Ik heb zoiets van... dat ik er iets van heb. Gesmuld.
Het lichaam is vermolmd achter het scherm gekropen, de geest pruttelt nog ergens rond. Sinds we vanmorgen rond negenen thuiskwamen, is hij naar een afgelegen hoekje gekropen om te recupereren van wat hij gisteren en vannacht allemaal heeft moeten verwerken.
Maar laat dat mij niet beletten van de waarheid en niks dan de waarheid te schrijven van wat er op die blogmeeting werkelijk is gebeurd!
Artemis mag dan nog zo mooi wonen, haar huis woonst staat wel ergens ingeplant waar mappy nog nooit van heeft gehoord. Hij raakte de kluts kwijt bij een cluster van onnoemelijk veel straten die allen shampootdreef heten, ergens op een spuwworp van onze eindbestemming.
Artemis was op alles voorzien, ze trommelde haar geleidewagen op, opgesmukt met ballonnen en kwam ons redden uit de wildernissen.
Telefonisch :
- "Zijn jullie al de manège gepasseerd?"
- (stellig) "Geen paardenstal gezien!"
We drukken af en merken dat we naast een mastodont van een schuur staan met de letters 'manège Huppeldepup' erop. Ondanks deze flater betraden we een weinig later toch het tuinpad, versierd alsof er een van haar dochters trouwde : lichtjes en hartjesballonnen en allemaal voor ons bloggers. Een impressionante entree op zijn minst. Net als haar verwelkoming, haar tafel voer, haar verschijning. (Het valt toch niet op dat ik haar een wow-vrouw vind?)
Die andere figuranten die al in de living zaten - en nu gaan we roddelen - waren de verpersoonlijkingen van hun blog. Philou, had duidelijk zijn dagje. Die mens taterde alleman onder tafel over lekstokken in de woestijn en wc's die te groot waren, maakte visuele voorstellingen van hoe hij met deuren worstelt, vingers in aarsen en toen hij eindelijk ergens adem kon happen kwam er nog achteraan : "Wat mij hier opvalt, is dat er geen pijnlijke stiltes vallen." Vaneigens! De showsteler.
Elfje, een valse stille en wijze volgens mijn vriend die ernaast zat, zag het allemaal geamuseerd aan, net zoals wij, we konden moeilijk anders. Als die kerel, die durft te beweren dat hij wel eens inspiratieloos is, zou uittypen wat er allemaal ontsnapt aan zijn spreekorgaan... hij had blogs tot 2016 en verdekke grappige ook.
Raf vond ik tot dan de meest mysterieuze van het gezelschap. Tegen de tijd dat hij weerwaarts keerde, hing ik zowat aan zijn lippen van bewondering. Zijn openheid, vragen aan iedereen en vertellingen verrasten aangenaam. Jawel, Raf, zoals je ergens in reactie schreef... zeker vatbaar voor herhaling, we waren nog niet uitgeklapt.
Menck kan vanaf nu niks meer verkeerd doen of zeggen. Die gast complimenteerde me met mijn haardos. (Ik verzwijg nu even met klem dat een mannetjesleeuw die een carwashbeurt niet verteerd heeft, niks is in vergelijking met hoe het harige uiterlijk er momentaan bijzweeft.) Ncumisa schreef eerder deze dag al wat lovende woordjes over Menck en ik kan deze niet ontkennen. Nu Hill even voor de zoveelste keer naar de wc is, een gewoonte waar hij gisteren zonder weerga mee gestart is, kan ik wel kwijt dat Menckie een heerlijke brok conversatie is in een njammie verpakking.
Van Ncumisa ben ik genoopt een beknopte samenvatting op te stellen. Van haar kan je vellen volschrijven. Denken en zeggen flitsen bij haar tegelijkertijd de buitenwereld in, vermeerderd met een charisma (en decolleté ;-) om u tegen te zeggen en bovendien gezegend met reisvooruitzichten waar wij, simpele zielen, niet eens aan durven beginnen. Na het aanhoren van de strapatsen van haar knijn Flappie, haar voormalige huisgenoot, haar appartement (Hill zat voor de verandering op het toilet toen), haar werk, haar vrienden, besloten we gezamenlijk dat we zouden sparen voor Rilatine in bulk voor haar en dat ook haar konijn wat Rilapine kon gebruiken. Voor op reis, lieve schat, beschouw het als ons afscheidscadeau tesamen met een flinke dosis geluk. Wat ons na gisteren zeer duidelijk is geworden, die reiskerel gaat zich niet vervelen. (zot worden daarentegen...)
In een onbewaakt moment, Hill stond toen ergens met de deurkruk van het kleinste kamertje in zijn handen te morrelen, misten we Speedy. En stienie. En Kate. En Artiest.
Mijn ziel lag zowat gedeegrold op tafel, geklemd tussen die van anderen, toen Artemis kwam aandraven met magneetjes voor mijn kinders, met overschotten eten voor mijn kroost, met haar frauduleus verkregen gele doos voor mijn nakomelingen... de eerste keer piepte ik nog dat mijn erfgenamen een week bij pappie gedomicilieerd waren, maar bij het vijfde gerecht dat ze in een zakje stak ("dat lusten de zapjes toch hè?"), knikte ik fluks en grif ("en wij ook").
Onze gastvrouw heeft oren en ogen waaraan niks ontsnapt. Eerst maande ze ons aan om toch maar genoeg foerage op te nemen. We namen haar raad ter harte, een zwelg- en schranspartij ontspon. Later somde ze op wie hoeveel broodjes verorberd had, moose schrok toen hij zijn aantal hoorde en baande zich preventief een weg naar de plee. Ikzelf telde hoeveel roomsoesjes ik in de vlucht de mondholte had ingezwierd en hoopte dat haar argusogen bij het nagerecht al wat tekenen van vermoeidheid vertoonden... wee, sneu, jammer, spijtig, mijn reputatie als dessertdeskundig werd bevestigd. Voor zichzelf was onze hospita milder.
