Ik heb een plantenrekje dat lijkt op een ladder die je kan openplooien. Er zijn een paar treden en daar kan je plantjes aan hangen. In de helft heb ik een legger gelegd en nu kan ik daar plantjes opzetten. Ik ben niet handig in plantjes maar nu heb ik een hele goeie vriend den Thei en die man heeft groene vingers of althans zijn vrouw Roos toch. Nu de lente eraan komt  ben ik samen met Roos en Thei dat rekje in orde aan het zetten met nieuwe scheutjes en nieuwe leven in huis.

Deze ochtend (7.45u) ik was nog even aan het dutten en ineens een onhandige sprong van Darwin die even van een hangplant wou proeven. Het was een vreemd geluid en een poes die snel weg was. Mijn hoofd schiet omhoog en ik kijk in de richting van het rekje en daar lagen ze dan plantjes op de grond, aarde op de grond, legger die scheef hangt en het houten balkje waar de plank op lag afgebroken. Ik ben toen even boos geweest op de poes die niet te dik is maar nu dacht ik even Darwin met de dikke kont heeft het gedaan. Ze kwam even sorry zeggen maar daar had ik even geen oren naar omdat ik even haar ongelukje moest rechtzetten. Op dat moment kwam Lisa binnen en heeft ze mee de plantjes opgeraapt. Dank je Lisa en Darwin die kwam vele aaikes vragen. Het is er me toch eentje. Ik heb een mail geschreven naar den Thei en hij gaat dit komen herstellen. Al zegt hij ik ben geen handige Harry. Natuurlijk niet hij is handige Thei ik zal dat toch eens in zijn oren moeten knopen. Darwin is nu geleerd (hoop ik) alles is nu opgeruimd en opgekuist en de opruim is weer gedaan voor een paar dagen. Toen de jongens thuis kwamen en dan bedoel ik de grootste van de 2 kerels want Volker was bij een vriend gaan spelen hebben ze de kast opgeruimd zodat de plantjes een tijdelijk nieuwe plek kregen op de kast.

Op dinsdagnamiddag om 15.15 komt er een dienst me halen om te gaan sporten. Omdat ik niet zelfstandig kan gaan ook al heb ik een rijbewijs ik mag niet rijden. Ik zou testen moeten doen via CARA (Centrum voor Rijgeschiktheid en voertuigAanpassing). Ik heb nooit de vraag gesteld om terug te rijden omdat ik dat niet in mijn mogelijkheden zag.

• Met de rolstoel de transfer doen naar de wagen met een beperkte plooibaarheid heb ik steeds een 2^de persoon nodig voor de transfer te doen

• Mijn zicht met 1 oog is niet wat het is omdat ik niet alles deftig kan inschatten of dat ik zelfs de diepte of afstand niet kan inschatten.

 Met de bus gaan is een gedoe ik moet er geraken en niet elke bus is rolstoeltoegankelijk en bij het op- en afstappen heb ik hulp nodig. Ik moet er geraken en ik kan niet altijd iemand voorzien om mee te gaan met me en niet alle buschauffeurs staan te springen om te helpen. Maar zowel met de trein als met de bus moet je op voorhand een melding doen dat je die trein of bus gaat nemen. Je kan nooit eens blijven hangen want straks is die bus weg waar jij net op kon omdat die toegankelijk was. Niet alle bussen zijn toegankelijk maar ik woon niet zover van het station en daar komen heel wat bussen bij elkaar.  Ook de trein is een goed alternatief maar 24 uur op voorhand een aanvraag doen vind ik niet fijn. Buiten kijken en beslissen kom we gaan naar de zee zit er niet in. Maar dat is nu eenmaal zo op tijd thuis zijn omdat ik een stuk geleefd word.

Maar even over mijn vervoer al 3 jaar rij ik wekelijks met de dienst aangepast vervoer naar de conditie training op dinsdag vertrek 15.15 terug om 18 uur en gisteren stond er niemand aan de voordeur. Ik heb gebeld en blijkbaar was ik niet geplant. Maar volgens een medesporter stond het busje wel aan het Sportkot. Wat is er fout met de communicatie? Ik weet dat ik de ritten van maart bevestigd heb 2 weken geleden. Ik heb de laatste tijd heel wat problemen ermee en het vastleggen van de ritten vallen soms echt tegen met handen en voeten (moest dit kunnen) moet je dit uitleggen. Ik rij ondertussen al bijna 5 jaar mee en het is heel vaak goed maar soms valt het ook dik tegen je blijft hangen bij je thuis omdat er geen chauffeur opdaagt. Ik ga al van vorig jaar niet meer naar Pellenberg en elke maand vragen ze of die ritten terug vastgelegd mogen worden,… Ze vragen of je meedoet met autoluwe zondag. Elke keer ga ik mee in hun vragenronde en elke keer moet ik dit uitleggen.

• Wie ik ben - ok

• waar en hoe laat ze moeten oppikken – ok

• waar ze me terug moeten ophalen – ok

Daar hebben we een 1^ste obstakel

• rijd er iemand mee- neen

• ik reis alleen.

• U reist alleen een begeleider mag gratis mee hoor

• dat weet ik maar ik kan  dingen alleen.

2^de obstakel

• Ik neem mijn jongens mee

•  u weet toch dat ze niet als begeleider kunnen dienen  

• natuurlijk weet ik dit ze zijn ook nog zo klein 9 jaar en 12 jaar

• u moet wel betalen

• ja dat weet ik en ik maak er geen probleem van. Ik kan ze toch moeilijk achter laten

• ze zijn toch geregistreerd

• Ja ze zijn lid en hier is hun nr

Ik ga ze wel niet onverzekerd meerijden hoor het was maar een kleine formaliteit om ze te registreren. De rekening komt hier aan en ik betaal ze. Mijn pleziertje mijn verantwoordelijkheid.

Maar het is niet fijn om steeds beroep te doen op andere mensen om het nodige te krijgen om me in de wereld van de valide personen te begeven als een persoon met een beperking. Het zoeken naar personen die mee kunnen gaan, het uitzoeken van vervoersmogelijkheden. Bv. vervoer, verzorging als ik weg ben, mogelijkheden om te doen als ik weg ga zodat zowel ik als de kinderen een fijne tijd hebben,… Ik moet met alles rekening houden en ik kan niet rekenen op de goodwill van de mensen maar ik moet zekerheden hebben. Een begeleider die meegaat, vervoer mijn zus, mijn neef, de dienst aangepast vervoer. Maar soms net op die ene dag loopt het verkeerd en dan kan ik niet vlug op mijn fiets springen en gaan meedoen al kom ik te laat neen in mijn geval is het dan zo dat ik niet mee kan doen omdat ik er gewoon niet geraak. En dat dat is niet zo een fijn gevoel.

08-03-2017 om 20:04 geschreven door Inge  

Lisa mijn kinesist was er vroeg bij vandaag 7.40u. Voor alle duidelijkheid hadden we om 7.30u afgesproken. We hadden geen ochtendhumeur gelukkig en we hebben goed gelachen. Ik heb gestapt met krukken, aan de arm en ze heeft mijn schouder gepijnigd. Het was weer een fijne ervaring ondanks de pijn.

Maar mijn schouder of schouders.

• Mijn rechterschouder en de spieren rond mijn schouderblad doen pijn. Ze  is enorm beperkt qua beweging maar ook qua kracht. Ik kan mijn rechteronderarm op tafel leggen maar dan moet ik dit een stuk met behulp van mijn rechterschouder doen. Ik breng mijn schouder hoger en een stuk naar voor en zo kan ik mijn arm op tafel leggen. Of ik gebruik mijn linker arm en hand en duw mijn rechterarm op tafel. Samen een spel spelen met de jongens en de pion staat bij mijn rechterhand en ik moet teveel schuiven met mijn rechterarm dat zit er niet in en zoek ik een andere mogelijk om dit te doen. Ik ga dan automatisch naar mijn linkerhand en arm om het verzetten van de pion te verwezenlijken.

• Ik heb een ontsteking op de spieren van mijn schouder en schouderblad. Er word heel hard aan gewerkt maar blijkbaar zijn er grenzen. De ontsteking blijft hangen en gelukkig heb ik de Wheeldrive die me de nodige ondersteuning geeft als ik weg moet. Ik kan daardoor blijven sporten en wheelen met de rolstoel. Mijn armen werken maar de Wheeldrive geeft de kracht.

• Ik ben ook linkshandig waardoor het allemaal wel gemakkelijker gaat. Mijn linkerarm is mijn sterke arm en die arm gaat er wel voor want die arm werkt voor de 2 armen, handen en schouders. Het was een beetje een geluk bij een ongeluk dat mijn linkerkant niet geraakt is waardoor ik nog vrij goed alles kan doen. Enkel dat qua bereik en kracht ben ik beperkt.

• Ik kan bv. mijn armen niet boven mijn hoofd brengen. Als ik aan de achterkant van mijn hoofd moet zijn dan moet ik ondersteuning geven. Dit moet zowel met linker als de rechter kant. Als ik op mijn ellenboog druk dan gaat hij iets meer naar achteren.

• En natuurlijk de bijhorende pijn erbij dat maakt het natuurlijk af en door de spanning staat mijn rechterschouder hoger dan de andere. 

Ik kan het me niet altijd aantrekken en ik ben echt niet er niet altijd mee bezig enkel als ik ga sporten, een transfer moet doen rolstoel- bed en de andere keren overvallen ze me een beetje en dan zegt een mens auw en gaat ze gewoon verder ‘allee ik toch’.

S’nachts wakker worden van pijn in mijn pols omdat die weeral verkeerd zit en omdat ik niet altijd het gevoel heb dat die slecht ligt.

Of ook als ik op mijn rug lig kan het zijn dat mijn hielen van mijn voet(en) beginnen pijn te doen. Omdat het effectief voelen vertraagd verloopt balanceer ik vaak op de grens en volgens de verpleging en dokter is het dan dringend tijd om mijn voeten te verleggen om doorligwonden te vermijden. Soms is de pijn te erg en kan ik niet op mijn  zijde draaien en dan moet ik mijn linkervoet uit bed laten hangen de pijn even laten wegebben en op mij zij gaan liggen. Die nacht moet ik enorm opletten dat mijn huid terug een beetje ‘normaal’ doet en dat de pijn weg blijft. Nog nooit heb ik een wonde gehad en ik wil dit ook zo houden. Ook mijn poep is zo een risicopunt omdat ik op mijn poep zit. Af en toe moet ik van houding veranderen om de drukletsels te vermijden. Heb ik een drukletsel dan moet er een speciale  plakker op een beetje als een bumper op de plaats waar het rood begint te zien. Het dient als een 2^de huid waardoor de geïrriteerde huid kan herstellen. Op mijn hielen smeren we zalf om alles te helen.

