Miauw, wie had dat ooit gedacht. Ja, ik was met mijn kattegat in de boter gevallen, dat wist ik al. Maar nu.... Lowieke is nu echt content, tevreden. Echt miauwaar.
Begin oktober zat, lag ik nog te klagen aan het station van Erembodegem, kant Plejs. Bazinneke zag het, stuurde baaske op verkenning - maar die vond me niet - himiaauw. Maar bazinneke..... Ze kon het niet laten, kreeg me in twee keer toch in haar 'tas', liet baaske meteen kattenkorrels, eten voor mij, speeltjes,..... halen. En nu? Nu ben ik echt thuis.
Och ik krijg niet alleen potjes paté, koekjes, water,..... op tijd en stond. Mijn nieuwsgierigheid, mijn drang naar avontuur, mijn 'stoutigheid', mijn..... Baasjes begrijpen het, miauw. Dankuwel. Ze hebben zelf nog iets 'uitgevonden', speciaal voor mij: een trapje, zodat ik vanuit de tuin van 'klein (jong) baasje' naar boven kan. En opeens, na wat aarzeling - toch een paar dagen, een week (?), verzamelde ik al mijn moed en sprong die trapjes omhoog. Gelukkig weeg ik nog niet veel......
Ik kan dus zelf min of meer beslissen wanneer ik thuis wil komen (miauw). Maar naar buiten..... Nog een beetje schrik, nog wat twijfels bij dit katertje-geweest. Misschien spring ik morgen langs dat trapje naar beneden? Of nog een dagje later? Of..... miauwwwww, jaag me niet op hé.
Sorry, ik kan niet anders, het zit in mijn bloed: het verdedigen van zij die dat niet kunnen/mogen. In dit geval de wijkagenten (van bv. Erembodegem).
Dat de 'mannen/vrouwen in het blauw' geregeld kritiek krijgen, verwijten naar hun hoofd geslingerd, gevloek van alle kanten moeten aanhoren.... Het zal wel eigen aan hun beroep zijn zeker? Maar - en ik geef toe, ook ik - weten we wel wat die 'man/vrouw in het blauw' mag doen, waarvoor hij/zij bevoegd is? Duidelijk niet. En ook na wat opzoekwerk, het blijft erg onduidelijk, het verschilt van gemeente tot gemeente.
Een wijkagent moet (kort samengevat) zorgen voor de 'vrede', de 'samenhorigheid' tussen de inwoners van hun gebied, gemeente. Burenruzietjes 'in de minne' proberen te regelen, bijvoorbeeld. Maar pv's uitschrijven voor foutparkeren of andere overtredingen, lijkt niet in hun takenpakket te zitten. Je kan daar nu voor of tegen zijn..... blijkbaar is het zo (in veel gemeenten, oa Aalst). Persoonlijk vind ik dat fout, maar ja, wie ben ik.....
Met deze blog wil ik alleen maar zeggen: 'Verwijt de wijkagenten niets. Ze doen ook maar wat ze mogen/moeten doen, geven door als er iets moet doorgegeven worden, maar ze zijn ook 'gebonden aan wetregeltjes'.'
Maar misschien moeten die regeltjes veranderd worden....
Voor alle (school)kinderen begint vandaag hun (welverdiende) vakantie, voor de ouders is het echter weer puzzeltijd.....
Vandaag, vrijdag, laatste schooldag. Opvallend - toch aan de Regenboogschool in Erembodegem - de traantjes (toevallig (sic) zag ik het). Niet alleen bij meisjes, neenee.... ook jongens mogen tegenwoordig hun gevoelens uiten. En ik durf wedden dat het 'wenen' niet was omwille van slechte punten, maar omdat ze vriendjes, vriendinnetjes twee maanden moeten missen, of - als de stap naar het middelbaar wordt gezet - dat het misschien 'uit het oog, uit het hart' wordt. Niet leuk, jongens en meisjes, helaas wel de realiteit. Dat is - helaas - de eerste levensles...........
Voor de ouders wordt het ondertussen puzzelen, is (hopelijk) alles al geregeld. Wanneer vangt wie welk kind op en in welke periode? Want werkgevers zijn niet altijd even soepel, niet overal kan je - ook privé/financieel - zo maar 'vrij' vragen. Nieuwsamengestelde gezinnen, alleenstaande of gescheiden ouders, geloof het of niet, ik leef met jullie mee - heb een beetje ervaring terzake.....
