Ik : "Dat lijkt wel het pit van zapnimf, nou nou."
Ik : "Ja, erg gestroomlijnd is ie niet, maar valt jou het specifieke dan niet op?"
Ik : "Euh... het is wel een karakterpit natuurlijk, met wat kaleidoscopische kleurtjes, nog ongeslepen en gehouwen uit blubbermateriaal."
Ik : " 'Gehouwen'... schlemiel! Geboetseerd ziet hij eruit! Maar dat bedoelde ik niet.
Ik : "Een specifieke pit dus... ik bestudeer, ik observeer... Kan je niet gewoon melden wat er volgens jou met hem aan de hand is?
Ik : "DAT HIJ ZO LAAG BIJ DE GRONDS IS, kwiet!"
Ik : "Uhu, hij heeft al hoger gehangen, dat moet ik toegeven, dit laag pitje benadert zowat zeeniveau. Bij eb."
Ik : "Daarom stuurt ze ons natuurlijk weer het scherm op, wij mogen het komen uitleggen."
Ik : "Pffft, wat flauw van d'r. 't Is toch niet dat je per ongeluk een half dozijn extra schoolwerkdagen op je agenda hebt staan, een kamer te herinrichten, boebels krijgt van een puberdochter die onbekommerd doorheen de kosmos dartelt en denkt dat 'blokken' een woord is dat nog moet uitgevonden worden, dat je moet overschakelen op een lage pit?"
Ik : "Je vergat de zeven jaar tuinverwaarlozing die ze nu in één gulp tracht recht te trekken."
Ik : "Misschien dat die parkeerboete in Mechelen, toen ze een dag muzisch ging workshoppen, haar schrijfmoraal zo heeft doen zakken?"
Ik : "Neen gij, ik weet uit welingelichte bron dat ze dat briefke met 'U heeft geopteerd voor langparkeren in een zone waar enkel kortparkeren is toegestaan, vandaar deze retributiebon' heeft binnengeleverd op school en met zwoele charme haar directeur ervan overtuigde dat de parkeermeter vermomd was als minipispaal voor de hond, bijgevolg onzichtbaar en dat zij de vervoerskosten al op zich had genomen."
Ik : "In dat geval vind ik geen excuus voor haar lacunes in het schrijven. Dat ze zich eens wat vermand, zeg."
Ik : "Ja, zap... slome!"
Ik : "Boekskes lezen daarentegen."
Ik : "Oja, doet zij dat? Wanneer heeft ze daar dan tijd voor? Ze verschuilt zich achter al haar werk, toch?"
Ik : "Daar heeft de uitgekookte sloerie een tactiek voor, heb ik al gemerkt. Die pas geverfde badkamer, weetjenog, dat is de plaats waar zij zich alle al dan niet laxerende darmkwalen voorwendt en dan gaat ze daar op het gemak een Dimitri Verhulst lezen, of een Marcella Baete.
Ik : "Een echte plaag, die Dimitri Verhulsten, ze belemmeren een vlotte schrijfkwantiteit van zap."
Ik : "Dan heb je deze nog niet gehoord, het kan nog altijd idioter. Zij en hare amant gaven elkaar op eenzelfde tijdstip ieders een pennenvrucht van Verhulst. Chance dat het niet dezelfde was. Hij leest die dan op de trein en zij op de plee. Tjoeketjoek"
Ik : "Ik blijf erbij, een ware schande, letters smaken, terwijl je ze zelf moet vervaardigen."
Ik : "Ja maar, naar het schijnt schrijft die Dimitri echt wel moeitewaards."
Ik : "Zoals wat dan?"
Ik : "Zoals 'Mevrouw Verona daalt de heuvel af' en 'De helaasheid der dingen', twee schoon vertelseltjes hoorde ik zap kreunen vanop de pot."
Ik : "Ik krijg al het vermoeden dat ze ons hier voor haar kar spant om reclame te spuien over DeeVee en zijn schrijven in boekvorm.
Ik : "Dat kan goed zijn, maar ik heb daar helaas allemaal geen tijd voor, ik heb nog dinges te doen.
Ik : "Dinges... ik ook. Jeevee wacht op mij.
Ik : "Jeevee?"
Ik : "Jozef Vantorre... 'de kavijaks'... 'k moet lezen, sorry!
Wij genieters van levens, het liefst nog de onze, wij werden gedwongen tot het nietsdoendom.
Alsof wij van nature zo lui zijn dat wij een eerste lentedag zouden durven doorbrengen op een ligstoel - uweetwel, zo'n plastieken geval waar je na twee jaar pardoes doorheen ploft - zomaar lanterfanterig wijntje nippen en boekje lezen.
Nee nee, niet wij! Wij behoren tot de noeste garde der onderhoudsdriftigen, die lentedagen aangrijpen om het erf en zijn patrimonium klaar te stomen voor de zomer.
U, u en u daar, die mij in het ware leven kent, u lacht net iets te hard nu.
Maar u heeft gelijk. 't Was de ontlening voor een beperkte tijd van die hogedrukreiniger die ons noopte tot een tuindaad. Vooral mossen vastgehecht aan terras en richels en verder alles wat in de weg lag op de grond, van bladerdek over bloempot tot kinderspeelgoed spoten we het zicht uit. Dat ging lekker. Zo lekker zelfs dat ik mijn botvierende inzet wilde continueren op het vijverplatform, de verdwenen tuintegels die ooit een wegeltje vormden naar de handwaterpomp, het tuinbankje waarvan we verwachten dat we er een dezer toch zullen doorzakken.
Maar het fatum besliste in onze plaats dat we genoeg gewerkt hadden.
Na de versleuring van het loodzware gemotoriseerd waterpistool naar de andere kant van de hof, een extra waterslang onder tien jaar graspollen opgegraven te hebben, de buren lastig te vallen voor het schooien van een koppelstuk, kwam er uit dat ding nog enkel een pffffieuwtstraaltje, draaiend in kringetjes. Geen lieveheersbeestje dat je daarmee nog kon platspuiten, misschien hoogstens van een stip ontdoen. Als je goed mikte.
Terwijl ik bedacht hoe ik dit euvel alweer aan de gulle lener moest gaan uitleggen, negeerde ik het overige tuingerief dat zich blinkend ergens in een ooghoek op een netvlies van me had genesteld, want behalve nijvervolle tuinders, zijn wij bovenal zeer bijgelovig : het lot wilden wij niet tarten!
