Na gisteren is er ook een vandaag en het was me nogal een beladen onderwerp. Maar ben ik daar nu verdrietig om alles wat er is afgespeeld de laatste 6 jaren. Neen verdrietig ben ik niet, maar blij ben ik er ook niet mee. Het is gewoon iets dat me is overkomen en ik kijk zeker niet negatief terug op die tijd. Het ziekenhuis, revalidatiecentrum met de kine en ergo, de therapie die ik ook erna kreeg met kinesisten, psychologe, ambulante begeleiding, gezinshulp… Het is wat het is. Het enige wat ik erg vind is dat ik bepaalde dingen heb moeten afgeven. Zoals werken, bepaalde vrijetijdsbestedingen, het bij mijn jongens zitten op de grond, het fietsen en soms ook het auto rijden,… 2 levens heb ik een VOOR en een NA. Is de NA slechter dan de VOOR dat denk ik niet het is gewoon anders.

Deze maand en volgende maand zijn de maanden waar er heel wat herinneringen terug komen. De verlengde weekends, onderzoeken, effectief werken naar het naar huis gaan,… praten in een school, het is toch wel een hele periode van confrontaties geweest en ze zijn niet allemaal negatief. Er zijn bepaalde data’s die blijven plakken aan mijn lijf en dat is al dan niet positief.

23 februari 2011, 8 december 2011 waren een negatieve data's en dat zal altijd zo zijn dat zijn de 2 engste data ’s die voorbij flitsen.

Maar dat ene woordje van gisteren zal ik maar snel opbergen want op dit moment leef ik en 6 jaar geleden heb ik gekozen om te leven en het is niet overleven het is echt leven. Samen leven met mijn jongens en samen en doen we dingen.

Vorige maandag moest mijn rolstoel binnen bij VIGO en de oude rolstoel kwam vrijdag boven te staan en Lander was al helemaal in zijn nopjes en vroeg zich af waarom staat dit ding hier? Hem uitgelegd waarom en even erin maar het nieuwe was er al snel terug vanaf. Maar s’avonds keken we een leuke film en wat doen we dan mama zit in de relax en Lander in de rolstoel. Tof zicht en kind dat zichtbaar genoot van het in een rolstoel zitten. Ja, het mijn kinderen zien genieten van grote en kleine dingen dat is iets waarvoor ik energie van krijg en waardoor en waarvoor ik leef.

27-04-2017 om 19:58 geschreven door Inge  

Ik kijk soms met een beetje vertraging naar de televisie. Vandaag keek ik op mijn Eén- en VT4 profiel naar De Noodcentrale en Topdokters. Eerst de telefoons en dan vraag je je af wat is er allemaal aan de hand met de mensen. Agressie, alcohol, drugs,… gelukkig hebben we de 100 – 101 – 112 de noodnummer die iedereen zou moeten kennen.

Het is een nobel beroep zelf heb ik er een tijd aan getwijfeld om te solliciteren om te werken als telefoon operator voor de noodcentrale. Maar nooit gedaan omdat ik geen Frans spreek. Een beroep waar je heel alert, hard, meelevend, empathisch, het opvolgen van stappen,… Dat leek me wel iets voor mij maar aan de andere kant zou ik denk ik mijn werk meenemen naar huis. En werken als opvoedster daar had ik mezelf ook wel in gespecialiseerd. Het helpen van mensen was echt wel iets voor mij.

Ook keek ik naar de Topdokters op Vier. De verhalen van dokters met een bepaalde specialisatie spreekt me wel aan niet zozeer wat de mensen hebben maar de persoon achter de dokter. Toen ik in Gasthuisberg lag kreeg ik wat meer inzicht en zag ik vaak de mens in een dokter de goede trekjes en de slechte kantjes. Dokter Roel die iets jonger was dan mij en assistent was om revalidatiearts te worden. Een toffe kerel die heel goed wist met wat hij bezig is of was. Toen ik de 1^ste keer naar huis ging vroeg ik of ik een glas Bailey’s mocht drinken. Zijn antwoord was moordend en direct NEEN absoluut niet. 6 jaar later moet ik nog steeds mijn eerste glas Bailey’s drinken het meest lekkere drankje van de wereld voor ik ziek werd. 2 keer heb ik een cava gedronken waarvan ik er ene heb omgestoten en de andere keer vroeg ik me af waarom ik het dronk want ik vond het niet eens lekker.