Oké, er zijn sportkampen, er is speelpleinwerking, en noem maar op. Maar dat kost ook geld aan de ouders, je moet er op tijd bij zijn qua inschrijvingen, kinderen moeten op tijd 'gedropt' en gehaald worden.... En wat nog allemaal.....
Dus voor alle ouders, grootouders, 'meetjes en peetjes',..... ook een mooie zomer gewenst. Want voor 'onze kleine, ons klein' doen we toch alles. Ja toch????
't Is al een tijdje geleden dat baasje nog iets over mij mag/kan bloggen. Ik, Lowieke - katertje-geweest, ben dan ook de laatste tijd veel 'op stap'......
Kattentaal verstaan de baasjes nog niet heel goed, maar ondertussen hebben ze wel door wanneer ik wil stappen, op verkenning gaan, met mede-katten en -katinnekes wil spelen. Miauw. Dan maak ik een beetje lawaai, lig bovenaan de trap op de loer, of ga zelf aan de buitendeur al klaar zitten.... Jammer dat ik zelf de sleutel nog niet kan omdraaien...... Midjuauw.
Maar dat buitenlopen, spelen, klauteren heeft ook zo zijn nadelen. Soms overschat ik mijn lijf, mijn pootjes bij het klimmen in bomen, springen over afsluitingen, soms met pijnlijke gevolgen - arme pootjes. Ook een probleem, die avondklok. Als baasjes willen gaan slapen, of al onder de wol liggen, kan ik aan de voordeur miauwen, kermen zoveel ik wil, horen doen ze dat niet. Gelukkig is er beneden nog 'klein' baasje en zijn slaapkamerraam......
Mijn record is nu anderhalve dag - of zoiets. 's Morgens buiten mogen gaan - vorige week bij dat mooie weer - maar terug naar binnen.... dat wou ik niet. Een dagje later, ja, zo tegen de middag. Die brokjes eten mocht ik toch niet slecht laten worden hé.... Gisteren probeerde ik het nog eens, me op een deftig uur binnenlokken lukte ook niet - mihihiauw. Maar het was al een beetje frisser 's nachts en dus heb ik - tot verbazing van mijn baasjes - via venster van 'klein' baasje toch maar besloten om binnen te sluipen.
En nu lig ik al een hele tijd uit te rusten op het grote bed. Mijn pootje doet een beetje pijn - een beetje te wild geweest. Ook al wil baasje me buiten laten, ik heb geen goesting. Nog niet. Sebiet misschien, tot in de vroege uurtjes.... Miauw.
Is het nu een afscheid of niet? Waarschijnlijk is het antwoord: niet. Feit is dat gisterenavond 'The Hop and Thistle Pub' in Erembodegem de deuren sloot. Na zes jaar. Een (nostalgische?) terugblik.
Joske en Herbert stopten achter de toog van de 'Salud' (als mijn geheugen nog beetje goed is), ze trokken terug naar de kust. En plots was daar een vreemde (rosse) gozer, die geen woord Nederlands sprak. Hij maakte van de 'tuin' een terras, dronk tussendoor bij de buren een glas en plots..... 'de Schot' ging open. Die vreemde Schotse Canadees - bleek achteraf - met zijn vriendin, geboren en getogen in Erembodegem - voor ons Katelijne, voor hem Caitlin - waagde de sprong.
In het begin uit nieuwsgierigheid ging ik er ook eens een glas drinken, en plots kwam ik er mijn huidige vriendin tegen, op het - achter het café aangelegde - terras. Waren we het eerste koppeltje? Ik weet het niet honderd procent. Maar het enige waren/bleven we zeker niet, nog anderen vonden er aan de toog, in de zetels, op het terras hun (droom)prins(es). Maar niet alleen liefde ontsproot er aan de pintjes, koffie, Guinness,.... ook vriendschappen, goede vriendschappen. De georganiseerde tripjes naar Schotland, Porto, Dublin waren daar zeker niet vreemd aan.
Maar aan alles komt (helaas) een eind. Geen Davy Holt - Schotse vriend die paar keer per jaar kwam optreden - geen John Woolley (in welk muzikaal gezelschap dan ook), geen..... Geen quizkes meer, geen - één van het weinige Nederlands dat Tom sprak - 'kus mijn kloeten', of 'sex euro veertig'.... , geen...... Och, ik heb er mooie dagen, avonden doorgebracht. Ik heb er nieuwe mensen, vrienden leren kennen. En zoals eerder gezegd een heel goede vriendin.
