Weer twee uur zuidelijk gereden langs de snelweg waar heel der stukken asfalt worden vernieuwd, wat wel nodig is. We zien ook de verschillende stadia van een nieuwe lange brug in aanbouw. Villahermosa is een stad van zo'n goeie 300000 inwoners die in 2007 zo goed als volledig is ondergelopen. Er zijn veel brede boulevards met veel verkeer. De belangrijkste attractie is het park de la venta, een combinatie van een zoo en een archeologisch openluchmuseum. De grote stenen en hoofden in basalt zijn noordelijk van hier gevonden in de jungle maar in de jaren 50 naar hier verhuisd omdat hun vindplaats bedreigd werd door oliewinning. Ze staan nu in een jungleachtig park waar het aangenaam wandelen is. De hoofden zijn vooral imposant vanwege hun afmetingen, de basreliefs zijn meer verfijnd. De vogels hebben een enorme voliere wie ze met niet veel moeten delen. De andere dieren zijn minder goed gehuisvest. Ze zijn natuurlijk wel prachtig, die katachtigen zoals de ocelot en verschillende jaguars. Daarna heb ik de buurt nog verkend. Er is hier een meer en park met speeltuigen en een opvallend gebouw dat over het meer hangt. Dat blijkt een leeg museum te zijn. Je kan wel binnen in de open witte structuur maar er zit alleen een trendie koffiebar in die gesloten is. Dan heb je hier ook delen die je zo in de US kan plaatsen met pizzahut en zo. Tot aan de kathedraal ben ik nog geraakt maar het centrale plein schijnt verder weg te zijn. De kerk zit overvol, ditmaal met schoolkinderen in een witte bloese, de meisjes hebben witte linten of strikken in het haar. Een man trekt naast de toren aan een stevig touw om de klok te luiden. Nu terug naar het hotel want ik ben moe en plak langs alle kanten. We zullen vanaf u meer was hebben. Gisteren hebben we trouwens voor het eerst gewinkeld. We hebben ieder voor 3 gekocht, frans een T-shirt., ik een blouse.
In de auto dan nog wel. Het begon op de weg van Tlaxcala naar Puebla, een dubbelbaansweg maar met de nodige hoge topes. De snelweg daarna was ouder en had dan weer veel batches. Weer 400km gereden zodat we nu in een andere klimaatszone zitten. Gisterenavond moesten we 's avonds nog sokken, schoenen en een trui aan vanaf nu zal het eerder moeite kosten om het hoofd koel te houden. We hebben dan ook een flinke afdaling gemaakt van het centrale hoogplateau naar de golfregio. Het deed aan de alpen denken maar het gebergte is ouder en de bergtoppen zijn ook groen. Daarna sneed de weg door een vlakte met veel rivieren en meren, al het water uit de bergen komt hier samen. Volgens mij zijn de Mexicanen niet erg afhankelijk van voedselimport. We hebben nu al heel veel kms afgelegd en toch heel veel landbouw gezien. Als je een stier bent ben je echt wel beter af in Mexico, hier hebben de dieren nog ruimte. Veel mais hebben we natuurlijk gezien en nu het warm en vochtig is, suikerriet en ananas. In het hoogland natuurlijk ook agave voor de tequila, aardbeien, papaja en citrusvruchten. Alleen graan heb ik nog niet gezien en dat gebruiken ze toch ook veel. Nu zitten we in Acayucan, een niet toeristisch stadje maar met een goeie ambiance. Het telt wel 3 grote hotels, meer voor handelaars veronderstel ik. Ons hotel heeft zijn binnentuin wel ingeruild voor een parking. We zitten op het stadsplein en daar is weer veel leven. Het is zondag, de kerkdeuren staan heel de tijd wijdopen. De kerk is altijd gevuld met mensen. Misschien doen ze wel een recordpoging voor de langste misviering. Voor de kerk waren er 'voladores', die mannen klimmen op een lange paal en laten zich ondersteboven aan touwen naar beneden draaien. Centraal op het plein geven een paar clowns al urenlang een show, ze hebben veel aantrek. Ik dacht eerst dat er ook een soort fluitjes werden verkocht maar op het plein zitten vogels die vanuit de bomen een serieus concert geven. Zelfs in het donker geven ze het nog niet op. Je kan hier gewoon op het plein zitten en genieten van de dagelijkse 'mexicoshow'.
