Ze waren toch een beetje ongerust, mijn baasjes. Zaterdagavond was ik (katertje-geweest Lowieke) plots nergens meer te bespeuren. En ja, ze zitten toch in met dit vondelingske, dank u. Miauw.

Af en toe gaan mijn baasjes ergens iets eten, drinken. Of boodschappen doen. Met hun tweetjes. Dat ben ik al gewoon. En dan kan ik soms bij de 'kleine' baasjes rondlopen, snuffelen, kijken. Of ben ik alleen (snif), kan ik liggen waar ik wil, rondspringen, op alles opkruipen. Maar zaterdag.....

Zijn baasjes weg en hoor ik voordeur opengaan, dan lig ik op de trap te wachten, of nog lager. Zaterdag dus niet. Deurtjes beneden open, dus.... 'Lowieke zal daar wel zitten', werd er gedacht. Mis poes.... Toen na meer dan een uur ik mijn snoetje nog niet liet zien 'boven', werden ze toch een beetje ongerust....

Om een lang verhaal kort te maken: ik was in de kelder verzeild geraakt, zonder dat een mens het zag (hihimiauw). Maar de deur ging dicht, oesje. Ik ben er toch uitgeraakt - hoe is voor de mensen nog altijd een raadsel, al denken ze dat ik een kelderroostertje omhoog geduwd heb (straf hé). Feit is dat ze met vieren (baasjes en 'kleine' baasjes) 's nachts op zoek trokken, op mij riepen, onder auto's keken..... Maar ik was  spoorloos, al lag ik onder de dennenhaag te wachten. Maar direct mee binnengaan toen 'klein' baasje me vond, nee dat ook niet.

Nu ben ik al twee dagen 'braaf'. Ik spring soms wel rond als een lammetje, als een klein paardje, kruip of verstop me nog altijd op plaatsjes waar baasjes het niet graag hebben, doe mijn dutjes op bed, in zetel of waar het me uitkomt. Maar ik weet waar mijn 'potjes' staan, mijn water, mijn eten, mijn koekjes. En dat laat ik niet zo maar achter hoor. Miauw.