|
Plots plofte een plons. De spiegel wemelde even,
als lachte hij om het verwachte gebeurde.
Soms dook nog boven het breed bekringde vlak
het bleke hoofd eens op; en het laatste leven
brak dan in schreeuwen uit, die de stilte scheurde.
De bomen schudden angstig top en tak,
de struiken neigden diep, met dor geknak,
en zelfs de nacht, de harteloze en boze,
stond dan ontsteld, wijl ras de maan verdook
achter een scherm van saamgeschoven smook.
Maar als een treurig, laatst vermanen rees,
ter kruin het kruis, die naar de hoogte wees.
08-09-2017, 00:00
Geschreven door André 
|
