Chapeau. Een dikke proficiat. Aan iedereen die mee doet, meewerkt, mee organiseert of gewoon eens langs komt, langs kwam op Levensloop Aalst dit weekend. Het was mijn eerste deelname, zeker niet de laatste (hopelijk toch).

Dit weekend staat het park van Aalst volledig in het teken van Levensloop, om geld in te zamelen voor de strijd tegen die gevreesde ziekte K. En niet alleen kankerpatiënten en hun familie/kennissen/vrienden zetten hun (letterlijk) beste beentje voor. Jong en oud komt lopen of wandelen, genieten van een hapje of een drankje, of gewoon luisteren naar muziek of plaatjes aanvragen. Met maar één bedoeling: steunen. Financieel, maar ik denk dat voor patiënten al dat volk, al dat enthousiasme ook moreel een opsteker is: ze staan immers niet alleen.

Zelf ben ik een uurtje gaan wandelen gisterenavond, in het - lichte vorm van kritiek, sorry - soms heel donkere park. Maar na mijn toertjes werden de kaarsjes aangestoken, was het even heel stilletjes. Omdat we met onze gedachten waren bij zij die er niet meer zijn, bij hun die nog dagelijks vechten tegen K. Op zo een moment sta je ook eventjes stil bij mensen uit je naaste omgeving, die de strijd al verloren hebben, die nu nog aan het strijden zijn. En prijs je je eigen gelukkig dat je 'maar' hartproblemen had, daar kunnen ze met een 'eenvoudige' operatie aan werken.

Bij deze, nogmaals: aan alle kankerpatiënten, aan alle vechters en hun naasten sterkte, veel sterke. Aan de wetenschap blijf zoeken, blijf werken opdat ooit.....