Ik moet super alert zijn op letsel op mijn lichaam. Omdat ik ze niet altijd voel kan het snel naar erger gaan. Samen met de verpleging zoeken we pijnpunten en zijn we alert bij eventueel oneffenheden bij mij om erger te voorkomen.

• Verzorging volgens de regels

• Sonderen volgens de regels

• Stoelgang maken volgens de regels

Alles volgens de regels staan,  stappen, gaan zitten in de rolstoel, houding,… alles om kleinere ongemakken te voorkomen en zeker om ze niet erger te maken. Dat zal mijn plan zijn de volgende jaren.

07-03-2017 om 19:24 geschreven door Inge  

Ik heb het weer eens te pakken een dikke week geleden ziek geweest en nu terug op krachten komen. Het 6 jarige DING een plaats geven het weegt echt wel op me en ik heb het er nog heel moeilijk mee en het lijkt erop dat ik hoe meer jaren er volgen hoe moeilijker ik het vind. Om het minste komen de tranen weer boven en word ik boos op mezelf en op mijn omgeving als er iets niet lukt. Ik heb vaak het gevoel dat mensen zeggen ga verder met je leven alsof er niets gebeurt is, ach het is maar dit of dat, wees blij dat je nog leeft, of de beste die ik 2 weken geleden hoorde zijt ge dan zo ziek geweest?… en dan denk ik

‘Hebben jullie het nu nog niet door dat ik dit nog geen plaats geven heb en dat ik zo een opmerkingen helemaal niet tof vind!

Elke week hetzelfde liedje. Nooit spontaan mijn bad inschuiven of een douche nemen omdat ik er eens goesting in heb. Elke dag de kinesist. Het dagelijks pijn hebben in mijn schouder, nek, bekken en knieën,… Bij een verkeerde inschatting en heb ik een te diepe buiging gemaakt in mijn knie dan springen de tranen in mijn ogen van de pijn en denk ik om even de pijn weg te lachen ‘dat is goed gemobiliseerd’. Maar mijn knieën denken daar duidelijk anders over.

Het oog dat niet doet wat ik wil en gewoon het niet niet kunnen zien met 1 oog maar wel het onderscheid kunnen maken tussen licht en donker en ook nog eens in mijn linkerooghoek kan ik wel beweging zien. Ik kan niet onderscheiden wat het is of welke kleur het is maar ik zie beweging. Dat is heel vermoeiend beweging zien dat je niet kan plaatsen. Met dat deeltje oog kan ik me niet focussen op 1 plaats maar de beweging is er wel. Ik weet niet of ik het juist neerschrijf maar het komt in ieder geval zo over bij me.

Ik mag er niet teveel bij stil staan want dan word het alleen maar moeilijker en die datum komt elk jaar terug net als alle andere data ’s van alle ronde tafels die er toen plaats vonden, elk gesprek met de kinesist,… Elke keer was er hoop maar elke keer kreeg ik ook iets extra’s mee te zeulen. Veranderen zal het nu niet meer en ik heb veel bereikt maar alles zoals vroeger dat mag ik vergeten (ook al wist ik dit al want ik voelde de bui al hangen in 2012). Maar je hebt zoiets van wensen en dromen en werkelijkheid en de werkelijkheid is soms veel erger dan de wensen en dromen. Maar mijn lichaam geeft heel goed aan waar mijn grens ligt en die grens is denk ik al bereikt of toch bijna alleen mijn conditie daar staat geen grens op en daar werk ik nog heel hard aan. Wat ik nog wil is stappen met 1 kruk zonder een 2^de persoon zodat ik hier thuis kleine afstanden kan doen. Bv. stappen naar de frigo er iets uit nemen en met dat ene in mijn hand naar het fornuis gaan en gebruiken om iets klaar te maken terwijl ik iets maak. Nu kan ik aan mijn fornuis staan, iets maken maar alles moet ik klaar hebben staan.

Mijn broek alleen aandoen en mijn schoenen aandoen en binden is niet mogelijk, dat zal nooit mogelijk zijn want ik kan mijn romp en bekken niet genoeg plooien en zo geraak ik nooit aan mijn voeten. Ik weet nu ongeveer waar ik sta in heel mijn revalidatie en de kunst is dat ik niet opgeef maar ik heb nu andere dromen gekregen 5 jaar lang waren mijn dromen fysiek vooruit komen maar nu heb ik terug dromen. Dromen die gelijkaardig zijn als vroeger. Het zijn de materiele  dingen die ik wil of wou. Zoals een nieuwe tafel, nieuwe stoelen en nieuwe kaste voor de jongens hun kamer. Maar nu zijn er ook de andere dingen zo wil ik in de grote vakantie met de jongens een weekje weg. Een weekje zee of Ardennen of zelfs de Kempen. Gewoon even weg van alles en genieten van ons 3. Er zal wel iemand mee moeten om eventuele basisdingen te doen met me zoals me helpen bij het aankleden en zelfs wassen maar dat nemen we er gewoon bij.

De vakantie is voorbij en het was leuk. Samen eten, samen zitten en liggen vertellen en lezen, samen dingen doen het echt fijn.  Lander zijn guitige snoet en opmerkingen, Volker zijn gevatte opmerkingen en soms zou hij beter eens 10 keer nadenken vooraleer hij iets zegt waardoor het soms grof overkomt. Hij kan echt mensen kwetsen ermee en Volker is Volker hij moet en zal het laatste woord hebben.

Zondag laatste dag van de vakantie wilt zeggen nog even samen lezen, speelgoed op schoolmodus zetten en in bad gaan op zondagavond. We kijken rustig even televisie en dan was het bedtijd. Lander en ik hebben nog even op bed gelezen.

De jongens zijn vertrokken naar school en Volker klaagde over buikpijn. Ik weet niet hoe het komt maar hij kan eten en drinken en ook snoepen ook al is die buikpijn er. Als je dan zegt zie een beetje wat je eet. Dan hoort hij het donderen in Keulen en denkt dan wat zeg jij nu mama. We hebben leuke dingen gedaan en af en toe op de strepen gestaan zo was de vakantie. Ik ben niet weggegaan met hen Ze zijn naar film geweest, er is een vriend komen spelen en Volker is bij een vriend gaan spelen we hebben koekjes gebakken, appelflapjes…

En dan op tijd bed in, maandagochtend  op tijd uit bed, wassen, verse kleren aan, iets eten en tandenpoetsen en dan met de fiets naar school. Woensdag gaat Volker bij Dries spelen en Lander heeft het kot voor zichzelf. We gaan er een leuke tijd van maken tot dat broer er is rond 16.30uur. We maken zeker huiswerk met het dictee dat geoefend moet worden en dan zien we wel. Alles valt terug in z’n plooi deze week zwemmen, tekenacademie,… De ventjes en hun hobby. Ik ben blij dat ze dit doen.

Een hobby voor een kind buiten het gezin is belangrijk. Het is een verrijking van hun welbevinden. Ze maken contact met andere kinderen en mensen, ze spelen samen, ze maken zich los van hun gezin en op een moment moeten kinderen dit doen. Zo zien ze dat hun leven meer is dan enkel school en thuis zijn.

Maandag vliegen ze er weer in en gaan ze in 1 rechte lijn naar paasvakantie om dan even 2 weken vakantie te hebben en dan in 1 rechte lijn naar de grote vakantie te spurten.

06-03-2017 om 00:00 geschreven door Inge  

23 februari ’17 het is voorbij en die dag 6 jaar geleden werd ik ziek met de gekende gevolgen die ik nu nog draag. Het zichtbare maar ik zeul ook het niet zichtbare mee.

Het niet zichtbare vind ik soms zwaarder wegen. In een rolstoel zitten… soms krijg ik last van mijn poep, mijn rug mijn schouders en dan moet ik anders gaan zitten of dan ben ik blij dat ik een andere positie kan nemen door op mijn bed te gaan liggen. De nekpijn dat uitstraalt naar mijn hoofd, de onzichtbare pijn aan mijn knieën, bekken. S’avonds als ik op bed ga liggen zalig ik lees dan even of een ik speel een spel op de GSM of tablet, met de poes op mijn schoot. Het duurt nooit lang of ik lig in slaap.

S’nachts doe ik een polsbrace aan om mijn pols strak te houden want als mijn pols te lang op dezelfde manier ligt dan doet dit echt pijn. Als ik mijn pols dan recht wil zitten luistert hij niet zo goed en moet mijn linker hand even het pijnlijke handje een handje helpen.

De krampen in mijn kuiten tijdens de nacht. Mijn oog en oor die niet werken…

Maar na mijn longontsteking in 2011 zijn mijn luchtwegen niet in perfecte doen. Ik loop al snel een luchtweginfectie op en als er koorts bij komt kijken dan hang ik en moet ik antibiotica nemen.

Gisteren had ik echt geen stem en geen stem hebben is een regelrechte ramp voor mij want babbelen is 1 van de belangrijkste dingen die ik goed kan.

Een ontsteking aan mijn strottenhoofd en ja voor de verandering heb ik bloed moeten ophoesten. Maar het was niet zo erg als die keer in september 2016 en zeker niet februari 2011. Want toen was het wel heel erg. Mijn lichaam dat is echt een instrument waar je moet naar luisteren en goed onderhouden.

Luister naar je lichaam, vraag je af wat is er aan de hand, ga op tijd naar de huisarts bij twijfel en neem af en toe wat gas terug als je voelt als er iets hapert.  Je mag niet doorgaan tot het bittere eind want dat zou wel een dik kunnen tegenvallen.

 6 jaar geleden kwam ik op die rollercoaster en ik heb nu het gevoel dat hij aan het uitbollen is maar af toe kom ik dan ook weer zo een heuvel tegen waar ik traag tegenop rij en met een zwier naar beneden kom en het is niet altijd even leuk. Die ene G-kracht is de andere niet. En neem je de verkeerde dan kan het eens dik tegenvallen. Geloof me want ik zat op de verkeerde.

Ik ben nu een hele weg afgegaan en ik vind het erg wat er is gebeurt met me maar ik kan niet zeggen dat het allemaal slecht is. Mijn leven is nu gewoon anders.

Mijn leven is een aaneenschakeling van positieve en negatieve dingen. Ik heb enorm veel mensen leren kennen wat wel leuk is. De vrienden die ik nu maak zijn ouder dan ik maar ook jonger. De meeste mensen die ik bv. ken van de conditietraining of nog steeds ken uit mijn revalidatieperiode. Ik heb geleerd dat op mensen met een verworven handicap geen leeftijd staat. Er zijn zowel jongere als oudere personen die een hersenbloeding, een hersentrauma of andere lichamelijke schade hebben opgelopen door een ongeluk,…

Ik heb geleerd dat mensen met een beperking heel hard moeten vechten om soms gehoord te worden. Mensen moeten zich dubbel en dik bewijzen om te komen waar ze recht op hebben. Soms bekijken ze je ocharme dat meiske en soms denken ze niet na en betuttelen ze je als een klein kind en waar ze willen denken in jouw plaats. Het is zeker niet tof omdat ik ondanks wat ik voor heb gehad ik nog dingen kan.

