"Iedere voorbijganger heeft invloed op je leven."

 

Dat is de wijsheid die D. me vandaag met een mond vol slablaadjes en pita, of kipsla want ik zat met een tekort aan pitavlees, toebedeelde.

 

Na haar eerdere sms :

 

"Zap, goesting om mee naar onze stamkroeg 'de Vlug' te gaan? Ik krijg boebels van mijne kleine nadat hij in de selfcarwash twee auto's met schuim heeft ondergespoten en zichzelf bijna heeft opgezogen in een stofzuiger aldaar. (Waarom zijn die dingen niet ietsjes krachtiger?) Nu wil ik hem zoekmaken in een ballenbad!"

 

(Ik terug : Gisteren al frieten gegeten, kom maar naar hier broccoli eten, ook een smaak die je nooit meer los laat.)

 

(Voor wie niet mee is : "Quiiiiiiick, zijn smaak laat je nooit meer los!")

 

en ons plotse besluit van de broccoli te vervangen door pitabroodjes, kwamen die woorden aan als een tang op een varken.

Maar ze wist ze uit te leggen.

 

Ooit, toen zij en ik te voet naast elkaar kribbig mekaar erop wezen dat het de hoogste tijd werd dat nog eens iemand anders ons zou ophemelen dan - ons kent ons - vriendinnen, reed er een opmerkelijk figuur tegen twintig per uur op zijn moto ons tegemoet.

Zij : "Zie hem daar! Die heeft daar duidelijk geen last van, die is juist van bil gegaan, zoveel is zeker."

Het eerste wat ons opviel was een uiterst belachelijke zwarte pothelm, tenminste als je een beetje cool wil uitstralen gezeten op zo'n brulding. Als je je blik daarop richtte, werd die onvermijdelijk getrokken naar een beetje lager, waar zo'n beate grijns van oor tot oor de rakker een zeer idiote uitstraling gaf.

Hij was werkelijk een lust voor het humoristische oog.

We konden nog net de beleefdheid opbrengen om te wachten met slappe lach tot hij zich buiten gehoorsafstand bevond. Wat daarna volgde kan je situeren tussen over de grond rollen van het lachen en mekaar in evenwicht houden, wat pijnlijke trommelvliezen veroorzaakte, want het geluid dat we produceerden was vergelijkbaar met dat van een kudde zeekoeien die met een breipriem bewerkt worden en snot en tranen overal, gecombineerd met buikkrampen.

Een kwartier lang.

De rest van ons leven lang.

Deze voorbijganger/rijder kan nooit bevroeden hoe hij sindsdien ons leven beïnvloed heeft.

Op gepaste en vooral ongepaste tijden wordt hij weer vanonder het stof gehaald en zijn uitdrukking heeft ondertussen benamingen gekregen als de poepsmile, de Michel Lelièvrelach (al betwijfel ik of die toen van de grond is geweest, hij werd toen voorgeleid), de pothelmgrijns. We herkennen hem op onze eigen gezichten en op die van anderen.

Lachen om de lach, een geweldig gevoel is dat.

 

Intussen zijn we experts in lachherkenning en in ieder verhaal dat iemand van ons afsteekt, neemt de beschrijving en vooral het naäpen van de uitdrukking van het gelaat toch wel een grote hap eruit.

Die we vervolgens terug opvullen met ons eigen gegrinnik, gegiechel, zeekoegejank.

 

Iedere voorbijganger heeft dus invloed op je leven.

Jah... 

Om mijn kritische ik te omzeilen mompelde ze er nog vlug achteraan :

"Ahja, stel dat je bij het opzij gaan om iemand te laten passeren daardoor net niet in dat putje stapt waardoor je je knie zou gebroken hebben!"

Wat prijs ik me toch gelukkig met zulke intelligente vriendinnen! 

 

Onze Vader die in de hemelen zijt.

Verschaf mij toegang tot die zevende.

Laat mij een rijk tegenkome,

lief... bedoel ik dan.

Uw wil geschiede op aarde als in de hemel.

Mag mijn wil nu ook eens voor één keer?

Geef ons heden ons dagelijks brood,

maar een wokrestaurantje is ook ok hoor.

En vergeef ons onze schulden

die we onderweg maken bij al dat verbrassen.

Gelijk ook wij vergeven zijn van hebzucht

naar dat andere geslacht.

Leid ons vooral in bekoring,

liefde en lust,

maar verlos ons van kwade tongen.

Amen

Ik : Hier, ze duwt ons weer op het scherm hoor.

Ik : Ja, 't zal weer wat zijn.

Ik : Hetzelfde van altijd hè, ze heeft weer geen tijd.

Ik : Of ze probeert wat te verzwijgen, dat kan ook.

Ik : Je bedoelt toch niet dat verhaal van die vlooienbeten op een zeer onwelvoeglijke plaats?

Ik : Ik heb nog koppijn van de vorige keer toen we de man met de hamer tegenkwamen. Veel goesting om mij hier te gaan profileren heb ik vandaag niet.

Huh? Wat vlooienbeten? Is ze op de kat gaan zitten?

Ik : Neen, ik geloof dat ze wat te laat doorhad dat die rotkat op haar achteloos weggesmeten pyjama in de badkamer is gaan liggen.

Ik : Daar moet je weer zapnimf voor heten natuurlijk, eigen schuld, dikke jeukerige bult!

Ik : 't is te hopen voor haar dat ze de eerste weken geen touche heeft : "Ooh schat, wat een poezelig achterwerkje, zijn die bultjes in de vorm van een hartje speciaal voor mij erop aangebracht?"

Ik : Mja, subiet is ze alweer ribbedebie, stel je voor dat ze uitgerekend vanavond botst op iemand waar het mee klikt.

Ik : Ha ha ha! Gij zwanst of watte?

Ik : Zooooo abnormaal is dat toch niet?

Ik : Nee?

Ik : Euh... eigenlijk wel, maar laat ons onszelf het voordeel van de twijfel geven.

Ik : Uhu, per slot van rekening zijn we wel positivo's natuurlijk.

Ik : Uiteraard! Wij bestaan uit twee brokken samengesmolten pure synergie!

Ik : Dus... wat wil zeggen : dat gaat vanavond goed aflopen met het mens!

Ik : Jaaaaah, die gaat de tijd van haar leven hebben!

Ik : Dat moet gevierd worden! Muziek maestro!

Ik : Luider! Luider!

Ik : Jiehaaaaaa!

 

Met een onwaarschijnlijke uitbundige vreugdepolonaise zwieren ik en ik, luidkeels galmend "Ich bin wie duuuuuuuuuuuuu" galmend de blogkamer uit.

"Joepiejaidie joepiejaida joepiejaidie joepiejaida!!"

(vier benen links in de lucht tegen mekaar klepperend, vier benen rechts in de lucht tegen mekaar klepperend, met onzer aller smoel tegen de grond klepperend.)

"Hoera!! Hoera!! Hoeraaaa!!" 

Hoe opmerkelijk!

Dat zit hier allemaal te hengelen naar details uit mijn privéleven.

Wie vraagt die krijgt! (Ober, voor mij een appetijtelijke jonge snaak aub! A point, in een romig sauske en niet te timide!)

 

Dus...

gisteren bevond ik mij in een zeer aangenaam gezelschap.

Stappekes aan het zetten.

Eén van die stappekes bracht mij een verdiep hoger van een etablissement omdat daar kon voldaan worden aan een primaire behoefte : namenlijk : het plassen.

Ornamentorisch was daar aan de buitenkant van de toiletdeur een sterk uitvergrootte lever aangebracht. Tweedimensionaal welteverstaan. Met benoemingen van alle onderdelen die er los of vast aan een lever kunnen zitten. Helaas kan ik u daar geen verslag van uitbrengen, want mijn drang om water af te laten was sterker dan mijn ingewandenkennis bij te schaven.

De praktijk was sterker dan de theorie, zeg maar.

Beetje stom van die eigenaars om niet te beseffen dat praktijk en theorie wel degelijk zouden kunnen samengaan, mochten ze lucide genoeg geweest zijn om hun blikvanger langs de binnenzijde te laten schilderen. Ik vermoed dat ze gingen voor de kwantiteit van het aantal blikken. Prestigeprobleem zoiets.

Toen ik dat allemaal bedacht had (een mens denkt wat af op zinvolle momenten), had ook mijn activiteit een mooi afgerond einde bereikt.

