De intentie meezeulend van niet meer te krom te lopen onder de druk van het schrijven en wetende dat tijd kostbaar genoeg is om hem evenredig te verdelen onder hen die er recht op hebben, neem ik mij voor van wat minder intensief en obsessief achter dat scherm te kruipen.
Ziehier! Al meteen een goei voornemen voor volgend jaar!
Toe maar, ik doe er gewoon nog eentje bij : nog eens ongehinderd een boek lezen, ervan genieten, mijn lief het laten voorlezen (die vent heeft zo'n zachte, diepe stem... alles wat hij uitkraamt, klinkt bij mij als een geil "Ik wil je, lief, werp je in mij." En dan zwijg ik nog over wat zijn rollende rrrrrr teweeg brengt in het klotsen van mijn lichaamssappen. Frank Vander Linden is er niks tegen. Owjee, ik klink verdomme verliefd!) als ik te lui ben...
Reden van mijn helemaalweerzienzitterij?
Een lieve heelmeesteres heeft mij twee weken, aansluitende aan de kerstvakantie, rust voorgeschreven.
Moosje... mag ik je dvd-collectie eens komen plunderen, schat?
Ramen ondertussen ondoorzichtbaar? Spijtig hè? Maar ik mag effe niks forceren!
Een knieblessuretje dus, dacht ik.
Eentje dat al dateert van voor de zomervakantie.
Ontstekingsremmers deden toen wel hun werk, maar telkens als ik mezelf op een dansvloer smeet, of wat hevig schudde met hetgeen zich onder de gordel bevond, betaalde ik daags nadien gelag. Wie sportief plezier wil hebben, moet pijn lijden... zoiets.
Omdat biljarten niet echt iets voor mij is en ik de voorbije maanden merkte dat ik toch wel de trappen nam in een heel aparte ganzenpas drong een nieuwe kniecontrole zich op.
Nu moet je weten dat onze school een aaneenrijging is van halve verdiepjes en zitputjes als je ergens wil komen. En ik kom overal.
Gaandeweg daagde het me dat ik ondertussen een jolige attractie werd voor de leerlingen die ik ergens moest plukken, meetronen naar mijn keldertje en bijwerken... met leerstof welteverstaan.
Mede gedwongen door mijn vrijer, die niet meer "I love/hartje Zapnimf" in de lucht kon schrijven met mijn onderbeen tijdens het liefdesspel - en laat hij daar nu zo van houden, dat luchtschrijven (op zijn eigen blog heet dat gebakken lucht ;-), mondde het mankementje uit in een doktersvisite, vervolgens breidde het zich uit naar de afdeling 'medische beeldvorming' van het dichtsbijzijnde ziekenhuis.
Ik verheugde me al op het inhalen van twee achterstallige Humo's. Wachtkamers zijn daar uitermate geschikt voor, toch?
Helaas kwam er een naar urine ruikende bejaarde naast me zitten. Het peinzen over het waarom zulke mensen al niet lang een honderdbeurtenkaart 'wassen en afdrogen' toegestopt hebben gekregen, desnoods door een filantroop, zijn eigen kinderen, een toevallige voorbijganger, werkte niet echt leesbevorderend. En ik kan niet bukken met die zere knieschijf! Ik val flauw van penetrante geurtjes! Anders natuurlijk...
Toen was het mijn beurt.
Dat die twee grieten van de radiologie mij telkens 'dame' noemden, compenseerde voor geen sikkepit het feit dat ze mij niet waarschuwden telkens als dat platformpje, alwaar ik ontkleed rare houdingen moest aannemen, met een schok voor- of achterwaarts bewoog. Een minder stabiel iemand, al dan niet stinkend naar pipi, zag ik daar in gedachten al een gang gaan... onderwaarts.
Weerom overviel gelukzaligheid me bij de gedachte dat die slomerds nog veel tijd zouden nodig hebben om mijn sierlijke gewrichten te ontwikkelen en dat ik me eindelijk me door mijn tijdschrift zou kunnen werken.
Volgens mij heb ik een leesallergische beschermengel, want geen drie letters gevorderd, hoorde ik binnen geluidsafstand : "Heey kijk! Daar zit juffrouw zapnimf!"
Een snaakje dat enige jaren geleden nog het genot heeft gehad van door mij onderricht te worden, duwde zijn rolstoel dichterbij en toonde me fier zijn opgezwollen enkel die hij bij wat onduidelijke scoutsactiviteiten had opgelopen.
Eens onder mijn invloed uit, worden ze wel vrank :
"Amaai, juf, jij ziet er ook niet goed uit... slaap jij wel genoeg?"
Een knoertharde stamp tegen zijn nog gezonde enkel onderdrukkend, maakte ik mij ervan af met wat nietszeggend :
"Nickje jongen, ik zie er altijd zo uit, ik kan het alleen doorgaans goed verbergen."
Bon, zoveel was duidelijk, het achtendertigschap heeft me niet knapper gemaakt.
Dat eens iemand een halt roept aan die waarheden uit kindermonden... ik ben ze zowat beu.
Volledig leesloos te zijn geweest, toog ik richting mijn huisarts met mijn pasverworven prentjes en begeleidend briefje.
Een beetje te achteloos. Bij het uitstappen van de wagen, kwam ik in aanraking met een hondenweer. Ik probeerde nog "apporte!" te schallen, toen de enveloppe zichzelf ontrukte en met onregelmatige loopings zo'n dertig meter ver woei, daarbij geen enkele plas schuwende.
Mijn pasgeposeerde röntgenfotografie!
Nat!
Besmeurd! Ver weg!
Wild dansend naar een directie waar een perron en een spoorlijn erachter het landschap elementeren!
Ten einde mijn tweedimensionale ledematen te redden van de uiteenrijting, stoof ik erachter aan.
Dat verliep zo : hinkel, pikkel, auw, sleep, stapstap, pijnscheut, strompel, pletsssh... en nog eens en nog eens, tot ik ze eindelijk uit een vettige drab kon opvissen.
Nog helemaal gevuld van adrenaline omwille van mijn ongelooflijk avontuurlijke leven, luisterde ik naar de woorden van mijn dokter die het ziekenhuisbriefje voorlas :
blablabla... DEGENERATIE... blablabla.
De-ge-ne-re-ren!
In de fleur van mijn leven! Eindelijk de leeftijd van mijn seksuele top bereikt! Nog zoveel fuifjes en feestjes te gaan (al had ik dat van zaterdag beter overgeslagen, me dunkt)! En dan te moeten aanhoren dat ik versleten ben.
Met kalk en artrose.
Met grillige knieschijven die achteraan schurken tegen het gewricht.
Met holtes die te dicht drukken zodat de meniscus te weinig plaats heeft.
O jeuj! Wat veel!
En allemaal vervat in twee knieën.
De oplossing, die er eigenlijk geen is, was simpel. Behalve een handvol pillen en wat rust kreeg ik van mijn geneesdame één woord mee. Kordaat en gedecideerd uitgesproken : 'vermageren'.
Twee eigenlijk, ze bedacht het nog met het voorvoegsel 'drastisch'.
O help!
Naast fuifjes heb ik minstens nog evenveel taartjes, etentjes, chocolade, chips, kaas en nu even van consternatie vergeten lekkernijen te gaan!
O help in het kwadraat!
Hmm... anderzijds, nu ik een jonge potige kerel heb kunnen strikken... zou die mij niet uit liefde iedere avond de trap willen opdragen?
Losse plots associërende gedachte tot slot : Als Atlas de wereld droeg, waar stonden zijn voeten dan op?
Je gaat er twee keer per week hun soep oplurken en hun keuken bevuilen en ze willen meteen een hoofdrol op je blog.
Wie ben ik om die uiting van (eindelijk eens iemands anders) fratsen te weigeren.
Hierzie!
Hieronderzie!
Ons D. die zich graag onsterfelijk belachelijk maakt op niet voor de hand liggende voorwerpen.
Blunders, een geliefkoosd onderwerp aan mijn keukentafel.
Elke woensdag- en vrijdagavond komen Dryade en zapnimf bijkletsen als de kinderen gaan sporten.
Leuke gewoonte ondertussen, zeg maar 'traditie'.
De kids willen waarschijnlijk al lang niet meer gaan, maar what the f... , dit onderonsje gaan die onderdeurtjes ons niet afnemen!