Sommige momenten dan word je soms geleefd. Je krijgt hulp en ze nemen letterlijk alles uit handen in wat je doet. Wat echt niet fijn is.

Bv. gisteren was ik was aan het plooien en mijn poetshulp legde alles op hoopjes. Van het eerste tot het laatste heeft ze opnieuw opgeplooid. Alsof ik geen broek of handdoek kan plooien. Zelfs de onderbroeken moesten eraan geloven. Een goed gevoel geeft dat toch niet en de volgende keer kan zij het doen. Toen ik er iets van zei antwoorde ze ‘ge kent me toch’. Echt prettig voelt dit niet en zeker niet als ik wil helpen en de dingen wil blijven doen die ik echt nog wel kan.

Deze week heb ik wel een les gekregen in nederigheid. Sinds ik een beperking heb  worden dingen in mijn plaats beslist alsook dingen gewoon uithanden genomen omdat iemand anders het beter kan. Ik weet dat ik rechten heb maar ze moeten me niet voor blok zetten en denken het is maar Inge die zegt toch ja.

k zeg alleen maar ja als het nuttig is voor ons allemaal en mijn sociaal leven mag er zeker niet onder lijden.  

25-02-2017 om 00:00 geschreven door Inge  

Het is weer die dag 6 jaar geleden werd ik ziek met de gekende gevolgen die ik nu nog draag. Het zichtbare maar ik zeul ook het niet zichtbare mee.

Het niet zichtbare vind ik soms zwaarder wegen. In een rolstoel zitten… soms krijg ik last van mijn poep, mijn rug mijn schouders en dan moet ik anders gaan zitten of dan ben ik blij dat ik een andere positie kan nemen door op mijn bed te gaan liggen. De nekpijn dat uitstraalt naar mijn hoofd, de onzichtbare pijn aan mijn knieën, bekken. S’avonds als ik op bed ga liggen zalig ik lees dan even of een ik speel een spel op de GSM of tablet, met de poes op mijn schoot. Het duurt nooit lang of ik lig in slaap.

S’nachts doe ik een polsbrace aan om mijn pols strak te houden want als mijn pols te lang op dezelfde manier ligt dan doet dit echt pijn. Als ik mijn pols dan recht wil zitten luistert hij niet zo goed en moet mijn linker hand even pijnlijk helpen. In de zomer is dit warm.

De krampen in mijn kuiten tijdens de nacht. Mijn oog en oor die niet werken…

Maar na mijn longontsteking in 2011 zijn mijn luchtwegen niet in perfecte doen. Ik loop al snel een luchtweginfectie op en als er koorts bij komt kijken dan hang ik en moet ik antibiotica nemen.

Gisteren had ik echt geen stem en geen stem hebben is een regelrechte ramp voor mij want babbelen is 1 van de belangrijkste dingen die ik goed kan.

Een ontsteking aan mijn strottenhoofd en ja voor de verandering heb ik bloed moeten ophoesten. Maar het was niet zo erg als die keer in september 2016 en zeker niet februari 2011. Want toen was het wel heel erg. Mijn lichaam dat is echt een instrument waar je moet naar luisteren en goed onderhouden.

Luister naar je lichaam, vraag je af wat is er aan de hand, ga op tijd naar de huisarts bij twijfel en neem af en toe wat gast terug als je voelt dat er iets hapert.  Je mag niet doorgaan tot het bittere eind want zou wel een dik kunnen tegenvallen.

 6 jaar geleden kwam ik op die rollercoaster en ik heb nu het gevoel dat hij aan het uitbollen is maar af toe kom ik dan ook weer zo een heuvel tegen waar traag tegenop rijden en met een zwier afdalen en het is niet altijd even leuk. De en G-kracht is de andere niet. En neem je die verkeerd dan het eens dik tegenvallen.

23-02-2017 om 19:48 geschreven door Inge  

Volker is op Chiroweekend en toen hij vertrok was hij gezond zenuwachtig en zag het toch goed zitten. We gaan deze avond iets lekkers eten onder ons drieën en rond 18.30 vertrekt hij samen met een vriend naar de buurt van Wavre. Dit weekend is voor mij en Lander gereserveerd. Volgens mij eens niet slecht voor mijn kleine vent want zo eens alleen met mama is ook wel eens fijn. Lander is nooit ziek en kan dan ook niet eens bij mama thuisblijven en genieten van mijn zorgen. Maar nu is het zover en gaan Lander en ik er iets fijn van maken. Hij gaat wel zwemmen met Tom en Simon op zaterdag en dan gaan we onder ons tweeën echt iets fijn doen iets spelen, iets maken en vooral iets lekkers eten.

Volker zijn valies is klaar en al meegegeven enkel nog een rugzakje met zijn Chirokleren, zijn centen voor het kamp te betalen en een snoepje stond er op de lijst.

Zondag komt Volker terug met hopelijk hele leuke verhalen en hoop ik dat hij zich fantastisch goed heeft geamuseerd. Hij kijkt er al zolang naar uit.

Lander heeft op het einde van maart Chiroweekend maar ziet het helemaal niet zitten. Maar als hij geen zin heeft dan ga ik hem ook niet sturen. Ook al had ik gezegd dat hij het moest proberen maar Chiro vind hij leuk maar niet elke week en zeker geen weekend. Onder mama’s vleugels is het fantastisch goed.

Jeugdbeweging, sportclub, tekenacademie,…

Het is zo leuk en het maakt een kind ook rijker. Spelen, ravotten, buiten zijn, samen zijn, creativiteit het brengt zoveel rijkdom mee.

Lander die elke week gaat sporten op zaterdag in een zwemclub.

• Hij leert zijn lichaam kennen en hij leert een vaardigheid bij.

• Het is leuk om weten dat hij nu zichzelf in veiligheid brengen  als er iets gebeurt.

• Hij komt onder andere kinderen die hij leert kennen waardoor zijn wereld groter wordt.

• …

Volker gaat op vrijdag naar de tekenacademie

Zelf had ik graag gehad dat Volker ging zwemmen maar dat is zijn ding niet meer en sporten tja dat is maar saai.

Daarom heeft hij gekozen om naar de tekenacademie te gaan. Er zitten een paar kinderen van zijn groepje bij Volker op school, zo moet hij niet alleen gaan en Volker heeft heel graag herkenbare dingen.

• Hij ontdekt verschillende manieren van werken met materialen.

• Hij moet leren samen werken om bepaalde dingen te bereiken zo werkt hij ook aan zijn sociale vaardigheden.

• Hij leert dingen af te werken om een mooi resultaat te bekomen.

• …

Lander en Volker gaan naar de Chiro op zondag

Volker vindt dit super maar Lander heeft graag soms een beetje rust. In september koos hij om te blijven gaan en dan vind ik dat hij dit een jaartje moet volhouden. Al heb ik wel al toegegeven bij Lander. Lander gaat 1 op de 2 weekends naar de Chiro en zoals ik al zei ik ga hem ook niet forceren om op weekend te gaan. Maar de Chiro brengt zoveel dingen met zich mee.

• Samenhorigheid

• Samen spelen

• Creativiteit

• Buiten spelen

• Plannen smeden

• …

Naar de jeugdbeweging gaan. Als kind ging ik een tijdje naar de Chiro in Gent. Maar de naar de Chiro gaan in de stad is niet zo fijn omdat je heel gebonden bent aan de plaats die je hebt. De Chiro was in een gewoon blauw rijhuis met kortbij heel veel buren waar we rekening mee moesten houden. We hadden dichtbij een park waar gingen spelen en binnen spelen was in een gewone kamer. Het was er altijd druk en als je buiten wou kon dit niet altijd. Buiten spelen deed je in een park 200 meter verderop en enkel onder begeleiding want we moesten een hele drukke baan over. Ik ben afgehaakt op de moment dat er werd gesproken over op kamp gaan. Ik had het 1 keer gedaan toen ik 6 jaar was en 10 dagen heb ik gehuild van heimwee naar huis. Jaren heeft dit in mijn hoofd gespookt en neen Inge ging niet op kamp. Daarom dat ik Lander niet ga mee sturen op weekend al had ik  het wel heel graag gehad. Al was het maar proberen. Maar ik forceer het niet.

Op kamp gaan is pas later gekomen toen ik me aansloot bij de KAJ en me al snel opbokste tot kernlid want leider en leidsters voor mensen van 17-18 jaar neen dat vonden we erover. Een kernlid was iemand dat de boel samenhield en alles regelde. Zo gingen we op weekends met de groep met heel de regio of enkel de kernleden. Elk jaar hadden we een thema waarover we werkten en toen we startte waren ze komen spreken of sensibiliseren omdat rijden  onder invloed niet kan. Op 1 of andere manier sloot ik me aan en ben ik blijven gaan en ja ik vond het super zo ook de activiteiten, het kameraadschap alles. Ik heb heel veel mensen leren kennen en dat zijn toch vrienden geworden. Samen gingen we met elkaar tijdens de bijeenkomsten met elkaar om maar daarbuiten ook. Samen naar een festival met een bende of gewoon opstap. Het is leuk om te weten dat iedereen gegroeid is en dat iedereen wel op 1 of andere manier zijn of haar weg heeft gevonden. Jo die zot was van Duitsland en treinen is beginnen werken voor de NMBS in Duitsland i.v.m. goederen. Rombout die altijd vroeg wakker was en graag buiten was is beginnen werken als postbode en zo vond iedereen zijn of haar weg en dat is wel fijn om te horen. Vele onder ons trouwden, gingen samen wonen en stichten een gezin.

Maar sociale contacten dat is zo fijn en belangrijk dat ik die vaardigheid ook aan Volker en Lander wil doorgeven.

18-02-2017 om 19:45 geschreven door Inge  

Oef Valentijn is achter de rug en weet je het echt aan me voorbij gegaan. Ik werd niet overdreven geconfronteerd met harten en andere rode of roze objecten. Geen cadeau ideeën, geen snoeperijen een gewone februari maand zonder teveel poespas. En ik vond dit goed.

Als je geen lief hebt of een man dan moet je dit ook niet vieren. 365 dagen tonen dat je elkaar graag ziet en dan nog eens extra op die ene doordeweekse dag. Een leuke dag en vroeger maakte ik er werk van om op zo een dag een persoonlijk zelfgemaakt cadeautje te geven aan mijn partner. De ene keer al meer geslaagd dan de andere keer. Zo heb ik ooit 2 ovenwanten gekocht en er diertjes van gemaakt. 1 nadeel als je gasfornuis had en je kwam te kort bij de vlammetjes waren de oren weg. Maar de oogjes, neus en de snorharen waren geen probleem. Het was kei schattig en tja toen had ik een ingeving. Ik begon met ideetjes te sprokkelen vanaf 15 februari de dag na Valentijn voor het volgende jaar.