"Wie heeft die fles gin helemaal soldaat gemaakt?" Tutututut. Wij keken allen heel demonstratief naar mevrouw Artemis zelve, maar dat scheen ze niet echt op te merken.
Ncumisa had een leuke om de aandacht van onze maaginhoud af te leiden. Ze vergeleek Hill met een Monchichiaapje en aaide hem zachtjes over zijn coiffure. Hill spurtte van weeromstuit naar daar waar hij zijn natuurlijke behoefte kon vervullen en Ncumisa richtte zich op mij. En mijn rimpels. Ik kreeg een wondermiddel gepresenteerd : coup dingens... euh (spiekspiek bij N.) d'éclat. Alsof ik wondermiddelvatbaar ben, poeh!
Het rookwaar slonk, het duister zonk (of de zon kwam op, kan ook) en Hills blaas ging het volgens hem uithouden tot thuis. Onze afsluiter werd een geprivilegieerd ommetje in de megatuin van Artemis, het gepeupel mag hem tijdens tuindagen op 23 en 24 juni komen bezichtigen, waarna we vertrokken.
Onderweg overliepen we het gezelschap, alle vragen die we vergeten te stellen waren en intussen ontweek ik vakkundig slaaprijdend de bomen aan de kant.
Kranig krols creatuur krabt krijsend in kreunend kruis
U leest een kattenkenner!
Tenminste drie ken ik er.
De onze.
Poes, Whoppy en Streepje.
Dan geef je je katten onder druk van de kinderen de meest debiele roepnamen, luisteren doen ze vanzelfsprekend niet. Ooit, toen ik nog niet belemmerd werd door dwingende tussenwerpsels geuit door de vruchten van mijn lenden, gaf ik mijn poezebeesten koosnamen als 'Nefertete' of 'Meneer Janssen'. Idioot nepintelligent natuurlijk, want uiteindelijk roep je toch "poeeees, komen eten!"
Streepje kwam gelijk met Hill aanwaaien. Bij ons komen katten aanwaaien. (Hills eigenlijk ook) Plots staan ze daar, zonder gêne voor de achterdeur, klaar om glippend de paar meter naar de etensbak te overbruggen. Voorts testen ze de zetel uit en als dat bevalt, blijven ze, hoe vaak je ze terug de buitenlucht inwerpt, telkens vinden ze zich via allerlei louche manieren (kinderen vertederen is de meest doeltreffende) zich een vaste plek te bemachtigen in de zaproedel. (Werpen met Hill is te intensief, hem rol ik.)
Met moose heb ik mij wel een poezenfluisteraar binnengehaald. Vraag me niet wat hij met die beesten uitvreet, maar ze lijken eraan vastgegroeid. Zie je Hill ergens zitten, gegarandeerd dat zijn kruis bezet is door een harige stinkbol. In het verleden heeft dat wel eens voor een krijsende verpletterende tableau vivant gezorgd. Ik herinner mij niet meer wie het hardst gilde, de kat of ik die in blind vertrouwen ook diezelfde schoot opzocht.
Wel jammer - gnuifgnuif - dat je allergisch aan katten bent, schat!
Maar ik sprak voorheen over mijn kennersstatuut. Dat is niet altijd even feilloos als ik graag pretendeer. Al maanden speculeer ik over de nakende geboorte van de voortplantsels die ik meende te herkennen in de omvang van Streep. Die zwerfster waagde het domweg van zich ongesteriliseerd uit te nodigen op mijn domein. De twee katers zijn 'geholpen'. 't Was pas vorige week dat het doordrong dat ik haar moederinstinct verwarde met 'hoera, ik heb een nieuwe thuis en hoe vlug vreet ik hier mijn kas vol zodat mijn maag uitzet tot de ballon van de Montgolfiers'. Dat beest heeft gewoon dezelfde eetstoornis als ikzelf, pfft.
Nog steeds kattenkennend vond ik dat ze enkele dagen geleden toch wel zeer eigenaardige trekjes vertoonde ; d'r kop naar beneden, zichzelf uitrekkend tot stoofbuis en de staart hoog verticaal, smeet ze zichzelf voor onze rosse, die reageerde als al de maanden tevoren, met een ferme tik en een knauw. Edoch, ze liet zich niet ontmoedigen en overnieuw onderwierp de masochiste zich aan hetzelfde ritueel.
"Dit moet mij weer overkomen", zuchtte ik, "een mentaal krankjorume kat die aan een of ander huisvrouwmetrotteventsyndroom lijdt, o help!"
Ik heb nog moeten wachten op de informatie van de fluisteraar die één woord voor me had : krols.
"Is dat zoals in 'de kat krabt de krols van de trap'?" probeerde ik nog hoopvol.
Op eigen houtje ontkrulden mijn eigen krols van het nieuws. Tot ik concludeerde dat ik best wel een typevoorbeeld ben van een poezenbomma.
Al hoop ik maar dat de kittens getaxidermeerd bij de nieuwe kleuren van de schouw zullen passen.
Hof van commerce, oord van verderf, territoir van irritante Hollanders en vooral nattigheid troef.
Behalve natuurlijk als de fenomenale bomma en de bompa (mijn ouders) hun kleinkinders willen verrassen met zo'n waterpretweekend. Dan is Center Parcs het paradijs op aarde, weliswaar nog altijd met luidruchtige noorderburen, maar soit. En wij zitten dan in dat andere walhalla dat rust heet.
De weg naar het lusthof is echter lang. Zo'n uur en een kwart goed doorvlammen met een vervoermiddel dat auto heet. Die auto is op zijn beurt dan weer ontoereikend als heel de kinderkudde erin vervoerd moet worden. De bomma werd dus achtergelaten voor enkele uren, tot wij, ouders van goeie wil, het vergeten corpus, tesamen met proviand voor een heel leger, ook tot daar brachten. Voor een weekend verlost van druktemakers, hebben we alles over.