A lot of taarten daarentegen, dat leek ons wel iets. Uit koelkasten werden ze aangesleept. Gechaperonneerd door een thermos koffie. Tot vlak naast de ligstoelen die iemand van ons onbewust had achtergelaten.
Bestraald door een goddelijk zonnetje, zat er voor ons niks anders op dan onze namiddaguren door te brengen met een boekje op een ligbed, mondvoorraad binnen handbereik.
Dik tegen onze goesting, zeg ik u, tegen onze goesting!
Veegje veegje overal, aanschouw de grootste klunzen van het heelal
Er zijn grenzen aan lachen met je oogverblindende badkamer.
Toen mijn oogpotlood en mascara voor de zoveelste keer weer uitgelopen was van het tranengelach, zapnimf de pandabeer zeg maar, en moose voorovergebogen liep van de pijn aan de buikspieren, ondernamen we actie.
En wat voor een.
Een die van een pot 'voorbijgestreefd groen' zich verspreidde over de muur.
Waarlijk een mannekesblad, drie muren in drie verschillende kleuren (de vierde is betegeld), maar ons gegibber ging over in iets dat goedgehumeurdheid doet kiemen. Met vreugde op de pot. Een aureool van glimlachjes, een waas van lente, een genezing voor een kleurenblinde, een parfum van knallend coloriet...
Tot ik in de spiegel keek. Daar waar vroeger het wit op de muur met de toef perzik erin mijn vel in de weerspiegeling de vergelijking doorstond met die van een babykontje (zonder luieruitslag welteverstaan), verschenen er nu allemaal rode plekken op het gelaat. Wie, zoals ik, een kennis heeft die kleurengeconsuleer heeft gecursusd, weet dat groen voor zomertypes als ik te vermijden is. Echt wel!
Maar ik heb nog een spiegel! Ergens in de slaapkamer, daar waar de toef perzik binnen enkele weken zal overkwast worden door aubergine en alweer taupemaardanwatlichter.
Naast die sanitaire plaats op de eerste verdieping, papten wij tegelijkertijd beneden onze wc en hal in het nieuw.
Bezige bijtjes, wij.
Of zoals Hill het placht (wie hier plachtte zou schrijven is wel oerdom!) te verwoorden toen hij abusievelijk een fikse veeg aarderood op het plafond pletste : "Nounou, ik ben me er eentje!"
Een zinsnede die hij ook graag gebruikte toen hij de pot turkoois omkieperde, of zijn voetzool toonde, helemaal bruin.
Eentje dat bijna zijn einde vond met zijn hoofd in de toiletpot!
Teminste, dat had ik kunnen verwerkelijken als ik de magneetverf niet onbeheerd op het aanrecht had achtergelaten zodat een van de katten er een mooi spoor pootjes in de keuken mee kon trekken of wat beter had opgelet dat de kranten nog op hun juiste plaats op de vloer lagen, dan waren die piepkleine spetters over de hele grond ook vermeden.
U begrijpt nu beter mijn eerste zin in het vorige stukje? De opperknoeiers?
Ik zie het u denken : "Die zap en die moose, twee oelewappers bij elkaar." Maar in al ons haspelaarschap hielden we des te meer van elkaar. Doe het ons maar eens na!
Een hele week spendeerden we in onze drie kleinste kamertjes, de hal en het toilet zijn minipaleisjes geworden, een magneetmuur (duh! vier lagen magneet en twee verf!) om u tegen te zeggen, kleurenpracht in al zijn facetten, een genot om er je behoeften te verwezelijken.
Wel spijtig dat het closet niet meer wil doorspoelen.
Uitgekiende strategieën en hun verloop... afloop.
"Als we nu eens de binnenkant van het huis en dan meer bepaald de muren, wat opfrissen met nieuwe kleuren?" poneerde hij droog en hij maakte gebruik van zijn mondsperring bij het laatste woord om er nog een snee volkoren in te smijten.
De mijne nam de tegenovergestelde weg en verspreidde zich in gekauwde grauwe korrels overheen het tafelblad, vergezeld met een watzegjemenou-hoestbui. De verste speekselkruimels reikten net tot aan de tweeëntachtig kleurenkaartjes van de doe-het-zelf zaak die daar toevallig, geheel toevallig, al twee weken tentoongesteld lagen. In hoopjes van bij mekaar passende kleuren, eentje voor de badkamer, eentje voor de living, eentje voor de slaapkamer, eentje voor de wc beneden en de hal ernaast.
Hem mijn eerste gedachte toebitsen : "Mijn oor!" of mijn tweede : "Ben je mal?" of derde : "Doe wat je niet laten kan!" leek me op dat moment niet echt een uitstekend begin om dit-project-om-te-bewijzen-dat-wij-ook-het-koppel-van-het-jaar-zijn-in-barre-omstandigheden aan te vatten, dus knikte ik flauw gedwee, onderwijl met mijn vingertop en aandacht de voormalige boterham met choco recuperende. Om tijd te winnen voor een klets onweerlegbare smoezen die hem de zin in verven zou doen vergaan.
Ik vond er geen.
En uitgespuwd meel smaakt naar papperig karton.
Maandag werd vooropgesteld.
D-day waarbij onze efficiënte synergie zou ontaarden in een creatieve explosie, vereeuwigd in onze leefruimte.
Eigenlijk omdat we zaterdag te lui waren en omdat zondag de winkel gesloten was.
Halfslachtig probeerde ik nog een laatste poging oponthoud te veroorzaken en vertelde over V. wiens buurvrouw telkens een minnaar in huis pakt als er klusjes op te knappen vallen en daarna doet ze hetzelfde met de handige Harry, als een baksteen. Zo onschuldig dat het bijkans gemeen werd, keek ik Hill aan, maar hij gaf geen krimp, mijn gebetonneerde bink en sleurde me de auto in.