Jaren later denk ik niet dat ik nog tegen alcohol kan dus de aankoop van alcohol beperkt me tot 6 pintjes om de 6 maanden als het al zoveel is om te schenken aan vrienden. En ook ik kan er niet meer tegen denk ik en bij het rieken ben ik al zat.

Ik kijk graag want het zijn mensen van vlees en bloed in beide programma’s. Bij Topdokters is er een professor Distelmans hij komt vaak in de media omwille van zijn mening en kennis over euthanasie. Ik wou graag eens horen wat hij hierover te vertellen had en heeft en zeker waarom mensen die stap zetten en welke vragen moet je jezelf dan stellen.

6 jaar geleden toen ik wakker werd uit mijn 10 weken coma en niets meer kon buiten praten heb ik erover gepraat met mijn zus. Met niemand anders alleen mijn zus want ik wou dit niet delen met andere mensen om mensen niet te kwetsen, zich onnodig zorgen hoeven te maken, enz. Het was iets waar ikzelf door moest komen zonder dat iemand daar een gedacht over had en zeker dacht ik hoe meer mensen me een bepaalde weg in duwden dat ik zeker de andere kant ging opslaan. Bij mijn zus wist ik zeker dat ze gewoon ging luisteren en dat ze zeker geen mening ging vormen. Ze vond het erg dat ik daarover nadacht maar ze gaf me de nodige ventilatieruimte die ik nodig had.

Moest ik in dat stadium gebleven zijn van niet meer kunnen bewegen dan had ik het zeker blijven overwegen maar op een moment zie ik dan mijn jongens en alles ebde weg om alles te laten terug komen als ik alleen was. Ik kreeg informatie maar die was zeker niet duidelijk omdat er heel veel werd verzwegen maar ik voelde wel mijn onmacht en ik vroeg me af waarom ik niets zag met 1 oog, waarom kan ik niet bewegen? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op kreeg. Ik kreeg ook geen toekomst perspectief wel in de zin je moet naar Pellenberg. Wist ik veel wat Pellenberg was een revalidatiecentrum maar zover dat ik wist heb ik geen ongeluk gehad. Ik wist niet eens dat ik hersenstaminfarct had gehad. Was dit een paar weken, maanden?

De enige dingen die ik te horen kreeg was het komt goed, zie eens wat je al kan, brul niet zo. Ik wist niet eens waarom ik zoveel pijn had in mijn bekken of knieën. Ik werd elke dag in een zetel gezet met de tillift met mijn benen op een voetenbankje zodat ze niet te fel plooiden om het dan uit te brullen van de pijn. Ach waarom deed ik het nu alweer toen? Ik wist het niet.

Euthanasie zou een oplossing kunnen geweest zijn, maar ik had niet de moed om dit te bespreken met de dokter. Ik zou naar mijn gevoel wel iedereen in de steek laten. Ik ben er heel fel mee bezig geweest maar het ‘leven’ heeft de bovenhand gehaald.

Eens ik mijn hand kon bewegen wist ik dat er meer in zat en dat ik vanaf toen moest vechten want ik wou leven. Leven met mijn gezin dat was het belangrijkste van allemaal. Dat ik hard moest werken was geen obstakel en ik heb me meer dan 100% gegeven. De ene dag ging beter dan de andere maar op die moment wou ik meer maar ik kon niet meer en ja ik ging naar huis zittend in een rolstoel een zwarte die ik leende van VIGO omdat mijn aanvraag binnen was voor een eigen rolstoel. Een eigen rolstoel dat was pas confronterend want dan weet je dit is voor heel lang en bij een tweede rolstoel weet je dit is voor altijd. Elke keer er op televisie gepraat word over euthanasie krijg ik even die trigger en moet ik even terug denken en weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt om te leven.