Of een half weekend, want voorzienend als we zijn, hadden we zelf ook een proper onderbroek, zwemgerief en een pyjama meegebracht. Om illegaal een nachtje te verblijven op de zitbank, die best wel twee uit de kluiten gewassen personen kan herbergen.
Waar we weeral niet op gerekend hadden, was dat die piwies van CP de dekens, waar er altijd wel enkele van over waren, vervangen hadden door donsdekens, net gepast voor die andere zes verblijvers en moose en ik mochten bijgevolg een hele vrijdagnacht bevriezen.
Ikzelf, een gerenommeerde koukleum, had mij gewapend met breiwol, al voorgevormd in de trui van Hill, over de pyjama en sokken. Zo kroop ik onder een inhoudloos meegepakt flannelletje, bibberend de nacht tegemoet. Hillie ging prat op zijn alombekende hete constitutie en was er gerust in dat een waas van zweet hem zou beschermen tegen de afkoeling.
Als een roosje snurkte ik die bungalow praktisch van zijn fundamenten en mijn verbazing nam de vorm aan van mijn opengesperde ogen, toen ik 's morgens mijn warmbloedige partner, gehuld in zijn dikke winterjas, over amper drie uur slaap hoorde jammeren.
Gelukkig voor hem, heeft de Vossemeren een schaar aan mogelijkheden om behoorlijk wakker te geraken. Meegesleurd door zappies in alle maten, heeft hij gewildwaterbaand, geglijbaand, gebaad in de golfslag tot zijn zwembroek er spontaan een winkelhaak van ontwikkelde. Ik zag en zweeg. En gniffelde. En probeerde de haartjes te tellen die maar zelden het daglicht ondergaan. Onder het motto 'wat niet weet, niet deert' liet ik moosje ongemoeid tot een eind na de middag om zijn tekort aan slaap te verwerken in het water.
Waarvan we nu overtuigd zijn dat die methode tot ontwaken niet echt efficiënt is, want nog maar net na het vertrek huiswaarts, lag de kerel anderhalf uur voor pampus.
Een echt Jerommeke, mijn amant, maar ozo liefdeopwekkend, met dat straaltje kwijl over zijn kin terwijl hij met zijn neus tegen het autoraampje hangt te maffen.
Ik : "Dat lijkt wel het pit van zapnimf, nou nou."
Ik : "Ja, erg gestroomlijnd is ie niet, maar valt jou het specifieke dan niet op?"
Ik : "Euh... het is wel een karakterpit natuurlijk, met wat kaleidoscopische kleurtjes, nog ongeslepen en gehouwen uit blubbermateriaal."
Ik : " 'Gehouwen'... schlemiel! Geboetseerd ziet hij eruit! Maar dat bedoelde ik niet.
Ik : "Een specifieke pit dus... ik bestudeer, ik observeer... Kan je niet gewoon melden wat er volgens jou met hem aan de hand is?
Ik : "DAT HIJ ZO LAAG BIJ DE GRONDS IS, kwiet!"
Ik : "Uhu, hij heeft al hoger gehangen, dat moet ik toegeven, dit laag pitje benadert zowat zeeniveau. Bij eb."
Ik : "Daarom stuurt ze ons natuurlijk weer het scherm op, wij mogen het komen uitleggen."
Ik : "Pffft, wat flauw van d'r. 't Is toch niet dat je per ongeluk een half dozijn extra schoolwerkdagen op je agenda hebt staan, een kamer te herinrichten, boebels krijgt van een puberdochter die onbekommerd doorheen de kosmos dartelt en denkt dat 'blokken' een woord is dat nog moet uitgevonden worden, dat je moet overschakelen op een lage pit?"
Ik : "Je vergat de zeven jaar tuinverwaarlozing die ze nu in één gulp tracht recht te trekken."
Ik : "Misschien dat die parkeerboete in Mechelen, toen ze een dag muzisch ging workshoppen, haar schrijfmoraal zo heeft doen zakken?"
Ik : "Neen gij, ik weet uit welingelichte bron dat ze dat briefke met 'U heeft geopteerd voor langparkeren in een zone waar enkel kortparkeren is toegestaan, vandaar deze retributiebon' heeft binnengeleverd op school en met zwoele charme haar directeur ervan overtuigde dat de parkeermeter vermomd was als minipispaal voor de hond, bijgevolg onzichtbaar en dat zij de vervoerskosten al op zich had genomen."
Ik : "In dat geval vind ik geen excuus voor haar lacunes in het schrijven. Dat ze zich eens wat vermand, zeg."
Ik : "Ja, zap... slome!"
Ik : "Boekskes lezen daarentegen."
Ik : "Oja, doet zij dat? Wanneer heeft ze daar dan tijd voor? Ze verschuilt zich achter al haar werk, toch?"
Ik : "Daar heeft de uitgekookte sloerie een tactiek voor, heb ik al gemerkt. Die pas geverfde badkamer, weetjenog, dat is de plaats waar zij zich alle al dan niet laxerende darmkwalen voorwendt en dan gaat ze daar op het gemak een Dimitri Verhulst lezen, of een Marcella Baete.
Ik : "Een echte plaag, die Dimitri Verhulsten, ze belemmeren een vlotte schrijfkwantiteit van zap."
Ik : "Dan heb je deze nog niet gehoord, het kan nog altijd idioter. Zij en hare amant gaven elkaar op eenzelfde tijdstip ieders een pennenvrucht van Verhulst. Chance dat het niet dezelfde was. Hij leest die dan op de trein en zij op de plee. Tjoeketjoek"
Ik : "Ik blijf erbij, een ware schande, letters smaken, terwijl je ze zelf moet vervaardigen."
Ik : "Ja maar, naar het schijnt schrijft die Dimitri echt wel moeitewaards."
