Gisteren stond de resolutie van mijn tabletfoto's nog te hoog. Jullie missen dus het prachtige uitzicht van onze kamer in San A. Op de electriciteitspost. Nu een nieuwe poging, het uitzicht in Laredo. We hebben hier zware uitspattingen gedaan want onder het oranje dak hebben we van een hamburger genoten als avondmaal, ons laatste in the states.
Maar eerst nog Lafayette, Louisiana waar we van een 'cajun dinner' genoten. Bij binnenkomst van het restaurant dacht je meer aan een après ski met de lage plafonds en de roodwit geruite tafelkleedjes. Er waren heel veel tafels en veel volk. De dansvloer in het midden bleef niet lang leeg. Van zodra de familie'cajun' begon te spelen werd er gedanst. Heb je iets te vieren in deze omgeving, dan kom je naar hier. De sfeer zat dus goed en het eten was lekker alhoewel het zeker op voorhand was bereid want twee minuten na de bestelling stond het al voor onze neus. Vrijdagavond was dus ambiance maar zaterdagmorgen in het stadscentrum was het redelijk doods. Het is ook een studentenstad, dat verklaard het misschien ook. Door een plaatselijke loopwedstrijd was er gelukkig to h nog een beetje leven in de brouwerij. Dan maar naar Houston rijden. Louisiana is duidelijk een arme staat, dat zie je aan de huizen, de mensen, de winkels. Blijkbaar moet de staat zijn kas dan ook wat spijzen door casino's toe te laten. Voor elke afrit krijg je enkele kms reklame voor het plaatselijke casino. Daartussen vind je dan de reclames als : 'lost your shirt...sell us your car, out off chips...sell us your car.....Hier blijkt je redding niet van Jesus maar van je geluk in het spel af te hangen. Het wordt helemaal erg als je beseft dat een Amerikaan zonder auto eigenlijk als een gehandicapte kan worden beschouwd zeker in de landelijke gebieden waar we nu door rijden. Onderweg reden we nog over een tientallen kms lange brug over een moeras dat zo groot is als onze provincies. Als je Houston binnenrijdt vraag je je toch af wat de Antwerpenaren malen over 1 brug, daar zie je e ht van die spaghettiknopen. Er is ook veel industrie in de buurt maar ik heb de indruk dat er toch minder stof is dan bij ons. Downtown hebben we alleen vanuit de verte gezien, we logeerden in de buurt van grote geneeskundige centra. Er wordt hier ook veel onderzoek gedaan door verschillende universiteiten in dezelfde buurt. Zo'n Amerikaanse stad kan raar opgebouwd zijn, je hebt het hoge downtown maar net daarnaast kan je dan weer groene lanen aantreffen of smalle straten, natuurlijk ook de commerciele assen, dan krijg je weer (lagere) hoogbouw en natuurlijk in de periferie heel brede ringwegen. Eindelijk staan er nog eens musea op het programma. Zaterdagnamiddag zien we eerst werk van twee plaatselijke kunstenaars, eentje had haar inspiratie deels bij de nasa maar zeker ook wel bij Panamarenko opgedaan. Dan naar de 'Rothko' kapel waar je bij het binnenkomen eerst toch wel teleurstelling voelt, de kleuren zijn somber en bina vlak, niet vibrerend zoals vele van zijn schilderijen. Als je gewend raakt aan het schaarse licht zie je meer tinten en apprecieer je ook de subtiele lichtinval. Dan wandelen we verder naar de Menil collectie in een gebouw van Renzo Piano. Waanzinnig mooi. Er loopt een expositie over geweldloos protest en Ghandi. Alles vraagt ernaar om bekeken te worden, de hele tentoonstelling zien gaat vandaag niet lukken. Dan maar een extra nacht geboekt in Houston. Vanaf de medische wijk (middelhoog), konden we zondag via een fietspad langs een gekanaliseerde rivier naar het park en de museumwijk fietsen. Blijkbaar kan je langs de rivier zo de hele stad door. Onze wielertoeristen zou ik er niet op af sturen, de kans dat ze in de rivier duikelen lijkt me te groot. Op sommige punten zijn de Amerikanen overbezorgd en hier loopt het smalle fietspad vlak naast een betonnen talud. Het is wel zo dat de meeste fietsers hier een helm dragen maar de motorrijders op de snelweg zie je vaak zonder. We komen gelukkig droog bij het museum. Enkele van mijn collega's gaan nu kwijlen..., ze hebben daar een paviljoen gewijd aan Cy Twombly, we waren er bovendien alleen. In het hoofdgebouw was het ook rustig genoeg om alle werken goed te bekijken. We zijn zelfs nog een derde x binnengegaan omdat Frans, voor de lunch, met een ex klasgenote had afgesproken die al een tiental jaar in Houston woont en werkt. Ze vind de stad heel aangenaam om te wonen, ze wonen vlak bij een heel groot park, file om naar het werk te rijden kennen ze niet. Het grote nadeel is dat het gedurende 4 maanden heel warm en vochtig is, nu is het hier ideaal, we eten op een terras en fietsen in Tshirt. En ja als ik met Frans fiets moet ik zowieso niet bang zijn om te zweten. In alle geval, de menilcollectie is de reis waard. Houston, ook een nasabasis, vonden we bovendien een goede plek om 'interstellar' te gaan zien, we hebben de voorstelling net gehaald en nog nipt een stuk pizza kunnen binnenwerken. Vandaag zijn we na 3 uur rijden in San Antonio aangekomen. Hier heb je al een Mexicaanse markt, we komen in de buurt van de grens. Hier hebben ze wel geld en geen casino's. Het riviertje dat door de stad loopt hebben ze, 1 verdieping onder het straatniveau, helemaal afgeboord met een wandelpad. Daarlangs zijn er terrassen, watervalletjes, winkels, aanplantingen en op het water zijn er toeristenbootjes. Het geheel doet wat aan de efteling denken. Wij zijn ook een attractie als we onze fietsjes hier en daar cyclocrossgewijs op en af de trappen dragen. Hier zijn ze ook niet gewoon om op het geluid van een fietsbel te reageren. Verder bezoeken we de meest bekende plek van Texas, the alamo, een deel van de eerste missiepost en daarna een fort waar de slag om de republiek Texas werd uitgevochten. Verder zijn hier ook wel enkele mooie oude (nogal lage) wolkenkrabbers. In een villawijk kwam er net een dame met hoed en pas gekapte reuzenpoedel uit zo'n heel romantisch gebouw, die foto heb ik gemist evenals de agent in het politiebootje in de efteling. Voor foto's moet je wel vriendjes worden met Frans op facebook, mijn tablet is aseksueel en heeft geen contactopeningen. Dju, de seksshops waren ook allemaal in Louisiana, misschien had ik hem daar kunnen helpen, te laat!