Na een vlotte rit van twee uur door een zonnig maar niet zo helder landchap zijn we in het mooie Tlaxcala aangekomen. Het stadje ligt tussen en op heuvels, een omleiding maakte het niet evident om ons hotel te vinden. Ook tof als de gps je een straat instuurt die gewoon een trap is, daarop eindigt ons straatje. het plein met de kathedraal, een van de oudste van het land ligt ook in de hoogte achter een oude dreef. Boven was het flink druk, blijkbaar deden een aantal kinderen en jongeren vandaag hun communie. De jongens droegen meestal witte kostuums en de meisjes trouwkleedjes. Iedereen was uit de kerk en foto's aan het trekken of afgedrukte foto's aan het bekijken. De schilderijen van Frida Kalho die hier meestal in het museumpje hangen zijn op reis naar Europa, misschien zien jullie ze ergens. Verder is het hier toch wel toeristisch met vele stalletjes en restaurants. Ons hotel ligt nu weer in zo'n gezellig kleurrijk straatje en heeft weer een binnenplaats met veel planten. We zijn nu weer in dubio hoe we onze reis gaan vervolgen. Ik kan al evengoed in de politiek gaan want daar kijken ze meestal ook niet ver vooruit. Hier amuseer ik me natuurlijk wel beter. Je ziet, de foto vanuit het raam is weer aantrekkelijk. De kamer zelf is wel donker en fris en eerder mini. reageren op mijn blog schijnt niet goed te lukken, maar mijn mailtjes bekijk ik regelmatig.
Vandaag stond er een 400km op het programma. Vandaag hebben we wel bijgeleerd dat 'verharde weg' heel uiteenlopend kan zijn. Het gele lijntje op de kaart zag er goed uit en een route langs het meer valt toch te verkiezen boven de hoofdweg. Het was in alle geval heel erg mooi maar het asfalt bleef niet zolang duren. Op een gegeven moment kregen we twee betonstroken met daartussen stenen. De weg werd ook serieus smal. Daarna waren het alleen stenen. Ik gebruik speciaal het woord stenen omdat het niets te maken heeft met onze eenvormige kasseien. Het zijn stenen, die ze lang geleden in de grond hebben gestopt en die blijkbaar wel een stevige weg vormen. Zolang je tevreden bent met 17km per uur, geen enkel probleem. Je kan dan ook mooi de omgeving bewonderen, bloeiende bomen en struiken, enkele cactussen, het meer en moestuintjes. Ook een kerkhof dat nog heel kleurrijk was met de versieringen van de dag der doden. We zagen zelfs een warme bron. Voor alle zekerheid waren er toch nog enkele topes aangelegd op deze weg. Onze eerste 30 km waren lang maar mooi. De michelinkaarten van bij ons geven je toch wel meer info over het wegdek of misschien zijn we in Europa gewoon minder creatief met stenen. De rest van de route was snelweg en die is in orde. De peage heet hier cuota en kan ook aardig oplopen maar je kan meestal wel 110 rijden. Het landschap was mooi met bergen en meren, sommige stukken al groener dan andere. De weg was voor een groot stuk afgeboord met roze of gele grashalmen. Wel werd het weer hoe langer hoe triestiger met enkele flinke buien erbovenop. Eten was ook geen succes. Toen we daaraan begonnen te denken zaten we op een nieuw stuk we waar je eerst niet afkon. Daarna reden we de snelweg af maar was er net een reuzemarkt aan de gang waar er wel eten geweest zal zijn maar het verkeer was er gewoon heel hectisch en iedereen stond er al dubbel geparkeerd. We hebben dan in de auto maar noten en taco's gegeten. Het hotel waar we nu zitten is goed maar zonder enige charme. Morgen trek ik een foto uit het raam, ook niet echt inspirerend. Maar uiteindelijk zijn we goed opgeschoten en dat gaat ons meer ruimte geven om yucatan en Chiapas te ontdekken. Morgrn rijden we 2uur naar Tlaxcala. Dat geeft ons dan tijd om dat stadje te bezoeken. De ruïnes van Tula zijn waarschijnlijk ook de moeite waard maar van die oude stenen hebben we er op onze vorige reis al zoveel gezien. Het weer ziet er hier ook niet veelbelovend uit.
