Op zaterdag 19 november, overmorgen, zullen we met enkele atleten testen uitvoeren naar de werking van de befaamde compressiekousen. Samen met het magazine Zatopek en het Erasmusziekenhuis gaan we nagaan wat de impact is van deze hulpstukken. We zullen in de kinesitherapieafdeling van het ziekenhuis een aantal tests doen op een vernuftig toestel, waarna we een intensieve loopinspanning zullen doen. Tijdens het lopen zal 1 been in compressiekous gehuld zijn, het andere been niet. Nadien worden dezelfde testen opnieuw gedaan in het ziekenhuis en wordt gekeken naar het verschil tussen beide benen. Een batterij kinesisten zal, niet wetend welk been in een compressiekous zat, moeten trachten te ontdekken of er vershcillen voelbaar zijn. Ik kijk alleszins uit naar de test. De resultaten kan je later lezen in het volgende nummer van Zatopek.
Fast Forward Fitness Coaching en Running Nation slaan de handen in elkaar. Running Nation was eerder al succesvol onder de taalgrens en in Luxemburg met bedrijfswedstrijden waar een ludieke loopwedstrijd gevolgd wordt door een business meeting met walking dinner. Eind dit jaar lanceren ze het concept ook in Vlaanderen. gent is eerst aan de beurt, met MarathonMan als Peter van het event. Als Nederlandstalige partner heeft Running Nation een beroep gedaan op Fast Forward Fitness Coaching (mezelf dus). In 2012 zal na Gent ook Leuven aan de beurt komen.
Wat is de greenENERGYRUN ? Loopwedstrijd per ploeg gevolgd door een Walking Dinner, voor bedrijven die actief aan hun energieverbruik werken.
Wanneer ? 21 december 2011, 17u 22 u.
Waar ? Het Sport- en Recreatiepark Blaarmeersen (Strandgebouw) te Gent
Vandaag stelde de federale trainer het programma van 2012 aan ons voor. Het WK (WOC) wordt uiteraard het hoogtepunt van het jaar. Het EK(EOC) krijgt helaas geen genade, er is (alweer) geen budget voor voorzien. Desalniettemin mogen atleten het land er vertegenwoordigen. Ik ben kandidaat voor beide, en zal (zeker voor het EK) op zoek gaan naar wat sponsors. Mogelijk zoeken we een gezamelijke sponsor, met de a,ndeere kandidaten (Yannick Michiels, ...) om het hele hraptjen betaalbaar te maken. Het seizoen begint alles een stuk vroeger dan andere jaren. Reden daarvoor is dat België zijn beschermd statuut bij het IOF kwijt is . daar waar we vorige jaren telkens véél te laat inschreven als federatie zouden we deze keer eens normaal doen, hoe moeilijk dat ook mag zijn. Dat maakt dat eind januari en begin februari de beentjes al paraat moeten staan voor de fysieke test, en hoofd en benen paraat tegen eind februari en begin maart voor de selecties. Dat brengt alleszins de eerste deadlines al een heel stuk dichterbij, maakt ze concreter. Ik weet dus direct wat gedaan. Wat mij berteft is dat een goede zaak, een beetje spreiding in het drukke voorjaar ligt me wel. Later in de lente volgt traditiegetrouw al de Springcup, Tiomila, Jukola, daar komt dan nog eens het militair WK bij in juni, misschien nog een trail en een trainingsstage, en het ziet er naar uit dat met Fast Forward Fitness Coaching en Running Nation een groot event (running business) in Haasrode op poten zal gezet worden ergens in het voorjaar (eind april). Stilzitten zal niet voor 2012 zijn
In mijn vorige bericht hoopte ik de waarheid te kunnen manipuleren door te posten dat de peesproblemen van me afgeschud waren bij een tempotraining. Helaas ging het om een illusie. Niet dat ze me fel hindert, soms denk ik dat ik ze een hele dag niet voel, edoch, af en toe laat ze me weten dat ze er is. Geen paniek, amper getreur, een doodsteek is dit niet. Het militair BK veldlopen is een wedstrijd waar ik graag paraat ben, maar meer dan dat is het niet, het is geen hoofddoel. Ik wil me momenteel richten op 2012, WK, EK, militair WK. Het mooie herfstweer zet me deze week dus op de mountainbike. Alternatieve training, goed voor de been- en onderrugkracht. Beetje interval ook door vooral de hellingen door te trekken. Tijdens de 3-daagse van Het Zoniënwoud hoop ik wel 1 of 2 maal aan de start te verschijnen, zij het niet om een dijk van een prestatie neer te zetten, maar om van de mooie herfstkleuren te genieten. We onderhouden de conditie, en dan zien we wel wanner we er weer kunnen invliegen...
