Uit "de Zondag" : Walter van Steenbrugge aan het woord.
Uit "de Zondag" : Walter Van Steenbrugge aan het woord.
Zie scans (7) hieronder.
Enkele opmerkelijke uitspraken uit het interview :
-"In de geschriften van het Vaticaan staat zelfs dat mensen die feiten melden aan gerechtelijke of wereldlijke overheden, het risico lopen om geëxcommuniceerd te worden".
-"De schadevergoeding is zeer belangrijk voor de slachtoffers. Maar zij willen in de eerste plaats dat een rechter duidelijk maakt dat de paus en de bisschoppen aansprakelijk zijn voor de gemaakte fouten : ERKENNING dus".
-T.a.v. de kwatongen die beweren dat het schandaal van de kerk gouden reclame is voor mijzelf en mijn kantoor : 'Denkt men echt dat die mensen zich voor de kar laten spannen van een advocaat die een publiciteitscampagne voert ? Als je zo denkt, beschouw je de slachtoffers als marionetten en behandel je hen OPNIEUW respectloos'.
Langs deze weg druk ik de hoop uit dat de levensgevaarlijk gewonde trambestuurder het haalt en herstelt van de opgelopen verwondingen. Ook voor de overige slachtoffers, de kinderen, de hoogtewerker, spoedig beterschap. Wat aan de basis van dit bijzonder tragische ongeval lag is vooralsnog niet geweten. "Een menselijke fout, een technisch mankement, we sluiten niets uit", luidt het bij De Lijn. Het is dus wachten op de resultaten van het onderzoek en voorbarige conclusies zijn absoluut uit den boze. Terecht ergert de moeder van de trambestuurder zich aan de uitspraken van enkele zogezegde ooggetuigen, die vanop een terras menen gezien te hebben dat de tram te snel reed. Zoiets moet pijn doen, want ondertussen is wel al geweten dat de tram slechts 28 km p/u reed en dat geprobeerd werd een noodstop uit te voeren. Ook op diverse krantenforums werd de kusttram niet van kritiek gespaard. In de pers wordt niet nagelaten te vermelden dat dit reeds het 63'ste ongeval is met de kusttram dit jaar. Waarom wordt daar niet bij vermeld dat een groot gedeelte van die ongevallen te wijten is aan het roekeloze gedrag van andere weggebruikers (voetgangers, fieters en autobestuurders)? Bovendien neemt de verkeersdrukte alsmaar toe en worden tijdens het seizoen meer trams ingelegd om aan het toerisme tegemoet te komen. Jaarlijks maken trouwens vele miljoenen mensen gebruik van de kusttram. Natuurlijk moeten we oog blijven hebben voor allerlei tekortkomingen. Maar misschien moet de leiding van De Lijn ook eens meer haar oor te luisteren leggen bij de mensen op het terrein, de trambestuurders dus. Als zij mankementen te melden hebben dient daar ook binnen de kortste keren rekening mee gehouden te worden, wat het ook kost. Toch dient gezegd dat de tramstellen van vandaag al heel wat veiliger zijn dan hun robuuste voorgangers en dat het aanleggen van "zigzagdoorgangen" of "- oversteekplaatsen" ter hoogte van de sporen voetgangers en fietsers tot voorzichtigheid aansporen. Laten we dus ook maar een positieve noot doen weerklinken. Op het meer dan 125 jaar bestaan zijn er relatief weinig slachtoffers gevallen, zeker als je de vergelijking maakt met andere vervoermiddelen. Bovendien is de Belgische kusttram een unicum, want waar ergens ter wereld vind je een tramlijn die zovele kustplaatsjes over een traject van amper 70km verbindt ? Staan we zelden bij stil, vooral omdat het trendy is vandaag het openbaar vervoer met de grond gelijk te maken. We mogen niet vergeten dat de kusttram van onschatbare waarde is geweest op velerlei gebied. Vandaag in eerste instantie voor het toerisme en de verplaatsing naar werk en school. En ja, ook hier wordt al eens gemopperd over vertragingen en plaatsgebrek ... Maar ... een heel klein beetje geduld en daar is de volgende tram al. Nee, de kusttram mag er best zijn en heeft ook een hele, soms bewogen geschiedenis achter de rug. Het is en blijft een unicum in "de wereld van het openbaar vervoer".
**************************
PS. : Enkele fragmenten komen uit het artikel over de kusttram, dat in oktober van vorig jaar in mijn blog werd geplaatst.
DE KUSTTRAM ============ We moeten er niet aan twijfelen dat het openbaar vervoer eerstdaags weer feller en feller onder vuur zal komen te liggen ... als dat nu al niet het geval is. Misschien het moment om ook even een positieve noot te laten horen en eventjes hulde te brengen aan onze kusttram. 125 jaar bestaat hij al. Een "luxepaardje" is het niet altijd geweest en van kritiek werd de kusttram zeker niet altijd gespaard. Maar een unicum, dat is het zeker, want waar ergens ter wereld vind je een tramlijn die zovele kustplaatsjes over een traject van een kleine 70km met elkaar verbindt? Staan we zelden bij stil, allicht omdat het trendy is de dag van vandaag het openbaar vervoer voortdurend met de grond gelijk te maken. En een aantal beslissingen aan de top werken de ergernis en kritiek uiteraard in de hand. Zijn het niet bepaalde lijnen of stationnetjes die afgeschaft worden, dan begint men te leuteren over het afschaffen van loketten, terwijl aan een automaat evengoed een rij ongeduldige mensen kan staan wachten, die automaat het helemaal niet doet. En dan zwijgen we over mensen die met dat ding helemaal niet overweg kunnen, en dat zijn er meer dan we wel denken. Of men kondigt alweer eens nieuwe prijsstijgingen aan en ... Nee, laten we het maar verder over ons kusttrammetje hebben ! Haar (zou het ook vrouwelijk zijn, of alleen mannelijk en onzijdig - heb het niet opgezocht !) belang is voor het hele kustgebied van onschatbare waarde geweest op velerlei gebied. Terecht merkte de Oostendse historicus Raymond Vancraeynest op : "De tram maakte de kust." En eigenlijk mag het zinnetje best ook in de tegenwoordige tijd geplaatst worden. In 2009 maakten zelfs viermaal meer reizigers dan in 1987 gebruik van de kusttram. 12.583.462 om precies te zijn. Indrukwekkend, niet ! Voor verplaatsing naar werk en school, maar vooral voor het toerisme is de kusttram vandaag niet meer weg te denken uit "het leven aan onze Belgische kust" - om de separatisten te ... vertik ik het om Vlaamse kust te zeggen, want hoe moeten we anders een Belgenmop nu gaan noemen ... ? Maar laten we bij ons trammetje blijven ! Wie een vakantie aan de kust doorbrengt kan eender welke activiteit in eender welk kust- plaatsje gemakkelijk bijwonen. "En met vertraging erbij, zeker", hoor ik die eeuwige criticasters al zeggen. Geen nood. In de winter heb je een tram om zowat 20 minuten, in de andere periodes zelfs om de 10 of 15 minuten. En een panne ... dat kan je met de wagen ook voorhebben, hé ! "Plaatsgebrek", houden de critici koppig vol. Op bepaalde tijdstippen en hoogdagen, ja. Even wachten tot de volgende tram en probleem opgelost. 'k Weet het, heel wat senioren laten zich graag eens vervoeren van het ene kustplaatsje naar het andere en terug ... en terug. En dan? Moet toegeven dat ik het ook al gedaan heb. Als we nu de historiek eens doornemen (soms vrij "woelig"!), dan besef je welk enorm impact de kusttram heeft gehad op het gehele gebied. Veel badplaatsen ontstonden aan nabij de zee gelegen haltes. Eén van de mooiste voorbeelden is het ontstaan van DeHaan rond de tot op heden goed bewaarde tramhalte. Een stationnetje dat bij menig reiziger nostalgie naar boven brengt. Duitse toeristen zijn verzot op De Haan ... maar laat hun nostalgie nu niet te groot worden (sorry, niet netjes!). Ernstig nu, want de kusttram heeft ook een enorme invloed gehad op de vastgoedontwikkeling. Het heeft de prijzen wel serieus de hoogte ingejaagd, en ja, het kostenplaatje van aankoop of de huurprijs is misschien wel een minpunt voor onze Belgische kust. Maar wie een beetje uitkijkt vindt altijd wel iets goedkoper, een goed en toch prijselijk restaurantje of een cafeetje waar de prijs van je pintje of de koffie nog niet de pan uitswingt. Even terug naar de geschiedenis. Uiteraard heeft de kusttram ook een rol gespeeld in beide wereldoorlogen. We gaan er hier niet over uitbreiden. Interessante artikels zijn er genoeg daarover en even googelen brengt je wel op het juiste spoor. Leuk is het ook om lezen hoe dat volledige traject van 67km tot stand is gekomen. Hoe de tram evolueerde, van de "tram van de boerkes" (de stoomtram) enerzijds en de electrische "tram van de rijken" anderzijds, met zelfs een periode waarin Leopold II zijn eigen koninklijk rijtuig ter beschikking kreeg om hoge gasten te ontvangen - einde 19'de eeuw. Zou het geen goed idee zijn dat onze "verduidelijker" en zijn gesprekspartners hun gesprekken eens verder proberen te zetten tijdens een tramrit van Knokke naar De Panne? Tijd zat om tot een vergelijk te komen ! Weeral afgeleid ! Toen in de jaren '50 koning auto onze wegen veroverde zag het er even benard uit voor de kusttram. Er werd nauwelijks nog in geïnvesteerd. De heropleving begon eind jaren '70-begin jaren '80 toen de bovenleiding vernieuwd werd en nieuwe stellen hun opwachting maakten. Sindsdien heeft de tram een ongelooflijke opmars gekend. Critici (ze zijn nooit ver weg) wezen wel eens, terecht eigenlijk, op een aantal gevaren rond veiligheid in het verkeer. Daar werd, gelukkig maar, de laatste jaren veel in geïnvesteerd. Een treffend voorbeeld vormen de oversteekplaatsen die fietsers en voetgangers zigzaggend moeten volgen. De stellen zijn ondertussen ook al heel wat veiliger dan hun robuuste voorgangers. Toch blijven sensibiliseringscampagnes belangrijk gezien elk jaar talrijke toeristen afzakken naar onze kust en heel wat onder hen nemen het niet altijd nauw met de verkeersreglementen. Herhaalde malen onderworpen aan bepaalde situaties in de geschiedenis (WO I en II), aan het klassenverschil, slachtoffer van besparingen, bijna genekt door een megalomaan voorstel van een minister die de tram op een monorail door de lucht wou laten zoeven ... de kusttram heeft het allemaal overleefd. Mag deze tekst dus een ode zijn aan dit "pareltje van ons openbaar vervoer" ? **
Bisschop Johan Bonny rekent op de bijdrage van gelovigen voor het vergoeden van de slachtoffers van seksueel misbruik door geestelijken. Het IPD (Interdiocesaan Pastoraal Overleg), een overlegorgaan van Vlaamse leken in de katholieke kerk, wijst dit voorstel prompt van de hand. In Dialoog van de zaterdagkrant (4 juni) stelt Jessie Van Ranst : "Als praktiserend katholiek heb ik met al die VERMEENDE (?) pedofiliezaken niets te maken en ik wil dan ook niet dat mijn stoelgeld daaraan zou worden VERGOOID (?)". Akkoord dat niet de gelovige moet opdraaien voor de daders van seksueel misbruik, maar het gebrek aan enige vorm van empathie tegenover de slachtoffers stuit me hier wel even tegen de borst "Vermeende pedofiliezaken" : Ten eerste zijn de dossiers die werden ingediend geen "vermeende pedofiliezaken". Slachtoffers gaan niet zomaar over één dag ijs om hun zaak van seksueel misbruik bekend te maken of over te dragen aan het parket. Wat hen is overkomen kan je niet minimaliseren, want de realiteit zal allicht nog veel erger geweest zijn dan wij ons kunnen voorstellen. Ook al vind ik niet dat schadevergoeding door bijdragen van gelovigen moet betaald worden, het woord "vergooid' duidt toch op een vorm van misprijzen en onbegrip tegenover de slachtoffers. "Als er misdaden zijn gepleegd, dan zijn het de daders die daarvoor, zonder onderscheid van rang of stand, moeten opdraaien. Niet de kerk", lees ik verder. Nu ontbreekt toch een heel belangrijke schakel in die redenering. Is het niet de kerk die vele tientallen jaren de ogen heeft dichtgeknepen voor dikwijls verregaand en langdurig seksueel misbruik van kinderen door geestelijken en hun beschermelingen ? Zijn het geen kerkelijke autoriteiten die ouders van misbruikte kinderen meermaals onder druk hebben gezet om toch maar geen klacht in te dienen ? De schande voor de familie, weet je wel. Machtsmisbruik, het loopt als een rode draad doorheen alle vormen van seksueel misbruik (al dan niet door geestelijken, bij incest, bij kindermishandeling). Is het niet de kerk die onderzoeken naar seksueel misbruik, door haar onderdanen gepleegd, heeft tegengewerkt ? Hoeveel zaken werden in het verleden door justitie niet in handen van het bisdom gegeven ? Bijna allemaal, of er moest sprake zijn van ernstige fysieke letsels bij het slachtoffer. Het bisdom kon vrij beschikken over het lot van de pedofiele geestelijken. De strafmaat bleef dan ook beperkt tot overplaatsing naar een andere (soms niet eens veel verder gelegen) parochie of school, of naar het buitenland. Moet je dat dan niet onder de noemer "schuldig verzuim" plaatsen ? M.a.w. dient de kerk niet de volle verantwoordelijkheid te nemen bij het vergoeden van de slachtoffers ? Klinkt het bovendien niet een beetje lachwekkend dat de kerk zich ineens zo arm als Job voordoet ? Erg armzalig ziet de woonst van een bisschop er niet uit, om maar één voorbeeld te geven. Ook het Vaticaan heeft nooit de indruk gegeven in armoede te leven, dacht ik. Nee, niet de gewone gelovige, maar wel het instituut Kerk dient de schadevergoeding van de slachtoffers op zich te nemen. Daarom vind ik die uitspraak van de Antwerpse bisschop heel hypocriet. Hij zal ook wel beseffen dat hij met zijn uitspraak de gelovigen op stang jaagt en de slachtoffers van seksueel misbruik daardoor bij hen in een slecht daglicht plaatst. De vele negatieve reacties op allerlei nieuwsforums liegen er niet om.
Een lezer smeekt als het ware Justine Henin om terug te keren. Dat Justine een groot talent was, dat staat buiten kijf. Toch vind ik de uitspraak denigrerend voor al het andere talent op wereldniveau waarover we beschikken. Kim Clijsters heeft bijvoorbeeld zo dikwijls bewezen dat ze tot de besten ter wereld hoort. Zo'n zware nederlagen heeft Justine Henin ook moeten verwerken, alle toppers trouwens. Yanina Wickmayer is nog jong en zal nog gensters slaan op de court. En laten we de aanstormende jeugd niet vergeten, zoals Ann-Sofie Mestach e.a. Onze tennisdames worden gewaardeerd over de hele wereld. Alleen in eigen land probeert men hun prestaties altijd te minimaliseren.
Verhalen (12) : De naam vader onwaardig - nabeschouwing.
Verhalen (12) : De naam vader onwaardig.
Nabeschouwing.
Wat mij bezighield bij het herlezen van dit verhaal is het volgende : Als een 18-jarige niet naar buiten durft te komen met dergelijke erge feiten, die dan nog konden bewezen worden aan de hand van de vele verwondingen en de zwangerschap, hoe verschrikkelijk moeilijk en bijwijlen zelfs onmogelijk moet het dan wel niet zijn voor pakweg een 12-jarige om met seksueel misbruik (pedofilie, incest, mishandeling) naar buiten te komen ? De redenen die in het verhaal aangehaald werden : SCHAAMTE, SCHULDGEVOEL, DE ANGST VOOR DE SCHANDE, MACHTSMISBRUIK (vader, priester-leraar, ... ) , het zijn allemaal factoren die als een rode draad doorheen al de verhalen over seksueel misbruik lopen. Daarom blijf ik "bitsig" reageren op diegenen die in lezersbrieven en op krantenforums hun kritiek op slachtoffers niet sparen en hen het verwijt naar het hoofd slingeren dat ze maar niet zo lang hadden moeten wachten om met hun verhaal naar buiten te komen, dat het hen te doen is om de aandacht in de media. Ik schrijf dit nu misschien al voor de vijfde, zesde keer op mijn blog ... dat het ongecontroleerde "cowboyverhalen zijn van een halve eeuw geleden" (zoals een lezer in Dialoog van HLN in april 2O1O liet verstaan). "Verhalen die in de eerste plaats dienen om het instituut kerk te beschadigen", luidde het toen. Kort na de reactie van dit heerschap brak het schandaal rond bisschop Roger Van Gheluwe los ... de etterbuil was opengesprongen. De wonde is vandaag verre van proper ... schijnaar proper misschien. Ergelijk waren de reacties van sommigen op krantenforums. die openlijk twijfelden aan de geloofwaardigheid van slachtoffers, Daarom ook blijf ik er van overtuigd dat er nog heel wat verborgen leed is, leed dat voor altijd verborgen zal blijven, of het nu over seksueel misbruik van minderjarigen gaat, al dan niet door geestelijken, of incest. De angst door bepaalde mensen uit je omgeving niet geloofd te worden is veelal sterker dan de drang om uiteindelijk het misbruik bekend te maken. Ja, er is nog heel wat verborgen leed, maar het is goed dat veel mensen nu eindelijk beseffen wat het topje van die enorme ijsberg nu precies inhoudt. Geen "cowboyverhalen", maar grauwe realiteit die hele levens vergald heeft.
Nieuwsblad.be (28.05.'11) : "Meisje van 14 jaar verkocht en als prostituee misbruikt".