Ontbijten op de kamer was vanochtend geen optie, wegens heel klein, ook niet op het terras want daar was het te koud. We hebben goede koffie en koeken gevonden, dat is wel het voordeel van een toeristische stad met bovendien Franse roots. Daarna zijn we doorgewandeld naar de missisipi. Ik heb al mooiere rivieren gezien waaronder de Schelde. Aan een café daar stonden ze buiten in een lange rij aan te schuiven. De 'franse beignets' zouden er een specialiteit zijn. Zelf heb ik nog nooit beignets gezien in Frankrijk, de naam doet wel een Franse oorsprong vermoeden. een bezoekje aan het toeristenburea van Louisiana deed ons besluiten om een extra halte te maken in Lafayette. Dat gaf ons de gelegenheid om een eind langs de rivier te rijden en een voormalige suikerrietplantage te bezoeken. Verderop viel de Mississippi ook tegen. Begrijpelijkerwijze zijn er nu groene dijken naast gebouwd maar vanaf de dijk zie je meestal alleen maar bomen. Verder waren er raffinaderijen, centrales... Gelukkig zat er ook nog wel veel groen tussen en nog altijd suikerrietplantages. Vele oude huizen zijn er niet meer over. De plantage die we bezochten had wel een interessante geschiedenis. Het was een cajunplantage wat wil zeggen dat er Frans werd gesproken. Buiten zakelijke contacten leefden de cajuns gescheiden van de Amerikanen. Deze plantage is jaren door vrouwen geleid. Het was niet de oudste die het bedrijf overnam maar de leiding werd toevertrouwd aan de meest geschikte, dat bleken in deze familie de vrouwen te zijn. Naar de verhalen schenen een aantal van de mannen het wel erg bont te maken en niet alleen nadat ze te horen kregen dat hun jongere zus het heft in handen zou krijgen. Laura, de laatste in lijn die op haar 13de te horen kreeg dat zij de baas zou worden, heeft, nadat ze zag hoe hard haar moeder wel niet was geworden, uiteindelijk de zaak verkocht. Toen haar kinderen vertelden wat een geweldig boek ze 'gone with the wind' wel niet vonden is ze het verhaal van haar falilie gaan schrijven. Bovendien zijn alle gegevens over de plantage ook terug te vinden in de Franse archieven, zodat dit bedrijf erg goed gedocumenteerd is. Zij hadden in die tijd nog wel uitzicht op de rivier vanuit hun huis dat door slaven uit Senegal is gebouwd. Daarna hebben we onze eigen boterhammetjes gesmeerd, de zon was er wel maar we waren blij dat we daarna in de auto wat konden opwarmen. Nu logeren we bij Lafayette bijna op de parking van een walmart, dat is natuurlijk heel wat anders dan het gezellige 'French quarter. De prijs van de overnachting is hier minder dan de helft van in N.O. maar de kamer is wel drie keer zo groot. Je schijnt hier heel lekker te kunnen eten, ik ben eens benieuwd. Morgen bezoeken we de stad die gezellig zou moeten zijn en dan hebben we nog 3u te rijden naar Houston in Texas.
New Orleans leeft en swingt. Toch wel gezellig zo'n avond je in 'the french quarter'. Ik ken in alle geval geen enkele stad waar er zoveel cafés met lifebands naast elkaar zijn. Iedereen kan wel iets naar zijn smaak vinden. Zo goed als allemaal spelen ze covers maar so what! Wij hebben dan toch maar voor een zuiderse jazzband gekozen, zoals wel meer van onze leeftijdsgenoten maar de muziek en de sfeer waren opperbest. Bovendien een echt lekker bier gedronken, natuurlijk wel in een plastic beker maar met een schijfje appelsien op de rand. Even 'blue moon' gegoogled, het wordt in Denver gebrouwen maar door een kerel die in Brussel een brouwersdiploma heeft gehaald en zich inspireerde op onze witte bieren. Zijn variant is in alle geval erg geslaagd. Het schijfje appelsien schijnt standaard te zijn. Nu nog een glas ontwerpen voor dit prima drankje. In dit stadsgedeelte merk je in alle geval niets meer van de storm buiten het feit dat sommige drankjes en cafés hurricane noemen. Als je de stad binnen rijdt zie je wel helemaal nieuw opgebouwde wijken met allemaal bijna dezelfde huizen. In de oudere wijken waar we doorkwamen zie je nog enkele beschadigde huizen tussen de herstelde of vernieuwde. Op weg hierheen volgden we een tijdje de kustlijn. Daar stond veel grond te koop waarop je nog wel de fundamenten van huizen zag. Er waren ook nog parkings waarbij geen gebouw meer hoorde. Na bijna 10 jaar is alles wel opgeruimd maar de sporen zijn toch nog zichtbaar. Naast de lege bouwpercelen zien de huizen er prima uit, er is terug veel geinvesteerd. De oude eiken hebben de storm blijkbaar goed doorstaan. We blijven hier wel maar 1 nacht, morgen de missisipi nog eens bekijken en dan koers zetten naar Houston, dat is toch 5u rijden.
Vandaag hebben we eIndelijk de eigendomstitel van de auto en kunnen we richting Mexico vertrekken. Niet alleen in België kan je bij de administratie tegen de verkeerde persoon aan lopen, hier kan dat dus ook. Gisteren was echt wel een dieptepunt. Frans was naar het dichtsbijzijnde kantoor gegaan maar daar had een beambte een probleem met 1 papier. Haar idee was dat we maar terug naar de dealer moesten, 6u30 rijden enkele reis. Vandaag zijn we ons geluk in een andere gemeente gaan proberen en daar ging alles vanzelf. Bovendien bleek onze nummerplaat niet meer geldig te zijn. Die dame van gisteren had ons daarvan niets gezegd en ons de weg opgestuurd met een ongeldige nummerplaat. Haar hoofd zat blijkbaar zo vol met regeltjes dat er voor verstand geen plaats meer was. We hebben er beiden niet goed van geslapen maar gelukkig is nu dan toch alles in orde. De ijskast is zo goed als leeg, de koffers zijn zo goed als gepakt, morgen kunnen we dus westwaarts rijden, richting New Orleans, dat is zo'n 4u30 rijden van hier. Het schijnt niet meer te zijn wat het ooit was en bovendien blijkt het een gevaarlijke stad te zijn geworden, we zullen op onze tellen en op onze portemonnee passen.
