigenlijk heb ik met geen van al mijn ooms en tantes
(en dat zijn er nogal erg veel)
ooit contact gehad op deze open en eerlijke manier.
De anderen blijven me gewoon beschouwen
als een kind van mijn moeder of vader. Ik lieg, met eentje had ik ook zo'n fijn contact, Maar die oom (Piet) is inmiddels gestorven.
Maar dus de anderen weten niet meer van me
dan dat ik op de markt eigen chocolade produkten verkoop.
Zijn nooit geïnteresseerd in wie ik verder nog ben.
Wat Australië zelf betreft:
Dit land staat samen met New Zeeland
sinds jaren aan de top van de landen
die me enorm intigreren.
Ik heb ook veel over de oorspronkelijke bevolking gelezen
en ik ben altijd emotioneel geraakt door hun muziek.
In ieder geval hoop ik dat ik tegen die tijd,
weer veel zal bloggen.
Mijn vorige verhaal is nog weliswaar niet af
(El Hierro)
maar dat kwam opdat ik alles achteraf moest schrijven.
Gelukkig heb ik ijn Australie wel een PC ter beschikking..
Kheb enige dagen niet geblogt: iets anders aan mijn hoofd: Continue gesurft op internet: Prijzen vergeleken, Australië bekeken............ Want wat is er aan het handje: Mijn oom uit Australië heeft me geïnviteerd. Ik zal deze zomer zijn zoon begeleiden richting Down Under JAWEL, DEZE MADAM GAAT DE REIS VAN HAAR LEVEN MAKEN!!!
Bij dit alles komt dus nogal wat kijken en daarom zijn mijn avonden te kort om ook nog te bloggen. Maar dat zal wel beteren zeker?
Dinsdag is zoals gewoonlijk een vermoeiende dag: 's Morgens naar Schilde, 's middags naar Oud Turnhout. Toch zou ik geen van beide markten willen missen. Ze zijn erg verschillend van elkaar in mentaliteit, in klanten, in struktuur. In Schilde duurde het lang, om het vertrouwen van de mensen te ontvangen. In Oud Turnhout had ik dat vrijwel vanaf het eerste uur dat die markt bestond.
Op beide markten krijg ik nu allerlei verhalen te horen, sommigen intriest, anderen diep ontroerend. Het is voor mij altijd weer boeiend om te ontdekken wie die mensen zijn, waarom ze doen wat ze doen. Dé reden waarom ik dus graag markt doe. Omdat ik een zekere anonimiteit heb, want ik kom deze mensen buiten de markt om nooit tegen. Dus zal ik niks doorvertellen, of hun niet confronteren met tegengestelde feiten, of een verschil in hun beleving en de ware aard van de gebeurtenissen.
Dat laatste komt dan weer soms al direkt aan het licht. Als ze hun beleving vertellen van iets wat op de markt zelf gebeurt. Zoveel mensen, zoveel versies, zoveel visies, één waarheid. Op zo'n moment stel ik dan ook mijn eigen waarneming in vraag: Is die zuiver? Of is ook die gekleurd door mijn eigen verleden en interpretaties? Ook dit zelfonderzoek is boeiend, ik leer nog iedere dag bij.
Naast dit alles komen er ook nog zoveel indrukken binnen, tijdens het horen van nieuwsberichten, het lezen van kranten of tijdschriften en het kijken naar TV.
Er heerst veel onmacht onder de mensen. Sommigen uiten dit in agressie naar anderen of naar zichzelf. Gebrek aan inzicht is volgens mij de hoofdoorzaak. En direkt daar aan vast hangt een gebrek aan een goed gesprek. Door een zuiver gesprek komt er meestal inzicht en is een kans op doorbraak uit het onmachtsgevoel. Maar velen zitten gevangen in een eenzaamheid al of niet bewust gecreëerd. Ik zelf kende dit maar al te goed. Gelukkig leerde ik De Lichtbron vzw kennen. Daar krijg je kans om inzicht te bekomen in jezelf en de ander. Daar leer je je kwaliteiten ontdekken en die van de ander. Daar kan je stappen leren zetten, om situaties die uitzichtloos lijken zelf te transformeren tot kansen op verandering.
Ons Aura is aan de sukkel, beetje te zwaar... is eigenlijk onze schuld: te weinig mee gewandeld het laatste half jaar, denk ik.... Ze is ook niet meer van de jongste. Haar pijngrens ligt nogal hoog, dus hadden we het niet direct door. Maar ze heeft pijn in de heupen en in de voorpoten Morgen wordt er een bloedstaal genomen om te zien of haar nieren, lever enz. goed functioneren. Zo ja, dan zal ze ontstekkingsremmers krijgen en misschien ook iets voor de pijn en andere medicatie om wat aan te sterken.