-Eigen commentaar (gegeven op Facebook). -Verhalen (10) : "Scrupules wijken voor geld" (zie Archief blog : 21 en 28.03.'11). -Scans (2) : Artikel uit Nieuwsblad.be : zie onderaan.
**********
-Eigen commentaar (Facebook) : Jammer genoeg iets van alle tijden. Heb in de notities van vader veel dergelijke verhalen gevonden. Eén ervan werd enkele maanden geleden op dit blog geplaatst : Verhalen (10) : "Scrupules wijken voor geld". Archief : 21 en 28.05.'11. Er is ongetwijfeld nog ontzettend veel werk aan de winkel wat de bescherming van minderjarigen tegen (eender welk) seksueel misbruik betreft, eender waar en in eender welke cultuur.
Verhalen (12) : De naam vader onwaardig - deel 3 (slot).
Verhalen (12) : De naam vader onwaardig (slot).
We waren erg onder de indruk van de brief, maar we mochten geen tijd meer verliezen en begaven ons zo snel mogelijk naar de Heideweg in N. ... Het was nog pikdonker toen we daar aankwamen ; nergens beweging in het dorp. In de woning van het gezin G. was geen lichtje te bespeuren. Indien het meisje persoonlijk de brief onder de deur van de gendarmerie heeft geschoven, dan kon zij toch nog niet zo lang geleden thuisgekomen zijn, speelde het door ons hoofd. We mochten niet aarzelen ... iedere seconde kon van levensbelang zijn. We klopten aan ... maar het bleef muisstil in de woning ... we konden niets anders doen dan bliksemsnel een ruit stukslaan. Binnen de kortste keren stonden we in het kleine keukentje. Aangezien er nog steeds geen reactie was gekomen op ons geklop en het stukslaan van de ruit, maakte het vermoeden dat er iets heel ernstig was gebeurd zich van ons meester. We durfden niets tegen elkaar zeggen, maar we dachten allebei hetzelfde. Beneden viel geen spoor van Lisette te bespeuren. Er kwam maar geen antwoord op ons geroep. Op het keukentafeltje zagen we een kadertje met een foto van de overleden moeder staan. Daarnaast lag een foto van de vader ... in stukken gescheurd. Akelig stil was het in de woonkamer. Dat voorspelde weinig goeds. Langs een smalle, steile trap begaven we ons naar de twee slaapkamers ... maar ook daar troffen we niemand aan. We bleven het ergste vermoeden ... en zagen plots een trap die naar de zolder moest leiden. Met benepen hart gingen we de trap op, openden het luik dat ons in de zolderruimte bracht. Het beeld dat we in de lichtstraal van onze zaklampen te zien kregen zullen ik en mijn collega nooit vergeten. We stonden enkele seconden als aan de grond genageld en geen van ons kon een woord uitbrengen. Voor ons, op nog geen drie meter afstand, zagen we het lichaam van het meisje, bengelend aan een touw dat ze aan een dwarsbalk vastgemaakt had. Zo snel mogelijk sneden we het touw door en legden het meisje neer. We probeerden haar nog tot leven te wekken ... maar tevergeefs ... we waren te laat. De 18-jarige Lisette had zich door verhanging om het leven gebracht. Het meisje moet allicht direct na haar thuiskomst haar plan uitgevoerd hebben. Een akelig zicht was het, dat jonge meisje daar zo te zien liggen ... tong uit de mond, blauw aangezicht, uitpuilende ogen, dat touw om de hals, ... Een jong leven vernietigd door de schuld van haar eigen vader. De gedachte dat Lisette kort daarvoor in de barre koude en duisternis naar Landen was gestapt om een brief onder de deur van de kazerne te schuiven was voor ons ondraaglijk. Waarom had ze niet aangebeld ? Ze had klacht kunnen neerleggen tegen haar vader. Die zou zijn straf niet ontlopen zijn. De sporen van gewelddadig optreden waren duidelijk ... en er was de zwangerschap van het meisje. Maar de schaamte, de angst voor de schande, het schuldgevoel waarmee de onwaardige vader zijn dochter had opgezadeld, het was allemaal teveel geweest.
...
Een arts werd opgeroepen om de dood van Lisette vast te stellen. Daarna werd het meisje op een bed in de slaapkamer gelegd. Volgens de geneesheer was de dood ingetreden rond zes uur. Lisette had een lange koord (een soort waskoord) over een dikke dwarsbalk van de zoldering geworpen. Vervolgens moet het meisje op een stoel geklauterd zijn ... en eens de strop om de hals moet ze de stoel wel zes meter verder getrapt hebben. ... In de loop van de ochtend werd het stoffelijk overschot overgebracht naar het dodenhuisje van N., in afwachting dat een lijkschouwing zou uitgevoerd worden. Het hoeft geen betoog dat gans het dorp in rep en roer stond, want niemand had zoiets zien aankomen.
Korte tijd nadien werd de vader van zijn werk in Luik gehaald. Toen hij hoorde wat er voorgevallen was begon hij te roepen en te huilen. In het dodenhuisje mocht hij een laatste keer zijn kind zien, alvorens overgebracht te worden naar de gevangenis van Luik. De rijkswachters hadden alle moeite van de wereld om de man te beschermen tegen de woedende dorpelingen. En ook ons kostte het moeite om dit "beest" de nodige bescherming te bieden bij het overbrengen. ... Bij de onderzoeksrechter te Luik kreeg Peter G. lezing van de brief die zijn 18-jarige dochter had achtergelaten. De man werd lijkbleek toen hij hoorde van de zwangerschap van Lisette en begon te huilen als een kind. Op bevel van de onderzoeksrechter werd hij vervolgens geboeid overgebracht naar de gevangenis te Luik. We hoorden hoe hij huilend zichzelf verwenste ... maar voor zijn dochter kwam spijt te laat. ...
De lijkschouwing op de 18-jarige Lisette werd uitgevoerd in het klooster van N. en diende door ons bijgewoond te worden. Die wees uit dat er 23 blauwe plekken voorkwamen op haar lichaam, als gevolg van geweld gepleegd op haar persoon. Ook verschillende brandwonden werden vastgesteld, wonden veroorzaakt door brandende sigaretten. Een drie maand oude zwangerschap werd vastgesteld en de vrucht werd uit het lichaam verwijderd. Verschrikkelijke beelden waren het, die ons voor de rest van ons leven zouden bijblijven. Maar ook woede tegenover de vader maakte zich van ons meester, een gevoel van onmacht omdat wij te laat waren om het meisje nog te kunnen redden ... het waren gevoelens die we nooit meer van ons zouden kunnen afzetten. ... Toen Peter G. al een drietal maanden in de cel zat werd op een "eigenaardige" manier weerwraak op hem genomen door de plaatselijke bevolking. De woning werd op een "onverklaarbare manier" door een brand vernield. De dieren ... konijnen, kippen, schapen en duiven waren al eerder openbaar verkocht geworden. Een en ander wees op vrijwillige brandstichting, maar dat kon nooit bewezen worden. Veel moeite om dit grondig te onderzoeken werd er ook niet gedaan. De plaatselijke bevolking hield de lippen stijf op elkaar en daar hadden wij alle begrip voor. ... Tot hoeveel jaar cel de vader veroordeeld werd ben ik niet meer te weten gekomen. Het was volle oorlogstijd en korte tijd nadien waren we al aan de slag in een andere brigade aan de andere kant van het land.
Het verhaal (3) "De onderpastoor gaf voorlichting" speelde zich ongeveer in dezelfde periode af in een Oost-Vlaams Leiedorpje.