Nu moet ik dat niet meer doen maar de knutselideetjes die heb ik nog. Ik heb nu een hoge doos staan en daar bewaar ik mijn plassondes in. Het is een gewone doos en ik zou graag met de jongens deze doos versieren. Plakken, kleuren, beschilderen maakt niet uit als het maar mooi en iets van ons kan worden. Lander, Volker en ik gaan het 1 van deze bespreken en dan kunnen we plannen. Maar eerst en vooral hun huiswerk op woensdag namiddag. Zoals goede gewoonte had Lander dictee en hij deed het toch wel goed. Het is niet steeds met volle goesting maar hij doet het toch. 20 woordjes en dan verbeteren.

Over enkele dagen komt het boek uit van De Waanzinnige Boomhut van 78 verdiepen en ja ik heb hem besteld. Binnenkort kunnen we terug samen lezen op bed.

Op maandag en donderdag komt ook de jongen die ik help bij zijn huiswerk een jongen die wel heel veel had te doen vandaag. Taal, rekenen en Frans. Niet te begrijpen dat hij dit allemaal moest doen vandaag. Een kind van 12 jaar heeft ook wel het recht om te spelen. Maar een kind laten werken van 16 uur tot 18 uur  en dan merken dat hij nog Frans moet leren neen dit is erover. Als een kind van 12 jaar een half uur tot 45 minuten huiswerk moet maken is meer dan voldoende. Op een moment is iemand zijn hoofd overprikkeld en kan je er echt niets meer bij plakken.

Maar dan toch even voor mezelf. Huiswerk maken met de jongens en die kerel van 12 jaar vind ik super om te doen. Het verlengde van wat ik deed als opvoedster.

Wat ik doe bij die jongen die ik begeleid is omdat hij een leerstoornis en ADHD heeft om alles een beetje te laten balanceren. Schrijven moet hij doen en ik let erop dat hij recht, netjes en eventueel foutloos schrijft al is dit een hele moeilijke opdracht voor hem. Hij moet dan bv. zijn woord starten aan de kantlijn, hij moet rustig schrijven woorden van 2 cm dat is erover. Maar normale cijfers en letters dat is ok. Ook zeg ik waarom iets met een dubbele medeklinker is bv. dubbele t of b. Woorden die hij niet begrijpt leg ik even uit en ik vraag ook begrijp je wat je moet doen? Wat ik ook doe is als hij dingen moet schrijven en vaak mag hij dit op de pc doen bv. een verslag dan zegt hij wat ik moet schrijven en ik typ of vul de dingen in. Bij de moeilijke woorden vraag ik hoe schrijf je dat en moet ik een t of een dt schrijven bij een werkwoord. En zo bouwen we alles op. Het was eerst wat zoeken naar een haalbare manier van werken en nu zijn we echt goed bezig.

En af en toe tetteren we even gewoon bij en praten we over van alles en nog wat. Want effe een pauze moet kunnen

16-02-2017 om 19:24 geschreven door Inge  

Wat zou er zijn gebeurt moest ik niet ziek geworden zijn? Zou ik nog werken in de Kidoclub? Zou mijn relatie nog bestaan? Zou ik nog sociaal actief zijn met  de Jong-KWB? Zou ik nog in het feest comité zitten op de school van de jongens? Zou ik… Het zijn bedenksels die af en toe door mijn hoofd spoken op momenten waar ik niets te doen heb. Na het eten als ik even rust, als ik ga slapen of wakker lig in mijn bed om dat ik niet kan slapen. Ook op momenten waar ik geconfronteerd word met mezelf en waar ik denk ‘Inge dit heeft geen zin om zo of zo te denken. Wat als?

Mijn leven zou er zo anders hebben uitgezien.

Elke ochtend opstaan zorgen dat de spullen van de jongens klaar staan en dan hop de fiets op richting mijn werk. 10 minuten tot een kwartier door weer en wind, bij mooi weer de ene keer met de zon op mijn snoet en de andere keer goed ingepakt met mijn Buff rond mijn hals en een muts op mijn hoofd. Een werk dat ik heel graag deed en me nauw aan het hart lag. Ik had mee de verantwoordelijkheid voor rond de 70 kinderen om dan te zien dat het elk kwartier slinkte. Ik speelde mee en had alles in het oog. Om de 14 dagen hadden we vergadering en elke keer werd er op de vergadering enkele kinderen besproken. Ik weet nog steeds over 1 zorgenkind van 11 jaar. Iedereen had er problemen mee en ik die nieuw was ging dat eens uitpluizen hoe het zat. Ik heb nog nooit zo een tof kind gezien. Gewoon de moeite doen om te luisteren en niet te oordelen. Dan pas kwam je verder met het vent en sindsdien werd er naar mij gekeken om problemen op te lossen.

Ik was toen begonnen met een bijeenkomt via mijn buurman van toen, met Jong-KWB. Kurt een goede vriend die nu regioverantwoordelijke is bij de KWB zei ‘je moet Inge zover krijgt om mee te doen. Want Inge was vroeger KAJotter. En zo geschiede. Dat ik me heb laten verlijden om mee te doen was een normale zaak. Het was leuk en ik kwam heel wat oude bekenden tegen. Bv. Luc iemand die ik al meer dan 30 jaar ken en de meeste mensen kennen hem als Stafke. We planden een gezinsactiviteit in de De Kring omdat we daar alles voorhanden hadden. Het was een kookactiviteit en daar waren borden, bestek, glazen, potten, pannen, kommen,… Ik heb het niet kunnen meedoen want 4 dagen voor de activiteit werd ik ziek en werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Maanden later hoorde ik het resultaat. Ik ben niet meer terug gegaan want ik was toen iets teveel met mezelf bezig.

Zo heb ik ook een vriendin uit Taiwan en ze zou in maart-april afzakken naar België met haar gezin. Ik kende ze van toen ik 19 was en ze was net 16 jaar geworden. Ze kwam 1 jaar bij haar broer wonen om te studeren  en om de Europese lucht op te snuiven. Na 1 jaar ging ze terug en ik had een  vriendin bij. We zijn elkaar blijven volgen met ups en downs maar sinds Facebook hadden we terug meer contact met elkaar. Ondertussen had ook zij een gezin gesticht en zo wisselden we regelmatig ervaringen uit. De bedoeling was dat we elkaar gingen terug zien na zoveel jaren maar neen ik heb ze niet gezien.  Pas later vroeg ik ernaar.

Maar zo heb ik blijkbaar veel gemist.

Het is 1 groot zwart gat 2011

• Zo kwam  Harry Potter en de Relieken van de Dood deel 2 uit, laatste film uit de Harry Potterreeks en Johnny English Reborn, het vervolg op de komediefilm Johnny English.

• Zo overleed Steve Jobs (56j) en Jef Burm (87j),

• Zonnigste maand maart sinds 1931: 204 uren zonneschijn (normaal 114 uren). Bovendien waren er slechts 7 neerslagdagen (normaal 17,8 dagen, minder neerslagdagen is slechts twee keer eerder voorgekomen).

• 19 juni - Met spaceshuttlevlucht STS-135 komt een einde aan het Amerikaanse Spaceshuttleprogramma.

365 dagen waar ik niet meer weet  wat er gebeurde zeker niet de eerste 6 maanden na 23 februari. Ook al is het denk ik een jaar dat zich ook wel een stuk in 2012 verder zette. Ik keek niet meer naar het nieuws, ik keek wel soms TV maar heel selectief en zeker om de tijd de doden in het revalidatiecentrum. Ik keek naar NJAM een zender over eten maken niet dat ik iets had met koken maar ik keek graag naar New Scandinavian cooking. De combinatie met toerisme vond ik super. Ook het bakken, koken met vis en tot op het bot vond ik geweldig. Wat die top chefs daartussen kwamen doen dat weet ik niet. Dagen doorkomen op een constructieve manier dat was het grootste doel. Mijn kamer dat ik deelde met 2 andere personen waren 3 eigen plekjes. Ik had een halve kamer en Lisa en Godelieve hadden elke ¼ stuk van de kamer. Ik had 2 tv’s, ik had een tafel ik had 2 kasten, ik had heel veel dubbel maar ik had ook dubbel zoveel nodig. De eerste maanden had ik een tillift nodig om de transfer te doen rolstoel - bed/ bed - rolstoel die confrontatie vond ik het zwaarste keer op keer en de dag dat ik die niet meer nodig had ook thuis is de dag dat ik er nooit meer heb ingehangen. Voor alles had ik die lift nodig. Kinesist, bad of douche, gewoonweg elke beweging. Zelfs bij een demonstratie voor het krantje van het personeelskrantje van het UZ om in een auto plaats te nemen.

Wat als ik dit niet had meegemaakt? Dan zou ik zoveel anders in het leven staan. Ik zoveel minder wijsheden hebben. Ik heb geleerd verder te kijken dan mijn neus lang is en ik ben ook rustiger geworden in mijn beoordelingen. Langs de andere kant ben ik ook harder geworden maar menselijker. Maar ook ik zet minder snel een stempel op mensen. Maar anderzijds ben je een vriend of kennis of ben je helemaal niets of maar iemand. Mensen die op mijn teen getrapt hebben of die me pijn hebben gedaan die zal ik al sneller buiten houden. Maar dan echt op een heel veilige afstand bewaren en bedoel ik geen contact. Het klinkt hard maar ik heb me zo leren beschermen. Mezelf in veiligheid brengen. Ik zet soms een muur rond mij en laat ik de mensen gewoon doen en al doet het me pijn dan denk ik ‘ach, als je niets beter weet te verzinnen of als je niet weet waarover het  gaat zwijg dan.

Zondag kreeg ik te horen Inge kan je nu al terug stappen?

Mijn antwoord ‘euh, neen. Ik kan stappen mits ondersteuning van krukken of een looprekje maar zonder die ondersteuning val ik omver omdat ik geen of weinig gevoel voor evenwicht heb. Ik krijg mijn voet zelfs niet van de grond als ik geen ondersteuning heb want ik druk me op, maak me groot en zwier mijn voet naar voren links en recht sleept mijn voet naar voren. En het zal NOOIT beter gaan enkel mijn uithouding verbeterd en mijn stijl maar de ondersteuning zal altijd blijven.’

Oh Inge, ben je dan echt zo erg ziek geweest? Toen ben ik gestopt en dacht ik hier steek ik geen tijd in. Ze leven 6 jaar mee maar zien dan de inpakt niet wat mijn lichaam te voorduren heeft gehad.