"O, schat, ik moet nog wel snel eerst even langs de ziekenkas, ik wil je ook het kringloopcentrum tonen, stel je voor dat we een kastje voor de wc vinden aldaar, de Standaard mogen we niet overslaan - de bestelde dvd's van Wim Helsen en Nahib en nog wat - zijn toegekomen, een batterijtje voor dit horloge aanschaffen, en nu we hier toch zijn, laat ons even de Hema doorsnuisteren. En de Casa. En de Blokker. Kopje koffie drinken? Omdat wij zo'n bourgondisch mengvoegsel zijn, jij en ik? Winkelen met jou is leuk! Waarom doen we dat niet meer?
Je bent ineens zo stil?
De Gamma? Dat kan daarna toch ook nog?"
In de Casa tussen de badkamermatten werd het hem te machtig.
Dat lentegroen gecombineerd met frivool paars voor in de badkamer vond hij bij nadere bestudering van het winkelwaar toch maar niks.
"Dat groen, dat groen is zo'n voorbijgestreefde kleur. Kijk eens hier, blauw met lichtbruin (of taupe, of donkerbeige, of hoe het ook heet) is dat niet mooi?"
Ik liet me verleiden. Het kostte hem ruim een dozijn kusjes, een pak aaitjes en nog eens herhalen van zijn uitspraken over wat een prachtvrouw ik toch wel ben vooraleer ik overstag ging. Maar dat febel blauw werd wel vervangen door blauw met een vleugje groen erin. Ook verkrijgbaar in tapijtje.
Heel professioneel kochten we eerst onze accessoires voor op de vloer en zochten er later die dag een verfkaartje bij.
Wij, schilders in spe, waren, alzo shoppend, kwistig omgesprongen met zijn vrije dag, dat we toch maar eerst wilden avondeten toen we thuiskwamen. Wat uiteraard niet belette dat we diezelfde avond onze pasverworven badkamerfoliekes wilden zien prijken in een hernieuwde omgeving.
Het minste dat je van dat blauw kon zeggen was dat het toch wel heel heel heel erg blauw was. Het werkte op onze lachspieren. Lachblauw!
- "Die kinderen gaan schrikken als ze terugkomen! We zeggen lekker niks, verrassing!"
- "Ja verrassing, zo van : 'Wiens idee was het om dat schreeuwlelijk blauw te kiezen?"
- "Ooo, fel fel! The blue lagoon! Eens je hier een bad neemt, wil je er nooit meer uit!"
- "Zolang je mij maar niet gaat vergelijken met dinkske, zegheteens, Brooke Shields, is het allang goed."
- "Ok. Peppi en Kokki op hun schuit dan."
- "Mmmm."
Het bruin was nog veel beter!
Vooral toen het zich uitgesmeerd op de muur bevond.
Gelachen!
Gegierd!
Gebulderd!
Het trok op niks.
Maar dan ook echt op niks. Of het moest op iets afzichtelijks saais zijn. Emiel Goelen bijvoorbeeld.
"U kijkt toch ook?" Alsof we hiernaast konden kijken...
- "Mag ik mijn woorden over het bad daarstraks nog terugtrekken? Niemand gaat hier willen liggen weken."
- "Zo'n schijtkleur... ook grote boodschappen zullen gestimuleerd worden in rapte."
Wat zeg ik? Wij zijn opperknoeiers, ze zouden er een nieuw woord voor moeten uitvinden, eentje dat onze status van modderen zou kunnen benaderen.
Zie ons zitten, ja daar op die bovenste plank, lustig en dartel zwaaiend naar u daar beneden, want - laat daar geen misverstanden over ontstaan - wij zijn wel leuke prutsers. Ook al klungelen we hemel en aarde in een platte knoop, dat gaat nog steeds gepaard met enige joligiteiten. Onze diepste aard kunnen we niet verstoppen.
Hoe dat zover is gekomen?
Nou, ergens tijdens een ontbijt dat we omstreeks de middag degusteerden, besloten we dat het maar eens uit moest zijn met die wittebroodsweken. Kussen, kirren en kwibselen is fijn, maar nu werd een intermezzo ingelast om mijn afgesleten lippen terug te laten aangroeien.
Hill stelde een relatietestje voor.
Oeoeoeoe... relatietestjes staan erom bekend funest te eindigen.
Voorzichtigjes liet ik hem weten dat fratsen alla Temptation Island niet echt mijn ding zijn. Ik kan geen drank aan. En ook geen venten in string. In zulke gevallen combineer ik beide en braak ik zijn veter vol. Het idee dat mijn moose omstrengeld zou worden door tochtworsten met tentakels voorzien van natte zuignappen deed me ook niet meteen zo'n luchtsprong met voetentik links en voetentik rechts maken.
Het werd een ander relatietestje.
Eentje dat maakt dat de tijd om nog letters te produceren in verhaaltjesvorm danig inkrimpt.
Tot ik u uit uw ongewisse laat, mag u nog even speculeren wat die schatterd nu weer verzonnen heeft om te bewijzen dat onze vereniging er eentje is van het harde soort, eentje dat niet stuk te krijgen is.
Boggle, het woordspel waarbij je kubusletters in een meestal onmogelijke combinatie klutst om er de volgende drie minuten, geholpen door een zandloper, er kwantitatief de meest ridicule woorden uit te puren.
Daarmee zou ik hem zondag confronteren, mijn West-Vlaming die geen lor kent van het jaarlijks terugkerend gebruik in de zes overgebleven polderdorpen in het Antwerpse. Vanop een knol een ganzenkop uit het hoog bengelende kadaver trekken dat is. Door een stel boerenzonen in de floor (ahum) van hun leven.
Dat ik dat schouwspel zelf voor het laatst zag als veertienjarige, verzweeg ik. Alsook dat mijn teer, door Gaia - of een voorloper ervan - geïndoctrineerd hartje mij toen opdroeg van een rel weg te geven met een kruis en een bussel look tegen zoveel duivelse praktijken. "Loof de Heer!" brulde ik nog net voor een overbodig verenigingslid van de plaatselijke ganzenrijders mij hardhandig op mijn stalen ros zwiepte en ik met een fameuze trap van het spektakel verwijderd werd. Ik rondde het geheel af met een stoere fok-joe middelvinger, nog verstrengeld in het netje van de look. Buiten hun gezichtveld weliswaar, er zijn grenzen aan de stoutmoedigheid van een activist.
