Twee maal afslagen en dan geeft de gps ons 364km rechtdoor. In het begin is dat rechtdoor relatief omdat er bergen zijn en er toch wat bochten aan te pas komen. De zon is weer van de partij en over de bergen hangt een prachtige wolkensluier. Een beetje later zitten we er onder maar gelukkig niet er in. Eerst heeft de weg in iedere richting maar 1 rijvak maar de trage wagens blijven rechts op de pechstrook zodat het toch vlot rijdt. Daarna wordt de weg zelfs tweebaans in iedere richting en kunnen we 110km per uur rijden op een mooi wegdek afgezoomd met droog gras en en achter een hek een wijds landschap met yukka's, van die schijfcactussen en andere lage struiken en cactusachtigen. Er zijn wel dorpen onderweg maar die stellen niet veel voor. Er zijn wel behoorlijk wat zijwegen. Achter het hek grazen er wel dieren, eerst zien we alleen maar de verkeersborden met een rund op maar meer zuidelijk ziet het er minder onherbergzaam uit en zien we runderen. Er liggen ook enkele grote villa's langs de weg, ik veronderstel dat die veel grond en veel dieren hebben. Dichterbij Zacatecas zijn er enorme serres niet uit glas maar met plastic overdekt. Er is ook een politiepost die alle verkeer controleert, dat is hier wel een goed idee. In de stad is het weer niet evident om te rijden. We wilden voor de stad lunchen maar daar was er niet direct iets te zien. De gps kent niet alle 1richtingsstraten. Het verkeer staat behoorlijk stil. Gelukkig vinden we een kleine bewaakte parkeerplaats en kunnen we op zoek naar lunch. Gisteren hadden we heel smakelijk chinees gegeten, nu kwamen we er weer een tegen waar je voor zo'n 4 drie gere hten kon kiezen plus rijst of noedels. Het voordeel is dat je zo veel meer groenten krijgt dan bij de Mexicanen. Daarna zijn we ons hotel te voet gaan opzoeken, dat is hier de betere optie. Alhoewel ik al doorheb dat je voor gezonde lucht de Mexicaanse steden beter kan vermijden. Dit is zelfs geen grote stad maar er zijn ook bussen die zich door de smalle straten van de binnenstad wurmen. We zitten nu op een tweede verdieping, met de tablet durfde ik niet de noodladder naar het dak op, de foto is van op ons terras. Zie je het rode teleferikje? Daar wil ik morgen wel eens op. Sinds New Orleans is er 1 geluid dat overal terugkomt : het fluitend geluid van treinen. Je kan hier nergens de trein nemen maar de goederentreinen laten heel luid weten dat ze er aankomen, ook 's nachts. Hier kunnen we de stad vanavond wel eens gaan verkennen sinds we midden in het oude centrum logeren.
Saltillo, hard langs buiten en zacht vanbinnen, alhoewel natuurlijk niet helemaal, wij zitten dan weer in een kleine oase net buiten de rand en binnenin kan het toch ook wel behoorlijk druk zijn. De eigenares van het hotel was zo blij dat er nog eens gasten kwamen die ook de stad bezoeken. 10 jaar geleden floreerde het toerisme hier en nu rijdt iedereen er langs. Niet makkelijk om een hotel open te houden. Bovendien is dit een ouderwets hotel, wel wifi maar verder geen airco, geen tv, geen dubbele beglazing maar wel rust en groen en karakter. De overheid wil echter maar 1 ster geven omdat zaken als rust en karakter niet meetellen in de beoordeling. In het stadje zijn er verschillende bezienswaardigheden die de moeite waard zijn. Een specialiteit hier zijn de 'sarapes', doeken met veel kleurovergangen en toch wel ingewikkelde patronen. Het Sarapes museum toont oude doeken maar heeft ook een overzicht van klederdrachten. Het is een klein maar fijn museum. We zien ook een man aan het werk, het is ongelooflijk hoe snel hij de patronen weeft zonder tekening erbij en alles handmatig. Wij zijn ook weer alleen in deze winkel en alleen al voor de vaardigheid van de wever zou je willen kopen maar wat doe je er allemaal mee? Ik zou willen dat er zoveel meer toeristen hier waren zodat die mensen fatsoenlijk hun kost kunnen verdienen. Hopelijk trekt het toerisme binnenkort weer aan. In het oude toeristische kwartier is het dus heel rustig maar inde commerciele doorgangsstraten is er heel veel lawaai. Niet alleen van bussen maar sommige winkels vinden het nodig om heel luid muziek te spelen en bovendien nog een verkoper achter een microfoon te zetten. Op de plaza de armas zijn ze met een kraan bezig een soort kegel van buizen over een fontein te plaatsen. Op de grond liggen grote groene driehoeken, blijkbaar gaan ze hier een reuzekerstboom van maken. De eerst kerstman hebben we ook al gezien. In de namiddag bezoeken we het museum van de woestijn. Hier zie je ook weer een enorme investering, niet alleen in het moderne gebouw maar ook in de terreinen er rond. Het museum ligt op een heuvel vanwaar je de hele omgeving ziet, ze hebben een soort Spaanse trappen met waterpartijen aangelegd. Het probleem is dat het vijftien jaar oud is maar niet alles voldoende wordt onderhouden. Onderhoud is natuurlijk ook een probleem als je niet meer zoveel bezoekers aantrekt. In het eerst gedeelte zijn alle foto's en films verkleurd. Daarna kom je wel door mooie ruimtes, speciaal gebouwd voor dinosaurusskeletten en zo. Er zijn ook hele mooie opgezette dieren en een flinke collectie levende slangen. Alles is er op voorzien om heel veel volk te ontvangen maar dat is er niet. Later blijkt dat onze gastvrouw de grafische vormgeving voor het museum heeft gedaan. Die was trouwens goed. Zij vertelt ook dat de stad enorm is gegroeid en er veel mensen op de flanken van de heuvels zijn gaan wonen alhoewel er daar zelfs geen water is. Eerst was er een soort regengordijn buiten aan het museum, de mensen kwamen daar toen hun was doen. Het regent hier dan vaak ook maar 10 dagen per jaar, dit jaar was blijkbaar beter. Oh ja, het is ondertussen ook weer beter weer, een open hemel en warm in de namiddag.