Ik : "Zoals wat dan?"
Ik : "Zoals 'Mevrouw Verona daalt de heuvel af' en 'De helaasheid der dingen', twee schoon vertelseltjes hoorde ik zap kreunen vanop de pot."
Ik : "Ik krijg al het vermoeden dat ze ons hier voor haar kar spant om reclame te spuien over DeeVee en zijn schrijven in boekvorm.
Ik : "Dat kan goed zijn, maar ik heb daar helaas allemaal geen tijd voor, ik heb nog dinges te doen.
Ik : "Dinges... ik ook. Jeevee wacht op mij.
Ik : "Jeevee?"
Ik : "Jozef Vantorre... 'de kavijaks'... 'k moet lezen, sorry!
Wij genieters van levens, het liefst nog de onze, wij werden gedwongen tot het nietsdoendom.
Alsof wij van nature zo lui zijn dat wij een eerste lentedag zouden durven doorbrengen op een ligstoel - uweetwel, zo'n plastieken geval waar je na twee jaar pardoes doorheen ploft - zomaar lanterfanterig wijntje nippen en boekje lezen.
Nee nee, niet wij! Wij behoren tot de noeste garde der onderhoudsdriftigen, die lentedagen aangrijpen om het erf en zijn patrimonium klaar te stomen voor de zomer.
U, u en u daar, die mij in het ware leven kent, u lacht net iets te hard nu.
Maar u heeft gelijk. 't Was de ontlening voor een beperkte tijd van die hogedrukreiniger die ons noopte tot een tuindaad. Vooral mossen vastgehecht aan terras en richels en verder alles wat in de weg lag op de grond, van bladerdek over bloempot tot kinderspeelgoed spoten we het zicht uit. Dat ging lekker. Zo lekker zelfs dat ik mijn botvierende inzet wilde continueren op het vijverplatform, de verdwenen tuintegels die ooit een wegeltje vormden naar de handwaterpomp, het tuinbankje waarvan we verwachten dat we er een dezer toch zullen doorzakken.
Maar het fatum besliste in onze plaats dat we genoeg gewerkt hadden.
Na de versleuring van het loodzware gemotoriseerd waterpistool naar de andere kant van de hof, een extra waterslang onder tien jaar graspollen opgegraven te hebben, de buren lastig te vallen voor het schooien van een koppelstuk, kwam er uit dat ding nog enkel een pffffieuwtstraaltje, draaiend in kringetjes. Geen lieveheersbeestje dat je daarmee nog kon platspuiten, misschien hoogstens van een stip ontdoen. Als je goed mikte.
Terwijl ik bedacht hoe ik dit euvel alweer aan de gulle lener moest gaan uitleggen, negeerde ik het overige tuingerief dat zich blinkend ergens in een ooghoek op een netvlies van me had genesteld, want behalve nijvervolle tuinders, zijn wij bovenal zeer bijgelovig : het lot wilden wij niet tarten!
A lot of taarten daarentegen, dat leek ons wel iets. Uit koelkasten werden ze aangesleept. Gechaperonneerd door een thermos koffie. Tot vlak naast de ligstoelen die iemand van ons onbewust had achtergelaten.
Bestraald door een goddelijk zonnetje, zat er voor ons niks anders op dan onze namiddaguren door te brengen met een boekje op een ligbed, mondvoorraad binnen handbereik.
Dik tegen onze goesting, zeg ik u, tegen onze goesting!
Veegje veegje overal, aanschouw de grootste klunzen van het heelal
Er zijn grenzen aan lachen met je oogverblindende badkamer.
Toen mijn oogpotlood en mascara voor de zoveelste keer weer uitgelopen was van het tranengelach, zapnimf de pandabeer zeg maar, en moose voorovergebogen liep van de pijn aan de buikspieren, ondernamen we actie.
En wat voor een.
Een die van een pot 'voorbijgestreefd groen' zich verspreidde over de muur.
Waarlijk een mannekesblad, drie muren in drie verschillende kleuren (de vierde is betegeld), maar ons gegibber ging over in iets dat goedgehumeurdheid doet kiemen. Met vreugde op de pot. Een aureool van glimlachjes, een waas van lente, een genezing voor een kleurenblinde, een parfum van knallend coloriet...
Tot ik in de spiegel keek. Daar waar vroeger het wit op de muur met de toef perzik erin mijn vel in de weerspiegeling de vergelijking doorstond met die van een babykontje (zonder luieruitslag welteverstaan), verschenen er nu allemaal rode plekken op het gelaat. Wie, zoals ik, een kennis heeft die kleurengeconsuleer heeft gecursusd, weet dat groen voor zomertypes als ik te vermijden is. Echt wel!
Maar ik heb nog een spiegel! Ergens in de slaapkamer, daar waar de toef perzik binnen enkele weken zal overkwast worden door aubergine en alweer taupemaardanwatlichter.
Naast die sanitaire plaats op de eerste verdieping, papten wij tegelijkertijd beneden onze wc en hal in het nieuw.
Bezige bijtjes, wij.
Of zoals Hill het placht (wie hier plachtte zou schrijven is wel oerdom!) te verwoorden toen hij abusievelijk een fikse veeg aarderood op het plafond pletste : "Nounou, ik ben me er eentje!"
Een zinsnede die hij ook graag gebruikte toen hij de pot turkoois omkieperde, of zijn voetzool toonde, helemaal bruin.
Eentje dat bijna zijn einde vond met zijn hoofd in de toiletpot!
Teminste, dat had ik kunnen verwerkelijken als ik de magneetverf niet onbeheerd op het aanrecht had achtergelaten zodat een van de katten er een mooi spoor pootjes in de keuken mee kon trekken of wat beter had opgelet dat de kranten nog op hun juiste plaats op de vloer lagen, dan waren die piepkleine spetters over de hele grond ook vermeden.
