Niet wat je noemt een 'ontspannend dagje'. De grens waren we wel over voor we het wisten. Meteen zaten we in achterstraatjes van Nuevo Laredo maar we moesten wel een visum hebben en een invoerbewijs voor de auto. We doen een blokje om en dan staan we vast in de rij om terug de US binnen te rijden. Terug de tol voor de brug betaald maar gelukkig konden we voor de brug nog afslaan richting Mex. Dan kwamen we wel uit bij diegenen die de pech hadden dat ze hun wagen door de douane moesten laten onderzoeken. Gelukkig hebben ze zo maar eens heel oppervlakkig in de wagen gekeken en ons de weg gewezen naar de immigratiediensten die eigenlijk onder de brug lagen maar waarvoor je een stuk moest rondrijden. Gelukkig stonden er geen wachtrijen. Raar is wel dat er ongelooflijk veel tweetaligen in Laredo rondlopen en vlak over de grens werken er blijkbaar veel mensen die alleen spaans spreken. Gelukkig kan Frans zich goed behelpen in het spaans. Het is dan toch 12 uur voor alles in orde is. De grensstreek heeft hier veel van een derdewereldland. Verder lijkt het landschap eerst op dat van Texas maar geleidelijk aan zie je meer yukkas boven de struiken uitsteken. De tolweg lijkt op een Amerikaanse weg, we hebben wel de pech dat er wegenwerken zijn. Het landschap wordt heuvelachtig en begint op het zuiden van Frankrijk te lijken (behalve de planten dan). Monterrey is echt wel groot en heel druk. De grote baan heeft een verhoogde spoorlijn in het midden en op bepaalde stukken ziet het er beter uit dan laredo. Gelukkig mag je hier niet snel rijden, er zijn 4 rijstroken met bussen en auto's die vaak van rijstrook wisselen. zelfs met de gps is het heel vermoeiend rijden. We waren rond 4u30 aan het mooie hotel maar zelfs ik onderneem geen poging meer om nog de stad in te gaan. Morgen kunnen we het centrum en het museum voor hedendaagse kunst bekijken. Daarna rijden we naar saltillo, dat ligt op een goed uur van hier, daar hebben we een heel rustig hotel, een soort ranch geboekt. Van daaruit hebben we dan een langere rit voor de boeg.