Verhalen (11) : Zolang zoveel verborgen leed. - deel 2.
Verhalen (11) : Zolang zoveel verborgen leed - deel 2.
"Zet alles maar op papier", vervolgde de vrouw. "Dan kunnen ze die twee kinderen daar eindelijk weghalen, want het zijn sukkelaars, en de vader, dat is een echte lamzak. Hij ligt volledig onder de sloef van zijn Julienne en Vera en Karina zijn daar het slachtoffer van. Dat kan toch zo niet blijven duren, hé!"
Eens de buren het gevoel kregen dat we de zaak ernstig gingen aanpakken kwamen de tongen meer en meer los. Het duurde dan ook niet lang vooraleer we een aantal belangrijke getuigenissen in een PV konden verwerken. De pesterijen, straffen, wraakmaatregelen die de twee kinderen moesten ondergaan, deden onze haren ten berge rijzen : Op de blote knietjes in houten klompen zitten ... uren aan een stuk ; het toedienen van slagen met een borstelsteel of een 'mattenklopper', met verwondingen en kneuzingen tot gevolg. Tijdens de winter en ook 's avonds als het al donker was werden de kinderen vaak opgesloten in een hondenkot, terwijl de hond in de warme huiskamer kon vertoeven. De meisjes werden ook onterecht beschuldigd van bedwateren. Julienne vond er niet beter op dan de natte doeken van de twee kleinsten een tijdje in het bed te leggen van Vera en Karina. Zo kon ze haar man overtuigen dat ze een "rechtvaardige" reden had om de kinderen een straf op te leggen. Ook in de winter en zelfs 's avonds als het donker was geworden werd de 11-jarige Vera de weg opgestuurd om kolen te halen. Meer dan een kilometer ver diende het meisje te gaan, langs onverlichte, landelijke wegen. De kolenhandelaar had haar zelf meermaals naar huis gebracht, omdat hij het onverantwoord vond dat de moeder Vera er alleen, in de koude en langs die donkere wegeltjes had op uitgestuurd. Ook hij was op de hoogte van wat zich allemaal in het gezin aan de aardeweg nummer 6 afspeelde.
In aanwezigheid van haar onderwijzeres konden wij Vera op school verhoren. Ik laat het meisje hier aan het woord :
"Ik en mijn zusterke Karina krijgen alle dagen slaag met een borstelsteel of een 'mattenklopper'. Soms ook met de hand. Ons mama slaat ons zonder dat wij iets misdaan hebben. Dikwijls moet mijn kleine zus aan papa vertellen dat ze mij geslagen heeft met een stok. Vader gelooft dat allemaal en dan slaat hij Karina met zijn grote broeksriem. Ik ben ook al dikwijls gekwetst geweest door die grote gesp van zijn broeksriem. Wij moeten ook veel naar bed gaan zonder eten ... zonder dat we weten waarom. Als er pralinen te verdelen zijn, dan krijgen ik en mijn zusterke niets. We worden dan verplicht aan tafel te zitten kijken terwijl mama, papa en de twee kleintjes pralinen eten. Vader is dan wel kwaad, maar hij durft niets zeggen tegen ons ma. Tweemaal per week moet ik met mijn blote knieën in die harde klompen zitten in het 'schotelhuis'. Mama lacht ons dan uit en roept : 'Twee deugnieten ... dat ze u maar rap in een school steken. Dan ben ik van u twee af.' Ze heeft mij of Karina ook dikwijls in het hondenren gestoken, zelfs als het heel koud en al donker was. Als ik dan weende en riep : "Mama, het is zo koud, laat mij alstublieft binnenkomen. Ik heb toch niets misdaan", dan schreeuwde ze : "Verwarm u maar met beven, stuk venijn." Ik en mijn zusterke, wij wateren niet meer in ons bed. Ik heb mama de doeken van de twee kleintjes zien nemen en gezien hoe ze die in ons bedje legde. Dan kon ze later aan papa laten zien wat wij gedaan hadden. Ik heb haar dat eens gezegd : "Mama, dat is niet van ons. Ik zal het aan papa zeggen". Ik kreeg toen veel slaag en vloog in het hondenren tot wanneer ik haar beloofd had niets te zullen zeggen tegen mijn vader. Als papa dan thuis kwam moest ik hem bekennen dat wij in ons bedje hadden gedaan. Hij werd toen telkens heel kwaad en sloeg ons met zijn broeksriem. In volle winter moest ik ook kolen gaan halen. Ik heb veel kou geleden en ook veel schrik gehad, omdat ik langs donkere en verlaten wegen naar de kolenhandelaar moest gaan. Maar meneer S. bracht me bijna altijd naar huis, omdat ik weende van de schrik. Alle dagen kregen we slaag en altijd zei ze tegen ons : "Niets zeggen tegen uw vader, want anders krijgt ge nog meer slaag als hij weg is". Ik zou graag naar school gaan en niet meer naar huis komen ... of bij mijn peter gaan wonen in L. ".
Gezien de gemoedstoestand van het meisje drongen wij niet verder aan. We wisten genoeg en beloofden haar dat we er zo snel mogelijk zouden voor zorgen dat ze geen slagen meer zou krijgen van mama of papa.
Verhaal uit de notities van vader over onderzoeken naar seksueel misbruik van minderjarigen (al dan niet door geestelijken), incest, kindermishandeling en kinderverwaarlozing.
Heb dit verhaal gekozen n.a.v. het artikel "Gemeente Duffel : Pleegdochter tien jaar lang geterroriseerd en mishandeld" (www.nieuwsblad.be - ook op prikbord van mijn Facebookpagina geplaatst via Luc Devriese). Cfr. SCANS (onderaan).
Het is absoluut niet de bedoeling met dit verhaal alle pleegouders of stiefouders te stigmatiseren, want kindermishandeling kan in om het even welk gezin voorkomen (zie Verhaal 5 : De lijdensweg van Ann).
Inleiding : Het verhaal werd gebracht om te wijzen op zoveel kinderleed in de samenleving vroeger en nu. Ondanks de vele zaken die de laatste maanden aan het licht gekomen zijn, is dat nog altijd maar het topje van een reusachtige ijsberg, zowel wat betreft : seksueel misbruik van kinderen (al dan niet door geestelijken), incest, kindermishandeling in gezinnen, kloosters, gestichten, ... en kinderverwaarlozing. Dan hebben we het nog niet over schrijnende toestanden "ver" over onze grenzen heen, in andere continenten, ook in "nieuwe" grootmachten, die in het westen de hemel in worden geprezen. Hoeven we de namen van landen op te sommen waar kinderarbeid tot op heden wordt getolereerd? Hoeven we de namen van landen op te sommen waar tot op vandaag heel jonge kinderen als kindsoldaten in gruwelijke burgeroorlogen worden gegooid?
We zijn zo gelukkig dat we onze kinderen en/of kleinkinderen welvaart kunnen bieden, maar het is goed dat we af en toe eens door elkaar geschud worden wanneer een zaak van kindermisbruik (eender hetwelk) het daglicht ziet.
****************************
Zolang zoveel verborgen leed.