Daarnaast is ze ook gestart met een kuur Zyrtec, omdat ze altijd jeuk heeft, zonder dat er ongedierte in haar pels zit. En op dieet.... én als ze weer wat beter uit de voeten kan, gaan we langzamerhand meer en meer wandelen, dat zal ook mij goed doen. Ik heb immers de deugd daarvan ervaren toen ik op vakantie was in El Hierro.
Voor de rest zit deze zomerse periode er weer op, vanavond al voel je dat het weer aan het veranderen is.
Mijn marktwagen staat terug volgeladen met chocolade, niet dat daar al veel klanten op af komen. Want na een warme periode is die goesting een beetje over. Ik zie wel, er is genoeg ander lekkers.
Zomer in april! Niet te geloven hè, zaaaalig. Voor de chocolaatjes is het natuurlijk niet zo best, maar daarom niet getreurd. Ik geniet met volle teugen.
Vandaag weer richting mijn ouders geweest: Weer aan het kralengordijn voort gewerkt. Minstens 4 uur bezig geweest en we zijn nu op de helft. Natuurlijk heb ik weer eens slecht gelezen: Begin in het midden stond er geschreven. Nee, ik ben natuurlijk aan de zijkanten begonnen. Omdat de vuurtoren symmetrisch is, vond ik dat de beste optie. Bovendien zijn de zijkanten gemakkelijker en dat is dan weer prettig om er mee te leren omgaan. Vanavond heb ik het werk afgesloten met alle 1/4, 1/2 en 3/4 kralen op maat te snijden. Die komen er vanaf nu steeds meer in voor en dat zou de boel afremmen. Donderdag hoop ik verder te kunnen werken. Alles is nu voorbereid, dus we racen er doorheen ..... theoretisch toch .... denk ik ..... haha
Het zal dus af zijn als deze eerste zomerse dagen voorbij zijn.
"Het is een ramp" zegt mams, "als ik dát had geweten! wat doe ik je aan!" "Het is een zegen, mams" zeg ik, "Hoe lang is het al geleden dat we samen iets in elkaar knutselden? Ik vind het fijn om dit hier met jou te doen!"
Het is een kwestie van hoe zij of ik het bekijken.
Vanavond mijn dochter van de trein opgepikt: Ze zat een hele week in Zandvoort aan Zee bij d'r vriend. Kwam thuis met een "wow, wat een vakantiegevoel" Helemaal opgeladen en met blozende kaken. Taterend over vanalles en nog wat. Fijn dat ze terug is. Maar de tijd nadert dat ze zal vertrekken. Dat ze uit het nest zal vliegen. Dat ze haar vleugels dus uitslaat. Ze zal het uitstekend kunnen!
Verjaardagsfeestje ............. donderdag avond wordt dag en uur meegedeeld zaterdag van 14 tot 17 uur daarna opkrassen ........... want men moet naar ergens anders ....... wat mee te brengen? geld! ......... geldwolven! .......... toch zeker één van de twee jarigen ........ ...... kben niet geweest ........ feestje werd afgelast ........ geldwolfje had zich misdragen ............ andere jarige Jetje was meteen ook de dupe ....... ... . mams, waskikvroegerookzo?
Vandaag sliep ik langer dan normaal, ik was dan ook pas om 1 uur mijn bedje ingedoken en maakte in mijn dromen nóg kralengordijnen. Lekker op mijn gemakje gedoucht en ontbeten, daarna in een versnelling hoger mijn marktwagen geladen om dan om half twaalf weg te zoeven richting de boerenmarkt 's middags in Antwerpen zuid.
Twas er al goed druk, maar khad niet anders verwacht: het is immers zomer! Met een kakefonie van allerlei vreemde talen rondom me is het op zo'n dag niet moeilijk om me ergens in een vakantieland te wanen. Chaotisch verloop die markt altijd en in veel lawaai van marokkanen die groenten en fruit en olijven etc verkopen. Overal mag je proeven, iedereen vraagt de prijs ook al staat alles geprijst. Waarschijnlijk omdat velen beter horen dan lezen. Kroostrijke gezinnen schoven weer aan. De ouders zijn opgetogen, omdat iemand volledige aandacht schenkt aan hun kinderen. Soms wordt het me schrijnend duidelijk, dat ik een van de weinige blanke belgen ben, die dat zo doet....... Dat ik door lichaams communicatie volledig contact met hun én hun ouders kan maken. Gewoon omdat voor mij hartcontact zo waardevol is.
Aan sommige allochtonen die net iets beter nederlands spreken, vraag ik waar ze oorspronkelijk vandaan komen of hoe het leven hier is voor hen. Sommigen zijn positief, hebben wél werk. Anderen zijn te getraumatiseerd door de redenen van hun vertrek uit hun land. Wat ik fijn vind om te zien is, hun onderlinge contact, hun aanrakingen bij hun gesprekken. Hun openheid, hun oogcontact. Dat maken ze ook met mij, dat mis ik heel dikwijls bij de "blanke belgen".
