De mooiste gedichten uit de Nederlandse letterkunde verzameld en gekozen uit www.bloggen.be/thuishaven
Welkom in mijn thuishaven en geniet van deze gouden gedichten. Geen rijker kroon dan gedichten schoon. Mijn moedertaal is wonderzoet voor wie haar geen geweld aandoet. Elke vrijdag een gouden gedicht.
09-10-2014
Lente. S J Van den Bergh
Knielt der aanbidding neer,
en geeft de Algoedheid eer,
uit duizend bloemen bloeit en blikkert,
uit duizend droppen gloeit en flikkert,
op lucht zweeft, uit geuren walmt,
het gebed dat de aarde doorgalmt.
Knielt der aanbidding neer,
en geeft de Algoedheid eer,
het hart tot God omhoog geheven,
die ons de lente ten pand wilt geven,
dat al wat dood is weer herleeft,
wanneer zijn adem zweeft.
Knielt der aanbidding neer,
en geeft de Algoedheid eer,
wat heden sterft, zal morgen bloeien,
wat heden stolt, zal morgen vloeien,
en waar de zeis heeft gemaaid,
wordt morgen weer gezaaid.
Knielt der aanbidding neer,
en geeft de Algoedheid eer,
wisseling ligt in de eeuwige orde,
elke dood is een: ik worde,
en ik zie op iedere grafzerk staan:
bij God, en niet: vergaan.
09-10-2014, 00:00
Geschreven door André
08-10-2014
Polen. S J Van den Bergh
Moeder, wil mijn tooisel bergen,
ach, die bonte pracht misstaat,
en welk een hart kan dit vergen,
dat van duldloos leed vergaat?
Door de hoop opnieuw geboren,
sierde ik mij, als een feest gereed,
maar sinds Polen ging verloren,
voegt mij enkel het zwarte kleed.
Toen ik het wapperen zag der vanen,
schitterend in de zonneglans,
aan de speren der Ulanen,
prijkte ik met een mirtekrans.
Maar sinds in Grochowaas dreven,
Polens adelaar vruchteloos streed,
zijn slechts tranen mij gebleven,
voegt mij enkel het zwarte kleed.
Toen mijn lief, voor de smart
van zijn broeders, strijdwaarts toog,
rukte hij zich van mijn hart,
met de heldenmoed in het oog.
Ik wou toen lint noch strikken derven,
maar sinds Polens hoop ontgleed,
hij nu banneling is, steeds moet zwerven,
voegt mij enkel het zwarte kleed.
Toen wij de oogst hier mochten vieren,
van Sint Iwans lauwertak,
liet ik mijn haar in kronkels zwieren,
daar mijn oog van hoop en vrijheid sprak.
Maar sinds het Verraad ons heeft verkocht,
Polen wegkwijnt in zijn leed,
en de Woede ons land heeft bezocht,
voegt mij enkel het zwarte kleed.
1846
Samuel Johannes Van den Bergh
Den Haag 1814-1868
08-10-2014, 19:40
Geschreven door André
07-10-2014
Avond. Jenny Mollinger
De wind die in de schoorsteen zingt,
de klok die het ijlen van de tijd,
met kalme tik tot rust herleid.
Het lamplicht dat het naaste omkringt,
maar in de hoeken donker laat,
zo menig ding dat flauw omlijnd,
iets teders te overpeinzen schijnt.
De houding en het zacht gelaat,
van een klein Madonnabeeld. Een kelk
van rode tulpen, slank en pril,
of bloem na bloem iets schenken wil,
zo reikend en ontvangend elk.
Een boek dat open op mij wacht,
met woorden die ik ken en min,
al voor ik lees, zijn schoonheid in
mijn mijmering, uit te beelden tracht.
De rosse gloed van helder vuur,
de trouw van dingen om mij heen,
gordijnen dicht en ik alleen,
hier in de tover van dit uur.
07-10-2014, 00:00
Geschreven door André
06-10-2014
Februari. Jenny Mollinger
De dag is dampig, en de hemel blind
van trage tranen. De aarde ligt te wachten
in heimelijk verzamelen van stille krachten,
gelijk een moeder wachtende op haar kind.