Amerikaans football op TV schijnt hier toch een sociale bezigheid te zijn. Bij belangrijke matchen nodig je vrienden uit om samen te kijken. Wij waren gisteren uitgenodigd bij de huiseigenaren die boven ons wonen. Het zijn heel trouwe supporters van hun universiteitsteam. Nu weet ik ook waarom er hier toch zoveel dienbladen in huis zijn terwijl er verder weinig kookgerei is. Dom als ik ben had ik nog niet door dat die als tafeltje dienen, om je eten vanuit de sofa, voor TV, te kunnen binnenspelen. Tafels zijn hier weinig benijdbare voorwerpen, ze staan in opgevouwen toestand langs de kant en moeten het doen met wat kaarsen of andere decoratie op hun blad, terwijl ze niets liever willen dan in het midden van de conversatie te staan. We hebben ons dus met dienblad op onze knieën voor het toestel gezet. Ondertussen heb ik al wel enkele keren football gezien maar het blijft een vreemd en redelijk onbegrijpbaar schouwspel. Wat ik vooral niet begrijp is dat de Amerikanen al de onderbrekingen pikken. Bij ons zou er een nationale opstand uitbreken mochten ze het in hun hoofd halen om het spel om de twee of vijf minuten te onderbreken voor reklame. De reklame duurt ook zo, n twee tot vijf minuten. Als er dan toch gespeeld wordt duurt het toch wel even voor ze iedere keer weer hun positie hebben ingenomen. De helft van de uitzending zijn dan ook nog eens herhalingen van een goede catch of een ontwarring van de hoop spelers waarbij moet woorden uitgezocht wie nu eigenlijk de bal heeft. De wedstrijd is dus wel heel erg verdund. Ik vroeg dan ook of er tijdens de reclame wordt verder gespeeld. "OH NO, er komt een mannetje op het veld als de reclame start en dan kan iedereen in het stadium mee van de advertenties genieten op een reuzenscherm. Reuze toch! Bovendien blijken velen al heel vroeg naar het stadium te gaan en daar te picknicken om toch maar goede plaatsen te hebben, en dat allemaal om vooral reclame voorgeschoteld te krijgen. Rare jongens, die Amerikanen! Gelukkig was de stew die Brenda en Marty hadden gemaakt wel lekker. Een oranje halloweencakeje was wel genoeg als dessert, het viel nog mee, meestal heb je er spijt van na de eerst hap.
We hadden zo graag de 'dia del muerte' in Mexico meegemaakt maar hebben het met halloween moeten doen. Ik had eerst als eens gepolst bij de overbuurvrouw. Een zak snoep zou wel volstaan dacht ze want de meeste kinderen gaan naar het volgende wijkje. De avond begon maar triestig want er is niemand langs gekomen. Dan zijn we zelf maar eens naar de volgende straat gewandeld en daar ging het er in alle geval 'levendig' aan toe. Daar waren een heel aantal tuinen aangekleed met skeletten, grafstenen, opblaasbare spinnen en spoken, tot een opblaasbaar piratenschip toe. De chinezen verdienen goed aan Halloween denk ik. Verkleden hoeft blijkbaar niet meer in het thema, je zag zowat vanalles rondlopen. De mensen hadden tafels aan de straat, vuurtjes, muziek. Niet moeilijk dat er bij ons niemand langskwam, blijkbaar moet je je gasten hier lokken en ondernemen ze zelfs geen poging tot aankloppen als je je kerstverlichting nog niet hebt hangen en je tuin niet tot een kerkhof hebt omgebouwd. We hebben onszelf dan maar met een paar snoepjes getroost en zijn dan naar een bar afgezakt. Ze hadden er zeker keus uit 20 soorten bier. Deze keer niet uit plastic bekers maar je drinkt ze uit het flesje. Cocktails zijn wel in plastic bekers. Glazen schijnen ze hier niet heel te kunnen houden in een bar. Het bier was goed maar het blijven toch een beetje cultuurbarbaren. Hier was het gros van het publiek wel verkleed. Het was wel gezellig maar op de duur te lawaaierig. Als troost heeft Frans dan nog maar een fluo oranje muffin met zwartwitte vulling gegeten. Hij zag er bij het ontwaken gelukkig nog normaal uit. Vanochtend is het hier een pak frisser en er staat veel wind, als het zo blijft zal in zee zwemmen er vandaag niet inzitten. Eergisteren kwam ik net uit het water en een man was maar naar Frans aan het fluiten, die zat ook dicht bij het strand. Er was net een mansgrote haai vlak voor het strand voorbijgezwommen. Ik had hem wel graag gezien maar niet van in het water. Je hoort hier wel nooit van ongelukken met haaien. Een grote rog heb ik daarna wel gezien. Als je daar op trapt kan je wel worden gestoken. Frans geniet met zijn snorkel meestal van de kleine visjes die bij je in de buurt blijven. Ze komen aan je voeten kriebelen, misschien wast hij die onvoldoende.
We hadden ons toch echt niet voorgesteld dat we nu nog altijd in Florida zouden zitten. Voor veel mensen is het hier nochtans het paradijs. Sommigen proberen het nog hemelser te maken, deze voormiddag fietste ik in Sandestin, dat is een hele gemeente die achter een bareel woont. Deze 'gated community' had wel alles maar omdat het zo groot is en ook winkels en restaurants heeft heeft de bareel natuurlijk niet zo veel zin. Het moet wel aanvoelen of je in een vakantiepark woont met : het haventje, de pier, het shoppingcenter, de tennis, de golf, meren....Hoe dan ook het ziet er allemaal nogal fake uit, zo'n plaats waar je toch echt wel gelukkig moet zijn. Waarschijnlijk betaal je gewoon ook meer voor het valse veiligheidsgevoel van de bareel. Wie het niet kan betalen en toch zijn ticket voor het paradijs wil is dan overgeleverd aan de godsdienst. Gisteren was ik toch wel wat teleurgesteld dat er geen vervolgbriefje lag bij het strandhuisje. Op die twee briefjes zegden ze wel 5 keer hetzelfde, misschien is er niets meer te vertellen. De ideale godsdienst misschien, een makkie om het eeuwige leven te verdienen en verder geen gezever. Voor vanavond heb ik toch maar wat snoepjes gekocht voor halloween, hopelijk moeten we ze niet allemaal zelf opeten want de meeste kinderen schijnen naar de straat hiernaast te gaan waar ze er 'a big thing' van maken, daar zullen we ook maar eens een kijkje gaan nemen.
