We zijn de 40de week van 2025
De mooiste gedichten uit de Nederlandse letterkunde verzameld en gekozen uit www.bloggen.be/thuishaven
Welkom in mijn thuishaven en geniet van deze gouden gedichten. Geen rijker kroon dan gedichten schoon. Mijn moedertaal is wonderzoet voor wie haar geen geweld aandoet. Elke vrijdag een gouden gedicht.
15-05-2015
God zei dat ik een liedje moest maken,
ik zei dat ik het niet kon,
hij leidde mijn weifel-hand en wilde bij me blijven,
zoals een moeder doet die het kindje leert schrijven,
en het liedje begon.
En het lied begon te groeien uit mijn handen,
lijk uit de mei het gras;
nog voor ik aan die wasdom bloei en zaad kon wensen,
stond heel mijn harte rijp van liedjes voor de mensen,
zodat ik dichter was.
Zodat ik dichter werd door Gods genade,
ik, die zo zerp van ziel,
geen wijze dingen wist, geen weeldewoord van boeken,
hoe heeft mijn Lieven Heer mij, arme, uit gaan zoeken,
voor zijn muzieken stiel?
En ik weet, maar tussen ieder melodietje,
waarmee ik de mensen dien,
is het woordje "waarom", een stille, matte schakel;
één antwoord weet ik maar over dat zoet mirakel:
God moet mij gaarne zien.
15-05-2015, 00:00
Geschreven door André
14-05-2015
Daar zijn er die te dromen gaan,
langs paden mul van schemering,
naar het land dat 's avonds schoner wordt,
herinnering.
En velen worden stil-devoot,
om rein profiel van lief gelaat,
dat in de voorhal van hun ziel,
gebeeldhouwd staat.
Ik weet er ook die sprakeloos,
en moede van de ondankbare strijd,
de avond danken om zijn uur,
van eenzaamheid.
De mensen doen hun maskers af,
hun mooie-spelen moe-gedaan,
och arme, zijn die levenslang,
gemaskerd gaan.
Gemaskerd door hun eigen trots,
vergulde lach of kranke lust,
zij krijgen van geen enkele dag,
wat avondrust.
Ze gaan, gelijk zwervers, altijd door,
langs dageraad en avondrood;
ze vinden nergens het eigen huis,
dan in de dood.
14-05-2015, 00:00
Geschreven door André
13-05-2015
De mensen doen hun maskers af,
ze kijken vreemd elkander aan,
verwonderd dat ze naast elkaar,
lijk vreemden staan.
Nochtans ze stonden zij aan zij,
in zelfde strijd voor zelfde brood;
sleepten zij niet dezelfde sleur,
van zorg en nood?
Viel niet dezelfde klacht en scherts,
van uit hun bitter-blije mond?
was het niet of men de hele dag,
elkaar verstond?
De mensen gaan zo ver vaneen,
wanneer de schemering is nabij;
ze worden er niet triestig om,
of ook niet blij.
Ze speelden immers maar een spel,
wanneer de ziel geen teken gaf;
ze deden enkel met elkaar,
wat lief, wat laf.
En met een gauw-vergeten groet,
een scheiding zonder lach of leed,
gaat ieder naar zijn eigen huis,
dat stilte heet.
13-05-2015, 00:00
Geschreven door André
12-05-2015
Poëzie,
tenger en sterk mirakel,
dat zich voltrekt boven een trosselke woorden,
boven een enkele zin,
boven een luttel woord.
Ach trosselken,
Ach woordenrei,
Ach woord weiger van waarde,
wie heeft uw geest gewekt,
en over wrokkige aarde,
doen heilichten,
Gods blik die gloort?
Dat is de tere, koninklijke kracht,
uit eenzaamheid geboren,
eeuwigheidsnood,
aandachtige engelen in de nacht te zien,
gracielijk schrijden over de logge dood.
Ziet hoe die woordgestalte rijst,
achter de engelen voet,
hoe zij ze beuren op hun vleugelenstoet,
tot zij, in het licht getild,
de schone steun verlaat,
en in gestuite vaart,
op hemelbogen staat.
Mystieke luister maakt haar lijf subtiel,
zodat ze tijd en vormen overwint,
en vloeiend van gebaar,
en vol beweeg als wind,
in smalle spanne diepe tochten doet,
mirakuleuze reizen,
naar de abiemen van het gemoed.
Maar is zij deze ijlte doorgestraald,
voert zij geen zielen mede blijde en lichter,
dan knielt aan de overzij,
beschaamd voor hare voet,
Gods droeve tovenaar,
de dichter
12-05-2015, 00:00
Geschreven door André
11-05-2015
Onder uw handen,
die veilige ogieve,
word ik weer de stille,
de zachte,
de lieve,
die vredig de ogen kan laten varen,
over de herfst en de verloren jaren.
Onder uw handen,
mij binnen halen,
in de kleine portiek
van de zeer hoofse zalen,
waar ik hoor zingen,
dat ver-ijle lied,
als gij mijn naam zegt,
of zacht naar mij ziet.
Onder uw handen,
de droom herwinnen,
glimlachen en goed zijn,
herboren naar binnen,
nat schreien uw polsen
van gesmolten trots,
en wonen en gaan slapen,
in die schone ogieve Gods.
11-05-2015, 00:00
Geschreven door André