Ikzelf voel me opgenomen, ik voel me 'gedragen' ik voel me helemaal thuis daar op die markt op de Desquinlei. Tevreden keerde ik alweer naar huis.
Kheb me weer reuze geamuseerd op de markt van de Luchtbal. Met dit prachtig weer heb ik het gevoel, dat ik vakantie heb terwijl ik werk. Vandaag was er ook tijd om fijn te babbelen met klanten en collega's.
's avonds ben ik naar mijn ouders in Nederland gereden. Mams had gisteren gebeld met de melding, dat ze een kralengordijn had gekocht voor aan de keukendeur, maar om kosten te sparen moest ze het zelf in elkaar steken. En daaar school dus een probleem, waar ik (omdat ik graag puzzel) iets aan kon doen. T'was een uitdaging :) En ik heb me dus uitgeleefd vanavond. We zijn nog maar met een 5e klaar, dus dat wordt nog een marathonklus. Maar het is ook een gezellig samenzijn met mijn ouders.
Eergisteren nam ik me voor om weer dagelijks te bloggen en gisteren was ik dat alweer vergeten. Niet abnormaal, na 12 uur op de markt, ben ik wel eens moe. Dus heb ik daarnet ook nog even over gisteren geschreven. En nu moet ik nog over vandaag. Nou ja moeten? Nee, ik doe dat graag, ondanks het late uur. En juist omdat ik het graag doe, wil ik me deze vorm van ontspanning gunnen.
Vandaag ben ik thuis geweest: wel heel de dag gewerkt, maar op een ontspannen manier. Al ons paasgoed moest gesorteerd, genoteerd en opgeborgen worden. Er is veel op van't jaar, dus moet ik volgend jaar massa's spullekes aankopen als versiering. Gelukkig heb ik daar mijn adres voor: Van Remoortel is een pracht van een supergroothandel. Daar ben ik in januari altijd een dagje zoet.
'Tventje is vandaag gaan duiken met een beginnelinge. 'Twas champagne achteraf' zei hij. Nen toffe duik, ook al was er nikske te zien. Wat me het meeste bij bleef in zijn verhaal, was dat de schoonmama kwam kijken. Niet vooraf (om hun niet zenuwachtig te maken) maar wel toen ze uit het water kwamen. Dit vond ik het vermelden waard, want zo'n schoonmama is er een uit duizenden.
Genoeg, morgen ist weer 5.30 uur En zoef ik richting Luchtbal!
Dinsdag na Pasen...... Wat valt er dan te beleven op de markt? Gelukkig is het dan in Schilde "kindjesdag" dat wil zeggen dat ik in het verlof meer kinderen dan anders zie. En zo wordt een terugval in mijn verkoop nog gecompenseerd. Mooi is dat: ik zie ze groeien van baby naar peuter, naar kleuter, naar tiener en dan zijn ze plots student! Sommigen bloeien helemaal open, anderen zijn reeds getekend door het leven....... Niet zo mooi is dat. Sommigen vertellen me wat er gaande is, van anderen zal ik het nooit weten. daar heb ik het raden naar.
's Middags rijd ik naar Oud Turnhout. Ik word een beetje voor gek versleten, want wanneer het geen school is en mooi weer, dan komt er weinig volk. Maar mijn klanten van het "eerste uur" die zijn er altijd............altijd! Die stel ik niet teleur. Wanneer ik zou hebben verteld dat ik niet kwam, zoouden ze daar alle begrip voor hebbeb, dat weet ik, maar ik had vorige week niks verteld, dus reed ik vol goede moed naar Oud Turnhout. VOOR DE GEZELLIGHEID!
Soms denk ik: Want ik verwacht, krijg ik in mijn schoot geworpen. Zo, ook vanmiddag.
Wanneer ik aankom, moet ik altijd eerst op de stoep staan, daarna een hek opzij zetten, dan wachten tot passerende auto's me door laten, om dan achteruit de markt op te rijden. Soms is Luc (de marktleider) daar om me te helpen. Deze keer niet en dat is ook ok voor mij. Maar wanneer ik aangestalte maak op uit te stappen, zie ik mijn jonge Turkse collega af komen. Met een glimlach wordt het hek geopend en met een zwierige draai rijd ik binnen. Het zonneke schijnt en iedereen lacht. Mijn andere collega's kijken toe en helpen me op mijn plaats. "Boem is HO" haha Het belooft dus echt gezellig te worden. Een babbeltje hier een 'kriekske' daar. Bij de andere Luc (die van het café) speelt 'Spirits in the sky' Een lied wat ik als tiener geweldig goed vond. Ik pieker naar de zanger of songwriter, 'Norman Greenbaum' schiet me even later binnen, YEZZZZ, kben nog steeds goed van geheugen :)
Ok, ik rijd naar huis om 6 uur, weinig ontvangen, maar me goed geamuseerd. Tijd gehad voor iedere klant. In Oud Turnhout zijn de mensen altijd vriendelijker dan elders. Twas weer een dagje om in te kaderen...
