Bij het wakker worden liggen we al stil. De uitloper van de gletsjer is zichtbaar.

Een kwartier later is alles grijs. De kapitein kondigde gisteren af dat we niet naar Punta Arenas kunnen gaan. Er woedt een storm, de golven zijn te hoog om de straat van Maghelaan te bereiken. Dat is heel spijtig maar daardoor kunnen we wel langer rondhangen bij de gletsjer. Een uurtje later klaart het voldoende op en kan het schip om zijn as beginnen draaien, zo vermijden ze dat alle passagiers naar één zijde van de boot verhuizen. We hebben het geluk ook de bovenkant van de ijsmassa te kunnen zien en ook de met puntrotsen bekroonde berg ernaast. Af en toe krijgen we een lichtstraal die een stukje van de fjord oplicht. Halverwege vorige eeuw kwam de Amalia gletsjer 6 kilometer verder. Waar we ons nu bevinden was er dus ijs. De ijsmassa is nog wel een paar meter dik maar neemt nog altijd af, gelukkig heeft hij nog wel zijn blauwe kleur. Hij zit vol met kloven en is dus niet geschikt voor een wandelingetje. De terugvaart door de fjord is de moeite. Er zijn ontelbare watervallen, sneeuwvlakken, kleinere fjorden. Ik koel wel behoorlijk af buiten alhoewel ik goed ingepakt ben. Het theater is weer goed vol voor de lezing over de volgende haven die we aandoen. Hopelijk kunnen we Ushuaïa wel bezoeken. 's Middag twijfel ik of ik de lezing over Maghelaan ga volgen of naar buiten blijf kijken. Het wordt weer grijs dus leer ik wat bij over deze zeevaarder. Het zijn waanzinnige risico's die ze in die tijd durfden nemen. Ik heb niet goed begrepen of het nu maar 18 of 80 man waren die deze eerste reis om de wereld overleefd hebben. Maghelaan zelf is omgekomen in een strijd op de Filipijnen. Zij konden vierhonderd jaar geleden geen rondjes blijven draaien in een beschutte fjord omdat de weerkaart een storm aangeeft op hun route. Wij zijn inderdaad terug noordwaarts gevaren en zagen verschillende keren 'de yeti', een waterval die de vorm heeft van een wandelende sneeuwman. Pas na middernacht varen we terug de goede richting uit. Nu zitten we sinds een uur op volle zee en zijn we goed aan het deinen. Het zwembad en de gym zijn gesloten. De golven zouden groter moeten worden voor we de straat van Maghelaan bereiken. Die was vroeger zeer moeilijk te bevaren voor de zeilschepen. Zodanig zelfs dat men de route langs de kaap verkoos. Ik hoop dat we er wat van zullen zien, er zullen zeker geen spots op de mooiste bergen staan. Sinds Chacabuco zagen we nergens bewoning. Er zijn wel albatrossen die ons begeleiden.