Opgelucht en helemaal klaar om er terug in te vliegen, je kent dat wel... haar nog eens door mekaar warrelen, eens verleidelijk pogen te kijken naar je spiegelbeeld terwijl je het nat van je handen staat af te zwieren, jezelf afvragen hoe je ineens aan die pandalook komt en dan ineens beseft, bij twintig centimeter dichter, dat het restanten van mascara zijn die niet meer op hun oorspronkelijke plaats hangen, die nog natte vingers gebruiken om tevergeefs te proberen van die waterproof af te vegen om uiteindelijk te berusten in het onvermijdelijke en jezelf wijs te maken dat je zelfs met zwarte vegen toch wel heel sexy eruit ziet vandaag, bon zo dus, tippel je heel vrouwtjesachtig en zwierig en al een voorbereidende glimlach op het gelaat die trap terug af, onderwijl kijkend naar prachtige versiersels in nissen aan de zijkant...

en dan KNAL!!...

tegen een godverdekselse balk die in dat mooie decor juist vijf centimeter te laag hangt om je een onbelemmerde doorgang te verzekeren.

 

In slow motion gaat dat als volgt : kijk opzij, bewonderend en lachend, tanden half bloot, je draait je net terug naar een vooraanzicht, je mooie lange blonde lokken lijken op een commerciële spot van een Fructis Laboratoire Garnier shampoo... en dan PLOOOINK, terugslag... je kijkt nu heel verwonderd omdat je niet weet wat er gebeurt, geëpileerde wenkbrauwen schieten (maar dan traag) de hoogte in, je spant je nekspieren om te vermijden dat je achterover valt als zo'n doodgeschoten cowboy en die vallen dan nog meestal gewoon op de grond, terwijl jij op die trap wel eens ergere toeren zou kunnen uithalen terwijl je ooit achteloos die cursus stuntvallen bij het oud papier hebt gesmeten, en nu dik spijt daarvan natuurlijk, dat spannen van die nek drijft je terug naar voren en zo veroorzaak je een tweede PLOINK, maar deze keer niet meer zo knoerthard.

 

Bon.

't Deed geen pijn.

Patrons mogen dan al geen verstand hebben van versiersels op wc-deuren, ze waren wel zo voorzienend geweest om die balk in te pakken met een pel isolatiematerieaal dat je normaliter rond buizen ziet in het sanitaire equipement.

 

Van mijn hele pose bleef geen grein meer over en gebukt (je zou voor minder) onder mijn eigen gebulder zette ik mijn tocht naar het gelijkvloers als een krom wijffie verder.

 

Ik mag hopen dat ik daarmee heb voldaan aan jullie zucht voor detail!

Graag gedaan!

Vandaag pakken we schrijfpauze.

Ja, dat doen we.

Dat mag zelfs.

 

Ik zou natuurlijk ook kunnen schrijven over mijn bezoek aan de boekenbeurs gisteren en hoe ik bij vertrek mijn vrijkaarten niet meer vond.

(Heb jij die meegejat toevallig, sahara? ;-)

Of over hoe leeg een boekenbeurs is op een maandagnamiddag.

Of over hoe ik twee Marcella Baetes heb gekocht.

Of over hoe ik die kussenslopen met poëzie op kan smaken en als antwoord op mijn vraag of er ook dekovertrekken van bestonden lik op stuk kreeg met : "De mensen zijn toch nooit content!"

Of een Tom Lanoye heb gekozen boven het Penisboek van Liekens bij het verlengen van het Humo-abonnement.

Of hoe lastig die babbelutten deden bij 'De Morgen' toen ik ook daar wilde verlengen en een boek wilde meegritsen : "Die boeken zijn enkel voor nieuwe abonnees, maar als je wil kunnen we wel poteren, hoewel dat geen garantie geeft of je dan niet binnenkort met twee gazetten in je bus zit."

Of over hoe de après-boekenbeurs wel een eigenaardig staartje kreeg.

 

Dat zou ik.

Maar ik pak pauze dus vandaag.

De wereld (lees : Antwerpen) wacht op mijn stappekes vandaag.

Iedereen weet dat je werelden niet te lang mag laten wachten.

 

O, wat verheugde ik mij op de eerste lange slaap sinds lang!

Ik controleerde of er geen erwt onder mijn matras lag en vlijde me vervolgens neer om mijn rechterzij, beetje foetusachtig, met de flanellen donsovertrek langs alle kanten heerlijk onder mij gewurmd.

Klaar om de meest prettige dromen toe te laten.

 

Geen tien seconden later zoemde er een insect langs. Zelfs zonder licht te ontsteken wist mijn biologische kennis dat beest te detecteren en het te ontleden als zijnde een vlieg.

"Niks aan de hand," denk je, "zo meteen zoekt die zespoter wel een muur om mij vanop een afstandje in stilte te begluren met zijn facetogen." (Jaja, mijn biologische kennis is zeer uitgebreid!)

Echter, de deze was niet goed opgevoed, hij bleef me ambeteren met zijn luidruchtig gestuntvlieg rond mijn hoofd.

En vrank! Vrank!

Vrijpostig gebruikte hij mijn lieftallige schedeldelen als landingsplaats.

Nadat ik mijzelf al enkele keren vruchteloos tegen de harses had gemept en nog wat lucht in het ijle had verplaatst tussen mijn handpalmen, vond ik het welletjes geweest.

Eén kopkussen gebruikte ik om de top van mijzelf onder te verstoppen en de dons werd opgetrokken tot van die hele zapnimf enkel nog de neus vrij bleef.

Met hernieuwde moed probeerde ik de slaap te hervatten, lachend in mijn stiekeme bedekte vuistje omdat ik uiteindelijk toch de slimste was.

Doezel overviel mij.

Doezel werd sterker.

Doezel ging over in rem-slaap.

Rotvlieg vond het nodig om een kringetje te draaien aan een neusgat.

 

Ik schoot recht, armen wijd open, het kussen maakte een pirouette tot tussen mijn oorbelen op het nachtkastje, stootte mijn grote teen tegen de sponde achteraan, oerkreette iets uit dat op "Aaaaaaarghh!!" geleek...

... en niesde ze dood.

Vorige (lange) nacht (za 13.30u - zo 17.30u)

 

Van een leien dak :

zeveren op ons gemak

meteen heel de mikmak

dansen als een klasbak

wezen : platzak

een hoop kouwe kak

slaap ontbrak

koppijn sprak

keelpijn van tabak

slappe lach ontstak

zetelliggen als een zoutzak

allebei in de prak

ontbijt met gebak

 

dit rijmsel is wreed zwak!

 

Mijn eigen schuld

'k Heb sahara in mijn nacht geduld

 

Liefste, voor jou al mijn gesmak

 

Geniet van 't mooiste dat ik onlangs mocht ontvangen.

Dag en nacht
En wij daartussen
Jouw kussen zacht
Op mijn natte-dromen-wang
Bang van komen en jouw gaan

Slaap lekker ding
Want jij is lastig
Nog meer jij is fantastig toch

Slaap lekker ding
Want jij is lastig
Nog meer jij is fantastig toch

Glimlach lag
In veel te grote tas
Klein te zijn
Fijn tussen vingers
Groot geheim

Slaap lekker ding
Want jij is lastig
Nog meer jij is fantastig toch

Slaap lekker ding
Want jij is lastig
Nog meer jij is fantastig toch

Laten we samen
Dingen doen zingen
Van Liedjes die niet bestaan
Laten we samen
Dingen doen zingen
Laten we samen niet bestaan

Slaap lekker ding
Want jij is lastig
Nog meer jij is fantastig toch

Slaap lekker ding
Want jij is lastig
Nog meer jij is fantastig toch

Nog meer jij is fantastig toch
Nog meer jij is fantastig toch"
 
Eva De Roovere

Sahara!

Mijn allerste sahara!

(bloedmooi, dwingt ze me nu even te schrijven)

Zit hier nu op mijn zitbank. (Ik heb ze nu even achtergelaten in het gezelschap van D. - een van mijn andere geweldige vriendinnen - en het klikt, dus kan ik zonder schuldgevoel mij even onttrekken aan die twee.

Ik vermoed trouwens dat sahara een deel van mijn nacht in beslag gaat nemen, dus dacht ik : "Laat ik blogje maar even schrijven nu we nog fit en helder woordelijk kunnen formuleren."

 

Door heel stom toeval zijn wij mekaar op het virtuele lijf gebotst. Het klikte meteen. Telefoonnummers werden uitgewisseld.

Hieronder lees je eerst haar verslag (met toestemming) over onze eerste ontmoeting, ook redelijk geïmproviseerd, en daarna mijn reactie erop. 

We schrijven januari 2004

 

  vrijdagmiddag ten huize sahara, nà een avondje bij zapnimf 

ff mij met mijn belabberde kop naar mijne pc slepen en mijn mails checken

aha!
ik kreeg post!!
twéé e mails in éne keer?!?
juich!!!
van wie? van wie?
koeni??
o
zapnimf

eerst een jatz koffie drinken dan

gedver... één avondje samen stappen en dan denkt dat mens zeker al dat ze d'er een vriendin bij heeft? is het er zo ééntje?
nu, verwondert me niks, daar scheelde duidelijk iets aan.. mij overvallen op chat, zeuren dat ik es moet langskomen, tot ik er niet meer onderuit kan. bon, ik gooi héél mijn agenda overhoop, speciaal voor haar en trek naar het zapdorp. ZO tegenvallen kan het nu ook weer niet. af en toe is die zap best wel grappig op chat.

djeez...
waar IK terechtgekomen ben toen!!! vierde wereldtoestanden zijn er niets tegen. erg, erg.. dacht dat ik al veel gore buurten gezien had, maar dit sloeg alles. Ik dacht, ik draai mijn wagen hier snel om op die oprit met die malle brievenbus (de smààk van sommige mensen...) en keer weer huiswaarts, maar ze had mij al bij mijn nekvel.