'The continuing story of a visit to the toilet' of hoe je in de openbare toiletten op meer dan 1 manier bevrijd kan worden. Eergisteren vond ik dus het flyertje 'how to become a christian' op het toilet, gisteren stond het vervolg op de wastafel :'BASIC INSTRUCTIONS BEFORE LEAVING EARTH'. Eigenlijk waren simpele instructies voor het verlaten van de US misschien makkelijker geweest, maar ja daarvoor hebben we onze lonely planet. De nasa heeft zopas de instructies ook niet goed gelezen geloof ik. Ik kreeg voor alle zekerheid nog eens dezelfde instructies en bovendien de raad om de bijbel te gebruiken in het plannen van mijn aardse en buitenaardse leven. Als laatste zinnetje stond er :'to go to HELL never do the above'. For more information call.... Het rare is dat onze huiseigenaren een bezoek kregen van de getuigen van Jehova, deden ze de hele buurt of zijn ze mij gevolgd? Ik zal deze namiddag toch zeker nog eens verlossing moeten zoeken in het publieke strandhuisje. Ondertussen maakt een flink deel van de bevolking zich klaar voor halloween, misschien past alles wel in dat kader.
Een van de voordelen van het wonen in grote delen van Florida is dat je je huis niet hoeft af te sluiten. Onlangs stapte ik op een parking in de verkeerde rooie auto. Fietsen staan voor het huis zonder slot, een wielslot op een fiets zag ik nergens, garages staan heel de dag open... Een man vertelde ons dat er hier ook amper een markt is voor gestolen goederen. De Amerikanen kopen zoveel en doen dan ook weer zoveel van de hand dat je je hele huishouden voor een prikje bij elkaar kan sprokkelen. In iedere gemeente zijn er 2dehandswinkels en kringwinkels en in het weekend is er in iedere wijk wel ergens een garage- of tuinverkoop. Pandjeswinkels zie je in sommige gebieden ook heel veel. Er wordt nog altijd duchtig geleend. Wij zitten hier nu wel in een nogal nieuwe en verzorgde buurt maar georganiseerde dievenbende s zijn hier blijkbaar onbestaande. Waar ik blijkbaar wel voor moet oppassen is het 'tresspassen'. Je blijft beter van iemand zijn terrein af, je kan in dat geval wel eens tegen een revolverloop aanlopen. Als er bordjes staan ; keep out en no trespassing dan ben ik tegenwoordig braaf.
Ik zit terug op ons terrasje bij de waterski en kom net van de overbuurvrouw, die op haar terras met zicht op het water mijn haar heeft geknipt. De kleur zit er nog voor een deel op, volgende knipbeurt ben ik grijs. Gisteren ben ik nog een eind langs de kustweg gaan fietsen. Je ziet toch ook dat de herfst hier zijn intrede doet.De bladeren van de waterlelies worden geel en er vallen meer bladeren. s'Nachts koelt het goed af de zee is ook een stuk frisser. Na het zwemmen in zee vond ik in het toilet bij het strand een foldertje achter de toiletpapierhouder. 'How to become a christian?'. Ik vrees dat het in verkeerde handen is gevallen. Alhoewel, ik verkondig het nu toch ook maar aan jullie in Europa dat je zelfs als zondaar toch het eeuwige leven kan krijgen en een van Gods kinderen wordt als je je geloof belijdt door het zeggen van een zinnetje. En natuurlijk wordt je daarbij hulp aangeboden voor mocht je gaan twijfelen. Z'on omkoperij toch, dat kan ik mij zelfs niet herinneren uit mijn katholieke jeugd, er werd volgens mij toch niet zo gezwaaid met de belofte van eeuwig leven. Maar je ziet maar zelfs een toilet is een goeie plaats om zieltjes te rekruteren. In Vlaanderen hebben we ook veel kerken maar iet half zoveel gelovigen meer. Hier zijn de godsdiensten nog bloeiend. In sommige gebieden zie je meer kerken langs de weg dan huizen. Ook zie je veel kampterreinen voor godsdienstige jeugdkampen. Erg vind ik de grote posters langs de weg. Bij de eerste :'pregnant, need help?', dacht ik 'prima'. Maar d e volgende posters deden mijn wenkbrauwen toch fronsen : 'na 18 dagen klopt het hartje van een foetus, teksten over 'de blessings' van het moederschap, telkens met foto's van superschattige baby's. Mocht je dus toch een abortus hebben moeten plegen dan wordt je keer op keer geconfronteerd met die bilboards. Je hebt er ook met tekeningen van de evolutie vann de mens met een groot kruis erover. Geef mij dan maar de reclame voor coca cola.
In Lake city is er niets te zien maar we hebben wel heel lekker gegeten in een heel simpel tentje met nog ouderwetse beeldbuis TV's Vandaag hadden we een 100 mijl te rijden, westwaarts van Lake City tot de hoofdstad van Florida, Talahassee. Genoeg tijd dus om enkele stops te maken. Het suwannee statepark ligt op de samenvloeiing van twee rivieren, de Suwannee en de Withlacoochee. We hebben een mooie wandeling gemaakt langs de Suwannee. Niet alleen hebben de rivieren hier mooie namen, ze zijn ook mooi en lopen vele kilometers langs ongerept gebied. De rivier ligt wat verzonken tussen oevers van zandsteen, naast de rivier lag er nog een kleine bron die in de stroom vloeide. Daarna zijn we een bron aan de Withlacoocheeriver gaan bezoeken, de blue spring. die had haar naam niet gestolen. Daar werd er ook gedoken. De duikers konden tot 500meter in een grot doordringen. Wij hebben ook een paar rondjes gezwommen in het heldere water, wel fris natuurlijk. Zo'n park is ook altijd ideaal om te picknicken. Daarna zijn we nog een bron gaan bezoeken, dat bleek de allergrootste te zijn. Ze had wel niet die mooie kleur van de vorige maar er ontsprong een rivier aan ter grootte van de Leie schat ik. De ondergrond van Florida zit vol water. Ik stop nu voor mijn tablet weer forfait geeft.