In Monterrey was het heel grijs, een combinatie van lage wolken en smog denk ik. Het is dan ook een stad met 1100 000 inwoners en misschien al meer ondertussen. Er rijden veel auto's en een heleboel daarvan hebben een respectabele leeftijd, en hun uitlaten zeker. Ik ga eens na hoeveel wapens ik er heb gezien, zeker drie grote jeeps van de militaire politie, op de achterbak staan er steeds drie bewapende figuren in camouflageuniformen, verder heb ik zeker nog vier gewapende bewakers gezien. Ik vind het moedige mannen en vrouwen, ze zitten er een beetje als schietschijven maar van de andere kant hebben ze vanuit de hoogte natuurlijk een goed zicht op wat er gebeurt. In 2011 was het hier naar het s hijnt heel erg met de drugbendes, sindsdien heeft de overheid gelukkig terug aan terrein gewonnen. Hopelijk werkt het machtsvertoon vooral psy hologis h en hoeven ze niet veel meer in te grijpen. Overdag blijken de meest buurten wel veilig. We rijden nu langs het zuidwesten buiten en hier houdt de bebouwing ook lang aan. De bergflanken zitten vol buitenwijken, sommige zijn kleurrijk maar aangenaam wonen lijkt het me niet, er zitten vooral veel kleine huizen heel dicht op elkaar gepakt. De weg daarentegen is wel goed. Links is trouwens een mooie bergketen, je schijnt hier o.a. aan canyoning te kunnen doen. Er zijn ook mooie grotten in de buurt maar aangezien we nu al moeite hebben om op temperatuur te blijven laten we die links liggen. We hadden er niet op gerekend om zo laat in Mexico aan te komen en onze garderobe is dus op tropisch weer voorzien. De weg stijgt nog en het zicht mindert, gelukkig zitten we nooit echt in de wolken. Het was te laat om Saltillo nog te bezoeken, we zitten nu in een hotel vlak aan de rand van de stad, in het groen alhoewel daarvan op straat niets te zien is. Er is een zwembad maar ik hoop dat daar morgen geen laagje ijs op ligt, de bougainville ziet er vandaag in alle geval nog prachtig uit. Er logeren nog twee vrouwen die al 4400km hebben gereden vanuit Toronto. Alle Amerikanen, vooral de mannen verklaarden hun gek om naar hier te komen. Wij hebben dat ook ondervonden maar gelukkig heeft er ons niemand verteld dat ze ons eerst zouden vermoorden, dan in plasticfolie inpakken en dan zouden verbranden. Zij hebben wel een enorme scheper bij, daarvoor komen de bandieten in alle geval niet toe met 1 rolletje plastic.
Niet wat je noemt een 'ontspannend dagje'. De grens waren we wel over voor we het wisten. Meteen zaten we in achterstraatjes van Nuevo Laredo maar we moesten wel een visum hebben en een invoerbewijs voor de auto. We doen een blokje om en dan staan we vast in de rij om terug de US binnen te rijden. Terug de tol voor de brug betaald maar gelukkig konden we voor de brug nog afslaan richting Mex. Dan kwamen we wel uit bij diegenen die de pech hadden dat ze hun wagen door de douane moesten laten onderzoeken. Gelukkig hebben ze zo maar eens heel oppervlakkig in de wagen gekeken en ons de weg gewezen naar de immigratiediensten die eigenlijk onder de brug lagen maar waarvoor je een stuk moest rondrijden. Gelukkig stonden er geen wachtrijen. Raar is wel dat er ongelooflijk veel tweetaligen in Laredo rondlopen en vlak over de grens werken er blijkbaar veel mensen die alleen spaans spreken. Gelukkig kan Frans zich goed behelpen in het spaans. Het is dan toch 12 uur voor alles in orde is. De grensstreek heeft hier veel van een derdewereldland. Verder lijkt het landschap eerst op dat van Texas maar geleidelijk aan zie je meer yukkas boven de struiken uitsteken. De tolweg lijkt op een Amerikaanse weg, we hebben wel de pech dat er wegenwerken zijn. Het landschap wordt heuvelachtig en begint op het zuiden van Frankrijk te lijken (behalve de planten dan). Monterrey is echt wel groot en heel druk. De grote baan heeft een verhoogde spoorlijn in het midden en op bepaalde stukken ziet het er beter uit dan laredo. Gelukkig mag je hier niet snel rijden, er zijn 4 rijstroken met bussen en auto's die vaak van rijstrook wisselen. zelfs met de gps is het heel vermoeiend rijden. We waren rond 4u30 aan het mooie hotel maar zelfs ik onderneem geen poging meer om nog de stad in te gaan. Morgen kunnen we het centrum en het museum voor hedendaagse kunst bekijken. Daarna rijden we naar saltillo, dat ligt op een goed uur van hier, daar hebben we een heel rustig hotel, een soort ranch geboekt. Van daaruit hebben we dan een langere rit voor de boeg.
3de poging weerom om dit bericht te posten. Monrerrey is een stad van contrasten, pleinen, fonteinen, parken, musea, monumentele beelden waarin heel veel wordt geïnvesteerd en andere stoffige straten met heel slechte voetpaden. Ze doen hier zelfs een 'San Antoniootje' want ze hebben hier een kanaal afgeboord met voetpaden en beeldhouwwerken. Je zou er ook toeristenbootjes moeten hebben maar daarvoor is het zeker te vroeg en te koud maar bovendien heb ik hier nog geen toeristen gezien. We zien wel de stofzuigboot die de kanaalbodem proper maakt. De oude wijken hebben kleurige huizen maar er is nog wel wat werk om die echt aantrekkelijk te maken. We bezoeken het MARCO, museo arte contemporano. Hier loopt een 'pictoplasma' tentoonstelling, een jaarlijks project uit Berlijn. Spijtig genoeg is er geen tentoonstelling van plaatselijke hedendaagse kunst, de bovenverdieping is leeg. Het museum zelf is wel een knap hedendaags gebouw. We wandelen nog naar een bekende modernistische kerk uit de jaren 40. Ze is misschien wel interessant maar zeker niet mooi. Nu warmen we even op voor we naar Saltillo vertrekken. het grote gebouw op de foto is trouwens een fitness waar ik de mensen om 7u al zag joggen.
