Bij
mijn wandeling naar het immigratiemuseum kan ik me voorstellen hoe
het nu in Antwerpen moet zijn als je de leien over moet. Hier is het
onaangenaam. Het reuze gebouw, geopend in 1910 doet nog altijd dienst
voor immigratie. Voor de museo de “arte contemporaneo” kan ik
weer op mijn kin kloppen. De zalen over de immigratie zijn wel open.
Hier konden 3000 nieuwkomers worden opgevangen. De grote ruimtes
stonden toen vol met stapelbedden. Er zijn nog lange wasgoten tussen
de zalen. De gelukzoekers waren hier welkom, in dit gebouw kregen ze een goede verzorging en antwoorden op vele vragen.
Van
boven heb je een zicht op het dok met de busboten naar Uruguay en aan
de andere kant een eenzame schoorsteen. In de verte staat nog een geweldig modernistisch gebouw.
Gelukkig
is het beter wandelen als ik bij het smallere kanaal kom. Hier waan
ik me in Rotterdam met de nieuwbouw en de restaurants langs het
water. In een privé-museum bewonder ik verbaasd een Breughel (de
volkstelling in Bethlehem) en een toren van Babel van een tijdgenoot.
Turner is ook van de partij. Beneden is er een knappe selectie van
Argentijnse werken waarbij ik vooral de naam Berni onthou.
Voor
de “puente de mujer”, een slanke voetgangersbrug is er de “plaza
de la reina de Hollanda” met een beeldje van een spelend meisje.
Aan de andere kant kan je het Argentijnse schoolschip bezoeken. Om
terug de stad in te komen moet je spijtig genoeg weer langs de
wegenwerken. Ik kan oversteken bij een gebouw met een enorm beeld van
een strijdende vrouw. De indigena's hier hebben de strijd tegen de
immigranten verloren. De zoveelste massamoord op dit continent die de
Europeanen op hun geweten hebben. De foto is van de achterkant van
het monument.
Ik
besluit maar terug te wandelen als ik de vele wachtenden voor de bussen
zie. Ze staan hier wel netjes in de rij zoals in de UK.
Een
korte busrit brengt me in de buurt van één van de topattracties van
BA : “el retiro”, het kerkhof. Gelukkig mag je de doden om 10 uur
's morgens een bezoekje brengen want voor hedendaagse kunst kan je
beter uitslapen. Het kleurrijke culturele centrum ernaast gaat pas om
13 open. Ik hoor een gids vertellen hoeveel het wel niet kost om hier
te mogen vergaan. De meesten hebben dan ook het geld om tussen
marmer of achter smeedijzer te liggen. Het rare is wel dat sommige
kisten gewoon te zien zijn. Bijna bloot liggen heeft hier zijn prijs. De gaucho lijkt zo op zijn paard te kunnen springen. Ook buiten het kerkhof kom je overal monumenten tegen, groot , groter en grootst...
Op de
terugweg stap ik binnen bij de bekendste boekenwinkel. Die stalt zijn
boeken uit in een riante theaterzaal.
Van achter eer grote steak raken we aan de praat met een Nederlander aan het tafeltje naast ons. Die is geoloog en heeft een methode om te onderzoeken of het de moeite is om putten te boren om olie op te pompen. Ik vraag hem of hij de mooie landschappen met rust kan laten. Hij stelt me gerust en vertelt dat ze in Argentinië in heel droge gebieden werken en dat er door hun onderzoek juist minder wordt geboord. Hier mag je je geen zorgen maken over het klimaat als je een biefstuk bestelt. Je moet hier steak eten voor je eigen gezondheid en die van de economie... We doen dus even alsof we Argentijnen zijn.