Voor de vijfde maal een stuk tekst verloren, het deel van de Oostkust is dus behekst al is het hier nog geen halloween. Ik geef het op, het volgende stuk kon ik nog redden.
Tussen de kuststeden zijn er gelukkig een aantal natuurparken zodat niet alles wordt volgebouwd.
In Saint Augustin, de oudste stad van Florida zijn we 3 nachten gebleven. Er is dan ook veel te zien. Er is zelfs een fort uit de 17de eeuw. De stad ziet er ook redelijk Europees uit met zij Spaanse kwartier. We bezochten de oudst winkel (1908), die vol zat met originele spullen uit die tijd. Ik geloof wel niet dat er ooit veel mensen zijn geweest die hun wasmachine door hun hond of geit lieten aandrijven. Je moet je vooral niet afvragen hoe het huilende baby's is vergaan die een drankje kregen met 30% alcohol om hen te sussen. Als je de shaker ging gebruiken kon je best de buren mee uitnodigen voor een drankje om ruzie over het lawaai te vermijden.
Er was nog een 'believe it or not museum' van een krantenman die iedere week een pagina had met die titel. Hij had best veel onwaarschijnlijke verhalen want hij heeft meer dan 200 landen bezocht en dat voor 1949.
Van overal bracht hij bijzondere voorwerpen mee. Je vindt dan ook knappe etnische beelden naast bijvoorbeeld een klok gemaakt uit wasspelden of de mummie van een echt e zeemeermin die hij kocht van Barnum (jawel, die van de ....reclame); 'believe it or not'!
Er wordt nog steeds verzameld want er was b.v. een portret van Justin Bieber te zien dat volledig bestond uit snoepjes. Hij kocht ook een levensgrote kopie van de David van Michelangelo. Die staat buiten achter een hoge haag, anders hadden ze hem een handdoekje moeten omdoen.
Verder zijn er imposante gebouwen, vooral opgetrokken door de heer Flagler die er een heel groot hotel bouwde (nu een college) en een spoorlijn tot Key west liet aanleggen.
Ondertussen zijn we wel alweer een week verder. De uitslagen zal je niet in het nieuws gevonden hebben. Zolang waterskiën geen olympische sport wordt zal ze onder de radar blijven. Zelfs hier inFlorida wisten de meeste mensen niet dat de wereldkampioenschappen voor senioren hier plaats vonden. Meer dan de helft van de bijna 300 deelnemers waren nochtans Amerikanen. Veel toeschouwers trekt zo'n wedstrijd dan ook niet. De locatie was wel mooi, drie lange meren gelegen in een weidse groene grasvlakte met bomen en enkele huizen. De sfeer was erg relax. De skiërs hebben natuurlijk wel de zenuwen voor ze zelf aan de beurt zijn. Je skiet 1 of 2 maal per dag maar voor iedere discipline heb je maar 1 ronde. Frans begint op woensdag met slalom. Daarbij kies je de snelheid en de lengte van de koord. Bij iedere ronde kan je het touw inkorten. De maximumsnelheid is 55km. Slalommen doe je op 1 ski. Zolang je een piste van 6 boeien uitskiet mag je voortdoen. Frans skiet aan de max. Snelheid en heeft 2 boeien aan 13 meter gedaan. Zijn record is 2 boeien aan 12m. De winnaar slalom heeft de 10 meter uitgedaan. Dat is heel straf, je hangt dan heel plat op het water, ben je klein dan heb je een groot nadeel. De zeven Belgische deelnemers zijn goed door de slalomronde gekomen. Een andere discipline is het springen. Je springt over een schans op twee heel lange ski's. Frans springt niet ver, 24m. Dat is wel het Belgisch record in zijn leeftijdscategorie. Olivier Fortamp, onze beste skier heeft geweldig gesprongen, ik geloof 58m. Dan is er nog 'figuren', dat doe je op een ovalen bord zonder vin, ook wel eens een zeepbord genoemd. Er op blijven staan is in het begin al een uitdaging. Daarmee spring je over de hekgolf en ga je draaien. Er zijn ook figuren waarbij je de handle met je voet vasthoudt, dan sta je dus op 1 been om te draaien en over de golf te gaan. De besten maken salto's en springen ook ook over het touw. En......de beste in figuren is een Belg, we hebben dus een wereldkampioen in huis. Het was dan ook geweldig om hem bezig te zien. Aan alle andere deelnemers zie je hoeveel moeite ze hzbben om recht te blijven. Olivier staat na iedere figuur in evenwicht en is dus onmiddelijk klaar voor de volgende. Dat is belangrijk omdat je maar 2x 20seconden krijgt. Eindelijk eens geen Amerikaan op het hoogste schavotje. De Belgis he ploeg heeft het als team trouwens heel goed gedaan. We zijn op de vierde plaats geëindigd, na de US, Groot Brittannië en Canada. We hebben dus grote landen als Australie en Frankrijk achter ons gelaten. De Amerikanen hebben wel wat steken laten vallen op gebied van organisatie. De wedstrijd was goed georganiseerd maar voor eten en drinken zouden ze beter eens naar de festivals bij ons komen kijken. Er was eten tot halfdrie maar dan stopte ook de drankverkoop. Bovendien was het 35 graden en kon je niet even achter de hoek om een drankje gaan. zondagavond was er een diner in een chique hotel, de oprit was in alle geval erg chique maar de zaal was vooral veel te vol met te weinig personeel. Het eten was ook maar minnetjes voor de prijs ; een klein slaatje, wel met 2 miniblaadjes witlof, en dan een stukje zalm en een kleine steak op hetzelfde bord. De appelsiencake was ook geen succes. Maar ja, het zal ons niet meer zo snel gebeuren om een tafel te delen met , buiten de Belgen, Namibiers en Zuid-Afrikanen. Die avond namen we ook afscheid van een groot gedeelte van onze huisgenoten die in de vroege uurtjes op de luchthaven moesten zijn.