Deze morgen was de temperatuur ongeveer 15° gezakt tegenover gisteren en stond er een flinke wind. Voor de eerst keer hebben we onze Kway gebruikt. Nadat frans nog een mex. autoverzekering in orde heeft gemaakt zijn we nog even langs de rivier gefietst naar een plek waar kunstenaars werken en er ook verschillende gallerijen zijn. Eerst stootten we op een kunstschool waar jongeren gratis les krijgen. Een groot deel van de werking wordt betaald door de stad maar de rest moeten de begeleiders zelf bijeenhalen door sponsors te zoeken en betalende activiteiten te organiseren. Ik ben vergeten te vragen of de leerkra hten betaald werden. Ze lieten me de computerklas zien, uitgerust met zeker 20 mac's. Ik zag druktechnieken, 3d werk...nu allemaal in het teken van de 'dia del muerte'(dus wel veel doodskoppen, maar daar houden tieners wel van). De meeste leerlingen zijn bovendien van Mexicaanse afkomst. Verder waren de meeste galerijen wel gesloten, het was dan ook dinsdagvoormiddag. Bij het terugfietsen hebben we nog wel enkele mooie kleurrijke oude villa's gezien. Tenslotte hebben we nog een benzinedop met sleutel gekocht om daarna richting Mexicaanse grens te rijden. Zo hip San Antonio is zo triestig is het zuidelijke achterland. Als je van de snelweg afgaat zie je veel triestige huizen en leegstand. De bomen worden kleiner, je ziet ook cactussen opduiken tussen het gras. Hier en daar staat een ranch te koop, gelukkig is Frans niet geïnteresseerd in grasland en koeien. Hier wil je ook niet fietsen wegens te weinig afwisseling in het landschap. Laredo is ook niet bepaald inspirerend, er schijnt wel een plein met kerk te zijn en een fort maar we gaan er niet naar op zoek. Frans wil in de walmart nog een paar flessen van zijn favoriete californische wijn kopen. Maar we vinden de wijnafdeling niet. In Florida beslaat die minstens 1 gang, hier heb je een rek van 2meter met wijn. Ook de indeling en de producten in deze winkel zijn helemaal anders dan winkels van dezelfde keten in Florida. Het publiek bestaat hier dan ook voor 90% uit Mexicanen. In de buurt van ons hotel kan je Mexicaans of hamburgers eten. Het wordt een hamburger en niet eens een slechte, taco's zullen we nog genoeg krijgen.
Gisteren stond de resolutie van mijn tabletfoto's nog te hoog. Jullie missen dus het prachtige uitzicht van onze kamer in San A. Op de electriciteitspost. Nu een nieuwe poging, het uitzicht in Laredo. We hebben hier zware uitspattingen gedaan want onder het oranje dak hebben we van een hamburger genoten als avondmaal, ons laatste in the states.
Maar eerst nog Lafayette, Louisiana waar we van een 'cajun dinner' genoten. Bij binnenkomst van het restaurant dacht je meer aan een après ski met de lage plafonds en de roodwit geruite tafelkleedjes. Er waren heel veel tafels en veel volk. De dansvloer in het midden bleef niet lang leeg. Van zodra de familie'cajun' begon te spelen werd er gedanst. Heb je iets te vieren in deze omgeving, dan kom je naar hier. De sfeer zat dus goed en het eten was lekker alhoewel het zeker op voorhand was bereid want twee minuten na de bestelling stond het al voor onze neus. Vrijdagavond was dus ambiance maar zaterdagmorgen in het stadscentrum was het redelijk doods. Het is ook een studentenstad, dat verklaard het misschien ook. Door een plaatselijke loopwedstrijd was er gelukkig to h nog een beetje leven in de brouwerij. Dan maar naar Houston rijden. Louisiana is duidelijk een arme staat, dat zie je aan de huizen, de mensen, de winkels. Blijkbaar moet de staat zijn kas dan ook wat spijzen door casino's toe te laten. Voor elke afrit krijg je enkele kms reklame voor het plaatselijke casino. Daartussen vind je dan de reclames als : 'lost your shirt...sell us your car, out off chips...sell us your car.....Hier blijkt je redding niet van Jesus maar van je geluk in het spel af te hangen. Het wordt helemaal erg als je beseft dat een Amerikaan zonder auto eigenlijk als een gehandicapte kan worden beschouwd zeker in de landelijke gebieden waar we nu door rijden. Onderweg reden we nog over een tientallen kms lange brug over een moeras dat zo groot is als onze provincies. Als je Houston binnenrijdt vraag je je toch af wat de Antwerpenaren malen over 1 brug, daar zie je e ht van die spaghettiknopen. Er is ook veel industrie in de buurt maar ik heb de indruk dat er toch minder stof is dan bij ons. Downtown hebben we alleen vanuit de verte gezien, we logeerden in de buurt van grote geneeskundige centra. Er wordt hier ook veel onderzoek gedaan door verschillende universiteiten in dezelfde buurt. Zo'n Amerikaanse stad kan raar opgebouwd zijn, je hebt het hoge downtown maar net daarnaast kan je dan weer groene lanen aantreffen of smalle straten, natuurlijk ook de commerciele assen, dan krijg je weer (lagere) hoogbouw en natuurlijk in de periferie heel brede ringwegen. Eindelijk staan er nog eens musea op het programma. Zaterdagnamiddag zien we eerst werk van twee plaatselijke kunstenaars, eentje had haar inspiratie deels bij de nasa maar zeker ook wel bij Panamarenko opgedaan. Dan naar de 'Rothko' kapel waar je bij het binnenkomen eerst toch wel teleurstelling voelt, de kleuren zijn somber en bina vlak, niet vibrerend zoals vele van zijn schilderijen. Als je gewend raakt aan het schaarse licht zie je meer tinten en apprecieer je ook de subtiele lichtinval. Dan wandelen we verder naar de Menil collectie in een gebouw van Renzo Piano. Waanzinnig mooi. Er loopt een expositie over geweldloos protest en Ghandi. Alles vraagt ernaar om bekeken te worden, de hele tentoonstelling zien gaat vandaag niet lukken. Dan maar een extra nacht geboekt