Het
schip verlaten is goed georganiseerd maar aan de taxi's staat een
grote hoop mensen. De oplossing is simpel : de boulevard oversteken
en daar een taxi aanhouden. Dora hotel is ons aangeraden door een
Argentijnse, ik kan haar niet meer bedanken maar de prijs-kwaliteit
is dik in orde en de ligging ook. We maken een wandeling en bezoeken
het operagebouw : “theatro Colon”. Begin twintigste eeuw zou BA
het Parijs van Z.A. moeten worden. Het ontwerp, de schilderingen en
de glasramen zijn dan ook van Franse makelij. De zaal zelf is één
van de grootste van die tijd en zou de beste akoestiek ter wereld
hebben. (Ik vergeet een foto te nemen). Spijtig genoeg zijn er nu geen voorstellingen.
In de parken staan er bomen met takken zo dik als een stam. De geweldige bomen met roze lelie's die we in Montevideo zagen staan hier ook te pronken. Avonds eten
we in een gezellige Spaanse tapasbar achter onze hoek.
Deze
morgen zijn we aangemeerd in BA maar ik ben nog niet gehaast om de
stad plat te lopen. Nog even van het zwembad en het buffet genieten
op het schip.
Als
je uit de terminal komt belandt je op een bouwwerf die veel wegheeft
van de Antwerse leien. Daarna is het voetpad druk. Je hebt hier dan
ook het busstation en twee treinstations. Spijtig genoeg hebben de
treinen geen goede reputatie maar het station ziet er wel schitterend
uit. Aan de achterkant ligt het treinmuseum. We staan nog maar eens
voor een gesloten deur. Verderop mogen we wel de terreinen op waar er
met oude spoorwegspullen geknutseld werd. Gelukkig weet de kapitein
niet dat een paar van zijn passagiers de platgetreden paden verlaten.
De kunstwerken zijn bijna allemaal overgroeid, het is best raar als
eerste kennismaking met de stad. Als we de grote boulevard oversteken
komen we meteen een gezellig terrasje tegen. Het zou Berchem kunnen
zijn. Verder is de rustige straat gevuld met kleine winkeltjes. Naar
boven kijken is de boodschap want vele huizen zijn de moeite waard.
Naar binnen kijken ook, als er en deur open staat, vaak zie je zo'n
knappe metalen lift in een stijlvolle hal. Een tentoonstelling op de
eerste verdieping is vooral de moeite door de locatie.
Door de
galerijen en een privé-collectie waar ik nog binnenloop moet ik me
nog haasten om de show van 7 uur te halen op het schip. Het is een
gastoptreden van de tangoschool van BA en bijzonder knap. Onze
laatste tafelgasten zijn twee Amerikaanse dames die in één dag de
hele stad zagen met een gids. Ik vraag me af wat ze de komende vijf
dagen nog kunnen ontdekken.
De
haven ligt hier, zoals vroeger in Antwerpen, vlak bij de oude stad.
Aan de andere kant kijken we op een scheepskerkhof. De stad zou er
beter uitzien moest oud en nieuw niet door elkaar staan. Je kan hier
heel wat art-deco en neoklassieke gebouwen vinden. Ze hebben nog
veel werk om alles op te knappen. In het 'palacio municipal' vind ik
geen tijdelijke expositie maar wel de lift naar de 'mirador'. De rio
Plata ziet er uit als een bruine zee, er staat dan ook veel wind. Er
zijn nogal wat groene straten. In de oude 'Mercado de abonduncia'
zijn ze de tafels nog aan het klaarzetten. Een beetje verder schep ik
mijn lunch op in een vegetarisch en chinese natuurwinkel. Er zijn
blijkbaar heel wat Uruguayanen die geen grote lap vlees op hun bord
willen. Daarna ben ik blij een expo te vinden in het ministerie van
cultuur. Jonge illustratoren bereiden er hun reis naar Bologna voor.
Hun werk hangt in de zaal (best goed, bijna allemaal digitaal
bewerkt). Verder zijn er twee aparte musea voor de bekendste
kunstenaars van Uruguay. José Gurvich spreekt mij meer aan dan zijn
leermeester Torres Garcia. Garcia was meer filosofisch, had zijn
eigen esthetisch systeem ;'universalismo constructivo'. Gurvich is
speelser. Het smalle museum is heel mooi ingericht.