Neen, daar steek ik mijn tijd niet in ik heb zomaar 16 maanden in het ziekenhuis gelegen dat doet een mens met plezier. Toen ik dit vertelde aan mijn apotheker hebben we er eens goed mee gelachen en gedacht: 'daar moet je je tijd niet insteken Inge'. 16 maanden ziekenhuis dat is immers niet zolang en met een heel groot knipoog zeiden we dit is iets korter dan het gemiddelde.

Soms zijn de reacties van mensen heel dom en moet je denken laat maar en schud je je hoofd en draai je je om en ga je gewoon verder.

Maar wat als?

Er is niet wat als.

Ik leef nu en ik leef mijn leven hoe het nu loopt en ja dat is met een beperking. Doof en blind aan 1 zijde, rolstoelgebonden, schoudergewrichten die het niet goed doen en een NAH.

Maar ik kan wel zoveel dingen meer praten voor 100, zelfstandig wonen, zorgen voor mijn jongens, zorgen voor een leuk omgeving,… 1001 dingen kan ik zeker nog en wat ik vooral geleerd heb is dat het leven meer is dan s’avonds voor de buis te hangen en andere leuke dingen doen.

14-02-2017 om 19:46 geschreven door Inge  

Het weekend was gevuld met hard werken maar allemaal voor een goed doel. Er kwamen nieuwe klerenkasten in de jongenskamer en in mijn kamer. Ik was er al een tijdje mee bezig en zaterdag was de grote dag. Mijn broer is ze gaan halen in de IKEA maar ik had de voorbereidingen gemaakt. Alles werd gemeten en er werd gepuzzeld. Het was hard werken al van vorige week om alles voor te bereiden. Kleren uit de kasten halen, alles stokkeren in dozen en bakken of de kledij op het bed van Volker leggen. Volker en Lander vragen steeds om samen te slapen en nu hadden ze de kans en het is bij 1 nacht gebleven. Volker heeft de volgende 2 nachten op de luchtmatras geslapen. Mijn broer en 2 maten van hem waren ook van de partij.

De neefjes kwamen ook helpen en ook al vroegen de jongens kan ik iets doen. Neen, ze werden steeds wandelen gestuurd tot een moment dat mijn broer er iets van zei. Ik heb het over mij laten glijden op die moment maar het raakte me wel. 1 ding heb ik gedaan ik ben opgekomen voor Volker en Lander als een leeuwin voor haar welpjes. Als ik 6 keer vraag kan ik iets doen en ze zeggen 6 keer neen dan vraag ik het ook geen 7^de keer. Zelf vond ik het enorm frustrerend dat ik niet kon helpen met ineensteken.

Maar mijn idee is dat mijn kinderen kinderen mogen zijn. Sinds ik rolstoelgebonden ben in 2011-2012 waarvan ik 16 maanden gehospitaliseerd was waarvan 13 maanden revalidatie hebben mijn kerels heel wat dingen moeten opgeven door er te zijn voor mama en papa. Van de 1 op de andere dag moesten mijn jongens dingen in huis doen. We moesten op de jongens kunnen rekenen. Ineens moesten ze school, thuis, huiswerk, spelen, mama bezoeken allemaal combineren en ze werden meegesleurd in een stroom dat hen sneller wat groter maakt. Ze horen dingen als ziek zijn, mama is zwaar ziek en we weten niet wat ervan gaat komen… De jongens zaten toen met zoveel emoties dat ik zei als ik thuis ben ‘mogen of moeten mijn kinderen kinderen kunnen zijn!’. En zo denk ik nu nog. Ik moet dan weer    op bepaalde gebieden op mijn jongens kunnen rekenen. Bv. alles opruimen als ze spelen, als ze spelen moet ik door kunnen met de rolstoel, ze mogen iets eten of snoepen maar je moet opruimen, als we weggaan blijven we samen … Er zijn nu eenmaal nadelen aan verbonden aan het leven met een persoon in een rolstoel.

Maar er hangen ook heel wat voordelen aan vast.

·         Samen spelen we gezelschapsspelletjes

·         Samen maken we huiswerk en ik zit bij hen aan tafel.

·         Samen praten we over leuke dingen

·         Samen doen we gewoon dingen

Mijn jongens mogen of moeten alleen kunnen spelen of de 2 broers samen. Maar er is hier ook ruimte om samen dingen te doen. Samen een spel spelen, samen eten maken, samen …, gewoon samen dingen doen. Samen dingen ontdekken. Wat een toffe gedachte als je dat kan meenemen. Ik heb nog liever dat er een beetje rommel blijft staan om iets tof te doen met Lander en Volker.

Soms speel ik gewoon alleen met Lander of Volker een spel of praat ik alleen met 1 van hen. Ik vind die quality time heel belangrijk. Ik heb dit vaak op vrijdagavond met Lander als Volker naar de tekenles is en op zaterdag met Volker als Lander naar de zwemles is. 

Op alle maandagochtenden zitten we samen aan tafel. De jongen eten cornflakes of een boterham, stuk fruit en dan praten wij over hoe het weekend is geweest. Geen PC, geen TV gewoon dingen vertellen tegen elkaar. Deze ochtend was het natuurlijk over  hun kamer en nieuwe inrichting.

Maanden heb ik centen aan de kant gezet om uiteindelijk dit resultaat te krijgen. Lander, Volker en ik zijn dan ook blij met het resultaat en deze week moet ik alles bij elkaar zetten en sorteren en in de kasten leggen. Samen met Kristel heb ik al een deel gedaan. De living is nu kleding vrij maar de rest moet nog uitgepakt worden. De kousenkast is ok, de kast met medische hulpmiddelen is ok (kompressen, verbanden, steunkousen, kleine hulpmiddelen,…) Mijn kousen en ondergoed zitten niet meer in een bakje maar in een schuif kousen apart, broekjes en BH samen enkel moet er in de lange kast nog leggers komen. Maar daar word aan gewerkt volgende week ofzo. Het is te zien wanneer de deskundige dit kan komen fixen.

Sinds gisteren ben ik aan de bouw begonnen van een Knex helikopter die Volker heeft gekregen hij kon er niet zo goed aan uit  aan het plannetje en hij vroeg mama wil jij helpen maar ik wil wel helpen maar bij zoiets vin ik dit wel moeilijk maar nu zit ik met de gebakken peren en zei Volker maak jij hem mama. Ik probeer er elke dag er een uurtje aan te werken en hopelijk vliegt hij binnenkort in de lucht want naar het schijnt kan hij vliegen.

06-02-2017 om 19:36 geschreven door Inge  

Ze zeggen geef nooit op Inge.

Ze zeggen je kan het Inge.

Ze zeggen kijk Inge zie eens vanwaar je komt.

Ze zeggen … zoveel dingen en soms denk ik ‘het is wel genoeg geweest’. Neen, Ik zit niet op zo een kantelmoment waar ik denk nu is het genoeg geweest maar steeds die dingen te horen is ook niet fijn.  Als mensen weer eens zeggen ‘van Inge dit en Inge dat,…’ dan voel ik ze echt blazen in mijn nek. De druk word dan hoog en heb ik het gevoel dat ik mijn best niet doe. Maar ook dan denk ik ‘ja ja ik ga da doen maar mag ik ook luisteren naar mijn lichaam’.

Een lichaam waarvan ik heel goed weet waar mijn grens ligt. Ik kan mijn grenzen verleggen maar dan moet ik heel goed naar mijn lichaam luisteren. Op dit moment wil ik heel veel en vraag ik ook heel veel van mijn lichaam maar mijn lichaam sputtert wat tegen. Mijn nek, schouder, schouderblad en onderrug doet pijn. Mijn nek en schouder doen pijn vanaf de moment dat ik opsta tot ik terug ga liggen en mijn rug doet pijn vanaf een uur of 16 uur of 17 samen met mijn rechter schouderblad. Hoe het komt ik zou het niet weten.

Morgen komt de huisarts binnen en ik zal dan eens horen wat ze zegt. De kans is groot dat ze me terug naar de revalidatiearts stuurt om alles terug eens na te gaan of de situatie verergerd is met de ossificaties in mijn bekken en knieën en calcificatie van mijn pees aan mijn rechterschouder en waarom er een uitstraling is naar mijn nek. De kans zit erin dat ik weer in die mallemolen terecht kom van specialisten en dan start ik weer een rit van vele keren op en neer en van de ene naar de andere specialisatie. 1 ding is zeker ik ga niet meer naar mijn revalidatiearts die ik had tot een jaar geleden.

Die heeft me iets teveel afgeblaft waardoor ik verschillende dingen niet kon vragen omdat ze niet wou luisteren. Terwijl ik wel vragen had over die schouder omdat die pijn er vorig jaar er ook al was. Ze hebben toen een cortisone inspuiting gegeven. Op korte termijn hielp dit maar niet op lange termijn en aangezien dat snel iets chronisch is bij mij dan is de pijn heel snel terug. Zij moet dan maar uitzoeken welke artsen ik moet benaderen en welke weg ik op moet. Het is zei die dan alle disciplines samen moet brengen en me moet informeren wat en hoe. Maar ik sta nu op 0 terwijl ik veel verder had kunnen zijn.

Ik heb alles gedaan om die schouder terug op orde  te krijgen. Kinesist, kersenpittenkussen, zalf, rust,… Ik heb alles gedaan en het gaat maar niet over.  En dat is een teken dat ik verder moet kijken. Maar eerst even de huisarts aanspreken, kinesist en dan nemen we terug de weg naar…

En hopelijk vind ik de oplossing voor die schouder en nek.

Maar zolang ik geen stappen onderneem moet ik verder met de dingen die ik wel kan binnen die pijngrens. Als ik een spel speel met Lander en Volker en ik moet een pion verzetten die dicht bij mijn slechte schouder is dan moet ik maar mijn linker hand- arm en schouder nemen om dat pionnetje te verzetten. Het gaat vlotter en het doet geen pijn. Kan ik er niet aan ‘doe geen moeite Inge zeggen de therapeuten’ de jongens verzetten wel het manneke.

Typen met 2 handen gaat wel goed. Mijn rechter onderarm ligt op de bureau, pols en hand en vingers zijn boven het keyboard en dan lukt het wel. Gelukkig kan ik bijna blind typen en weet ik dus waar alle letters en cijfers staan. Maar ook de combinaties lukken me. Vraagtekens, punten kennen geen geheimen meer.

Het is iets dat ik geleerd heb in het 3^de middelbaar toen ik verkoop deed. Daar hadden we 2 uren dactyloles. Ik deed dit niet graag maar ik heb wel de techniek en houding meegekregen. Al heb ik nu wel pijn in mijn nek en schouder en neem ik niet de perfecte houding aan. Nu neem ik een comfortabele houding aan. Af en toe neem ik ook een rustpauze om alles even te relaxen.  

Maar wat er ook aan de hand is ik blijf mar gaan ook al zetten de mensen me onder druk. Ik kom er wel.