in Houston. Vanaf de medische wijk (middelhoog), konden we zondag via een fietspad langs een gekanaliseerde rivier naar het park en de museumwijk fietsen. Blijkbaar kan je langs de rivier zo de hele stad door. Onze wielertoeristen zou ik er niet op af sturen, de kans dat ze in de rivier duikelen lijkt me te groot. Op sommige punten zijn de Amerikanen overbezorgd en hier loopt het smalle fietspad vlak naast een betonnen talud. Het is wel zo dat de meeste fietsers hier een helm dragen maar de motorrijders op de snelweg zie je vaak zonder. We komen gelukkig droog bij het museum. Enkele van mijn collega's gaan nu kwijlen..., ze hebben daar een paviljoen gewijd aan Cy Twombly, we waren er bovendien alleen. In het hoofdgebouw was het ook rustig genoeg om alle werken goed te bekijken. We zijn zelfs nog een derde x binnengegaan omdat Frans, voor de lunch, met een ex klasgenote had afgesproken die al een tiental jaar in Houston woont en werkt. Ze vind de stad heel aangenaam om te wonen, ze wonen vlak bij een heel groot park, file om naar het werk te rijden kennen ze niet. Het grote nadeel is dat het gedurende 4 maanden heel warm en vochtig is, nu is het hier ideaal, we eten op een terras en fietsen in Tshirt. En ja als ik met Frans fiets moet ik zowieso niet bang zijn om te zweten. In alle geval, de menilcollectie is de reis waard. Houston, ook een nasabasis, vonden we bovendien een goede plek om 'interstellar' te gaan zien, we hebben de voorstelling net gehaald en nog nipt een stuk pizza kunnen binnenwerken. Vandaag zijn we na 3 uur rijden in San Antonio aangekomen. Hier heb je al een Mexicaanse markt, we komen in de buurt van de grens. Hier hebben ze wel geld en geen casino's. Het riviertje dat door de stad loopt hebben ze, 1 verdieping onder het straatniveau, helemaal afgeboord met een wandelpad. Daarlangs zijn er terrassen, watervalletjes, winkels, aanplantingen en op het water zijn er toeristenbootjes. Het geheel doet wat aan de efteling denken. Wij zijn ook een attractie als we onze fietsjes hier en daar cyclocrossgewijs op en af de trappen dragen. Hier zijn ze ook niet gewoon om op het geluid van een fietsbel te reageren. Verder bezoeken we de meest bekende plek van Texas, the alamo, een deel van de eerste missiepost en daarna een fort waar de slag om de republiek Texas werd uitgevochten. Verder zijn hier ook wel enkele mooie oude (nogal lage) wolkenkrabbers. In een villawijk kwam er net een dame met hoed en pas gekapte reuzenpoedel uit zo'n heel romantisch gebouw, die foto heb ik gemist evenals de agent in het politiebootje in de efteling. Voor foto's moet je wel vriendjes worden met Frans op facebook, mijn tablet is aseksueel en heeft geen contactopeningen. Dju, de seksshops waren ook allemaal in Louisiana, misschien had ik hem daar kunnen helpen, te laat!
Ontbijten op de kamer was vanochtend geen optie, wegens heel klein, ook niet op het terras want daar was het te koud. We hebben goede koffie en koeken gevonden, dat is wel het voordeel van een toeristische stad met bovendien Franse roots. Daarna zijn we doorgewandeld naar de missisipi. Ik heb al mooiere rivieren gezien waaronder de Schelde. Aan een café daar stonden ze buiten in een lange rij aan te schuiven. De 'franse beignets' zouden er een specialiteit zijn. Zelf heb ik nog nooit beignets gezien in Frankrijk, de naam doet wel een Franse oorsprong vermoeden. een bezoekje aan het toeristenburea van Louisiana deed ons besluiten om een extra halte te maken in Lafayette. Dat gaf ons de gelegenheid om een eind langs de rivier te rijden en een voormalige suikerrietplantage te bezoeken. Verderop viel de Mississippi ook tegen. Begrijpelijkerwijze zijn er nu groene dijken naast gebouwd maar vanaf de dijk zie je meestal alleen maar bomen. Verder waren er raffinaderijen, centrales... Gelukkig zat er ook nog wel veel groen tussen en nog altijd suikerrietplantages. Vele oude huizen zijn er niet meer over. De plantage die we bezochten had wel een interessante geschiedenis. Het was een cajunplantage wat wil zeggen dat er Frans werd gesproken. Buiten zakelijke contacten leefden de cajuns gescheiden van de Amerikanen. Deze plantage is jaren door vrouwen geleid. Het was niet de oudste die het bedrijf overnam maar de leiding werd toevertrouwd aan de meest geschikte, dat bleken in deze familie de vrouwen te zijn. Naar de verhalen schenen een aantal van de mannen het wel erg bont te maken en niet alleen nadat ze te horen kregen dat hun jongere zus het heft in handen zou krijgen. Laura, de laatste in lijn die op haar 13de te horen kreeg dat zij de baas zou worden, heeft, nadat ze zag hoe hard haar moeder wel niet was geworden, uiteindelijk de zaak verkocht. Toen haar kinderen vertelden wat een geweldig boek ze 'gone with the wind' wel niet vonden is ze het verhaal van haar falilie gaan schrijven. Bovendien zijn alle gegevens over de plantage ook terug te vinden in de Franse archieven, zodat dit bedrijf erg goed gedocumenteerd is. Zij hadden in die tijd nog wel uitzicht op de rivier vanuit hun huis dat door slaven uit Senegal is gebouwd. Daarna hebben we onze eigen boterhammetjes gesmeerd, de zon was er wel maar we waren blij dat we daarna in de auto wat konden opwarmen. Nu logeren we bij Lafayette bijna op de parking van een walmart, dat is natuurlijk heel wat anders dan het gezellige 'French quarter. De prijs van de overnachting is hier minder dan de helft van in N.O. maar de kamer is wel drie keer zo groot. Je schijnt hier heel lekker te kunnen eten, ik ben eens benieuwd. Morgen bezoeken we de stad die gezellig zou moeten zijn en dan hebben we nog 3u te rijden naar Houston in Texas.