Alleenstaande moeders zielig?! HA HA!
Blunders dus.
Keileuk, vooral als het niet over jezelf gaat.
Voer voor schrijven van ons aller zapnimf, maar dit keer neem ik geen risico's.
Ik wil mijn eigen blunder schrijven, zonder scherpe kantjes. Ik heb mezelf al een keer te veel herkend in haar blogs. Die zit ik dan met schaamrood op mijn kaken te lezen.
Ook al is er hier geen kat die mij kent, (heu, wie komt er allemaal naar haar feestje?), als ik in haar schrijfsels terecht kom is het steeds met een of andere idioterie.
Dus sleur ik die laptop uit haar pollen (oei, sorry zap, ik wist niet dat je er al mee vergroeid was) en schrijf mijn eigen stommiteiten op.
Vorige zomer had ik een beetje boel met mijn beste maatje. Tja, kan gebeuren, tegen wie moet ge anders zeveren als je gene vent hebt?
Mijn maateke zou mijn maat niet zijn als hij zijn kat zou sturen naar onze toenmalige stamkroeg.
Ik was aan het kletsen met zap, Dryade en nog een paar vriendinnen, toen ik P. de parking zag op komen.
Toevallig zat ik netjes aan de toog en vond dat echt wel sullig van mezelf. Hij moest zien dat ik mij gewéldig aan het amuseren was (zonder hem).
Toen ze plots het strijdlied van de gedumpte, (die dat dan allemaal vol overtuiging meezingen, ahum) 'I will survive', speelden, wilde ik me in de massa smijten. Even vergetend dat den toog een populaire plaats in een kroeg is, vond ik zo direct geen plekje om me te gaan aanstellen, dus besloot ik me op te richten op de voetsteunen van mijn kruk.
Lap, daar is zo'n ding niet op voorzien natuurlijk (en ja, ik ben een maatje meer, so what!?).
Toen ik dus spontaan dat kutlied begon mee te bléren, zwaaiend met mijn armen in de lucht, ervoor zorgend dat ik duidelijk in het vizier van P. stond, gebeurde het...
Onder mijn gewicht (ja, ja, 't is al goe) kantelde dat onding en verdween ik tussen een paar ongure types.
Zap, die natuurlijk alles had gezien, in een deuk natuurlijk (lees : schattige bulderlach).
Toen ik mij eindelijk had bevrijd van een aantal ledematen die niet de mijne waren, kon ik mij weer oprichten.
Eventjes speelde ik met de gedachte te doen alsof dit alles bij mijn act hoorde (bezwete rode kop, ontploft kapsel en al) dus trok ik me op aan de persoon het dichtst bij mij en keek recht in de ogen van P.
"Blij me te zien?" vroeg hij liefjes.
Nee dus!
Ach, mijn maateke zou mijn maateke niet zijn als hij dit er niet gewoon bij zou nemen.
(nvdr : En wij dan? Wij pikken al jaren je zelfridiculisering! Ja wij!)
Het koukleumen, het eigen kooksel meebrengen, mij tussendoor een gelukkkige verjaardag wensen en dan nog eens doen alsof je je amuseert.
Diegenen die de eerste twee edities hebben meegemaakt, weten er alles van :
VERGEET VOORAL JE DEKENTJE EN JE WINTERKLEDIJ NIET want dat evenement gaat buiten door en wel in mijn hof op twee december 2006.
Ik herhaal : twee december 2000 en zes.
Omstreeks zessen. (Die met de soep en hapjes vooraf... op tijd komen graag!)
Niet komen opdagen is geen optie!
Ik herhaal : géén optie.
Een mailtje of een belletje vooraf wordt geappreciëerd.
Andere geschenken dan jullie meegebrachte voedselpakketten worden pertinent geweigerd.
Zoenen mag.
Zapnimf
Eigenlijk wilde ik bloggenland ontwetend houden over mijn onmiskenbare spurt naar de aftakeling, maar bij nader inzien heb ik meer zin om bloggenland ook mee uit te nodigen.
Zolang je niet zoals een van mijn uitvloeisels die twee en half lustra geleden nog gewoon eicel heette - thans zoon - niet beter vond dan de latjes van de zitting van de bankirai tuinstoelen los te wrikken en vervolgens op te fikken in het vuurkorfje, wat ik uiteraard pas de dag nadien opmerkte, dan zou ik het best fijn vinden om een paar van jullie blogsmoeltjes en -lezers welkom te heten.
Ook niet gewenst : plassen in andermans nek vanuit mijn kastanjeboom (u weze gewaarschuwd voor dit jaar, ja u die weet over wie het gaat!), al mijn bestek te verstoppen op onmogelijke plaatsen nadat je de afwasmachine hebt uitgeladen (ik ben nog steeds een groot mes kwijt).
Als je al doedelzakmuziek meebrengt, jij P., laat het dan alstublieeeeft niet meer de maxiversie zijn!
En S., altijd bereid om behulpzaam te zijn in al je kippenvel, maar als je nog eens het donsdeken van mijn bed trekt, gelieve er deze keer niet meer mijn oprit mee te egaliseren en A. & R. zou ik als tweede vuurkorf dat van jullie mogen aanslaan?
Oja, K. mijn bbq is deze zomer in mekaar gestuikt toen ik er per ongeluk naar keek, de rottige roestbak, maar ach, gelukkig maar, want ik zag dat ik de rooster al twee jaar vergeten te schrobben was, daar was eigenlijk toch niks meer aan te redden. Mag ik de jouwe een avondje bruiklenen? Ik beloof dat ik mijn nieuwbakken vriendje zal inzetten om het achteraf te bewerken met een schuursponsje. (Hij noemt me rijp... dat klinkt bijna als een mispel, hij heeft wat goed te maken, dat groene blaadje!)
Bon, bloggers der Vlaamsche land, voel u bij deze geviseerd door bovenstaande uitnodiging.
Eén mail volstaat om de kortste weg naar één informeel feessie te verkrijgen.
Durf!
Sappige kinders en geurige partners mogen meegepakt worden vanzelfsprekend!
Alvast te bewonderen : Dryade, sahara, Moose, whadde... als je het lief vraagt, mag je er misschien zelfs eens aankomen.
Niet meer doen alsof ik dat kou lijden niet erg vond.
Hipperdepip!
ER ZIT TERUG MAZOUT IN DE TANK!
Godzijdank voor die abnormale novembertemperaturen!
Want ik had natuurlijk weer - voor de vijfde keer ofzo, ik leer het nooit - mijn mazoutbidon van 3000 liter leeggetrokken.
'Krrrrsssj krrrrrsssj krrrrrsssssj' en niks meer.
Nuja, zo stel ik mij het leegzuigen voor, zoals het laatste restje willen zuigen van een milkshake door een rietje, horen hoe je de vanillesmaak met lucht naar binnen lurkt, ondertussen het strootje wentelen alsof het het uiteinde van een stofzuiger is, omstaanders neerbuigend bekijken die plaatsvervangende schaamte voelen omdat zij wèl met de do's en de don'ts zijn opgevoed van de tafeletiquette... maar dan iets uitvergroot.
Meer 'slllllschhhhhhssssj' iets, nu ik erover nadenk.
Geheel vermoedend dan, want ik was niet ten huize, donderdag, toen het gesputter van die laatste resten huisbrandolie naar mijn brander, weerklonk.
Echter wel thuis en wel met de meetstok in mijn hand las ik na meting dat mijn rode diesel nog net kwam tot 'Niet meer genoeg om een molotovcocktail van te brouwen in een miniflesje'.
Dat werd dus bellen met de firma die mij zo'n warm hart toedraagt.
("Neen danku, ik ga dat moeten weigeren, ik heb al een warm hart, het is voor de opwarming van de binnenhuise omgeving waarin dat hart rondhuppelt dat ik u contacteer.")
- "Goeiedag, zapnimf hier, ik zou graag 2500 liter stookolie bestellen."
- "O gij weer. Zijn uw bomen ondertussen al gesnoeid?"
- "Meneer, dat jullie vorig jaar drie keer tevergeefs hier hebben gestaan en dat ik daarna met enkele lelijke woordjes heb moeten dreigen om mijn centrale verwarming nog eens in werking te krijgen, is heus mijn schuld niet."