02-02-2017 om 12:09 geschreven door Inge  

Deze ochtend was ik aan het terug denken over de beslissingen die ik heb genomen in de loop van mijn 42 jaar. Waren die goed of waren die slecht? Slecht kunnen ze niet zijn maar ze waren niet allemaal even goed en van sommige dingen heb ik toch wel spijt gehad.

Als kind groeide ik op in een grote stad. Niet in het centrum centrum maar eerder aan de rand. Al was het centrum niet zover en kon je dit op een 30 minuten gerust afstappen. Het te voet naar huis gaan was ook wel fijn omdat je langs straten kwam waar je anders nooit kwam. Straten van de oude binnenstad langs de Leie, de Lieve, het Prinsenhof, langs oude middeleeuwse huizen en een heus kasteel,… Het was allemaal leuk als ik er nu aan terug denk.

Ik vond het fantastisch als ik naar huis wandelde, dan kon ik fantaseren over ridders die door de binnenstad reden op hun paarden kletterend met hun hoeven op de kasseien. Zittend aan een tafeltje in een Italiaans restaurant smullend van een lekkere  Bananenboot (variant op een bananasplit maar dan geserveerd in een Venetiaanse Gondel met een gondelier). 1 keer per jaar toen ik in de lagere school zat en het was pedagogische studiedag gingen we naar de stad enkel de thuisblijvers en mama. We namen dan de tram richting de stad en we kochten meestal kledij, we mochten een speelgoed kiezen we aten in het restaurant boven de Sarma en gingen dan een ijsje eten in het Italiaanse restaurant in de schaduw van een kasteel. Zalig gewoon.

Soms namen we de tram naar huis en soms kuierden we langs de Leie of de Lieve. Toeristen in het straatbeeld waren een gewoonte en als je door bepaalde straten liep was het een rariteit om Nederlands of zelfs Gents te horen praten. Duits, Engels, Chinees,… Ik heb het allemaal gehoord en ik kon het ook nog scheiden . Wat was me dat. Ik groeide op in die mengelmoes van personen van vreemde origine. Toeristen maar ook de grote Turkse gemeenschap in Gent. Het was echt leuk om zo op te groeien en toen we verhuisden miste ik dat ook.

Pas in he 2^de middelbaar kwam er een Marokkaans meisje in de klas en 1 van mijn leerkrachten vroeg 'met wat voor een auto rijden je ouders?' Waarop ze antwoorde een Mercedes. Zie je we al die mensen van ginder rijden met zo nen dikke bak!!! Wat een vraag was dat nu. Dat meisje haar papa ging werken en waarom mag die dan geen grote auto hebben? Ook toen ik in het 6^de zat was er een meisje die zwanger was en toen ze beviel net voor de paasvakantie was ze een week niet op school. Wat zei dat zelfde exemplaar van een juf ‘wat vinden jullie ervan dat die zwanger was?’ 1 zei (want we zaten maar met 3 in de klas) het is haar eigen schuld en ik zei ‘wie zijn wij om daar over te oordelen!!! Dat meisje is 19 jaar en je weet nooit in wat voor een situatie ze zat, want expres doe ge da niet!  Zo dacht ik einde discussie. Als Jeannine dit nu leest dan denkt ze ‘ai neen, wat zegt Inge nu!’ en dan zeg ik het begint met een J en ze is nooit mijn beste vriendin geweest. Maar dat doe je toch niet zo dingen in vraag stellen aan vriendinnen van net dat ene meisje. 1 ding was zeker ‘apentrots was ik op haar want ondanks hare flinke zoon van die ondertussen 23 jaar is heeft ze een specialisatiejaar gedaan en heeft ze dit fantastisch goed gedaan.’ Lang heeft ze in een winkel gewerkt van kinderkleding maar nu werkt ze als thuishulp. Maar nu is het wel ondertussen jaren geleden dat ik ze nog gezien heb.

Ik die geen uitblinker was op school en beroeps deed heb het er nog goed vanaf gebracht. Mijn hersentjes moesten de kans krijgen om nog wat aan maturiteit te verwerven. Pas in het 5^de middelbaar kreeg ik een ingeving en werkte ik een plan uit. En zo geschiede Inge die iets bewuster in het leven stond en kansen greep. Marleen een leerkracht van mij had het door en duwde me in een bepaalde richting. Een richting waar je wat kritischer in het leven mocht staan en ik vond dit goed. Vaak denk ik aan haar en hebben we nog contact. Ze is niet meer de Marleen van vroeger want de tijd begint haar wat in te halen. Samen zorgen Jeannine en ik een beetje veel voor haar door haar te blijven omarmen en te zeggen kom. We spreken meestal hier bij me thuis af en vertellen over de dingen die we deden, wat zij deed en waarom haar lessen boeiend waren.

Ik maakte mijn studies af en enkele jaren later dacht ik ik ga voor een nog hoger diploma maar toen kwamen de jongens en werd alles uitgesteld. In 2010 dacht ik er nog even aan want 2009 was een toch wel emotioneel zwaar jaar. Mijn broer, peter en Alvaro die kwamen te overlijden en werd alles op hold gezet. Om dan eindelijk weer terug plannen maken, te werken en dan was het 23 februari 2011 en was het gedaan.

Maar tot dan was ik heus tevreden met de dingen die ik deed. Mijn jongens, mijn huwelijk ik dacht het zit snor maar na 23 februari 2011 kreeg ik ineens een ander leven met andere indelingen en over die dingen die op mijn pad kwamen ben ik ook wel tevreden. Mentaal sta ik veel sterker in het leven maar fysiek minder. Ik heb de keuze gemaakt om te leven en me niet te laten wegglijden. En de Inge te zijn die ik nu ben. Exact 3 jaar geleden vandaag trok ik de deur dicht achter mijn huwelijk van bijna 15 jaar en vandaag liep er toch een traan en het knaagde toch wel harder dan dat ik dacht. Maar ik heb nu mijn leven en dat is niet zo slecht. Ik ben zelfstandig, ik ben een mama die er is voor haar 2 fantastische jongens, ik ben een vriendin voor vele personen en nog steeds de kleine zus van en voor mijn broer en zussen.

30-01-2017 om 00:00 geschreven door Inge  

Deze week was een week dat je niet wilt onthouden. Ongeveer een 10 tal dagen kreeg ik telefoon van de zoon van een goede vriendin. Samen hebben we een maand samen gelegen op een kamer in Pellenberg in 2015. Karin was opgenomen na het constateren van een hersentumor maar hij was wel goedaardig maar goedaardig of niet het hoort er niet te zitten. Ze weer geopereerd en er was een complicatie opgetreden en er Karin kwam uit de narcose en was halfzijdig verlamd. Daarom lag ze in Pellenberg. We kwamen nogal goed overeen en we zijn elkaar blijven zien en horen vooral dan in het ziekenhuis. In december 2016 lagen we samen in Gasthuisberg. Zij op de beige pijl en ik op de blauwe pijl. Als ik kon ging ik haar bezoeken ik gewapend in de rolstoel met een staaf op wieltjes voor de baxter, medicatie, een urinezak en een bak om wondvocht op te vangen.

Ik volgde haar en als ik kon dan ging ik langs. We genoten samen van de kleine dingen we dronken dan in de dag zaal een blikje cola onze eeuwige zonde.

Ik kreeg te horen van haar zoon dat het niet goed ging en dat er geen zicht was op beterschap. Ze kreeg een zwaar verdikt te horen en ze kreeg te horen dat er geen behandeling was. 7 tot 14 dagen kreeg ze te horen. Ik beloofde hen dat ik ging langs komen ik regelde met DAV om dit dinsdag te doen voor dat ik ging sporten.

Maandag kwam Volker ziek terug van school maar ik had in het weekend vertelt wat er gaande was met Karin. Hij kende ze niet zo goed hij had ze een paar keer in Pellenberg gezien net als Lander en hij verschoot toch wel. Na het bezoek van de dokter vroeg ik hem voor dinsdag. Had hij graag dat ik thuis bleef van de conditie training of mocht ik gaan? Oma kwam babysitten sowieso.

Ik vroeg hem ook of ik bij Karin op bezoek mocht gaan en dat oma die middag bij hem kwam babysitten. Volker vond dit heel belangrijk dat ik naar Karin ging. Zo gezegd zo gedaan.

An was even meegekomen naar GHB maar ze is niet binnen meegegaan naar de afdeling.

Karin lag te snurken en ik weet toen ik in Pellenberg lag dat ze dit ook deed en dat ik tijdens de nacht oordopjes moest hebben omdat slapen anders onmogelijk was.

Ik vertelde enkele dingen aan Michel, Sven, haar zus en haar papa met haar stiefmoeder. Over de keren dat we een cola gingen drinken in het cafetaria beneden ze kon niet goed overweg met de rolstoel en dan duwde ik haar vanuit mijne rolstoel. Ze moest enkel sturen. We hebben enorm hard gelachen en de beloning was zeker welkom een colake.

Ik kreeg toen ook een kerstmeneerke en ik heb dit in mijn living gezet. Vanaf nu zal het er altijd staan zo heb ik Karin nog even in mijn buurt want ze is gisteren 27 januari vroeg in de ochtend overleden. Ze werd 55 jaar en ze had samen met Michel 3 fantastische kinderen.

Een beetje uitgeput was ik donderdag ziek moe, keelpijn,… De dokter weer in huis en antibiotica gestart. Dit weekend heb ik mijn 2 fantastische kerels niet en zo kan ik ook mijn microben niet doorgeven maar het is elke keer hetzelfde de luchtwegen en nu zit er ruis op mijn linker long. Hopelijk zal het snel beter worden want ik ben echt een fragiel ding geworden sinds 2011.

28-01-2017 om 15:48 geschreven door Inge  

Lander is zaterdag 14 januari 9 jaar geworden en we hebben een feestje gehouden op woensdag ter ere van zijn  9^de verjaardag. Simon, Lars, Kobe, Hermes en Maurice waren van de partij. Samen met Peter en Tom zijn de kerels onder het goedkeurend oog van Volker samen naar Lander zijn thuis gereden met de fiets of step. Het was een leuk zicht volgens mij zo een stoet van fietsen met allemaal uitgelaten jongens en ze stonden scherp alle kerels.

Thuis werden ze verrast met lekkere frietjes, curryworstjes, kipnuggets en tomaatjes. En natuurlijk kregen ze ook mayonaise en/of ketchup. Op zo een moment geef ik de jongens een plastic of papierenbordje omdat dat gewoon handig is en ik heb dan ook geen afwas achterna. Ik kreeg de jongens zo ver dat ze hun bord zelf de vuilbak in kieperden. Er werden cadeautjes gegeven Star Wars, ridders en ander leuks en fraais.