New Orleans leeft en swingt. Toch wel gezellig zo'n avond je in 'the french quarter'. Ik ken in alle geval geen enkele stad waar er zoveel cafés met lifebands naast elkaar zijn. Iedereen kan wel iets naar zijn smaak vinden. Zo goed als allemaal spelen ze covers maar so what! Wij hebben dan toch maar voor een zuiderse jazzband gekozen, zoals wel meer van onze leeftijdsgenoten maar de muziek en de sfeer waren opperbest. Bovendien een echt lekker bier gedronken, natuurlijk wel in een plastic beker maar met een schijfje appelsien op de rand. Even 'blue moon' gegoogled, het wordt in Denver gebrouwen maar door een kerel die in Brussel een brouwersdiploma heeft gehaald en zich inspireerde op onze witte bieren. Zijn variant is in alle geval erg geslaagd. Het schijfje appelsien schijnt standaard te zijn. Nu nog een glas ontwerpen voor dit prima drankje. In dit stadsgedeelte merk je in alle geval niets meer van de storm buiten het feit dat sommige drankjes en cafés hurricane noemen. Als je de stad binnen rijdt zie je wel helemaal nieuw opgebouwde wijken met allemaal bijna dezelfde huizen. In de oudere wijken waar we doorkwamen zie je nog enkele beschadigde huizen tussen de herstelde of vernieuwde. Op weg hierheen volgden we een tijdje de kustlijn. Daar stond veel grond te koop waarop je nog wel de fundamenten van huizen zag. Er waren ook nog parkings waarbij geen gebouw meer hoorde. Na bijna 10 jaar is alles wel opgeruimd maar de sporen zijn toch nog zichtbaar. Naast de lege bouwpercelen zien de huizen er prima uit, er is terug veel geinvesteerd. De oude eiken hebben de storm blijkbaar goed doorstaan. We blijven hier wel maar 1 nacht, morgen de missisipi nog eens bekijken en dan koers zetten naar Houston, dat is toch 5u rijden.
Vandaag hebben we eIndelijk de eigendomstitel van de auto en kunnen we richting Mexico vertrekken. Niet alleen in België kan je bij de administratie tegen de verkeerde persoon aan lopen, hier kan dat dus ook. Gisteren was echt wel een dieptepunt. Frans was naar het dichtsbijzijnde kantoor gegaan maar daar had een beambte een probleem met 1 papier. Haar idee was dat we maar terug naar de dealer moesten, 6u30 rijden enkele reis. Vandaag zijn we ons geluk in een andere gemeente gaan proberen en daar ging alles vanzelf. Bovendien bleek onze nummerplaat niet meer geldig te zijn. Die dame van gisteren had ons daarvan niets gezegd en ons de weg opgestuurd met een ongeldige nummerplaat. Haar hoofd zat blijkbaar zo vol met regeltjes dat er voor verstand geen plaats meer was. We hebben er beiden niet goed van geslapen maar gelukkig is nu dan toch alles in orde. De ijskast is zo goed als leeg, de koffers zijn zo goed als gepakt, morgen kunnen we dus westwaarts rijden, richting New Orleans, dat is zo'n 4u30 rijden van hier. Het schijnt niet meer te zijn wat het ooit was en bovendien blijkt het een gevaarlijke stad te zijn geworden, we zullen op onze tellen en op onze portemonnee passen.
Amerikaans football op TV schijnt hier toch een sociale bezigheid te zijn. Bij belangrijke matchen nodig je vrienden uit om samen te kijken. Wij waren gisteren uitgenodigd bij de huiseigenaren die boven ons wonen. Het zijn heel trouwe supporters van hun universiteitsteam. Nu weet ik ook waarom er hier toch zoveel dienbladen in huis zijn terwijl er verder weinig kookgerei is. Dom als ik ben had ik nog niet door dat die als tafeltje dienen, om je eten vanuit de sofa, voor TV, te kunnen binnenspelen. Tafels zijn hier weinig benijdbare voorwerpen, ze staan in opgevouwen toestand langs de kant en moeten het doen met wat kaarsen of andere decoratie op hun blad, terwijl ze niets liever willen dan in het midden van de conversatie te staan. We hebben ons dus met dienblad op onze knieën voor het toestel gezet. Ondertussen heb ik al wel enkele keren football gezien maar het blijft een vreemd en redelijk onbegrijpbaar schouwspel. Wat ik vooral niet begrijp is dat de Amerikanen al de onderbrekingen pikken. Bij ons zou er een nationale opstand uitbreken mochten ze het in hun hoofd halen om het spel om de twee of vijf minuten te onderbreken voor reklame. De reklame duurt ook zo, n twee tot vijf minuten. Als er dan toch gespeeld wordt duurt het toch wel even voor ze iedere keer weer hun positie hebben ingenomen. De helft van de uitzending zijn dan ook nog eens herhalingen van een goede catch of een ontwarring van de hoop spelers waarbij moet woorden uitgezocht wie nu eigenlijk de bal heeft. De wedstrijd is dus wel heel erg verdund. Ik vroeg dan ook of er tijdens de reclame wordt verder gespeeld. "OH NO, er komt een mannetje op het veld als de reclame start en dan kan iedereen in het stadium mee van de advertenties genieten op een reuzenscherm. Reuze toch! Bovendien blijken velen al heel vroeg naar het stadium te gaan en daar te picknicken om toch maar goede plaatsen te hebben, en dat allemaal om vooral reclame voorgeschoteld te krijgen. Rare jongens, die Amerikanen! Gelukkig was de stew die Brenda en Marty hadden gemaakt wel lekker. Een oranje halloweencakeje was wel genoeg als dessert, het viel nog mee, meestal heb je er spijt van na de eerst hap.