Langs een afgelegen aardeweg in de omgeving van S. stonden enkele eenvoudige woonhuizen met tuintje. Alles zag er daar zo vredig en rustig uit. Idyllisch zelfs voor de wandelaars die bij het verlaten van de Scheldedijk enkele honderden meters verder het aardewegje onder de voeten kregen. "Hier zou ik ook wel willen wonen", moeten velen gedacht hebben.
Niemand die enig vermoeden had welk drama zich in één van de huisjes afspeelde. Een persoon, die onbekend wenste te blijven, had ons op de hoogte gebracht van verregaande kindermishandeling in het gezin aan het nummer 6 van de aardeweg. Om na te gaan in hoeverre de verklaring van de man klopte met de waarheid, begonnen we met een discreet onderzoek. Het betrof een gezin met vier kleine kinderen. De twee oudste, Vera (11) en Karina (7) waren kinderen uit het eerste huwelijk van de man. De moeder was overleden, en vader Leon was hertrouwd met Julienne (34). Bij haar had de man ondertussen ook al twee kinderen, eentje van 5 en eentje van 3 jaar oud. Na enkele dagen al kwamen we tot de vaststelling dat de geruchten absoluut niet overdreven waren, integendeel. We waren vrij snel te weten gekomen dat de tweede vrouw van Leon zich op zijn minst brutaal gedroeg tegenover de twee kinderen van 11 en 7 uit het eerste huwelijk van haar man. Alhoewel de weinige buren goed op de hoogte bleken te zijn van bepaalde feiten bleven zij heel terughoudend in hun verklaringen. We voelden maar al te goed aan dat ze zich liever niet te veel bemoeiden met de nare familiale toestand bij hun buren.
Toch hadden we na een aantal gesprekken voldoende gegevens om een uitgebreid onderzoek te starten. Aan één zaak hoefden we niet meer te twijfelen : De twee kinderen uit het eerste huwelijk van Leon werden omzeggens dagelijks geconfronteerd met allerlei pesterijen, vernederingen en zelfs slagen toegebracht door hun stiefmoeder Julienne. Leon, die was de ganse dag op zijn werk, maar was wel degelijk op de hoogte van het feit dat Vera en Karina dagelijks getergd en geslagen werden door zijn vrouw, zonder dat daar eigenlijk een reden toe was. Maar hij was te laf om weerstand te bieden en liet Julienne toe haar driften bot te vieren op de twee onschuldige kinderen uit zijn eerste huwelijk. In dit soort onderzoeken komt het er in de eerste plaats op aan zoveel mogelijk getuigenissen te kunnen bijeenkrijgen, zodat de kinderrechter van Dendermonde kon beslissen de kinderen zo snel mogelijk uit het gezin weg te laten halen. We hadden ook vernomen dat de twee meisjes regelmatig op school toekwamen met kneuzingen en blauwe plekken. Zo vernamen we dat de verwondingen afkomstig waren van "stokslagen", een borstelsteel of "mattenklopper". Het oudste meisje (Vera, 11j.) vooral kreeg stokslagen van haar stiefmoeder. Om de kneuzingen en blauwe plekken te kunnen verrechtvaardigen tegenover haar man en haar ouders (die naast het gezin woonden) dwong ze de jongste (Karina, 7j.) te zeggen tegen haar papa : "Papa, ik heb Vera geslagen met een stok". Om aan de wens van zijn tweede vrouw te voldoen ranselde Leon dan Karina af met zijn broeksriem. De lompe kolos van 95kg had zeker zijn broeksriem niet nodig om een klein onschuldig kind van 7 jaar oud te straffen. Op een onrechtvaardige manier dan nog, op grond van een leugen aan het kind opgedrongen door de harteloze Julienne. Die laatste stond bij de afstraffing meestal nog te lachen, vertelde Vera ons later. Bij een bezoek aan een snoepwinkeltje, waar de elfjarige Vera geregeld kwam, kregen we van de uitbaatster het volgende relaas te horen : "De kleine Vera, die komt hier wekelijks naar de winkel om 15O gram pralinen te kopen. Het kind ziet er soms heel onverzorgd uit, en dikwijls heb ik kneuzingen gezien op armen en benen. Soms kon je op haar mager gezichtje nog goed zien dat ze kaakslagen had gekregen. Ik weet het, de stiefmoeder is een echte beul voor de kinderen uit het eerste huwelijk van Leon. Maar wat kon ik doen? Op zekere dag toen ze terug pralinen kwam kopen, zegde ik spontaan tegen het meisje : "Verake, ge gaat het u eens laten smaken. Het meisje bekeek me met treurige ogen en antwoordde toen : "Madam, ik heb nog nooit een praline mogen eten. Die zijn voor mama, papa en de twee kleintjes. Ik en mijn zusje Karina krijgen nooit iets en we moeten er zitten op kijken als er pralinen gegeten worden. Ik was daar echt het hart van in en heb het meisje drie pralines gegeven ... gratis, en om direct op te eten. Ik heb ze ook twee pralinen meegegeven voor haar zusterke en haar gezegd dat ze er moest voor zorgen dat niemand het kon zien. Ik was er de hele dag niet goed van. Hoe kunnen er nu zulke mensen bestaan? Ik kan nog niet verdragen dat mijn kat naast mij zit te loeren om iets te krijgen."
Lezersbrief : Something is rotten in the state of Justice.
Lezersbriefn.a.v. de beslissing van de strafuitvoeringsrechtbank van Bergen, die oordeelde dat Michèle Martin aan alle voorwaarden voldoet om vervroegd te worden vrijgelaten. -ingekorte versie in HLN van dinsdag 10 mei. -hieronder de volledige versie.