Het was een moeilijke leeftijd omdat de jongste nog maar 7 was en de oudste al 9 jaar. Lander heeft vrienden uit de eerste graad en uit zijn graad de 2^de graad. Lander zit in een graadklas en ziet om het jaar zit hij als jongste groep in de klas en dan weer als oudste leerlingen. Nu zit hij in het 3^de leerjaar en zit hij bij de jongste kinderen van zijn klas. Maar de kinderen die nu in het 2^de leerjaar zitten komen er volgend jaar terug bij in de klas. Zoals Lars en Hermes. Bij Hermes valt het minder op omdat hij in januari jarig is maar Lars is pas jarig op het einde van het jaar en dan is het toch wel anders.

Volker die zaterdag zijn feest gaf was ook wel cool. Lars, Itse, Luka, Joren, Dries waren van de partij. Volker wist niet goed wat te doen en dan besloten ze een film te kijken en ik mocht kiezen. ‘School of Rock’ werd het. Af en toe porde ik Volker aan om te een spel te spelen met zijn gasten maar wist niet wat en hoe. Ze aten hapjes worteltjes, maar ook bitterballen, mini loempia’s en kipnuggets.

Oma was op de beide feestjes paraat.

Zelf ben ik heel blij dat het voorbij is alle feestjes en nu is het terug een jaar wachten op… de volgende reeks. Al denk ik nu dat Volker naar de middelbare school gaat geen verjaardagsfeestjes meer gaat doen. Hij mag wel met een vriend naar de film gaan.

Ik ben blij dat nu alles nu terug bij het normaal is. Al is Volker sinds maandag thuis omdat hij een zware luchtweginfectie heeft. Maar morgen gaat hij terug naar school. Volgend weekend blijft hij een weekend bij papa met Lander en dit gebeurt eens om de 4 weken.

Het geeft me de tijd om even tot rust te komen 2 dagen geen kinesist, geen therapie gewoon geen echte verplichtingen buiten dan verpleging s’morgens en s’avonds.

Hopelijk krijg ik nu wat meer tijd om te schrijven voor de blog.

25-01-2017 om 18:18 geschreven door Inge  

Het weekend is voorbij en ik voelde me toch wel heel grieperig. Na een klein sms-overleg met mijn huisarts wist ik wat ik mocht doen. Eventueel een Paracetamol extra en veel rusten. Toen de jongens naar de Chiro waren heb ik even wat slaap ingehaald ik had mijn wekker gezet om half 2 dat hij moest aflopen om 15uur dit werd uiteindelijk 16.30uur. Ik was er vanaf dacht ik na dat dutje want ik voelde me toch al wat beter. Gisteren voelde ik me kiplekker en dacht ik het is voorbij. Maar deze ochtend werd ik wakker en ik had keelpijn en ik voelde een enorme druk aan mijn sinussen. Oh neen, ik ben verkouden. Ik neem nu keelpastilles in combinatie met een keelspray en neusdruppels. Hopelijk is dit genoeg op het moment en anders bellen we Marina voor een huisbezoek.

Is dit nu elk jaar hetzelfde! Elk jaar als ik de jongens hun verjaardagsfeestje plan dan ben ik op 1 van de feestjes ziek. Steeds dezelfde symptomen. Verkouden en een grieperig gevoel. Ik ben er als de kippen bij want Inge en een grieperig gevoel geeft een wrange nasmaak en denk ik ‘niet weer, he’. Ik ben gevaccineerd gelukkig maar toch is er een alarmbel die steeds aanschiet. Ik voel me enorm klein op zo een momenten en ik voel me enorm kwetsbaar.

Of ik alles herbeleef van 2011?  Ik denk er over na maar het herbeleven neen dat laat ik niet toe in mijn hoofd want erger dan toen kan gewoon niet. Mijn lichaam laat dit zeker geen 2 keer toe (denk en hoop ik). Gelukkig weet ik niet zo heel veel van de eerste 3 – 4 maanden en heb ik alleen de verhalen van mijn omgeving en dan werd er nog heel veel verzwegen. Ik heb dit pas later in mijn verslagen kunnen zien. Met de pc bij de aanslag want heel wat woorden begreep ik niet.

Waarom hebben ze geopereerd aan mijn bovenste wervel ‘de atlas’? waarom hebben ze 1/3 van mijn rechter long weggenomen? Waarom kreeg ik pijn in mijn knieën en bekken? Waarom was ik ineens blind en doof aan 1 zijde? Ik was Locked In wat is dit en hoe komt het dat ik daaruit gesukkeld ben. Ik was verlamd vanaf mijn nek tot op mijn tenen.

Vele vragen kwamen op me af en bijna 6 jaar heb ik nog steeds vragen omdat ik nog steeds mankementjes ontdek maar dit vertelde ik gisteren ook al.

Ik maak me steeds zorgen omdat ik elke keer er een verkoudheid of andere infectie in de lucht hangt heb ik het zitten ook al sluit ik me af van de buitenwereld was ik mijn handen vaak en laat ik mijn jongens ook hun handen wassen dan heb ik het zitten. Mijn gezondheid het is zo een wankel element geworden in mijn leven en het is stom dat ik niet steeds op mijn lichaam kan rekenen. Soms voel ik me heel goed en de dag nadien voel ik me ineens rottig en slecht en stroom ik in een bad van koorts. Mijn voelsprieten staan snel omhoog en beginnen mijn hersen als een automaat te werken. Koorts meten, dokter bellen, iets nemen om de eerste symptomen te bestrijden en dan schiet ik in rust modus. Dat moment beslis ik ook of Lisa of Annemie kinesisten moeten komen. Meestal laat ik ze wel komen maar het is gewoon inschatten. Desnoods doen we iets rustig bv. mijn nek losmaken of mijn schouder behandelen waar ik een peesontsteking heb.

Ach ja januari het is de tijd van het jaar om de virussen een kans te geven en te laten voelen dat ze leven.

17-01-2017 om 18:57 geschreven door Inge  

Sinds 23 februari 2011 hou ik van rust. Teveel lawaai of geroezemoes daar hou ik niet meer van. Vroeger was er altijd lawaai in huis de tv stond op voor de radio omdat we geen radio hadden, de kinderen die speelden het was altijd wel druk in mijn hoofd maar nu neen ik kan het niet vatten. Het is heel raar maar als mijn jongens er zijn kan mijn hoofd meer prikkels verdragen maar ik vraag soms hun volume wat stiller te zetten. De regel van tv op 7 is ingevoerd en soms zeg ik nog mag de tv ietsie stiller. Ik probeer de impulsen die ik krijg zo laag mogelijk te houden.

Zo heb ik voor mezelf al heel wat dingen anders ingedeeld. Geen PC voor 12 uur tot 12 uur doe ik andere dingen. Lezen, wat opruimen, vaatwasser vullen, was opzetten, kinesist, ook aan mijn eigen oefenen word gewerkt …  Na 12 zie ik wat ik doe absoluut een beetje rusten waarvoor ik mijn wekker zet, op de PC met maximum een halfuurtje een spelletje al kan dit ook eens wat meer zijn maar meestal hou ik het op 15 minuten. Ik schrijf aan mijn blog, ik doe even mijn administratie en heel belangrijk als ik niets meer te doen heb op de pc dan sluit ik dat ding ook af.

Ook het televisie kijken is herleid tot weinig. Er zijn dagen dat ik geen televisie kijk en andere keren probeer ik toch een filmpje mee te pikken. Ik volg het nieuws via de computer s’middags en de radio dat is iets uit mijn vorige leven. Soms pik ik een muziekje mee via YouTube maar dat is ongeveer 2 keer per maand. Ik Skype op afgesproken uren en mails krijg ik via de GSM binnen en dat wil niet zeggen of ik dan ook direct antwoord. Soms wacht ik tot in de namiddag als de PC opstaat.

Dat zijn toch de gevolgen van een NAH want teveel impulsen dat kan mijn hoofd niet verdragen. En het stomme is dat de realiteit soms wel hard binnen komt. Het laat zien hoe gehavend ik wel ben.

Het zijn geen dingen die opvallen maar dingen die zich gewoon zijn binnengesijpeld in mijn leven.

In een korte omgang met mij valt het minder op maar naarmate je me beter kent vallen ze op.

• Het leven brengt wat meer structuur en orde. Wat ook ten goede komt aan de jongens.

• Ik heb nood aan minder impulsen drukte, lawaai, geroezemoes, rommel op tafel (al moet ik daar enorm mijn best voor doen om structuur te houden op tafel)

• Ik hou van dingen die op voorhand zijn afgesproken uitstappen, boodschappen, ik werk met lijstjes

• Soms ben ik vergeetachtig

• Ik ben wat sneller moe

Ik heb geleerd te doseren maar soms wou ik ook dat alles terug was zoals vroeger maar anderzijds sta ik nu ook dichter bij de mensen. Ik voel aan hun gedragingen wat hun gevoel is en of er iets op hunne lever ligt. Ik sta korter bij mijn jongens en laat ze vaak dingen samen met mij en elkaar doen gelijk hun huiswerk, een spel spelen, praten, lezen, …

Het leuke is de structuur die ik breng is voor later ook niet slecht voor mijn kerels want als ze iets drinken zet je toch je brikje van fruitsap in de blauwe zak. Eet je een koek dan smijt je de verpakking in de vuilbak,… Lander is er al goed mee weg maar bij de grootste moet ik soms achter zijn veren zitten. Ik hoor het hem al zeggen ik heb dat al gedaan terwijl ik er bijsta en het bekijk en zeg ‘jongen, hier liggen nog dingen’. En dan hoor ik ‘jaja, ik ging dat net doen je moet me tijd geven.’

Het Leven met een NAH ik heb de fysieke klachten die ik heb proberen een plaats te geven maar dan de dingen die in mijn hoofd dat zal een langer traject worden want het is raar maar af en toe ontdek ik nog kwaaltjes. En denk ik ‘leg het er maar bij. Ik zal het wel weer een plekje geven. Ik probeer nog vaak de dingen te doen die ik graag deed vroeger maar soms zijn het die dingen die afvallen en andere dingen heb ik opgenomen en beleef ik met veel plezier.

Computerspelletjes staan op een heel laag pitje. De Sims 4 was zo een favoriet van mij maar ik speel het echt bijna niet meer. Ik koop dan ook geen uitbreidingen meer. Ik lees nu meer en meer en ik vind het fantastisch om te doen. Ik hou van fantasy verhalen en ik lees de boeken die mijn jongens moeten of willen lezen. Zoals De manniekies- In Hades schaduw en ik zou heel graag hebben dat Volker De Grijze Jager leest. Ik heb al enkele delen gekocht en het is best wel spannend allemaal.  Volker is nu aan het lezen over Harry Potter en ik denk dat hij als hij dit graag leest dan zal de Grijze Jager ook wel volgen.

Voor mezelf ben ik blij dat ik toch een nieuwe bezigheid heb gevonden en sommige personen gaan zeggen Inge dit is echt super leuk dat je dit doet. Lezen is een fantastische hobby en bezigheid.

