Maar eerst nog Lafayette, Louisiana waar we van een 'cajun dinner' genoten. Bij binnenkomst van het restaurant dacht je meer aan een après ski met de lage plafonds en de roodwit geruite tafelkleedjes. Er waren heel veel tafels en veel volk. De dansvloer in het midden bleef niet lang leeg. Van zodra de familie'cajun' begon te spelen werd er gedanst. Heb je iets te vieren in deze omgeving, dan kom je naar hier. De sfeer zat dus goed en het eten was lekker alhoewel het zeker op voorhand was bereid want twee minuten na de bestelling stond het al voor onze neus. Vrijdagavond was dus ambiance maar zaterdagmorgen in het stadscentrum was het redelijk doods. Het is ook een studentenstad, dat verklaard het misschien ook. Door een plaatselijke loopwedstrijd was er gelukkig to h nog een beetje leven in de brouwerij. Dan maar naar Houston rijden. Louisiana is duidelijk een arme staat, dat zie je aan de huizen, de mensen, de winkels. Blijkbaar moet de staat zijn kas dan ook wat spijzen door casino's toe te laten. Voor elke afrit krijg je enkele kms reklame voor het plaatselijke casino. Daartussen vind je dan de reclames als : 'lost your shirt...sell us your car, out off chips...sell us your car.....Hier blijkt je redding niet van Jesus maar van je geluk in het spel af te hangen. Het wordt helemaal erg als je beseft dat een Amerikaan zonder auto eigenlijk als een gehandicapte kan worden beschouwd zeker in de landelijke gebieden waar we nu door rijden. Onderweg reden we nog over een tientallen kms lange brug over een moeras dat zo groot is als onze provincies. Als je Houston binnenrijdt vraag je je toch af wat de Antwerpenaren malen over 1 brug, daar zie je e ht van die spaghettiknopen. Er is ook veel industrie in de buurt maar ik heb de indruk dat er toch minder stof is dan bij ons. Downtown hebben we alleen vanuit de verte gezien, we logeerden in de buurt van grote geneeskundige centra. Er wordt hier ook veel onderzoek gedaan door verschillende universiteiten in dezelfde buurt. Zo'n Amerikaanse stad kan raar opgebouwd zijn, je hebt het hoge downtown maar net daarnaast kan je dan weer groene lanen aantreffen of smalle straten, natuurlijk ook de commerciele assen, dan krijg je weer (lagere) hoogbouw en natuurlijk in de periferie heel brede ringwegen. Eindelijk staan er nog eens musea op het programma. Zaterdagnamiddag zien we eerst werk van twee plaatselijke kunstenaars, eentje had haar inspiratie deels bij de nasa maar zeker ook wel bij Panamarenko opgedaan. Dan naar de 'Rothko' kapel waar je bij het binnenkomen eerst toch wel teleurstelling voelt, de kleuren zijn somber en bina vlak, niet vibrerend zoals vele van zijn schilderijen. Als je gewend raakt aan het schaarse licht zie je meer tinten en apprecieer je ook de subtiele lichtinval. Dan wandelen we verder naar de Menil collectie in een gebouw van Renzo Piano. Waanzinnig mooi. Er loopt een expositie over geweldloos protest en Ghandi. Alles vraagt ernaar om bekeken te worden, de hele tentoonstelling zien gaat vandaag niet lukken. Dan maar een extra nacht geboekt in Houston. Vanaf de medische wijk (middelhoog), konden we zondag via een fietspad langs een gekanaliseerde rivier naar het park en de museumwijk fietsen. Blijkbaar kan je langs de rivier zo de hele stad door. Onze wielertoeristen zou ik er niet op af sturen, de kans dat ze in de rivier duikelen lijkt me te groot. Op sommige punten zijn de Amerikanen overbezorgd en hier loopt het smalle fietspad vlak naast een betonnen talud. Het is wel zo dat de meeste fietsers hier een helm dragen maar de motorrijders op de snelweg zie je vaak zonder. We komen gelukkig droog bij het museum. Enkele van mijn collega's gaan nu kwijlen..., ze hebben daar een paviljoen gewijd aan Cy Twombly, we waren er bovendien alleen. In het hoofdgebouw was het ook rustig genoeg om alle werken goed te bekijken. We zijn zelfs nog een derde x binnengegaan omdat Frans, voor de lunch, met een ex klasgenote had afgesproken die al een tiental jaar in Houston woont en werkt. Ze vind de stad heel aangenaam om te wonen, ze wonen vlak bij een heel groot park, file om naar het werk te rijden kennen ze niet. Het grote nadeel is dat het gedurende 4 maanden heel warm en vochtig is, nu is het hier ideaal, we eten op een terras en fietsen in Tshirt. En ja als ik met Frans fiets moet ik zowieso niet bang zijn om te zweten. In alle geval, de menilcollectie is de reis waard. Houston, ook een nasabasis, vonden we bovendien een goede plek om 'interstellar' te gaan zien, we hebben de voorstelling net gehaald en nog nipt een stuk pizza kunnen binnenwerken. Vandaag zijn we na 3 uur rijden in San Antonio aangekomen. Hier heb je al een Mexicaanse markt, we komen in de buurt van de grens. Hier hebben ze wel geld en geen casino's. Het riviertje dat door de stad loopt hebben ze, 1 verdieping onder het straatniveau, helemaal afgeboord met een wandelpad. Daarlangs zijn er terrassen, watervalletjes, winkels, aanplantingen en op het water zijn er toeristenbootjes. Het geheel doet wat aan de efteling denken. Wij zijn ook een attractie als we onze fietsjes hier en daar cyclocrossgewijs op en af de trappen dragen. Hier zijn ze ook niet gewoon om op het geluid van een fietsbel te reageren. Verder bezoeken we de meest bekende plek van Texas, the alamo, een deel van de eerste missiepost en daarna een fort waar de slag om de republiek Texas werd uitgevochten. Verder zijn hier ook wel enkele mooie oude (nogal lage) wolkenkrabbers. In een villawijk kwam er net een dame met hoed en pas gekapte reuzenpoedel uit zo'n heel romantisch gebouw, die foto heb ik gemist evenals de agent in het politiebootje in de efteling. Voor foto's moet je wel vriendjes worden met Frans op facebook, mijn tablet is aseksueel en heeft geen contactopeningen. Dju, de seksshops waren ook allemaal in Louisiana, misschien had ik hem daar kunnen helpen, te laat!