Something is rotten in the state of Justice. Dat het niet lang geduurd heeft eer Michèle Martin nog eens een aanvraag tot vervroegde vrijlating zou indienen, dat zal wellicht weinigen verwonderen. In 2OO4 werd ze veroordeeld tot 30 jaar gevangenisstraf. We zijn nog geen 8 jaar later en de strafuitvoeringsrechtbank heeft geoordeeld dat ze de gevangenispoort achter zich mag laten. Haar vierde verzoek (het eerste kwam er in 2007) werd dus door het Belgische gerecht ingewilligd. Voor de strafuitvoeringsrechtbank is het blijkbaar niet meer dan een fait-divers dat Michèle Martin in 1989 al eens veroordeeld werd wegens mededaderschap aan verkrachtingen van minderjarigen. Ze werd toen bedacht met een celstraf van 5 jaar. En, hoe raad je het, de handlangster van Dutroux werd na drie jaar vervroegd vrijgelaten. We kennen de gevolgen. Vandaag kunnen we ons de vraag stellen wat de waarde is van het begrip "recidive" voor de Belgische justitie. De beloften, geuit door de politieke wereld na de Witte Mars van 1996, om een adequatere en transparantere werking van justitie na te streven, zijn ondertussen niet meer dan loze beloften gebleken. De vele miskleunen, waarvan we het laatste decennium alleen al getuige zijn geweest, liegen er niet om. "De man in de straat wil wraak", hoor je bepaalde magistraten dan weer orakelen. Natuurlijk reageert de man in de straat geschokt. Toch maar normaal zeker ! Is het niet in de eerste plaats aan justitie om er voor te zorgen dat gerechtigheid geschiedt, dat een strafmaat wordt opgelegd én uitgevoerd die tenminste in verhouding staat tot de gepleegde feiten? Is het niet wat té gemakkelijk om zonder blikken of blozen te beweren : "Als iemand aan de 'voorwaarden' voor vervroegde vrijlating voldoet, dan moet de wet GERESPECTEERD worden. Ook voor Dutroux moet dat mogelijk zijn" (woorden van Ronny Baudewyn, advocaat van Marc Dutroux). Maar met geen woord wordt gerept over respect naar de slachtoffers en hun familie toe. Geen woord over "RECIDIVE". Ik wist ook niet dat de wet op vervroegde vrijlating kon blijven toegepast worden, wat eigenlijk inhoudt dat "recidive", althans in deze zaak, tot een waardeloos begrip herleid werd. Vervroegde vrijlating betekent dat justitie het aandeel van Michèle Martin in de zaak Dutroux én de feiten enkele jaren daarvoor gepleegd simpelweg minimaliseert. Niet vergeten dat zij nooit enige spijt heeft betoond voor de ontvoering, het seksueel misbruik en de moorden op de meisjes, waaraan ze medeplichtig werd geacht. Dit alles moet ongelooflijk hard aankomen voor de familie van de slachtoffers en uiteraard ook voor de slachtoffers die overleefd hebben. Nu nog meer dan ooit in een tijd waarin zoveel gezegd en geschreven wordt over het uitspreken van zware straffen voor seksueel misbruik van kinderen (eender door wie gepleegd). Hoe moeten zij verder leven met hun verdriet? Geef toe dat je je als mens bij dit 'soort rechtspraak' (van het Belgische ONrecht) moeilijk kan neerleggen. Eén van de voorwaarden bij haar vervroegde vrijlating houdt in dat ze geen verklaringen mag afleggen tegenover de pers. Kan tellen als voorwaarde, hé, als je weet dat ze al meer dan eens "in the picture" van de media heeft gestaan. In 2008 liet de ex van Dutroux immers een 'schandaalboek' publiceren. Ene Nicole Malinconi publiceerde een boek waarin Michèle Martin schaamteloos stelt dat Julie en Melissa zelf uit de kelder hadden kunnen ontsnappen. Zij, de 'bange moeder', had de deur half laten openstaan !? Ze profileert zich (via de hand van de publicatieschrijfster) als het slachtoffer van een reeks personen en instanties : haar moeder die haar manipuleerde (ze is nochtans onderwijzeres kunnen worden!?), Dutroux die haar sloeg, de media die van haar een monster hadden gemaakt en justitie dat 'geweld' op haar pleegde door haar 3O jaar cel te geven." Om een idee te geven van de teneur in het boek. Het was allemaal de schuld van de anderen - voor de tweede keer dan !? Een willoze vrouw in de handen van Dutroux, klonk het bij de verdediging tijdens het proces. Heel raar dat iemand, die zich in de gevangenis opwierp als een persoonlijkheid (bevestigd door medegevangenen), zich ten tijde van de feiten niet kon verzetten tegen de wil van Dutroux, ook niet toen hij achter de tralies zat. Ik kan hier alleen maar concluderen dat de incompetentie van de Belgische justitie en/of de onwil om bepaalde wetten aan te passen, voor de zoveelste keer dreigt in de verf te worden gezet. Hopelijk wordt rekening gehouden met het cassatieberoep van het Openbaar Ministerie. ***************************
Laatste berichten : "De vrijlating is nog niet voor direct", klinkt het bij justitie. Bij een eventuele vrijlating moeten alle maatregelen genomen worden om te kunnen controleren of aan de vereiste voorwaarden wordt voldaan. De Minister van Justitie bevestigde dat Martin, als ze vrijgelaten wordt en als de Franse autoriteiten akkoord gaan, naar een klooster in Frankrijk zal trekken. (Kloosters blijken in trek te zijn de laatste tijd!) Over recidive alweer geen woord. Procureur-generaal Claude Michaud maakt vandaag 10 mei bekend of cassatieberoep wordt aangetekend. Laten we hopen dat de magistraat zich niet laat "misleiden" door het zogenaamde "goeie nieuws" dat ze "vandaag" niet vrijkomt.
Vervolg : IJdele hoop was dat ! Het parket-generaal gaat NIET in cassatie tegen de vrijlating van Michèle Martin. Conclusie : "La douce France" wenkt voor de ex van Marc Dutroux. Benieuwd wanneer ze haar valiezen zal kunnen pakken. We staan dus weer met beide voetjes op de grond, maar mijn gedachten en die van velen onder ons zullen toch naar de familie van de slachtoffers gaan of naar hen die de "hel" overleefden. Raar dat nu ineens geen procedurefouten kunnen ingeroepen worden (die liggen hier anders voor het rapen!). In andere gevallen is men er er hier als de kippen bij om criminelen "buiten" te laten ... Wens te eindigen met de titel van de lezersbrief :
"Something is definitely rotten in the state of Justice".
Volgend vervolg !
Zopas lees ik dat Frankrijk niet de intentie heeft om Michèle Martin te "ontvangen". Het Franse Ministerie van Justitie heeft dit laten weten aan het persagentschap AFP. Anderzijds is er ook nog geen officiële aanvraag vanuit België bij de Franse justitie aangekomen. Die zou pas binnen twee weken verstuurd worden, wanneer de termijn verstrijkt waarbinnen Michèle Martin zelf cassatie kan aantekenen ! Dat wordt dus allicht nog enige tijd koffiedik kijken. Wat als definitief blijk dat de Fransen niet wensen toe te zien op de naleving van de voorwaarden voor haar vrijlating? Michèle Martin blijft dus "tot nader order" in de cel. Als Frankrijk haar weigert is het vonnis van de strafuitvoeringsrechtbank VOORLOPIG (!?!?) niet uitvoerbaar. Heeft ons Belgisch gerecht zichzelf nu niet in de knoei gewerkt, vooral omdat geen cassatieberoep werd aangetekend tegen de vrijlating? Staat justitie nu al niet "een beetje" met de billen bloot?
Hoe sarcastisch ook, eenieder zal zich de vraag stellen : Waarheen met Michèle Martin ?
Wordt dus vervolgd !
Verdere informatie : Nieuwsblad.be : -De Clerck heeft dossier Martin 'informeel' overgemaakt aan Frankrijk. -Paul Marchal trekt langs Franse media.