De bomen schimmen door de regenmist,
met klamme takken, leeg van lentewazen,
een vogel echter zingt in zoet verdwazen,
de vogel droomt en zich vergist.
Het is of God iets droefs geduldig doet,
de regen ruist de duistere wereld over,
doch het argeloos lied jubelt van de tover,
die er nog niet is, maar eenmaal komen moet,
geheimen fluisteren uit elke boom.
Vermoeid en zuchtend, schuifelt langs de akker
de wind voorbij, mijn hart is leeg en wakker,
de hemel weent, het vogellied wordt zwakker,
de liefde blijkt een weggewaaide droom.
1897-1958
06-10-2014, 00:00
Geschreven door André
05-10-2014
Angelusklok. Pol De Mont
Bleeft gij 's avonds, door de velden dwalend,
terwijl ver in het westen bloedig de zon zinken ging,
nooit naar het gestamp staan luisteren van het verre klokje,
het Angelus meldend?
Niets op aarde streelt de oren gelijk die klanken,
zwevend zacht, haast zuchten, in het ronde stijgend,
een vurig zielsgebed, op de koele wieken,
ten hoge, ten hemel.
Nooit is het aardrijk zo plechtig gelijk die stonde,
alles zwijgt, nauwelijks durven de muggen gonzen,
heinde en verre houdt heel de natuur de adem in,
om vroom mee te luisteren.
Geheimnisvol, in die heilige stilte,
waar zij schroomvol schuilen in de schemerschaduw,
plengen wierookdampen hun geuren,
op duizenden bloemen.
Almaar voort, verweg in de donkerblauwe verten,
klinkt puurzilver het klokje, en weeft om
heel het boomrijk dorp heen, een web van klanken,
zinderend en Goddelijk.
05-10-2014, 00:00
Geschreven door André
04-10-2014
Ballerinen. Pol De Mont
Als een vlucht van mooie duiven, pauwestaarten, blank van veren,
neerstrijkend op een mollig grasperk, zacht met een licht geroeketoe,
als een golf van schuim, aanzwellend met een ruisen als van kleren,
borrelend, ziedend, bruisend, spattend, schitterblank nar de oever toe,
zo is de zwerm van de ballerinen, als zij bij het gejoel van de snaren,
in een lichte wolk van tul, de schermen komen uitgevaren.
Eerst een schommelen, traag, schoorvoetend, met een heel teder handbewegen,
dan een zweven, hangen, schuiven, langs de planken vederlicht,
straks een plotseling opwaarts willen, of zij eensklaps vleugels kregen,
hoog opzwaaiende, blanke handen, met een stralend aangezicht.
Nu, als zomervlinders, flidderfladderend rond rijpe rozen,
zwenken zij, elkaar omarmend, grillig buitelend twee aan twee,
of zij glijden, glibberen, gletsen, hakend naar het zoete kozen,
met vooruitgestoken lippen, nippensvaardig, zoenens gereed.
Soms slaan de armen breder en breder uit, als waterminnen,
buitelend op de rug der golven, de mond zoenend elke baar,
hun jurken flapperen op en neer als grote vinnen,
zij dartelen als dolfijnen, speelziek wentelend, schaar bij schaar.
O die rappe, gladde benen, o die gladde, rappe tonen,
sneller, lichter dan de lichtste en snelste tonen huppelen zij,
op het arpeggio van de vedel, tekenen zij die tovertonen,
arabesken, glijdend, glibberend, gletsend, als een zucht voorbij.
arpeggio= harpsgewijs, snel na mekaar
Wambeek 1857-1931
04-10-2014, 00:00
Geschreven door André
03-10-2014
Oktoberonweer. Julius De Boer
Een donderslag davert in doffe zwaarte,
langs sombere velden, bossen, heuvelklingen,
zie hoe in angstige stilte, blauwlichte klaarte
van een weerlicht, vlamt door verre avondkringen.