Smeken op mijn knieën ... wenen ... het hielp allemaal niet. Integendeel, vader werd nog heviger. Hij handelde als een beest, zelfs als hij nuchter was. U kunt denken hoe hij was als hij te veel gedronken had. Ik kon hem niet meer aanzien als mijn vader. Het gebeurde dat hij 's nachts op mijn kamer kwam en mij uit mijn bed sleurde. Hij sleepte mij dan naar zijn kamer. Hij stelde zich dan vlak voor mij met zijn mannelijkheid in zijn hand. Ik heb altijd geweigerd zijn mannelijkheid vast te nemen en heb daarom veel slaag gekregen. Ik verborg mij steeds onder de dekens, maar hij trok alles weg zodat ik daar in mijn nachthemdje lag. Vervolgens kwam hij naast mij liggen. Hij pakte mij vast en ik begon dan tegen te stribbelen. Maar met al zijn macht overrompelde hij mij, trok mijn nachthemdje helemaal omhoog ... en voor de zoveelste maal werd ik verkracht. Nooit of nooit heb ik toegestemd. Ik ben altijd blijven wenen en heb hem zo dikwijls gesmeekt er mee op te houden. Hij begon dan te vloeken en schreeuwde : "Ge moet moeder vervangen en daarmee uit !". Ik heb eens de kast voor mijn slaapkamerdeur geduwd om hem de toegang tot mijn kamer te beletten, maar dan reageerde hij als een razende. Hij stampte de deur in en sloeg van colère ook andere meubels aan stukken. Mijn eigen vader kwam mij twee tot drie maal per week verkrachten en moest daar steeds veel geweld voor gebruiken. Hij beet in mijn armen, borsten en dijen ... en deed mij dikwijls veel pijn in mijn vrouwelijkheid. Ik wist niet meer wat ik moest doen ... klacht neerleggen, weglopen ... ik moest iets doen, want zo kon het niet blijven duren. Niemand kon mij helpen. Ik schaamde mij voor iedereen en was bang dat vader mij slecht zou maken bij de mensen. Op de duur kwam ik bijna niet meer buiten. Op zekere dag kwam vader redelijk bedronken thuis. Hij wilde mij seffens in zijn bed hebben en trok mij de kleren van het lichaam omdat ik maar bleef tegenwerken. Op een bepaald moment heb ik een asbak naar zijn hoofd gegooid, maar heb hem niet kunnen raken. Hij is dan als een wild dier boven op mij gesprongen en heeft me afgeranseld met zijn broeksriem en met de blote hand. Blauwe littekens bleven vele dagen goed zichtbaar op mijn armen, benen, borsten en op mijn buik. Hij wist mij steeds te dwingen op een of andere brutale manier ... slagen, stampen of brandende sigaretten die hij tegen mijn dijen en buik duwde. De brandwonden van de sigaretten zijn nu nog zichtbaar. Hij martelde mij zolang ik tegenstand bood. Ik voel me ongelukkig en alleen met mijn miserie. De jongen waar ik eens mee babbelde kende ik nauwelijks en ik durfde hem niets vertellen over de brutale handelingen van mijn vader. Ik had veel te veel schrik voor wat er dan zou gebeuren. Ik ben wel op zekere dag naar de dokter gegaan ... en wat ik al een tijdje vreesde werd bevestigd : Ik was zwanger van mijn bloedeigen vader, want niemand anders had mij aangeraakt. Ik heb vader niets verteld, maar ik was de wanhoop nabij. Alle dagen slagen, mishandelingen ... en nu dat nog. Ik werd ziek van schaamte. Wat stond er mij allemaal nog te wachten ? Iedereen zou schande spreken over mij in het dorp, waar iedereen iedereen kende. Ik werd met de dag wanhopiger en heb beslist voor altijd bij mijn overleden moeder te gaan. Commandant, het is mijn laatste beslissing. Wat u met mijn vader doet laat mij koud. Hij is toch al maanden mijn papa niet meer ... na alles wat hij mij heeft aangedaan. Wanneer u deze brief zal gelezen hebben ben ik, Lisette G., Heideweg te N., niet meer van deze wereld ... maar ben ik wel bij mijn brave moeder. Lisette G.
In N., een dorp met nauwelijks 4OO inwoners in de omgeving van Landen, woonde Peter G., 44 jaar oud. Een jaar geleden was zijn echtgenote overleden en de man bleef achter met zijn 18-jarige dochter Lisette. Peter werkte regelmatig in de hoogovens te Luik en zijn dochter, die altijd al geholpen had in het huishouden, diende na de dood van haar moeder alles alleen te beredderen. Lisette was een heel vlijtig meisje, tenger van gestalte, maar had toch een vrij aantrekkelijk voorkomen. Niets dan lof in het dorp over vader en dochter, die zich in moeilijke omstandigheden in volle oorlogstijd uit de slag trokken.
Een half jaar was voorbijgegaan sinds het overlijden van Maria, de vrouw van Peter. Lisette stelde alles in het werk om het huishouden zo goed mogelijk te organiseren en er voor te zorgen dat het vader aan niets ontbrak.
Maar na een tijdje begon ze zich meer en meer zorgen te maken over de houding van vader tegenover haar. Hij gaf complimentjes over haar lichaam op een manier die haar stoorde. Ze durfde aanvankelijk niets te zeggen. Na een tijdje begon vader ook handtastelijk te worden, en verlangde telkens meer en meer van het meisje. Alle middelen bleken goed te zijn om Lisette onder druk te zetten. Ze werd ook fysiek bedreigd, bedreigingen die ook geregeld werden uitgevoerd. De man rekende er op dat zijn dochter hier toch niet mee naar buiten zou durven komen. Hij stak evenmin onder stoelen of banken dat hij haar de schuld zou geven en dat zij het was die pogingen had ondernomen hem te verleiden.
...
... tot de dag kwam dat Lisette zich tot het uiterste gedreven voelde ...
N. tijdens de koude decembermaand van 1942 :
Het is 4u45 in de morgen. Vader is al vertrokken om de trein naar Landen te halen en om vandaar naar Luik te sporen. Nog geen kwartier later sluipt Lisette het huis uit en stapt in de barre koude naar ... Landen. Eens in de gemeente aangekomen begeeft ze zich naar de oude rijkswachtkazerne. Aanbellen doet ze niet, maar omzichtig schuift ze een brief onder de voordeur en haast zich daarna terug naar huis. ... Landen, iets voor zessen. Het is nog stil in de kazerne. De eerste buitendienst vertrekt pas om 6u30. Om tien na zes worden de lichten in het bureau aangestoken. De twee manschappen (waaronder ikzelf) die buitendienst hebben maken zich klaar om te vertrekken. Plots zien we een grote omslag aan de voordeur liggen. In grote letters staat geschreven : "ZEER DRINGEND", Lisette G., Heideweg 3, N. Zonder aarzelen maken we de omslag open ...
"Commandant ... , ik ben Lisette G., Heideweg 3, N. Ik voleindig deze lange brief vandaag, nadat ik voor de zoveelste maal uit de kamer van mijn vader ben weggevlucht. Mijn moeder is enkele maanden geleden overleden. Zes maanden na haar dood is mijn vader, Peter G., begonnen met mij lastig te vallen en deed hij mij allerlei voorstellen. Ik weigerde steeds op zijn voorstellen in te gaan. Ondanks mijn weigering en tegenstand bleef mijn vader mij het leven zuur maken, zowel overdag als 's nachts. Regelmatig moest ik van vader horen dat ik van hem was en dat ik ons moeder moest vervangen in huis. Het is nu december 1942. Alles opschrijven wat mijn vader mij heeft aangedaan, dat is totaal onmogelijk. Toch wil ik mijn eer hoog houden met te verklaren dat ik slechts toegegeven heb na veel slagen en martelingen. Mijn vader vertrekt steeds 's morgens om 4u45 om met de trein naar Landen en daarna naar Luik te rijden. Als hij eens een dag thuis is of in het weekend moet ik op mijn hoede zijn. Hij heeft me meermaals vastgegrepen, mij gekust en mij met geweld onder mijn kleren betast. Soms werd vader woedend omdat ik altijd tegenwerkte en weigerde toe te geven. Zo woedend was hij dat hij soms van colère mijn ondergoed aan flarden trok. Vader was sterk en ik kon mij onmogelijk tegen hem verdedigen. Als ik naar de stal ging om onze schapen en konijnen eten te geven, stond hij soms plots achter mij. Hij gooide me dan met geweld op het stro en overrompelde mij. Ik bleef maar wenen, maar hij hield niet op en heeft mij op die manier vele malen verkracht. Ik wou niet toegeven, dus moest hij altijd wel geweld gebruiken. Elke keer nadat hij mij verkracht had zei hij : "Lisette, ge moet hierover zwijgen, want anders vliegen we allebei weg ... ik in de bak en gij in een verbeteringsgesticht". Toen vader op zekere dag vernam dat ik eens met een jongen uit het dorp was blijven babbelen, werd hij nog wilder en woester. Hij was nog jaloers ook. Door mij steeds te verdedigen had ik dikwijls verwondingen in mijn aangezicht. Tegen de mensen zei ik dan dat het van onze kat was. Op mijn armen, dijen, borsten en buik heb ik ook altijd blauwe plekken van de slagen die hij me geeft. ... Wordt vervolgd.
PS. : De inhoud van de brief werd in de notities van mijn vader onverkort en ongewijzigd weergegeven.
Verhalen (11) : Zolang zoveel verborgen leed. - deel 3.
Verhalen (11) : Zolang zoveel verborgen leed - deel 3.
We laten nog één gebuur aan het woord : "Op een winteravond ... het was erg koud en al donker toen ik de woning van Leon en Julienne passeerde. Ik hoorde een meisje luidop wenen en roepen : "Mama, het is koud ... ik heb niets gedaan ... ik zal niets zeggen tegen vader". Ik ging even van dichterbij kijken en zag een meisje van een jaar of tien dat opgesloten zat in een hondenren. Ik heb toen aangeklopt en gezegd tegen Julienne dat het geen manier van doen was om een kind in zo'n koude in het donker in een hondenren te steken. De vrouw riep me toe ; "Ge weet gij zeker niet wat voor een deugniete dat is!" Ik ben dan maar voortgegaan. Ik wist dat de twee oudste kinderen regelmatig geslagen werden door de stiefmoeder, en dat de vader alles toeliet om zijn vrouw genoegen te doen."
Dit keer dan toch geen anonieme verklaring en dat was van groot belang voor het verloop van het onderzoek.