Morgen verlaten we dit kleine paradijsje al waar niet alleen wij logeerden maar ook D.H. Lawrence die hier langer verbleef. Hij schreef hier 'the plumed serpent' dat is uitgegeven in 1926. Het blijkt een nogal mystiek boek te zijn, hij is eerder verbonden met de natuur dan met de gemeenschap. Er is hier in alle geval een geweldige bloemenpracht, wel meer bij de aangeplantingen dan in de vrije natuur heb ik de indruk. Het is hier ook veel groener dan ik verwachtte, er zijn ook prachtige oude bomen. Maar morgen rijden we dus naar het zuidoosten in plaats van naar de westkust. Blijkbaar zijn er veel politieblokkades langs de kustweg. Dat maakt het reizen wel veiliger maar ook tijdrovender. Bovendien hebben we het deel ten zuiden van Acapulco al gezien op een vorige reis. Daardoor gaan we een 15tal uren rijden tot Chiapas in plaats van 30 of meer. Dat geeft ons dan meer tijd in chiapas en Yucatan waar het ook veilig is. Morgen rijden we een 5tal uur tot Tula de Allende daar is er ook een belangrijke archeologis he site van de Tolteken. Daarvan hebben we nog niets gezien. Ondertussen is er hierbuiten weer een fiesta aan de gang. We zullen eens gaan kijken. Deze middag was er een band en de dansers waren paarden. Daar zagen we Engelsen wie met een oude suv reden met een tent erop. Die waren in new york vertrokken, tot boven de poolcirkel gereisd en nu onderweg naar Zuid Amerika. Zij hadden ook het advies gekregen om de kustweg te vermijden. Ze zaten even geblokkeerd omdat ze op een stuk voor de auto wachtten en gingen net douchen bij een plaatselijke vriend. Het is in alle geval niet erg om in deze omgeving te moeten wachten. In Ajijic stond er ook een kermis opgesteld, heel veel oud kleurrijk metaal maar wel heel charmant. Het kleine reuzenrad zag er wel niet erg betrouwbaar uit. Als je hier 1 woord moet geven voor de omgeving is het misschien wel 'kleur'
Dit is echt wel een zalige plaats. Mooi, rustig, prima temperatuur, niet moeilijk dat hier veel Noord Amerikanen komen overwinteren, de zogenaamde 'snowbirds'. Hier moeten ze geen tonnen sneeuw ruimen zoals thuis. Het is wel de 2de maal dat ik een vrouw ontmoet die een gesprek aanknoopt en wel zo snel mogelijk wil laten weten hoeveel ze Obama wel niet haat. Het gaat in beide gevallen over welstellende mensen. Dat er een vrote tweespalt is in Amerika wist ik al langer maar niet dat het zo diep zit bij sommigen. Er zijn er gelukkig ook anderen zoals een koppel dat we gisteren ontmoetten die 2 maand vrijwilligerswerk gaan doen in een heel arm dorp. Die waren haast beschaamd dat ze nu zelf zo mooi logeerden. Ik zal project 'amigo' zelf nog moeten opzoeken. Zij hadden er zelf ook wel een probleem mee dat de vrijwilligers zeer uitgebreid te eten kregen terwijl de bevolking zo arm is . Hun project gaat wel vooral over educatie. Ze zorgen ervoor dat de armsten ook het uniform en de boeken kunnen betalen zodat ze naar school kunnen. Dat was ook eens een koppel dat niet bang was om te reizen. Grappig was dat ze enkele jaren geleden voor 600 dollar elk naar China waren gereisd, 14 dagen met hotels en vluchten, dat was tijdens de sarsepidemie. Ik zet er nog een foto bij van de plaats waar ik nu zit (wachtend op Frans die naar de waterski is). Sorry dat ik jullie daar nu mee plaag. Maar we hebben het dus ook al wel kouder gehad dan in België.
Een uurtje rijden en je bent uit de drukke stad en in het rustige Chapala, gelegen aan het grootste meer van Mexico. Er is hier een piertje en de nodige restaurants en stalletjes, dit is een vakantieplekje. We zitten in een zeer charmant hotel gerund door een Australier. Hier is een grotere tuin, met gezellige kleine hoekjes. Alle kamers hebben een patio. Een groot deel van de straten hier hebben een soort kasseien maar erger dan de onze. Toen we eerst het hotel niet vonden hebben we een heleboel straatjes genomen die al heeeeel lang geleden zijn aangelegd. Het grappige is dat je onmogelijk hard kan rijden vanwege het oneffen wegdek en dan nog zetten ze bijvoorbeeld voor de oude rotonde een tope. Daarachter liggen dan enkele serieuze batches (putten). We hebben flink wat gehobbeld voor we het hotel vonden. Hier zal ik het verrekijkertje ook nog eens moeten bovenhalen want er zitten heel wat vogels aan het meer. In alle geval heel veel witte reigers. Na de lunch, in een reuze zaal met heel veel tafels, zijn we naar de waterski gereden. Als je de enorme houten poort aan de weg opent sta je recht voor het smalle meer. Voor 1 keer wilde ik geen actie, ik schijn wel bezoek te hebben van een bacterietje in mijn keel en heb er vooral zitten gapen. Er waren wel goeie skiërs daar (knappe gasten ook). Vanavend of morgen gaan we eens een goeie dag zeggen aan 'Ronny' dat schijnt een Belg te zijn die hier pralines verkoopt.
