|
Het maakt zo stil de storm te voelen komen,
de wolken kondigen de wil van de natuur,
en de wind roept niet, maar spreekt verborgen,
nu is de storm in de mensen massa gelegen.
Overal is het gemompel, en het fluitend hoge
alarm dat samenroept, de wolken donkeren,
het antwoord is weifelend, het geluid is breed,
de mensen hurken samen, om samen te durven.
De wolken schuiven dichter, het is nauw op aarde,
geen hemel doch flitslichten verlichten ons,
de grauwe uren zijn zonder helder geloof,
dan alleen dat ene dat de storm aanvaardt.
Van de hartstochtelijke moeder, die doet rijpen
de bloeivelden van de vreugde, en in leed-voren,
zaaide het verzet, dat tot een laaiend koren
aanwies, meer dan bewustheid van klein
berijpen, is van haar wil het omhuld bedoelen.
23-12-2014, 00:00
Geschreven door André 
|