Joepie, Pasen is weer voorbij. Ofschoon we een reuze goede verkoop hebben gehad, ben ik, zoals ieder jaar, weer blij dat het achter de rug is. Dit jaar ben ik er op een andere manier doorheen geworsteld. Het werk is op een andere manier verdeeld geweest: mijn stress was minder groot. Ik had ook meer energie dan andere jaren voor de verkoop zelf en dat zette zich dan weer om in goede cijfers. Een van mijn laatste klanten was mijn vriendin Sandrissimo, ze heeft meteen mijn blog op haar blog vermeld, samen met een foto van de grote lachhaas die ze kwam afhalen.
Gisteren naar mijn ouders op bezoek geweest, ze waren enkele weken verwaarloosd.... ook al hebben ze daar alle begrip voor, ikzelf heb het er minder gemakkelijk mee. Kben ook gebotst met mijn dochter, omdat ze daar zelden nog op bezoek gaat. Nou ja, het was niet de enige reden, d'r zat wel meer hoog. En daar heb ik dan maar eens 2 dagen diep over nagedacht. Een een inzicht gekregen in wat er werkelijk tussen ons gebeurde. Dus hoop ik op een ander en beter gesprek, wanneer ze over een week terug komt van d'r vriendje.
Terwijl ik dus 2 dagen nadacht, ben ik super actief geweest en de tuin ingedoken: vijver leeggeschept, plantjes geplant. onderwijl nog om een kruiwagen paardemest gewandeld, Ook als een witte tornado door ons huis gestormd.
was dringend nodig!!! Er is nog veel te doen, maar alléé het begin is gemaakt.
Morgen heb ik weeral een dubbele markt, overmorgen neem ik een dagje vrijaf, om alle Paas decoratie artikelen enz. te tellen en op te bergen. Zo weet ik wat ik voor volgend jaar moet bijkopen.
Feitelijk geeft het lente weer mij een energyboost. Kheb dat wel nodig, want ik wil nog een website creeren onze pc reorganiseren en beter structureren alle belangrijke stukken op enkele sticks en dvd's zetten, en dan de boel eens formateren. Is al jaren niet meer gebeurd en hij is nu erg traag.
Onderwijl is er af en toe tijd om wat te lezen in Happinez of om me meer te verdiepen in het experiment van Lynne McTaggart of voor de voorbereiding van de vergadering van de Lichtbron vrijwilligers. Maar eerst moet ik nog een document voor iemand doorlezen en corrigeren op correct taalgebruik, want dat heb ik beloofd.
"Kstond in het Laatste Nieuws van vandaag in de regio Kempen. D'r was wel veel geknipt en zodoende uit de context gerukt Zo zijn we nooit in de zaak van onze schoonouders gestapt. Maar het is de moeite niet om te zeuren, want het belangrijkste viel ook het meeste op: Een stralende vrouw die haar job graag doet. yezzzz
mijn auto moet terug vraag me niet wat voor merk het is, misschien Hyundai? hij rijdt uitstekend ik ben wat vroeg het kantoor is gesloten de hoteleigenaar kan me niet verder helpen ik wacht maar wat langer natuurlijk ben ik vergeten dat tijd hier anders marcheert daar is de man communicatie met handen en voeten hij vertrouwt me op mijn woord dat de tank vol is dat is ook zo, natuurlijk. trouwens een volle tank benzine voor 10 euro daar moet niet aan getwijfeld worden
onderwijl regende het hard maar nu het lijkt op te klaren net als gisteren dus voer ik mijn laatste grote plan uit een afdaling tot aan de kust richting Caleta een pad dat zelden gebruikt wordt soms heel steil en soms alleen maar vol grind zweten!!!!! maar ik haal het alweer beneden loop ik regelrecht een restaurant café binnen waar ik een compleet menu bestel mét appletizer lekker en dorstlessend terwijl ik daar ben komt er iemand binnen die ik ook 's avonds heb gezien een man met een open blik die met iedereen bevriend is en een hond die van geen kanten luistert daar is en verklaring voor hoor ik even later wanneer ik terug buiten wandel komt dat hondje direct naar mij zijn baasje spreekt engels het is een vondelingetje boordevol vlooien en de man tracht hem daartegen in te spuiten ik help hem daarbij en vertel ondertussen dat ik vanuit België kom en op vakantie ben hij had familie wonen in Brussel een geanimeerd gesprek volgt en ik zeg dat ik nog even wil rondwandelen en daarna terug wil liften want een bus blijkt hier vandaag niet te rijden hij moet nog bij vrienden langs maar we spreken af dat hij me oppikt wanneer hij me hier of daar langs de wegkant ziet staan zeg vertel hem dat hij vooral niet moet wachten gewoon alles aan het toeval moet overlaten