Als trainer of ervaren loper geef je wel vaker advies of tenminste je eigen mening als het op training aankomt. De ene zweert bij de lange trage duurloop, de andere bij interval. Zo zal ook ongeveer elke gematigde trainer (niet de trainers uit de DDR, CCCP, China...) je aanraden om bij een blessure niet verder te trainen, edoch een pauze in te lassen om erger te voorkomen. Of alternatieve training. Sinds jaar en dag geef ik aan mijn vader met regelmaat van de klok het advies om niet te hevig te doen, te rusten en naar zijn lichaam te luisteren. Het is zowat het enige waar ik tegen hem in ging dat niet gebaseerd was op rebellie, eigen aan enerzijds mijn puberteit en anderzijds mijn (daaruit verder gegroeide) persoonlijkheid . Ook nu hou ik hem nog steeds kort. En dan komt de dag dat je zelf plots een pees gewaarwordt die je anders tijdens het lopen niet voelt. Zo enthousiast als ik eerder berichtte over de spelende intervaltraining, zo sip was ik daags nadien toen ik opstond met een licht zeurend peesje. De enige tip die ik in dat geval zou geven: rust, alternatieve training. Helaas wringt daar het schoentje. Voor jezelf gelden andere regeltjes. Je wil namelijk meedoen aan die ene wedstrijd, dat doel dat je voor ogen hebt, en daarvoor heb je nog heel wat trainingen af te werken. OK, ik wil recht in mijn loopschoenen staan, dus schrap ik waar mogelijk de looptrainingen en vervang ik ze door andere trainingsvormen. Zo eenvoudig is het niet als je op woensdag training geeft, op zaterdag training geeft, en op het werk training geeft. Ook al is de intensiteit lager, het blijft lopen. Repetitieve schokken terwijl er vanuit die voet repetitieve signalen naar boven gaan om je te overtuigen te stoppen. Het was vorige week dan ook een week vol lessen hindernissenpiste, niets dan sprongen op en af hindernissen (demo's met weinig opwarming). En dan lijkt de natuur plots weer volstrekt eigenzinnig en onverklaarbaar: vandaag stond er voor de rekruten interval op het menu, ik loop vooraan (hard!) en wat blijkt de hele dag nadien... geen zeurende pees meer... Daar sta je dan met je wetenschap...
Intussen bloeit FFFC nog wat verder op. Na een eerste meeting met Running Nation zijn we overeengekomen te gaan samenwerken voor een aantal projecten. Running Nation organiseerde eerder al business runs (ImmoRun, FinanceRun (Lux)), mét succes. Op 21 december gaat de eerste greenENERGYRUN van start in Gent. Marathonman Stefaan Engels zet er zijn schouders ook onder. Ik krijg een stek in het organiserende team (in de mate dat ik hen van dienst kan zijn). Later slaan we samen met hen de handen in elkaar om in Haasrode ook een business run uit de grond te stampen. Dat is uiteraard fantastich nieuws voor mezelf, als zelfstandige sportcoach, om aan die bedrijven training te gaan geven. Zo hebben ze een perfect trainingsdoel.
Intussen is in Zatopek Magazine mijn eerste artikel verschenen. Voor het volgende artikel mag ik in de Hoge Veluwe gaan 'Safari-joggen'...
Hoewel het leven momenteel razend druk is met zowel de zelfstandige zaak (contacten met bedrijven en andere organisatorische en administratie taken) en de vele trainingen die ik moet geven probeer ik toch her en der een gaatje te vinden om interval te trainen. Vandaag was er zo eentje. Een bochtig en heuvelend toertje paste perfect voor een stevig potje interval op onregelmatig terrein. Een smal pad met veel uitstekende wortels, kleine bochtjes en een behoorlijk tricky afdaling gevolgd door een stevige klim bezorgde me het ideale decor voor versnellingen van 1'10-1'15, gevolgd door een steil stukje afdaling van 1' datme weer naar de start bracht. Erg pittig, en vooral erg leuk om aan relatieve rotvaart slingerend door bochtend met zwiepende twijgjes langs m'n oren en dansend tussen de wortels naar beneden te donderen en vervolgens de dans langs de wortels bergop verder te zetten met zo weinig mogelijk inboeten aan snelheid. Puur plezier, al hoorde bij die Spielerei op het einde van de training ook wel behoorlijk wat gehijg...
