De mooiste gedichten uit de Nederlandse letterkunde verzameld en gekozen uit www.bloggen.be/thuishaven
Welkom in mijn thuishaven en geniet van deze gouden gedichten. Geen rijker kroon dan gedichten schoon. Mijn moedertaal is wonderzoet voor wie haar geen geweld aandoet. Elke vrijdag een gouden gedicht.
02-11-2014
Morgen spelevaart. Marie Boddaert
Doe zacht de riemen zinken in de zee,
van zingend water, dat de morgenzon
tot zingend goud maakt, zelfs de horizon
is blank van het goud, dat de zon glippen deed.
Rijen van golfjes lopen, of begon
een vrolijke wedloop, met ons bootje mede,
schuimkopjes even op, dan naar benede,
en ritselend voort, waar het oog niet volgen kon.
De wijde gulden morgen zacht, vloeit vol
van plassende geluidjes, glinstering
van rimpeldeining, aangerol en weggerol
van waterrugjes glimmend opgericht.
Nu wordt de zee zo licht, of het bootje hing
in louter luchtzee, een zee van licht.
02-11-2014, 00:00
Geschreven door André
01-11-2014
Morgen op de hei. Marie Boddaert
Ik loop langs de hei, die ligt in diep azuur
van zomerhemel, rondom neergespreid,
kleurwarme hei, een brokje oneindigheid
van kruid en bloem, zover ik mijmerend tuur.
Wereld en mensen weg, alleen natuur,
zopas gegleden uit het rijk van rustigheid,
met een glimlach ongerept, stille innigheid
van nijver leven in het morgenuur.
Ik schroom te treden op het purperend bruin,
ik schroom de voet te zetten op het mos,
zo gul aaneengegroeid, het lijkt me een bos.
Vol lommerpaadjes, of een feeën tuin,
priëelig groen en koel, een mensenvoet
vertreedt zo licht, en weet niet dat hij het doet.
01-11-2014, 00:00
Geschreven door André
31-10-2014
Aggy. Marie Boddaert
De morgen droomt in de lichte tuin,
een lichtfestijn,
midden in bloemengeschijn,
en in die droom een lichtkindje klein,
grootoogig, op voetjes fijn.
Geuren neurende zachte jasmijn,
en vrolijke roosjes, mondjes half open,
en gouden regen, neergezegen,
om haar te vertellen die aan komt lopen,
hoe mooi een morgen kan zijn.
En paarse seringen die het groen doen lachen,
en in het gras, zoveel gele
boterbloempjes op gouden stelen,
heel de tuin door.
En vlinders daartussen,
en grappige mussen,
het kopje op de grond, of zij grond willen kussen,
zij, in al kijken en wonderen er voor.
Heel hoog nu op haar hoofdje klein,
beweeg van de voetjes, een alverblijden,
waarheen die gaan langs het licht gelover,
gans haar slank gestaltetje over,
tover,
vol lenteschijn.
31-10-2014, 00:00
Geschreven door André
30-10-2014
Maanlicht. Marie Boddaert
Geklommen was de maan naar boven,
had wolken stil uiteengeschoven,
uit een sneeuwgrot leek zij te turen,
en zilversneeuw in het rond te sturen.
Het was of de warme zomeraarde,
het koelend zilver gretig aarde,
al meer en meer had zij opgevangen,
tot al van zilver was omvangen.
Een koel, blank kleed dat verre strekte,
en velden wijd, en weiden dekte,
blank trossige bomen daar geheven,
leken in het zilvermeer te leven.
Zilver was het al. De duinen lagen
als reuzen door de slaap verslagen,
in glimmend pantser breed te neder.
Een zeemeeuw sloeg de zilverveder,
dreef door het zilver van de hemel,
en bleekte weg in het zilverschemel,
boven de zee van licht doorglommen,
waar kleine, slaperige golfjes zwommen.
30-10-2014, 00:00
Geschreven door André
29-10-2014
Land van Oudenaarde. Omer Wattez
Mijn land van Oudenaarde, heuvels en valleien,
en welig woudland aan de Scheldeboord,
daar waar mijn wieg stond en ik mocht vermeien,
als kind en jongeling genieten ongestoord.
Op verre heuvelruggen lange bomenrijen,
langs 's Herenswegen in dit schilderachtig oord,
waar als het zondag is de boeren zich verblijen,
en mijn luisterend oor zo gretig de oude volkstaal hoort.
Ik zie dat tafereel van kleine, stille steden,
bekend reeds en beroemd in Vlaanderens vroegst verleden,
ginds Geraardsbergen en daar Ronse in zijn dal.
En gij, oh liefste stad, oh vriendelijk Oudenaarde,
gelegen aan de Schelde als in een Bloemengaarde,
met uw stadhuis, dat steeds mijn ziel verrukken zal.
29-10-2014, 00:00
Geschreven door André
28-10-2014
Het woud. Omer Wattez
Op de heuvels groeien wouden,
waar dauw en regen ze besproeien,
waar bron en vlieten dalwaarts vloeien,
waar boeren het veld bebouwen.
Het leven heeft er opgehouden,
weg de bomen die daar groeiden,
wat al vogels 's zomers stoeiden,
zongen en broedden in die wouden.
Daar kwamen barbaarse benden,
Vlaanderens schoonste landstreek schenden,
bomen werden neergeveld.
Het woud verdween, het werk van eeuwen,
is het niet om wraak te schreeuwen,
bij dat goddeloos geweld.
28-10-2014, 00:00
Geschreven door André
27-10-2014
Heilig woud. Omer Wattez
Heilig woud, zo plechtig stil en toch vol leven,
tempel vol gezangen, trillende vogelkoren,
woud, waaruit de vogels in het blauw gaan zweven,
en dichter bij het licht hun liederen laten horen.
Groen gewelf van eiken en van beukendreven,
wijd en hoog als in oneindigheid verloren,
bont tapijt uit twijgen, mos en kruid geweven,
waar de bloemen stralen gelijk de sterren gloren.
Heilig woud, waarin het zo zalig is te dwalen,
klimmend op uw heuvels, blikkend naar uw dalen,
ver verwijderd van gedrang en volks gewemel.
Waar men niets meer hoort van 's werelds wee en zuchten,