Bij het lezen van het artikeltje "Onckelinx dreigt met sancties tegen kerk" (krant van maandag 2 mei), stelde ik me direct de vraag : "Waarom roepen AL onze andere ministers en de overige politici (Vlaamse en Waalse) het niet even hard uit als de vicepremier? Breekt sommigen het angstzweet uit om tegenover kerk en bevolking kordaat de eis te stellen die zij hier treffend verwoordt? "Als de kerk haar verantwoordelijkheid niet opneemt ten aanzien van het seksueel misbruik door bepaalde priesters, dan kunnen er sancties volgen", stelt ze. Een duidelijke verwijzing naar het enorme bedrag aan belastinggeld dat aan de Belgische Kerk wordt uitgereikt. Het kan tellen als statement ! Een verkiezingsstunt kan je dit bezwaarlijk noemen. Welke verkiezingen trouwens? Alle politici van alle partijen hadden nu eens een kans om even luid hun stem te laten horen als Laurette Onkelinx. Maar het bleef oorverdovend stil en het nieuwsbericht werd gedegradeerd tot niet meer dan een "fait-divers". Toch een dame met haar op de tanden, zoveel is zeker. En dat kan van de vele slippendragers van de katholieke kerk niet gezegd worden. Een gemiste kans noem ik zoiets ! Goed ook dat een politica onomwonden zegt dat de reactie van aartsbisschop Léonard op het interview van pedobisschop RVG haar niet zint. Indien alle politici de moed zouden hebben deze dreiging ook eens duidelijk te verwoorden, dan zou dat ook de talrijke slachtoffers van seksueel misbruik door geestelijken echt een hart onder de riem steken. Daarvoor alleen al hadden velen haar reactie dienen te ondersteunen, maar dan hoorbaar voor iedereen. Dat pas zou een echte erkenning geweest zijn van de ellende die ze soms jarenlang hebben moeten ondergaan, een erkenning van dat vreselijke schuldgevoel dat ze decennialang hebben moeten meedragen. Een pluim voor Laurette Onckelinx, voor de politici die zich hebben ingezet om het seksueel misbruik binnen de kerkelijke sfeer aan de kaak te stellen (maar wiens stem niet mag verstommen!). Een pluim ook voor al de mensen die het opnemen voor de slachtoffers van seksueel misbruik.
Een instituut dat zoveel geld in de schoot geworpen krijgt van de gewone belastingbetaler (van ons allemaal dus) mag toch op de vingers getikt worden, mag op haar "schuldig verzuim" gewezen worden en mag opgeroepen worden méér verantwoordelijkheid op te nemen.
"De Vlaamse linkse pers is meer begaan met aanvallen op de kerk dan met een eerlijke benadering van de gepleegde misdaden", schrijft lezer Hugo Haazen. Goed dat hij "misDADEN" schrijft. Hij ziet wel over het hoofd dat de aandacht in de rechtse en andere pers op zijn minst even groot was, en dat ook de uitspraken daarin bijwijlen vernietigend waren voor "monseigneur", en ook de rol van de kerk heel kritisch werd benaderd. In zo goed als elke pers werd de kerk "in haar blootje" gezet, en dat heeft ze uitsluitend aan zichzelf te danken. Ook in het buitenland, van Canada tot in Ierland. Nee, niet anderen, maar het instituut kerk heeft zichzelf schade toegebracht, niet alleen door Roger Vangheluwe, die als hoogwaardigheidsbekleder het imago van de kerk grondig heeft besmeurd. Niet alleen omwille van het feit dat hij zelf kinderen heeft misbruikt, maar ook decennialang pedofiele priesters de hand boven het hoofd heeft gehouden. En laten we de vele andere gevallen van seksueel misbruik door geestelijken en niet-geestelijken (maar "vrome" leden van de kerkfabriek, beschermd door kerkelijke autoriteiten) niet vergeten, waarvoor men verwoede pogingen heeft gedaan opdat ze voor de buitenwereld verborgen zouden blijven. Dat noemen ze "schuldig verzuim". Me dunkt dat dit gegeven al in vele artikels naar voren is gekomen in vele kranten en tijdschriften, van welke zijde ook. Schiet dus niet op de verkeerde. Het zijn niet de linksen die zomaar kerkramen beginnen ingooien. Daar is het instituut kerk zelf mee begonnen : "De eigen ramen stukgooien" ! Ook veel gelovigen beseffen dat maar al te goed. De kerk zal duidelijke signalen moeten geven in de nabije toekomst en niet alsmaar met "halfslachtige" maatregelen moeten afkomen. "RVG is géén moordenaar", schrijft lezer verder. Maar door zijn toedoen, door zijn lakse houding, hebben pedofiele geestelijken nog jarenlang de kans gekregen kinderen verder seksueel te misbruiken. En onder die slachtoffers zijn er heel wat mensen wiens leven "psychisch vermoord" werd, die depressies hebben moeten overwinnen, zelfmoord gepleegd hebben. Ik zou toch maar geen klemtoon op "geen" leggen. Hij is geen moordenaart, maar door zijn toedoen werden levens verwoest. Doe met deze nuance wat je wil, maar schiet best alleen op diegenen die zich schuldig hebben gemaakt aan seksueel misbruik en diegenen die er schuld aan hebben dat de slachtoffers jarenlang in de kou zijn blijven staan.
Lezersbrief n.a.v. een reactie in Dialoog op de "flutstraf" van Roger Vangheluwe.
1) Volledige versie van de reactie (gepubliceerd in Dialoog van 14 april) : Wie reageert eenzijdig ? 2) Bijlage : Lezersbrief van Ch. V. in Dialoog van 13 april. 3) Bijlage : Alle (3) reacties op bovenvermelde lezer
1) Lezersbrief : Wie reageert eenzijdig ?
In Dialoog van woensdag 13 april stelt een lezer dat te eenzijdig wordt gereageerd tegenover bisschop Vangeheluwe, die nota bene wel titel en riante wedde kan behouden, "verbannen" wordt naar het buitenland en onder de vleugels van de kerk een spirituele en psychologische begeleiding dient te ondergaan. Vind lezer het van de kant van de slachtoffers van seksueel misbruik door geestelijken ook eenzijdig dat ze deze "sanctie" eerder een beschermende maatregel noemen in plaats van een echte straf? "Ze" (!?) willen hem aan de schandpaal nagelen", lees ik. Gaat het nu in de eerste plaats niet over erkenning van wat met de slachtoffers is gebeurd? Een geestelijke die dergelijke feiten pleegt, of het nu over een bisschop, een pastoor of een priester-leraar gaat, verdient het niet deze titel nog verder te dragen. Tientallen decennia werden feiten van seksueel misbruik op alle mogelijke manieren verdoezeld. Was dat geen héél eenzijdige houding vanwege het instituut kerk, bedoeld om haar eigen imago rein te houden? Omwille van dat "verdoezelen" alleen, dat veel verder misbruik in de hand heeft gewerkt, is het absoluut verantwoord dat advokaat Van Steenbrugge de paus wil dagvaarden. IN NAAM VAN DE SLACHTOFFERS. Hebben zij dat recht soms niet ? De zaken mogen nu wel niet omgedraaid worden, niet !? Ik vind trouwens de uitleg vanuit het Vaticaan, dat dit slechts een eerste stap is in de procedure, niet veel meer dan gebakken lucht. Zoals lezer Arie Mertens schrijft, kan de paus eigenhandig een straf opleggen. Waarom gebeurt dat niet en blijft "omslachtigheid" troef ? "Er komt geen uitleg over de aard van het misbruik", Gaat het hier niet over klacht EN bekentenissen? Ik denk dat we, ook in deze krant, al genoeg gedetailleerde voorbeelden van seksueel misbruik hebben gelezen. Indien het misbruik van de bisschop "miniem" zou geweest zijn, dan hadden we er nooit, maar dan ook nooit iets van gehoord.