We hadden zo graag de 'dia del muerte' in Mexico meegemaakt maar hebben het met halloween moeten doen. Ik had eerst als eens gepolst bij de overbuurvrouw. Een zak snoep zou wel volstaan dacht ze want de meeste kinderen gaan naar het volgende wijkje. De avond begon maar triestig want er is niemand langs gekomen. Dan zijn we zelf maar eens naar de volgende straat gewandeld en daar ging het er in alle geval 'levendig' aan toe. Daar waren een heel aantal tuinen aangekleed met skeletten, grafstenen, opblaasbare spinnen en spoken, tot een opblaasbaar piratenschip toe. De chinezen verdienen goed aan Halloween denk ik. Verkleden hoeft blijkbaar niet meer in het thema, je zag zowat vanalles rondlopen. De mensen hadden tafels aan de straat, vuurtjes, muziek. Niet moeilijk dat er bij ons niemand langskwam, blijkbaar moet je je gasten hier lokken en ondernemen ze zelfs geen poging tot aankloppen als je je kerstverlichting nog niet hebt hangen en je tuin niet tot een kerkhof hebt omgebouwd. We hebben onszelf dan maar met een paar snoepjes getroost en zijn dan naar een bar afgezakt. Ze hadden er zeker keus uit 20 soorten bier. Deze keer niet uit plastic bekers maar je drinkt ze uit het flesje. Cocktails zijn wel in plastic bekers. Glazen schijnen ze hier niet heel te kunnen houden in een bar. Het bier was goed maar het blijven toch een beetje cultuurbarbaren. Hier was het gros van het publiek wel verkleed. Het was wel gezellig maar op de duur te lawaaierig. Als troost heeft Frans dan nog maar een fluo oranje muffin met zwartwitte vulling gegeten. Hij zag er bij het ontwaken gelukkig nog normaal uit. Vanochtend is het hier een pak frisser en er staat veel wind, als het zo blijft zal in zee zwemmen er vandaag niet inzitten. Eergisteren kwam ik net uit het water en een man was maar naar Frans aan het fluiten, die zat ook dicht bij het strand. Er was net een mansgrote haai vlak voor het strand voorbijgezwommen. Ik had hem wel graag gezien maar niet van in het water. Je hoort hier wel nooit van ongelukken met haaien. Een grote rog heb ik daarna wel gezien. Als je daar op trapt kan je wel worden gestoken. Frans geniet met zijn snorkel meestal van de kleine visjes die bij je in de buurt blijven. Ze komen aan je voeten kriebelen, misschien wast hij die onvoldoende.
We hadden ons toch echt niet voorgesteld dat we nu nog altijd in Florida zouden zitten. Voor veel mensen is het hier nochtans het paradijs. Sommigen proberen het nog hemelser te maken, deze voormiddag fietste ik in Sandestin, dat is een hele gemeente die achter een bareel woont. Deze 'gated community' had wel alles maar omdat het zo groot is en ook winkels en restaurants heeft heeft de bareel natuurlijk niet zo veel zin. Het moet wel aanvoelen of je in een vakantiepark woont met : het haventje, de pier, het shoppingcenter, de tennis, de golf, meren....Hoe dan ook het ziet er allemaal nogal fake uit, zo'n plaats waar je toch echt wel gelukkig moet zijn. Waarschijnlijk betaal je gewoon ook meer voor het valse veiligheidsgevoel van de bareel. Wie het niet kan betalen en toch zijn ticket voor het paradijs wil is dan overgeleverd aan de godsdienst. Gisteren was ik toch wel wat teleurgesteld dat er geen vervolgbriefje lag bij het strandhuisje. Op die twee briefjes zegden ze wel 5 keer hetzelfde, misschien is er niets meer te vertellen. De ideale godsdienst misschien, een makkie om het eeuwige leven te verdienen en verder geen gezever. Voor vanavond heb ik toch maar wat snoepjes gekocht voor halloween, hopelijk moeten we ze niet allemaal zelf opeten want de meeste kinderen schijnen naar de straat hiernaast te gaan waar ze er 'a big thing' van maken, daar zullen we ook maar eens een kijkje gaan nemen.
'The continuing story of a visit to the toilet' of hoe je in de openbare toiletten op meer dan 1 manier bevrijd kan worden. Eergisteren vond ik dus het flyertje 'how to become a christian' op het toilet, gisteren stond het vervolg op de wastafel :'BASIC INSTRUCTIONS BEFORE LEAVING EARTH'. Eigenlijk waren simpele instructies voor het verlaten van de US misschien makkelijker geweest, maar ja daarvoor hebben we onze lonely planet. De nasa heeft zopas de instructies ook niet goed gelezen geloof ik. Ik kreeg voor alle zekerheid nog eens dezelfde instructies en bovendien de raad om de bijbel te gebruiken in het plannen van mijn aardse en buitenaardse leven. Als laatste zinnetje stond er :'to go to HELL never do the above'. For more information call.... Het rare is dat onze huiseigenaren een bezoek kregen van de getuigen van Jehova, deden ze de hele buurt of zijn ze mij gevolgd? Ik zal deze namiddag toch zeker nog eens verlossing moeten zoeken in het publieke strandhuisje. Ondertussen maakt een flink deel van de bevolking zich klaar voor halloween, misschien past alles wel in dat kader.