Gisteren, zondag, was de laatste dag, avond. Nog één keer zoals het moet zijn. Met vrienden en vriendinnen, een glas drinken en genieten van goede muziek. En alsof het moest, met bezoek van de politie, zo rond (half) elf. Wegens een beetje te luid??????? We hebben het desondanks toch mooi afgesloten, denk ik.
Katelijne (Caitlin) en Tom, het gaat jullie goed. Veel geluk met alles wat jullie nog willen doen. En voor ons, 'verweesd' achtergebleven klanten, er zijn nog twee (2!!!!!) andere echte café's op de plesj...... (En ik hoorde als inwijkeling altijd spreken over tientallen in de jaren stillekes......). Jammer, al kan er 'bij de Schot' in de nabije toekomst een andere 'nieuwkomer', 'vreemdeling', de bierkraan terug openzetten. Zou goed zijn voor iedereen, denk ik.
Ik weet het. Ik mag de moed niet opgeven, ik moet tegenslagen verwerken, doorbijten. Gelukkig heb ik een goeie vriendin, een dochter - in volle blok - waarvoor ik alles zou/zal doen. Maar soms moet ik diep zoeken naar die optimist in mij.
Normaal gezien, zo had ik het toch begrepen, ging ik vanaf deze week officieel 'doppen'. Voor wie mij niet kent, niet alles op mijn blog heeft gelezen: 'kerstcadeautje' gekregen in 2014 na 28 jaar trouwe dienst bedankt (grrr). Vooropzeg uitbetaald tot 10 juni 2017. Ikke dus vol goede moed - in die twee en half jaar heb ik (helaas tevergeefs) volle bak gesolliciteerd, echt waar - mijn 'statuut' op VDAB laten aanpassen. (Snif) Ik ben dus nu officieel werkloos.
Ga dus naar uitkeringsinstelling.... en krijg een extra verrassing: 'Meneer, u bent ook vergoed voor 24 vakantiedagen (gelukkig in zes dagen/week...) en moet dus nog een maand (vier weken) langer wachten vooraleer je 'kan trekken'.' Slik, echt waar een grote slik. En zeker als men me dan nog meedeelde welke som ik 'zou gaan trekken'. In het begin, na drie maanden zou dat al minder kunnen zijn - afhankelijk van mijn 'loopbaan'. Los van een beperkte periode voor en kort na mijn legerdienst, ben ik al 34 jaar 'actief': dankuwel zegt Vadertje Staat voor uw bijdrage al die jaren (grrrrrrr).
En dan lees je in de krant, hoor je op tv, radio, zie je op allerlei (sociale) media dat bedrijven hun vacatures niet ingevuld krijgen. Mag ik eventjes onwel worden? Willen alle werkgevers waar ik de laatste jaren gesolliciteerd heb, mijn cv nog eens bekijken? Willen ze eindelijk eens eerlijk zijn en in mensentaal duidelijk maken wat ze bedoelen met 'uw profiel voldoet niet'? Ik vertaal het nog altijd naar 'u bent te oud'. Misschien bedoelen jullie 'te duur', maar daarover is er nog nooit gesproken. Of 'niet mee met de nieuwe media'? Hoe kunnen jullie dat weten, zonder mij te spreken, te zien, te testen......
Och, ik moet optimist blijven. En - hoe moeilijk het soms is - ik probeer dat. Zeker naar de buitenwereld toe. Maar diep van binnen...........
Het is gewoon simpel, soms toch. Ik maak van 'mijne tak', ik miauw luid, kijk naar de deurklink van de voordeur. En dan maar duimen dat een baasje de deur opent, voor mij, voor Lowieke .....
Het leven is niet makkelijk. Blijkbaar. Noch voor mensen, noch voor katten. Ik, Lowieke, heb de geneugten van het 'buitenlopen' ontdekt. Sorry baasjes, wreed bedankt om me in huis te nemen, maar lopen in het gras, onder de struiken, tussen de bomen, bij de kameraadjes schapen in de wei, mede-katten ambeteren, bij de buren binnengluren, soms zelfs binnensluipen....... Ik vind het toch zo leuk, miauw.
En ik word stout, en stouter, mihihiauw. Elke dag een beetje meer. Wegduiken onder de auto's, binnen me achter een hoekje wegstoppen en als dan een deur opengaat..... Ik durf nu zelf 'naar de overkant' - tot grote ergernis, bekommernis van baasje en bazinneke. Maar ik probeer op te letten, enkel als er geen auto's op die 'snelweg' passeren, steek ik over.