Caleta heeft een zoutwaterzwembad de zee is er vandaag onstuimig prachtig he schuim zooo wit! het water zooooo blauw!!!! even later loop ik goedgemutst met de zon in de rug richting Valverde en Tamaduste ik ben al erg ver en besluit maar eens te gaan liften op dat moment duikt de man ook op toevallig, nee echt, haha, tof maar zo rap was ik nog niet terug in Valverde hij wilde ook nog langs Tamaduste om ook daar vrienden te bezoeken onderweg naar daar krijg ik een fijne uitleg over het dorp en over een bijzonder pad ietsje verderop we maken weer dezelfde afspraak en ik loop de kant op die me aangewezen is weldra bevind ik me op pikzwart terrein het lijkt wel een koolmijn, maar het geeft niet af ik volg allerlei sporen maar waan me algauw verloren tot ik opkijk en ergens tussen allerlei lava blokken hier en daar witte verf stippen ontwaar het lijkt wel een pad ik klauter de blokken op en begin te springen als een gems wat niet simpel is met mijn rugzak lastig om in evenwicht te blijven ik gooi hem af en verberg hem verlost van die last gaat het nu veel vlugger ik heb er plezier in het kind in me komt boven misschien ook wel omdat er niemand in de omgeving te zien is onderweg glij ik slechts een keer uit en beland op mijn rug tussen de hoge blokken de lava prik scherp wanneer ik houvast zoek schuur ik mijn handen ik voel me als een hulpeloze schildpad toch niet, ik geraak overeind en spring verder telkens denk ik dat het einde in zicht is maar nee ik hoor de zee op de kust slaan ik hoor de meeuwen ik durf bijna niet op te kijken want alle aandacht gaat naar waar ik mijn voeten plaats toch eventjes zien hoe ver nog... ooooh de oceaan met recht voor me een rotseiland en een meeuwen kolonie daarop het water brult en hier een daar zijn de kloven nu wel erg diep ik besluit niet dichter naar de rand te gaan maar terug te keren het wordt te gevaarlijk en wie zou me vinden .... zelfzekerder maar super geconcentreerd keer ik terug weer iets overwonnen daar is mijn rugzak al ik wandel richting een cafeetje met terras een van de weinige en geniet nog na vervolgens stel ik me op om te liften 3 auto's stoppen niet de 4e gaat de verkeerde kant op de 5e is mijne maat voor die dag ik word keurig in Valverde gedropt hij blijkt de psychiater te zijn van het enige ziekenhuis op het eiland
's avonds eet ik warme geitenkaas met honing (moet ik thuis ook eens klaar maken)
morgen afrekenen nog wat tekenen daarna terug naar de boot zal ik hier ooit terug komen? ik wil wel...
Vannacht heb ik een beetje minder goed geslapen. Het bed lijk me steeds harder... De wind (80km/uur) heeft hier en daar ravage aangericht: op TV was dat vooral te zien op de andere eilanden. Vanmorgen regende het en ik voelde me wat depri. Enkele Nederlanders die ook in het hotel logeren zijn erg vriendelijk en openhartig. Zo'n ontbijtgesprek in eigen taal was wel leuk.
Vanwege het mindere weer ben ik naar een plaatselijk museum geweest. Heel eenvoudige maar mooie gebouwtjes die ik later nog wel wil tekenen. Daarna ben ik richting Tamijiraque gereden. Langs het water met een gigantisch hoge bergwand naast me. Roque la Bonanza die op alle fotokaarten pronkt verscheen net na een tunnel. Daar voorbij leek ik alweer op het einde van de wereld te belanden. Steeds minder behuizing en zoals steeds, nergens een terrasje of zo. Op een gegeven moment liep de weg gewoon dood. Dus dan maar terug en richting Mocanal. Zo kam ik bij een betoverend plaatsje: Pozo de las Calcozas. Daar besloot ik een piepklein restaurantje binnen te duiken en wie zaten daar ook: De Nederlanders. Ze zaten uitgebreid allerlei gerechtjes te proeven en schoven meteen een stoel bij en schonken me een glas wijn in. Twas wel handig, het menu was in het spaans dus werd het me vertaald. Ik koos voor een gerecht met tapijtschelpjes en look.