T.a.v. de redactie heb ik verwezen naar hetzelfde voorbeeld van seksueel misbruik als in mijn reactie van gisteren. Gezien ik hier telkens de volledige versie van de lezersbrief weergeef, volgt ook nog eens een fragment uit "Kindervriend wordt beschermd" (Verhaal 5).
"Toen begin jaren '60 in ... een pedofiel op heterdaad werd betrapt bij seksueel misbruik van twee meisjes (11 en 9 jaar oud) werkte vader mee aan het onderzoek. De oudere man, een kerkganger met connecties, legde bekentenissen af, bekende meerder gelijkaardige feiten in de omgeving gepleegd te hebben. Hij werd gearresteerd en overgebracht naar de gevangenis van Dendermonde. Op straat werd vader korte tijd nadien aangesproken door een lid van de kerkfabriek, die hem al lachend zei : "Volgende week is meneer ... al vrij. Daar zal meneer de deken wel voor zorgen". Tien dagen nadien liep de man inderdaad terug vrij rond in de gemeente. Stel je voor hoe je je als onderzoeker moet voelen bij dergelijke EENZIJDIGE beslissing van kerk én justitie.
Lezer stelt verder dat de kerk niet het monopolie heeft op pedofile. Uiteraard komt pedofilie in alle lagen van de bevolking voor, maar dat sluit niet uit dat de kerk niet alleen véél te lang pedofiele geestelijken heeft beschermd, en zoals het voorbeeld hierboven aantoont, ook niet-geestelijke pedofielen de hand boven het hoofs heeft gehouden ("vrome" kerkgangers - en dan wordt het aantal beschermelingen wel bijzonder groot, toch !?). Met alle gevolgen vandien. Dat alleen al is een misdrijf (en dat is eufemistisch uitgedrukt) tegenover de vele slachtoffers van seksueel misbruik.
Lezersbrief in Dialoog van Het Laatste Nieuws van 12 april 2011 n.a.v. het artikel "Wat een flutstraf" - Bisschop Roger Van Gheluwe mag niet meer in België verblijven ...
Hieronder de volledige versie van de reactie.
L'histoire se répète !
De soap rond bisschop Vangheluwe duurt maar voort. Wie gedacht had dat de man van zijn bisschopsambt zou ontheven worden, die kwam bedrogen uit. "Hij behoudt zijn titel en nergens vermeldt Rome dat hij geen priesterlijke taken meer mag uitoefenen". Zijn straf bestaat er in dat hij het land dient te verlaten en een spirituele en psychologische behandeling moet volgen. Zelfs theologen en kerkjuristen reageren verbaasd en vinden dit niet meer dan een "flutstraf". Zo zie je maar dat de hoogste kerkelijke autoriteiten nog steeds veel eieren leggen onder geestelijken die zich schuldig hebben gemaakt aan seksueel misbruik van kinderen. Vroeger genoten ze bescherming, maar hoe moeten we dit dan noemen? Ik zou het kader eens willen zien waarin "monseigneur" zijn spirituele en psychologische begeleiding zal moeten volgen. Het zal wel geen afgelegen berghutje zijn waar hij op water en brood dient te leven, hé !? Voorts durft het bisdom Brugge nog stellen : "Dat is een zware tuchtmaatregel"; Dat noem ik echt de schaamte voorbij, een slag in het gezicht van elk slachtoffer van seksueel misbruik. Het bisdom hoopt dat de "sereniteit" terugkeert. Welke sereniteit? Iemand die minderjarigen misbruikt mag zijn titel behouden en behoudt allicht meteen ook zijn riante wedde. Hij hoeft zich alleen onder begeleiding te "bezinnen".
Wat is nu het verschil met vroeger? Toen zich indertijd (niet alleen in de jaren '5O en '60!) seksueel misbruik van kinderen door een geestelijke voordeed, werden zo goed als altijd verwoede pogingen ondernomen om het niet tot een gerechtelijk onderzoek te laten komen. Alle middelen waren goed daarvoor, tot het onder druk zetten van ouders van het misbruikte kind door de plaatselijke geestelijkheid, tot, veel erger nog, het met de beschuldigende vinger wijzen naar de minderjarige. Veel ouders tuinden daar nog in ook, want een geestelijke stond nu eenmaal op een piëdestal. Werd vooralsnog toch een onderzoek opgestart, dan werd dat steevast tegengewerkt. De kerkelijke instanties lieten niet na hun connecties bij justitie aan te wenden om zaken te seponeren of definitief in de doofpot te stoppen. Een voorbeeld hiervan : Toen begin jaren '60 in de gemeente ... een pedofiel OP HETERDAAD werd betrapt bij seksueel misbruik van twee meisjes (11 en 9 jaar oud!) werkte mijn vader, die verbonden was aan de bijzondere dienst "Jeugdbesherming en zedenfeiten", mee aan het onderzoek. De oudere man, een "vrome" kerkganger met connecties in de kerkfabriek, legde bekentenissen af, bekende zelfs meerdere gelijkaardige feiten, en werd gearresteerd en overgebracht naar de gevangenis van Dendermonde. Ik herinner me zelf nog maar al te goed dat vader thuis vertelde dat hij op straat werd aangesproken door een lid van de kerkfabriek. De man zei lachend langs de neus weg : "Volgende week is MENEER ... al vrij. Daar zal meneer de deken wel voor zorgen!" Tien dagen later liep de man inderdaad al vrij rond in de gemeente. PS. : -Beschik zelfs nog over een deel van een kopie van het PV. -Kwam met kameraadjes MENEER ... na zijn vrijlating nog tegen aan de Scheldedijk, op wandel, of op zoek naar... We maakten ons uit de voeten, maar veel later besefte ik dat we al veel te oud waren voor MENEER - was ongeveer 15 toen. Hij wou alleen heel jonge kinderen (zie Verhaal 5 in blog : "Kindervriend wordt beschermd" - 29.11.'10 en 05.12.'10).
Ik vind het jammer dat HLN dit deel van mijn reactie heeft weggelaten. Dit voorbeeld toont immers overduidelijk aan hoever de bescherming van pedofielen (ook niet-geestelijken dus) wel ging. Je kan je voorstellen hoe ontmoedigend dat moet geweest zijn voor onderzoekers.
Alleen in geval van ernstig fysiek letsel bij slachtoffer en indien klacht werd ingediend door ouders en een arts, dan volgde een veroordeling, maar dat kon toen ook niet meer dan een "flutstraf" genoemd worden. Hiervoor verwijs ik naar het eerste verhaal op mijn blog "De rekbare punten van broeder X" (2O.09.'10). Twee jaar kreeg de priester-leraar voor de walgelijke feiten die hij pleegde op een 1O-jarig jongentje in een internaat.
Voorts werd in bijna alle gevallen van seksueel misbruik door geestelijken de zaak door het gerecht in handen gegeven van het bisdom, dat vervolgens maatregelen nam van inwendige orde!!! Het soort maatregelen dat we nu vandaag nog steeds voorgeschoteld krijgen. Alleen wordt het vandaag open en bloot in de pers gepubliceerd ... en dat is maar goed ook.
Overplaatsing, bescherming en zelfs nog hulpverlening van Rome ... Hoe sta je daar als slachtoffer tegenover ?