"Eerst komen jullie met een reuzetankwagen af, terwijl heel duidelijk vermeld was dat ik al sinds '91 uitdrukkelijk naar eentje vraag die wel mijn oprit opgeraakt. Dan sturen jullie een schijtluis die in mijn rijlaan niet achterwaarts durfde oprijden in het pikkedonker en daarna een moron die zijn weg niet vond naar toch dit middelpunt der aarde. Kanikdaarwataandoen?"
- "Zijn uw bomen ondertussen al gesnoeid?"
- "Euh... jaja... geen probleem... een paar krasjes op zo'n oude wagen kunnen toch niet echt kwaad, hè?"
- "Ge hebt geluk. Maandag moeten we in Wuustwezel zijn, dan kan er wel een ommetje naar zapdorp af tussen acht en negen 's ochtends."
- "Dat is dan geregeld, danku danku!"
(Erachteraan mompelend in onverstaanbaars : " Onnozele zot! Een heel weekend verkleumen. Straks vier bloedjes en ikzelf doodgevroren.)
Waarop ik de snoeischaar nam en al mijn frustraties op de takken uitwerkte die de oprit belemmerden.
Ik kreeg het er zowaar warm van. Soms valt het nog best mee van marginaal te zijn.
- Verwikkeld zijn in een liaison met iemand die je de tuba wil aansmeren. - In slaap vallen op de zetel. - Een semi-zieke dochter. - Een andere dochter uit rubber die persé haar dansjes aan je wil opdringen tot je meurrig bent.
Met kleine bazen en hun personeel dat mag ja-knikken. Onze scènes willen soms zelfs de toneeltjes overtroeven die in Drunen geacteerd worden.
Ik kan het weten... ik heb al eens met mijn borsten bloot gezeten op de tribune van het riddertoernooi aldaar.
Maar dat is dan weer een ander verhaal.
Kinderen-baas hadden vandaag beslist dat het 'mijn dag' zou worden.
Dat klinkt niet eens zo slecht hein?
'Mijn dag' ter compensatie voor een andere die normaal gezien ergens midden in de komende week zal vallen. In simpele mensentaal betekent dat dat ik een hele dag niet aan hun aandacht kon ontsnappen. Hoezeer ik ook trachtte van een enkel ogenblik voor mezelf te bemachtingen, ze hingen altijd wel ergens binnen handbereik te meesmuilen om een of andere gunst. Mijn dag is natuurlijk ook een beetje hun dag.
De intenties waren er alvast.
Vanmorgen vroeg kwamen ze de twintig euro opeisen die ze een paar weken geleden van een zus van mijn vader hadden gekregen en die ik, bij gebrek aan vier briefjes van vijf, nog steeds op mijn bil geslagen hield. Om maar even aan te stippen dat vijfduizend keer zeggen dat ze hun schoenen op het rekje moeten zettten ipv ze ergens in de buurt ervan te gooien, ononthoudbaar is, maar vijf euro ieder... dan zie je ter plekke een olifantengeheugen ontstaan.
Zo zwak op de dag - voor tien uur - mompel je dan iets alla : "portefeuille kijken" en draai je je nog eens om in je nestwarmte hopende op nog een paar uur platte rust.
't Was een dik uur dat me nog gegund werd en toen sommeerden ze me van geblinddoekt tot beneden te geraken.
Uiteraard heb ik vals gespeeld op de trap, maar ik kan het goed brengen. Op de juiste ogenblikken "oe" en "aaa" uitstoten is genoeg om aan de verwachtingen te voldoen.
Op tafel stonden koffiekoeken klaar en een groot pak.
Voorzichtig nam ik er een en hoera... er barstte geen tumult los, wat wilde zeggen dat ik precies diegene had genomen die zij voor mij voorzien hadden.
Het pak bevatte iets uiterst futuristisch dat eruit zag alsof het made in Taiwan was, gemaakt door andersvalide kobolts met daarbovenop een cognitieve stoornis : een aantal wit plastieken draden in een wrong, een potje en een stekker. Op de doos las ik 'spaghettilamp'.
Ooh diedeladiedeeee, daar wacht ik al heel mijn leven op! Een spaghettilamp! Joehoeeee!
Nu kan ik behoorlijk doen alsof (aan al mijn allerbeminnelijkste exjes die hier nog ronddwalen : aha! jullie dachten dat al mijn orgasmes echt waren, niet?! Op de juiste ogenblikken "oe" en "aaa" uitstoten is genoeg om aan de... euh? Mja.), maar meer dan een drukkend stilzwijgen kreeg ik er vanmorgen toch niet uit.
En nog een stilzwijgen.
En nog een.
Onderwijl namen mijn nazaten het gekakel voor hun rekening :
- "Wat voor kul is dit? Ik had toch gezegd dat jullie die lamp moesten nemen waar je aan moest komen en die dan van kleur verandert?"
- "Jaaaa zeg, die vonden we niet. Ga dan in het vervolg zelf!"
- "Volgens mij is deze kapot, zie naar die kleuren op de foto van de doos, daartegen is dit hier maar fletse brol."
- "Die draden passen ook niet in het potteke."
- "Goeie koffiekoek anders."
- "Hebben jullie het bonnetje nog? Dan kunnen we nog ruilen."
- "Hebben we dan nog geld over?"
- "Ja, ik ga na schooltijd nog wel iets anders zoeken voor mama."
(Imaginair zag ik mezelf naar de hartstreek grijpen.)
Er keek er eentje naar mij en ik ging over naar de bejubeling van de koffiekoeken en de letter uit chocolade die ze ook nog meegebracht hadden.
'Mijn dag' impliceert natuurlijk ook dat ze mogen eten en drinken wat ze maar willen, het is immers feest toch?
De oudste zou vandaag koken. Wortelpuree met iets schnitzelachtigs en chips ofzo als voorgerecht en poffertjes als nagerecht. Dat zou ze.
Als ik al niet terug in stilzwijgen was hervallen, zou ik haar zeker en vast onder de neus gewreven hebben of ze haar vorige pogingen al vergeten was. Die keer dat ze het gepresteerd had van ons allen zwarte verkoolde brokken voor te schotelen, waarvan we later vernamen dat het vlees moest voorstellen, rauwe aardappelen en geen groenten, want daaraan had ze niet gedacht. En pudding die van alle voedingswaren niet verder verwijderd kon genoemd worden dan pudding. (kijk, vier werkwoorden achter elkaar in een totaal kromme zin, maar ik vertrouw erop dat ieder van u hem wel begrijpt.) Lopende schimmel geleek er meer op.
Zapjebijnadertien een teleurstelling besparend en de overige drie zaps eentje bezorgend, beloofde ik van haar ingrediënten nog ergens in een consumententempel te gaan bemachtigen alvorens het avondeten aan zou breken.
Maar ach, toen het zover was, zat ze net op msn in een blijkbaar leuke babbel verwikkeld. Of ik gewoon en bak lasagne wilde meebrengen en hem ook zelf wilde opwarmen? Aan hoekomikeronderuitinventiviteit ontbreekt het hen niet, die baarmoederkunstwerken van me.
Voor de laatste activiteit van die dag van mij, tesamen met hen, moest ik een film kiezen, die we dan altegader hangend in elkaar zouden volgen met de nodige aandacht.
De jongste viel prompt in slaap in mijn armen, wat ik nu eens zeer aimabel van d'r vond, ze is nooit schattiger dan op deze wijze. Krulzap jammerde dat ze de ondertiteling niet kon volgen. Bijgevolg mocht ik ook nog eens een halve avond tv voorlezen. Zij die liever msn't dan kookt, msn'de zonder schaamte verder en de zoon deed wat we van hem gewoon zijn : het plot verklappen vooraleer we eraan toe zijn.
Anders een geinig filmpje, 'Cool Runnings'.
Anders ook een opgeluchte moeder... die het einde van de avond in zicht zag komen.
Begin deze week ben ik nog eens wat tijd gaan verdoen in de wasbak van een professioneel die zijn uren slijt aan het opleuken der frisuren.
Dit voormalig goudlokje had de fiasco van vorige maal nog niet helemaal verteerd. Mijn rancune herstelt zich nu eenmaal niet zo snel als mijn maag.
