Verhalen (12) : De naam vader onwaardig.

De brief van Lisette (vervolg).

 Smeken op mijn knieën ... wenen ... het hielp allemaal niet. Integendeel, vader werd
 nog heviger. Hij handelde als een beest, zelfs als hij nuchter was. U kunt denken hoe
 hij was als hij te veel gedronken had. Ik kon hem niet meer aanzien als mijn vader.
 Het gebeurde dat hij 's nachts op mijn kamer kwam en mij uit mijn bed sleurde.
 Hij sleepte mij dan naar zijn kamer. Hij stelde zich dan vlak voor mij met zijn
 mannelijkheid in zijn hand. Ik heb altijd geweigerd zijn mannelijkheid vast te
 nemen en heb daarom veel slaag gekregen.
 Ik verborg mij steeds onder de dekens, maar hij trok alles weg zodat ik daar in mijn
 nachthemdje lag. Vervolgens kwam hij naast mij liggen. Hij pakte mij vast en ik begon
 dan tegen te stribbelen. Maar met al zijn macht overrompelde hij mij, trok mijn
 nachthemdje helemaal omhoog ... en voor de zoveelste maal werd ik verkracht.
 Nooit of nooit heb ik toegestemd. Ik ben altijd blijven wenen en heb hem zo dikwijls 
 gesmeekt er mee op te houden. Hij begon dan te vloeken en schreeuwde : "Ge moet
 moeder vervangen en daarmee uit !".
 Ik heb eens de kast voor mijn slaapkamerdeur geduwd om hem de toegang
 tot mijn kamer te beletten, maar dan reageerde hij als een razende. Hij stampte
 de deur in en sloeg van colère ook andere meubels aan stukken.
 Mijn eigen vader kwam mij twee tot drie maal per week verkrachten en moest
 daar steeds veel geweld voor gebruiken. Hij beet in mijn armen, borsten en dijen ...
 en deed mij dikwijls veel pijn in mijn vrouwelijkheid.
 Ik wist niet meer wat ik moest doen ... klacht neerleggen, weglopen ... ik moest iets
 doen, want zo kon het niet blijven duren.
 Niemand kon mij helpen. Ik schaamde mij voor iedereen en was bang dat vader mij
 slecht zou maken bij de mensen. Op de duur kwam ik bijna niet meer buiten.
 Op zekere dag kwam vader redelijk bedronken thuis. Hij wilde mij seffens in
 zijn bed hebben en trok mij de kleren van het lichaam omdat ik maar bleef
 tegenwerken. Op een bepaald moment heb ik een asbak naar zijn hoofd gegooid,
 maar heb hem niet kunnen raken. Hij is dan als een wild dier boven op mij
 gesprongen en heeft me afgeranseld met zijn broeksriem en met de blote hand. 
 Blauwe littekens bleven vele dagen goed zichtbaar op mijn armen, benen,
 borsten en op mijn buik. Hij wist mij steeds te dwingen op een of andere brutale
 manier ... slagen, stampen of brandende sigaretten die hij tegen mijn dijen en buik
 duwde. De brandwonden van de sigaretten zijn nu nog zichtbaar. Hij martelde
 mij zolang ik tegenstand bood.
 Ik voel me ongelukkig en alleen met mijn miserie. De jongen waar ik eens mee
 babbelde kende ik nauwelijks en ik durfde hem niets vertellen over de brutale
 handelingen van mijn vader. Ik had veel te veel schrik voor wat er dan zou 
 gebeuren. 
 Ik ben wel op zekere dag naar de dokter gegaan ... en wat ik al een tijdje vreesde
 werd bevestigd : Ik was zwanger van mijn bloedeigen vader, want niemand anders
 had mij aangeraakt. Ik heb vader niets verteld, maar ik was de wanhoop nabij.
 Alle dagen slagen, mishandelingen ... en nu dat nog. Ik werd ziek van schaamte.
 Wat stond er mij allemaal nog te wachten ? Iedereen zou schande spreken over mij
 in het dorp, waar iedereen iedereen kende. Ik werd met de dag wanhopiger en
 heb beslist voor altijd bij mijn overleden moeder te gaan.
 Commandant, het is mijn laatste beslissing. Wat u met mijn vader doet laat mij
 koud. Hij is toch al maanden mijn papa niet meer ... na alles wat hij mij heeft
 aangedaan.
 Wanneer u deze brief zal gelezen hebben ben ik, Lisette G., Heideweg te N.,
 niet meer van deze wereld ... maar ben ik wel bij mijn brave moeder.
 Lisette G.

 Wordt vervolgd.

******************************************************************