Tijd om vader Leon naar de kazerne over te brengen en hem aan een grondig verhoor te onderwerpen :
Leon :
"Mijn eerste echtgenote is overleden. Ik bleef achter met twee kleine kinderen, Vera en Karina, 11 en 7 jaar oud. Ik ben hertrouwd met Julienne B. Er werd een kindje geboren en dan nog een tweede. Van toen af is het allemaal begonnen. Mijn tweede vrouw kon de kinderen uit mijn eerste huwelijk niet meer horen of zien. Ze had mij nochtans op onze trouw beloofd een goede moeder te zijn voor Vera en Karina. We hadden regelmatig ruzie omdat ik de twee oudste verdedigde. Ik wist niet wat ik moest doen om de rust te behouden. Ik had nooit gedacht dat Julienne zo wreed zou kunnen zijn voor mijn twee oudste. Ik moet toegeven dat ik van kennissen wist dat Vera en Karina veel geslagen werden. Ze moesten steeds liegen tegen mij. Op een dag was het gezichtje van Vera vol blauwe plekken. Toen ik thuiskwam zei mijn vrouw tegen mij : "Zie nu 'n keer wat Karina gedaan heeft?" Het kind gaf toe en zweeg. Ik geef toe dat ik mijn broeksriem genomen heb om het kind te slaan. Ik had dat niet mogen doen, want nadien kwam ik te weten dat de slagen door mijn vrouw zelf werden gegeven. Ik heb dus mijn bloedeigen kinderen gestraft om hun stiefmoeder plezier te doen. Als ik dat niet deed, dan trok ze voor een paar dagen naar haar ouders met de twee kleinste kinderen. Wat moest ik dan doen ? Mijn werk? De twee kinderen die alleen bleven ... want Vera en Karina mochten niet over de vloer komen bij de ouders van Julienne. Ik stond alleen tegen allen. De kinderen zegden alles wat mijn tweede vrouw hen dwong te zeggen ... uit schrik voor meer slagen."
Leon begint plots te wenen. Al huilend vervolgt hij zijn verhaal.
"Ik kon mij niet verweren tegen mijn vrouw, en haar ouders deden altijd mee met haar. Ik was op de hoogte dat de kinderen soms urenlang met hun blote knietjes in hun houten klompen moesten blijven zitten. Ze weenden van de pijn. Ik heb zelf de de bebloede knietjes gezien. Het was erg om zien ... en waarom ? Ik begreep Julienne niet. Ze was maar tevreden als ze de twee oudste kinderen kon tergen, slaan, of mij hen slaag kon doen geven. Wat dat snoepgoed aangaat, ik ben echt beschaamd. Julienne was verzot op snoep en gebak. Tweemaal per week kwamen er pralinen op tafel. Mijn vrouw verdeelde alles tussen haar, mijzelf en de twee kleinste kinderen. Vera en Karina werden door haar verplicht er te zitten op kijken, terwijl wij ons tegoed deden aan de pralinen. De sukkelaarkes weenden van de goesting en van verdriet. Zij keken mij vragend aan, begrepen niet waarom ze zo onrechtvaardig werden behandeld. Soms werd het me allemaal te veel en ging ik naar buiten om eens goed te vloeken. Ik moet toeegeven, voor Vera en Karina is het hier een echt Buchenwald geweest. Mijn hond in de ren buiten, die heeft een veel beter leven. Ik was ook op de hoogte dat ze de kinderen dikwijls in de hondenren opsloot, terwijl de hond zich hier binnen lag te warmen. Dat mijn oudste meisje, als ik niet thuis was, door de kou en in het donker langs de verlaten wegels kolen moest gaan halen, dat had ik ook gehoord. De kolenhandelaar had het me zelf verteld. Ik heb dikwijls willen tussenkomen, maar ik kon niet op tegen mijn vrouw en haar ouders. Ik beken dat ik tekort ben geschoten voor de twee kinderen uit mijn eerste huwelijk. Ik ben volledig akkoord met de tussenkomst van de rijkswacht. Het moest er toch eens van komen. Ik stem dat toe dat mijn twee oudste kinderen, Vera en Karina, de ouderlijke woning zullen verlaten om hun intrek te nemen bij mijn familie in L."
Twee dagen later kregen wij het bevel van de kinderrechter om te kinderen over te brengen naar de grootouders (de ouders van Leon).
Vera en Karina werden daar met open armen ontvangen. Er was dan toch een einde gekomen aan hun lijdensweg. Ze waren verlost van de vrouw die ook hen moederliefde had moeten geven. Hun laffe vader was voor hen niet durven opkomen, erger nog, was blijven toezien hoe Julienne het leven van de twee kinderen tot een ware hel maakte.
Beiden konden voor enkele dagen naar Dendermonde trekken om hun gedrag tegenover de kinderrechter uit te leggen. PS. : Maar wat zal hun strafmaat geweest zijn, buiten het feit dat de kinderen uit het gezin weggehaald werden? Het staat niet vermeld in de notities, dus zal het zeker geen "zware" straf geweest zijn. Veel is er in "de wereld van justitie" blijkbaar niet veranderd ! Belangrijk is dat voor de kinderen eindelijk de zon weer kon schijnen en ze een normaal leven konden leiden bij hun grootouders. Het had allemaal zoveel erger kunnen zijn had een persoon, die onbekend wenste te blijven, op een bepaald moment geen melding gemaakt van verregaande kindermishandeling. Toch bedenkelijk dat zoveel mensen, die op de hoogte waren van de feiten, zo lang gezwegen hebben. Dat is onder geen beding goed te praten. Het stemt tot nadenken, want hoeveel kinderleed blijft vandaag niet verborgen in onze samenleving waarin het "eigen ik" zo centraal staat bij velen ?
-In het boek van vader prijkt een lieftallig fotootje van de twee kinderen, Vera en Karina. Een mens begrijpt de Juliennes van deze wereld niet !
Verhalen (11) : Zolang zoveel verborgen leed. - deel 2.
Verhalen (11) : Zolang zoveel verborgen leed - deel 2.
"Zet alles maar op papier", vervolgde de vrouw. "Dan kunnen ze die twee kinderen daar eindelijk weghalen, want het zijn sukkelaars, en de vader, dat is een echte lamzak. Hij ligt volledig onder de sloef van zijn Julienne en Vera en Karina zijn daar het slachtoffer van. Dat kan toch zo niet blijven duren, hé!"
Eens de buren het gevoel kregen dat we de zaak ernstig gingen aanpakken kwamen de tongen meer en meer los. Het duurde dan ook niet lang vooraleer we een aantal belangrijke getuigenissen in een PV konden verwerken. De pesterijen, straffen, wraakmaatregelen die de twee kinderen moesten ondergaan, deden onze haren ten berge rijzen : Op de blote knietjes in houten klompen zitten ... uren aan een stuk ; het toedienen van slagen met een borstelsteel of een 'mattenklopper', met verwondingen en kneuzingen tot gevolg. Tijdens de winter en ook 's avonds als het al donker was werden de kinderen vaak opgesloten in een hondenkot, terwijl de hond in de warme huiskamer kon vertoeven. De meisjes werden ook onterecht beschuldigd van bedwateren. Julienne vond er niet beter op dan de natte doeken van de twee kleinsten een tijdje in het bed te leggen van Vera en Karina. Zo kon ze haar man overtuigen dat ze een "rechtvaardige" reden had om de kinderen een straf op te leggen. Ook in de winter en zelfs 's avonds als het donker was geworden werd de 11-jarige Vera de weg opgestuurd om kolen te halen. Meer dan een kilometer ver diende het meisje te gaan, langs onverlichte, landelijke wegen. De kolenhandelaar had haar zelf meermaals naar huis gebracht, omdat hij het onverantwoord vond dat de moeder Vera er alleen, in de koude en langs die donkere wegeltjes had op uitgestuurd. Ook hij was op de hoogte van wat zich allemaal in het gezin aan de aardeweg nummer 6 afspeelde.
