We zijn de 36de week van 2025
De mooiste gedichten uit de Nederlandse letterkunde verzameld en gekozen uit www.bloggen.be/thuishaven
Welkom in mijn thuishaven en geniet van deze gouden gedichten. Geen rijker kroon dan gedichten schoon. Mijn moedertaal is wonderzoet voor wie haar geen geweld aandoet. Elke vrijdag een gouden gedicht.
08-02-2015
Wanneer in het westen de rozenverven flauwen,
staakt het kind het prettig popje sussen,
en het heel voorzichtig kaartenhuizen bouwen,
om lief papaatje goede nacht te kussen.
Moeder helpt haar bij het ontkleden, hoe lastig zijn die lussen,
en bij het kleren vouwen,
het schalkse mondje babbelt ondertussen,
reeds blinkt de avondster, de kimmen grauwen.
Doch eensklaps heeft op de effen kinderwangen,
een ernstig trekje, kuiltje en lach vervangen,
deemoedig knielt zij en bidt haar avondbede.
Onhoorbaar sluipt vader in het slaapvertrek,
en treedt zijn engel nader,
en heel het groepje zwemt in hemelvrede.
08-02-2015, 00:00
Geschreven door André
07-02-2015
Eéntonig bromt de stem van de lerares,
het woelig meisje wendt zich om, en gluurt
naar gindse tuin, waar het bijtje honing puurt,
en de zomerzon blinkt op bloem en bes.
Op de enge schoolbank zwiert de blonde tres,
hoe vaak heeft niet haar blik zich blind getuurd,
naar het strookje blauw, de hof is hoog ommuurd,
die blijde vogels, hen kwelt boek noch les.
Daar klinkt haar naam:"aan het cijferbord". Zij richt
zich op en wankelt blozend en verward,
heen is de droom, haar wacht verzuimde plicht.
Hoe, duizelig van getallen, wit op zwart,
zij onder het gewicht van al die blikken zwicht,
door het giechelend meisjeskoor moegesard.
Amsterdam 1859- Velp 1941
07-02-2015, 00:00
Geschreven door André
06-02-2015
Daar dwaalt een boze in stomme razernij,
de velden rond met ongewisse schreden,
Hij ziet hem aan met innige medelij,
heeft Hij voor hem niet aan het kruis geleden?
Vermildering verweekt het zondig hart,
zijn strakke blik verzacht, het gelaat bloeit open,
berouw welt als een bron van zoete smart,
en zal zijn ziel in vrede en deugd herdopen.
Een minnend paar komt Jezus te gemoet,
zie, levenslust licht tintelend uit uw ogen,
zij groeten de edele man met schuchtere groet,
van diepe eerbied en ontzag bewogen.
De God van liefde staart hen vriendelijk aan,
en legt met stille wijding, hand in handen,
hun boezem zwelt, zo innig aangedaan,
wanneer zij elkander minne en trouw verpanden.
Hij zegent ze in hun zelf, en in hun kroost
en nakroost, dat ontelbaar op zal groeien
in kracht en schoonheid, en hun aangezicht bloost
van zalige ontroering, nu zij in het gulden gloeien
van de avond, het Goddelijk wezen wonderfijn
vervloeien zien, en glimmende over de aarde
in verre herinnering, nog de bleke schijn
volgen van Jezus, die deze heil hier baarde.
Die wonderdoende ging door het groene dal,
waar lang zijn adem vreugde en vrede doet leven,
en waar de ganse nacht nog, liefgetal,
om elke sponde zoete dromen zweven.
06-02-2015, 00:00
Geschreven door André
05-02-2015
Nu alles vaag vergaat in halve droom,
en lange schaduwen langs de velden gleden,
komt in de traag opwasemende avonddoom,
de zoete Jezus door het land getreden.
Van over gindse heuvelen daalt hij neer,
ik zie hem met kalme gang zijn stappen richten,
langs het kronkelend pad naar het groene dal, en teer
goudblonde lokken het zacht gelaat omlichten.
Slechts hortend kargeschok in het mulle zand,
en ver geblaf houdt nog de velden wakker,
en grote rust gaat langs het lage land,
in milde laving over hoeve en akker.