Wat volgt is pure horror, eindeloos gemem over wasmanden, tante Kaatmiddeltjes om vlekken uit tapijten te verwijderen, kalligrafie (!), Morres meubelen (!!)
Ze sleurt mij vervolgens mee naar een louche kroeg (na toch wel een zéér gênante scène op straat),schreeuwt daar heel het kot bijeen, klampt alle mannen aan, wordt pissig omdat die enkel oog voor mij hebben (je zou voor minder). Maar het gruwelijkste moet dan nog komen, in een ultieme wanhopige poging om de aandacht te trekken begint ze te DANSEN!!! Heeft iemand onder jullie zap al ooit zien dansen?!?

Enfin, hopelijk laat ze mij vanavond wat met rust.

 

Btw, zap, je bent FANTASTISCH!!! (een moordwijf)
 

--------------

 

Allerschattigste sahara,

Tutututututututututut
Het trendy modewoord 'perceptie'lijkt ook aan jou ook niet voorbijgegaan te zijn...

De enige ware versie volgt nu :

Donderdagmiddag half vier (beetje vroeger maar het klinkt zo sjiek van K.H. een keertje te plagiëren) bekeek ik op mijn gemak mijn mails (dat er vanzelfsprekend veel meer dan twee waren!), snuisterde ik eventjes de nicks op #canvas door en waarop viel mijn lodderig oog? Die zielige sahara stond daar weer op haar eentje te blinken in de room.
 

Een groot schuldgevoel maakte zich meester van me, immers, deze kerstvakantie had ik, in tegenstelling tot andere jaren, nog steeds geen enkele goede daad verricht. Impulsief als ik ben, klikte ik het arme mensje aan en nodigde haar uit. Nuja, dat hoefde ik geen twee keer te zeggen... nog voordat mijn eindzin getypt was, bevond dat rode vehikel van haar zich reeds op de autosnelweg.
 

Amper de tijd had ik om wat rommel in het rond te smijten en mijn waterclosets te bevuilen (te gezellig moest het hier nu ook weer niet wezen... stel je voor dat ze nog wilde terugkomen!) of daar kwam ze luid toeterend mijn oprit opgestoven.

 

Probeer het u eventjes visueel voor te stellen : vier wielen met daarop iets dat rijp voor de schroothoop is en erin een wilde haardos met armen en benen. Jee, de tijd van noodgevallen was ontegenspreekbaar aangebroken en noopte me aan tot het herzien van mijn goedhartigheid. Fluks wierp ik me achter mijn DESIGNbank.

Driewerf helaas... in al mijn haast was ik twee puntjes vergeten... haar alom bekende vrijpostigheid en de achterdeur. Het wicht stond al binnen toen ik bedremmeld rechtkrabbelde, nog een laatste spijtige blik wierp op die drie uitnodigingen voor die avond van TOFFE luitjes, en haar dan maar gespeeld hartelijk begroette.

Allez, ze had haar best gedaan. Om in de gratie te komen had ze een flesje rode wijn bij dat ze zelf ooit eens gekregen had van een soortgelijke snul.

Vervolgens kwetterde ze er kwiek op los over allerlei onbenullige zaken als daar zijn : teletekst, noodzakelijke hahaha's op chat, haar onderbroek die ze eerst nog tussen de was had moeten gaan zoeken en aardigheidjes als telefoons niet opnemen en deurbellen negeren, ondertussen gezapig al mijn fruitsap (en energie) oplurkend.
 

Omdat ik vond dat ze nu al wel lang genoeg van mijn gastvrijheid had geprofiteerd, stelde ik voor om duur uit te gaan eten. Dat zou zo'n arme sloor, die niks gewend is, vast wel afschrikken. Niet het minst gehinderd door het snappen van zeer duidelijke lichaamstaalsignalen hapte ze gretig toe.
 

Aan de deur van de meest exclusieve tent van mijn aimabele dorpje hing een briefje : "Wij zijn deze donderdag uitzonderlijk gesloten."

En wat zij dan gênant noemt. Ik vloekte een keer binnensmonds omdat die andere keet, waar ik haar daarna naartoe moest loodsen, de helft goedkoper is. 
 

Welja, ze had touche. Van de meest verwerpelijke verwekfout (die ik nota bene al vijf keer eerder had afgewezen, voor hij eindelijk doorhad dat mijn gunsten voor een select publiek bestemd zijn) uit mijn brede kennissenkring.

Je kent het type wel : gluiperd tot in het graf, opscheppen over een onbestaand seksleven, slijmballerige opmerkingen rondstrooiend. Dat liet ze zich kommerloos welgevallen, als was ze protagonist der zeikstralen.

De plurk smeekte me zowat om met hem te dansen. (nvdr : Uw nimf werd eerder door respectabele leden van canvaschat complimenteus bedolven voor haar soepele dansmovementen.)

Tja, niemand die beweert, ik nog allerminst, dat het barmhartige Samaritaanschap eenvoudig is, vooral niet in tweevoud.
 

Uit jaloersheid waarschijnlijk (hoewel de droplul ook haar een keer ten dans vroeg), ging ze op de koop toe nog wartaal uitslaan.

En wel de volgende : Dat Lucas Vandertaelen in een vorig leven nog lid was van Arbeid Adelt. Whoehahahahaha.

Zoals creaturen uit haar milieu dat waarschijnlijk wel meer doen, wilde ze er nog om wedden ook. Volledig in de war door alle consternatie die ik de voorbije uren had moeten doorstaan, en volkomen begrijpbaar, vermixte ik die olliebolliekrollie van de twee Belgen met deheer Cas.

We kwamen er niet uit. Dus, ondernemend als ik ben, ondervroeg (iets geheel anders dan aanklampen, saharaschatje) ik alle heren (de dames waren op, of hadden een te hoog barbiegehalte) die de gepaste leeftijd hadden om zulke vraagstukken te beantwoorden, terwijl zij, zonder enig besef van schroom, achterwerken van jochies keurde, die haar zonen konden zijn.
 

Enfin, het eindigde ermee dat de patron ons heeft buitengekeild omstreeks drieën en dat ik mijn googleapparaat moest aanspreken om erachter te komen dat de Cas uiteindelijk bij geen van beide formaties zijn kost heeft verdiend.

Ere wie ere toekomt, ons sahara kreeg in een lucide moment de plotse inval : "Hetlevenisschoon!"

Welja, het voortbestaan is proper!

AAILOFJOETOESAHARABEEBIE!!!!!! je bent evenzeer een liquidatiegleufdier!

Er was eens een flutdruif.

Dat is een andere naam voor een bijna prinses die het niet meer ziet zitten.

Je mocht ze ook wel zapnimf noemen.

Of nimf.

Of zap.

 

Die flutdruif was zo dom geweest om drie kinderen uit te nodigen op een vrijdag, terwijl haar eigen kinderen rond drie uur een weekje zouden verkassen naar hun vader.

Een vierde kwam uit zichzelf ergens opgepopt en bleef ook leuk spelen.

 

Verder had ze met een allerliefste vriendin... Dryade, maar daar mag je ook 'oogverblindende schoonheid met karakter' tegen zeggen (vandaag mag je vanalles tegen iedereen zeggen, het is immers vrijdag.), afgesproken. Die had wat in mekaar te knutselen ter bedanking van collega's.

"Ach, schat," had die overmoedige flutdruif eerder op de week aan de telefoon gekird, "kom alras af, voor zoiets draai ik mijn hand niet om. Dat varkentje wassen we in geen tijd. Als voorheense superkalligrafe, met uitgebreide kennis van creatief met papier en aanverwanten draaien we in no time iets met een stempel, een etiket en een kaartje aan een wijnflesje in mekaar. Op eigengeschilderd aquarelpapier komt dat nog beter uit."

 

Dryade, kwam, zag en ... baande zich een doorgang door de trits kinderen en diende flutdruif nog wakker te maken, zo op die vroege vrijdagochtend.

Deze laatste deed haar uiterste best om haar ochtendhumeur niet al te erg te laten opvallen.

Zelfs niet toen de flutsels zap allen op een verschillend vreemdsoortig tijdstip honger kregen en telkens apart eten in hun bek staken.

Zelfs niet toen ze merkte dat haar woonkamer, die vandaag ook aan de benaming 'puinhoop' voldeed, steeds meer de allures kreeg van een ware vuilnisbelt.