Alhoewel het bijna heel de nacht had geregend en het nog er grijs was zijn we woensdag toch naar seaworld getrokken. Dat bleek een erg goede keuze want het was er erg rustig en niet te heet. Het is een heel mooie combinatie van een dieren- en een attractiepark. Aangezien er nergens wachttijden waren hebben we alles kunnen doen, we hadden geen excuus om niet in de manta en de kraken te gaan, de twee railways. De manta vond ik fantastisch, daarbij vlieg je als het ware. Donderdag fietsen zou dus wel eens kunnen tegenvallen met die vouwfiets. Maar die dingen doen het echt goed. Dinsdag hebben ze een nazicht gehad en hebben we een paar reservebandjes gekocht. De kerel in de winkel is een half uur aan het werk geweest en heeft ze nog opgeblonken ook en wilde ons alleen de twee binnenbandjes aanrekenen. Toen we hem een fooi gaven wist hij niet goed waar die nu naartoe moest, dat was hij blijk aar niet gewoon. Ik heb ook een goeie en vriendelijke fietsenmaker maar dit heb ik nog nooit gezien. ondertussen heeft mijn rode fietsje er al 50 mijl opzitten. Ik rijd er zo'n 21 km per uur mee zonder me te forceren. 8 % stijgen kan het aan en meer ook denk ik. Mijn hoogste snelheid was 36km per uur in een afdaling, dat ging perfect. De eerste weken reed ik op een geleende hybride trek (400$) maar dat was echt een logge machine tegenover dit fietsje. De meeste fietsers hier rijden ook niet echt snel. Ik denk dat ik toch niet ga kunnen nalaten om het haantje te spelen en hoop toch wel wat koersfietsen te kunnen voorbij steken, eentje is me al gelukt. Bovendien heeft niemand me gisteren ingehaald alhoewel ik toch op een fietsroute zat. Dat is trouwens een breed en heel mooi aangelegd pad, 30 mijl lang op de route van een oude spoorlijn waarlangs vroeger alle citrusvruchten werden vervoerd. De meeste citrusplantages zijn nu meer naar het zuiden verhuisd omdat de boeren in de jaren 80 3x na elkaar vorst hebben gehad en veel bomen zijn gestorven. Nu zie je veel koeien, die hier trouwens heel veel ruimte hebben om te grazen. Nu logeren we in cocoa beach, een surfplaats. Van hieruit zijn we naar het Kennedy spacecentrum getrokken. Die Amerikanen kunnen er toch wel wat van, heel knap was hoe ze het verloop van een tentoonstelling regisseren, eerst krijg je bijvoorbeeld film en uitleg in de controlekamer, dan sta je tussen de filmschermen op een trillende plaat waarna het voorste filmdoek plaats maakt voor een transparant scherm waarachter je de echte spaceshuttle ziet hangen. Een superentree voor een prachtig ruimteschip. Aan de 'echte' gebruikte exhibits zie je ook dat ze aan extreme omstandigheden zijn blootgesteld. De apolloraket is natuurlijk niet gebruikt maar is heel indrukwekkend door zijn formaat. Ook indrukwekkend is het voertuig waarmee de raketten naar de lanceerbasis worden gebracht, alles is groots, maar we zijn dan ook in Amerika!
Vorig weekend was er nog een slalomwedstrijd op de plas waar we verbleven. Daarom is er nog een koppel van de Belgische ploeg bij ons komen logeren. Ik zat toen redelijk veel met mijn neus in "spaans voor dummy's", ik vreesde dus het ergste want zij zijn franstalig. Het gekke is echter dat mijn frans er heel vlot uitkwam, blijkbaar was mijn talencentrum al extra geactiveerd door het engels en het spaans. Zaterdag heb ik de wedstrijd grotendeels gevolgd maar zondag toen ik ging fietsen heeft Frans zijn persoonlijk record flink verbeterd, iedereen was dus heel blij. Maandag kijkt hij voor ons vertrek naar de uitslagen en zijn resultaat blijkt fout genoteerd, bovendien is er iets mis met de server thuis. Ondertussen is alles gelukkig in orde gebracht en is zijn record erkend. Het rijden in het noorden van Florida kan je moeilijk zwaar noemen. Je moet alleen opletten dat je niet in slaap valt, het landschap is eentonig maar heel groen. Het Belgische team had een huis gehuurd ten westen van Orlando. Wij kwamen er als laatste aan. De buurt doet ons Europeanen erg saai aan ; allemaal bijna dezelfde huizen met een veranda in gaas met een zwembadje. Maar het huis was wel comfortabel voor 10 man. Uiteindelijk logeerden we er met 12 : 8 belgen (ik was de enigste die niet skiede), 3 Zuid Afrikaanse vrouwen en 1 Nederlandse fotografe. Dus werden er 4 talen gesproken : frans, nl, engels en zuidafrikaans wat je toch wel als een aparte taal kan beschouwen, veel begrijp je er niet van. Het was in alle geval een gezellige boel. de volgende ochtend moest iedereen vroeg uit de veren want het Belgische team kon om 8 uur trainen op de wedstrijdlokatie. Daar was het toen al druk, op de 3 meren werd er getraind. Ik heb dan maar braaf assistente van Frans gespeeld. Daarna was het echt tijd om nog eens naar auto's te kijken. Ondertussen wist Frans al dat een Ford escape een goeie optie zou zijn. Voor onze reis naar centraal Amerika hebben ze ons een 4x4 aangeraden maar die zijn niet zo dik gezaaid in Florida. Als je zo verschillende dealers bezoekt heb je toch het idee dat er in de US minder hard moet worden gewerkt dan in Europa. Het gaat allemaal kalm aan. De werkloosheid is hier wel een stuk lager maar ik denk dat bedrijven meer mensen werk moeten geven dan strikt nodig. Er is altijd wel iemand aanwezig die staat te wachten op een of ander klusje. Veel kunnen die mensen niet verdienen. In een winkel, vergelijkbaar met 'vandenborre' hebben ze zeker het vierdubbel aan personeel rondlopen, toch moet je nog redelijk lang aanschuiven als je bijvoorbeeld een herstelde computer komt ophalen. een uitzondering is wel het bedienend personeel in restaurants, die werken heel hard. In alle geval ondertussen hebben we dus een ford escape gekocht, een rooie maar dat heeft toch wel voeten in de aarde gehad. Aan niet Amerikanen verkopen zijn ze blijkbaar niet gewend. Gisteren hebben we nog een extra aankoop gedaan; nl twee vouwfietsen. Ik was zelf op het internet al een hele tijd aan het uitkijken naar een fiets maar wilde wachten tot we een auto zouden hebben. Dit stel fietsjes stond in Orlando te koop. Frans was ook verkocht toen we ze probeerden. Ze passen mooi naast elkaar in de auto en zijn zo goed als nieuw. Ze zijn niet te zwaar en hebben acht versnellingen. Volgens mij zal bergop dus niet zo'n probleem zijn, bergaf lijkt me riskanter met die dingen. Voor het ogenblik zit ik weer aan een meer, er zijn er hier duizenden. Morgen ga ik hier met Frans een fietsroute volgen. Daarna schrijf ik waarschijnlijk het verslag van de wedstrijd.
