|
Verhalen (11) : Zolang zoveel verborgen leed.
Verhaal uit de notities van vader over onderzoeken naar seksueel misbruik
van minderjarigen (al dan niet door geestelijken), incest, kindermishandeling
en kinderverwaarlozing.
Heb dit verhaal gekozen n.a.v. het artikel "Gemeente Duffel : Pleegdochter
tien jaar lang geterroriseerd en mishandeld" (www.nieuwsblad.be - ook op
prikbord van mijn Facebookpagina geplaatst via Luc Devriese).
Cfr. SCANS (onderaan).
Het is absoluut niet de bedoeling met dit verhaal alle pleegouders of
stiefouders te stigmatiseren, want kindermishandeling kan in om het even
welk gezin voorkomen (zie Verhaal 5 : De lijdensweg van Ann).
Inleiding :
Het verhaal werd gebracht om te wijzen op zoveel kinderleed in de samenleving
vroeger en nu.
Ondanks de vele zaken die de laatste maanden aan het licht gekomen zijn, is
dat nog altijd maar het topje van een reusachtige ijsberg, zowel wat betreft :
seksueel misbruik van kinderen (al dan niet door geestelijken),
incest,
kindermishandeling in gezinnen, kloosters, gestichten, ...
en kinderverwaarlozing.
Dan hebben we het nog niet over schrijnende toestanden "ver" over onze grenzen
heen, in andere continenten, ook in "nieuwe" grootmachten, die in het westen de
hemel in worden geprezen.
Hoeven we de namen van landen op te sommen waar kinderarbeid tot op heden
wordt getolereerd?
Hoeven we de namen van landen op te sommen waar tot op vandaag heel jonge
kinderen als kindsoldaten in gruwelijke burgeroorlogen worden gegooid?
We zijn zo gelukkig dat we onze kinderen en/of kleinkinderen welvaart kunnen
bieden, maar het is goed dat we af en toe eens door elkaar geschud worden wanneer
een zaak van kindermisbruik (eender hetwelk) het daglicht ziet.
****************************
Zolang zoveel verborgen leed.
Langs een afgelegen aardeweg in de omgeving van S. stonden enkele
eenvoudige woonhuizen met tuintje. Alles zag er daar zo vredig en rustig uit.
Idyllisch zelfs voor de wandelaars die bij het verlaten van de Scheldedijk
enkele honderden meters verder het aardewegje onder de voeten kregen.
"Hier zou ik ook wel willen wonen", moeten velen gedacht hebben.
Niemand die enig vermoeden had welk drama zich in één van de huisjes
afspeelde.
Een persoon, die onbekend wenste te blijven, had ons op de hoogte
gebracht van verregaande kindermishandeling in het gezin aan het nummer 6
van de aardeweg. Om na te gaan in hoeverre de verklaring van de man klopte
met de waarheid, begonnen we met een discreet onderzoek.
Het betrof een
gezin met vier kleine kinderen. De twee oudste, Vera (11) en Karina (7) waren
kinderen uit het eerste huwelijk van de man. De moeder was overleden, en vader Leon
was hertrouwd met Julienne (34). Bij haar had de man ondertussen ook al twee
kinderen, eentje van 5 en eentje van 3 jaar oud.
Na enkele dagen al kwamen we tot de vaststelling dat de geruchten absoluut
niet overdreven waren, integendeel. We waren vrij
snel te weten gekomen dat de tweede vrouw van Leon zich op zijn minst brutaal
gedroeg tegenover de twee kinderen van 11 en 7 uit het eerste huwelijk van
haar man.
Alhoewel de weinige buren goed op de hoogte bleken te zijn van bepaalde
feiten bleven zij heel terughoudend in hun verklaringen. We voelden maar al te
goed aan dat ze zich liever niet te veel bemoeiden met de
nare familiale toestand bij hun buren.
Toch hadden we na een aantal gesprekken voldoende gegevens om een uitgebreid
onderzoek te starten. Aan één zaak hoefden we niet meer te twijfelen : De twee kinderen
uit het eerste huwelijk van Leon werden omzeggens dagelijks geconfronteerd
met allerlei pesterijen, vernederingen en zelfs slagen toegebracht door hun
stiefmoeder Julienne.
Leon, die was de ganse dag op zijn werk, maar was wel degelijk op de hoogte van
het feit dat Vera en Karina dagelijks getergd en geslagen werden door zijn
vrouw, zonder dat daar eigenlijk een reden toe was. Maar hij was te laf om
weerstand te bieden en liet
Julienne toe haar driften bot te vieren op de twee onschuldige kinderen uit zijn
eerste huwelijk.
In dit soort onderzoeken komt het er in de eerste plaats op aan zoveel mogelijk
getuigenissen te kunnen bijeenkrijgen, zodat de kinderrechter van Dendermonde kon
beslissen de kinderen zo snel mogelijk uit het gezin weg te laten halen.
We hadden ook vernomen dat de twee meisjes regelmatig op school toekwamen
met kneuzingen en blauwe plekken. Zo vernamen we dat de
verwondingen afkomstig waren van "stokslagen", een borstelsteel of
"mattenklopper". Het oudste meisje (Vera, 11j.) vooral
kreeg stokslagen van haar stiefmoeder. Om de kneuzingen en blauwe plekken te kunnen
verrechtvaardigen tegenover haar man en haar ouders
(die naast het gezin woonden) dwong ze de jongste (Karina, 7j.) te zeggen tegen
haar papa : "Papa, ik heb Vera geslagen met een stok".
Om aan de wens van zijn tweede vrouw te voldoen ranselde Leon dan
Karina af met
zijn broeksriem. De lompe kolos van 95kg had zeker zijn broeksriem
niet nodig om een klein
onschuldig kind van 7 jaar oud te straffen. Op een onrechtvaardige manier
dan nog, op grond van een leugen aan het kind opgedrongen
door de harteloze Julienne.
Die laatste stond bij de afstraffing meestal nog te lachen, vertelde Vera ons later.
Bij een bezoek aan een snoepwinkeltje, waar de elfjarige Vera geregeld kwam,
kregen we van de uitbaatster het volgende relaas te horen :
"De kleine Vera, die komt hier wekelijks naar de winkel om 15O gram
pralinen te kopen. Het kind ziet er soms heel onverzorgd uit,
en dikwijls heb ik kneuzingen gezien op armen en benen. Soms kon je op
haar mager gezichtje nog goed zien dat ze kaakslagen had
gekregen. Ik weet het, de stiefmoeder is een echte beul voor de
kinderen uit het eerste huwelijk van Leon. Maar wat kon ik doen?
Op zekere dag toen ze terug pralinen kwam kopen, zegde ik
spontaan tegen het meisje : "Verake, ge gaat het u eens laten
smaken. Het meisje bekeek me met treurige ogen en antwoordde
toen : "Madam, ik heb nog nooit een praline mogen eten. Die zijn
voor mama, papa en de twee kleintjes. Ik en mijn zusje Karina
krijgen nooit iets en we moeten er zitten op kijken als er
pralinen gegeten worden. Ik was daar echt het hart van in en
heb het meisje drie pralines gegeven ... gratis, en om direct
op te eten. Ik heb ze ook twee pralinen meegegeven voor haar
zusterke en haar gezegd dat ze er moest voor zorgen
dat niemand het kon zien. Ik was er de hele dag niet goed van.
Hoe kunnen er nu zulke mensen bestaan? Ik kan nog niet
verdragen dat mijn kat naast mij zit te loeren om iets
te krijgen."
WORDT VERVOLGD
|