Zes jaar later leef ik nog. Ik ben blij, vrij, vrolijk,… maar of ik gelukkig ben dat weet ik niet. Ik ben blij met wat ik terug gewonnen heb fysiek. Door hard maar dan ook heel hard te werken samen met mijn therapeuten. Ik deed het werk en zij coachten mij door hele het proces.

• De eerste keer terug buiten komen
• de eerste keer in mijn haren wrijven
• de eerste boterham met salami

en zo zijn er nog leuke dingen maar ook pijnlijke momenten.

• Staan op mijn 2 benen vast gesnoerd op een kanteltafel rechtkomen wit worden en net niet flauwvallen.
• mijn eerste stappen op de loopband hangend in een harnas om me recht en omhoog te houden, 2 kinesisten aan elke voet 1 die elke keer mijn voeten naar voren moeten zetten om dan 1 stap op 2 seconden te doen. Het plooien van mijn knieën deden enorm veel pijn.
• Ik lag in nog in bed en mijn benen werden in een draagband gehangen om dan zo mijn benen omhoog en omlaag te bewegen. Ze stonden in verbinding met mijn handen en mijn handen en armen gingen mee omhoog en omlaag. Arm omhoog – been omlaag of arm omlaag – been omhoog.

alles werd opnieuw geprobeerd en gedaan. Een mes vasthouden, een boterham smeren, een vork leren handteren eerst een gebogen vork met dik handvat. Mijn boterham op een speciaal plankje zodat die niet kan wegschuiven.

Maar ik ben er nu wel gelukkig door maar ik weet niet of als ik het nog eens voor heb wat de tijd zal brengen. Al weet ik zo een zware revalidatie geen 2 keer in mijn leven. Neen, echt niet.

26-04-2017 om 19:43 geschreven door Inge  

Wat een enge nacht heb ik achter de rug. Ik heb iets gedaan wat ik nooit doe. Tja op mijn schapje boven mijn bed waar mijn wekker staat, water voor de medicatie staat en waar er mijn medicatie en een telefoon lig moest ik die nodig hebben. Ik werd wakker helemaal in paniek omdat de droom die ik had echt vies was. Echt vies bedoel ik met ‘het kwam zo uit het niets’. IK HEB WATER GEDRONKEN!!! Om alles even door te spoelen.

Ik werkte nog in een instelling voor bijzondere jeugdzorg in een leefgroep en ja zoals altijd loop ik nog steeds rond in mijn dromen. Ik ging werken wat mijn partner en ik hadden een verschrikkelijke beslissing genomen en ik moest dit melden op mijn werk. Mijn partner en ik hadden besloten om elk onze eigen weg te gaan. We gingen scheiden na een relatie van bijna 17 jaar waar waarvan bijna 15 jaar huwelijk. Ik vertelde dit op mijn werk aan mijn hoofdopvoeder en aan mijn directie en ik was helemaal mezelf niet meer. Ik zat vol verdriet en ik moest dit nog zeker een plaats geven waarbij ik vroeg of ik een tijd thuis kon blijven om alles te regelen maar vooral om alles een plekje te geven.

Ik werd helemaal in de war wakker en vroeg me luidop af ‘waarom droom ik dit nu?’ Darwin die aan mijn voeten lag te slapen kwam direct dichter bij en deed er alles aan om me te troosten. Wat een zalig beest die poes van mij. Darwin vertoeft al een ganse dag bij me alsof ze wilt zeggen ‘ik ben er voor jou.

Het is nu meer dan 3 jaar geleden dat ik de deur dicht trok achter mijn relatie en toch spookt het afscheid nog door mijn hoofd alsof het gisteren was.

Gelukkig heb ik nog steeds de jongens dicht bij me die ik door en door graag zie al is die grote kampioen toch wel nen kerel hoor. Het kereltje dat veranderd in een puberend monstertje die weet me te raken. Vandaag zei hij waarom bel jij ik heb dat niet gevraagd. Dan maar gezegd moet ik dat vragen aan jou? Ik doe dit omdat ik je mama ben en ik wil weten hoe het met je gaat en ik vraag hoe is het met je zij. Woensdag had hij een zwerende wonde dat vol etter zat en ik heb dit opengedaan en op wonde ontsteking werende zalf  gedaan. Vandaag zou het al een pak beter zijn volgens hem maar morgen weet ik het zeker als ik het zie.