Het ene seizoen is amper gedaan of het volgende is alweer begonnen. De laatste nationale oriëntatiewedstrijd is nog maar net beslecht, of ze vallen ons al lastig met het nieuwe veldloopseizoen of wintercriterium. Ik mag dan wel mijn eigen ruimverdiende break genomen hebben, het blijft aanvoelen alsof we quasi in het nauw gedreven worden. Claustrofobisch. Met de vele uren sport die ik momenteel geef (vaak 2x lopen per dag geven, soms nog eens MTB of conditietraining en de eigen trainingen die ik met Fast Forward Fitness Coaching stilletjes begin te geven schiet er niet veel meer over om aan eigen, specifieke training te doen. Ik heb besloten om me opnieuw op te laden voor het militair BK veldlopen, wat impliceert dat ik voordien een drietal veldlopen wil doen, en dus ook een nieuw VAL-nummer heb aangevraagd. Het legt me wat druk op om met interval van start te gaan, en da's maar goed ook...
Alles is relatief. Lopen is dat ook. Vorige week liep ik de wisselbeker Rik Thys. Ik had de laatste maanden weinig getraind en had op zich dus weinig te verwachten, maar de adrenaline die met deze prestigieuze militaire aflossing gepaard gaat zorgt ervoor dat de verwachtingen wel hoog gespannen staan. Ik zie vooraf al scenarios in mijn hoofd waar ik de grond niet eens raak, waar anderen blijven steken bij elke oneffenheid. Pure dromen zijn het. Tijdens de wedstrijd zie ik het gezelschap in de kopgroep van kerels die toch van het kaliber nationale ploeg zijn en ik maak de bedenking dat ik toch gezegend lijkt te zijn met een goed stel benen, zo met amper training meedraaien met Belgische kleppers. Tegelijkertijd zie ik ook Miek F en Dirk G steeds weer vooraan in de kopgroep meelopen, een vrouw en een master die richting 50 gaat. Ik bedenk dat we een stelletje nietsnutten zijn die in eigen nat feestvieren. Eénoog is koning in het land der blinden. Mijn niveau mag dan nog voldoende zijn om met de kleppers te strijden, de kleppers zijn van een niveau dat Miek en Dirk meekunnen. Armoede troef. We zullen onszelf maar ophemelen op binnenlandse wedstrijden onder elkaar, maar zelfs tegen Miek en Dirk hebben we het bijna moeilijk.
Twee dagen later moet ik 3x les geven, 12km met licht interval. Ik klok af op 37km, die vrijdag. Niet slecht, zon dapper dagje. Zie je wel, ik ben een krak, een Flandrien, ik loop zomaar eventjes 37km en ben er nauwelijks moe van. Niet te vroeg juichen, Bart, s avonds, tijdens de rit huiswaarts, het weekend kondigt zich aan, muziek schalt door de boxen, de vensters staan open, en 200km asfalt passeert onder de wielen. Wat voel ik me sterk, vrolijk en onbreekbaar. Think again 37km laat sporen na, met name vermoeidheid, verminderde weerstand. 2 uur in de tocht zitten cruisen resulteert niet geheel onterecht in een joekel van een verkoudheid, waarmee een eenvoudige trap me al naar adem doet happen. Daar sta je dan met je onbreekbaar gevoel
Je kent het wel, het moment dat een vriend of vriendin je vraagt wat er zo leuk is aan lopen. Ze snappen het plezier er niet van. Sommigen onder hen hebben zelf pogingen ondernomen om te lopen, maar nooit hebben ze genoten op de manier die ik bedoel. Ze hebben het steevast over frustraties eruit lopen, over alle registers open zetten, ze hebben het over zweten en zwoegen tot een spreekwoordelijke last van hoofd of rug is gevallen. Ze begrijpen er niets van. Ja, ik kan ook wel eens genieten ten gepaste tijde van een uurtje snoeihard knallen. We noemen het steevast de ziel uit het lijf lopen. Ik loop hem er liever in, die ziel. Ik loop liever de ziel in mijn lijf. Helaas krijg ik het concept van de ziel in mn lijf lopen niet altijd uitgelegd aan buitenstaanders. Er is immers een basisvoorwaarde vereist, namelijk een goede basisconditie. Je moet namelijk kunnen joggen, al is het aan laag tempo, zonder ook maar enige vorm van vermoeidheid te voelen, zodat je niet eens beseft dat je aan het lopen bent. Die vrienden waar ik het over had kunnen niet lopen zonder moe te worden, zij moeten voortdurend zwoegen, pushen en doorbijten. Als ik voortdurend moet zwoegen, dan hoeft het voor mij niet.