Een van de voordelen van het wonen in grote delen van Florida is dat je je huis niet hoeft af te sluiten. Onlangs stapte ik op een parking in de verkeerde rooie auto. Fietsen staan voor het huis zonder slot, een wielslot op een fiets zag ik nergens, garages staan heel de dag open... Een man vertelde ons dat er hier ook amper een markt is voor gestolen goederen. De Amerikanen kopen zoveel en doen dan ook weer zoveel van de hand dat je je hele huishouden voor een prikje bij elkaar kan sprokkelen. In iedere gemeente zijn er 2dehandswinkels en kringwinkels en in het weekend is er in iedere wijk wel ergens een garage- of tuinverkoop. Pandjeswinkels zie je in sommige gebieden ook heel veel. Er wordt nog altijd duchtig geleend. Wij zitten hier nu wel in een nogal nieuwe en verzorgde buurt maar georganiseerde dievenbende s zijn hier blijkbaar onbestaande. Waar ik blijkbaar wel voor moet oppassen is het 'tresspassen'. Je blijft beter van iemand zijn terrein af, je kan in dat geval wel eens tegen een revolverloop aanlopen. Als er bordjes staan ; keep out en no trespassing dan ben ik tegenwoordig braaf.
Ik zit terug op ons terrasje bij de waterski en kom net van de overbuurvrouw, die op haar terras met zicht op het water mijn haar heeft geknipt. De kleur zit er nog voor een deel op, volgende knipbeurt ben ik grijs. Gisteren ben ik nog een eind langs de kustweg gaan fietsen. Je ziet toch ook dat de herfst hier zijn intrede doet.De bladeren van de waterlelies worden geel en er vallen meer bladeren. s'Nachts koelt het goed af de zee is ook een stuk frisser. Na het zwemmen in zee vond ik in het toilet bij het strand een foldertje achter de toiletpapierhouder. 'How to become a christian?'. Ik vrees dat het in verkeerde handen is gevallen. Alhoewel, ik verkondig het nu toch ook maar aan jullie in Europa dat je zelfs als zondaar toch het eeuwige leven kan krijgen en een van Gods kinderen wordt als je je geloof belijdt door het zeggen van een zinnetje. En natuurlijk wordt je daarbij hulp aangeboden voor mocht je gaan twijfelen. Z'on omkoperij toch, dat kan ik mij zelfs niet herinneren uit mijn katholieke jeugd, er werd volgens mij toch niet zo gezwaaid met de belofte van eeuwig leven. Maar je ziet maar zelfs een toilet is een goeie plaats om zieltjes te rekruteren. In Vlaanderen hebben we ook veel kerken maar iet half zoveel gelovigen meer. Hier zijn de godsdiensten nog bloeiend. In sommige gebieden zie je meer kerken langs de weg dan huizen. Ook zie je veel kampterreinen voor godsdienstige jeugdkampen. Erg vind ik de grote posters langs de weg. Bij de eerste :'pregnant, need help?', dacht ik 'prima'. Maar d e volgende posters deden mijn wenkbrauwen toch fronsen : 'na 18 dagen klopt het hartje van een foetus, teksten over 'de blessings' van het moederschap, telkens met foto's van superschattige baby's. Mocht je dus toch een abortus hebben moeten plegen dan wordt je keer op keer geconfronteerd met die bilboards. Je hebt er ook met tekeningen van de evolutie vann de mens met een groot kruis erover. Geef mij dan maar de reclame voor coca cola.
In Lake city is er niets te zien maar we hebben wel heel lekker gegeten in een heel simpel tentje met nog ouderwetse beeldbuis TV's Vandaag hadden we een 100 mijl te rijden, westwaarts van Lake City tot de hoofdstad van Florida, Talahassee. Genoeg tijd dus om enkele stops te maken. Het suwannee statepark ligt op de samenvloeiing van twee rivieren, de Suwannee en de Withlacoochee. We hebben een mooie wandeling gemaakt langs de Suwannee. Niet alleen hebben de rivieren hier mooie namen, ze zijn ook mooi en lopen vele kilometers langs ongerept gebied. De rivier ligt wat verzonken tussen oevers van zandsteen, naast de rivier lag er nog een kleine bron die in de stroom vloeide. Daarna zijn we een bron aan de Withlacoocheeriver gaan bezoeken, de blue spring. die had haar naam niet gestolen. Daar werd er ook gedoken. De duikers konden tot 500meter in een grot doordringen. Wij hebben ook een paar rondjes gezwommen in het heldere water, wel fris natuurlijk. Zo'n park is ook altijd ideaal om te picknicken. Daarna zijn we nog een bron gaan bezoeken, dat bleek de allergrootste te zijn. Ze had wel niet die mooie kleur van de vorige maar er ontsprong een rivier aan ter grootte van de Leie schat ik. De ondergrond van Florida zit vol water. Ik stop nu voor mijn tablet weer forfait geeft.
Voor de vijfde maal een stuk tekst verloren, het deel van de Oostkust is dus behekst al is het hier nog geen halloween. Ik geef het op, het volgende stuk kon ik nog redden.
Tussen de kuststeden zijn er gelukkig een aantal natuurparken zodat niet alles wordt volgebouwd.
In Saint Augustin, de oudste stad van Florida zijn we 3 nachten gebleven. Er is dan ook veel te zien. Er is zelfs een fort uit de 17de eeuw. De stad ziet er ook redelijk Europees uit met zij Spaanse kwartier. We bezochten de oudst winkel (1908), die vol zat met originele spullen uit die tijd. Ik geloof wel niet dat er ooit veel mensen zijn geweest die hun wasmachine door hun hond of geit lieten aandrijven. Je moet je vooral niet afvragen hoe het huilende baby's is vergaan die een drankje kregen met 30% alcohol om hen te sussen. Als je de shaker ging gebruiken kon je best de buren mee uitnodigen voor een drankje om ruzie over het lawaai te vermijden.
Er was nog een 'believe it or not museum' van een krantenman die iedere week een pagina had met die titel. Hij had best veel onwaarschijnlijke verhalen want hij heeft meer dan 200 landen bezocht en dat voor 1949.
Van overal bracht hij bijzondere voorwerpen mee. Je vindt dan ook knappe etnische beelden naast bijvoorbeeld een klok gemaakt uit wasspelden of de mummie van een echt e zeemeermin die hij kocht van Barnum (jawel, die van de ....reclame); 'believe it or not'!
Er wordt nog steeds verzameld want er was b.v. een portret van Justin Bieber te zien dat volledig bestond uit snoepjes. Hij kocht ook een levensgrote kopie van de David van Michelangelo. Die staat buiten achter een hoge haag, anders hadden ze hem een handdoekje moeten omdoen.