Maar die enge droom die ik had is het omdat ik vroeg aan mijn partner waar ik vroeg hoe gaat het met de wonde en nooit een antwoord kreeg. Al krijg ik vaker wel een antwoord. Maar als het over wondjes of ziektes gaat krijg ik nooit een antwoord of een relaas over het gebeuren. En dat dat is enorm pijnlijk en tijdrovend want zo gaat er heel wat tijd verloren. Vandaag deed ik al geen moeite meer om het te vragen en kan ik morgen dan de dokter bellen om raad te vragen, neen want het is weekend. Ach, het is een typisch mannelijk trekje want vele mensen van de mannelijke soort hebben deze kwaal. Ze kijken er een beetje over en zien niet steeds de ernst ervan in. Mijn broer zou bv. zeggen: ma Inge zo erg is dat toch niet dat komt wel goed. Maar ik zie of voel precies de pijn op iemand zijn gezicht staan of als je als mens ergens tegenaan loopt dan roep ik mee auw terwijl het pijnlijker klonk dan dat het was. Ik wil hier zeker niet met stenen gooien maar het is soms een gevoel dat ik heb. Mensen moeten zich zeker niet aangesproken voelen maar soms is het leuk om ook eens met de mama’s rekening te houden en mama’s zijn daar gewoon grote watjes in.

21-04-2017 om 19:49 geschreven door Inge  

Nog steeds geef ik begeleiding aan een jongen met zijn huiswerk. Het laatste trimester staat voor de deur voor hij naar de middelbare school gaat moet hij een boekbespreking maken. Maar niet zozeer op papier maar hij moet het vertellen op een creatieve en visuele  manier.

Omdat die jongen een leerprobleem heeft zijn we er al een tijdje mee bezig. We hebben het boek samen gelezen en nu zijn we bezig om het boek te visualiseren. We zijn tekeningen aan het maken en doe dingen aan het voorbereiden en het verloopt vlot. We zijn geen tekenwonders maar met de nodige inspiratie lukt het ons wel en met de nodige hulp van de hulplijn hoe we iets moeten doen lukt het ons wel. We hebben de start al uitgewerkt en hij zal direct zijn klas mee hebben in het verhaal.

Met houtskoolpotlood, pastelkrijtjes en pastelpotloden maken we van alles een mooi geheel. Nu dat hij er niet is mijn 12 jarige pupil ben ik er toch mee bezig met dingen te verzamelen en dingen te proberen te schetsen. Nu moet ik nog een koning zien te tekenen, Malus, Nora en een beest dat de kruising is van een arend, een vuurspuwend ding, met schubben, vleugels en poten van een katachtig wild dier. Op 1 2 3 heb ik zo een dier op papier (of toch 1 stip ervan)? De Mannakies want zo heet het boek zijn kleine vrolijke mannetjes 3 appels groot met katachtige oogjes en punt oortjes. Fjall is al goed gelukt nu nog de hoofdrol speler Arkin op papier en dan hebben ik al een groot deel van de voorstelling. Terwijl ik dit schrijf krijg ik een super idee voor die voorstelling (even opschrijven voor ik het vergeet, gebeurt).

Het is misschien klein en verwaarloosbaar wat ik doe maar ik vind het super om te doen. Het is een verlengde van wat ik vroeger deed toen ik nog werkte. De voldoening dat ik zie bij de kinderen die ik begeleide was zalig. De kinderen die dan door hun harde werk dan ook nog krijgen wat ze verdienen super gewoon.

Nu is het een kleine inzet van mij door te luisteren en samen te zoeken naar oplossingen en hoe ik iemand nieuwsgierig, betrokken en … kan houden. Iets uitleggen met handen en iets moeilijker met voeten bij mij gaat het. Ik heb de computer er al bijgehaald, blokken, stiften, speelgoed van de jongens voor elke vraag zoek ik een juiste manier van uitleggen en lukt het niet met mijn mond dan breng ik blokken, stiften en andere benodigdheden erbij. Hoe noemen ze dat ook al weer didactisch materiaal.