Weeral een mooie dag maar toch ook een beetje stresserend. De gps wilde ons natuurlijk over de snelweg sturen maar dat was dan zonder Nora gerekend. We zullen natuurlijk nooit weten welke weg het mooist is maar deze route was in alle geval de moeite waard. Na een klein uurtje rijden waren er ruines te zien. Toch wel restanten van grote gebouwen die vooral tussen 400 en 800 na C. bewoond werden. Voor de rest viel er niet veel te lezen want het komt er op neer dat men eigenlijk niet weet wie er dan wel woonde. Er was wel een groot gebouw waarvan het dak ondersteund werd door stenen ronde pilaren, er was ook een speelveld en een tempel. We zijn wel niet hoger geklommen, het was er ons meer om te doen om tijdens de rit onze benen wat te strekken en ook van het lands hap en de plantengroei te genieten. Hier wandelden we vooral tussen gras en schijfcactussen. Eerst liep de weg weer loodrecht maar daarna kwam er toch heel wat bochtenwerk bij kijken. Ik was niet zo gerust omdat de weg dit keer helemaal geen pechstrook had, de Mexicanen schenen hun niet veel van de snelheidsbeperkingen aan te trekken en Frans ging ook wel iets te vlot door de bochten. Hier maakten we ook weer kennis met de topes, dat zijn verkeersdrempels. Die bestaan er in alle maten maar het is dikwijls de kleur en het verkeersbord erbij dat ontbreekt. Als passagier heb je dan ook de taak om de topes op tijd te spotten. Eentje heeft ons kunnen verassen, gelukkig reden we traag. Het beste is nog achter een andere auto te blijven, als je die ziet wippen, zet je je voet alvast op de rem. Er waren bomen met een soort witte lelieachtige bloemen en later verschenen er ook orgelcactussen. We schenen hoe langer hoe meer te stijgen maar het gekke was dat het groener werd. De planten werden hoger en heel verscheiden. De weg deed me toch ook wel denken aan onze fietstochten in de causses en de spaanse pyreneeën (daar zouden cactussen ook niet misstaan) Niet moeilijk dat die spaanse conquistadores zich hier thuis voelden. Toch zou ik hier niet goed durven fietsen, het wegdek was meestal OK maar dit is echt wel een hoofdweg. Bij vertrek uit Zacarecas hebben we wel een groepje wielrenners gezien, daar was er nog wel een pechstrook en omdat die gebruikt wordt door trage voertuigen ligt die ook niet vol met steentjes zoals bij ons het geval is. Vooral het laatste stuk van de rit klom flink en had heel veel bochten. Toen we over de col reden verwachtte ik om de stad in de diepte te zien liggen maar het verbazende was dat ze zich gewoon achter de bocht uitspreidde. Guadelajara is een miljoenenstad. De grote verkeersassen aan de rand van de stad doen heel Amerikaans aan. Behalve dan dat hier meer openbaar vervoer is. Op die grote wegen van richting veranderen is niet altijd evident, vooral niet als de gps denkt dat je wel linksaf kan. Tlaquepaque is een gemeente die opgeslorpt is door de stad maar je hebt hier het gevoel in een klein toeristis h stadje te zitten . Onze bed en breakfast hier is schitterend, la casa de las flores heeft inderdaad veel bloemen. Op onze kamer staat een overdaad aan grote vazen (zonder bloemen) voor zover ik weet is dat in alle geval niet schadelijk. Vanavond hebben we ons maar eens aan het streetfood gewaagd. Best gezellig om je kostje te eten op een bankje op het levendige pleintje. Daarna nog een liter bier gekocht voor een goeie 2. De bierliefhebbers zullen nu wel griezelen als ze lezen dat we het in isomo bekers kregen, het blijft zo wel fris natuurlijk. Ze maken hier ook een bier van agave, dat zullen we ook eens moeten testen.
Een fijne dag gehad in een reuzestad (8 miljoen volgens de ene, 6 miljoen volgens een andere) Knappe tentoonstelling 'pozo' gezien van ene Maximo Gonzales). Kruip nu in bed want we zijn blijven kletsen met enkele Amerikanen in het hotel.