Toen had de patron een halfwassen spriet ingezet om me te laten besmeren met een kam en ontkleuring - dat heet balleage (voor de detaillisten onder jullie).
Dat heeft zelfs een bedoeling (voor de nieuwsgierigen onder jullie).
In mijn geval was dat het wegwerken van de heimwee naar de hoogblonde haardos van een weleer die zich in mijn lagere schooltijd ergens situeert.
Mijn ondertussen natuurlijk asblond wat ontdoen van zijn grauwheid, zeg maar, door hier en daar er een tintje lichter tussen te trekken.
Maar dus.
Achterdochtig sloeg ik helpstertje van keskeschiet gade, toen ik in de mot kreeg dat zij toch wel heel vrijgevig en dolenthousiast met kwaksels van dat stinkende goedje de trots op mijn kop begoochelde .
Ik hoopte met stiekem gekruiste vingers onder die kapmantel op een zinsbegoocheling bij het zien van haar trucs, terwijl iedere mondige klant op zulk een cruciale momentopname allang had ingegrepen.
Soms is uw zapnimf zowaar een ongepast doetje.
Het werd nog erger.
Zij die het nog zou presteren van een kletskop te mismeesteren, duwde me onhandig, zonder tegengehouden te worden door enige vakkennis, pardoes onder zo'n stoommachine ; een mobiele harde geplastificeerde helmbadmuts iets.
Dat allerlei pikkend spul in dampvorm mijn ogen irriteerden kon haar nu eens geen ene moer schelen.
Nu kan ik mij voorstellen dat James Watt met zijn uitvindingen, of in dit geval verbeteringen ervan, menig mens tot tranes toe heeft bewogen, maar de coiffeursversie ervan ontfutselde een hoeveelheid vocht aan me vergelijkbaar met het debiet van de Schelde van Antwerpen tot aan de monding. Bleiten! (voor de liefhebbers van het plaatselijke dialect onder jullie.) Bleiten!
Daar zat ik dan.
Voor de buitenwereld enkel een neus en wat eronder hoort zichtbaar, overgoten met tranen.
Kansloos probeerde ik 'hotel - echo - lima - papa' te concretiseren in het nation wide alfabet, speelde ik een glansrol Hints (één woord! één lettergreep! klinkt als schelp/welp!), poogde ik morse door te seinen met mijn knieschijven.
Driewerf helaas.
Pas toen ik halfblind die pothelm van het statief rukte en hem naar de kapper mikte, ongewild de krulspelden van iemands hoofd kegelde, dan pas zag men mij, o gele muis, in niet-stilte lijden.
De baas paaide me nog met het opsommen van beroemde voorbeelden met ook van die tressen haar die geleken op een bussel stro, onderwijl wanhopig gesticulerend in de weer met vermassacreerde lokken en blitse spuitbussen.
Bij het horen van 'Don King' heb ik twee vingers in zijn neusgat gedraaid en een keer onzacht aan zijn neushaar gesnokt, mijn leed op de schedelpan met verve meegesleurd en de zaak achter mij gelaten.
Zo verging het mij dus een half jaar geleden.
Gechockeerd in iedere zapse vezel ontdekte ik in die uitgroei van alweer zes centimeter dat ik, ik die prat ga op mijn eeuwige jeugdige uitstraling, vergeven ben van grijze haren!
Geel-grijze haren... dat leek me al sinds 1974 geen modetrend meer, dus een oplossing drong zich op.
Mijn vete werd opgeheven en met puppieogen smeekte ik de hoofdknipper van iets reddends uit te vreten met de knopen op mijn kop en me af te helpen van mijn xanthofobie die gaandeweg was ontstaan.
Het moet gezegd worden.
Ik zie er niet meer uit alsof ik mijn halve leven heb doorgebracht in zeewater.
Achtenveertig euro lichter, twee tinten haarkleur donkerder...
Met de ogen op de rug en de kop in de kast (deel drie)
Ons nestelend in een luxueus bed, beloofden we mekaar plechtig dat we zouden stompen, mocht er eentje van ons wat te wroeterig of te luid wezen. Overal, behalve in de maagstreek.
F :"Ik moet vijf keer plassen op een nacht."
ik :"Dat hoor ik toch niet."
ik : "Ik snurk naar het schijnt, tenminste... dàt werd mij al wel eens verteld, maar dat zijn fabels hoor."
F : "Och meid, als ik slaap, mag er een bom ontploffen."
ik : "Slaapw.... grrrrshnurrrrrrrfffgrrrrrr.... grrrrshurrrrrrfffgrrrrr... shgrr shgrr..... grrrrshurrrrffffgrrrr..."
Slechts een van haar vijf plasbeurten ergens midden in de nacht deed mij een oogje opentrekken.
ik : "Heb je al lekker geslapen?"
F : "Euh... ik heb al goed gerust."
"Gij snurkt, mens! Je kop lag nog niet neer en het was al van Jan."
ik : "O."
"Waarom heb je me dan niet een doef gegeven?"
F : "Arm te kort."
"En nog iets. Wat was je allemaal in je slaap aan het brabbelen daarstraks? Over 'chocolade mousse', heb je misschien nog niet genoeg gegeten?
ik : "Euh... ik ga ook eens pissen, ik moet ineens."
Het wakkere mens had het licht al gedoofd bij mijn verlating van de badkamer en ik hoopte dat ze aan haar 'ermageenbomontploffenslaap' was begonnen.
Heel overdreven tiptenend, oriënteerde ik mij in het stikdonker stilsluipend naar mijn bed. Volslagen idioot ver voorovergebogen en horizontaal tastend met een linkerarm, die de taak gekregen had van een bedsponde te voelen als ik hem zou naderen.
Het doet mij pijn toe te geven dat mijn natuurlijk navigatiesysteem een barst vertoonde want ik liet het bed volkomen links liggen en het deed mij nog meer pijn bij het einde van die kamer met mijn kop tegen de ingemaakte kast te stuiteren.
"Plok!"
Nog een barst. Eentje in mijn ego en schedel tegelijkertijd.
F. weer klaarwakker. Tot zover haar bomverhaal.
Een buil rijker en een illusie armer sukkelde ik mijn bed wee... grrrrshnurrrrrrrfffgrrrrrr.... grrrrshurrrrrrfffgrrrrr... shgrr shgrr..... grrrrshurrrrffffgrrrr...
Een verademing voor die arme F. dat ik al om acht uur wakker was, zo kon zij nog een uurtje maffen terwijl ik onduidelijke dingen in de badkamer uitrichtte.
Die haardroger hing echt wel vast.
"Zapnimf... wat zit jij daar al een uur in die badkamer te doen?"
"Mijn tijd te verschijten, tiens... letterlijk."
Ik rookte nog staand op een stoel een sigaret met de bovenzijde van het lichaam door het dakraam gewurmd en toen had ook zij haar ochtendverfraaiing afgerond.
Statistisch gezien moesten wij - nuja, ik toch - als de meest uitgeslapen figuren aan die ontbijttafel verschenen zijn, want we arriveerden alweer als laatste. Alsof wij dat aan ons hartje lieten komen. Dat buffet stak onze ogen uit en we vielen al schransend in herhaling en aan.
Ha! Die voorsprong van die anderen was in no time ingehaald!
"Lekkere roereieren met spek hè?"
"Smakelijke broodjes hè?"
"Hmmm, die appelcake al geproefd?"
"O kijk, minikoffiekoekjes, njammie njammie!"
"Voor jou ook kaas en hesp?"
"Eeey! Ze hebben ook fruitsla en yoghurt."
"Cornflakes kan ik in de Aldi thuis ook kopen."
"Wil je nog een extra glas sinaasappelsap voor me meebrengen?"
"Rol je me straks voorzichtigjes van die trap, F?"
In uitstekend gezelschap keuvelden we nog wat uit, legden onze handen op onze buik om hem te kalmeren en schuifelden rond de middag zeer uitgeslapen - nuja, ik toch - en voldaan de auto in.
F. leverde ik een driekwart uur later af aan haar voordeur, waarbij ze net voor de afscheidskussen sprak :
"Fijn! Mijn voet slaapt, dat is dan tenminste toch één deel van mij dat zijn nachtrust inhaalt..."
Niet in mijn zak, maar wel groter dan mijn maag! (deel twee)
Heelhuids en zonder paterkleerscheuren bereikten we de lange tafel, waar iedereen zonder etiquette zichzelf een stoel mocht uitzoeken naar eigen goeddunken.