Zelfs niet toen de zoektocht achter de stempel paniek veroorzaakte bij ieder levend wezen in huis.

 

Al snel werd het duidelijk dat het te wassen varkentje met de lange snuit, er niet eentje was van 'en nu is het verhaaltje uit'. 't Was een kortverhaal met bijlagen. Uren zwoegden Dryade en flutdruif aan dat kleinnood.

 

Ondertussen naderde het vertrek van de druifjes.

Flutdruif kwetterde tussen alle decibels door over zwemzakken, boekentassen, loopgerei dat in orde moest geraken. Losslingerende kaften, rapporten en boeken werden gegeven aan kind in kwestie, dat het op haar beurt drie meter verder kwijtlegde op een kast. Niemand die aanstalten maakte om ook maar iets klaar te pakken.

Enfin, stel u een flutdruif voor die op was van de zenuwen.

Haar zenuwen waren op.

En op die ene overgeblevene werkten ze allen flink samen. Door niks te doen.

Het mondde uit in een fikse uitbrander.

 

Die uitbrander kreeg flutdruif dan dubbel en dik terug van haar teerbeminde ex-man, die haar graag een gebrek aan organisatietalent verweet. (Hij neemt de rol van boze stiefmoeder op zich in dit sprookje.)

 

Lieve Dryade troostte de arme flutdruif en samen legden ze de laatste hand aan de creaties die ondertussen uitgegroeid waren tot echte kunstwerkjes.

 

Flutdruif bleef uiteindelijk verweesd achter, keek nog eens naar haar living die eruitzag alsof er een tornado door geraasd was en besefte dat ze tevens haar inspiratie erin verloren was om een degelijk blogstukje te schrijven.

 

Toen kwam er een kuisploeg met een lange snuit...

 

Onee, dat was in een ander sprookje.

 

Wat ik ga doen?

 

Een onbewaakt moment afwachten, achterwaarts sluipen met boek, telefoon, thermos koffie en rookwaar onder de arm en de living uit tiptenen, daarbij wat onverstaanbaar mompelen over "boven, bad, niet storen". Zachtjes de deur sluiten en maken dat ik het jeugdlawaai ontsnap.

Dat ga ik doen!

 

Het water zal warm, geurig en schuimvol zijn.

Ik zal lezen tot de rimpels op mijn tenen verschijnen, telefoneren met klotsjes op de achtergrond, de kraan bespelen met mijn linkervoet, warmte toevoegen wanneer nodig, genieten van rust en alert wezen als kindergeluiden met boenkeboenkes naderbij dringen.

Dan zal ik preventief mijn stem verheffen : "Ik zit in bad! En ik wil hier alleen zitten! Toegang enkel veroorloofd als er iemand zijn been gebroken heeft!"

Ze zullen de boodschap begrijpen. (Hm, van dat deel ben ik nog niet helemaal zeker.)

 

Iets uit een potteke, waarvan ik eigenlijk niet weet waartoe het dient en nog minder of het helpt, zal ik smeerselen op het gelaat.

Zomaar.

Omdat het heerlijk craqueleert bij het grimassen trekken.

Tot het begint te pikken en ik merk dat het washandje buiten bereik ligt. (Wassen doen we wel in de douche.)

Dan zal ik een halve draai forceren, onstuimig of niet, dat hangt af van het humeur dat dan weer beïnvloed wordt door de mate van gestoordheid en het aantal 'gebroken benen' die voorvallen.

Mijn kop onder water zal de smurrie doen smelten, zal bubbels blazen in allerlei toonhoogten. Als er toevallig een gebroken been passeert, zal het moeten raden welk liedje ik brom.

 

Haren zullen drijven en ik stel mij er een prent bij voor alsof mijn ogen twee meter hoger hangen, dan speel ik voor driekwart minuut dooie nimf in bad, tot ze in ademnood geraakt.

 

De schuimharen sculpteer ik tot 'Madonna met kind' of 'spiraaltjes op sterk water' om te eindigen met een Don King.

Weglachen zal ik. De druppels die de stress meevoeren.

Totale harmonie zal mijn deel zijn.

 

Tot de sproeier alle fantasieën afspoelt, de handdoek de verbeelding naar de vaantjes wrijft.

Klaar om opnieuw het deftige moederschap aan te vatten.

 

Dat ga ik doen.

Herfstvakantie.

Dat betekent een overdosis vriendinnen en dito kinderen.

Het hield ons echter niet tegen van alweer een weekend samen te plannen. Zo zijn we dan wel weer, veel niet concreet over en weer spuien van ideeën, maar de uitvoering laat wel eens op zich wachten.

Niet dat we het nog nooit gepresteerd hebben, van tesamen ons hectische leven te ontvluchten en te doen alsof we nog nooit een kind hebben gezien.

De laatste keer kenmerkte zich door een organisatie om u tegen te zeggen.

Laat ik daar nu weer ergens in de archieven een verslagje van gevonden hebben.

 

 

Owkeey, van die twee weekends op een jaar dat we onszelf samen kidsvrij kunnen noemen, (nvdr : die situatie is ondertussen rechtgetrokken, jeuj!) wilden de vriendinnen en ik er toch eentje samen weg.

Het plan was : dat we geen plan mochten hebben.

Na een halfslachtige poging om ergens aan zee iets te huren (te laat natuurlijk), de folder te doorbladeren van de 'gezinnen op de fiets' van den Bond (te lui om hem aan te vragen) via via wat te regelen (niemand wilde ons in zijn kot), besloten we van op de wilde boef te vertrekken niet wetende waarheen.

Dat klinkt koddig als je twintig bent, maar vier deernes tegen de veertig die hopen ergens bij de boer op zolder te kunnen belanden?
 

Vlak voor het vertrek, kregen we het fantastische idee om het via chat te proberen.

Altijd leuk om bij een of andere psychopaat thuis op verkenning te mogen! Dus testte ik eerst Eco-teddy uit om te oefenen. De meneer hapte natuurlijk niet toe. Fideel leek me ook wel een geschikt slachtoffer om zijn living vol te proppen met ons vrouwelijk schoon, maar daar stond dan weer een vrouwmens tussen droom en daad. (We zouden uw echtgenoot echt wel in één stuk gelaten hebben hoor, mevrouw).
 

En toen... toen verscheen Multiplex op chat na een wekenlange afwezigheid op de box (God bestaat dus echt!).

De lieverd kon niet tegen het idee dat we de nacht onder een brug zouden moeten doorbrengen en nodigde ons prompt uit. Misschien dat zijn uitleg over het ontbreken van warm water ons nog diende af te schrikken, maar heey, een weekendje vervuilen, het heeft wel wat als je primitievelingetje wil spelen.
 

De mens sleurde ons mee naar Aalst, naar een zeer doenbaar café, alwaar de waardin telkens deed of ze ons niet hoorde, mijn grote koffie twee milliliter meer bedroeg dan een kleine en waar we leerden dat in de omstreken van Aalst tepelknijpen een inheemse traditie is. Zoals verwacht waren de vriendinnen he-le-maal weg van Multiplex en boden ze spontaan hun tepels aan als dank.
 

Uuuuuuren en honderd decibels geschater later, hinkten we langs fonteintjes, stomende putdeksels, oppoppende paaltjes allen gearmd terug (Aalst is waarlijk schoon en lieflijk, met dank aan de gids), om na te kaarten op de zitbanken van de gastheer.
 

In onze elegantste(!) pyjama onder de dekentjes deden we niet veel meer dan mekaar wat uitlachen, straffe genante verhalen vertellen, afspreken wie er 's ochtends met de hond zou gaan wandelen, wie bij Multiplex in bed mocht.

Gezien het gebatter dat daarop zou volgen, besloten we maar van dwars op de meegebrachte luchtmatras te slapen en eentje op de zetel. (Foto's van Multiplex op de matras omringd met harem verkrijgbaar aan €10 't stuk bij gmail zapnimf)

 

Drie uur slaap, een natte droom van de persoon naast mij en een pak gesnurk later, zat zij die wakker geworden was van mijn wc-bezoek en ikzelf aan de koffie en aan de hond.

Wandelen dus, met hond, op zoek naar de Dender. De ochtendstond had vooral mist in de mond, vandaar dat we natuurlijk dachten op het bruggetje over die open riool de Dender gevonden te hebben. Voor alle zekerheid vroegen we het nog maar eens aan een tuinkweker :
- "De Dender meneer, waar vinden we die?"
- "Je rijdt dan rechtdoor over die brug..."
- "Rijden??? Wij zijn te voet... op weg naar Compostella!"
 

Ach, de arme sukkel snapte niks van onze Antwerpse klanken en we lieten hem dan maar een beetje beduusd achter. Doel Dender was bereikt, nu de bakker nog.

Dàt was een ander paar mouwen! We werden van jut naar jaar gestuurd.