U begrijpt nu beter mijn eerste zin in het vorige stukje? De opperknoeiers?
Ik zie het u denken : "Die zap en die moose, twee oelewappers bij elkaar." Maar in al ons haspelaarschap hielden we des te meer van elkaar. Doe het ons maar eens na!
Een hele week spendeerden we in onze drie kleinste kamertjes, de hal en het toilet zijn minipaleisjes geworden, een magneetmuur (duh! vier lagen magneet en twee verf!) om u tegen te zeggen, kleurenpracht in al zijn facetten, een genot om er je behoeften te verwezelijken.
Wel spijtig dat het closet niet meer wil doorspoelen.
Uitgekiende strategieën en hun verloop... afloop.
"Als we nu eens de binnenkant van het huis en dan meer bepaald de muren, wat opfrissen met nieuwe kleuren?" poneerde hij droog en hij maakte gebruik van zijn mondsperring bij het laatste woord om er nog een snee volkoren in te smijten.
De mijne nam de tegenovergestelde weg en verspreidde zich in gekauwde grauwe korrels overheen het tafelblad, vergezeld met een watzegjemenou-hoestbui. De verste speekselkruimels reikten net tot aan de tweeëntachtig kleurenkaartjes van de doe-het-zelf zaak die daar toevallig, geheel toevallig, al twee weken tentoongesteld lagen. In hoopjes van bij mekaar passende kleuren, eentje voor de badkamer, eentje voor de living, eentje voor de slaapkamer, eentje voor de wc beneden en de hal ernaast.
Hem mijn eerste gedachte toebitsen : "Mijn oor!" of mijn tweede : "Ben je mal?" of derde : "Doe wat je niet laten kan!" leek me op dat moment niet echt een uitstekend begin om dit-project-om-te-bewijzen-dat-wij-ook-het-koppel-van-het-jaar-zijn-in-barre-omstandigheden aan te vatten, dus knikte ik flauw gedwee, onderwijl met mijn vingertop en aandacht de voormalige boterham met choco recuperende. Om tijd te winnen voor een klets onweerlegbare smoezen die hem de zin in verven zou doen vergaan.
Ik vond er geen.
En uitgespuwd meel smaakt naar papperig karton.
Maandag werd vooropgesteld.
D-day waarbij onze efficiënte synergie zou ontaarden in een creatieve explosie, vereeuwigd in onze leefruimte.
Eigenlijk omdat we zaterdag te lui waren en omdat zondag de winkel gesloten was.
Halfslachtig probeerde ik nog een laatste poging oponthoud te veroorzaken en vertelde over V. wiens buurvrouw telkens een minnaar in huis pakt als er klusjes op te knappen vallen en daarna doet ze hetzelfde met de handige Harry, als een baksteen. Zo onschuldig dat het bijkans gemeen werd, keek ik Hill aan, maar hij gaf geen krimp, mijn gebetonneerde bink en sleurde me de auto in.
"O, schat, ik moet nog wel snel eerst even langs de ziekenkas, ik wil je ook het kringloopcentrum tonen, stel je voor dat we een kastje voor de wc vinden aldaar, de Standaard mogen we niet overslaan - de bestelde dvd's van Wim Helsen en Nahib en nog wat - zijn toegekomen, een batterijtje voor dit horloge aanschaffen, en nu we hier toch zijn, laat ons even de Hema doorsnuisteren. En de Casa. En de Blokker. Kopje koffie drinken? Omdat wij zo'n bourgondisch mengvoegsel zijn, jij en ik? Winkelen met jou is leuk! Waarom doen we dat niet meer?
Je bent ineens zo stil?
De Gamma? Dat kan daarna toch ook nog?"
In de Casa tussen de badkamermatten werd het hem te machtig.
Dat lentegroen gecombineerd met frivool paars voor in de badkamer vond hij bij nadere bestudering van het winkelwaar toch maar niks.
"Dat groen, dat groen is zo'n voorbijgestreefde kleur. Kijk eens hier, blauw met lichtbruin (of taupe, of donkerbeige, of hoe het ook heet) is dat niet mooi?"
Ik liet me verleiden. Het kostte hem ruim een dozijn kusjes, een pak aaitjes en nog eens herhalen van zijn uitspraken over wat een prachtvrouw ik toch wel ben vooraleer ik overstag ging. Maar dat febel blauw werd wel vervangen door blauw met een vleugje groen erin. Ook verkrijgbaar in tapijtje.
Heel professioneel kochten we eerst onze accessoires voor op de vloer en zochten er later die dag een verfkaartje bij.
Wij, schilders in spe, waren, alzo shoppend, kwistig omgesprongen met zijn vrije dag, dat we toch maar eerst wilden avondeten toen we thuiskwamen. Wat uiteraard niet belette dat we diezelfde avond onze pasverworven badkamerfoliekes wilden zien prijken in een hernieuwde omgeving.
Het minste dat je van dat blauw kon zeggen was dat het toch wel heel heel heel erg blauw was. Het werkte op onze lachspieren. Lachblauw!
- "Die kinderen gaan schrikken als ze terugkomen! We zeggen lekker niks, verrassing!"
- "Ja verrassing, zo van : 'Wiens idee was het om dat schreeuwlelijk blauw te kiezen?"
- "Ooo, fel fel! The blue lagoon! Eens je hier een bad neemt, wil je er nooit meer uit!"
- "Zolang je mij maar niet gaat vergelijken met dinkske, zegheteens, Brooke Shields, is het allang goed."
- "Ok. Peppi en Kokki op hun schuit dan."
- "Mmmm."
Het bruin was nog veel beter!
Vooral toen het zich uitgesmeerd op de muur bevond.
Gelachen!
Gegierd!
Gebulderd!
Het trok op niks.
Maar dan ook echt op niks. Of het moest op iets afzichtelijks saais zijn. Emiel Goelen bijvoorbeeld.