Weer rolt de donder, die in groot gevaarte
door het luchtruim dreunt, in dieper schemeringen,
dan daalt na even stilte, op het dicht gebladerte
een regen neer, en wekt herinneringen.
Het onweer wijkt, verrommelt in de verte,
en in het koel geruis van milde regen,
in het duistergroen geboomte, hoor ik gezang,
daal ik in mijn zielerust die ik zo verlang.
Kalm en weemoedig zweeft langs de avondwegen,
muziek van droom en lied tot het hoog gesternte.
03-10-2014, 00:10
Geschreven door André
02-10-2014
Dromerij. Julius De Boer
Ruisende woorden strelen mijn ziel tederste snaren,
die liefde in melodieën uit mij zingen,
als zingen nachtegalen in dit uur,
zij zijn verscholen in kruinen, of vrij in het klare
gestraal van maan en sterren en lichtschemeringen,
zingen zij, onbewuste zangrijke kinderen van de natuur.
Toen viel een genotshuivering van haar schoonheid,
over mij, in uur na uur van dromerij,
de lichte schemering van mijn zielswoning in,
ik zag door vensteren langs nachtzomen wijd,
uitstralen maan en sterren vol toverij,
en in het licht verscheen mijn dromenkoningin.
Mee zingt het licht in de zang van de nachtegalen,
en het schemerig wuiven van haar waasblank kleed,
langs fluwelen wouden ruist als een verre zeewind,
een verre stem komt in haar zoetste taal verhalen,
fluisteren wat alleen een minnaar weet,
in de betoveringsjeugd van de liefde, mijn wonderkind.
1904
1873-1966
02-10-2014, 00:00
Geschreven door André
01-10-2014
Waterranonkels. Jacob Winkler Prins
O bloemeneiland, wat moet ik beginnen?
Je drijft voorbij, voorbij aan mijn zij,
O bloemeneiland, wat moet ik verzinnen?
Opdat je niet dobbert, al verder voorbij.
Ik spreid mijn vingers,
Ik strek mijn handen,
Ik wandel mee, ik krop mijn verdriet.
De zon lacht in het water, met gouden
vangarmen pakt zij je, voor niet, voor niet,
O bloemeneiland, waarheen getogen?
Ik strek mijn armen, wandel mee,
Ik wandel mee met tranen in de ogen,
drijf jij naar de afgrond, naar de eeuwige zee?
1894
1849-1904
01-10-2014, 00:00
Geschreven door André
30-09-2014
De nachtegaal. Olga Weber
Middernacht plooit zijn glans uit,
een maan doorvloeide, wijde, witte roos,
als een lichtstraal beweegt zich een bekoorlijk geluid,
dan opent de hemel zich een poos,
een korte poos.
O, dat zacht getril,
loochent mij elke ondergang van het leven,
ik weet niet waar mijn heimwee henen wil,
mijn open hart dat ik dansend aan de sterren geef,
mijn bloedend hart, een rijpe vrucht die ik zingend weggeef,
een gouden hunkering doet mijn lichaam beven.
Ik zie het geluk door een open deur,
een warme gloed die mijn lichaam doorbloedt,
een zoete geur die de aarde en lucht doorvloedt,
het leven ademt een stil en zacht verlangen,
ik droom het geluid van zilveren klanken en kleur,
de nachtegaal zingt haar hemelse gezangen.
1920
30-09-2014, 00:00
Geschreven door André
29-09-2014
Dooi. Maria Van Royen
De zachte regen kwam zo traag,
vanuit de lauwe lucht omlaag,
zo zwevend stil en zonder teken,
kwam hij ter aarde neergestreken,
als vermoeide hem de blanke pracht,
die hij moest slopen onverwacht.
De zon verbergt haar bleek gezicht,
en sluiert heel de hemel dicht,
wanneer met tikkelend gepraat,
het langs de huizen leven gaat,
en al de bomen moe en oud,
staan wenend n het stille woud.
Soms valt er van een tak, met zacht
en dof geluid, een ganse vracht,
die onderweg nog even stuift,
dan diep de voze sneeuw in schuift,
zon schrijft de grond, in put na put,
wie zich zijn last heeft afgeschud.