Artikels n.a.v. de aanbevelingen door de Parlementaire Commissie Seksueel Misbruik.
Artikels n.a.v. de aanbevelingen van de Parlementaire Commissie Seksueel Misbruik.
-zie bijlagen-
1) Schadevergoeding moet er komen. 2) Aanbevelingen Commissie Misbruik online. 3) Verjaringstermijn seksueel misbruik naar 15 jaar (+ korte reactie hieronder). 4) Evaluatie van de het werk van de Commissie door de Werkgroep Mensenrechten in de Kerk. -toegestuurd door Dammy Vermeersch - .
Korte reactie bij bijlage 3. **********************
De meeste slachtoffers durven slechts vele jaren, soms tientallen jaren na het seksueel misbruik, met hun verhaal naar buiten komen. De redenen hiervoor zijn al zo dikwijls aangehaald, maar blijken niet voldoende te zijn om elke vorm van verjaring voor deze misdrijven tegenover het kind te verwerpen. Vele daders (de meesten trouwens) komen hier goed weg, vele slachtoffers blijven in de kou staan. Een beslissing die je "een pleistertje op een houten been" zou kunnen noemen.
Positief is dat de Kamer een arbitragecommissie in het leven wil roepen om slachtoffers van wie de zaak al jaren verjaard is alsnog te vergoeden. "Dit initiatief kan uitgroeien tot een soort waarheidscommissie die genezend kan zijn voor de slachtoffers en voor de kerk", stelt Rik Devillé.
Verhalen (10) : Scrupules opzij voor het geld - slot.
Verhalen (10) : Scrupules opzij voor het geld - slot.
De Procureur des Konings werd op de hoogte gebracht van de geslaagde inval en de aanhoudingen. Hij feliciteerde ons met de manier waarop we deze zaak hadden afgehandeld en gaf ons de opdracht met de verhoren te beginnen.
*Aan het woord is de oudste van de twee meisjes : Nora, 14j. en 1O maand - ingeschreven te ... (Brussel) :
"Ik en mijn jongere zus Hilde verbleven op de bovenverdieping bij een oude tante van ons, en dat voor twee maanden. Om naar buiten te gaan moesten we wel altijd door het café, maar we bleven daar nooit. Maar toen ik op een dag eens terugkwam van boodschappen voor tante, vroeg madam mij om later nog eens terug naar beneden te komen. Ik dacht dat het zou zijn om haar hondje eens buiten te laten. Toen ik in het café kwam zag ik daar twee jongemannen zitten. Madam zei : "Ziet ge wel dat ik kalfsvlees in huis heb". Ze bood me een limonadeke aan en ze vroeg me tussen de twee mannen te gaan zitten. Ik durfde geen nee zeggen en zag daar ook geen kwaad in. Ik was nog niet echt in contact geweest met jongens of mannen. Een beetje later hoor ik madam tegen de jongemannen zeggen :"Kom, zet jullie maar in dat kamertje ginder. Hier in het café is het te gevaarlijk". Ik begreep madam niet op dat moment. Ze ging met ons mee tot in het zijkamertje, maar dan liet ze me alleen met die mannen. Ik riep nog naar haar, maar ze zei alleen iets tegen de mannen : "Opgepast zulle, want dat zal geld kosten!" Zij begonnen toen mijn kleren uit te trekken. Ik probeerde hen te beletten verder te doen. Ik durfde niet te roepen uit schaamte. Ze begonnen mij te betasten. Ik was blij dat madam plots binnenkwam en zei dat het genoeg was geweest ... want ze moesten voorzichtig zijn. Ik kreeg toen 250frank van haar en ze zei dat ik hier met niemand mocht over praten, ook niet met tante. Dat gebeurde ongeveer vijf, zes weken geleden. Maar tegen mijn zusje kon ik niet verzwijgen hoe ik aan zoveel geld kwam. Zo is alles begonnen ... Ik besefte wel dat het niet goed was wat ik deed ... maar ik was zo bang dat alles zou uitkomen. Dan was het voorgoed gedaan met de vakanties aan zee voor mij en mijn zusje. en er was het drinkgeld ... Van dan af riep madam mij en mijn zustertje regelmatig naar beneden. Wij zegden tegen tante dat wij een wandelingske gingen maken. Op een avond stuurde madam ons met twee heren van rond de vijftig naar het zijkamertje. Zij trakteerden ons de hele tijd. Ik had ook gezien dat madam de voordeur op slot had gedaan. De mannen waren dronken en overrompelden mij en mijn zusje. We kregen daarna allebei 25Ofrank drinkgeld. Samen met mijn zus moest ik zo twee à drie keer per week met mannen naar het zijkamertje gaan."
*
Op dat moment maakten wij Nora duidelijk dat ze door een arts zou onderzocht worden. Toen ze dat hoorde begon ze direct te wenen.
"Ik zal het nu maar vertellen", vervolgde het meisje snikkend. "De dokter zal het toch zien. Ik ben drie keer verkracht geworden. Ik kon mij niet verdedigen en mijn zusje moest er zitten op kijken. Ze kon mij niet helpen, want de andere man pakte haar dan vast en overrompelde haar. Madam wist het ook dat ik verkracht werd, want zij was kwaad en ik hoorde haar tegen de mannen zeggen : 'Ge hebt toch opgelet, want dat is gevaarlijk'. Ik ben akkoord dat ik door een dokter onderzocht word. Mijn zuster werd niet verkracht, maar ze werd dikwijls volledig uitgekleed. We hadden niet mogen toegeven aan madam. We waren veel te jong. De namen van de mannen die mij verkracht hebben ken ik niet meer. Ik weet dat ik heel veel pijn heb gehad in mijn vrouwelijkheid en soms was ik er ziek van. Madam heeft ons naar haar café gelokt en ze heeft ons bedrogen. Nu weet ik dat het een slechte vrouw is. Ze is de schuld van alles. Ik heb heel veel spijt ... ik was zo dom en onwetend. Ik beloof dat nooit meer te zullen doen."
Na voorlezing volhardt en tekent samen met een assistente van het gerecht.
*Verhoor van het jongste meisje Hilde : 13jaar oud en eveneens ingeschreven te ... (Brussel) :
"Ik ben met mijn zuster meegegaan naar het café omdat ze het me vroeg. En madam, die zei tegen mij : 'Hildeke, straks zijt ge ook al goed voor de stiel". Ik voelde me zo groot en fier en ik heb dikwijls 200 of 25Ofrank van haar gekregen. Ik heb enkele keren gezien wat die mannen met mijn zus deden. Ze staken hun ding in haar. Nora weende dan de hele tijd en ik kon niets doen, Ik kon haar niet helpen want de andere man viel me lastig. De dingen die ze met Nora deden hebben ze met mij nooit gedaan, maar ik werd dikwijls helemaal uitgekleed. Als ik madam riep om mij te helpen, deed ze alsof ze niets hoorde. Ik heb dikwijls gezien dat ze de buitendeur op slot ging doen. Ik weet dat ik niet had mogen meekomen. Maar madam beloofde ons zoveel drinkgeld en we waren bang dat, als we niet luisterden en niet met de mannen mee wilden gaan, we niet meer op vakantie zouden kunnen komen bij tante. Ik heb veel spijt van wat ik gedaan heb. Ik ben akkoord me te laten onderzoeken door een dokter."