En ocharme ik, het bakkerswijf werd ook nog kwaad op me omdat ik persé chocolade koffiekoeken wilde met pudding : "Dat hebben wij niet, dat is ingevoerde rommel, wij maken onze koffiekoeken zelf!"

Ik keek een keer meewarig naar de brok ineengestompte deeg met een toef chocolade op en besloot wijselijk van iets anders te kiezen. De pistolets met zaadjes waren toevallig op, de hesp kreeg ik niet mee want die was voor op de belegde broodjes enz enz.
 

Overgelukkig dat onze queeste naar eten toch iets had opgeleverd, struinden we de logeerwoonst terug in.
Multiplex had 'verboden toegang' briefjes voor de aanpalende familie op alle toegangswegen naar zijn stulp geplakt, verpakt als : 'Stilte, ik heb slapers'.

Helaas helaas, de mammie had waarschijnlijk de hond herkend en twee minuten later, liet ze zichzelf binnen met de sleutel.

Het leek ons een oergezellig mens, denken we toch, want dat dialect van daar is dus werkelijk onverstaanbaar...

Vier vrouwen onder het dak van haar zoon... dat moet wel vertelstof zijn voor de volgende vijf jaar familiefeesten.
 

Doorgespoeld : ... K en S uit bed gesjot... living reconstrueren... ontbijten rond één uur 's middags...
Hoezeer we ook aandrongen om Multiplex mee te lokken naar zee, hij bleef bij zijn verplichtingen. Als dank hebben we nog stiekem een appelcakeje in zijn koelkast gezet met de woorden : merci voor uw gastvrijheid... de volgende keer met seks?
 

Aldus, trokken we door naar Oostende, wuifden we vanop afstand naar confetti onderweg.

Vonden we daar op die Oostendse parking toch wel gratis fietsen zeker? Waarmede we de eerste de beste tearoom op de dijk binnentrapten.

Ook daar mochten we van de baas blijven slapen, maar de keet tegen de volgende morgen te moeten opkuisen was er net iets te veel aan.

De logeerpartij werd dan maar in het dorpje Zap verdergezet met alles erop en eraan wat vrouwen kan bekoren : zuip, fret, getetter, paasontbijt, cinema en mekaar!

Korte dinsdagoverpeinzing.

 

Vandaag film voor de kinderen in het cultuurcentrum van ons dorp.

Leuk leuk.

Het zoontje van een vriendin ligt van de enkel tot aan zijn lies in de plaaster en die kon niet op de daartoe voorziene kussens op de grond voor het scherm gaan zitten.

Achter die kussens stonden stoelen voor eventuele volwassenen en die waren allen bezet, ook door een hoop kinderen.

Ik, zo nog helemaal gelovend in de goedheid van de mens leg de hele groep stoelzitters uit dat Y. door zijn euvel graag een stoel zou willen benutten, als het zou kunnen.

Twee seconden later weet ik helemaal hoe het voelt om door een meute stomme vissebekken in mensengedaanten aangegaapt te worden met tussen hun wenkbrauwen een frons die las als : "Gij dom wijf, als je echt denkt dat ik mijn kleine ga vragen om zijn stoel af te geven, denk dan rap wat anders."

Waarop ze hun vieze blikken terug stoïcijns naar voren richtten en vooral niet bewogen.

Mijn ongeloof daarop nam grote proporties aan.

Als genageld.

 

De mama van Y. is dan maar twee verdiepingen lager een stoel onder het gat van een secretaresse gaan trekken.

Nood breekt een andermans staartbeen.

Om alle commentaren over niet snappen te ontkrachten, vandaag een lekker simpel begrijpbaar.

Denk ik toch.

 

Gij.

 

Mijn geile bok,

lijfsappensmosser,

o, lekkere brok,

verdomd schalkse vosser,

gij magnifieke fallus

als ritmeslavendrijver,

minnaar van mijn corpus,

ik sla u tot mijn blijver.

 

Kusser der schaamdelen

gij doet dat lang niet slecht

laat uw vingers mij bespelen

geen passie waartegen ik vecht

't zijt gij die ik wil fellationeren

tot ik u hoor brullen

over genade en creperen

zodat gij niet meer kunt verhullen

- ontken het nu maar niet

ik zag het op en neer -

hoe gaarne gij mij ziet

en ik u evenzeer.

 

Zoete verstrekker van spermacellen,

gij die mij noemt : een heerlijkheid,

mag ik samen met u aftellen

tot de hemel nog eens splijt?

Neem een willekeurige vrijdag, die van gisteren bijvoorbeeld.

In de late donderdagavond daarvoor krijg je nog bericht van een collega : Denk jij aub nog eens aan die boeken voor morgen?

Boeken... boeken... ?

Ooooo boeken!

Mijn eigen kinderboeken over heksen, toverkollen, tovenaars die ik vorig jaar in het hoekenwerk heb gebruikt met gerichte zoekopdrachten in ieder boek.

Maar waar heb ik dat verdomde kaftje ook alweer gelaten met die opdrachten?

Naar goeie gewoonte, sta ik nog maar eens een uurtje vroeger op omdat fut me vriendelijker gezind is op ochtenden dan net voor het slapengaan als het op themakaftjes zoeken aankomt.

 

Daar sta ik dan, wat hopeloos kijkend naar de drie curverboxen met daarin al het nog ooit eens te sorteren gerief van vorig schooljaar.

Tijd dringt en grove middelen dienen zich aan. Omdraaien op de tafel dan maar die handel.

Het is geen vreemd gevoel voor me, de wanhoop van het zoeken en het niet vinden.

Vertrouwd zelfs.

Pas als de puinhoop alhier compleet is, krijg ik bij het zien van iets van mijn collega een aha-erlebnis : ik heb die kaft verdomme aan haar gegeven in september!

Welke acties volgen er op aha-erlebnissen?

Juist, het uit het bed bellen van het hoofdpersoon erin en ontdekken dat de map op school ligt.

Met de wasmand voor mijn knieën graai ik alle lectuur die van ver naar heks ruikt bij mekaar, pleur die erin en probeer krampachtig te herinneren waarin ik die arme jong ooit allemaal heb laten snuisteren. 

Thea Beckman, 'Stad in de storm'... heksenweging... ja!

'De computerheks in de sneeuw'... ja!

'Lotje is jarig'... ja!

(maal dertig)

 

Dit vroeg om een ontlading in de nog duistere ochtend.

Een luchtig aireke in de cd-speler, alle lichten aan zodat mijn megaraam een superspiegel wordt en, toch niemand die het ziet, sjeeken in mijn slaapkledij tegen de sterren op. Geen beter ontstressingsmiddel dan dat.

Het ritme is in overvloed aanwezig hoor, in dat lijf van me, maar het vervisualiseert zich niet echt whauw. 

Hoewel?

Eigenlijk wel, zeer whauwisch zelfs, maar ik ben de enige die die mening is toegedaan. Anderen schieten prompt in de lach als ik op dreef ben. Mij een zorg, ik amuseer me. Ik amuseer anderen, meer moet dat niet zijn.

Zelf kijk ik ook graag naar dansende lichamen, ze mogen voor mijn part daar als een krakkende houten paal staan tollen, als de lol eraf straalt, dan geniet ik ervan. Het omgekeerde telt evenzeer ; van die grieten wiens choreografie wel snor zit, maar waar de concentratie de vreugde in de weg zit, kunnen niet echt op veel bijval van mijnentwege rekenen.

Dit alles bedacht ik in die drie minuten ochtendbeweging.

Hoe actief.

 

De volgende uren verliepen volgens mijn geplande schema.

Het boekending viel als vanzelf in de plooi (ik had er wel een stuk of tien te veel bij, maar ik was er geen enkele vergeten!), ik sleet mijn tijd met kindjes die wat leerstof bij te halen hadden en toen bereikte dat telefoontje van onze schoolleider mij : alle mensen van de zorg, rep jullie naar dat zaaltje over de kerk, want straks is het grootouderfeest voor de kleuters en ik heb hulp nodig!

 

Mijn goeie daad bestond uit vijfhonderd tassen en ondertassen op tafels te smijten, mijn directeur ervan te overtuigen dat, als hij niet wil dat die bomma's en bompa's hun kleinkinderen van school halen, hij echt niet zo gierig moet zijn met de hoeveelheid gemalen koffie die hij in die reusachtige tanks kapte, want als voorproever en koffieaddict keurde ik dat spul waar je je krant kon doorlezen radicaal af. Driehonderd liter water met een affreus smaakje, dat niet eens zou kunnen concurreren tegen de eikelkoffie van Breendonk, werd dan maar in ijltempo gemixt met de laatste pot extra extra extra straf.

Hij bleef ondrinkbaar.