Dit is echt een juweel van een stad. Gisterennamiddag waren we nog niet in het mooiste gedeelte. Toen we 's avonds op stap gingen viel onze mond e ht open van verwondering. Ze hebben hier lampen in het voetpad geplaatst, net onder de gebouwen en dat geeft een fantastisch effect. Dit is 1 van de mooiste centra die we ooit hebben gezien. Dat vonden we al nog voor we extra drankjes kregen van Kristal en Javier in het cafe del artistes. Jullie weten hoe getraind ik ben in het drinken, Frans stond ook al een ronde voor maar beiden hadden we een lege maag. Het Mexicaanse koppel was vooral van plan om nog heel veel te drinken, dat hebben we dan maar omzeild door ze te eten uit te nodigen. Kristel is een goedlachse vrouw die 30 jaar jonger is dan haar man Javier die fotograaf is. Samen hebben ze een zoontje van 1 jaar. Kristel geeft Spaanse les op de humaniora aan klassen van zo'n 40 man. Zij was vast van plan om zich eens goed te amuseren op haar vrije avond. Javier wilde ons vooral bij hem thuis uitnodigen om nog mescal te drinken. Toen ik de uitdrukking 'fatal' bovenhaalde (leve spaans voor dummies) kreeg Kristel haar man toch zover om mee Italiaans te gaan eten. De pasta was trouwens bijzonder goed. Na afscheid te hebben genomen hebben we nog mee op straat gedanst. Als je hier trouwt feest je ook op straat. Je nodigt musicanten uit en deelt zakjes uit aan passanten. In die zakjes zit een klein kopje aan een touw, een opengesneden limoen, zout en pompoenzaadjes. Je hangt het kopje rond je nek en de bruidegom vult het met mescal. Iedereen die wil danst mee. Er waren meerdere plaatsen waar er gedanst werd op straat. Ook was er een open bus met muzikanten die rondreed in de stad. En dan nog die verlichting erbij en een aangename temperatuur! Deze voormiddag zijn we dan maar wat langer in bed gebleven, het is dan ook zondag. Na een koffie in een heel mooie overdekte markt zijn we het museum voor abstracte kunst (museum Felgueres) gaan bezoeken. Dezelfde stromingen als bij ons maar met heel andere namen. Ook weer in een mooi verbouwd pand. De deuren van het bekendste museum waren gesloten, dan zijn we het populairste gaan bezoeken. Het stelt wel meer dan 1000 Mexicaanse maskers tentoon, de meeste uit hout gesneden. Het mooist waren wel de marionetten, heel karaktervol gemaakt. Ook hier was het gebouw de moeite, deels een ruïne van een oude missie met een tuin die uitnodigde om even op het gras re liggen. Frans kan gerust zijn, nu kan ik alle andere musea met maskers hier overslaan. Daarna zijn we naar de kabelbaan geklommen. Zo boven een stad zweven vind ik toch minder geruststellend dan boven de sneeuw maar het was wel de moeite. Hier zijn er wel veel Mexicaanse toeristen. Boven staan er nog een paar indrukwekkende ruiterstandbeelden en het zicht op de stad en de heuvels is de moeite. Een retourtje kan je niet kopen maar de rit naar beneden kost het dubbele van het stijgen. Het is een schattig rood bakje van Zwitserse makelij waar 12 man in kan. Dan veel trappen terug naar beneden om de kathedraal te bekijken. De binnenkant kan wel niet concurreren met de verlichte buitenkant. Nu zijn we bepaald moe maar straks gaan we zeker nog even van de verlichte stad genieten.
Twee maal afslagen en dan geeft de gps ons 364km rechtdoor. In het begin is dat rechtdoor relatief omdat er bergen zijn en er toch wat bochten aan te pas komen. De zon is weer van de partij en over de bergen hangt een prachtige wolkensluier. Een beetje later zitten we er onder maar gelukkig niet er in. Eerst heeft de weg in iedere richting maar 1 rijvak maar de trage wagens blijven rechts op de pechstrook zodat het toch vlot rijdt. Daarna wordt de weg zelfs tweebaans in iedere richting en kunnen we 110km per uur rijden op een mooi wegdek afgezoomd met droog gras en en achter een hek een wijds landschap met yukka's, van die schijfcactussen en andere lage struiken en cactusachtigen. Er zijn wel dorpen onderweg maar die stellen niet veel voor. Er zijn wel behoorlijk wat zijwegen. Achter het hek grazen er wel dieren, eerst zien we alleen maar de verkeersborden met een rund op maar meer zuidelijk ziet het er minder onherbergzaam uit en zien we runderen. Er liggen ook enkele grote villa's langs de weg, ik veronderstel dat die veel grond en veel dieren hebben. Dichterbij Zacatecas zijn er enorme serres niet uit glas maar met plastic overdekt. Er is ook een politiepost die alle verkeer controleert, dat is hier wel een goed idee. In de stad is het weer niet evident om te rijden. We wilden voor de stad lunchen maar daar was er niet direct iets te zien. De gps kent niet alle 1richtingsstraten. Het verkeer staat behoorlijk stil. Gelukkig vinden we een kleine bewaakte parkeerplaats en kunnen we op zoek naar lunch. Gisteren hadden we heel smakelijk chinees gegeten, nu kwamen we er weer een tegen waar je voor zo'n 4 drie gere hten kon kiezen plus rijst of noedels. Het voordeel is dat je zo veel meer groenten krijgt dan bij de Mexicanen. Daarna zijn we ons hotel te voet gaan opzoeken, dat is hier de betere optie. Alhoewel ik al doorheb dat je voor gezonde lucht de Mexicaanse steden beter kan vermijden. Dit is zelfs geen grote stad maar er zijn ook bussen die zich door de smalle straten van de binnenstad wurmen. We zitten nu op een tweede verdieping, met de tablet durfde ik niet de noodladder naar het dak op, de foto is van op ons terras. Zie je het rode teleferikje? Daar wil ik morgen wel eens op. Sinds New Orleans is er 1 geluid dat overal terugkomt : het fluitend geluid van treinen. Je kan hier nergens de trein nemen maar de goederentreinen laten heel luid weten dat ze er aankomen, ook 's nachts. Hier kunnen we de stad vanavond wel eens gaan verkennen sinds we midden in het oude centrum logeren.