Jeugdige idealen. Af en toe ontgroei je ze. Als je geheugen faalt bij het ouder worden bijvoorbeeld. En het uiteenrijten van gevogelte je ineens een pittoreske traditie lijkt, die je je nieuwbakken lief en je kinders toch eens moet tonen. Ze hadden er na het verscheuren van de gebraden kip wel oor naar.
Een stel Flor Koninckxen had vakkundig zomaar eventjes de hoofdstraat naar de autosnelweg afgesloten om dat evenement erop te laten doorgaan. Oude volksgebruiken spelen nog wel degelijk een niet te onderschatten
rol in deze vroegere wingewesten van landbouwprodukten. Het sop is de kool meer dan waard, zeg maar. De volkstoeloop bewees het.
Temidden datzelfde volk kwamen we driekwart van de schoolpopulatie tegen. Hun vaders, ooms, geburen en kennissen zaten ergens op een fors boerenpaard aan de andere kant van de nadarhekken. Die vervingen de verdwenen boerenzonen, de nepkloefkappers!
Het enige dat ze zowat gemeen hadden met mekaar was hun omvang. Allen gezegend met welgevormde stootkussens omheen middel en kin, ontstaan op biologische wijze door het nuttigen van natuurprodukten als mout, hop, gist. Echte gezondheidsfreaks, die rijders!
Zowel zijzelf als het dier onder hen waren getooid in geel en blauw floer(s), de kleuren van hun drankgilde, 'ganzenrijdersvereniging' geheten voor de niet ingewijden.
Accidenten de parcours werden voor de lol geënsceneerd, waarna frivole verpleegstertjes de gevallen ruiters weer oplapten met jenever als wondermiddel, kwistig geaccentueerd met windels, pleisters en mercurochroom.
Op een verhoogje scandeerde een authentieke polderbewoner de bedragen die de middenstand veil had voor een streepje reclame doorheen de microfoon, zijn articulatie al wat onderhevig aan de invloed van de drank.
Die bijeengesprokkelde valuta's zouden zich over enkele uren omvormen tot goudgekleurd gerstenat, gratis verstrekt door de winnaar-koning, die zijn geldpot tot diep in de nacht er op die manier doordraait. Foor vieren in de hoogste graad, kortom.
Kwestie van de wederopbouw van het lichaam, geroofbouwd door de geleverde immense sportprestatie, te voltooien.
De twee meegebrachte kinderen genoten. Ieder op hun eigen manier.
Zoonzap, thans liefhebber van horror op zowel muzikaal als op filmisch vlak, dichtte die
kloof met het reële leven door zichzelf en zijn gevonden vriendjes een uitstekend uitzicht te bemachtigen op de roe waaraan de gans zometeen een kopje kleiner gemaakt zou worden, o hoogtepunt! Krulzapje flaneerde hinkstapspringend van de ene naar de andere knol, ze allen zonder uitzondering 'lief paardje' noemend, om ze over het hek heen op te laden met haar aaitjes tot de volgende ronde.
Ene Gerrit, volgens mijn infobron en tevens collega, trok van vertedering de papieren bloemen van zijn beest en stak ze in een lok van mijn op een na jongste. Die vanaf dan vurig supporterde voor haar favoriet.
Wij lurkten soep, babbelden onszelf wat in het wilde weg en keken halvelings naar de boerentraditie.
Met het oog op dit informatief blogstukje - alles voor mijn lezers - ondervroeg ik bovenstaande kleuterjuf, ook in ganzenrijdersuniform, gezien ze kans maakte op vereeuwiging in de annalen als haar gemaal koning werd, over de twee rijders in groen kostuum. De boetemeesters volgens haar, die euh... euh... sorry, bij die uitleg werd ik even afgeleid door moose die van vreugde over zoveel folklore even aan mijn lel sabbelde. De twee ruiters in zwart pak, dat waren dan weer de beschermheren van de koning. De voorzitter stond ergens middenin het gewoel onduidelijke dingen te doen met gele bonnetjes, maar die uiteenzetting ging verloren in de wedstrijd want plots merkten we een omslaan van de sfeer.
De rek zat in de nek. Het was zover. Diegenen op de rug van een paard, stelden zich in rijen op, telden hun plaats erin en berekenden koortsig hun kansen tot het koningschap ganzenrijden van 2007.
Eén. De voorheen keuvelende menigte schaarde zich massaal tegen de omrastering.
Twee. Ademhalen werd overgeslagen.
Drie. Stilte ontstond.
Vier. Een honderdenkoppige "Oooooooooh" doorbrak ze weer, want nog slechts wild wiegend aan één pees was het net niet gelukt van de kop eraf te trekken.
Vijf. Hij riep : "Deze is voor mij!", gaf zijn gezel de sporen en reed als koning die galg voorbij.
Alleman juichte. Wij deden mee, gedragen door het gejoel, sterker dan onszelf.
De koning werd rondgedragen op tientallen schouders, de vent aan de micro lalde dat het te spenderen geld ondertussen ettelijke duizenden euro's bedroeg, mannen op knollen sleurden hun kleinste familieleden mee op het zadel en completeerden de chaos van armen en benen in de lucht. Krulzap ging ostentatief in de buurt van Gerrit staan, in een houding waar de hoop tot een ritje vanaf straalde. Gerrit was echter geen kinderkenner en interpreteerde haar smeekbede niet naar behoren. Ze kreeg nog een versiersel van lief paardje.
Wij vergaten een moment dat de ganzenrijders eigenlijk een gebundelde machobende is, die na één ochtendje paardenrijles om te lachen, op een zondag met halfvasten mag demonstreren hoe je de kop van een dode gans trekt, als alibi om een hele nacht de polonaise te dansen met een stuk in je kraag en keerden met een tevreden folkloristisch gevuld gemoed terug naar huis.
Om Debby en Nancy te gaan kijken, ook een volkscultuurverschijnsel.
De ogen op mijn rug vingen de woorden van de omstaanders op : "Kijk daar, juf zap, die verrukkelijke nimf, hoe ze zich mengt onder ons, het gepeupel, om zomaar boodschappen te doen, wauw! Ze heeft nog voeling met het gewone volk"
't Is te zeggen, de bewonderaars fluisterden, ik kon net niet horen welke bewoordingen ze gebruikten om mij lof toe te zegenen, maar het moet iets in die trant geweest zijn.