Ik gooide mezelf naast de gastvrouw en over mijn twee andere vriendinnen.
Gemoedelijk toch?
Tot een paar laatkomers zich ergens wilden tussenwringen. Iedereen twee stoelen naar rechts. Toe maar, nog eentje met een voorkeur, weerom een stoel naar rechts opschuiven. Ondertussen had ik al wel lekker gelikt aan iedere lepel die voordien voor me lag.
Jaaha! Een houten lepel. Daarmee moesten we het doen, de hele avond lang.
Stiekem voegde ik bij mijn eerder middeleeuws compassielijstje 'bestek' toe naast de step en fiets. Ze mochten dan al wreed mooi wonen... het bleven primitievelingen op vlak van eetgerei, die monniken.
'Eten als een Neanderthaler', heet dat in mijn eigen gezinsjargon. Maar mijn overige gezinsleden vertoefden elders, zodoende kon ik zonder geplaagd te worden door voorbeeldneigingen, mij helemaal laten gaan.
Broodjes werden doormidden gekapt met de lepel, boter geschraapt, en als dat niet lukte, keuterden we wat vingerig doorheen dat smeervet om het vervolgens af te vegen op een minipistolet.
Het menu liet ik verdwijnen onder mijn bord, want ik had toen al door dat dit evenement een schrijfstuk waard zou zijn, met alle details van dien.
Dat had het kunnen zijn, als ik het niet zo goed verstopt had, dat ik het daarna helemaal ben vergeten.
Omdat de honger woedde in het vegeterende lijf, had ik een aanval gepleegd op toch al een stuk of wat broodjes vooraleer er iets visserigs geserveerd werd in de vorm van een paté met laagjes. Laat de naam mij daarvan nu even ontsnappen.
Even later kwam er een kippensoep aan, die luisterde naar velouté. Allemaal heel erg savoureerbaar, en redelijk hilarisch met houten lepel te nuttigen. Blijf aan de lopende band dat brood erbij voorstellen.
Mijn maag begon me stilaan boodschappen te zenden die rommelden als :
"Kaas, wijn, noten en olijven,
daarop een halve bakkerij,
Zapnimf, uw gulzigheid valt niet te beschrijven
met vis en soep er ook nog eens bij.
Stop ermee! Beveel ik u,
dwingend en met aandrang
of uw maaginhoud passeert opnieuw de revue
deze keer richting uitgang."
Pfft, omdat ik nog steeds de leiding heb over mijn organen, negeerde ik de foor die op gang kwam ergens diep in mij. "Die vlinders in mijn buik, zijn taai", dacht ik nog, "die overleven wel een onderdompelinkje.
In de plaats daarvan koos ik voor een, al zeg ik het zelf, vindingrijke oplossing en ik trok mijn jeansbroek uit... wedden dat die paters vroeger ook geen jeans droegen?
Een frisse wind tussen de billen woei alle twijfel over een moeilijke maagcontrole naar de filistijnen, dat leek me ver genoeg en ik wachtte gelaten op de volgende gang : konijn met pruimen in een aarden potje met een deegomhulsel als deksel.
Dat werd lachen. Eindelijk hadden we door waartoe die lepel diende. Om het bladerdeeg van je buren kapot mee te slaan natuurlijk! Het werd iets tussen sabelen met die houten stokken ter defensie en zoveel mogelijk schade berokkenen aan het eten van de omstaanders. Door de gaten zagen we dat ik het konijn had en F. naast mij de pruimen. Ik vond dat een goeie verdeling en wisselde niks!
Eten met de jetset is fun!
Het kwartier na de verorbering van dat beest al iets minder. Het deed me letterlijk pijn te moeten constateren dat mijn maag overschot had... en van gelijk ook nog eens.
"Hou uw maag in bedwang of het vulsel ervan plakt subiet tegen het behang" indachtig, veranderde ik van tactiek.
Doodstil, niet bewegende, klotsen vermijdend, bewoog ik nog enkel mijn lome hoofd daar gezeten op de stoel. Tot ook dat niet meer meewilde en ik, alsof al mijn lichaamsfuncties het lieten afweten, prompt in slaap dommelde tussen een taterend gezelschap.
Knikkebollend bracht ik zo het volgende half uur door.
De broer van B. stamelde verbaasd dat hij dacht dat ik zo'n feestbeest was. Ik mompelde iets over een verplicht laag profiel en liet vervolgens zien hoe het mijne alweer met zijn ogen toe tien centimeter naar beneden schoot.
Ten einde raad probeerde ik wat van die kan water, gevuld met ijsblokjes tot aan de rand, bij mijn wijn te gieten, waarop honderdnegenendertig klompjes ijs over de tafel stuiterden... ik heb ze geteld bij het oprapen. Enkele ervan hield ik achter om tegen mijn rooie kop te houden.
Toen kwamen de ribbekes met gevulde aardappelen in de schil.
Neenee, die ging ik overslaan.
Niet voor mij deze keer.
Mijn maag hield zich net even kalm.
O? Mijn maag hield zich net even kalm!
Zou ik toch niet eens proeven dan?
Een beetje maar?
Gezwind tastte ik wat groenten, een ribstuk en een petat op mijn bord.
De mantra in mijn maag humde onnegeerbaar luid :
"Geen avance om u te waarschuwen.
Vreselijke krampen worden uw deel,
gij die er nutriënt blijft induwen,
trop is te veel!"
En ik viel weer in slaap tot aan de pannenkoeken, maar deze keer dubbel van de pijn.
Pannenkoeken! Hoera!
Iets dat ik ken en thuis ook in de Aldi kan kopen! Eindelijk iets dat ik kon overslaan!
Al nam ik er dan toch maar drie happen van.
De koffie bracht iets verlichting, maar die heerlijke pralines erbij dan weer niet.
Tjonge, ik heb me zelden zo goeieraderigindewindslaand gevoeld.
Of gewoon stom.
Mijn maag was op dat ogenblik zo uitgezet, dat ze tot tegen mijn trommelvliezen reikte. Van enige conversatie volgen was geen sprake meer en het excuus gebruikend dat F. nog onderheving was aan die gemene klierkoorts van vorig jaar, sleurde ik het kind mee en verlieten we slaapwandelend met broek over de schouder en zonder menu de zaal.
Erover eens dat het een leuk feest was geweest, ondanks wat gezeur in de buikstreek, maar dat onze pij(p) uit was.
Onverwachte invitatie met voeding, zelf gekocht uit een pakske, maar wel lekker... danku Dryade!
Nog meer onverwacht noodbabysitten.
en socialiseren (nog steeds met vettig haar!).
Zaterdag.
Zaterdag was ik te gast gevraagd op de priorij van Corsendonk in Oud-Turnhout.
Chique hoor!
Een veertigjarigenfeest van de man van mijn 'ouwe' (tevens intelligente, lieve, grappige, knappe - ze leest dit ding ook af en toe) schoolvriendin.
Met slaapgelegenheid én ontbijt! Daarmee kan je een arme sloor als uw zapnimf wel doen watertanden.
Oeoeoeoe, doebiedoebi sjakkasjakka hoela joepie!
Beetje domper uiteraard dat me nadrukkelijk op voorhand was gevraagd of ik alstublieeeeft low profile wilde houden, want het gezelschap zou bestaan uit stuk voor stuk deftige mensen die nog nooit in aanraking zijn gekomen met schorem als... ja, wie eigenlijk?
Moi? Ik, die te allen tijde me weet te gedragen alsof ik de schoonmoeder ben van de koninklijke familie?
Bon, goodwillig had ik ter voorbereiding de nacht voordien de rust overgeslagen en nog voelde ik me behoorlijk manisch per ongeluk die zaterdag.
Ook slim bedacht had ik afgesproken van F. op te pikken, zodat ik zelf geen wegen meer moest zoeken naar die priorij die naderhand ergens in een complete middle of nowhere gepoot stond. Terstond kreeg ik medelijden met de middeleeuwers die nog niet afwisten dat later de trottinet, fiets, auto zou uitgevonden worden.
F. kende de richting naar Turnhout, maar daar was dan ook zowat alles mee gezegd. We namen de verkeerde. Die met de duizenden stoplichten.