Saltillo, hard langs buiten en zacht vanbinnen, alhoewel natuurlijk niet helemaal, wij zitten dan weer in een kleine oase net buiten de rand en binnenin kan het toch ook wel behoorlijk druk zijn. De eigenares van het hotel was zo blij dat er nog eens gasten kwamen die ook de stad bezoeken. 10 jaar geleden floreerde het toerisme hier en nu rijdt iedereen er langs. Niet makkelijk om een hotel open te houden. Bovendien is dit een ouderwets hotel, wel wifi maar verder geen airco, geen tv, geen dubbele beglazing maar wel rust en groen en karakter. De overheid wil echter maar 1 ster geven omdat zaken als rust en karakter niet meetellen in de beoordeling. In het stadje zijn er verschillende bezienswaardigheden die de moeite waard zijn. Een specialiteit hier zijn de 'sarapes', doeken met veel kleurovergangen en toch wel ingewikkelde patronen. Het Sarapes museum toont oude doeken maar heeft ook een overzicht van klederdrachten. Het is een klein maar fijn museum. We zien ook een man aan het werk, het is ongelooflijk hoe snel hij de patronen weeft zonder tekening erbij en alles handmatig. Wij zijn ook weer alleen in deze winkel en alleen al voor de vaardigheid van de wever zou je willen kopen maar wat doe je er allemaal mee? Ik zou willen dat er zoveel meer toeristen hier waren zodat die mensen fatsoenlijk hun kost kunnen verdienen. Hopelijk trekt het toerisme binnenkort weer aan. In het oude toeristische kwartier is het dus heel rustig maar inde commerciele doorgangsstraten is er heel veel lawaai. Niet alleen van bussen maar sommige winkels vinden het nodig om heel luid muziek te spelen en bovendien nog een verkoper achter een microfoon te zetten. Op de plaza de armas zijn ze met een kraan bezig een soort kegel van buizen over een fontein te plaatsen. Op de grond liggen grote groene driehoeken, blijkbaar gaan ze hier een reuzekerstboom van maken. De eerst kerstman hebben we ook al gezien. In de namiddag bezoeken we het museum van de woestijn. Hier zie je ook weer een enorme investering, niet alleen in het moderne gebouw maar ook in de terreinen er rond. Het museum ligt op een heuvel vanwaar je de hele omgeving ziet, ze hebben een soort Spaanse trappen met waterpartijen aangelegd. Het probleem is dat het vijftien jaar oud is maar niet alles voldoende wordt onderhouden. Onderhoud is natuurlijk ook een probleem als je niet meer zoveel bezoekers aantrekt. In het eerst gedeelte zijn alle foto's en films verkleurd. Daarna kom je wel door mooie ruimtes, speciaal gebouwd voor dinosaurusskeletten en zo. Er zijn ook hele mooie opgezette dieren en een flinke collectie levende slangen. Alles is er op voorzien om heel veel volk te ontvangen maar dat is er niet. Later blijkt dat onze gastvrouw de grafische vormgeving voor het museum heeft gedaan. Die was trouwens goed. Zij vertelt ook dat de stad enorm is gegroeid en er veel mensen op de flanken van de heuvels zijn gaan wonen alhoewel er daar zelfs geen water is. Eerst was er een soort regengordijn buiten aan het museum, de mensen kwamen daar toen hun was doen. Het regent hier dan vaak ook maar 10 dagen per jaar, dit jaar was blijkbaar beter. Oh ja, het is ondertussen ook weer beter weer, een open hemel en warm in de namiddag.