De stateparken in de buurt raken op, deze voormiddag heb ik het laatste bezocht; het grayton beach park. Toch weer mooi. Wel spijtig dat ze een heleboel duin hebben opgeofferd aan een parking. De mensen willen nu eenmaal dicht bij het strand parkeren. De strandbezoekers brengen ook de meeste inkomsten binnen voor het park. De golf van Mexico ligt er vandaag wel schitterend bij, de zon kwam er net door, er is geen wind en dus amper golfslag, de kleuren van het water zijn onwaarschijnlijk. Er is een 'schattige' kleine uitgestippelde wandeling die onder bosjes in de duinen leidt, langs het meer en door een stukje naaldbos. Van de vogels en dieren die op de educatieve plaatjes staan kan ik er geen ontdekken. Ik heb wel bijgeleerd dat wanneer je de verrekijker bovenhaalt om vogels te ontdekken, je beter eerst even naar de grond kijkt om te zien of je voeten niet bij een mierennest staan. Toen waren de vogeltjes dus ook weg. Er lag nog een stuk park aan de overkant van de weg. De helft van de trails daar, hou ik nog voor een volgende uitstap. Hier heb ik weer geen mens gezien maar wel een kleine specht en twee kleine vogels die ik nog moet opzoeken. De drie kwartier terug op de fiets vielen wel weer een beetje tegen in de zon. Onze bovenbuurvrouw is ondertussen naar Orlando vertrokken om daar te trainen voor de waterskiwedstrijd. Ze is 65 en gepassioneerd door het waterskiën. Hopelijk kan ze op de wedstrijd een medaille halen. Dat kan dan hopelijk compenseren voor haar pijnlijke rug. Bij Frans verloopt de training gelukkig erg goed. Dit weekend neemt hij hier nog deel aan een plaatselijke wedstrijd, hopelijk forceert hij zich niet voor de wereldkampioenschappen.
Ondertussen heb ik al heel wat wandelingen gemaakt over 'trails' in natuurparken en onofficiele paadjes waar je meestal wel wat schade aan de onderbenen oploopt. Veel volk ben ik nog niet tegen gekomen.alhoewel er hier veel groen is verwondert het mij dat je hier relatief weinig vogels ziet. In Schoten is het niet moeilijk om 5 verschillende vogels op een dag te zien als je regelmatig door het venster kijkt. Vanaf het terras hier heb ik alleen nog maar een soort tortels gezien en verder hier in de wijk nog een grijzige vogel en 1 keer een red cardinal. Deze voormiddag zag ik een groepje kleine vogeltjes hoog in de dennen, de specht heb ik gemist (de fietser waarmee ik een praatje maakte zag hem). Er is hier ook heel veel water, je zou dus ook massa's warervogels verwachten maar ik zag vanmorgen slechts 1 eenzame witte ibis bij het duinmeer. Reigers zie je dan weer wel regelmatig, die vinden hun kostje hier blijkbaar wel. Ik veronderstel dat er in de lente veel meer vogels te vinden zijn die hier aan het water komen broeden. Langs het strand heb je een soort kleine pleviertjes, vandaag waren ze met een tiental. Ze bewegen hun pootjes heel snel bij het lopen waarbij hun lijfje niet beweegt. Als ze op het strand zitten zie je ze amper vanwege hun schutkleur. Hun grotere familieleden gaan alleen naar het strandrestaurant. Meeuwen zie je ook maar telkens maar een paar. Er zijn er wel in verschillende maten en tekeningen. Toch wel raar dat er zo weinig zijn. Weg van de zee zie je wel regelmatig gieren zweven. Ik zag er al zwarte en meer bruinrosse. De zwarte zag ik vrij goed omdat ze zich op de weg tegoed deden aan een overreden armadillo. Wilde landdieren zitten er volgens mij wel veel. Je ziet toch veel sporen in het zand. Toen ik meer informatie zocht over de natuur in florida en 'wildlife' intikte waren de eerst hits wel 'wildlife pestcontrol'. Vele huizen grenzen aan groengebieden, dan kan je je natuurlijk aan bezoekers verwachten. Bij de waterskiplas zijn er trouwens al beren gezien. Wilde bloemen zijn er ook in alle maten en kleuren, toch zie je bijzonder weinig bijen. Grote libellen zijn er dan weer in overvloed. Als kind joegen die me angst aan, dat kan je hier beter niet hebben. Ik vrees wel dat er een verklaring is voor het gebrek aan vogels en bijen. Muggen worden hier met insecticide bestreden, daarvoor zetten ze vliegtuigjes in. Er is hier heel veel water en veel last van muggen heb ik nog niet gehad maar volgens mij betalen ze daarvoor toch wel een hoge prijs. Hopelijk kunnen ze binnenkort op een meer natuurvriendelijke manier de muggen bestrijden. Het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel, tijdens het schrijven heb ik in de boom naast het huis al de hele tijd het gezelschap van een grijze eekhoorn. Die beesten hebben hier weinig moeite om aan hun dagelijkse kost te komen. In zee zag ik ook twee kleine schildpadden die zich waarschijnlijk dichter bij het strand waagden omdat de zee zo rustig was. Straks nog maar eens met Frans naar het strand gaan zwemmen. Dat gebeut dan met de auto. Ik hier maar jammeren over de Amerikanen en hun niet zo ecologisch gedrag en ik kan mijn eigen vent al niet opvoeden. Frans past zich dus wel beter aan , gelukkig is hij nog niet besmet met het idee van de meeste mannen hier, dat je toch wel meer mans bent als je met een truck rijdt.