Na voorlezing volhardt en tekent samen met de assistente.
*Verhoor van madam F. (52), barhoudster te Damme :
"Ik weet van niets", begon de uitbaatster. De meisjes liegen en overdrijven. Het zijn twee slechte meisjes ... en de jongste is nog de ergste. Ik heb nooit geld gegeven en heb nooit de deur van het café op slot gedaan als de meisjes in het café waren. De mannen die de meisjes limonade betaalden ken ik niet. Het is zomerseizoen en dan komen hier zoveel onbekenden binnen. Ik weet van geen verkrachting. Dat is gelogen. Ik heb wel af en toe eens gezegd tegen de meisjes dat ze moesten zwijgen over mijn café. Het gaat slecht in onze stiel de laatste tijd. De grote cafés op het marktpleintje mogen alles doen ... en daar wordt niets tegen gedaan. Ik wil verder niets meer verklaren, want de twee slechte meisjes zullen toch geloofd worden."
Na voorlezing volhardt en WEIGERT te ondertekenen.
*
Dat we niet al te veel zouden te weten komen van de geroutineerde barhoudster, dat wisten we vooraf. Het enige waarvoor ze haar best deed was het beschuldigen van de meisjes.
Korte tijd nadien werden de twee zusters onderzocht door een aangewezen arts. In de diagnose stond o.a. vermeld :
-Nora (14jaar en 1O maand oud) : Ontmaagd en meermaals verkracht in de laatste weken. Blauwe plekken op buik en dijen als gevolg van gewelddadige behandeling. -Hilde (13jaar oud) : Niet ontmaagd, maar vertoont meerdere blauwe plekken op het lichaam als gevolg van gewelddadige behandeling.
*
Zo hadden enkele naamloze brieven dan toch geleid tot een onderzoek dat nog net kon afgewerkt worden voor we naar onze brigade konden terugkeren, terug naar het gezin en de vertrouwde omgeving.
*
Twee maanden later werden we opgeroepen om te gaan getuigen in deze zaak voor de rechtbank te Brugge.
Madam F. kreeg van de rechter levenslang verbod om nog een drankgelegenheid open te houden. Ze werd bovendien veroordeeld tot twee jaar celstraf. Ze werd ter zitting aangehouden en overgebracht naar de gevangenis. De twee zusjes Nora en Hilde werden in het heropvoedingsgesticht van Brugge-Sint-Kruis geplaatst. Het feit dat ze toegegeven hadden aan de uitbaatster en niets gezegd hadden over de feiten tegen hun tante speelde daar een grote rol in. Maar wat zou er met hen gebeurd zijn zonder die anonieme brieven, zonder het onderzoek, dat hen toch uit de klauwen van "madam" had gered? Een gewetenloze vrouw, die er uitsluitend op uit was zoveel mogelijk winst te maken, er niet voor terugschrok daarvoor twee minderjarige meisjes voor haar kar te spannen, hen in haar macht te krijgen met drinkgeld, hen onder druk te zetten door te dreigen alles aan hun tante te vertellen, wat het einde van hun vakanties aan zee zou betekenen. Een vrouw zonder scrupules had het leven van twee jonge meisjes gebrandmerkt, maar het had voor Nora en Hilde veel slechter kunnen aflopen.
*******************
PS.: **** Gezien vader en zijn collega kort na deze zaak naar hun "thuisbrigade" konden terugkeren, ontbreken een aantal details van verdere verhoren, allicht door collega's van Moerkerke afgenomen, of mogelijks door het Brugse parket. De twee jongemannen, die bij de inval konden geïdentificeerd worden, werden uiteraard ook gerechterlijk vervolgd. De namen van de oudere heren waren niet bekend. Madam had de lippen stijf op mekaar gehouden. Ook over de ouders van de meisjes werden geen details vermeld. Ze woonden in een randgemeente van Brussel. Het feit dat ze de kinderen twee maanden op vakantie lieten gaan bij een bejaarde tante, die niet in staat was om het reilen en zelen van Nora en Hilde naar behoren te volgen, laat vermoeden dat ook de huiselijke situatie niet ideaal was. Maar dat is alleen een veronderstelling.
In de "thuisbrigade" wachtten alweer nieuwe zaken van seksueel misbruik. Een aantal van de verhalen op dit blog spelen zich trouwens in diezelfde periode af.
Verhalen (10) : Scrupules opzij voor het geld - deel 2.
Verhalen (10) : Scrupules opzij voor het geld - deel 2.
Rond 21 uur stapten wij terug "gezwind" de "cafetaria" binnen. Op het eerste zicht waren alleen de uitbaatster en de dienster aanwezig. We hadden echter vrij snel opgemerkt dat in een nevenkamertje aan de achterkant een meisje in een tijdschriftje of boekje zat te lezen. We gaven de indruk haar helemaal niet te hebben opgemerkt, bestelden iets en vroegen opnieuw aan de uitbaatster en haar dienster iets met ons mee te drinken. Het duurde niet lang voor beide dames bij ons aan het tafeltje kwamen zitten. Er werd gelachen en gedronken en we lieten horen dat het in de andere gelegenheden in de buurt veel te stil was en het er daar nogal stijfjes aan toeging. We waren met vakantie, lieten we nog eens horen, dus moest er toch eens wat plezier kunnen gemaakt worden. We kregen het gevoel dat we nu wel het vertrouwen van de dames hadden ingewonnen. Plots zei de bazin : "Zeg, mannen, mag ons Noraatje ook iets komen meedrinken?" We deden alsof we dat niet belangrijk vonden en gaven langs de neus weg onze toestemming. Het jonge meisje (we schatten haar niet veel meer dan 14) kwam op bevel van de uitbaatster uit het zijkamertje en toen ze aan ons tafeltje kwam kreeg ze van de bazin een tik op de dijen. "Heren, dat is nu eens vers kalfsvlees", vervolgde ze al lachend. Wij wisselden snel een blik, want het was ons nu wel duidelijk geworden dat "madam", zoals het meisje haar noemde, een minderjarige gebruikte om klanten te lokken. Het meisje zat er nogal stilletjes bij, maar we konden ons toch niet van de indruk ontdoen dat het niet de eerste keer was dat ze bij klanten moest komen plaatsnemen. De houding van de bazin tegenover het meisje, haar kledij - ze droeg een nogal opvallend minijurkje - dat alleen al maakte ons duidelijk dat ze als "koopwaar" werd aangeboden aan klanten. Het jonge meisje sprak Nederlands met een Brusselse tongval, maar veel zei ze niet. Madam en de dienster voerden meestal het woord.