Och, ze zien me graag, mijn baasjes. Koekjes, korrels, kattenpatee of -doosjes ,.... Ik krijg keuze genoeg. Soms te veel.... En ik ben kieskeurig, miauw. Restjes van de mensentafel (kip, kalkoen, vis, .....), ik trek er mijn snuitje voor op. Sorriauw. Maar ik ben er heeeeeeel graag, ik voel me er op mijn gemak, voel me er thuis. Heb een mandje om te slapen, kan tussen baasjes inliggen, achter de tv kruipen, min of meer buiten als ik wil.....
Echt, bazinneke, nog eens dankuwel dat je me aan station gered hebt. En ook al ben ik een grote kapoen, MERCI.
Nee, normaal maak ik op deze blog geen reclame voor handelszaken. Maar als iets ten goede veranderd is..... Vandaag eerste bezoek aan de vernieuwde (AD?) Delhaize in Erembodegem. En, echt waar: chapeau.
Het gaat wennen worden, die nieuwe indeling. Maar dat is maar een kwestie van tijd, denk ik. Wat ik vooral onthoud is de ruimte tussen de rekken, het redelijk (lees in mijn ogen beter) overzicht. Dat de groenten en fruit nu 'vooraan' staan, dat de snoep en chips van plaats veranderd zijn, dat de opbouw van de beenhouwersafdeling anders is, dat.... ga zo maar verder, dat moeten we gewoon worden, maar zal wel een weldoordachte reden hebben.
De winkel is dus ruimer, geeft toch alvast die indruk. Ik denk, vermoed, dat een deel van de 'vroegere groentenberging' is ingepalmd voor het gewone winkelen. Het verplaatsen van het postpunt, het anders opstellen van de wijn - waardoor je toch in een 'ruimer lijkende winkel' binnenkomt. Positieve indruk, bij mij toch.
Eén dingetje vraag ik mij af. Is het nog steeds een AD Delhaize? Want als je - de mooi heraangelegde - parking oprijdt, zie je die AD niet meer, alleen het rode logo met de leeuw..... Maar wie kan dat wat schelen????
Ja, ik heb hem. Mijn nieuwe vierwieler, mijn nieuw 'voiture'. Effekes, van deze morgen, we moeten elkaar nog gewoon worden. Maar ik sluit je nu al in mijn armen.
Het is toch raar, gek, ongewoon, ongemakkelijk en noem maar op. Je bent jaren gewoon om buiten te komen voor boodschappen, voor een uitstap, om ergens op restaurant te gaan..... Tot, je trouwe vierwieler 'foert' zegt, tot dat het 'beestje' op is. En dan weet je pas wat je mist. Echt waar.
22 april, terugkomend van uitstapje naar Nederland. Plots lichtjes op dashboard die normaal niet moeten branden.... Om lang verhaal kort te maken, gedwongen afscheid van trouwe Ford Focus - meer dan 10 jaar mijn gezel op de weg - maar het was, helaas, op. Onze vriendschap, sorry, snifsnif.
Deze morgen stond er een nieuwe vierwieler naar mij te lachen. Vroeger dan voorzien (joepie, dankuwel), maar toch al van de partij. Uitleg van verkoper gekregen, eerste kilometerkes (en eerste tankbeurt, geen diesel meer !!!!) gedaan. Zal nog een beetje wennen worden, maar ik heb toch al een heel goed gevoel.
We gaan nog veel tripkes doen. Hopelijk zonder ongelukken.
Pffff. Het is leuk, maar ook vermoeiend. Ik, Lowieke - vondelingske en kater-geweest - trek sinds dit lang mensenweekend op verkenning. Met (min of meer toch) toestemming.
Op bijgaande foto poseer ik nog als een volleerd fotomodel, maar de wijde wereld verkennen.... dat is toch zo veel leuker. Ik was al enkele keren ontsnapt - op het dak, langs de voordeur (zie mijn vorige avonturen op baasjes blog) - wat leidde tot wanhoop, paniek bij die brave pleegouders. Maar nu hebben baasje en bazinneke er zich blijkbaar bij neergelegd. Ik mag op stap, miauw.
Ok, ik moet me aan wat regels houden, hopen ze..... Niet naar de straat glippen, maar naar de tuinen. En daar is ruimte genoeg. Eventjes bij de buren binnengluren vanop de terrasjes, de schaapjes goeiendag zeggen, grassprieten en bloemen proeven, insecten proberen pakken, te verrassen..... Het is toch plezant.