"U kijkt toch ook?" Alsof we hiernaast konden kijken...
- "Mag ik mijn woorden over het bad daarstraks nog terugtrekken? Niemand gaat hier willen liggen weken."
- "Zo'n schijtkleur... ook grote boodschappen zullen gestimuleerd worden in rapte."
Wat zeg ik? Wij zijn opperknoeiers, ze zouden er een nieuw woord voor moeten uitvinden, eentje dat onze status van modderen zou kunnen benaderen.
Zie ons zitten, ja daar op die bovenste plank, lustig en dartel zwaaiend naar u daar beneden, want - laat daar geen misverstanden over ontstaan - wij zijn wel leuke prutsers. Ook al klungelen we hemel en aarde in een platte knoop, dat gaat nog steeds gepaard met enige joligiteiten. Onze diepste aard kunnen we niet verstoppen.
Hoe dat zover is gekomen?
Nou, ergens tijdens een ontbijt dat we omstreeks de middag degusteerden, besloten we dat het maar eens uit moest zijn met die wittebroodsweken. Kussen, kirren en kwibselen is fijn, maar nu werd een intermezzo ingelast om mijn afgesleten lippen terug te laten aangroeien.
Hill stelde een relatietestje voor.
Oeoeoeoe... relatietestjes staan erom bekend funest te eindigen.
Voorzichtigjes liet ik hem weten dat fratsen alla Temptation Island niet echt mijn ding zijn. Ik kan geen drank aan. En ook geen venten in string. In zulke gevallen combineer ik beide en braak ik zijn veter vol. Het idee dat mijn moose omstrengeld zou worden door tochtworsten met tentakels voorzien van natte zuignappen deed me ook niet meteen zo'n luchtsprong met voetentik links en voetentik rechts maken.
Het werd een ander relatietestje.
Eentje dat maakt dat de tijd om nog letters te produceren in verhaaltjesvorm danig inkrimpt.
Tot ik u uit uw ongewisse laat, mag u nog even speculeren wat die schatterd nu weer verzonnen heeft om te bewijzen dat onze vereniging er eentje is van het harde soort, eentje dat niet stuk te krijgen is.
Boggle, het woordspel waarbij je kubusletters in een meestal onmogelijke combinatie klutst om er de volgende drie minuten, geholpen door een zandloper, er kwantitatief de meest ridicule woorden uit te puren.
Daarmee zou ik hem zondag confronteren, mijn West-Vlaming die geen lor kent van het jaarlijks terugkerend gebruik in de zes overgebleven polderdorpen in het Antwerpse. Vanop een knol een ganzenkop uit het hoog bengelende kadaver trekken dat is. Door een stel boerenzonen in de floor (ahum) van hun leven.
Dat ik dat schouwspel zelf voor het laatst zag als veertienjarige, verzweeg ik. Alsook dat mijn teer, door Gaia - of een voorloper ervan - geïndoctrineerd hartje mij toen opdroeg van een rel weg te geven met een kruis en een bussel look tegen zoveel duivelse praktijken. "Loof de Heer!" brulde ik nog net voor een overbodig verenigingslid van de plaatselijke ganzenrijders mij hardhandig op mijn stalen ros zwiepte en ik met een fameuze trap van het spektakel verwijderd werd. Ik rondde het geheel af met een stoere fok-joe middelvinger, nog verstrengeld in het netje van de look. Buiten hun gezichtveld weliswaar, er zijn grenzen aan de stoutmoedigheid van een activist.
Jeugdige idealen. Af en toe ontgroei je ze. Als je geheugen faalt bij het ouder worden bijvoorbeeld. En het uiteenrijten van gevogelte je ineens een pittoreske traditie lijkt, die je je nieuwbakken lief en je kinders toch eens moet tonen. Ze hadden er na het verscheuren van de gebraden kip wel oor naar.
Een stel Flor Koninckxen had vakkundig zomaar eventjes de hoofdstraat naar de autosnelweg afgesloten om dat evenement erop te laten doorgaan. Oude volksgebruiken spelen nog wel degelijk een niet te onderschatten
rol in deze vroegere wingewesten van landbouwprodukten. Het sop is de kool meer dan waard, zeg maar. De volkstoeloop bewees het.
Temidden datzelfde volk kwamen we driekwart van de schoolpopulatie tegen. Hun vaders, ooms, geburen en kennissen zaten ergens op een fors boerenpaard aan de andere kant van de nadarhekken. Die vervingen de verdwenen boerenzonen, de nepkloefkappers!
Het enige dat ze zowat gemeen hadden met mekaar was hun omvang. Allen gezegend met welgevormde stootkussens omheen middel en kin, ontstaan op biologische wijze door het nuttigen van natuurprodukten als mout, hop, gist. Echte gezondheidsfreaks, die rijders!
Zowel zijzelf als het dier onder hen waren getooid in geel en blauw floer(s), de kleuren van hun drankgilde, 'ganzenrijdersvereniging' geheten voor de niet ingewijden.
Accidenten de parcours werden voor de lol geënsceneerd, waarna frivole verpleegstertjes de gevallen ruiters weer oplapten met jenever als wondermiddel, kwistig geaccentueerd met windels, pleisters en mercurochroom.
Op een verhoogje scandeerde een authentieke polderbewoner de bedragen die de middenstand veil had voor een streepje reclame doorheen de microfoon, zijn articulatie al wat onderhevig aan de invloed van de drank.
Die bijeengesprokkelde valuta's zouden zich over enkele uren omvormen tot goudgekleurd gerstenat, gratis verstrekt door de winnaar-koning, die zijn geldpot tot diep in de nacht er op die manier doordraait. Foor vieren in de hoogste graad, kortom.
Kwestie van de wederopbouw van het lichaam, geroofbouwd door de geleverde immense sportprestatie, te voltooien.
De twee meegebrachte kinderen genoten. Ieder op hun eigen manier.