Minzaam glimlachte ik de toestromende massa toe. Voelde in mijn handtas of er nog ergens een verloren gewaande balpen in rondwaarde, want zometeen zouden de eerste blote buiken verschijnen, smachtend naar mijn zapse kribbel.
Maar ze bleven beleefd, die opgevoede polderdorpbewoners... behalve eens wijzen en hun vrolijke blikken afwenden - ze kennen hun plaats - kon ik mijn voedingslijstje voor de komende dagen zonder noemenswaardige strubbelingen afwerken.
Nog helemaal vol van de warme reacties van die eenvoudige mensen storm ik nog net op tijd het personeelslokaal binnen.
- "Waar kom jij vandaan? Verhitter dan verhitst?"
- "Even mijn commissies afgewerkt in de Colruyt."
- "Zo??"
- "Hoezo 'zo'?"
- "Zap, je hebt je pyjama en kamerjas nog aan!"
- "O? 't Is toch carnaval voor iets, niet? En daarbij, ik heb die drolgedraaide handdoek op mijn kop al afgedaan. Zou het iemand opgevallen zijn?"
"O zucht, hoe ga ik deze goeie daad weeral tot een goed einde brengen?" mijmer ik bij mezelf als ik de wieldop van mijn voorligger een heel eigen parcours zie afleggen dat afwijkt van zijn eigenaar en netjes het fietspad oprolt, daar een paar buitelingen maakt in de vlucht - zo'n trottoirrand is niet te onderschatten, zelfs al ben je een gebogen voorwerp dat al menig rondjes heeft meegedraaid - en na een paar harde knotsen en hobsen eindigt zijn rit met een vijfdubbele pirouette, het embleem van Opel zichtbaar naar boven.
"Ik ben nooit bij de scouts geweest, ik mag goeie daden gerust overslaan als ik wil."
"'t Is wel maar een Opel... ken ik eigenlijk toffe peren die zich per Opel van punt a naar punt b verplaatsen? Dachthetniet."
"Jamaar, stel dat er net in dat ding een reservesleutel plakt."
"Of dat die meneer, zich van niks bewust, heel veel belang hecht aan de afwerking van zijn banden. Het kan, het kan, er bestaan zulke lui."
"Wat als drie weken geleden iemand mij er niet had op gewezen dat ik, reeds kilometers van het tankstation verwijderd, nog steeds rondbolde met een open tankklep, de dop nog op het deurtje bengelend? Hè zap? Denk daar eens aan!"
"O God, ik ga me er gewoon bij moeten neerleggen dat ik nu eenmaal te goed ben voor deze wereld, dat ik moet leren leven met de druk der altijdhetbestedoenvooralleman. Ik kan dat aan, gelukkig ben ik een stabiel vrouwmens dat zulke gewichten kan torsen op d'r schouders."
Na een diep keelgeluid dat de achtervolging van de sukkelaar inluidt, trap ik het gaspedaal van mijn wauw'isch pronkstuk in, vergeet even dat we ons in een eng straatje bevinden waar de ene verkeersdrempel zich aan de andere rijgt, bedenk hoppend, huppend en met een protesterende maag dat die optie van die vaste stervormige velgen ipv wieldoppen aan mijn exemplaar misschien toch wel zijn nut hebben en ga over tot actie.
Stap één : aandacht trekken van de rijdende mens voor mij.
Ik toeter, ik fllikker met mijn lichten, ik imiteer een gravende mol met één poot (wat zoveel betekent als : ga aan de kant! Deze deerne kan uw leven redden! Althans als uw vrouw van het kwaaie type is en gehecht aan een wieldop. Of voor een slechte verstaander : ik zwem met een lamme arm!) Ik schud expressief met kop en haar en tuit mijn lippen tot een universeel 'STOP!'.
Stap twee : hem daadwerkelijk aan de kant krijgen.
Na mijn agressieve benaderingswijze, zie ik in zijn achteruitkijkspiegel twee verschrikte ogen die hem, averechts op mijn bedoeling, doen accelereren. Hij wil duidelijk niet op zijn gezicht getimmerd worden door een ongeduldige claxonerende macha.
Het over een andere boeg gooiend, richt ik mijn beste spiegelzijdegezichtkant naar hem toe, glimlach wat toneeloverdreven lief, besef dat de kerel in spiegelbeeld moet liplezen en spreek hem zeer mondelijk opensperrend 'Eén één' toe.
Daarna ga ik cirkeltjes in de lucht tekenen en wijzen naar een plek al ver achter ons.
De stakkerd weet nog steeds niet van welk hout pijlen maken, maar het daagt hem stilaan dat ik niet het vechtgrage figuur ben dat hij dacht. Het duurt nog tweehonderd meter overtuigingskracht vooraleer zijn moed hem naar de kant dirigeert.
Stap drie : situatie uitleggen en bedankjes in ontvangst nemen.
Die type had de tegenwoordigheid van geest om te stoppen op een plaats alwaar ik aan de overkant mijn voertuig op een parkeerstrook kon invoegen. Zeer vriendelijk van hem.
Nog niet helemaal gerust, opent hij zijn raampje op een kier en kijkt me wantrouwig aan. Alsof ik me daardoor uit het lood laat slaan. Een goeie daad vraagt om helemaal tot op het eind afgehaspeld te worden.
- "Meneer, (schattige smoel trekkend), ik denk dat u daar waar ik u begon te betoeteren een wieldop hebt verloren."
- "???"
- "Ja kijk, hier vooraan rechts ontbreekt er eentje."
Vent keurt me geen blik meer waard, keert zijn vehikel, het mijne op een haar na missend en scheurt de richting uit vanwaar we komen.
- "Graag gedaan hoor!"
Beduusd staar ik wat naar mijn voeten, vervolgens naar de hemel.
Gelukkig ben ik een stabiel vrouwmens dat ook groen kan grimassen.
Zij en ik wandelden hand in hand door de tuin. Zij op haar eerstejaarsbeentjes, nog wankel en onzeker.
De zon scheen. De weerkaatsing in mijn traan vormde een wiebelend lichtpuntje op mijn dochter.
Ze koesterde en verwonderde zich in de ontluikende natuur.
Ik keek naar haar. Met een glimlach die droefnis niet kon verbergen.