Het hinderde echter niet, want ondanks een dik uur latere aankomst dan voorzien, waren we eigenlijk nog niet uitgepraat. Misschien dat dat babbelen een heel klein beetje ons zicht vertroebelde - wij spreken vochtig - zodat we de ringlaan, die we volgens de vriendelijke meneer die ons na bevraging achteraf een half uur terugstuurde, niet konden missen, voorheen niet zonder de minste notitie van iets ringlaansachtigs toch hadden overgekeken... en gereden.
Uiteindelijk lukte het ons dan toch, mits nog enkele stoppen :
"Een pijl, een pijl!"
"Wat zeg't 'm?"
"Niks en hij leest ook niet, want hij is donkerbruin, alsof je nooit in het donker moet zoeken naar bestemmingen!"
"Een keet, een keet!"
"Zou het dat kunnen zijn?"
Samen : "Neeeuuuh... te klein, te min, te onpoepchique voor waar wij willen verwacht worden!"
"Nog een etablissement, hiero?"
"Nope... te weinig dure auto's op de parking."
(maal vijf)
Het meisje aan de receptie wuifde ons directief naar een trap die we moesten nemen om bij onze medefeestgangers te geraken.
Euforisch stoven we de eerste de beste deur binnen : "Joehoe! We zijn er geraakt! Waar hebben jullie je verstopt, zeg!?"
Zoals het spreekwoord zegt : Eerst zien en dan (pas roepen en dan je ogen niet kunnen) geloven... We herkenden niemand van die bende.
Zij ons ook niet, denk ik, want iemand in smoking kwam ons vragen wie we waren en wat we op het huwelijk deden van zijn dochter.
"Wij kwamen even uw buffet bewonderen, meneer. Waarlijk delicieus... zullen we dan nu een verdieping lager gaan checken of het eten daar ook zo lekker uitziet?"
Deze act deden we nog een keer over in de gewelvenkelder, waar we een prettig weerzien ontvingen na zowat twintig jaar met de ouders van echtgenote van feestvarken.
"Zapnimf! Dàt is lang geleden!"
"Jaaahaaaa, zeg gerust dat ik er goed uitzie, en jong!"
"Je ziet er goed uit, en jong!"
(Ik hou toch zo van brave, luisterende mensen!)
"U ook, u ook (en ik hoefde niet eens te liegen, hoe onrealistisch!)"
"Hoe is't allemaal met je, zap?"
"Keifantastisch en hongerig en helemaal niet manisch want ik ben in mijn low profilerige vandaag! Waar zit de jarige? Dat ik hem eens flink kus!" *half zepposdanske onderdrukkend*
Na alle ceremonieën van familieleden herkennen, mee met de eer gaan lopen van de originaliteit van onze gezamenlijke cadeau, die I. onovertreffelijk samengesteld en ingepakt had, bevochten we ons een staantafeltje waar er nog kaas, olijven en nootjes voorradig waren. Met een glaasje wijn wat te gulzig aan onze lippen, keuvelden we wat nieuwtjes op een hoopje, tot ik in de mot kreeg dat er een mannelijk sujet mij met iets te veel aandacht bestudeerde.
Lap, daar heb je het weer, je bent nog maar net binnen en niet eens subtiel proberen ze je te verleiden op een manier waar je van gaat blozen. Deze had zelfs een papierblok bij en schrijfgerief.
Owjee... wie weet krijg ik straks nog een briefje in mijn hand gedrukt met een nachtelijke plaats waar hij me wil ontmoeten! Ik slaap bij F. hoor!
De mens keek nog eens naar mij alsof hij zijn moed ergens zocht om bijeen te rapen en met een niet mis te verstane tred kwam hij op me af, onderwijl het blad van zijn blok scheurende en met veel gebaar overhandigde hij me... een karikatuur van uw ondergetekende.
Gelukkig in potlood, dan kan ik die dubbele onderkin later nog weggommen! En die wallen ook.
Dat was duidelijk... ik zou dus inderdaad bij F. slapen deze nacht.
Tussen half zeven en zeven kregen we tijd om onze kamer te zoeken en onze pyjama en tandenborstel te installeren. Ik dan toch. Mijn kamergenote had daarbovenop nog een tweede outfit bij, extra laarzen en een wandeltenue. Poeh! Mijn proper onderbroek legde ik met net zoveel geste weg alsof het een dure garderobe was.
Maar voor het zover was, moesten we die honderd meter nog overbruggen van de feestkelder naar het gastenverblijf. De wijn had op onze nuchtere maag zijn werk reeds verricht.
"Links of rechts?"
"Rechts!"
"Wel donker hier hè?"
"Hier moeten we rechtdoor, vertrouw op mij."
"Zot! Dat is hier een beek!"
"Bijlange niet, dat is de weg."
"Gij eerst!"
"(Zoemp zoemp) Euh... ok, 't is een beek."
"Hier links dan, dat is echt een pad tussen de haag."
"Ja, dat is een pad, maar het loopt hier wel dood op deze haag."
"O oeps, terug dan"
"Waarom staan er daar allemaal lantaarns?"
"Omdat dat de juiste weg is, suffe!"
(Hobbel hobbel tegen mekaar, lachen en nog eens lachen en het rap op de wijn steken en plechtig beloven dat we dit tot in de eeuwigheid gaan verzwijgen! Jaaahaaa!)
Manmanman... ik moet werkelijk niks gewend zijn. Bij hotelkamers stel ik mij een bed met een piepklein loopje errond voor. In de deze kon je een horlepiep dansen, en dat weet ik zeker omdat we het ook even uitgetest hebben. Een badkamer, twee keer zo groot als de mijne thuis! Een elektrische broekenpers aan de muur! Een haardroger aan de muur! Een Miró aan de muur! En allemaal potvast gemonteerd hè hè hè! Alsook een grondplan dat 'Corsendonca Monasterium Regularium' heette, maar dat was niet mijn smaak, daarvan weet ik eigenlijk niet of het vasthing.
Op het bed lag iets bruins. Een pij, bleek bij verdere inductie.
Een pij dus.
"Leuk slaapkleedje."
"Jamaar, ik heb mijn pyjama met roze hartjes bij."
Tumult ontstond op de gang. Ieder vroeg zich af wat er met die pij diende te gebeuren.
Collectief werd besloten dat aantrekken om te gaan eten de meest voor de hand liggende optie was.
Enkele dames, die iedere gelegenheid zien om uit te pakken met pasgekochte tooi, pruttelden nog wat tegen, maar dat hield op toen hun man het touw van de pij in hun mond propte.
Aldus bruinomhuld in iets vormeloos maakte een stoet genodigden zich klaar om de terugweg naar de dis te voltooien.
We hebben ons daar fluks tussengesmeten, want in andermans kledij een beek insukkelen leek ons net iets erover.
Een mens die ze alle vijf op een rijtje heeft, humhum, meegesleurd door een andere creatieve mens nog veel devianter!
Om maar uit te leggen dat het helemaal niet mijn schuld was dat we (rarara) besloten om die opdracht die Philou (http://www.bloggen.be/philou/archief.php?ID=69 ) ons in de nek draaide, eventjes te klaren.
Samen met het sujet dat mij dus 'dwong' hebben we een tekstje vol insiders gebrouwen.
Diep! Diep! Maar had je ooit anders van ons kunnen verwachten?
Eveneens verbolgen, ;-) want de reacties bleven uit, behalve dan van Philou zelf -danku P.
Als wraak besluit ik dan toch maar om in navolging van een aantal anderen ons resultaat van uren werk en nog meer uren lachen hier neer te kwakken.
Op mijn eenendertigste, mijn bankdirecteur noemde mij toen graag zijn brute bronstige brontosaurus - ik noemde hem gewoon mijn zwakzinnige steenpuist -, toog ik met mijn scheepsanker naar zijn kantoor om hem te overhalen mij een gunstige schuldsaldoverzekering aan te smeren.
Mijn zestien jaar oudere rosse madelief had me daags voordien gedumpt wegens ijzertekort. (Kan ik eraan doen dat het zevengranenbrood niet meer is zoals vroeger, toen de dieren nog spraken en een pneumatische zuivelproduktpenetrator nog gewoon kaasboor heette.)