 

De baas moest even weg en wij merkten ondertussen dat er zo'n honderd koffielepels tekort waren. 't Is te zeggen, ze waren er wel, maar in een schuif verstopt die voor ons op slot zat en de madame met de sleutel was tevens onbereikbaar.

Wie anders dan zapnimf kwam met het voorstel om even over en weer naar school te sletsen en daar uit de schoolfeestkast de ijsdoos met lepeltjes te gaan halen, en dan zouden we bij het einde van de dag gewoon met honderd mooiere koffielepeltjes terug schoolwaarts keren. Subliem subliem!

 

Ik vond de messen, de vorken, de grote lepels, het verzamelbestek van tante nonneke, maar de kleine lepeltjes waren spoorloos. Het werd een queeste doorheen alle refters, keukens, leraarskamer (die diende ik eerst nog allemaal af te wassen) om toch nog net aan het vereiste aantal te komen.

Fier als een gieter gevuld met zweet gooide ik mezelf de feestzaal terug binnen om te kunnen vaststellen dat ze ondertussen het slot van die schuif lepels hadden geforceerd.

 

De middag naderde, de directeur - met de sleutels van het gebouw in zijn broekzak - was nog niet terug komen opdagen en de anderen hadden middagtaakjes (rij, bewaking) op school te af te handelen.

Deze Chinese vrijwilliger werd eenzaam achtergelaten ter diefstalpreventie.... in een keuken met zeventig reeds gesneden cakes, taarten, frangipannekes...

Dàt hadden ze nu niet moeten doen.

 

De directeur arriveerde.

"Ha, G., djie kosfjie ishj noh ajijd nih wah hije sjhou moejen sjijn... ik eesj hem effe weh mè een ksjruimesje cakeh." en ik veegde de resten van appel, chocolade, platte kaas met ananas en brokken cake achteloos van mijn trui en maakte mij uit de voeten.

 

Mijn namiddag vorderde met vergiftigde koffie in potten te schenken, restjes cake nog eens doormidden te snijden en ze ver genoeg uit elkaar te spreiden op borden, zodat het toch nog presenteerde, en de afwas van de grootste massa vijftigplussers die ik ooit mocht ontmoeten.

En zal ontmoeten. Na het dêbacle van de koffie, zou het me niet verwonderen dat we volgend jaar alleen maar de theedrinkers terug mogen verwelkomen.

 

Wat fijn toch, zo'n dag die wendingen neemt die je niet verwacht had.

Behalve dan als je bij thuiskomst de vergeten inhoud van drie curverboxen op je tafel ziet gisten.  

   

Boekenbeurs binnenkort!

Jiehaa!

 

Menckiemenck schreef eergisteren een wedstrijdje uit.

Een poepsimpel.

Twee vrijkaarten voor de boekenbeurs waren er te winnen als je Stanny Crets en Peter Van den Begin kon benoemen als de ceremoniemeesters van de boekenbeurs.

Uw zapnimf is er met een vandoor. (Kate met de andere)

 

Ik zoek mij ergens een rustig weekdagje, laat mij leiden door de stroom en vergeet dat ik vorig jaar niet helemaal voldaan terugkeerde uit Antwerpen.

 

Maar waarom ook alweer?

Even opfrissen.

 

Ik ben een seksgodin!

 

Aha! Wat een welgekozen titel al niet vermag hè? Lekker gefopt!

Niks speciaals... ik heb mijn tronie nog eens laten opmerken op de jaarlijkse boekenbeurs.

Die bouwcentrumboekenbeurs is een bestedingsbeperkende, betoeterde, beschamende, bespottelijke, balorige, basisbehoeftenegerende, bananenrepubliekonwaardige, blaaskakerige, budgetverspillende, breideloze, betuttelende, bekrompen, behoudzuchtige, boelbelazerende, bespottelijke, belgenmopevenarende, bedillerige, bloemetjes-en-bijtjesachtige-Bosmanslectuurbepalende, bloedlinke, buitenkijfstaande-boekenwumen-binnenlokkende, beteugelende, beduvelde, benauwende, bedrieglijke, bemoeizuchtige, bluspoedergevoelensbevorderlijke, burleske, bedrukkende, bijvoorbaatbudgetgevaarlijke, bibliofiele bedoening, bijgod...

... want ik mocht er smoren noch eten en ik deed te veel geld op.

Het begon nochtans allemaal zeer schoon deze morgen.

Ik zag mezelf zoals in zo'n begingeneriek van een b-movie. Een leuk aireke, namen rollen, de hoofdrol maakt zich rustig klaar, ontbijten, haartjes kammen, tandjes poetsen, kledij uitkiezen, nog een laatste blik in de spiegel, tegelijkertijd met regisseur die op het scherm prijkt, en dan avonturen tegemoet.
 

Nuja, het leek erop... in de film lopen kinderen steeds ergens op de achtergrond braaf te wezen. Bij ons vlogen de boterhammen door de lucht, werd er op broertjes/zusjes meppen niet zo nauw gekeken, katten belemmerden hongerig de doorgang, voor de dagdagelijkse hygiëne van dat grut voor mekaar te krijgen moest ik heel wat mentale kracht verzetten, zwemzakken werden vergeten, agenda's getekend, brooddozen gevuld, en met behulp van een touw rond hun middel kreeg ik ze dan eindelijk toch in de auto.

Goedgemutst tufte ik, aansluitend op het afgooideel aan de schoolpoort, richting Antwerpen, negeerde het allesoverstemmend geluid van mijn - laathetalstublieftdatmaarzijn - kapotte knalpot, deed een beetje aan sightseeing, merkte ik aan de lijve dat verkeersinformatie altijd een half uur te laat wordt uitgezonden en vond ik mijzelf een uitstekende parkeerplaats.

Geen fractie van een seconde later kreeg ik een sms van iemand : "Ik ga morgen naar de boekenbeurs. Heb twee vrijkaarten. Zin om mee te gaan?"
Het leven zit vol toevalligheden. Bij mij spelen die zich per ongeluk steeds af op de verkeerde tijd.

Iets minder in mijn nopjes, belandde ik voor ingang één in een ondoordringbare massa bestaande uit honderden, wat zeg ik, duizenden, voetpadversperrende adolescenten geflankeerd door wanhopige begeleiders, die ik ook wel eens collega's placht te noemen. Hoe masochistisch kan je zijn? Hèhè.

Ronduit humeurig discuteerde ik het arme kassameisje (van ingang twee uiteraard, zie boven) onder tafel over hun belachelijke inperkende maatregel om lerarenkaarten enkel mee te laten tellen op vrijdagen die al gepasseerd waren. Dit maakte dat ik mijn verleidelijke knipoog naar de zaalwachter deze keer gewoon oversloeg.

Binnen was het, zoals men het op de site van de Efteling zou terugvinden : 'gezellig druk', en in de folder van de plaatselijke sauna : 'bloody hot'.

Dat die schooljong overal doorgangen blokkeren, tegen je aan botsen, je aanklampen omdat ze denken dat opdrachtjes tot een goed einde brengen makkelijker gaat als je even een omstaander ondervraagt, daar kan ik allemaal tegen, geen enkel probeem. Je staat nu eenmaal in het onderwijs of niet... andermans kinderen een elleboogstoot meer of minder geven, ze uit je weg schoppen, en ze lekker op een dwaalspoor zetten (en erbij denken : "Luie donder, waar zit jij op school? O, in dat net? Sja, dan kan ik ook niet van je verwachten dat je enigszins een beetje logisch kan redeneren.") daar draaien die leerkrachten met een roeping, zoals ik, hun hand niet voor om. Mijn humeur keerde terug.

Het eerste uur heb ik doorgebracht in het Standaardboekhandelpavilioen, in de buurt van een tafeltje met lectuur als : 'Hoe word ik een seksgodin?' 'Een beetje stout', 'Seksspeeltjes', 'Het vaginaboek' van La Liekens.
Pffft... dat laatste is meer een kijkboek voor de preutse rukker.
 

Edoch, ik werd bij mijn verdieping der deze lectuur gestoord door een koppeltje, waarvan de vrouwelijke helft al moest giechelen omwille van het stoutboekje.

Ostentatief hield ik de kaft van 'Hoe word ik seksgodin?' omhoog en glimlachte eens veelbetekenend naar haar eega. Mijn dag was weer helemaal goed sè!

Wat is een boekenbeurs zonder een kopje slappe koffie, om je lunchpakketje door te spoelen? Niks toch? Bovendien lieten de smoorwaarontwenningsverschijnselen zich gevoelen. Laten deze twee zaken nu aanleiding geweest zijn om mij de moeite te getroosten, bovenstaande vocabulaire bij mekaar te sprokkelen.
 

Ten eerste hadden ze de grote eettent op een andere plaats aangebouwd.

Ten tweede leverde mijn zoektocht enkel een groot bord op met de volgende woorden : "Vandaag enkel toegankelijk voor scholen."

Nu vraag ik je!

Het lef!

De onbeschaamdheid!

