Verhalen (11) : Zolang zoveel verborgen leed - deel 2.

"Zet alles maar op papier", vervolgde de vrouw. "Dan kunnen ze die
twee kinderen daar eindelijk weghalen, want het zijn sukkelaars, en de vader,
dat is een echte lamzak. Hij ligt volledig onder de sloef van zijn Julienne en
Vera en Karina zijn daar het slachtoffer van. Dat kan toch zo niet blijven
duren, hé!"

Eens de buren het gevoel kregen dat we de zaak ernstig gingen aanpakken
kwamen de tongen meer en meer los.
Het duurde dan ook niet lang vooraleer we een aantal belangrijke
getuigenissen in een PV konden verwerken.
De pesterijen, straffen, wraakmaatregelen die de twee kinderen moesten
ondergaan, deden onze haren ten berge rijzen : Op de blote knietjes in houten klompen
zitten ...
uren aan een stuk ; het toedienen van slagen met een borstelsteel
of een 'mattenklopper', met verwondingen en kneuzingen tot gevolg.
Tijdens de winter en ook 's avonds als het al donker was werden de kinderen vaak
opgesloten in een hondenkot, terwijl de hond in de warme huiskamer
kon vertoeven.
De meisjes werden ook onterecht beschuldigd van bedwateren. Julienne
vond er niet beter op dan de natte doeken van de twee kleinsten een tijdje
in het bed te leggen van Vera en Karina. Zo kon ze haar man overtuigen
dat ze een "rechtvaardige" reden had om de kinderen een straf op te leggen.
Ook in de winter en zelfs 's avonds als het donker was geworden werd de
11-jarige Vera de weg opgestuurd om kolen te halen. Meer dan een
kilometer ver diende het meisje te gaan, langs onverlichte, landelijke wegen.
De kolenhandelaar had haar zelf meermaals naar huis gebracht,
omdat hij het onverantwoord vond dat de moeder Vera er alleen, in de
koude en langs die donkere wegeltjes had op uitgestuurd.
Ook hij was op de hoogte van wat zich allemaal in het
gezin aan de aardeweg nummer 6 afspeelde.

In aanwezigheid van haar onderwijzeres konden wij Vera op school
verhoren. Ik laat het meisje hier aan het woord :

"Ik en mijn zusterke Karina krijgen alle dagen slaag met
een borstelsteel of een 'mattenklopper'. Soms ook met de hand.
Ons mama slaat ons zonder dat wij iets misdaan hebben. Dikwijls
moet mijn kleine zus aan papa vertellen dat ze mij geslagen heeft
met een stok. Vader gelooft dat allemaal en dan slaat hij Karina
met zijn grote broeksriem. Ik ben ook al dikwijls gekwetst geweest
door die grote gesp van zijn broeksriem.
Wij moeten ook veel naar
bed gaan zonder eten ... zonder dat we weten waarom.
Als er pralinen te verdelen zijn, dan krijgen ik en mijn zusterke niets.
We worden dan verplicht aan tafel te zitten kijken terwijl mama, papa
en de twee kleintjes pralinen eten. Vader is dan wel kwaad, maar
hij durft niets zeggen tegen ons ma.
Tweemaal per week moet ik met mijn blote knieën in die harde
klompen zitten in het 'schotelhuis'. Mama lacht ons dan uit en roept :
'Twee deugnieten ... dat ze u maar rap in een school steken. Dan ben
ik van u twee af.'
Ze heeft mij of Karina ook dikwijls in het hondenren gestoken, zelfs
als het heel koud en al donker was. Als ik dan weende en riep :
"Mama, het is zo koud, laat mij alstublieft binnenkomen. Ik
heb toch niets misdaan", dan schreeuwde ze :
"Verwarm u maar met beven, stuk venijn."
Ik en mijn zusterke, wij wateren niet meer in ons bed. Ik heb
mama de doeken van de twee kleintjes zien nemen en gezien hoe
ze die in ons bedje legde. Dan kon ze later aan papa laten
zien wat wij gedaan hadden. Ik heb haar dat eens
gezegd : "Mama, dat is niet van ons. Ik zal het aan papa zeggen".
Ik kreeg toen veel slaag en vloog in het hondenren tot wanneer
ik haar beloofd had niets te zullen zeggen tegen mijn vader.
Als papa dan thuis kwam moest ik hem bekennen dat wij in ons
bedje hadden gedaan. Hij werd toen telkens heel kwaad en
sloeg ons met zijn broeksriem.
In volle winter moest ik ook kolen gaan halen.
Ik heb veel kou geleden en ook veel schrik gehad, omdat ik langs
donkere en verlaten wegen naar de kolenhandelaar moest gaan.
Maar meneer S. bracht me bijna altijd naar huis, omdat ik
weende van de schrik.
Alle dagen kregen we slaag en altijd zei ze tegen ons : "Niets
zeggen tegen uw vader, want anders krijgt ge nog meer slaag
als hij weg is".
Ik zou graag naar school gaan en niet meer naar huis komen ...
of bij mijn peter gaan wonen in L. ".

Gezien de gemoedstoestand van het meisje drongen wij niet
verder aan. We wisten genoeg en beloofden haar dat
we er zo snel mogelijk zouden voor zorgen dat ze geen slagen
meer zou krijgen van mama of papa.

Wordt vervolgd.