En ik raak er mijn energie kwijt, miauw. Zodat baasjes nu een betere nachtrust hebben. Maar morgenvroeg zal ik er weer staan, weer van mijn oren maken en luid miauwen. Want er is nog zoveel te zien, te ontdekken.
Snif. Gaat dit het afscheid zijn? Van mijn trouwe vierwieler? Ik hoop van niet, ik had iets anders in gedachten. Toch een beetje duimen dat we nog enkele maanden samen kunnen zijn, dat we nog wat horizonten kunnen gaan verkennen.
Uitstapje naar Nederland, het zoveelste. Wat uitwaaien samen met hartsvriendin. Genieten van goede lucht, goed eten en van lekkere (zoete rode/witte !!!!!!) wijn. Van properheid en vriendelijkheid. Mijn trouwe vierwieler heeft al (tien)duizenden kilometers zonder problemen me overal naar toegebracht. Naar het voormalige Oost-Duitsland, naar het Italiaanse Gardameer, naar de Moesel, naar geboortestreek Limburg, naar.... en veel, heel veel naar onze Noorderburen.
Gisteren, zaterdag, op de terugweg van.... File op Brusselse ring, hoorde ik. Dus misschien best over Gent naar huis rijden? Beetje aanschuiven aan wandeltempo voor Kennedytunnel, maar dan ging het heel vlot. Tot..... Tiens, dat rood lampje op het dashboard? Dat moet toch niet branden? Oei, de temperatuurmeter plots in het rood? En nog een rood lampje extra? Aiaiai. Kort samengevat, via pechstrook rijdend met mijn vier 'pinkers' heb ik afrit Lokeren op E17 gehaald, ben tot op de parking van een electroketen gebold en dan was het bellen naar 'Touring'.
Oké, depanneur kon me niet helpen, auto moest gesleept. Vervangwagen krijg ik tot dinsdag. Merciekes. Nu is het afwachten op het prijskaartje voor de (eventuele) herstelkosten. Want ook al ben je 15 jaar, heb je meer dan 260.000 kilometer op je teller.... ik zou nog niet direct afscheid willen nemen. Want ik heb nog enkele tripjes in gedachten, in voorbereiding. Voor je opvolger er is.
Ze waren toch een beetje ongerust, mijn baasjes. Zaterdagavond was ik (katertje-geweest Lowieke) plots nergens meer te bespeuren. En ja, ze zitten toch in met dit vondelingske, dank u. Miauw.
Af en toe gaan mijn baasjes ergens iets eten, drinken. Of boodschappen doen. Met hun tweetjes. Dat ben ik al gewoon. En dan kan ik soms bij de 'kleine' baasjes rondlopen, snuffelen, kijken. Of ben ik alleen (snif), kan ik liggen waar ik wil, rondspringen, op alles opkruipen. Maar zaterdag.....
Zijn baasjes weg en hoor ik voordeur opengaan, dan lig ik op de trap te wachten, of nog lager. Zaterdag dus niet. Deurtjes beneden open, dus.... 'Lowieke zal daar wel zitten', werd er gedacht. Mis poes.... Toen na meer dan een uur ik mijn snoetje nog niet liet zien 'boven', werden ze toch een beetje ongerust....
Om een lang verhaal kort te maken: ik was in de kelder verzeild geraakt, zonder dat een mens het zag (hihimiauw). Maar de deur ging dicht, oesje. Ik ben er toch uitgeraakt - hoe is voor de mensen nog altijd een raadsel, al denken ze dat ik een kelderroostertje omhoog geduwd heb (straf hé). Feit is dat ze met vieren (baasjes en 'kleine' baasjes) 's nachts op zoek trokken, op mij riepen, onder auto's keken..... Maar ik was spoorloos, al lag ik onder de dennenhaag te wachten. Maar direct mee binnengaan toen 'klein' baasje me vond, nee dat ook niet.
Nu ben ik al twee dagen 'braaf'. Ik spring soms wel rond als een lammetje, als een klein paardje, kruip of verstop me nog altijd op plaatsjes waar baasjes het niet graag hebben, doe mijn dutjes op bed, in zetel of waar het me uitkomt. Maar ik weet waar mijn 'potjes' staan, mijn water, mijn eten, mijn koekjes. En dat laat ik niet zo maar achter hoor. Miauw.