Toen de anderen vertrokken begon ik mijn afdaling richting een primitief dorpje dat ik vanuit het restaurant al had zien liggen. Dit dorpje is slechts bereikbaar via een kronkelig paadje waar zelfs geen kar op kan rijden. In de zomer wordt dit dorpje bewoond door eilanders, je vindt er een natuurlijk zwembad en verharde lava richels. Ik kon maar niet genoeg krijgen van het fotograferen. En bovendien begon ik eindelijk te tekenen. Vanonder een afdakje want het regende een beetje.
Ik droomde meteen van hier te wonen en er mijn tekeningen te verkopen. Ik droomde van een terrasje te openen. Ik droomde van tekenopdrachten enz..... En ik kwam er (alweer) helemaal tot rust.
Later reed ik ook nog naar Caleta en Las Salinas waar men ook alweer een prachtige natuurlijke zwembadconstructie had. Verder noordwestwaards en dan zuidelijker tot ik door een hele lange afdalende tunnel oog in oog stond met El Golfo, maar dan vande andere kant. Ondanks het slechtere weer was het een pracht gezicht. Maar door de meer toeristische 'look' trok het me niet echt aan. Dus rechtsomkeer en terug naar het noorden, daarna het binnenland in en langs het plaatselijke waterreservoir. Ik reed lang mijn eerste grote wandelroute en was vol ontzag. Stijl!!!!! soms in 1e versnelling de berg op
Plost stond ik in een klein dorpje neus aan neus met een camionnette De boer die er in zat wilde niet achteruit naar beneden en het was al donker. Ik wist het eventjes niet meer..... Handrem op en in achteruit helemaal naar boven: Dat was onmogelijk. Dan maar achteruit rechts bij iemand het erf op: Het lukte me eindelijk, maar ik was drijfnat van het zweet! Ik keerde terug naar boven, want ik riskeerde het niet om nog eens een tegenligger te ontmoeten....
Wat een dag! De receptioniste van het hotel spreekt alleen Spaans. Vandaag moest ik bij Iberia mijn vlucht herbevestigen, Zo was dit vermeld bij mijn boeking. Dat ging moeizaam. Een gepensioneerde Nederlander hielp me. Toen we eindelijk het telefoonnummer hadden gevonden, bleek dit een antwoordapparaat. Gelukkig arriveerde de hoteleigenaar die wel Engels sprak, maar hij vloog uit : Iberia was een rot firma die alleen maar problemen gaf. Zijn misprijzen sloeg op de maatschappij, maar leek ook af te stralen op diegene die er boekte: Ik dus ook! Ik besloot dit eventjes te laten rusten en behield mijn vertrouwen dat alles wel in orde zou komen.
Daarna vertrok ik richting Cruz de los Reyes om op de grootste hoogte (1500 m) een ander stuk van El Camino di Virgen te bewandelen. Ik arriveerde er om 10.30 uur en besloot om 14 uur de terugweg te hervatten. Alleen al omdat ik reeds wist, dat op dat uur meestal de wolken over het eiland trokken. En ik wist immers nog niet hoe het dan op die plek zou zijn.
Het was een prachtige wandeling met grootse uitzochten over El Golfo. Naast enkele foto's maakte ik ook een klein filmpje. Onderweg had ik dikwijls het gezelschap van kraaien die soms erg dichtbij kwamen. Links geraakte ik een beetje verbrand op arm en gezicht. Niet zo erg dacht/hoopte ik.. Het landschap bestond weer uit vele fascetten. Het was duidelijk te zien waar er ondergronds water stroomde. Daar groeiden zelfs varens. Vele bomen waren er verbrand, maar hadden zich goed hersteld. tijdens heel deze tocht kwam ik niemand tegen. Op de weg terug die geschikt was voor terreinwagens passeerden er slechts 2. Deze weg was zoals verwacht iets minder opwindend, maar ik vorderde wel sneller, gelukkig bleek later. Ik zag speodig grote wolken verschijnen, die soms in slierten over het pad vlogen. De wind nam toe.
Ik zat net terug in mijn auto en het werd mistig. Ik vertrok snel: De heenweg had ik 2x gereden, maar de terugweg was me onbekend, die bood dus een ander zicht en dát heb ik geweten! Binnen enkele minuutjes zat alles potdicht van de mist. Ik had zelfs geen overzicht meer van eventuele parkeer plaatsen in de berm. En dan ook nog al die bochten (zonder vangrails) Bij minder dan 50 m zicht werden mijn ogen door het turen erg droog. Paniek voelde ik nog net niet, maar ergens had ik hwel et gevoel, dat mijn regelmatig terug kerende nachtmerry werkelijkheid werd. Een steile weg, slecht zicht, steeds maar sneller...