In Monterrey was het heel grijs, een combinatie van lage wolken en smog denk ik. Het is dan ook een stad met 1100 000 inwoners en misschien al meer ondertussen. Er rijden veel auto's en een heleboel daarvan hebben een respectabele leeftijd, en hun uitlaten zeker. Ik ga eens na hoeveel wapens ik er heb gezien, zeker drie grote jeeps van de militaire politie, op de achterbak staan er steeds drie bewapende figuren in camouflageuniformen, verder heb ik zeker nog vier gewapende bewakers gezien. Ik vind het moedige mannen en vrouwen, ze zitten er een beetje als schietschijven maar van de andere kant hebben ze vanuit de hoogte natuurlijk een goed zicht op wat er gebeurt. In 2011 was het hier naar het s hijnt heel erg met de drugbendes, sindsdien heeft de overheid gelukkig terug aan terrein gewonnen. Hopelijk werkt het machtsvertoon vooral psy hologis h en hoeven ze niet veel meer in te grijpen. Overdag blijken de meest buurten wel veilig. We rijden nu langs het zuidwesten buiten en hier houdt de bebouwing ook lang aan. De bergflanken zitten vol buitenwijken, sommige zijn kleurrijk maar aangenaam wonen lijkt het me niet, er zitten vooral veel kleine huizen heel dicht op elkaar gepakt. De weg daarentegen is wel goed. Links is trouwens een mooie bergketen, je schijnt hier o.a. aan canyoning te kunnen doen. Er zijn ook mooie grotten in de buurt maar aangezien we nu al moeite hebben om op temperatuur te blijven laten we die links liggen. We hadden er niet op gerekend om zo laat in Mexico aan te komen en onze garderobe is dus op tropisch weer voorzien. De weg stijgt nog en het zicht mindert, gelukkig zitten we nooit echt in de wolken. Het was te laat om Saltillo nog te bezoeken, we zitten nu in een hotel vlak aan de rand van de stad, in het groen alhoewel daarvan op straat niets te zien is. Er is een zwembad maar ik hoop dat daar morgen geen laagje ijs op ligt, de bougainville ziet er vandaag in alle geval nog prachtig uit. Er logeren nog twee vrouwen die al 4400km hebben gereden vanuit Toronto. Alle Amerikanen, vooral de mannen verklaarden hun gek om naar hier te komen. Wij hebben dat ook ondervonden maar gelukkig heeft er ons niemand verteld dat ze ons eerst zouden vermoorden, dan in plasticfolie inpakken en dan zouden verbranden. Zij hebben wel een enorme scheper bij, daarvoor komen de bandieten in alle geval niet toe met 1 rolletje plastic.
Niet wat je noemt een 'ontspannend dagje'. De grens waren we wel over voor we het wisten. Meteen zaten we in achterstraatjes van Nuevo Laredo maar we moesten wel een visum hebben en een invoerbewijs voor de auto. We doen een blokje om en dan staan we vast in de rij om terug de US binnen te rijden. Terug de tol voor de brug betaald maar gelukkig konden we voor de brug nog afslaan richting Mex. Dan kwamen we wel uit bij diegenen die de pech hadden dat ze hun wagen door de douane moesten laten onderzoeken. Gelukkig hebben ze zo maar eens heel oppervlakkig in de wagen gekeken en ons de weg gewezen naar de immigratiediensten die eigenlijk onder de brug lagen maar waarvoor je een stuk moest rondrijden. Gelukkig stonden er geen wachtrijen. Raar is wel dat er ongelooflijk veel tweetaligen in Laredo rondlopen en vlak over de grens werken er blijkbaar veel mensen die alleen spaans spreken. Gelukkig kan Frans zich goed behelpen in het spaans. Het is dan toch 12 uur voor alles in orde is. De grensstreek heeft hier veel van een derdewereldland. Verder lijkt het landschap eerst op dat van Texas maar geleidelijk aan zie je meer yukkas boven de struiken uitsteken. De tolweg lijkt op een Amerikaanse weg, we hebben wel de pech dat er wegenwerken zijn. Het landschap wordt heuvelachtig en begint op het zuiden van Frankrijk te lijken (behalve de planten dan). Monterrey is echt wel groot en heel druk. De grote baan heeft een verhoogde spoorlijn in het midden en op bepaalde stukken ziet het er beter uit dan laredo. Gelukkig mag je hier niet snel rijden, er zijn 4 rijstroken met bussen en auto's die vaak van rijstrook wisselen. zelfs met de gps is het heel vermoeiend rijden. We waren rond 4u30 aan het mooie hotel maar zelfs ik onderneem geen poging meer om nog de stad in te gaan. Morgen kunnen we het centrum en het museum voor hedendaagse kunst bekijken. Daarna rijden we naar saltillo, dat ligt op een goed uur van hier, daar hebben we een heel rustig hotel, een soort ranch geboekt. Van daaruit hebben we dan een langere rit voor de boeg.
3de poging weerom om dit bericht te posten. Monrerrey is een stad van contrasten, pleinen, fonteinen, parken, musea, monumentele beelden waarin heel veel wordt geïnvesteerd en andere stoffige straten met heel slechte voetpaden. Ze doen hier zelfs een 'San Antoniootje' want ze hebben hier een kanaal afgeboord met voetpaden en beeldhouwwerken. Je zou er ook toeristenbootjes moeten hebben maar daarvoor is het zeker te vroeg en te koud maar bovendien heb ik hier nog geen toeristen gezien. We zien wel de stofzuigboot die de kanaalbodem proper maakt. De oude wijken hebben kleurige huizen maar er is nog wel wat werk om die echt aantrekkelijk te maken. We bezoeken het MARCO, museo arte contemporano. Hier loopt een 'pictoplasma' tentoonstelling, een jaarlijks project uit Berlijn. Spijtig genoeg is er geen tentoonstelling van plaatselijke hedendaagse kunst, de bovenverdieping is leeg. Het museum zelf is wel een knap hedendaags gebouw. We wandelen nog naar een bekende modernistische kerk uit de jaren 40. Ze is misschien wel interessant maar zeker niet mooi. Nu warmen we even op voor we naar Saltillo vertrekken. het grote gebouw op de foto is trouwens een fitness waar ik de mensen om 7u al zag joggen.