Dat moest gevierd worden tijdens een kroegentocht met veel vloeiends calorierijks, mijn bmi was toch al naar de knoppen en mijn x-factor was bijgevolg van dien aard dat de bankdirecteur mij stante pede naar een geneesdame doorverwees.
Terstond begonnen mijn winterhanden te zweten en flashbackte ik naar de tijd dat er op mijn ballen werd geblazen, in mijn handen werd geknepen en speedy mij nog niet op de hoge utilitariteitsgraad van vaseline had gewezen.
Straf eigenlijk, voorheen kende ik vaseline enkel als gulpmiddel in de pornohoek van mijn videotheek in de Tolpoortstraat. Een mens leert wat bij door te bloggen, het woord 'steevast' bijvoorbeeld en vooral hoe collegabloggers mij hic et nunc in het gekscherend ootje nemen, maar er zeker van zijn dat ik het hen kan vergeven.
Maar ik was dus op weg naar de heelteef. Ik vorderde maar moeizaam en vroeg me af waarom ik in godsnaam al de hele reactie een loodzwaar scheepsanker meezeulde. Misschien zou Menck het antwoord hierop wel kunnen bedenken? Iets met 'blote konten' erin, kunnen we niet weerhouden, eilaas.
Mevrouw de dokteres bleek niet aanwezig in haar kabinet. Ik was toch echt wel gebrand op mijn medische acceptatie en sluw als ik was, besloot ik te verzwijgen dat ik een parachutespringend, duikend en motorrijdend verleden heb. Mijn scheepsanker gebruikte ik als inbrekersgerief (TE LAAT MENCK!!!) en via het luik van de kruipkelder, verschafte ik me toegang tot de woning. Zo ben ik dan wel weer : vastberaden en onverschrokken!
Op de tast zocht ik me mijn tocht doorheen een donker krocht met veel hartstocht knalde ik in een bocht tegen een gedrocht vol vocht. Ik heb te vroeg gepocht! Bezeten van achterdocht blies ik de aftocht en ik docht : "Mijn handen worden vuil! Mijn handen worden vuil!" "Had ik nu maar bij mijn uitdagende vijftien woordjes 'handschoenen' gezet ipv 'euthanasie '."
(Overeenkomsten met bestaande personen berusten op louter toeval.)
In de verte ontplofte de oude bes in een thermosfles. De gek scheerde haar benen met het zwaard van Damocles. Het exces van het abces voltrok expres. Het stanleymes reeg het kassucces. Topless sprong de keukenprinses in de bres, als delicatesse op het verkeerde adres. De zangeres verhinderde acces tot het S.O.S.
- Bijbehorend opzoekwerk in leerplannen en eindtermen.
- Verslag overleg GOK/zorg van vandaag typen.
- Tekort in handleiding - stoffelijk bn - lessen duimzuigen.
- Idem leestekens.
- Tien luisterlessen bedenken (uitwerking volgt later).
- Pablo Picasso eens googlen op Guernica en mezelf afvragen of ik het ga wagen van morgen het zesde leerjaar een muzische opdracht in die stijl te geven.
- Beslissen dat ik het daadwerkelijk ga doen en wel zal merken hoe rijp ze er voor zijn.
- Even nadenken over hoe ik dat ga aanpakken.
- Mezelf stom vinden dat ik het hier allemaal nederschrijf want er gaat nog steeds niks boven een jobke in het onderwijs.
- Toch eens hartelijk lachen met Marleen Vanderpoorten die ooit beloofde van de planlast te verminderen en de discrepantie tussen haar woord en daad sindsdien ondervinden.
- Huishouden overschouwen.
- Schaamte proberen te onderdrukken.
- Opruimen? Wassen?
- Bekomen van kinders die mekaar vandaag naar het leven stonden.
- Onbekende kat verwensen die zichzelf gisterenmorgen tot nieuwe huisgenoot heeft uitgeroepen.
- Wensen dat ik een kinderloze dopper ben.
- Beseffen dat het donderdag is.
Dàt, beste lieden, noopt mij tot het bloggen van lijstjes ipv enkele rake zinnen die een context vormen, neer te poten.
U hoeft het niet te lezen... een beetje ingepakte compassie volstaat.
Deze week, de kinderweek, heb ik al een paar hilarische momenten met dat grut meegemaakt.
Gisteren toogden we naar school per rijdende klassebak, gevuld met allerlei wederkerende zeurtjes van de kinderen. Dat varieert van "Wat eten we vanavond?" (en als ik al eens een keer weet wat we gaan eten dan volgt er geheid achteraan : "Dat lust ik niet!" ) over "Ik krijg mijn botten niet dicht!" "We gaan te laat komen!" "Straks is de bus van het zwemmen al weg!" tot honderd keer "Vandaag heb ik blokfluitles, weet jij dat al?"
Meestal blijf ik lekker afgesloten in mijn eigen gedachtenkringetje en mompel iets nietszeggends.
Maar gisteren, gisteren!
Ineens zomaar op Stubru op die druilerige morgen : 'I don't feel like dancin'' van The Scissor Sisters.
Het. Meest. Geweldige. Nummer. Van. De. Laatste. Tijd.
Wie het niet eens is met me... poepslagen, op de blote!
"Laat ik die jong eens wat afblokken" meende ik en het volume ging een draai naar boven, ik voerde de overtreffende trap van wiebelen uit, headbangde als een Angus Young, maar dan zijdelings, gaf mijn losse arm vrij spel en kweelde ongegeneerd mee. ('t Was een rustig straatje.)
Het hielp. Ondanks dat mijn voortplantingsresultaten wel wat gewoon zijn van me, vielen monden open en verstomde hun gezaag.
Tot er een tegenligger naderde.
Ik hoorde er eentje dat ik ooit nog zelf baarde uitroepen : "Ohneee! Die gaat zien dat dat onze moeder is!" Met drie tegelijk doken ze, voor zover hun gordel het toeliet, de diepte in om associatie tussen hen en mij te vermijden ("Is 'm voorbij?"). Stel je voor dat ook maar iemand zich zou herinneren dat zij toen met mijn dansende zelve in eenzelfde auto hebben gezeten!
Ramp o ramp!
Het is nu officieel : mijn levende delen zijn sissies van het zuiverste water!
Hmm, de eerste keer dat ik die clip zie... toch wel een bende jeanetten eigenlijk.
Twee weken geleden had ik nog een zeer bedreven afwasmachine.
Misschien dat de onderzijde niet meer beproperde zoals het zou horen en het stuikte telkens in mekaar als ik eens enkele glazen er wat enthousiast in plaatste, voorts vond ik hoe langer hoe meer losse wieltjes en onderdeeltjes die verduurd waren...
Alla, ik had iets dat water sproeide, vergeet mijn eerste zinnetje.
Een week later had ik er een nieuw.
Een zuinig, prachtig bewonderenswaardig spel!
Wie mijn fratsen al eens leest, weet wie mijn persoonlijke elektricien, metser en loodgieter is : mijn pappie!
Ook nu weer had die lieverd geen enkele moeite gespaard om zijn hulpeloze dochter uit de brand te helpen. Bij levering heeft hij het oude afgekoppeld, het nieuwe in het daartoe voorziene gaatje geduwd. En aangekoppeld!
De eerste dagen durfde ik er enkel maar naar kijken. Deurtje open, kreetje laten, deurtje dicht, nog iets slaken dat bijna een orgasme benaderde. Kortom, opperste adoratie.
Toen de afwas het voorbije weekend tot bijna het plafond reikte, die verdomse gasten ook altijd die willen blijven eten, al is het maar pita of broccoli, werd het toch stilaan tijd om het gebruiksvoorwerp klaar te maken voor een eerste beurt (zo gaat dat met bewondering... die eindigt bij een eerste beurt).
Het publiek en ik laadden de magische box overvol, staken er een tabletje in, drukten een paar knopjes...
"Heb jij goesting om de gebruiksaanwijzing te lezen?"
"Nee, wijst dat zichzelf niet uit?"
"Draai op vijftig graden, knop induwen... 't zal wel lukken zeker?"
"Dat spel is wel stil hè?"
"Uhu, dat is geen brol hoor! Brol en zap, dat combineert niet!"
(Twee oren - van twee verschillende personen, voor u weer een verkeerd beeld krijgt van mijn kleine poezelige oortjes - tegen de deur gedrukt... geconcentreerdheid alom...)