Ik
wijk regelmatig af van de toeristische wandelstraat. Een marmeren
trap geflankeerd door zwarte beelden blijkt de ingang van het
postkantoor te zijn. Het was niet evident om hier een postzegel te
kopen als je niet goed te been was. De mooie oude loketten zijn er
nog maar worden gebruikt als kantoor. De post hier had blijkbaar zijn
gloriedagen. Hier ben je vlak bij de rivier waarvan de overkant niet
te zien is. Terug in de buurt van de haven trekken de stalletjes en
de ''mercado del puerto heel wat cruisers. Het museo del
carnaval geeft een idee van hoe ze dat hier vieren ; met veel
kleur, schmink en enthousiasme.
Lezingen,
op het dek wandelen, fitness, de albatrossen en andere zeevogels
observeren, optreden met het koor..., ik hou me bezig.
Zo
meteen ga ik me omkleden voor het optreden van ons 'koor'. Het gaat
geen vette zijn maar het zingen was wel plezant. Ik kan meteen mijn
zwart-wit kleren aanhouden voor de 'formal night' van vanavond. Wat
zullen we weer stralen....
Dat
is de hoofdstad van de Falkland eilanden. Een klein stadje met 3000
inwoners waar de cruises er toch in slagen om sommigen een
'stadswandeling' voor 80 dollar te verkopen. Voor twintig dollar kan
je de bus nemen naar 'gypsy cove'. Dat is de goedkoopste manier om
pinguïns te zien. Het is een goed kwartier rijden. De zee en de
lucht zijn blauw, de duinen en het strand zijn wit, en de pinguïns
zijn nog op post. Toen we op het schip onze verrekijker boven haalden
stonden ze er al. Nu kunnen we tenminste zien dat ze 'echt' zijn.
Waar er iemand met een fluo hesje op het pad staat kan je best je
fototoestel boven halen. Hier wordt er niet geprotesteerd maar dit
zijn vrijwillige pinguïn bewakers. Je krijgt er nog een hele uitleg
bij. De grotere jongen staan al op het strand, ze zien er wat slordig
uit met een halve pels van dons. Er wordt wat geplonsd en geflapperd
en gecoiffeerd, verder zit er niet enorm veel beweging in deze
Maghelaan pinguïns. We genieten van het zonnetje en het uitzicht. In
plaats van de kleine lus te maken lopen we verder langs de kust. Er
zijn hier aalscholvers met witte buiken en verschillende soorten
ganzen en eenden. We zien ook een caracara die we verkeerdelijk voor
een arend aanzien. Geelgrijze vinkjes lusten de rode besjes die hier
overvloedig groeien. Er wordt wel een confituur van gemaakt maar ze
zouden niet erg lekker zijn. Ondertussen moet de zon het afleggen
tegen de wolken. Wij wandelen verder tot de scheepswrakken. Daar komt
de bus langs. Een overvol busje pikt ons toch op, ik wordt vreemd
aangekeken met mijn bouwvakkershelm en vuilblik die ik jutte op het
strand. De helm was aangenamer dragen in de regen dan de kap van mijn
jas. We hebben een kleine twee uur gewandeld. We lunchen bij een
Engels-Chileens koppel dat niet veel succes heeft met het verkopen
van hun empanadas, cupcakes en broodjes. Alles is nochtans best in
orde, voor onze medereizigers ziet het er wat te eenvoudig uit. Zij
heeft rechten gestudeerd in Chili en staat nu in de keuken. Al zes
jaar heeft ze haar familie niet bezocht. Ik hoop dat ze nog veel
brood en zoets kunnen slijten vandaag.