Deze morgen was de temperatuur ongeveer 15° gezakt tegenover gisteren en stond er een flinke wind. Voor de eerst keer hebben we onze Kway gebruikt. Nadat frans nog een mex. autoverzekering in orde heeft gemaakt zijn we nog even langs de rivier gefietst naar een plek waar kunstenaars werken en er ook verschillende gallerijen zijn. Eerst stootten we op een kunstschool waar jongeren gratis les krijgen. Een groot deel van de werking wordt betaald door de stad maar de rest moeten de begeleiders zelf bijeenhalen door sponsors te zoeken en betalende activiteiten te organiseren. Ik ben vergeten te vragen of de leerkra hten betaald werden. Ze lieten me de computerklas zien, uitgerust met zeker 20 mac's. Ik zag druktechnieken, 3d werk...nu allemaal in het teken van de 'dia del muerte'(dus wel veel doodskoppen, maar daar houden tieners wel van). De meeste leerlingen zijn bovendien van Mexicaanse afkomst. Verder waren de meeste galerijen wel gesloten, het was dan ook dinsdagvoormiddag. Bij het terugfietsen hebben we nog wel enkele mooie kleurrijke oude villa's gezien. Tenslotte hebben we nog een benzinedop met sleutel gekocht om daarna richting Mexicaanse grens te rijden. Zo hip San Antonio is zo triestig is het zuidelijke achterland. Als je van de snelweg afgaat zie je veel triestige huizen en leegstand. De bomen worden kleiner, je ziet ook cactussen opduiken tussen het gras. Hier en daar staat een ranch te koop, gelukkig is Frans niet geïnteresseerd in grasland en koeien. Hier wil je ook niet fietsen wegens te weinig afwisseling in het landschap. Laredo is ook niet bepaald inspirerend, er schijnt wel een plein met kerk te zijn en een fort maar we gaan er niet naar op zoek. Frans wil in de walmart nog een paar flessen van zijn favoriete californische wijn kopen. Maar we vinden de wijnafdeling niet. In Florida beslaat die minstens 1 gang, hier heb je een rek van 2meter met wijn. Ook de indeling en de producten in deze winkel zijn helemaal anders dan winkels van dezelfde keten in Florida. Het publiek bestaat hier dan ook voor 90% uit Mexicanen. In de buurt van ons hotel kan je Mexicaans of hamburgers eten. Het wordt een hamburger en niet eens een slechte, taco's zullen we nog genoeg krijgen.
In Monterrey was het heel grijs, een combinatie van lage wolken en smog denk ik. Het is dan ook een stad met 1100 000 inwoners en misschien al meer ondertussen. Er rijden veel auto's en een heleboel daarvan hebben een respectabele leeftijd, en hun uitlaten zeker. Ik ga eens na hoeveel wapens ik er heb gezien, zeker drie grote jeeps van de militaire politie, op de achterbak staan er steeds drie bewapende figuren in camouflageuniformen, verder heb ik zeker nog vier gewapende bewakers gezien. Ik vind het moedige mannen en vrouwen, ze zitten er een beetje als schietschijven maar van de andere kant hebben ze vanuit de hoogte natuurlijk een goed zicht op wat er gebeurt. In 2011 was het hier naar het s hijnt heel erg met de drugbendes, sindsdien heeft de overheid gelukkig terug aan terrein gewonnen. Hopelijk werkt het machtsvertoon vooral psy hologis h en hoeven ze niet veel meer in te grijpen. Overdag blijken de meest buurten wel veilig. We rijden nu langs het zuidwesten buiten en hier houdt de bebouwing ook lang aan. De bergflanken zitten vol buitenwijken, sommige zijn kleurrijk maar aangenaam wonen lijkt het me niet, er zitten vooral veel kleine huizen heel dicht op elkaar gepakt. De weg daarentegen is wel goed. Links is trouwens een mooie bergketen, je schijnt hier o.a. aan canyoning te kunnen doen. Er zijn ook mooie grotten in de buurt maar aangezien we nu al moeite hebben om op temperatuur te blijven laten we die links liggen. We hadden er niet op gerekend om zo laat in Mexico aan te komen en onze garderobe is dus op tropisch weer voorzien. De weg stijgt nog en het zicht mindert, gelukkig zitten we nooit echt in de wolken. 
3de poging weerom om dit bericht te posten.