In aanwezigheid van haar onderwijzeres konden wij Vera op school verhoren. Ik laat het meisje hier aan het woord :
"Ik en mijn zusterke Karina krijgen alle dagen slaag met een borstelsteel of een 'mattenklopper'. Soms ook met de hand. Ons mama slaat ons zonder dat wij iets misdaan hebben. Dikwijls moet mijn kleine zus aan papa vertellen dat ze mij geslagen heeft met een stok. Vader gelooft dat allemaal en dan slaat hij Karina met zijn grote broeksriem. Ik ben ook al dikwijls gekwetst geweest door die grote gesp van zijn broeksriem. Wij moeten ook veel naar bed gaan zonder eten ... zonder dat we weten waarom. Als er pralinen te verdelen zijn, dan krijgen ik en mijn zusterke niets. We worden dan verplicht aan tafel te zitten kijken terwijl mama, papa en de twee kleintjes pralinen eten. Vader is dan wel kwaad, maar hij durft niets zeggen tegen ons ma. Tweemaal per week moet ik met mijn blote knieën in die harde klompen zitten in het 'schotelhuis'. Mama lacht ons dan uit en roept : 'Twee deugnieten ... dat ze u maar rap in een school steken. Dan ben ik van u twee af.' Ze heeft mij of Karina ook dikwijls in het hondenren gestoken, zelfs als het heel koud en al donker was. Als ik dan weende en riep : "Mama, het is zo koud, laat mij alstublieft binnenkomen. Ik heb toch niets misdaan", dan schreeuwde ze : "Verwarm u maar met beven, stuk venijn." Ik en mijn zusterke, wij wateren niet meer in ons bed. Ik heb mama de doeken van de twee kleintjes zien nemen en gezien hoe ze die in ons bedje legde. Dan kon ze later aan papa laten zien wat wij gedaan hadden. Ik heb haar dat eens gezegd : "Mama, dat is niet van ons. Ik zal het aan papa zeggen". Ik kreeg toen veel slaag en vloog in het hondenren tot wanneer ik haar beloofd had niets te zullen zeggen tegen mijn vader. Als papa dan thuis kwam moest ik hem bekennen dat wij in ons bedje hadden gedaan. Hij werd toen telkens heel kwaad en sloeg ons met zijn broeksriem. In volle winter moest ik ook kolen gaan halen. Ik heb veel kou geleden en ook veel schrik gehad, omdat ik langs donkere en verlaten wegen naar de kolenhandelaar moest gaan. Maar meneer S. bracht me bijna altijd naar huis, omdat ik weende van de schrik. Alle dagen kregen we slaag en altijd zei ze tegen ons : "Niets zeggen tegen uw vader, want anders krijgt ge nog meer slaag als hij weg is". Ik zou graag naar school gaan en niet meer naar huis komen ... of bij mijn peter gaan wonen in L. ".
Gezien de gemoedstoestand van het meisje drongen wij niet verder aan. We wisten genoeg en beloofden haar dat we er zo snel mogelijk zouden voor zorgen dat ze geen slagen meer zou krijgen van mama of papa.
Verhaal uit de notities van vader over onderzoeken naar seksueel misbruik van minderjarigen (al dan niet door geestelijken), incest, kindermishandeling en kinderverwaarlozing.
Heb dit verhaal gekozen n.a.v. het artikel "Gemeente Duffel : Pleegdochter tien jaar lang geterroriseerd en mishandeld" (www.nieuwsblad.be - ook op prikbord van mijn Facebookpagina geplaatst via Luc Devriese). Cfr. SCANS (onderaan).
Het is absoluut niet de bedoeling met dit verhaal alle pleegouders of stiefouders te stigmatiseren, want kindermishandeling kan in om het even welk gezin voorkomen (zie Verhaal 5 : De lijdensweg van Ann).
Inleiding : Het verhaal werd gebracht om te wijzen op zoveel kinderleed in de samenleving vroeger en nu. Ondanks de vele zaken die de laatste maanden aan het licht gekomen zijn, is dat nog altijd maar het topje van een reusachtige ijsberg, zowel wat betreft : seksueel misbruik van kinderen (al dan niet door geestelijken), incest, kindermishandeling in gezinnen, kloosters, gestichten, ... en kinderverwaarlozing. Dan hebben we het nog niet over schrijnende toestanden "ver" over onze grenzen heen, in andere continenten, ook in "nieuwe" grootmachten, die in het westen de hemel in worden geprezen. Hoeven we de namen van landen op te sommen waar kinderarbeid tot op heden wordt getolereerd? Hoeven we de namen van landen op te sommen waar tot op vandaag heel jonge kinderen als kindsoldaten in gruwelijke burgeroorlogen worden gegooid?
We zijn zo gelukkig dat we onze kinderen en/of kleinkinderen welvaart kunnen bieden, maar het is goed dat we af en toe eens door elkaar geschud worden wanneer een zaak van kindermisbruik (eender hetwelk) het daglicht ziet.
****************************
Zolang zoveel verborgen leed.
Langs een afgelegen aardeweg in de omgeving van S. stonden enkele eenvoudige woonhuizen met tuintje. Alles zag er daar zo vredig en rustig uit. Idyllisch zelfs voor de wandelaars die bij het verlaten van de Scheldedijk enkele honderden meters verder het aardewegje onder de voeten kregen. "Hier zou ik ook wel willen wonen", moeten velen gedacht hebben.
Niemand die enig vermoeden had welk drama zich in één van de huisjes afspeelde. Een persoon, die onbekend wenste te blijven, had ons op de hoogte gebracht van verregaande kindermishandeling in het gezin aan het nummer 6 van de aardeweg. Om na te gaan in hoeverre de verklaring van de man klopte met de waarheid, begonnen we met een discreet onderzoek. Het betrof een gezin met vier kleine kinderen. De twee oudste, Vera (11) en Karina (7) waren kinderen uit het eerste huwelijk van de man. De moeder was overleden, en vader Leon was hertrouwd met Julienne (34). Bij haar had de man ondertussen ook al twee kinderen, eentje van 5 en eentje van 3 jaar oud. Na enkele dagen al kwamen we tot de vaststelling dat de geruchten absoluut niet overdreven waren, integendeel. We waren vrij snel te weten gekomen dat de tweede vrouw van Leon zich op zijn minst brutaal gedroeg tegenover de twee kinderen van 11 en 7 uit het eerste huwelijk van haar man. Alhoewel de weinige buren goed op de hoogte bleken te zijn van bepaalde feiten bleven zij heel terughoudend in hun verklaringen. We voelden maar al te goed aan dat ze zich liever niet te veel bemoeiden met de nare familiale toestand bij hun buren.
Toch hadden we na een aantal gesprekken voldoende gegevens om een uitgebreid onderzoek te starten. Aan één zaak hoefden we niet meer te twijfelen : De twee kinderen uit het eerste huwelijk van Leon werden omzeggens dagelijks geconfronteerd met allerlei pesterijen, vernederingen en zelfs slagen toegebracht door hun stiefmoeder Julienne. Leon, die was de ganse dag op zijn werk, maar was wel degelijk op de hoogte van het feit dat Vera en Karina dagelijks getergd en geslagen werden door zijn vrouw, zonder dat daar eigenlijk een reden toe was. Maar hij was te laf om weerstand te bieden en liet Julienne toe haar driften bot te vieren op de twee onschuldige kinderen uit zijn eerste huwelijk. In dit soort onderzoeken komt het er in de eerste plaats op aan zoveel mogelijk getuigenissen te kunnen bijeenkrijgen, zodat de kinderrechter van Dendermonde kon beslissen de kinderen zo snel mogelijk uit het gezin weg te laten halen. We hadden ook vernomen dat de twee meisjes regelmatig op school toekwamen met kneuzingen en blauwe plekken. Zo vernamen we dat de verwondingen afkomstig waren van "stokslagen", een borstelsteel of "mattenklopper". Het oudste meisje (Vera, 11j.) vooral kreeg stokslagen van haar stiefmoeder. Om de kneuzingen en blauwe plekken te kunnen verrechtvaardigen tegenover haar man en haar ouders (die naast het gezin woonden) dwong ze de jongste (Karina, 7j.) te zeggen tegen haar papa : "Papa, ik heb Vera geslagen met een stok". Om aan de wens van zijn tweede vrouw te voldoen ranselde Leon dan Karina af met zijn broeksriem. De lompe kolos van 95kg had zeker zijn broeksriem niet nodig om een klein onschuldig kind van 7 jaar oud te straffen. Op een onrechtvaardige manier dan nog, op grond van een leugen aan het kind opgedrongen door de harteloze Julienne. Die laatste stond bij de afstraffing meestal nog te lachen, vertelde Vera ons later. Bij een bezoek aan een snoepwinkeltje, waar de elfjarige Vera geregeld kwam, kregen we van de uitbaatster het volgende relaas te horen : "De kleine Vera, die komt hier wekelijks naar de winkel om 15O gram pralinen te kopen. Het kind ziet er soms heel onverzorgd uit, en dikwijls heb ik kneuzingen gezien op armen en benen. Soms kon je op haar mager gezichtje nog goed zien dat ze kaakslagen had gekregen. Ik weet het, de stiefmoeder is een echte beul voor de kinderen uit het eerste huwelijk van Leon. Maar wat kon ik doen? Op zekere dag toen ze terug pralinen kwam kopen, zegde ik spontaan tegen het meisje : "Verake, ge gaat het u eens laten smaken. Het meisje bekeek me met treurige ogen en antwoordde toen : "Madam, ik heb nog nooit een praline mogen eten. Die zijn voor mama, papa en de twee kleintjes. Ik en mijn zusje Karina krijgen nooit iets en we moeten er zitten op kijken als er pralinen gegeten worden. Ik was daar echt het hart van in en heb het meisje drie pralines gegeven ... gratis, en om direct op te eten. Ik heb ze ook twee pralinen meegegeven voor haar zusterke en haar gezegd dat ze er moest voor zorgen dat niemand het kon zien. Ik was er de hele dag niet goed van. Hoe kunnen er nu zulke mensen bestaan? Ik kan nog niet verdragen dat mijn kat naast mij zit te loeren om iets te krijgen."
Lezersbrief : Something is rotten in the state of Justice.