Hallo, Aangezien mijn eerste blogpagina pas lukte toen we al een week in de states waren ga ik even terug naar het begin. De eerste ochtend in Orlando hadden we onze ogen pas goed en wel geopend en we hadden meteen onze eerst berg afval geproduceerd. In een gewoon, middelgroot hotel is het ontbijt nu niet iets waar je naar gaat uitkijken. Naast de veel te zoete ontbijtgranen waren er ovalen omeletjes (prefab), ronde pancakes, muffins en vleesjes en potjes waarin voor simpele producten verrassed veel ingrediënten zaten die vooral niet bijdroegen tot de kwaliteit. Het koppel naast mij scheen zich dan ook vooral op de kwantiteit te gooien. Maar bovenal zijn alle bordjes, kommetjes en bekers van dikke isomo en het bestek natuurlijk van plastic. Ons volgende hotel aan de westkust is 'historic', dat wil zeggen dat het honderd jaar oud is. Hun ontbijt is vergelijkbaar met het eerst hotel maar we kunnen naast de isomo toch wel echte koppen en borden vinden. De avond voordien hebben we toch maar niet voor het Baskische restaurant gekozen waar ze zuurkool op het menu hebben staan. Een beetje verder hebben ze nog eens zuurkool en bratwurst in een Duitse tent. We kiezen voor de drukste tent aan het warer waar er twee gitaristen populaire Amerikaanse songs zingen. Boven de toog hangen er wel vijf schermen en de flesjes drank staan in een grote trog met ijs. Mijn kreefthamburger is niet slecht. De dreigende lucht en zonsondergang maken er een mooie avond van. Tijd om ook hier te vertrekken. We kiezen niet voor de snelste weg maar het eerst uur valt dat wel tegen. Beeld , e een soort Boomse steenweg in met veel grotere affiches en steeds weerkomende winkels en reclames voor advocaten en tandartsen. Gelukkig wordt het daarna veel groener langs de weg. Op sommige momenten heb je zelfs het idee dat de rand van de weg uit een groene muur bestaat. Rond lunchtijd heeft Frans het lumineuze idee om af te slaan naar Manatee springs, een state park. Het is er schitterend, een park en jungle aan een felblauwe bron waaraan een rivier van toch zo'n 10m breedte ontspringt. Het is er heerlijk zwemmen in het frisse water. Er is ook een stalletje waar ze eten verkopen. We nemen een schotel met bonen, colesla en een broodje met saus en varkensvlees (van ribbetjes op de bbc). Het is hier dan wel een natuurpark en ze recycleren de blikjes maar verder komt het eten natuurlijk in een isomo bord met onderverdelingen waarbij de colesla nog eens in een potje in een vakje zit. Ik voel me al bijna schuldig te moeten eten en drinken (uit isomo bekers natuurlijk). Het neemt niet weg dat dit een perfecte stop was halverwege onze rit. Aan de 'panhandle', dat is zowar de oksel van Florida is het heel groen. We maken nog een stp in Appelacheecola, een dorp dat nog charmante oude huizen heeft maar enkele jaren terug erg is getroffen door de olieramp in de golf van Mexico. Er werden hier al generaties lang oesters gekweekt tot de olie binnendreef. Eigenlijk zouden ze nog enkele jaren moeten wachten maar dit jaar zouden ze toch terug beginnen kweken. We stoppen in een koffiehuis in 1 van de oudere huizen. Er worden donkere pralines verkocht. Niet met de fijne afwerking van bij ons. De chokolade ziet er wel goed uit. De eigenaar is op pensioen en maakt de pralines als hobby. Blijkt dat hij calleboutchocolade uit België importeert. 1 koekje of chokolaatje bij de koffie, daar zijn de Amerikanen volgens hem nog niet aan toe, het moet vooral meer zijn. In Panama city logeren we in een groot baanhotel. Je krijgt er veel m2 voor je geld. S'avonds eten we in de oystersjack, een chaletje langs de weg. Hun gegrilde scampi zijn niet te vergelijken met wat je hier krijgt. Je kan al wel weer raden dat er ook hier niet aanafwassen wordt gedaan. In de wijk waar we nu wonen wordt er werkelijk niets gesorteerd.tweemaal per week wordt de vuilbak geleegd. Aan uitgang van het strand heb je wel een soort pmd zak. Aan de school staat er een container voor papier en blik. Een glascontainer moet ik nog vinden. Ik kan het niet laten om toch maar een aparte zak te vullen met de recycleerbare spullen. Bij "5guys", een hamburgertent die eruitziet als een roodwitte ijskast hadden ze er blijkbaar wel een beetje over nagedacht. Het woord ijskast kwam ook eerder bij me op door de temperatuur. Toen ik vriendelijk meldde dat ze bij ons gewoon de verwarming zouden aanzetten bij deze temperatuur ging een van de five toch meteen naar de termostaat. Anders hadden ze hun frietjes toch maar beter in isomo verpakt in plaats van in bruin papier.
Een vijfde poging dus om een bericht op mijn blog te zetten. Ik leer ondertussen wel sneller typen op die tablet en ik zit wel op een mooie plek, ons terras met uitzicht op de waterskiplas. sinds we hier op onze vaste stek zitten bij Brenda en Marty ben ik al iedere morgen vanaf 8 uur op verkenning geweest. Gisteren was ik in het "topsail statepark" dat hier heel dicht bij ligt. Je kan er een 3tal km met de fiets in maar dan kan je beter stappen. Het is nl. Een duinengebied met enkele meren. Ik heb er een kleine 2 uur gewandeld en geen kat gezien. Het was ook wel ploeteren door het mulle zand. Om het bos leefbaar te houden branden ze de onderbegroeiing regelmatig af. De bomen kunnen daartegen. De onderkant van de stammen ziet zwart en op het strand vindt je dan ook zwarte houtsnippers. Alles groeit hier dan ook geweldig, onbebouwde terreinen zijn een echte wildernis waar geen doorkomen aan is. Het strand aan de kamping van het park was licht bevolkt. Kamperen heeft hier voor een aantal wel een heel andere dimensie, je sleurt een middelgroot huis achter je auto mee. Het strand is hier trouwens heel mooi, heel wit zand en de zee heeft fantastishe kleuren. het moeiĺijke aan fietsen is dat er hier niet zoveel straten zijn die doorlopen. Ik heb al heel wat tijd doorgebracht met het zoeken van doorgangen naar andere straten vanuit de waterskiwijk. er is een bospad dat naar de kustweg loopt, die weg heeft een goed fietspad. Er zijn heel weinig bospaden, als de gemeente ze niet onderhoudt groeien ze heel snel dicht. verder hebben we de keuken uit haar slaapstand gehaald. Ze hebben hier best goeie ingrediënten. De verse scampi zijn uitstekend. Fruit, groenten en steak zijn prima. Gisteren heb ik een heel lekkere jambalaya gemaakt. Het brood blijft heel triestig. Ze stoppen er veel te veel ingrediënten in o.a. suiker of siroop. Brood dat op het onze lijkt is erg duur en nog bedenkelijk? Als ik deze tekst nu weer verlies wordt ik wanhopig en ga ik me op junkfood storten!