Al snel reden er twee auto's achter me. Ik dacht: die moeten dan ook maar trager, want ik vertik het om me te laten opjagen. Gelukkig kende ik alle namen van de dorpjes die ik passeerde en had ik een beetje inzicht waar ik me bevond. Zo kwam ik na een halse rit veilig in Valverde waar de mist ook opklaarde. Toen zag ik dat er achter me een oud vrouwtje reed, die waarschijnlijk blij was dat ze me had kunnen volgen. Eenmaal in het hotel werd het weer wild: Hevige wind en toch soms dikke mis! Maar ik was veilig en ik nam een douche. Daarna liep ik weer het stadje in om wat geld op te nemen. Daar ging het een en ander mis en van mijn Visa vond ik mijn code niet.... Een beetje ongerust wandelde ik verder... Plost stond ik oog in oog met een Iberia kantoor. Ze spraken daar ook nauwelijks engels, maar ze konden toch mijn terugvlucht herbevestigen. Dat was alweer opgelost. Terug op mijn kamer vond ik ook mijn Visakaartcode terug.
Eind goed al goed en ik sluit de dag met scampisch in look! Dankbaar omdat ik alles tot een goed eind had gebracht.
Vannacht sliep ik weer als een roosje, Ik herinner me niet dat ik gedroomd heb. Ik sliep van 10 tot 8 uur. Geen geluid van de straat of de klokken: de ramen hebben dubbel glas. Zalig, wat een rust!
Vanmorgen heb ik tosties met geitenkaas gegeten, verrukkelijk. Daarna werd er iemand gebeld, die me ophaalde met mijn huurauto. Eerst naar het kantoor om het contract te tekenen. Alles gebeurde in het spaans, 74 euro voor 3 dagen excl. benzine.
Ik heb daarna het hele eiland rondgereden. Fascinerend hoeveel verschillende vegetaties er voor komen. Dit eiland heeft 500 oude vulkanen die dus geen van allen nog actief zijn. Omdat het eiland slechts 278 km² is en de hoogste berg 1501 m, is het continu klimmen en dalen op kronkelijke wegjes. Ze zijn allen uitstekend geasfalteerd, doch bijna nergens beveiligd met vangrails. Tijdens mijn rondrit krijg ik bijna een overdosis aan prachtige uitzichten: iedere bocht brengt weer een verrassing. Mijn oren tuiten regelmatig. Door het vulkaansgesteente is er weinig onkruid. In België zou men veel geld geven voor zoiets.
Ook al kan ik nergens harder rijden dan 30 à 60 km per uur, ik voel me toch rusteloos: altijd maar verder en verder. Ook het isolement van de dorpen treft me diep. Zonder auto ben je hier niets. Daar tegenover onstaat er toch een verlangen om hier te wonen, om er een 'warme' plek te creeëren, misschien zelfs wel voor gasten. Terrasjes vind je hier zelden. Op het zuidelijk deel van het eiland is er slechts natuur en dus geen bewoning meer. Wanneer ik op grote hoogte ben meen ik in de verte eilanden te zien, die ik met geen mogelijkheid kon plaatsen. Tot ik op een gegeven moment besef, dat dit gewoon wolken zijn die lager liggen dan waar ik rij.
Wanneer de westkant opdraai ben ik vlakbij het water en voor mij duikt EL Golfo op. Een vlak stuk van een voormalige hele grote krater. De wanden zijn meer dan 1000 m hoog de dorpjes en stadjes lijken miniatuurtjes. Dichterbij is het minder idyllisch: Deze streek vind ik de minst mooie van het eiland. Hier zijn wel meer voedzame gronden, dus ik zie plantages van o.a. bananenbomen die echter allemaal ingepakt lijken door een soort jute. zo ontstaan er grote vierkante vlakken met wanden van honderden meters die ondoorzichtbaar zijn.
Vrij snel besluit ik terug de hoogte op te zoeken Dit gaat via een lange weg tegen de kraterwand op. Overal zijn er parkeerplaatsen, vanwaar je op je gemakje kan rondkijken. nou ja, op je gemakje..... Wanneer ik besluit te stoppen, weet ik meteen dat dit geen goed idee is: ik rij me vast in de lava grit. Dit is hier nog maar pas gestrooid (lijkt het) Ietsje verderop staat een jeep met 3 mensen daarnaast. Die weten het ook al en wachten even af tot ik aangestalte maak om te vertrekken. Meteen zijn ze bij mijn auto en ze duwen me de weg op. Ik rij dolgelukkig verder richting de top, maar durf dus niet meer te stoppen. Wanneer ik bovenaan kom is daar ergens een prachtige uitkijkpost nabij een soort van kapelletje Daar zie ik ook de eerste wolken van de namiddag verschijnen zoals gewoonlijk om ongeveer 4 uur. Die jagen zich omhoog langs de bergwand alsof er ergens beneden vuur is.
Verderop rijd ik door de hooglanden, hier zijn vele weidegronden met overal muurtjes daar rond. het lijkt hier alweer net op Schotland.
Ik vervolg mijn weg, maar op een of andere manier blijft me hier niet zoveel van bij: waarschijnlijk omdat ik gewoon al té veel heb gezien.