Als ik de ziel in mijn lijf loop, dan loop ik langs velden en riviertjes, door bossen en boomgaarden. Honderden gedachten razen door mijn hoofd. Ik mijmer over wereldreizen waar ik met rugzakje en tent hoge bergen oplopen terwijl ik interessante mensen van verschillende culturen ontmoet, met bijhorende tradities. Ik zie hoe ik in Paraguay thee zit te drinken in de bergen met een lamaboer. Ik denk over hoe ik mijn leventje verder zie, in een klein gezellig huisje, vol quotes en teksten van grote schrijvers aan de muren terwijl legendarische jazz-, blues- en rockiconen uit een oude platenspeler klinken. Zowel de platen als de platenspeler heb ik zorgvuldig uitgekozen tijdens één van mijn vele strooptochten langsheen rommelmarkten. Ik bedenk hoe ik mijn huisje wil inrichten, hoe ik zal knutselen met allerlei wegwerpmaterialen waar ik een boekenrek van maak die vol staat met historische werken. Ik denk aan hoe ik het roer zou kunnen omgooien in mijn leven, naar links of naar rechts, naar een wereldreis vol avonturen of naar een eigen huisje waar ik elke dag van mijn leven in knutsel. Ondertussen loop ik daar, een even lieve als schichtige eekhoorn wekt eventjes mijn aandacht, waarna ik weer rustig verder loop en denk over het leven.
Op koude winteravonden doe ik graag van die lange looptochten, lekker warm aangekleed met dikke muts en handschoenen. Dan loop ik, weg van de stad, langs veldwegeltjes en boerderijtjes. De straatlampen in de verte spelen de rol van sfeerlampen. Schuin vallende sneeuwvlokjes zorgen voor het sprookjesgehalte en in mijn oren heb ik Sigur Ros en Fljótavik. De ijzingwekkende stilte van het winterdecor, de sneeuwvlokjes die dwarrelen op het ritme van de piano, de huilende stemmen die breekbaar zijn als het ijs op de vijver Je hoeft slechts je ogen te sluiten, dat nummer op te zetten en weg te dromen in het winterse decor. Mooier kan een koude winteravond niet zijn. Ook al heb internationale kampioenschappen gelopen en aardige tijden en resultaten neergezet, ze zijn zowaar waardeloos. Als ik het heb over het plezier van lopen, dan denk ik hieraan. Lopen zonder aan lopen te denken, wegmijmeren, dromen, filosoferen, de ziel in mijn lijf lopen.
Zo weinig teken van leven als er is in mijn oriëntatieleventje, zoveel teken van leven is er elders. In de afgelopen maand heb ik nog deelgenomen uit principe aan het BK aflossing, kwestie van de ploeg en club niet in de steek te laten, en aan het militair kampioenschap halve marathon, kwestie van dat het een aangename werkdag en goede training is. Naar het BK interclub en het BK lang stuurde ik mijn kat. Sommigen vinden dat vreemd, niet deelnemen aan het BK, nochtans, zo gek is dat nu ook weer niet. Na Brazilië heb ik me bezig gehouden met wat onderhoudstraining, 4x per week, 30-50, onvoldoende om een degelijke prestatie op een lange afstand neer te zetten, laat staan op een BK. De interclub was in de verre Hoge Venen, en in een periode dat ik 5 dagen per week in Arlon zit kan ik mijn uurtjes thuis goed gebruiken. Met mijn project Fast Forward Fitness Coaching ben ik tal van dingen aan het uitwerken, waaronder wat affiches ophangen in het Leuvense, flyers uitdelen en in brievenbussen steken, en ook voor Zatopek Magazine heb ik mijn werk.
De conditie is nog meer dan behoorlijk, heb ik kunnen vaststellen op die halve marathon. Hoewel het slechts 20km was, was een tijd van 1h16 verre van slecht, wetende dat ik trager dan 4/km vertrok, dat ik wat spelend tussen groepjes liep, dat ik even terug ben gedraaid om een makker op te wachten en hem nadien uit de wind te zetten. Easy running aan 345/km, altijd leuk dat zoiets kan J.
De doelen de komende maanden zijn niet dik gezaaid. Mijn energie zal ik vooral steken in de trainingen die ik moet geven op het werk (MTB, lopen, conditietraining, ) en de trainingen voor mijn eigen project. In de mate van het mogelijke wil ik me wel voorbereiden op het militair veldloopkampioenschap, jaarlijkse afspraak met de snelle benen.
Voor Zatopek heb ik ook al een volgende wedstrijd aangestipt, t is te zeggen, geen wedstrijd: ik ga SAFARI-JOGGEN! In de Hoge Veluwe, het grootste natuurreservaat van Nederland, ga ik in een klein groepje, begeleid met gids, bij zonsopgang wild spotten tijdens een loopje van om en bij de 15km. Nadien maak ik er een verslagje van. Lijkt me reuzeleuk. Intussen ben ik ook al aant kijken waar ik volgend jaar nog heen kan voor een reportage. Ik liet alvast mijn oog vallen op de Passo Del Stelvio, een halve marathon die 1700m stijgt en aankomt op 2700m hoogte. Jezus, lopen kan toch avontuurlijk zijn!
