De mooiste gedichten uit de Nederlandse letterkunde verzameld en gekozen uit www.bloggen.be/thuishaven
Welkom in mijn thuishaven en geniet van deze gouden gedichten. Geen rijker kroon dan gedichten schoon. Mijn moedertaal is wonderzoet voor wie haar geen geweld aandoet. Elke vrijdag een gouden gedicht.
21-05-2017
Begrafenis 2. Constant Eeckels
Een wijl hangt er een gorgel-knijpend zwijgen,
hun schouders schoren de onversierde kist,
ze schuiven uit de hoog-gewelfde hallen
naar buiten, in de opgetaste mist.
Log weegt het lijk van de verslagen denker,
ze hijmen onder pletterende last,
hoor hoe de ruimte, zwak ververrend,
een zonderling gelui akelig glast.
In het meest verlaten hoekje van de heide
geult, lang en smal, een pas-gedolven kuil,
hoor hoe door de ruimte, zwak ververrend,
een gillen giept, als rekkend hond-gehuil.
Ze houden stil. Het schuine schrijn zakt moeilijk
in de nauwe groef, te spaarzaam uitgediept,
hoor hoe door de ruimte, zwak ververrend,
het geluid vesmeld en het huilen scherper giept.
21-05-2017, 00:00
Geschreven door André
20-05-2017
Begrafenis 1. Constant Eeckels
Het uur is daar: nu sluipen de gedachten,
gehuld in lange, zwarte mantels, aan
uit het kaal portaal van liefdeloos verleden,
en komen nog rond de open doodskist staan.
Daarin ligt hij, de machtige, die allen
eens baarde uit zijn God bevruchten geest,
hij die, te vroeg geboren, de verkonder
van leven voor de toekomst is geweest.
Ze naderen één voor één. Diep buigen ze over
het verstramde lichaam, en hun ijzige adem
kilt nog de koude mond en het marmeren voorhoofd,
vroom vouwen zij de blanke handen samen.
En storen even het wegend stil door het neuzelen
der korte bede in een wereldvreemde taal,
dan sluiten zij het deksel. Het voegenknerpen
kriept spoedig door de duistere, silte zaal.
20-05-2017, 00:00
Geschreven door André
19-05-2017
Hij komt van het noorden 2. Constant Eeckels
Een tijd heeft hij gestreden tegen die natuur,
verwachtend dat volharding eens toch zou overwinnen,
maar voelde hoe zijn merg in dit gewest versteef,
hoe er hem elke avond minder geestdrift bleef,
hoe hij des morgens haast de kamp niet dorst beginnen.
Nu keert hij weer van het Noorden, waar schatten zijn verspild
op steppen, in de harde korst der stof gekluisterd,
waar onverschilligheid de hoogten ondersneeuwt,
en spot bijwijlen scherp om het koene pogen schreeuwt
van hem, die naar het verleidend spel der schoonheid luistert.
Wie wil, in milder oord, het leven dat hij biedt,
de warmte die hij uitstraalt, het licht door hem ontstoken,
of zal hij, altijd iemand uit het noorden zijn,
en eindelijk verdwijnen als een ijle schijn,
als een dwaalvlam, op het sluimerend moeras ontloken?
19-05-2017, 00:00
Geschreven door André
18-05-2017
Hij komt van het noorden 1. Constant Eeckels
Hij komt van het noorden, waar de vorst almachtig heerst,
waar gure wind en lijkzang huilt voor het bottend leven,
waar bitsige kou de sappen ongenadig stremt,
en zo de wortels met haar wurghand omklemt,
dat ook de taaiste plant er kwijnen moet en sneven.
Als uitgemergeld staan de luttele bomen daar,
na bloei-ontwaken dra in barheid-slaap gezonken,
de struiken krimpen er als verwrongen, als in pijn,
en droef zijgt uit de loden lucht een zieke schijn,
of daarin tranen van gestorven jaren blonken.
Wat bate er het blaken van zijn jongen moed en min,
het gestraal schoot nutteloos op weerbarstige rotsen,
verloren was het gegloei op dode boom en struik,
dronk hij soms, dorstig, aan de enige waterkruik,
dan deed dit ook de koude in het killend bloed omklotsen.
18-05-2017, 00:00
Geschreven door André
17-05-2017
Winteravond 2. Constant Eeckels
Thans glijden ze weer bij, vandaag, snel deinzend
voor het heden, dat het vroegere gulzig zwolg,
het heden met zijn sprakeloos gevolg
van uren, reeds voor het worden cynisch grijnzend.
Uit assig spansel, dat nooit gans opklaarde,
dwarrelt de sneeuw in dwaze kolken rond,
en dekt met zijn bedrieglijk-kostbaar bont
de moedernaakte, stijfgevroren aarde.
Het sneeuwt ook in de ziel, het vriest in de borst