Zoonzap, thans liefhebber van horror op zowel muzikaal als op filmisch vlak, dichtte die
kloof met het reële leven door zichzelf en zijn gevonden vriendjes een uitstekend uitzicht te bemachtigen op de roe waaraan de gans zometeen een kopje kleiner gemaakt zou worden, o hoogtepunt! Krulzapje flaneerde hinkstapspringend van de ene naar de andere knol, ze allen zonder uitzondering 'lief paardje' noemend, om ze over het hek heen op te laden met haar aaitjes tot de volgende ronde.
Ene Gerrit, volgens mijn infobron en tevens collega, trok van vertedering de papieren bloemen van zijn beest en stak ze in een lok van mijn op een na jongste. Die vanaf dan vurig supporterde voor haar favoriet.
Wij lurkten soep, babbelden onszelf wat in het wilde weg en keken halvelings naar de boerentraditie.
Met het oog op dit informatief blogstukje - alles voor mijn lezers - ondervroeg ik bovenstaande kleuterjuf, ook in ganzenrijdersuniform, gezien ze kans maakte op vereeuwiging in de annalen als haar gemaal koning werd, over de twee rijders in groen kostuum. De boetemeesters volgens haar, die euh... euh... sorry, bij die uitleg werd ik even afgeleid door moose die van vreugde over zoveel folklore even aan mijn lel sabbelde. De twee ruiters in zwart pak, dat waren dan weer de beschermheren van de koning. De voorzitter stond ergens middenin het gewoel onduidelijke dingen te doen met gele bonnetjes, maar die uiteenzetting ging verloren in de wedstrijd want plots merkten we een omslaan van de sfeer.
De rek zat in de nek. Het was zover. Diegenen op de rug van een paard, stelden zich in rijen op, telden hun plaats erin en berekenden koortsig hun kansen tot het koningschap ganzenrijden van 2007.
Eén. De voorheen keuvelende menigte schaarde zich massaal tegen de omrastering.
Twee. Ademhalen werd overgeslagen.
Drie. Stilte ontstond.
Vier. Een honderdenkoppige "Oooooooooh" doorbrak ze weer, want nog slechts wild wiegend aan één pees was het net niet gelukt van de kop eraf te trekken.
Vijf. Hij riep : "Deze is voor mij!", gaf zijn gezel de sporen en reed als koning die galg voorbij.
Alleman juichte. Wij deden mee, gedragen door het gejoel, sterker dan onszelf.
De koning werd rondgedragen op tientallen schouders, de vent aan de micro lalde dat het te spenderen geld ondertussen ettelijke duizenden euro's bedroeg, mannen op knollen sleurden hun kleinste familieleden mee op het zadel en completeerden de chaos van armen en benen in de lucht. Krulzap ging ostentatief in de buurt van Gerrit staan, in een houding waar de hoop tot een ritje vanaf straalde. Gerrit was echter geen kinderkenner en interpreteerde haar smeekbede niet naar behoren. Ze kreeg nog een versiersel van lief paardje.
Wij vergaten een moment dat de ganzenrijders eigenlijk een gebundelde machobende is, die na één ochtendje paardenrijles om te lachen, op een zondag met halfvasten mag demonstreren hoe je de kop van een dode gans trekt, als alibi om een hele nacht de polonaise te dansen met een stuk in je kraag en keerden met een tevreden folkloristisch gevuld gemoed terug naar huis.
Om Debby en Nancy te gaan kijken, ook een volkscultuurverschijnsel.
De ogen op mijn rug vingen de woorden van de omstaanders op : "Kijk daar, juf zap, die verrukkelijke nimf, hoe ze zich mengt onder ons, het gepeupel, om zomaar boodschappen te doen, wauw! Ze heeft nog voeling met het gewone volk"
't Is te zeggen, de bewonderaars fluisterden, ik kon net niet horen welke bewoordingen ze gebruikten om mij lof toe te zegenen, maar het moet iets in die trant geweest zijn.
Minzaam glimlachte ik de toestromende massa toe. Voelde in mijn handtas of er nog ergens een verloren gewaande balpen in rondwaarde, want zometeen zouden de eerste blote buiken verschijnen, smachtend naar mijn zapse kribbel.
Maar ze bleven beleefd, die opgevoede polderdorpbewoners... behalve eens wijzen en hun vrolijke blikken afwenden - ze kennen hun plaats - kon ik mijn voedingslijstje voor de komende dagen zonder noemenswaardige strubbelingen afwerken.
Nog helemaal vol van de warme reacties van die eenvoudige mensen storm ik nog net op tijd het personeelslokaal binnen.
- "Waar kom jij vandaan? Verhitter dan verhitst?"
- "Even mijn commissies afgewerkt in de Colruyt."
- "Zo??"
- "Hoezo 'zo'?"
- "Zap, je hebt je pyjama en kamerjas nog aan!"
- "O? 't Is toch carnaval voor iets, niet? En daarbij, ik heb die drolgedraaide handdoek op mijn kop al afgedaan. Zou het iemand opgevallen zijn?"
"O zucht, hoe ga ik deze goeie daad weeral tot een goed einde brengen?" mijmer ik bij mezelf als ik de wieldop van mijn voorligger een heel eigen parcours zie afleggen dat afwijkt van zijn eigenaar en netjes het fietspad oprolt, daar een paar buitelingen maakt in de vlucht - zo'n trottoirrand is niet te onderschatten, zelfs al ben je een gebogen voorwerp dat al menig rondjes heeft meegedraaid - en na een paar harde knotsen en hobsen eindigt zijn rit met een vijfdubbele pirouette, het embleem van Opel zichtbaar naar boven.
"Ik ben nooit bij de scouts geweest, ik mag goeie daden gerust overslaan als ik wil."
"'t Is wel maar een Opel... ken ik eigenlijk toffe peren die zich per Opel van punt a naar punt b verplaatsen? Dachthetniet."