Net nu ik eens ongeschoold ben!
 

Bemachtig ik mezelf ('Bomma, deze plaats is voorbehouden aan knappe jonge deernes, vort vort!") twee uur later uiteindelijk toch een zitplaats elders, blijkt dat die oelewappers-organisatoren het roken hebben afgeschaft!

Het woord 'misnoegd' was hier op zijn plaats.

Als wraak heb ik twee boeken minder dan vorig jaar gekocht, nah!
Uiteraard, mijn zin voor overspendering kennende, nog steeds veel te veel.
Goh, de aankoop van een nieuwe auto ooit, zal alweer zes maand moeten uitgesteld worden. (Laathetalstublieft enkel de knalpot zijn!)

Laten we besluiten met enkele wijze woorden van mijzelf : Ik ben een kieken!

 

 

Maar toch bedankt hoor Menck!

"Als de timing snor zit komen we elkaar daar tegen..ik had het ook aangekruist in de Aardvarkagenda. Er zit nog wel een afstand van 160 km tussen mijn Nu en de aftapstoel. Dus... who knows. En who cares (Gnarf Barclay)."

 

Dat schreef hij dus. Dat Aardvarsken dat ergens in een ander bloggenland vertoeft.

 

Who cares? Who cares?

Puh, ik heb ervoor gezorgd dat mijn nagelaten indruk niet minnetjes was en ik wed dat hij volgende keer naar mijn aankomstuur gaat polsen bij dat bloedesbattement.

 

De meneer die zich graag als Aardvarksken laat aanspreken, ken ik van vroeger.

De jeugdhuizentijd zeg maar.

Ik geloof niet dat we ooit meer dan tien zinnen ver zijn geraakt, maar we hingen wel wat freak- en punkachtig te wezen in hetzelfde kringetje.

 

Een tijdje terug verklapte Dryade, die bekoorlijke, ja die, dat Aardvarksken - die trouwens helemaal geen -sken is, hij benadert de twee meter, de radvoorogendraaier - een blog had die het lezen de moeite waard is. Wat ik dan ook wel eens aandurfde, zo anoniem en stillekes.

 

Niet lang daarna startte ikzelf dus ook met mijn fratsen waar niemand op zit te wachten (het staat u vrij me tegen te spreken ;-) en ik zond hem een mailtje waarin ik heel geheimzinnig omschreef dat een wederzijdse kennis mij op de hoogte had gebracht van zijn blogbestaan.

Haaaaa! Wat zou die mens zijn hoogsituerende hoofd breken over wie o wie ik zou kunnen zijn. Ik verkneukelde me imaginair al een eind zijn verbeelding in.

 

Later hoorde ik dat net daarvoor die dekselse Dryade hem ook van mijn schrijven op de hoogte had gebracht. Opzet mislukt.

Maar de bijnareus kwam hier dan wel weer af en toe eens langswaaien. Opzet gelukt!

 

Alsof toeval bestaat, komt een bekend silhouet (een aantal armen en benen zwierende aan een iets voorovergebogen lichaam, zelfs na zoveel jaar niet mis te herkennen) binnengehobbeld, terwijl ik wat knullig de wachtrij vergrootte, waar je moet blijven staan tot iemand "linkse? rechtse?" roept. Nog iets wat ik nooit begrepen heb, een arm is toch een arm, en in allebei zit er volgens mij bloed dat ze eruit kunnen halen. Wat 'linkse'?

 

Ik zag hem eerder als hij mij en ik moest mezelf beheersen om niet door die zaal te gaan schreeuwen van : "Joehoe! Aardvarsken! Hier! Ikke!" erbij grootse gebaren met mijn arm uit te voeren.

Het bleef bij een rondje met mijn platte handpalm toen hij een keer achterom keek bij het invullen of hij al dan niet of wel een hiv-risicogeval is.

 

Nog zoiets, wie gaat nu invullen dat hij/zij een seksueel gevaar is, als hij/zij bloed wil verstrekken. Dan blijf je toch weg?

De vragenlijst overleven is anders ook alleen voor de elite weggelegd.

Ben je ten tijde van de gekke koeienziekte in Groot Brittannië geweest? Afgevoerd!

Geopereerd in de twee maanden voordien? Keer huiswaarts!

Neem je een te zware anticonceptiepil? Of andere medicijnen? Idem.

Ingreep met verdoving bij de tandarts gehad nog niet zo lang geleden? Zelfde weg!

Toevallig homo? Jammer, uw kandidatuur kan niet weerhouden worden.

Ik begrijp best waarom ze via de media oproepen lanceren om volk te lokken... er blijft geen kat meer over op de duur.

 

Meneer globezwijntje had de eer van net die stoel te mogen benemen waar ik mijn kontwarmte had achtergelaten. Good vibes hè kerel?

 

Ondertussen smeet ik me op de koekjes met chocolade en praatte met een van de geweigerden die op zijn maat wachtte over gaatjes in de arm.

(Hij was een ancien, zijn vrouw had schrik van naalden, die weigerde zichzelf te laten doorprikken, zijn dochter studeerde filosofie, vroeger stond hij altijd met de late...) jaja, een mens komt wat te weten in onschuldige gesprekjes en dan hou ik mijn uiteenzetting over de maat nog voor me want die begon over het netwerk in Oostenrijk waar internetten (en bellen) overal via een elektronisch notebook en het gsm-netwerk verliep en dit alles aan de democratische prijs van € 30.

 

Plots keilde een Aardvarksken zichzelf op de stoel naast mij.

Pech voor hem dat ik net het laatste koekje met pel chocolade doorslikte.

Het was een prettig weerzien. We verbaasden ons er wat over dat we er allebei niet meer zo uitzagen als pakweg twintig jaar geleden, bloggeschiedenisjes werden uitgewisseld, hij wist te vertellen waarheen het afgekeurde bloed naartoe geloosd werd. (Dat onderwerpje was voor jou om uit de doeken te doen G., voor de Mencken onder ons, ik ging gewoon lekker vrouwisch onze ontmoeting beschrijven.)

 

Oh, mannen zijn zo zalig, ze kunnen naar je luisteren zonder te geeuwen als je het over je minizuiveringsinstallatie hebt en het WTCB dat enkele jaren nadien je afvalwaterkwaliteit helemaal ontoereikend vond.

Zei ik gisteren dat ik over niets zou klappen?

Mijn oor... van Koen fillet over naar lopen, een omweggetje naar verbouwingen, de koekjes die ik veroberd heb voor zijn neus, rietvelden en hun zuiverende krachten, het VB, nog eens de koekjes, de kinders en weetikveelnogwatallemaal.

Intussen maar gratise koffie zuipen.

Heb ik ooit wat over slaap gemekkerd? Bij deze annuleer ik die zinnen terug.

 

Valt het op dat ik die toevallige ontmoeting met wereldbeertje wel kon smaken?

En de koekskes ook?

 

Tot een van de volgende, AVsken!

 

Teder de dag die nog niet wil beginnen,

een tentenkamp van tule en wit linnen

waarin de zon met vlokjes licht beweegt

gelijk een vis met niets dan zilverlinnen.

 

Anton van Wilderode

 

Schoon.

Alleen, ik mis dat stuk van de dag meestal, wegens het slapen van een gat erin.

Tenzij natuurlijk dat mijn dag nog niet ten einde is.

Iemands morgen is mijn gisteren.

Iemands ontwaken is mijn slapen.

 

Mijn slapen, zo bleek vorig weekend, is van alle en hele dag.

Vergeet die tseetseevlieg.

Per post kreeg ik mijn nieuwe vermeende reden enkele dagen geleden toegestuurd :

 

Beste bloedgever

 

Graag nodigen we je uit op de volgende bloedinzameling.

We hopen ook deze keer op jouw steun te mogen rekenen.

Alvast bedankt voor je inzet. Je bloedgift kan een leven redden.

Vele Rode Kruisgroeten en tot binnenkort.

 

Allez, dat is niet de reden, maar het herinnerde me wel aan een eerder schrijven van hen.

 

Geachte zapnimf,

 

Na uw laatste donatie stelden we vast dat het hemoglobinegehalte in uw bloed een licht verlaagde waarde vertoont. In afwachting daarvan mogen we geen beroep doen op u als bloedgever.

 

Nu kon ik eens levens gaan redden en gingen ze me het verbieden omwille van een beetje ijzertekort.

Zegzeg, als je mag kiezen tussen doodgaan tout court en niet doodgaan met wat 'te weinig pigment van de rode bloedcel waarvan ijzer een essentieel bestanddeel is', ga je toch ook wel

"Een gekregen paard mag ik niet in de bek kijken! Geef hier dat rode spul van die slappe!"

brullen? Niet?

 

Trouwens, uw zapnimf is gehouwen uit een brok graniet!

Boordevol mineralen!