In gedachten sprak ik haar toe : "Je zal nog even moeten wachten op een broertje of een zusje, schat. De baby in mama's buik is dood. Straks moet ik naar het ziekenhuis."
De eerste sinds ik verlaten was door hem waar ik de voorbije zeventien jaar mee doorgebracht had.
Iemand die eigenlijk beseft wat een vreselijke dag, ook al vind je V-day eigenlijk maar een idioot commercieel gedoe, dat is voor diegenen die ongewild zonder partner door alle sores van de dag moeten? Net zo klote als een strandwandeling in je eentje maken en opmerken dat je omringd bent door enkel koppels die hand in hand hun toekomst inwandelen.
Zo gedeprimeerd leegde ik die dag mijn brievenbus. Waarin ik een vijftiental handgeschreven enveloppen met mijn naam erop vond.
Met kikkers en prinsen, allebei om te kussen.
Met vijf vrijgezellen, geknipt uit de Flair, om een cv naartoe te sturen.
Met wensen en toekomstvoorspellingen, alsof madame Zola zich enkel nog om mij bekommerde.
Met lieve gedichtjes.
Met tips om de ideale vent te strikken.
De meesten anoniem. Driekwart in kleurige kalligrafie.
Mijn vriendinnen, uit mijn verschillende sociale levens, hadden hetzelfde idee gehad om die arme zapnimf eens wat op te fleuren en los van mekaar mijn bus te vullen met hun vriendinnenliefde.
Hun actie heeft nog wekenlang voor hilariteit gezorgd.
Wie ging er ook alweer gebukt onder zelfcompassie?
Onder-, boven-, of zijkanten... ik brei er kop noch staart aan.
Wat niet wegneemt dat ik, als ik er toch eens eentje onder ogen krijg, eentje dat 'De Pappenheimers heet bijvoorbeeld, het toch niet kan laten van de ons omringende lucht te bedoezelen met eerder uit die lucht gegrepen antwoorden dan dat ik er pal opzit. Allerminst spaar ik daarbij mijn decibels. Een ongeschreven wet in zapnimfland zegt dat gebrulde kennis, rappere kennis is.
Mijn andere rappe kennis, die in de zetel ergens dicht tegen mij aan gevlijd zit, vormt zijn antwoorden met een gedecideerde precisie.
Al goed, ik vind het fijn om een vrijer met een brede kennis te mogen beminnen, maar op competitieve momenten als deze is het niet minder dan ergerlijk :
ik : (formuleer een blunder van formaat die, als ik niet in die depressie der onkunde wil blijven steken, alweer uit het geheugen gewist is.)
hij : "Hahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahaha!" (met een blik van : wat ben je schattig als je dom doet.)
ik : (gepikeerd) "Wat "Hahahahahah"?"
ik : "Weet jij misschien alles, ja?"
hij : "Mmtututmmmzzzff." (= sussende geluidjes)
ik : "O o o, kijk eens aan... meneer de betweter... Wat is de hoofdstad van Mongolië? Huh? Huh?!"
hij : "Euh... even denken..."
ik : (Jubel jubel) "Dát weet je niet hein?"
hij : "Ik denk... Oelan Bator."
ik : "Hahahahahahaha, je houdt me voor de gek! Deze verzin je!"
De laptop wordt erbij gesleurd en ik lees op Wikipedia allerlei nog niet verworven kennis over Mongolië, maar vooral dat hij gelijk heeft.
hij : "Mmtututmmmzzzff."
ik : (Doe een Marty Feldman en draai mij braafjes en stil terug naar het televisiescherm.)
Wil alstublieft niemand het in zijn hoofd halen van ons een 'Trivial Pursuit' cadeau te doen?
Binnenins onverdragelijk zeurend zeer op een zondagmiddag, het zou niet mogen zijn.
Het voelt als doorligwonden aan de sudderende organen. Niet dat ik de indicaties van decubitus kan beschrijven, maar in mijn fantasie zouden die ongeveer zo kunnen manifesteren :
niet gespaard van een geplette lever, tintelende nieren, een pancreas die de man met de (rubberen, we mogen ook niet overdrijven) hamer is tegengekomen.
Voor de lezers die nu pas komen invallen, ik lig dus in bed en ik lig barslecht.
Aan de binnenkant.
Linkszij is goed voor twee minuten. Rechtszij zindert. Op de rug draaien geeft ook geen verlichting. Integendeel, de inhoud van de mens, onderhevig aan een allesomvattende gravitatie, het is geen pretje. Zo moet de wolf de verwisseling van de zes geitjes met kasseien ook ervaren hebben.
Maar klagen? No way! Ik toch niet zeker? Zo zit ik niet in elkaar en al zit ik nu zelfs een beetje overhoop in elkaar, ik verbijt pijn in stilte. Of toch bijna. Een klein beetje info over mijn lijden wil ik misschien nog lossen... tegen Hill.
Wat zeg je schat?
Dat mijn vondst om een heel weekend deeveedeetjes kijken, boekjes lezen, een minimum aan lichaamsbeweging op die vier vierkante meter misschien toch niet mijn meest briljante idee was?
Hmmz.
Je hebt gelijk... trouwens, al eens onder die dekens geroken?
Vervolgens spring ik recht, schud de ingewanden wat los en maak mij klaar om de namiddagvertoning van Vitalski nog te halen, wat verderop in zapdorp.
De laatste kilometer tot school begint het te sneeuwen.
Mijn zappies, vastgebonden op de achterbank, schokken de bolide op eigen kracht met sprongetjes per halve meter vooruit van exaltatie :
" Het sneeuwt! Het sneeuwt! Hoeraaa! Hoebahoeba! Het sneeuwt!"
Godsamminee, wat gaat dat geven als ze eens - ikzegmaarwat - een albino van het negroïde ras in het vizier krijgen... dan hup ik meteen over mijn voorganger in de file.
Een donkergekleurde medemens, die hebben ze al eens bespied. Bij de kleedhokjes van het zwembad. Mijn mannelijk telgje, niet onbekend om zijn spontaan geuite oprispingen, schreeuwde me vanop tien meter afstand onbevangen toe :
" Eeey, kijk mama... een negertje!"
En hij wees het onderwerp van zijn verbazing aan met een priemende vinger.