"Dat ding is echt wel stil!"
"Wat zijn al die lampjes hier die branden?"
"Euh... misschien boekske toch maar eens erbij pakken?"
"Die twee wil zeggen dat er geen zout en geen glansmiddel inzitten."
"O oeps..."
"Het kraantje duidt aan dat er geen watertoevoer is."
"Huh?"
"Zap, heb jij gecontroleerd of de gele klem rondom de schroef ter beveiliging er al af was?"
"Hmmneenietechtmoestdatdan?"
(De 'snuggerste' van de twee belt in paniek naar haar vader die sust en belooft van maandag langs te komen.)
...
Natuurlijk had ik wilde plannen voor maandag, maar die gingen niet door.
Bij thuiskomst stond het surrogaat van mijn tijdsbesteding al in mijn keuken. Vloekend en tierend dat het kraantje naar de afwasmachine kapot was en de inhoud van mijn kast onder de gootsteen verspreid op de keukenvloer.
Water werd afgesloten, koffie werd kinkloppen, mijn was stilgezet.
Om te tonen aan ik heus wel eens iets in het huishouden doe, ben ik begonnen aan die stapel wasmanden die hier al sinds september staan. Dat viel best nog mee. Onze organisatievorm bestaat eruit dat wie iets proper wil aantrekken en het niet in zijn kast vindt, het uit de wasmand mag plukken. Sokken zoeken is het leukst!
Het volgende project is van die berg goed in de juiste kleerkast te krijgen, maar daar schakel ik mijn personeel dan wel weer voor in.
Tussendoor mocht ik met lede ogen aanschouwen hoe vaders kraantjes verzaagden ("die nieuwe apparaten hebben toch een veiligheid, mocht het overstromen en zoniet... daar staat je hoofdkraan."), aan darmpjes mogen sleuren, mee tillen, mee schuiven, skateboardje gaan zoeken onder de carport omdat dat volgens de werkmens ideaal was om als hefboompje te gebruiken.
Als apotheose, stootte hij met de afwerkplank mijn vloeibare plantenmest om (waarvan ik nu ook weeral weet dat ik die heb!), het werd schuiven daar in die keuken! Het op maat zagen van die plank deed hij zoals echte werklui doen... precies, krachtig en ergens boven mijn mat. Mijn talent voor interieurverzorging heb ik alvast niet van hem!
Maar het moet naar buiten gebracht worden : zijn gepoter had resultaat!
Het werkte zelfs, dat ding dat onze borden en glaswerk terug moet doen blinken!
Op het eerste zicht netjes afgewerkt ook nog! Het grenen paneeltje heeft hij er netjes met siliconen opgeplakt (lees : dat kan nooit meer hergebruikt worden bij een nieuwe machine). Edoch, het is niet aan te raden van te gaan kijken wat hij allemaal tussen die kasten heeft aangevangen. Zoals een brave dochter opgevoed is, zwijgen en kijken dus, zag ik hem aan de zijkanten van MIJN PASVERWORVEN KLEINNOOD heelder lappen ijzerwaar afknippen, want dit stremde en dat bemoeilijkte... ken je dat?
Oja! Het werkte!
Maar de afvoer van afwasbak twee lekt nu wel. En hoe! Gesukkel met afdichtringetjes leverde niks op. Een bakje eronder dan maar en hopen dat vaderlief eens op een andere keer iets fundamenteels eraan gaat doen.
Waarmee ik ineens besef dat ik nergens zou staan zonder onze pa.
Die mens heeft mij verwekt! Voortgeplant! Gepland zelfs! (toen toch).
Zonder zijn procreatie zou ik niks zijn! Noppes! Nada!
Geen lippen om te kussen.
Geen lijf om lief te hebben.
Geen stembanden om te lachen!
Geen vingers om oenige blogstukjes te schrijven!
Hierbij roep ik deze dag uit tot officiële zappadag! (Jef! Niet Frank!)
Oja, als het iets voor jullie kan betekenen... siliconen zijn dus niet droog op een uur, dat weet ik namenlijk uit empirisch onderzoek... toen dat voorfront mijn kleine teen plette bij het afdonderen.
Zo goed en zo kwaad en vooral pijnlijdend, ik kon, heb ik het krel er terug tegengekwakt, de ondertussen twee skateboards er weerom onder geklemd (links zakte altijd! Help help!) en bij verbrodding zou ik gewoon de onschuld zelve spelen.
Uiteraard heb ik me weer zorgen voor niks gemaakt. Een halve dag later, toen ik het nog eens waagde van het deurtje te openen, zonder kreetje, en deurtje te dichten, met ferme uitroep, want alweer lag het stuk hout op een teen.
Ergens aan een zeer anonieme keukentafel, het voorbije weekend, pita verorberend :
x : Hoeveel vrijers heb jij eigenlijk na je huwelijk gehad?
y : Bwa, een paar, nog op handen te tellen.
(y vindt een rondslingerend kartonnetje en een balpen)
x : Duhhh!! Dat is veel te klein, zou je geen A3 formaat ergens opdiepen?
y : Schatschat... doe niet zo blasé, kijk, ik turf... dat gaat best allemaal meevallen.
x : Dinges! Met zijn vijf kinderen, dat was een jaar nadat je gescheiden was.
y : Ja dinges, dat was fun... allez, eigenlijk waren zijn kinderen nog meer fun, die stoet als we ergens met onzer beide kroosten naartoe trokken.
(x en y strepen enkele dingesen aan, na uitvoerige bespreking)
y : Die dinges was best heel speciaal, helaas een tikkeltje getrouwd, dat heeft zo'n twee jaar geduurd toch.
x : En dinges... allez, zeg het eens, die dinges waar je zo van onder de voet was?
y : Neen kind, dat is zelfs nooit tot in de beginfase geraakt. Die kuste mij en liet nadien nooit nog iets van zich horen. Kop tegen de muur noemen ze zoiets en eigenlijk was dat niet de enige die die tactiek uit heeft geoefend.
x : Euh... y... misschien moest je eens aan je kustechniek beginnen te knutselen?
y : Wat bedoel je? Niks mis met mijn kuscapaciteiten! Trut!
x : Troela! Je hoeft mijn neus niet af te bijten hoor!
De laatste dinges, daar was je ook gek van hè?
y : Jah jah... (mijmer)
Ook naar de verdoemenis buiten mijn wil om.
x : Hm, dat lijkt wel een constante in jouw leven, dat gedumpt worden. Mens, moet jij een krel zijn.
y : Grmble... (stilte)... ja?
x : Wat jij nodig hebt è è è, is eens iets serieus. Een dinges met tijd en aandacht voor je en niet te vergeten eentje die je nukken kan weerstaan.
y : Allemaal heel tof om te horen, maar bestaat dat wel?
x : Waarom stel jij altijd van die moeilijke vragen? En dan nog aan mij? Weetikhet?
y : Uwen toer!
x : O maar dan zijn we rap uitgeklapt : dinges, dinges en dinges.
y : Als ik me niet vergis, vergeet je hier gemakshalve je ex-dinges erbij te vermelden.
x : Jamaar, die telt niet mee!
y : Hoezo niet?
x : Awèl, die was niet meer nieuw.
y : O.
x : (beetje te snel) Ons andere vriendinnen dan!
y : Jamaar aan z en w wil ik zelfs niet beginnen tellen, te ingewikkeld, te veel aans en afs.
x : V dan.
x en y : Whoehahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahhahahahahahahahahah!
y : Die is makkelijk!
(y tekent één streepje)
x : Stom eigenlijk, die kan iedereen krijgen wie ze wil.
y : Of just slim.
(x doorstreept en maakt er een half streepje van)
x : Eigenlijk was het maar een halve... we hebben haar achteraf nog moeten vertellen dat hij maar één been had, weetjenog?
x en y : Whoehahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahah!
y : Ja! Toch schoon van het kind dat ze dat niet eens op heeft gemerkt.
x : O zucht, wij moeten dringend allemaal eens iets echts gaan vinden!
y : Uhu, een dinges voor lang.
(x en y : staren wat in het ijle, zuchten nog eens, blazen de froefroe uit hun ogen, tanken koffie bij.)
x : Sja... iedere voorbijganger heeft invloed op je leven.