Een boer verlaat zijn veld, hij stapt hem na,
en over de arbeid breidt hij zijn zegen,
en overvloedig druipt eens Gods gena,
op het rijpe koren neer in gouden regen.
Voor het lemen huis wiegt moeder het zachte wicht,
hij strekt zijn handen, het kind te benedijen,
fris speelt weer een lachje om het lief gezicht,
eens zal het in schoonheid en in deugd gedijen.
Hij treedt voorbij de Lieve Vrouwe kapel,
en blijft een wijl zij moeder lief aanstaren,
zijn tedere blik is een genadewel,
en zal in alle tijden wonderen baren.
Want zie, een bron sijpelt aan de voet
van het beeld, een beek komt borrelend opgerezen,
wie krank, met waar geloof, die beeltenis groet,
en van dit water drinkt, is dra genezen.
05-02-2015, 00:00
Geschreven door André
04-02-2015
O zwart gevaarte boven mijn hoofd,
zwaar hangend in de donkere lucht,
wat heb ik in uw diepten al
gesmacht, gebeden en gezucht.
O levend stenen wezen, hier
door angst gejaagd, door hoop gestaald,
ben ik naar 's harten wondergang,
wild opgedraafd of kalm gedaald.
Geen enkele boezemtrilling die,
Geen wenteling van mijn ziel die,
niet weerluidde in uw torenklank,
vol zoete of sombere poëzie.
En van mijn eerste grote smart,
tot aan mijn laatste zielsgeween,
het is alles in uw bouw vergroeid,
en het spreekt mij toe uit elke steen.
Krank is nu het lichaam, krank het hart,
dat in onpeilbare smart verviel,
maar worstelend tegen God en lot,
jaagt stormend op de ontembare ziel.
04-02-2015, 00:00
Geschreven door André
03-02-2015
Zomergoud smelt in de kroes van de korenzee,
strelensziek ritselt ze om ons met listig spel,
daar wij nu het kronkelend pad bestijgen,
achtereen, naar de kruin.
Daarbeneden, rust in zijn tent van donkergroen,
het koele dal, even ontvlucht, en doet de blik
weifelen in wisselend verlangen, tussen
stil genot en steiler vlucht.
Hoger streeft, nimmer voldaan, het gloeiend hart,
Hoger zwoegt, rood van de tocht, de drieste bent,
hijgend betreden wij de rand, en drukken
's heuvelvlak en zachte zonk.
Langs de kom, in een mollige bocht, verlokt en leidt
ginds de baan waar, in een wrong van wingerdloof,
loom van de gloeiende zon, de hoeve
sluimert haar zwoele slaap.
Dromen zwaar slentert de weg, van als en vlier
fris omgeurd, heen om de woon, en schielijk stom
zien wij, als het land van belofte oneindig,
het vergezicht blauw ontrolt.
Veld en wei, heuvel en dal, vlakte en woud,
immer voort, vloeien ineen met grootse zwier,
golvend tot de uiterste rand van de aarde,
verder door dringt de geest.
Ginds gewis, binnengereist in het blauw verschiet,
achter het warm wemelend gestoei van aarde en lucht,
plukt men van een geurige twijg,
de bloemen van zoete rust en zielsvrede.
03-02-2015, 08:36
Geschreven door André
02-02-2015
Van alle gulden heuvelkammen kentelen
lijnen, die lenig naar elkander wentelen,
te samen vloeiend in het dal,
als fijne ideeën, die hun draden mengelen,
uit elke geesteshoogte, en samenstrengelen
tot één harmonische gedachtenval.
Van alle verre kruinen wellen wateren,
die speels in speigelklare beken klateren,
samenborrelend in de lage kom,
als krachten, die het zwellend hart doorstromen,
uit diepte en uiteinde aderend aangekomen,
en alle krachten opslurpend van rondom.
De vormen lijnen af de kalme krachten,
de planten groeien, vredige gedachten,
hun stille wording onbewust,
en over de eerstigheid van alle dingen,
die, het één naast het andere, elkander niet doordringen,
daalt, in geleidelijkheid, gedegen rust.
02-02-2015, 09:39
Geschreven door André