Dat negertje de twee meter benaderde en reeds geruime tijd in de adolescentie verbleef, was hem in alle opwinding ontgaan. Alsook dat negertjes evenzeer recht op een zwembeurt hebben of dat negertjes in zapdorp het Nederlands ook machtig zijn.
Negertje merkte dat zap met de grote bek zijn uitlating niet vanuit een van jongs af aan ingedrild xenofobisme haalde, maar gewoon uit een overbeschermd nest kwam waar falende ouders het nalieten van hun kweeksels wat wereldse kennis van zaken bij te brengen met bijbehorende politiek correcte woordenschat en glimlachte zijn tanden bloot.
Die negertjes toch, soms zijn ze best ontwapenend.
Maar dus.
Het gejoel om de verse sneeuw geeft een vrij accuraat beeld van de taferelen die ik zo meteen op de speelplaats zou tegenkomen.
Tegen de tijd van het ochtendlijk belsignaal heeft het dun laagje vlokken het speelterrein al herschapen in zelfgeschoven glijbaan, gemaakt door achterwerken van slachtoffers die door klasgenootjes een trek krijgen. En juffen, die te onoplettend zichzelf een weg naar de koffie in het personeelslokaal willen banen. Nuja, op mijn kont geraakte ik er ook.
Die middag valt het toezicht mij te beurt. Jodelahitie!
Onze oudste leerlingen houden zich bezig met een lollig initiatief ; het bekogelen van fietsers, voetgangers en automobilisten die het wagen van zich te begeven binnen het bereik van hun sneeuwballen. Het valt mij pas op als een woedende chauffeur met opgestoken vuist aan de schoolpoort komt hangen. Luidruchtig en niet vriendelijk.
Ik maan de buiten zichzelf tredende jonge garde aan van hun doelen te kiezen aan de binnenzijde van de rechthoek die de speelplaats omzoomt.
Hoe ver de boog van een gemiddelde sneeuwbal reikt, moet je ze niet vragen, dat tuig van de richel, maar ze weten precies hoe ze met een vettig hoopje sneeuw je kunnen raken vanop twintig meter afstand.
"Jij staat toch ook aan de juiste kant van de poort, juf?"
Dit vraagt om middelen. Grove! Ik confisqueer een aftrekker uit de dichtsbijzijnde klas, hark nog malse sneeuw af het dak van de fietsenstalling, verzamel een selectief groepje handlangers die instaan voor de aanmaak van sneeuwkogels en een gevecht op leven en dood ontspint zich.
Dolle sneeuwpret is dat!
Of toch niet helemaal.
Na een kwartier komen ze in drommen af :
"Juf, dat pokkejong steekt mijn kraag vol met sneeuw."
" Ik heb een ijsbal tegen mijn neus gekregen." ("Leg er wat ijs op, kindje")
" Mijn knie is kapot, ik ben gevallen."
" Hij speelt vals, juf, hij legt een voorraad ballen aan!" " Ik ben bevroren, juf."
" Mijn voeten zijn helemaal nat."
De stroom van bleirende kinderen is niet meer bij te houden en ik bid in mijn ondertussen druipende plunje om een signaal van bovenaf.
Ik ben ervaren in het staan, want eind juli, ook een soldenmaand, koekeloerde ik ook al op diezelfde plek naar datzelfde zitmeubel, maar toen beviel hij me in mindere mate dan nu.
Hoe doe ik het? Hoe doe ik het?
In enkele maanden tijd evolueren van een weifelend 'pffft' naar een feestelijk 'Jah!, puik spul!'? Ach, grillig zijn heeft ook zijn goeie kanten, zo blijkt. Daarbij, ondertussen ben ik dat over en weer zoekend gehos in Vlaanderens favoriete zondagsbestemming meer dan beu.
Beu, beu'er, beu'igst!
Mijn gezogen oog trekt naar een prachtige effen(!) grijze hoekformatie die nooit ofte nooit mijn living zou ingeraken wegens te groot. Prijs van dat kunststuk ontbreekt. Maar ik heb wél tien procent korting, lees ik. Tenminste, als ik vandaag nog mijn handtekening onder een bestelbon plaats.
Slinks probeer ik een andere verkoper te stekken dan die boer die me eergisteren raprap te woord stond en na anderhalve minuut besloot met : "Weetuwat? Ik kopieer het verkoopsblaadje voor u en denk er thuis nog eens rustig over na."
Ik sta genoegzaam bekend om mijn mislukkingen.
Ik tref boer.
Altijd beleefd blijvend, hou ik me in en barst niet uit in een gezang als daar is : "Boer, wat zeg je van mijn kippen, boer wat zeg je van mijn haan..."
Al heb ik daar verdekke wel zin in! Met als afsluiter vijf keer na elkaar 'De kep keek sep, de kep keek sep, de kep keek sep' in zijn Antwerps oor te toeteren. Haaaaa, als hij daar niet horendol van wordt, eet ik zijn schoen op... ("De boer had maar éne schoen, meer dan genoeggenoeggenoeg...")
Maar dat doe ik dus allemaal niet, mijn strenge opvoeding vervloekend, binnensmonds uiteraard.
Van zodra boerke -ik-gebaar-van-kromme- Naas doorheeft dat deze klant daadwerkelijk tot kopen zal overgaan, verandert hij in een slijmerig knipmes.
Wat hij niet weet, is dat ik daags voordien met zijn kopie in de ene hand en de rolmeter in de andere exact heb uitgemeten welke zitdelen er na de levertijd van tien weken in het midden van mijn woonst zullen prijken. En hoeveel dat ensemble zal kosten.
Niet het minst in de weg gezeten door schaamte, laat ik hem zijn toonzaal verbouwen in alle mogelijke combinaties van de bank, verdwijn een kwartier met staaltjes stof naar het daglicht, rook onderwijl op mijn gemak een sigaretje en twijfel nog steeds tussen twee kleuren uit de G-categorie waarvan er eentje de uitgestalde zetel bekleedt.
De patser is tot alles bereid om zijn verkoopsquotum te halen. Hij tilt de poef ( 94 cm x 94 cm) op zijn schouder en laveert gevaarlijk dicht langs allerlei breekbaar ornament tot zijn huzarenstuk een einde krijgt bij het raam aan de andere kant van de zaak. 'Oeh' en 'Aaah' giechelend trippel ik erachteraan, in de maat van mijn eigengeneuried 'Daar kwam een boer uit Zwitserland...'