We voelden aan dat we niet meer lang meer konden wachten vooraleer een signaal te geven aan de collega's, die buiten verdoken stonden opgesteld. Maar dat bleek nog eventjes te vroeg te zijn, want op een bepaald moment stapten twee jongemannen van rond de 2O het cafeetje binnen. Ze stelden zich nogal familiair op en noemden de bazin, de dienster én het meisje direct bij de voornaam. Geen onbekenden dus ! De uitbaatster gaf Nora bijna onmiddellijk het bevel haar zus te gaan halen. Nora trok naar boven en kwam enkele minuten later opnieuw het café binnen met haar zusje, een meisje van nog geen 14 jaar oud. "Ga maar naar het nevenkamertje en maak het jullie in de zetels maar gemakkelijk met de meisjes", hoorden we haar zeggen tegen beide jongemannen. Gedwee gingen de twee meisjes mee naar het halfduistere zijkamertje, waar Nora daarnet nog zat te lezen. Een gordijntje werd dichtgetrokken. Ons plan was nog beter gelukt dan we ooit hadden durven denken ... maar het moeilijkste moest nog komen. We mochten het in geen geval zover laten komen dat de mannen zich aan de twee jonge meisjes zouden vergrijpen. Zo onopvallend mogelijk begaf ik me naar het toilet en kon van daaruit met een afgesproken lichtsignaal de collega's verwittigen.
Enkele minuten later stormden vier rijkswachters in uniform het café binnen. Paniek, geroep en gesakker. De twee meisjes begonnen te wenen en wilden naar boven lopen, naar het appartementje van hun tante, maar een rijkswachter hield hen tegen. Toen madam doorhad dat wij van de hele zaak op de hoogte waren begon ze ons uit te schelden voor lafaards. "Ik heb het in het begin nog gedacht dat jullie flikken waren", wierp ze ons in het gezicht. We hadden blijkbaar ons nummertje goed opgevoerd, gezien ze ons uiteindelijk voldoende vertrouwde om Nora aan ons tafeltje uit te nodigen. En dat soort scheldpartijen, dat waren wij allang gewoon. We hadden onze slag thuisgehaald, dat was het belangrijkste. De tante van de meisjes werd verwittigd, want de tieners dienden meegenomen te worden voor verhoor. De bejaarde dame was in alle staten, want zij wist helemaal niets af van wat zich beneden allemaal afspeelde. Ze dacht dat de meisjes alleen maar de uitbaatster een beetje gingen helpen.
Ze werden door ons meegenomen in de personenwagen die we ter beschikking hadden gekregen, en madam werd naar het bureau overgebracht met de combi. Zij mocht onder geen beding nog in contact komen met de meisjes, want ze zou beslist alles in het werk stellen om hen te overtuigen te zwijgen.
-Wordt vervolgd-
In het laatste deel : De verhoren van de twee meisjes en de uitbaatster.
In de loop van de jaren '5O werd ik als keurgegradueerde verbonden aan de bijzondere afdeling "Jeugdbescherming en zedenfeiten". Een gevolg hiervan was dat ik gedurende een aantal jaren tijdens het hoogseizoen werd ingedeeld in de brigade Knokke. Een paar weken weg van het gezin en de vertrouwde omgeving, maar ik had nu eenmaal gekozen voor dit soort werk. Met vijf manschappen dienden we in te staan voor de regio van Knokke tot Zeebrugge.
***
In de zomer van 19.. waren in de brigade Knokke en Moerkerke een aantal naamloze brieven toegekomen. Daarin werd melding gemaakt van zedenfeiten waarbij minderjarigen zouden betrokken zijn. De feiten zouden plaatsvinden in een kleine drankgelegenheid te Damme. De brieven volgden elkaar op in korte tijdspannes, zodat we op een bepaald moment toch genoodzaakt waren op discrete wijze een onderzoek aan te vangen. Zo werd ons werkterrein gedurende enkele dagen verplaatst naar het toeristische Damme. De "cafetaria" waarvan sprake in de naamloze brieven was net buiten het dorpscentrum gelegen. Eén van onze eerste contacten was de plaatselijke veldwachter, die probeerde ons zoveel mogelijk informatie te bezorgen.
De uitbaatster was een 55-jarige dame uit O., en er werkte een dienster van rond de 40. Het "cafetariaatje" was in de omgeving bekend voor haar "bijzonder" clienteel, wist de veldwachter ons verder te vertellen. Hij was ook te weten gekomen dat de bovenverdieping betrokken werd door een bejaarde vrouw. Tijdens de zomermaanden juli en augustus zouden bovendien twee jonge meisjes bij haar verblijven. Ze waren familie van haar en konden op die manier een goedkope vakantie doorbrengen in de omgeving van de kust. De meisjes waren aanvankelijk niet in de "cafetaria" aan te treffen. Ze trokken meestal met de fiets of de bus richting kust en brachten hun dagen door aan het strand. Maar in één van de anonieme brieven stond te lezen dat de uitbaatster zich tegenover een oudere cliënt eens had laten ontvallen : "Als het nodig is kan ik op een avond zorgen voor 'vers kalfsvlees' ... maar dat zal wel veel geld kosten!" Wat moesten we daar nu van denken? Schreef die persoon de waarheid, was het een wraakactie van een of andere ontevreden cliënt ... waren het gewoon roddels? Het was aan ons om een plan uit te werken en na te gaan of de beschuldigingen in de brieven met de waarheid strookten. Gezien de kans groot was dat minderjarigen betrokken waren moest met grote omzichtigheid te werk gegaan worden. Wij stelden ons eerst en vooral zo snel mogelijk in verbinding met de Procureur des Konings van Brugge. De magistraat gaf ons de opdracht eigenhandig op te treden als B.O.B. De volgende dag al ontvingen wij het noodzakelijke huiszoekingsbevel vergezeld van een aantal andere formulieren, die we dienden in te vullen teneinde onze onkosten te kunnen rechtvaardigen. Het plan was, dat wij uitgedost als twee toeristen (niemand kende ons in de streek), een bezoekje zouden brengen aan de "cafetaria". We kregen bovendien een dure personenwagen ter beschikking. Vier manschappen zouden op korte afstand alles in het oog houden en bijspringen in geval van noodzaak. ...
Het was even voor de middag toen mijn collega de sjieke wagen tot stilstand bracht voor de "cafetaria". Kalm en zo ongedwongen mogelijk stapten we naar binnen. We lieten duidelijk horen dat we met vakantie aan zee waren en dat we op schok waren in Damme ... om eens de bloemetjes buiten te zetten. We moesten wel een visje uitgooien natuurlijk. De uitbaatster voldeed aan de persoonsbeschrijving die de veldwachter ons gegeven had. We lieten haar en de dienster enkele consommaties met ons meedrinken en na ongeveer een uurtje vertelden we hen dat we gingen eten in één van de restaurantjes in de buurt. "We komen vanavond misschien nog eens terug", lieten we horen. We hadden in elk geval de indruk dat beide dames niets verdacht aan ons hadden opgemerkt. Ze leken blij omdat ze allicht dachten een vette vis aan de haak te hebben geslagen.
Na ons restaurantbezoek was het zaak onopgemerkt het gemeentehuis binnen te geraken voor een laatste bespreking met de manschappen. Het was nog even wachten, want via de anonieme brieven hadden we ook vernomen dat de twee meisjes zeker niet voor 21 uur naar beneden zouden komen.
Ik ben Ivan Bontinck
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is Leerkracht Engels met pensioen..
Ik ben geboren op 13/06/1945 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelsport (lange afstanden) - vreemde talen (o.a.Russisch) - lezersbrieven - geschiedenis - ....