Buiten
het toerisme leven ze hier vooral van de uitvoer van inktvis. Op het
eiland zijn er maar 21 werklozen en de bevolking groeit. Alle fruit
moet hier worden ingevoerd maar toch kunnen de fuchia's hier buiten
overleven. Er staan alleen wat oude coniferen in het stadje. Verder
zijn er natuurlijk monumenten die naar de oorlog verwijzen, een goed
uitgerust museum en veel borden met toeristische uitleg. Door het
Engelse weer doen de souvenirwinkels goede zaken. Ingewikkelde nummerplaten hebben ze hier niet nodig voor de weinige auto's die hier rijden. Op mijn wandeling
spreek ik nog met het enige koppel uit Ecuador dat hier woont. Zij
duwt een fiets de helling op. Ze zien er wel tevreden uit. De
Falklands (of Malvinas voor Argentinië) stonden niet op onze
bucketlist maar we hadden er wel een fijne dag.
Hier
zijn we ook vroeg. De uitlopers van het continent steken zwart af
tegen de lucht. Hier zijn er heel veel schepen vergaan, voor ons is
de zee gelukkig mild. De passagiers van een kleiner schip zetten voet
aan wal op het groene kale eiland dat telkens één jaar bewoond
wordt door een familie. Er is een vuurtoren en een monument. De
zuidkant zou te wild zijn, dus zien we alleen de noordzijde. De rest
van de dag kunnen we vergeten, cruiselife...
De
straat van Maghelaan is de moeite. Spijtig dat we ook 's nachts
verder varen. 's avonds is er een vraag naar een bepaalde bloedgroep
voor een noodgeval. De volgende morgen doe ik om halfzeven de
gordijnen open en zitten we tussen besneeuwde bergen. De gps geeft aan dat we de 'avenue van de gletsjers' net voorbij zijn. Daar zouden
we om zeven uur langs komen. Indien we nog met een heel zieke patiënt
zitten, varen we wel erg traag. De route is schitterend maar ik ben
toch 'pissed off' omdat we de gletsjers niet zagen. We komen drie uur
te vroeg aan in Ushuaïa maar er is geen ambulance te zien. Ik
begrijp nog altijd niet waarom we de gletsjers niet gezien hebben als er op het
eerste gezicht toch geen haast bij was. We krijgen ook geen uitleg.
Ushuaïa
zelf maakt veel goed. Gisteren heeft het er heel de dag geregend, en
gesneeuwd (ik schat vanaf vierhonderd meter). We zouden onmiddellijk
na aankomst om 12 uur op wandeling vertrekken, nu verkennen we eerst
het stadje. De winkelstraat is hier goed voorzien van sport- trekking
materiaal. Teneinde de straat ligt de vroegere gevangenis die nu
dienst doet als museum. Er is hier behoorlijk wat dwangarbeid
geleverd door de gevangenen die onder andere een deel van de weg
hebben aangelegd. Gelukkig ben ik een vrije vrouw want ik zou niet in
zo'n cel passen. Natuurlijk waren er ook weer schaalmodellen van
schepen te bewonderen en oude kaarten. Er was ook een filmpje te zien
van de eerste vliegenier in deze streek.
Na
een vroege lunch kunnen we de bus op voor onze 'trekking'. Ik stel er
me niet veel bij voor. Een drietal mensen haakt al af nog voor we
vertrekken. Iedereen op sportschoenen krijgt een paar rubber laarzen
aangemeten. We zijn met bijna 30 man en vier begeleiders. Al snel
vraag ik me af waarom we ons niet opsplitsen in kleinere groepen. Het
terrein is héééél nat, je kan niet gewoon doorstappen. De groep
is dan ook langgerekt. De vier jongens zijn niet overbodig. Na de
zompige vallei met beverdammen gaan we door het bos omhoog. Het gaat
zelfs goed omhoog. Ondertussen begint het een beetje te sneeuwen. Het
bos is heel vochtig, de bomen hebben kleine blaadjes. Er staan nog
twee kleine watervallen op het menu. Als we boven de bomen uit komen
hoop ik dat we nog verder zullen klimmen tot de vlakke vallei
daarboven. Uiteindelijk ben ik ook wel blij met de uitzichten die we
op de terugweg hebben. Niet alleen de zon is tevoorschijn gekomen
maar ook de besneeuwde toppen. De groep schijnt er meteen meer vaart
in te zetten. Ik hang nu achteraan om rustig te genieten en foto's te
maken. Ik heb bewondering voor de zeventigers die allemaal flink
hebben doorgezet en niet zonder moeite de zeven kilometer op moeilijk
terrein hebben gelopen. Frans heeft kletsnatte voeten, mijn
bergschoenen hebben me droog gehouden.