Lezersbriefn.a.v. de beslissing van de strafuitvoeringsrechtbank van Bergen, die oordeelde dat Michèle Martin aan alle voorwaarden voldoet om vervroegd te worden vrijgelaten. -ingekorte versie in HLN van dinsdag 10 mei. -hieronder de volledige versie.
Something is rotten in the state of Justice. Dat het niet lang geduurd heeft eer Michèle Martin nog eens een aanvraag tot vervroegde vrijlating zou indienen, dat zal wellicht weinigen verwonderen. In 2OO4 werd ze veroordeeld tot 30 jaar gevangenisstraf. We zijn nog geen 8 jaar later en de strafuitvoeringsrechtbank heeft geoordeeld dat ze de gevangenispoort achter zich mag laten. Haar vierde verzoek (het eerste kwam er in 2007) werd dus door het Belgische gerecht ingewilligd. Voor de strafuitvoeringsrechtbank is het blijkbaar niet meer dan een fait-divers dat Michèle Martin in 1989 al eens veroordeeld werd wegens mededaderschap aan verkrachtingen van minderjarigen. Ze werd toen bedacht met een celstraf van 5 jaar. En, hoe raad je het, de handlangster van Dutroux werd na drie jaar vervroegd vrijgelaten. We kennen de gevolgen. Vandaag kunnen we ons de vraag stellen wat de waarde is van het begrip "recidive" voor de Belgische justitie. De beloften, geuit door de politieke wereld na de Witte Mars van 1996, om een adequatere en transparantere werking van justitie na te streven, zijn ondertussen niet meer dan loze beloften gebleken. De vele miskleunen, waarvan we het laatste decennium alleen al getuige zijn geweest, liegen er niet om. "De man in de straat wil wraak", hoor je bepaalde magistraten dan weer orakelen. Natuurlijk reageert de man in de straat geschokt. Toch maar normaal zeker ! Is het niet in de eerste plaats aan justitie om er voor te zorgen dat gerechtigheid geschiedt, dat een strafmaat wordt opgelegd én uitgevoerd die tenminste in verhouding staat tot de gepleegde feiten? Is het niet wat té gemakkelijk om zonder blikken of blozen te beweren : "Als iemand aan de 'voorwaarden' voor vervroegde vrijlating voldoet, dan moet de wet GERESPECTEERD worden. Ook voor Dutroux moet dat mogelijk zijn" (woorden van Ronny Baudewyn, advocaat van Marc Dutroux). Maar met geen woord wordt gerept over respect naar de slachtoffers en hun familie toe. Geen woord over "RECIDIVE". Ik wist ook niet dat de wet op vervroegde vrijlating kon blijven toegepast worden, wat eigenlijk inhoudt dat "recidive", althans in deze zaak, tot een waardeloos begrip herleid werd. Vervroegde vrijlating betekent dat justitie het aandeel van Michèle Martin in de zaak Dutroux én de feiten enkele jaren daarvoor gepleegd simpelweg minimaliseert. Niet vergeten dat zij nooit enige spijt heeft betoond voor de ontvoering, het seksueel misbruik en de moorden op de meisjes, waaraan ze medeplichtig werd geacht. Dit alles moet ongelooflijk hard aankomen voor de familie van de slachtoffers en uiteraard ook voor de slachtoffers die overleefd hebben. Nu nog meer dan ooit in een tijd waarin zoveel gezegd en geschreven wordt over het uitspreken van zware straffen voor seksueel misbruik van kinderen (eender door wie gepleegd). Hoe moeten zij verder leven met hun verdriet? Geef toe dat je je als mens bij dit 'soort rechtspraak' (van het Belgische ONrecht) moeilijk kan neerleggen. Eén van de voorwaarden bij haar vervroegde vrijlating houdt in dat ze geen verklaringen mag afleggen tegenover de pers. Kan tellen als voorwaarde, hé, als je weet dat ze al meer dan eens "in the picture" van de media heeft gestaan. In 2008 liet de ex van Dutroux immers een 'schandaalboek' publiceren. Ene Nicole Malinconi publiceerde een boek waarin Michèle Martin schaamteloos stelt dat Julie en Melissa zelf uit de kelder hadden kunnen ontsnappen. Zij, de 'bange moeder', had de deur half laten openstaan !? Ze profileert zich (via de hand van de publicatieschrijfster) als het slachtoffer van een reeks personen en instanties : haar moeder die haar manipuleerde (ze is nochtans onderwijzeres kunnen worden!?), Dutroux die haar sloeg, de media die van haar een monster hadden gemaakt en justitie dat 'geweld' op haar pleegde door haar 3O jaar cel te geven." Om een idee te geven van de teneur in het boek. Het was allemaal de schuld van de anderen - voor de tweede keer dan !? Een willoze vrouw in de handen van Dutroux, klonk het bij de verdediging tijdens het proces. Heel raar dat iemand, die zich in de gevangenis opwierp als een persoonlijkheid (bevestigd door medegevangenen), zich ten tijde van de feiten niet kon verzetten tegen de wil van Dutroux, ook niet toen hij achter de tralies zat. Ik kan hier alleen maar concluderen dat de incompetentie van de Belgische justitie en/of de onwil om bepaalde wetten aan te passen, voor de zoveelste keer dreigt in de verf te worden gezet. Hopelijk wordt rekening gehouden met het cassatieberoep van het Openbaar Ministerie. ***************************
Laatste berichten : "De vrijlating is nog niet voor direct", klinkt het bij justitie. Bij een eventuele vrijlating moeten alle maatregelen genomen worden om te kunnen controleren of aan de vereiste voorwaarden wordt voldaan. De Minister van Justitie bevestigde dat Martin, als ze vrijgelaten wordt en als de Franse autoriteiten akkoord gaan, naar een klooster in Frankrijk zal trekken. (Kloosters blijken in trek te zijn de laatste tijd!) Over recidive alweer geen woord. Procureur-generaal Claude Michaud maakt vandaag 10 mei bekend of cassatieberoep wordt aangetekend. Laten we hopen dat de magistraat zich niet laat "misleiden" door het zogenaamde "goeie nieuws" dat ze "vandaag" niet vrijkomt.
Vervolg : IJdele hoop was dat ! Het parket-generaal gaat NIET in cassatie tegen de vrijlating van Michèle Martin. Conclusie : "La douce France" wenkt voor de ex van Marc Dutroux. Benieuwd wanneer ze haar valiezen zal kunnen pakken. We staan dus weer met beide voetjes op de grond, maar mijn gedachten en die van velen onder ons zullen toch naar de familie van de slachtoffers gaan of naar hen die de "hel" overleefden. Raar dat nu ineens geen procedurefouten kunnen ingeroepen worden (die liggen hier anders voor het rapen!). In andere gevallen is men er er hier als de kippen bij om criminelen "buiten" te laten ... Wens te eindigen met de titel van de lezersbrief :
"Something is definitely rotten in the state of Justice".
Volgend vervolg !
Zopas lees ik dat Frankrijk niet de intentie heeft om Michèle Martin te "ontvangen". Het Franse Ministerie van Justitie heeft dit laten weten aan het persagentschap AFP. Anderzijds is er ook nog geen officiële aanvraag vanuit België bij de Franse justitie aangekomen. Die zou pas binnen twee weken verstuurd worden, wanneer de termijn verstrijkt waarbinnen Michèle Martin zelf cassatie kan aantekenen ! Dat wordt dus allicht nog enige tijd koffiedik kijken. Wat als definitief blijk dat de Fransen niet wensen toe te zien op de naleving van de voorwaarden voor haar vrijlating? Michèle Martin blijft dus "tot nader order" in de cel. Als Frankrijk haar weigert is het vonnis van de strafuitvoeringsrechtbank VOORLOPIG (!?!?) niet uitvoerbaar. Heeft ons Belgisch gerecht zichzelf nu niet in de knoei gewerkt, vooral omdat geen cassatieberoep werd aangetekend tegen de vrijlating? Staat justitie nu al niet "een beetje" met de billen bloot?
Hoe sarcastisch ook, eenieder zal zich de vraag stellen : Waarheen met Michèle Martin ?
Wordt dus vervolgd !
Verdere informatie : Nieuwsblad.be : -De Clerck heeft dossier Martin 'informeel' overgemaakt aan Frankrijk. -Paul Marchal trekt langs Franse media.