Terug in het hotel lees ik eerst wat in het boek van Paolo Coelho (als een rivier....) Enkele teksten raken me diep.
Wanneer ik naar beneden loop, blijkt het restaurant niet open te zijn. Dus ik besluit het stadje in te lopen, gelukkig met wat beweging. Er is een chique restaurant met een interessant menu. Toch ga ik niet binnen: ik ben niet geschikt gekleed. Dus duik ik EL TABERON binnen een Engelse pub-achtig café-restaurant waar zoals gewoonlijk niemand engels spreekt La Taberna De muziek is er echter goed en de mensen vriendelijk. en het eten uitstekend: Geitekaas met honing en gegrilde gambas.
Ik voel me vandaag dus minder voldaan dan gisteren: te veel indrukken van buitenaf te weinig innerlijke rust, te weining contact met mijn innerlijke zelf.
O ja, ik ben wél stijf. door de wandeling van gisteren én door het vele autorijden vandaag. Maar mijn voeten lijken wel weer ok. Dus morgen rijd ik tot een volgende startplaats van El Camino di Virgen om er verder te wandelen En overmorgen ook. Een stuk heen en over een andere weg terug naar de auto. Ik zie er naar uit!
De weg kronkelt voort naar links en rechts, omhoog en omlaag, langs cactussen en bossen. Ik kom niemand tegen, ver beneden zie ik Mocanal liggen. Daardoor ben ik zeker, dat ik een nieuwe weg beloop richting Valverde. Ik ben nu wel erg dorstig en mijn ogen dwalen af richting de rode cactusvijgen. Die zijn toch eetbaar? Ik aarzel..... De meeste rode hebben minder stekels dan de groene. Misschien vallen die er wel af als ze rijp waren. Had ik dat niet ergens gelezen? Ik neem mijn zakdoek en pluk er een. Wrijf er nog eens overheen en breek hem dan doormidden. Binnenin is de cactusvijg geel, hij ruikt lekker. Ik neem een hap en nog een en eet hem met smaak op. Het proeft fris een klein beetje zuur. Ik zou er wel meer lusten, maar ik durf niet: ik wil eerst weten, hoe mijn maag er op reageert. Ondertussen heb ik toch fijne stekeltjes overgehouden: eentje boven mijn lip en 2 in mijn vingers. Onzichtbare tekenen van mijn survival, haha
Ondertussen slaat de vermoeidheid toe. Niet wanneer ik naar boven loop, wel als ik moet afdalen. Wanneer dit op asfalt gebeurt hebben mijn knieën het hard te verduren, ondanks de stokken die ik nu steeds blijf gebruiken. Plotseling zie ik een auto verschijnen.... en nog één. De bewoonde wereld komt weer binnen bereik. Eentje wil keren op een zijwegje en ik waarschuw de bestuurster om even te wachten, omdat er een tegenligger van achter de hoek komt. Bijna was ik getuige van een van de weinige ongelukken op dit eiland.
Door dit gebeuren loop ik bijna bij een splitsing de verkeerde kant op. ik vermoed onraad en keer terug, neem vervolgens een weg die bevolkt wordt door een kudde schapen. Deze worden net op dat moment bijeen gedreven door hun herder. Ze hebben langharige vachten, zoals lama's. Vanaf dat moment ben ik regelmatig in twijfel over de juiste weg, soms lijkt de weg niet berijdbaar, zo steil is hij. En dan onverwachts ligt Valverde aan mijn voeten. En links van me zie ik een wit paard staan. Het is wat schuw, maar went snel aan me. Laat zich graag wat strelen en krabben. Even denk ik: wel een wit paard, maar waar is die prins? haha De laatste loodjes om in het stadje te komen wegen echt zwaar. ik val bijna naar beneden tot ik op een normaal voetpad terecht kom. Nét naast een huis en een drukke weg. Ik denk niet dat ik naar boven zou geraken, moest ik deze weg terug willen nemen.
Mijn hotel mét douche en bad lonkt, en honger steekt de kop op! tegen dat ik in bad lig voel ik mijn pijnlijke voeten. Niet eerder, gelukkig maar. Het is nu 18.30 uur.
Wanneer ik de kaart neem besluit ik, dat ik in vogelvlucht 10 km heb afgelegd, De werkelijke loopafstand zal wel een pak meer zijn. Natuurlijk zijn geoefende wandelaars veel sneller klaar met dit traject. Ik ben blij dat ik met niemand mee liep Nee, ik ben diepgelukkig dat ik alleen liep.
Vanavond eet ik gegrilde vis met salade en aardappel in de schil.
O ja, dat geritsel dat ik hier en daar onderweg hoorde, bleken kleine hagedisjes te zijn, die liggen te zonnen op de stenen.
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
