Verhalen (12) : De naam vader onwaardig (slot).

We waren erg onder de indruk van de brief, maar we mochten geen tijd meer
verliezen en begaven ons zo snel mogelijk naar de Heideweg in N.
...
Het was nog pikdonker toen we daar aankwamen ; nergens beweging in het dorp.
In de woning van
het gezin G. was geen lichtje te bespeuren. 
Indien het meisje persoonlijk de brief onder de deur van de gendarmerie heeft geschoven,
dan kon zij
toch nog niet zo lang geleden thuisgekomen zijn, speelde het door ons hoofd.
We mochten niet aarzelen ... iedere seconde kon van levensbelang zijn.
We klopten
aan ... maar het bleef muisstil in de woning ... we konden niets anders doen
dan bliksemsnel een ruit
stukslaan. Binnen de kortste keren stonden we in het kleine keukentje. Aangezien er nog steeds
geen reactie was gekomen op ons geklop en het stukslaan van de ruit, maakte het vermoeden
dat er iets heel ernstig was gebeurd zich van ons meester. We durfden niets tegen
elkaar zeggen, maar we dachten allebei hetzelfde.
Beneden viel geen spoor van Lisette te bespeuren. Er kwam maar geen antwoord op ons
geroep. 
Op het keukentafeltje zagen we een kadertje met een foto van de overleden
moeder staan. Daarnaast lag een foto van de vader ... in stukken gescheurd. Akelig stil
was het in de woonkamer. Dat voorspelde weinig goeds.
 Langs een smalle, steile trap
begaven we ons naar de twee slaapkamers ...
maar ook daar troffen we niemand aan.
We bleven het ergste vermoeden ... en  zagen
plots een trap die naar de zolder moest leiden. Met benepen hart gingen we de trap op,
openden het luik dat ons in de zolderruimte bracht. 
Het beeld dat we in de lichtstraal van 
onze zaklampen te zien kregen zullen ik en mijn collega nooit vergeten. We stonden enkele
seconden als 
aan de grond genageld en geen van ons kon een woord uitbrengen.
Voor ons, op nog geen drie meter 
afstand, zagen we het lichaam van het meisje, bengelend aan een touw dat ze aan een 
dwarsbalk vastgemaakt had. 
Zo snel mogelijk sneden we het touw door en legden het meisje neer. We probeerden haar 
nog tot leven te wekken ... maar tevergeefs ... we waren te laat. De 18-jarige Lisette had zich door 
verhanging om het leven gebracht. Het meisje moet allicht direct na haar thuiskomst
haar plan uitgevoerd hebben. 
Een akelig zicht was het, dat jonge meisje daar zo te zien liggen ... tong uit de mond, 
blauw aangezicht, uitpuilende ogen, dat touw om de hals, ... Een jong leven vernietigd
door de schuld van haar eigen vader. 
De gedachte dat Lisette kort daarvoor in de barre 
koude en duisternis naar Landen was gestapt om een brief onder de deur van de kazerne 
te schuiven was voor ons ondraaglijk. Waarom had ze niet aangebeld ? Ze had klacht kunnen
neerleggen tegen haar vader. Die zou zijn  straf niet ontlopen zijn. De sporen van gewelddadig
optreden waren duidelijk ... en er was de zwangerschap van het meisje.
Maar de schaamte, de angst voor de schande, het schuldgevoel waarmee de onwaardige vader
zijn dochter had opgezadeld, het was allemaal teveel geweest. 

...
 

Een arts werd opgeroepen om de dood van Lisette vast te stellen. Daarna werd het meisje op een 
bed in de slaapkamer gelegd. Volgens de geneesheer was de dood ingetreden rond zes uur.
Lisette had een lange koord (een soort waskoord) over een dikke dwarsbalk van de 
zoldering geworpen. Vervolgens moet het meisje op een stoel geklauterd zijn  ... en eens 
de strop om de hals moet ze de stoel wel zes meter verder getrapt hebben. 
...
In de loop van de ochtend werd het stoffelijk overschot overgebracht naar het dodenhuisje 
van N., in afwachting dat een lijkschouwing zou uitgevoerd worden. 
Het hoeft geen betoog dat gans het dorp in rep en roer stond, want niemand had zoiets 
zien aankomen. 

Korte tijd nadien werd de vader van zijn werk in Luik gehaald. Toen hij hoorde wat er 
voorgevallen was begon hij te roepen en te huilen. 
In het dodenhuisje mocht hij een laatste keer zijn kind zien, alvorens overgebracht te
worden naar de gevangenis van Luik. De rijkswachters hadden alle moeite van de
wereld om de man te beschermen tegen de woedende dorpelingen. En ook ons kostte het 
moeite om dit "beest" de nodige bescherming te bieden bij het overbrengen. 
... 
Bij de onderzoeksrechter te Luik kreeg Peter G. lezing van de brief die zijn 18-jarige 
dochter had achtergelaten. De man werd lijkbleek toen hij hoorde van de zwangerschap
van Lisette en begon te huilen als een kind. 
Op bevel van de onderzoeksrechter werd hij vervolgens geboeid overgebracht naar de 
gevangenis te Luik. We hoorden hoe hij huilend zichzelf verwenste ... maar voor zijn
dochter kwam spijt te laat.
...

 De lijkschouwing op de 18-jarige Lisette werd uitgevoerd in het klooster
van N. en diende
door ons bijgewoond te worden. Die wees uit dat er 23 blauwe plekken voorkwamen op 
haar lichaam, als gevolg van geweld gepleegd op haar persoon. Ook verschillende 
brandwonden werden vastgesteld, wonden veroorzaakt door brandende sigaretten. 
Een drie maand oude zwangerschap werd vastgesteld en de vrucht 
werd uit het lichaam verwijderd. 
Verschrikkelijke beelden waren het, die ons voor de rest van ons leven zouden bijblijven. Maar ook  
woede tegenover de vader maakte zich van ons meester, een gevoel van onmacht omdat
wij te laat waren om het meisje
nog te kunnen redden ... het waren gevoelens die we nooit meer van ons zouden kunnen afzetten.
...
Toen Peter G. al een drietal maanden in de cel zat werd op een "eigenaardige" manier
weerwraak op hem genomen door de plaatselijke bevolking. De woning werd op een
"onverklaarbare manier" door een brand vernield. De dieren ... konijnen, kippen, schapen
en duiven waren al eerder openbaar verkocht geworden.
Een en ander wees op vrijwillige brandstichting, maar dat kon nooit bewezen worden. Veel
moeite om dit grondig te onderzoeken werd er ook niet gedaan. De plaatselijke bevolking
hield de lippen stijf op elkaar en daar hadden wij alle begrip voor.
...
Tot hoeveel jaar cel de vader veroordeeld werd ben ik niet meer te weten gekomen. Het
was volle oorlogstijd en korte tijd nadien waren we al aan de slag in een andere
brigade aan de andere kant van het land.

Het verhaal (3) "De onderpastoor gaf voorlichting" speelde zich ongeveer
 in dezelfde periode af in een Oost-Vlaams Leiedorpje.

**************************