Op
het terrein van de chalet is er een dorp met hondenhokken waar een
twintigtal husky's wonen, prachtige en heel lieve dieren. Sommigen
hebben nog een beetje bloed van honden die op Antartica waanzinnig
koude temperaturen hebben overleefd. Toen ze verbannen werden van dit
continent hebben ze niet lang overleefd.
Terug
in het stadje probeer ik nog een paar foto's te schieten van mijn
favoriete berg daar ; de Olivia, geflankeerd door de zeven broers.
Tijd om een andere uitstap te maken is er niet meer. Ushuaïa ligt in
een omgeving om langer dan één dag van te genieten. We hadden er
gelukkig één mooie.
Bij
het wakker worden liggen we al stil. De uitloper van de gletsjer is
zichtbaar.
Een
kwartier later is alles grijs. De kapitein kondigde gisteren af dat
we niet naar Punta Arenas kunnen gaan. Er woedt een storm, de golven
zijn te hoog om de straat van Maghelaan te bereiken. Dat is heel
spijtig maar daardoor kunnen we wel langer rondhangen bij de
gletsjer. Een uurtje later klaart het voldoende op en kan het schip
om zijn as beginnen draaien, zo vermijden ze dat alle passagiers naar
één zijde van de boot verhuizen. We hebben het geluk ook de
bovenkant van de ijsmassa te kunnen zien en ook de met puntrotsen
bekroonde berg ernaast. Af en toe krijgen we een lichtstraal die een
stukje van de fjord oplicht. Halverwege vorige eeuw kwam de Amalia
gletsjer 6 kilometer verder. Waar we ons nu bevinden was er dus ijs.
De ijsmassa is nog wel een paar meter dik maar neemt nog altijd af,
gelukkig heeft hij nog wel zijn blauwe kleur. Hij zit vol met kloven
en is dus niet geschikt voor een wandelingetje. De terugvaart door de
fjord is de moeite. Er zijn ontelbare watervallen, sneeuwvlakken,
kleinere fjorden. Ik koel wel behoorlijk af buiten alhoewel ik goed
ingepakt ben. Het theater is weer goed vol voor de lezing over de
volgende haven die we aandoen. Hopelijk kunnen we Ushuaïa wel
bezoeken. 's Middag twijfel ik of ik de lezing over Maghelaan ga
volgen of naar buiten blijf kijken. Het wordt weer grijs dus leer ik
wat bij over deze zeevaarder. Het zijn waanzinnige risico's die ze in
die tijd durfden nemen. Ik heb niet goed begrepen of het nu maar 18
of 80 man waren die deze eerste reis om de wereld overleefd hebben.
Maghelaan zelf is omgekomen in een strijd op de Filipijnen. Zij
konden vierhonderd jaar geleden geen rondjes blijven draaien in een
beschutte fjord omdat de weerkaart een storm aangeeft op hun route.
Wij zijn inderdaad terug noordwaarts gevaren en zagen verschillende
keren 'de yeti', een waterval die de vorm heeft van een wandelende
sneeuwman. Pas na middernacht varen we terug de goede richting uit.
Nu zitten we sinds een uur op volle zee en zijn we goed aan het
deinen. Het zwembad en de gym zijn gesloten. De golven zouden groter
moeten worden voor we de straat van Maghelaan bereiken. Die was
vroeger zeer moeilijk te bevaren voor de zeilschepen. Zodanig zelfs
dat men de route langs de kaap verkoos. Ik hoop dat we er wat van
zullen zien, er zullen zeker geen spots op de mooiste bergen staan.
Sinds Chacabuco zagen we nergens bewoning. Er zijn wel albatrossen
die ons begeleiden.