De brede goten neuren stil,
van het sprookje dat niet enden wil,
doch vinnig sputtert, bruist en raast,
de nauwe waterpijp er naast.
Een merel in een blanke tuin,
heel dik en zwart, het kopje schuin,
stuift driftig met een snel gebaar,
een loze sneeuwhoop uit elkaar,
en vindt er niet wat hij vermoed,
en huppelt verder welgemoed.
Een oude, afgeleefde plant,
nog over uit het zomerland,
die zich in zijn deemoedigheid,
in het witte graf had neergevleid,
ligt nu zo broos en krank en teer,
en tragisch glanzend ter aarde neer.
Alleen de ontroerde mussen,
scharrelen er terloops eens tussen,
en suizen plots, om niet vervaard,
in zwenkende, brutale vaart,
neer op het meest nabije hek,
en hebben stof voor een gesprek.
Er treurt een zang om heel de stad,
die eens zo stil verdoken zat,
doch nu de blanke tover breekt,
weer punt na punt de lucht in steekt,
dat duurt zo door de ganse nacht,
ge luistert stil en zonder klacht,
tot 's morgens als ge het dek opslaat,
het leven ratelt door de straat.
1928
Den Haag 1892-1973
29-09-2014, 00:00
Geschreven door André
28-09-2014
De oude kroeg. Jan Van Nijlen
Ik hou zozeer van die verlaten kroegen,
buiten de stad in het middaguur,
men droomt er rustig, wachtend op de vroege
schemeravond, naast een gezellig vuur.
Sedert een eeuw misschien ligt hier wit zand,
op de geschuurde en uitgesleten planken,
alles is oud, de stoelen en de blanke
tafels. Dit is een huis, een vaderland.
Ik zie door het raam een tuin die druipt van regen,
de winterlucht is mistig, grijs en geel,
en alles wat ik lijdzaam heb verzwegen,
dringt plots in kroppend snikken naar mijn keel.
En toch ben ik gelukkig, want nooit kende
mijn jeugd de vrede die ik nu gevoel,
ik weet mij nu nader bij mijn menselijk doel,
de dood, maar zonder het masker van ellende.
1938
Antwerpen 1884- Ukkel 1965
28-09-2014, 00:00
Geschreven door André
27-09-2014
Hooglied. Frank Van Maerle
Ik zing mijn liefs hooglied in klinkende sonnetten,
en statig stijgt omhoog hun breed gewiekt geluid,
zie, zie, ik zink neer en strek mijn wijde armen uit,
naar u, ik wil op het aardse doen niet meer letten.
En als bazuingeschal en triomfant trompetten,
als forse harpeslag, als het zuiver gefluit
van engelenlippen, rijst mijn ritmen sterk geluid,
ik zing mijn liefs hooglied in klinkende sonnetten.
Geen meisje lief kan zo mijn ziel in vlammen zetten,
o mijn onnoembaar lief, wier klare zuiverheid,
Gods helder licht op mijn verdonkerd wezen leidt.
Wiekt op en draag mijn ziel, ruisvleugelige sonnetten,
o schoonheid, hemels lief, wier glorie mij eens verscheen,
tot uw ongelooflijk licht, ruist nu mijn liefde heen.
Utrecht 1901
27-09-2014, 00:00
Geschreven door André
26-09-2014
Duinendelling. Charlotte Van Herwerden
Roerloos te liggen onder bewogen luchten in een duinendelling,
rond mij en over mij schaduwen voort te zien vluchten,
het helm te zien wuiven op een zandige helling,
en peinzend te luisteren, te luisteren,
naar gezangen, die over de duinen komen
aanzwieren van zee, en het nauwelijks hoorbaar bewegen
van de ziel, wanneer de ingesponnen gedachten en dromen
van schoonheid, als vlinders ontpoppend, blij,
wiektrillend al hoger en hoger komen gestegen,
met achtend de uren die glippen voorbij,
om dan steeds te grijpen en aldoor nader te grijpen,
om ze eindelijk in het zuiver geknoopte woordennet te vangen.