Een corpus als kwarts, veldspaten (kaliveldspaat en plagioklaas) en mica's (muscoviet en/of biotiet) alsook amfibool! Alsof iemand dàt niet weet!

IJzer is toch ook een mineraal?

Weldan? Moeten we hierin echt pietluttig gaan doen, ja?

 

Maar bon, ze wilden me dus niet en ik ben heus niet zo tegendraads als ik overkom, dus de augustuseditie van het samen uitvloeien van plasmavochten der idealisten sloeg ik over.

(Eigenlijk vergat ik ze, want er kwam net een Lokers feestje tussen, maar dat klinkt niet zo goedhartig belangeloos.)

 

Vanavond echter, zal er weerom een halve liter bloed van me afgelaten worden.

Zal ik staan in een rij van mensen die stuk voor stuk morgen een dag congé krijgen voor hun gift, uitgezonderd ik.

Zal ik misschien weer die meneer zien die het nu toch al jaren volhoudt, maar telkens nog bij het rechtstaan een moment van zwakte krijgt en al meer dan één keer de grond is opgestuikt, daarbij de rok meetrekkend van de vrijwilligster met de roze onderbroek.

Zal ik koekjes en koffie nuttigen aan een tafel met allemaal onbekenden en we zullen praten over niets.

Of over het gaatje in onze arm.

 

Waarna ik weer veel te laat ga slapen, om me 's anderendaags te kunnen afvragen vanwaar mijn nood aan al die tussentijdse dutten vandaan komt.

IJzertekort... duh!

Eentje uit de oude doos.

Om dat uitgangsloze weekend te compenseren.

Het schrijven (lees kopiëren) is het herbeleven.

 

Een mens wil ook wel eens wat in zijn leven... witte dahlia's zo voor dag en dauw uit een tuin geplukt krijgen, bijvoorbeeld. Of vrijen in de regen. Een kat die geen winden laat.Een was die zichzelf opvouwt. Geen honger in de wereld. Minder vergaderingen. Een propere pyjama.

 

Of Pascale Platel!

 

Avonden... en hoe ze door te brengen.
Stel, je hebt een geweldige vriendin. Die wil je persé meesleuren naar een optreden van Pascale Platel. Jij hebt plannen om je aanwezigheid te laten opmerken op een fuif (benefiet voor een ingestort huis van een kennis). Fuiven waar ouwe rakkers als ik niet worden buitengekeken, zijn mooi meegenomen. Altijd op je ukkie in je eigen living op verlopen disco dansen is leuk, maar soms wil je net dat ietsje meer. Dus wilden we vanuit onze natuurlijke goedhartigheid mekaar een pleziertje doen en beide uitstapjes combineren. Tot zover onze mooie finaliteit.

Had ik toen geweten wat ik nu weet! Man, ik zou toch wel even vijf minuten hebben nagedacht over zulke ondoordachte bestedingen van nachtelijke uren!

Het begon nochtans allemaal heel mooi. Een vrije dag is per definitie relaxen, niks doen, hangen, lezen, badderen, met een voze blik naar de wasmanden loeren en ze laten voor wat ze zijn, mailtje opstellen, wat chatmedemensjes pesten enzo.

 

Vraag me niet waarom, maar om alweer duistere redenen, moest ik in mijn stinkende zelve (de poriënvrijwaring van het dagelijks vuil kreeg ik niet binnen het geplande tijdsbestek voor mekaar.) mij nog ontzettend haasten naar dat omgebouwd kerkje tot cultuurtempel(tje) alwaar PP haar ding zou loslaten op ons.

Hoewel ze haar voorstelling tien mintuten later dan voorzien aanvatte, waren K. (jaja, die special) en ik toch verbolgen dat ons zo weinig tijd was gegund om onze verhalen uit te wisselen. In die vier uur tijd dat we mekaar niet hadden gesproken was er uiteraard wel heel veel voorgevallen dat hic et nunc moest worden verteld! Maar we beheersten ons en gaven ons over aan een eerder dun plot, edoch af en toe mooi opgesmukt met een streepje muziek veroorzakende door instrumenten die ik in mijn toch niet zo korte leven nog nooit heb mogen aanschouwen. Zelfs PP kwam af en toe grappig uit de hoek en hier en daar herkende ik mezelf in situaties. Meer moet dat niet zijn!

Trouwens een graaf, boomlang moordwijf, die Pascale... een geschikt voorbeeld voor mijn volgende leven... maar dan zonder dat Gents accent.
Soit. K. en ik trokken ons van geen conventie iets aan en bleven gewoon in de zaal zelf en vervolgden onze eerder doorbroken woordenstroom.

Het moet zowat half één geweest zijn, dat we eindelijk richting Mortsel sjeesden.

Een fuif met ambiance en leute... maar helaas weer met zo'n watercloset met spiegels in een ruimte die verlicht wordt met tl-lampen! Nooit nog ga ik naar het toilet als ik net een uur gedanst heb, laat dat duidelijk zijn!

In mijn korte plaspauze, werd die fabuleuze vriendin van me benaderd door een lesbische meid. Hoe we dat zo rap ontdekten?

"Dag, ik ben lesbisch en waarom is je decolleté zo laag?"

Nuja, het is een openingszin als een andere natuurlijk.

Vanop een afstandje bekeek ik de manoeuvres - veels te direct en te overdreven, trut! - en vond vervolgens dat K. ervaren genoeg was haar zaakjes zelf te regelen.

Uiteraard was het onze eigen schuld. Even tevoren hadden wij iets te intiem geslowd met mekaar.

 

Bon, toen dat zaakje daar op zijn gat lag, altijd te herkennen aan de inzet van Nederlandstalige schlagers, besloot ik K. uit de klauwen van poppemieke te plukken en op haar beurt vond K. dat de nacht nog te jong was om ons zomaar over te geven aan de slaap.

Wat volgde was een cafétour die ons van Ekeren naar Schoten leidde.

La Cantina... heerlijke muziek, prachtige locatie, echte chocomelk... maar yuk o yuk, naast ons aan de toog een lord wanhoop die volgens mij enkel karikaturale films bevolkt.

Hij sprak ons aan en na tien zinnen hadden we al zijn hele seksleven in onze strot geramd gekregen.

Ik citeer : "Ik smeer nivea aan mijn gezicht, ik eet fruit en groenten, ik rook niet meer, en ik zie er jaaaren jonger uit dan ik ben. Alle vrouwen geven tekentjes dat ze mij wel zien zitten. Mijn zus gaat volgende week jeansbroeken met mij kopen, want ze vindt dat ik zo'n lekker kontje heb. Mijn beste sekservaring was als 22-jarige met een vrouw van 38 blablabla... aantal pikante details over bekkenbodemspieren blablabla... blote kont in het gras of tegen een auto blablabla... of we 'de bij' van de kamasutra kenden blablabla..."

Als lokzin kon dat tellen. Ik kreeg meteen spijt dat ik niet gedronken had die avond, want ik zou met graagte de kerel hebben ondergespauwd. In plaats daarvan bleef ik beleefd en luisterde naar het relaas van zijn avonturen : Casanova in Wonderland.

Hopen dat hij mijn steken onder water zou vatten was iets te hoog gegrepen, denk ik, want een eindje verder lulde hij zichzelf al in zijn fantasmen op onze zetel. Een triootje leek hem het allerhoogste. Met ons... maar dat durfde hij er nog net niet bij te voegen.

K. verwees hem droog naar www.couchsurfing, een site waar je gratis op andermans zetel mag gaan slapen en verdween voor een half uur naar de wc.

 

Er zijn zo van die momenten dat ik wenste dat ik minder welopgevoed was, en dit was er duidelijk een van. Mijn lichaamsterritorium doorbrekend, fluisterde hij in mijn oor, niet veronachtzamend erbij te vermelden dat hij het eigenlijk niet zou moeten vertellen (lieverd, al het voorgaande had ook niet gehoeven), dat hij al zeven maanden geen seks meer had gehad.

So??

Als hij daarmee dacht een doorbraak te forceren... moest ik hem helaas teleurstellen.

 

Ondertussen miste ik wel het jonge ventje dat op een afstandje wat verlegen stond te loeren, maar die me stukken boeiender leek om een babbeltje mee te slaan, al was het maar over zijn leidingschap bij de scouts.

Tegen de tijd dat scoutsventje zich naar onze hoek van de toog had verplaatst, kwam K. - ieder op zijn beurt is niks teveel - mij redden en krasten we op.

 

Nog steeds in slappelachtoestand om zoveel idioterie in één knurft, struikelden we 'De trol' binnen, maar daar stonden de stoelen al op de tafels en de klok op half zes. Dat deed ons dan toch maar besluiten dat huiswaarts keren misschien niet eens zo'n slecht idee was.

En wat hebben we alweer geleerd?
Innig dansen is gevaarlijk en opvoeding dient tot niks...
...maar je kan er achteraf wel hard mee lachen natuurlijk.