Verder zijn er imposante gebouwen, vooral opgetrokken door de heer Flagler die er een heel groot hotel bouwde (nu een college) en een spoorlijn tot Key west liet aanleggen.
Ondertussen zijn we wel alweer een week verder. De uitslagen zal je niet in het nieuws gevonden hebben. Zolang waterskiën geen olympische sport wordt zal ze onder de radar blijven. Zelfs hier inFlorida wisten de meeste mensen niet dat de wereldkampioenschappen voor senioren hier plaats vonden. Meer dan de helft van de bijna 300 deelnemers waren nochtans Amerikanen. Veel toeschouwers trekt zo'n wedstrijd dan ook niet. De locatie was wel mooi, drie lange meren gelegen in een weidse groene grasvlakte met bomen en enkele huizen. De sfeer was erg relax. De skiërs hebben natuurlijk wel de zenuwen voor ze zelf aan de beurt zijn. Je skiet 1 of 2 maal per dag maar voor iedere discipline heb je maar 1 ronde. Frans begint op woensdag met slalom. Daarbij kies je de snelheid en de lengte van de koord. Bij iedere ronde kan je het touw inkorten. De maximumsnelheid is 55km. Slalommen doe je op 1 ski. Zolang je een piste van 6 boeien uitskiet mag je voortdoen. Frans skiet aan de max. Snelheid en heeft 2 boeien aan 13 meter gedaan. Zijn record is 2 boeien aan 12m. De winnaar slalom heeft de 10 meter uitgedaan. Dat is heel straf, je hangt dan heel plat op het water, ben je klein dan heb je een groot nadeel. De zeven Belgische deelnemers zijn goed door de slalomronde gekomen. Een andere discipline is het springen. Je springt over een schans op twee heel lange ski's. Frans springt niet ver, 24m. Dat is wel het Belgisch record in zijn leeftijdscategorie. Olivier Fortamp, onze beste skier heeft geweldig gesprongen, ik geloof 58m. Dan is er nog 'figuren', dat doe je op een ovalen bord zonder vin, ook wel eens een zeepbord genoemd. Er op blijven staan is in het begin al een uitdaging. Daarmee spring je over de hekgolf en ga je draaien. Er zijn ook figuren waarbij je de handle met je voet vasthoudt, dan sta je dus op 1 been om te draaien en over de golf te gaan. De besten maken salto's en springen ook ook over het touw. En......de beste in figuren is een Belg, we hebben dus een wereldkampioen in huis. Het was dan ook geweldig om hem bezig te zien. Aan alle andere deelnemers zie je hoeveel moeite ze hzbben om recht te blijven. Olivier staat na iedere figuur in evenwicht en is dus onmiddelijk klaar voor de volgende. Dat is belangrijk omdat je maar 2x 20seconden krijgt. Eindelijk eens geen Amerikaan op het hoogste schavotje. De Belgis he ploeg heeft het als team trouwens heel goed gedaan. We zijn op de vierde plaats geëindigd, na de US, Groot Brittannië en Canada. We hebben dus grote landen als Australie en Frankrijk achter ons gelaten. De Amerikanen hebben wel wat steken laten vallen op gebied van organisatie. De wedstrijd was goed georganiseerd maar voor eten en drinken zouden ze beter eens naar de festivals bij ons komen kijken. Er was eten tot halfdrie maar dan stopte ook de drankverkoop. Bovendien was het 35 graden en kon je niet even achter de hoek om een drankje gaan. zondagavond was er een diner in een chique hotel, de oprit was in alle geval erg chique maar de zaal was vooral veel te vol met te weinig personeel. Het eten was ook maar minnetjes voor de prijs ; een klein slaatje, wel met 2 miniblaadjes witlof, en dan een stukje zalm en een kleine steak op hetzelfde bord. De appelsiencake was ook geen succes. Maar ja, het zal ons niet meer zo snel gebeuren om een tafel te delen met , buiten de Belgen, Namibiers en Zuid-Afrikanen. Die avond namen we ook afscheid van een groot gedeelte van onze huisgenoten die in de vroege uurtjes op de luchthaven moesten zijn.
In Monterrey was het heel grijs, een combinatie van lage wolken en smog denk ik. Het is dan ook een stad met 1100 000 inwoners en misschien al meer ondertussen. Er rijden veel auto's en een heleboel daarvan hebben een respectabele leeftijd, en hun uitlaten zeker. Ik ga eens na hoeveel wapens ik er heb gezien, zeker drie grote jeeps van de militaire politie, op de achterbak staan er steeds drie bewapende figuren in camouflageuniformen, verder heb ik zeker nog vier gewapende bewakers gezien. Ik vind het moedige mannen en vrouwen, ze zitten er een beetje als schietschijven maar van de andere kant hebben ze vanuit de hoogte natuurlijk een goed zicht op wat er gebeurt. In 2011 was het hier naar het s hijnt heel erg met de drugbendes, sindsdien heeft de overheid gelukkig terug aan terrein gewonnen. Hopelijk werkt het machtsvertoon vooral psy hologis h en hoeven ze niet veel meer in te grijpen. Overdag blijken de meest buurten wel veilig. We rijden nu langs het zuidwesten buiten en hier houdt de bebouwing ook lang aan. De bergflanken zitten vol buitenwijken, sommige zijn kleurrijk maar aangenaam wonen lijkt het me niet, er zitten vooral veel kleine huizen heel dicht op elkaar gepakt. De weg daarentegen is wel goed. Links is trouwens een mooie bergketen, je schijnt hier o.a. aan canyoning te kunnen doen. Er zijn ook mooie grotten in de buurt maar aangezien we nu al moeite hebben om op temperatuur te blijven laten we die links liggen. We hadden er niet op gerekend om zo laat in Mexico aan te komen en onze garderobe is dus op tropisch weer voorzien. De weg stijgt nog en het zicht mindert, gelukkig zitten we nooit echt in de wolken. 
3de poging weerom om dit bericht te posten.