"Jamaar, stel dat er net in dat ding een reservesleutel plakt."
"Of dat die meneer, zich van niks bewust, heel veel belang hecht aan de afwerking van zijn banden. Het kan, het kan, er bestaan zulke lui."
"Wat als drie weken geleden iemand mij er niet had op gewezen dat ik, reeds kilometers van het tankstation verwijderd, nog steeds rondbolde met een open tankklep, de dop nog op het deurtje bengelend? Hè zap? Denk daar eens aan!"
"O God, ik ga me er gewoon bij moeten neerleggen dat ik nu eenmaal te goed ben voor deze wereld, dat ik moet leren leven met de druk der altijdhetbestedoenvooralleman. Ik kan dat aan, gelukkig ben ik een stabiel vrouwmens dat zulke gewichten kan torsen op d'r schouders."
Na een diep keelgeluid dat de achtervolging van de sukkelaar inluidt, trap ik het gaspedaal van mijn wauw'isch pronkstuk in, vergeet even dat we ons in een eng straatje bevinden waar de ene verkeersdrempel zich aan de andere rijgt, bedenk hoppend, huppend en met een protesterende maag dat die optie van die vaste stervormige velgen ipv wieldoppen aan mijn exemplaar misschien toch wel zijn nut hebben en ga over tot actie.
Stap één : aandacht trekken van de rijdende mens voor mij.
Ik toeter, ik fllikker met mijn lichten, ik imiteer een gravende mol met één poot (wat zoveel betekent als : ga aan de kant! Deze deerne kan uw leven redden! Althans als uw vrouw van het kwaaie type is en gehecht aan een wieldop. Of voor een slechte verstaander : ik zwem met een lamme arm!) Ik schud expressief met kop en haar en tuit mijn lippen tot een universeel 'STOP!'.
Stap twee : hem daadwerkelijk aan de kant krijgen.
Na mijn agressieve benaderingswijze, zie ik in zijn achteruitkijkspiegel twee verschrikte ogen die hem, averechts op mijn bedoeling, doen accelereren. Hij wil duidelijk niet op zijn gezicht getimmerd worden door een ongeduldige claxonerende macha.
Het over een andere boeg gooiend, richt ik mijn beste spiegelzijdegezichtkant naar hem toe, glimlach wat toneeloverdreven lief, besef dat de kerel in spiegelbeeld moet liplezen en spreek hem zeer mondelijk opensperrend 'Eén één' toe.
Daarna ga ik cirkeltjes in de lucht tekenen en wijzen naar een plek al ver achter ons.
De stakkerd weet nog steeds niet van welk hout pijlen maken, maar het daagt hem stilaan dat ik niet het vechtgrage figuur ben dat hij dacht. Het duurt nog tweehonderd meter overtuigingskracht vooraleer zijn moed hem naar de kant dirigeert.
Stap drie : situatie uitleggen en bedankjes in ontvangst nemen.
Die type had de tegenwoordigheid van geest om te stoppen op een plaats alwaar ik aan de overkant mijn voertuig op een parkeerstrook kon invoegen. Zeer vriendelijk van hem.
Nog niet helemaal gerust, opent hij zijn raampje op een kier en kijkt me wantrouwig aan. Alsof ik me daardoor uit het lood laat slaan. Een goeie daad vraagt om helemaal tot op het eind afgehaspeld te worden.
- "Meneer, (schattige smoel trekkend), ik denk dat u daar waar ik u begon te betoeteren een wieldop hebt verloren."
- "???"
- "Ja kijk, hier vooraan rechts ontbreekt er eentje."
Vent keurt me geen blik meer waard, keert zijn vehikel, het mijne op een haar na missend en scheurt de richting uit vanwaar we komen.
- "Graag gedaan hoor!"
Beduusd staar ik wat naar mijn voeten, vervolgens naar de hemel.
Gelukkig ben ik een stabiel vrouwmens dat ook groen kan grimassen.
Zij en ik wandelden hand in hand door de tuin. Zij op haar eerstejaarsbeentjes, nog wankel en onzeker.
De zon scheen. De weerkaatsing in mijn traan vormde een wiebelend lichtpuntje op mijn dochter.
Ze koesterde en verwonderde zich in de ontluikende natuur.
Ik keek naar haar. Met een glimlach die droefnis niet kon verbergen.
In gedachten sprak ik haar toe : "Je zal nog even moeten wachten op een broertje of een zusje, schat. De baby in mama's buik is dood. Straks moet ik naar het ziekenhuis."
De eerste sinds ik verlaten was door hem waar ik de voorbije zeventien jaar mee doorgebracht had.
Iemand die eigenlijk beseft wat een vreselijke dag, ook al vind je V-day eigenlijk maar een idioot commercieel gedoe, dat is voor diegenen die ongewild zonder partner door alle sores van de dag moeten? Net zo klote als een strandwandeling in je eentje maken en opmerken dat je omringd bent door enkel koppels die hand in hand hun toekomst inwandelen.
Zo gedeprimeerd leegde ik die dag mijn brievenbus. Waarin ik een vijftiental handgeschreven enveloppen met mijn naam erop vond.
Met kikkers en prinsen, allebei om te kussen.
Met vijf vrijgezellen, geknipt uit de Flair, om een cv naartoe te sturen.
Met wensen en toekomstvoorspellingen, alsof madame Zola zich enkel nog om mij bekommerde.
Met lieve gedichtjes.
Met tips om de ideale vent te strikken.
De meesten anoniem. Driekwart in kleurige kalligrafie.
Mijn vriendinnen, uit mijn verschillende sociale levens, hadden hetzelfde idee gehad om die arme zapnimf eens wat op te fleuren en los van mekaar mijn bus te vullen met hun vriendinnenliefde.
Hun actie heeft nog wekenlang voor hilariteit gezorgd.
Wie ging er ook alweer gebukt onder zelfcompassie?