Mijn lolletje had nu lang genoeg aangesleept en ik deel hem mijn keuze mee. Vanaf dan gaat het snel : formuliertjes, computeruitdraaitjes en mijn te betalen voorschot.
Via bankcontact uiteraard. Zo doen gesofisticeerde lieden dat. Laten merken dat ze een minimum aan beschaafde achtergrond bezitten én een bankkaart!
Maar waar ook alweer?
"Oeps, sorry meneer, mijn elektronische geldbeugel bevindt zich hoogstwaarschijnlijk nog in de digipass naast de pc..."
Allez, niks is van moetes, een zitbank waar al menig kind, behorende tot de zapclan, een been is in kwijtgeraakt, net nadat het het gebrul van zijn/haar moeder ('Een zetel dient om op te zitten, niet om orkaantje op te spelen!') negeerde, hoeft niet persé vervangen te worden. Bermuda driehoekje spelen kan soms ook fijn zijn. Tenminste, als het een verdwijning betreft met stilte als gevolg. Huisgenoten verlangen ook wel eens naar een avondje rust.
Helaas, het exemplaar dat mijn woonkamer in beslag neemt, heeft een gigantische scheur met een zeer lage dempfactor. Bovendien is hij aartslelijk. Een besef dat begin 1994 nog niet doordrong tot het pierenverstand toen ik een behoorlijke som voor die sofa neertelde. Drukbeprint in alle tinten chique mauve. Drukdruk kon toen nog. Immers, de rest van de living was furnituurloos. Zo leeg als mijn maag op een eerste halve dag dieetregime (de namiddag ver(g)eet ik meestal gemakshalve.)
De leegheid van mijn bestaan en leefruimte werd opgevuld met nazaat/d (komt vrucht), die op hun beurt een omkleedtafel, speelgoedrekjes allerhande, de noodzaak om te tafelen en heel veel rommel met zich meebrachten.
Dáár rept zo'n idiote zwangerschapscursus met geen woord over!
En dan zit je dus opgescheept met je voorheens eigentijds stuk druk zitmeubel temidden van een nog delirischer (tre)mensonwaardige omgeving. Nefast voor de zintuiglijke waarneming via het oog.
Vermeldde ik al ergens dat hij ondertussen ook nog een niet onaanzienlijke laag plak, smos en aanverwanten heeft verworven? Ga erin zitten en je kost je minstens duizend calorieën om er weer uit te geraken. Zo'n ouderwetse vliegenvanger is er niks tegen.
De rest van de trends in de meubelbusiness der begin jaren negentig was anders ook niet om over naar huis te schrijven.
Telkens als ik mijn schoonzus' optrekje betreed, moet ik gniffelen om zoveel domheid van de - ook omstreeks die tijd aangeschafte - aankoop in iets zwart gelaktst, kast genoemd door haar gebruikers, waar ieder stofje, haartje, neuskeutel je toelacht alsof het zijn verdomse recht is van zo'n prominent zichtbare plaats te benutten.
Driewerf hoera voor mezelf! Die blunder is me bespaard gebleven... ik ben een grenenliefhebber ; putten, blutsen, krassen in dat zachte hout, ik ken het allemaal, maar stof zie je er amper op. Wat meteen, naast een gezellige uitstraling, zijn meest belangrijke kenmerk is, gezien ik sinds jaar en dag mijn plumeau niet meer vind.
Maar ik wijk af.
Ik stond ergens.
In een meubelzaak.
Laat ik daar morgen maar verder in staan.
En misschien nu mijn preventieve excuses richten tot de zwarte gelakte kastadepten onder jullie.
En de nooit ophoudende verering omtrent zijn schrijvend persoon.
Overlaatst nog, in de Humo, naar aanleiding van zijn twintig jaar geleden ondervinden van de sterfelijkheid. Een interview met zijn dochter.
Het artikel was nog maar net enkele uren van het papier tot in mijn leesbrein geraakt of ik ontvang een sms van de ex-man :
"Zap, ik vind 'Mijl op zeven' nergens meer. Kan het zijn dat dat bij jou is achtergebleven? Zoja, wil je het aan de deurklink hangen als ik vrijdagochtend het kindergerief kom terugbrengen?"
Ach ach, zo gaat dat dus.
Je verdonkermaant bewust een boek dat je graag wil houden. Eerlijk als je bent, ruil je het tegen een flutboek van jezelf. Eentje dat je zelfs dubbel hebt. Geen idee meer hetwelk.
Vijf jaar en een klets lang kraait er geen haan (zelfs niet die met het haantjesgedrag waarmee je zeventien jaar bent samengeweest) naar. De euforie om de niet-ontdekking van je kleine criminele gedrag is al lang weggeëbt. En dan plots boefbaf, één luttel stukje in een weekblad dat hij ook leest en daar ga je...
Af.
Met hangende pootjes.
Naar je achterdeur met een zakje van 'Het Kruidvat', het kleinnood erin.
Wetende dat het volledig uitverkocht is.
Maar niet zonder het nog eens open te slaan op een willekeurige bladzijde :
Week van 29.22.85 tot 05.12.85
Woensdag
Als kind wendde mijn zus zich bijna snikkend af, als de geniale filmpjes van Laurel en Hardy (Ned 1, 15u 30) werden vertoond. Als er gelachen werd, snauwde zij ons verbeten toe : 'En als het met jullie gebeurt? Lachen jullie dan nog?' De Dunne nam voor haar de trekken aan van al wie haar lief was (en er wáren treffende gelijkenissen), als hij uit open ramen tuimelde, zijn broek verloor of met zijn hoofd tegen een paal beukte. De Dikke ook. Het was onhoudbaar. Misschien was de stem van Marc van Poucke, die er, met scheve bek, een luguber hoorspel van maakte; misschien dreef dát haar tot waanzin. Daar had ik begrip voor kunnen opbrengen.
Ik leg me neer bij het onafwendbare en beredeneer :
"Pfoeh... het is toch Rudy Vandendaele waarmee ik wil trouwen..."
Daarbij, zijn boek, 'Dwarskijker 1991-1998', is toch lekker van mij en van mij alleen!