16-01-2017 om 19:26 geschreven door Inge  

De eerste week van januari 2017 hebben we gehad en mijn 2 kerels waren bij me daarom liet ik niets van me lezen. Het was druk maar heel tof. Volker zijn verjaardag is vlot verlopen al zijn de apenjaren goed voelbaar. Hij kreeg een enorm creatief cadeau. Het principe van een beamer. Het was niet zo duur maat je maakt een filmpje met je GSM en je plakt die in de doos tegen de kant en door een lens ken je dan projecteren tegen een witte achtergrond. Na het uitdokteren en afstellen is het een tof ding en ook er zit een storyboardboekje bij zodat je je filmpje met tekeningetjes kunt voorbereiden. Hoe maak je een tekenfilm, een stop-motionfilmpje, een gewone film enz. Er staan tips in hoe je kunt filmen en ook hoe je echte filmweetjes met betekenissen.  

Maandag ben ik gestart met mijn huiswerkbegeleiding en het voelt heel goed aan. Al voel ik wel voor mezelf dat ik even pauze moet nemen voor mijn lichaam en geest wat ruimte en vooral wat rust moet geven.

De vakantie was leuk maar ook heel intensief ook al zijn Lander en Volker een keer gaan spelen bij een vriend. Ze hebben er van genoten en Volker die wat zenuwachtig rond liep met zijn verjaardag had het wat moeilijker. Hij wist niet goed waar hij met al zijn energie heen moest.

Volker is weeral helemaal in de ban van de Seaking. Hij had een topdag beleefd door de luchtmachtbasis van Koksijde te bezoeken. En tja, nu staat alles in het teken van dat geweldig stuk metaal. Muziek, beelden, foto’s van Windkracht 10 kregen we nu allemaal voorgeschoteld en dat is niet altijd even tof want hij begrijpt niet dat dat eens leuk is maar geen 9 dagen na elkaar. Ik probeer het allemaal het een beetje te doseren voor Lander en mezelf. Mijne grootste kerel is altijd zo fanatiek in die dingen dat hij de andere dingen rond zich vergeet. Zo speelt Lander en zelfs ik eens graag iets anders. Want ga mee in het verhaal en je doet iets wat er niet inpast een verkeerd alarmke. Dat is dan al ene reden om boos te zijn ‘want zo hoort het niet.’

Gelukkig start ik nog niet aan 100% en probeer ik wat tijd voor mezelf in te bouwen. De conditie training start pas op 24 januari en stilletjes aan starten ook alle therapieën. Mijn Doelen heb ik uitgestippeld met wat ik wil bereiken. Ik wil mijn fysieke grenzen wat aftasten door mijn lat wat hoger te leggen. Ik wil zeker nog wat intenser op de blog bezig zijn. Door enkele thema’s aan te halen. Over mezelf en over mijn grenzen, doelen, de pijn, mijn muren waar ik tegen opboks, mijn gezin,… Het zijn er heel wat maar het zal wel heel wat dingen duidelijker maken.

10-01-2017 om 17:54 geschreven door Inge  

Nieuwjaar vieren gewapend met cola een spannend boek ben ik met behulp van de verpleging op mijn bed gaan liggen rond 21 uur met de bedoeling dat ik rond 23.30 uur werd uit mijn bed gelicht door oma. Natuurlijk was ik uitgeteld en sliep ik. Zowel zijn Volker en Lander en ik iets komen zeggen maar omdat ik op mijn rechter zijde lag hoorde ik natuurlijk niet als de jongens tegen me bezig waren. Al 100 keer heb ik gezegd dat ze me moeten aanraken want ik ben doof aan mijn linker oor. Dus het vuurwerk is aan me voorbij gegaan en om 6.10uur stond Pamela aan mijn bed. Dag Inge gelukkig nieuwjaar met toch wel een hoopvolle toon in haar stem Het bed in dan verder wakker worden.

Mijn wijsvinger dat dicht geplakt was met Stery-Strips heeft vandaag lucht en een bad gekregen. Het ziet er mooi uit die vinger, enkel als ik er iets  doe doet hij pijn. Ik heb er een plakker op gedaan om me te laten herinneren ‘Inge let op je vinger heeft een traumatische ervaring gehad en is herstellende’.

Lander en Volker zijn hier sinds vrijdag en ik moet zeggen het is al heel tof geweest. We hebben gebakken, worstenbroodjes, appelflapjes, koekjes, taartjes en het was super om te doen met hen. De kers op de taart was dat dit ook een stuk was van onze avonddiner. Kleine tomaat-garnaal, bitterballen,… met als dessert appelflapjes. Het was zo gezellig de jongens konden niet wachten en daarom zijn we begonnen met de cadeautjes. Elk een onesie een gezelschapsspel voor het gezin, een Bluray voor het gezin en een lampje voor Lander.

En ik ik kreeg een cd van Tom Odell. Oma kreeg een elektrische potloodslijper en een stempelset om kaarten te maken.

Ook kreeg ik een doosje om prul in te steken met een schaap op voor bij mijn verzameling.

Het was vandaag een rustige dag met een lekkere maaltijd en een rustige middag.

Lander, Volker en ik

Willen dan ook iedereen

een prettig en

een gelukkig nieuwjaar wensen.

01-01-2017 om 17:28 geschreven door Inge  

Het was woensdag en de pc bleef op de vlakte. Ik heb maar eventjes op de pc geweest om een mail te sturen en even te surfen maar ik voelde me er niet tot aangetrokken. Geen spelletje, geen vertelsels voor de blog, gewoon geen computer voor me. Je kan zeggen en Facebook dan? Facebook kan ik ook op de GSM doen maar dat vond ik ook niet zo bijzonder speciaal. De gezinshulp was er en we hebben ons goed geamuseerd. Ik moest even naar de stad met een bezoekje aan de Quick wat meer dan 3 jaar geleden is, De Standaard boekhandel en de Jack Wolfskinwinkel. Een leuk cadeau voor de verjaardag van Lander en Volker en een toffe trui met het pootje.

Donderdag liep het een beetje anders want ik had afgesproken met Femke. Femke volgt toneel les en ze vroeg me te oefenen voor haar stukje. Ze kon het goed vond ik. Ze kende de tekst bijna en ze moest er emotie inleggen. Maar volgens mij kan je pas emotie in je tekst leggen als je de tekst onder de knie hebt. Het zal haar wel lukken ik geloof erin en ze zal er wel geraken.

Het is leuk om zo mensen te helpen. Samen praten we ook fijn over mannen, verliefd zijn, seksualiteit,… Femke heeft een beperking omdat ze 28 jaar geleden geboren is op 25 weken wat veel te vroeg is en net op de grens van levensvatbaarheid valt. Gelukkig heeft ze het gehaald maar ze heeft wel een beperking. Ze kan veel heel veel maar ze heeft iets meer tijd nodig fysiek als mentaal. Ze heeft geen vriend maar haar ervaringen zijn net zoals bij iedereen. Wensen, verlangens, mannen, verliefdheden,… Het is leuk om erover te praten. Zo weet ik dat ze verliefd is en dat die man wensen heeft maar niet weet wat ermee te doen. En dan praten we over bepaalde thema’s. Zo ook kinderen krijgen. Ik heb het geluk gehad dat ik die fase heb gehad en dat ik de kans heb gekregen om mama te worden van 2 fantastische jongens. Moest ik dit hebben meegemaakt voor ik mijn jongens had gekregen weet ik niet wat ik had gedaan. Ik zie mijn jongens zo graag en zou ze voor geen geld kunnen missen. Mijn 2 jongens zijn mijn grootste drijfveren om verder te doen in mijn revalidatie. 

Ach zo heeft iedereen wel iets wat zich bezig houdt. En iedereen heeft een eigen levensverhaal een draad die loopt op je pad en dat je volgt. En bij iedereen zitten daar extra hobbels in straffe en minder straffe hobbels. Maar iedereen weet op zich wel waar ze wilt geraken met of zonder tegenslagen. Met of zonder hobbels iedereen komt wel op zijn of haar eindpunt.

29-12-2016 om 19:55 geschreven door Inge  

Het nieuwe jaar komt inzicht en ik ben er blij om 2016 was niet zo een tof jaar als ik erop terug denk. Ook al heb ik heel wat verwezenlijkt.

• Mijn zelfvertrouwen heeft een enorme boost gekregen en ik heb een ongelofelijke wilskracht. Ondanks de vele tegenslagen dit jaar.

• 2 keer in het ziekenhuis waarvan 1^tje gepland. De eerste keer voor een luchtweg infectie, de 2^de keer operatie aan mijn blaas.

• Niet meer naar Pellenberg mogen gaan om te revalideren wat nog steeds gevoelig ligt.

• Vandaag heb ik in mijn vinger gesneden en moest ik de huisarts laten komen. Snee dichtgeplakt met  Steri-Strips. Dat was even balen. Het vieste van allemaal is dat ik geen pijn sensatie had. Niet toen het mes mijn vinger raakte laat staan toen het erin ging. Enkel toen er even ontsmetting opkwam pikte het. Het grootste probleem was dat het enorm bloede en dat het niet stopte. Na 20 minuten bloeden heb ik verpleging gebeld en ook mijn huisarts. Ik moest er druk op uitoefenen en dan stopte het ook met bloeden maar elke keer ik mijn vinger nog maar bewoog begon het terug te bloeden. Mijn huisarts heeft er dan naar gekeken en Steri-Strips erop geplakt.  De ene strip volgde de andere en ik moet ze laten hangen tot zeker vrijdag. Is het niet verbeterd dan plakken we nog maar wat plakkers bij om zeker te zijn. Er mag geen vocht op komen en als mijn vingerversiering vuil is moet ik het vernieuwen. Ik ben eens benieuwd hoelang het gaat duren en/of hoe het gaat genezen. Het is een vraag dat open ligt omdat als ik een wondje heb dit heel traag geneest en/of snel een ontsteking op komt. Maar laten we nu hopen dat het snel geneest.

  • Laten we hopen dat het snel verdwijnt want dat is het eerlijkste. Het is er nog sneller gekomen.

  • Maar het feit dat ik er geen gevoel in heb dat beangstigde me toch dit is nog een restletsel van wat ik voor had in 2011. Verlamt vanaf mijn nek tot aan mijn tenen. Een deel is terug gekomen maar duidelijk niet alles. Echt wel confronterend.

  • Na meer dan 5 jaar ontdek ik nog steeds restletsels en het zijn niet de meest positieve dingen die ik tegenkom. Ik besef maar al te goed dat dit een letsel is waar ik niets aan kan doen en dat er niet zoveel verbetering in zal komen.

De komende dagen ga ik er nog wat meer bij blijven stil staan zowel op de positieve als de negatieve dingen.

27-12-2016 om 20:31 geschreven door Inge  

25-12-2016 om 16:56 geschreven door Inge