Bij het lezen van het artikeltje "Onckelinx dreigt met sancties tegen kerk" (krant van maandag 2 mei), stelde ik me direct de vraag : "Waarom roepen AL onze andere ministers en de overige politici (Vlaamse en Waalse) het niet even hard uit als de vicepremier? Breekt sommigen het angstzweet uit om tegenover kerk en bevolking kordaat de eis te stellen die zij hier treffend verwoordt? "Als de kerk haar verantwoordelijkheid niet opneemt ten aanzien van het seksueel misbruik door bepaalde priesters, dan kunnen er sancties volgen", stelt ze. Een duidelijke verwijzing naar het enorme bedrag aan belastinggeld dat aan de Belgische Kerk wordt uitgereikt. Het kan tellen als statement ! Een verkiezingsstunt kan je dit bezwaarlijk noemen. Welke verkiezingen trouwens? Alle politici van alle partijen hadden nu eens een kans om even luid hun stem te laten horen als Laurette Onkelinx. Maar het bleef oorverdovend stil en het nieuwsbericht werd gedegradeerd tot niet meer dan een "fait-divers". Toch een dame met haar op de tanden, zoveel is zeker. En dat kan van de vele slippendragers van de katholieke kerk niet gezegd worden. Een gemiste kans noem ik zoiets ! Goed ook dat een politica onomwonden zegt dat de reactie van aartsbisschop Léonard op het interview van pedobisschop RVG haar niet zint. Indien alle politici de moed zouden hebben deze dreiging ook eens duidelijk te verwoorden, dan zou dat ook de talrijke slachtoffers van seksueel misbruik door geestelijken echt een hart onder de riem steken. Daarvoor alleen al hadden velen haar reactie dienen te ondersteunen, maar dan hoorbaar voor iedereen. Dat pas zou een echte erkenning geweest zijn van de ellende die ze soms jarenlang hebben moeten ondergaan, een erkenning van dat vreselijke schuldgevoel dat ze decennialang hebben moeten meedragen. Een pluim voor Laurette Onckelinx, voor de politici die zich hebben ingezet om het seksueel misbruik binnen de kerkelijke sfeer aan de kaak te stellen (maar wiens stem niet mag verstommen!). Een pluim ook voor al de mensen die het opnemen voor de slachtoffers van seksueel misbruik.
Een instituut dat zoveel geld in de schoot geworpen krijgt van de gewone belastingbetaler (van ons allemaal dus) mag toch op de vingers getikt worden, mag op haar "schuldig verzuim" gewezen worden en mag opgeroepen worden méér verantwoordelijkheid op te nemen.
"De Vlaamse linkse pers is meer begaan met aanvallen op de kerk dan met een eerlijke benadering van de gepleegde misdaden", schrijft lezer Hugo Haazen. Goed dat hij "misDADEN" schrijft. Hij ziet wel over het hoofd dat de aandacht in de rechtse en andere pers op zijn minst even groot was, en dat ook de uitspraken daarin bijwijlen vernietigend waren voor "monseigneur", en ook de rol van de kerk heel kritisch werd benaderd. In zo goed als elke pers werd de kerk "in haar blootje" gezet, en dat heeft ze uitsluitend aan zichzelf te danken. Ook in het buitenland, van Canada tot in Ierland. Nee, niet anderen, maar het instituut kerk heeft zichzelf schade toegebracht, niet alleen door Roger Vangheluwe, die als hoogwaardigheidsbekleder het imago van de kerk grondig heeft besmeurd. Niet alleen omwille van het feit dat hij zelf kinderen heeft misbruikt, maar ook decennialang pedofiele priesters de hand boven het hoofd heeft gehouden. En laten we de vele andere gevallen van seksueel misbruik door geestelijken en niet-geestelijken (maar "vrome" leden van de kerkfabriek, beschermd door kerkelijke autoriteiten) niet vergeten, waarvoor men verwoede pogingen heeft gedaan opdat ze voor de buitenwereld verborgen zouden blijven. Dat noemen ze "schuldig verzuim". Me dunkt dat dit gegeven al in vele artikels naar voren is gekomen in vele kranten en tijdschriften, van welke zijde ook. Schiet dus niet op de verkeerde. Het zijn niet de linksen die zomaar kerkramen beginnen ingooien. Daar is het instituut kerk zelf mee begonnen : "De eigen ramen stukgooien" ! Ook veel gelovigen beseffen dat maar al te goed. De kerk zal duidelijke signalen moeten geven in de nabije toekomst en niet alsmaar met "halfslachtige" maatregelen moeten afkomen. "RVG is géén moordenaar", schrijft lezer verder. Maar door zijn toedoen, door zijn lakse houding, hebben pedofiele geestelijken nog jarenlang de kans gekregen kinderen verder seksueel te misbruiken. En onder die slachtoffers zijn er heel wat mensen wiens leven "psychisch vermoord" werd, die depressies hebben moeten overwinnen, zelfmoord gepleegd hebben. Ik zou toch maar geen klemtoon op "geen" leggen. Hij is geen moordenaart, maar door zijn toedoen werden levens verwoest. Doe met deze nuance wat je wil, maar schiet best alleen op diegenen die zich schuldig hebben gemaakt aan seksueel misbruik en diegenen die er schuld aan hebben dat de slachtoffers jarenlang in de kou zijn blijven staan.
Lezersbrief n.a.v. een reactie in Dialoog op de "flutstraf" van Roger Vangheluwe.
1) Volledige versie van de reactie (gepubliceerd in Dialoog van 14 april) : Wie reageert eenzijdig ? 2) Bijlage : Lezersbrief van Ch. V. in Dialoog van 13 april. 3) Bijlage : Alle (3) reacties op bovenvermelde lezer
1) Lezersbrief : Wie reageert eenzijdig ?
In Dialoog van woensdag 13 april stelt een lezer dat te eenzijdig wordt gereageerd tegenover bisschop Vangeheluwe, die nota bene wel titel en riante wedde kan behouden, "verbannen" wordt naar het buitenland en onder de vleugels van de kerk een spirituele en psychologische begeleiding dient te ondergaan. Vind lezer het van de kant van de slachtoffers van seksueel misbruik door geestelijken ook eenzijdig dat ze deze "sanctie" eerder een beschermende maatregel noemen in plaats van een echte straf? "Ze" (!?) willen hem aan de schandpaal nagelen", lees ik. Gaat het nu in de eerste plaats niet over erkenning van wat met de slachtoffers is gebeurd? Een geestelijke die dergelijke feiten pleegt, of het nu over een bisschop, een pastoor of een priester-leraar gaat, verdient het niet deze titel nog verder te dragen. Tientallen decennia werden feiten van seksueel misbruik op alle mogelijke manieren verdoezeld. Was dat geen héél eenzijdige houding vanwege het instituut kerk, bedoeld om haar eigen imago rein te houden? Omwille van dat "verdoezelen" alleen, dat veel verder misbruik in de hand heeft gewerkt, is het absoluut verantwoord dat advokaat Van Steenbrugge de paus wil dagvaarden. IN NAAM VAN DE SLACHTOFFERS. Hebben zij dat recht soms niet ? De zaken mogen nu wel niet omgedraaid worden, niet !? Ik vind trouwens de uitleg vanuit het Vaticaan, dat dit slechts een eerste stap is in de procedure, niet veel meer dan gebakken lucht. Zoals lezer Arie Mertens schrijft, kan de paus eigenhandig een straf opleggen. Waarom gebeurt dat niet en blijft "omslachtigheid" troef ? "Er komt geen uitleg over de aard van het misbruik", Gaat het hier niet over klacht EN bekentenissen? Ik denk dat we, ook in deze krant, al genoeg gedetailleerde voorbeelden van seksueel misbruik hebben gelezen. Indien het misbruik van de bisschop "miniem" zou geweest zijn, dan hadden we er nooit, maar dan ook nooit iets van gehoord.
T.a.v. de redactie heb ik verwezen naar hetzelfde voorbeeld van seksueel misbruik als in mijn reactie van gisteren. Gezien ik hier telkens de volledige versie van de lezersbrief weergeef, volgt ook nog eens een fragment uit "Kindervriend wordt beschermd" (Verhaal 5).
"Toen begin jaren '60 in ... een pedofiel op heterdaad werd betrapt bij seksueel misbruik van twee meisjes (11 en 9 jaar oud) werkte vader mee aan het onderzoek. De oudere man, een kerkganger met connecties, legde bekentenissen af, bekende meerder gelijkaardige feiten in de omgeving gepleegd te hebben. Hij werd gearresteerd en overgebracht naar de gevangenis van Dendermonde. Op straat werd vader korte tijd nadien aangesproken door een lid van de kerkfabriek, die hem al lachend zei : "Volgende week is meneer ... al vrij. Daar zal meneer de deken wel voor zorgen". Tien dagen nadien liep de man inderdaad terug vrij rond in de gemeente. Stel je voor hoe je je als onderzoeker moet voelen bij dergelijke EENZIJDIGE beslissing van kerk én justitie.
Lezer stelt verder dat de kerk niet het monopolie heeft op pedofile. Uiteraard komt pedofilie in alle lagen van de bevolking voor, maar dat sluit niet uit dat de kerk niet alleen véél te lang pedofiele geestelijken heeft beschermd, en zoals het voorbeeld hierboven aantoont, ook niet-geestelijke pedofielen de hand boven het hoofs heeft gehouden ("vrome" kerkgangers - en dan wordt het aantal beschermelingen wel bijzonder groot, toch !?). Met alle gevolgen vandien. Dat alleen al is een misdrijf (en dat is eufemistisch uitgedrukt) tegenover de vele slachtoffers van seksueel misbruik.
Ik ben Ivan Bontinck
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is Leerkracht Engels met pensioen..
Ik ben geboren op 13/06/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelsport (lange afstanden) - vreemde talen (o.a.Russisch) - lezersbrieven - geschiedenis - ....