Sinds vorig jaar ben ik die jongen aan het helpen en het lukt, hij komt graag, en zijn resultaten gaan omhoog. Het zal gene primus zijn of worden maar hij werkt wel heel goed mee en zelfs nu in de vakantie komt hij werken voor zijn boekbespreking.

Zijn mama, papa, ik en zeker hij zien evolutie in van wat hij presteert. Het voordeel is dat er nu minder druk is bij hem thuis en hij komt bij me en begint steeds met een leeg vat.  Thuis wordt er gewerkt maar hier ook maar thuis is er nu ook tijd voor leuke dingen. Het enige wat ik heb is ik moet op hem kunnen rekenen en hij op mij. Ik geloof erin en hij moet er ook in geloven want anders werken we voor niets.

Het vraagt van mij tijd, inzet en enorm veel engelen geduld. Maar ook als Lander en Volker er zijn vind ik het fijn om samen huiswerk te maken. Lander doet op woensdag vaak dictee en soms ook rekenen en in het weekend moet hij vaak iets verbeteren en met plezier zet ik me bij hem aan tafel om te werken en soms moet ik ook mijn trukendoos bovenhalen om hem iets uit te leggen.

Lander en Volker willen graag eens naar het buitenland gaan!!! Dat kan geregeld worden maar ik ga geen vliegtuig op. 

Daarom ben ik nu aan het zoeken om op vakantie te gaan met Lander en Volker en het is bijna 100% zeker we gaan naar Duitsland of Nederland gaan. In Nederlands Limburg, Brabant of Zeeland dat weet ik nog niet. Ik ben nu opzoek naar een huisje dat toegankelijk groot genoeg is en vooral toegankelijk is voor mij. Ik wil ook genoeg leuke dingen om te doen voor de jongens en ook wel leuk dingen voor mij. Attracties voor mij zijn niet aan de orde maar kunnen we eens weggaan, kunnen we er leuke dingen buiten doen, kan ik overal mee naartoe? Dat zijn dingen die ik nu aan het onderzoeken ben. Maar het allerbelangrijkste is dat we ons allemaal gaan amuseren.

CenterParcs, Roompot Vakanties,… ik ben opzoek wat ik wel ondertussen weet dat Roompot vele vakantie woningen heeft die toegankelijk zijn voor personen met een fysieke beperking. Het enige wat ik heel graag zou hebben is een toegankelijke badkamer met douche voor mezelf, bredere deuren om door te kunnen met de rolstoel. Een bed hoog-laagbed is niet direct nodig maar handig en een klein opstapje is te doen met de rolstoel. Morgen bel ik eens rond en wie weet zijn we in de vakantie een weekje weg.

17-04-2017 om 20:06 geschreven door Inge  

Ik lig op bed en in mijn slaap dartel ik nog vrolijk rond en zijn er geen grenzen, geen opstapjes waar ik niet over kan, geen putten waar ik kan blijven steken. Ik kan gewoon doen en laten wat ik wil. Ik loop de trap op en af omdat ik gewoon gehaast ben. Ik wil ergens naar toe fietsen, stappen het maakt niet  uit ik ben zo vrij als een vogel.

Maar s’morgens gaan die oogjes open en merk ik dat ik met moeite mijn benen kan bewegen. Lichtjes  cm per cm schuiven ze tot aan de rand van mijn bed.  Ik neem mijn zelfoprichter vast en gebruik mijn buikspieren om recht te komen. De zelfoprichter heb ik nodig als ondersteuning om sommige dingen te compenseren waar ik fysiek tekort schiet. En daar daar staat hij dan de rolstoel, mijn rolstoel. Samen met de verpleging doen we de laatste dingen schoenen aan, broek omhoog en dan positioneer ik me in de rolstoel. Als ik niet goed zit en ik krijg me niet deftig gezeten vraag ik hulp. Ik heb van nature in het begin dat ik rolstoel gebonden werd een verkeerde zithouding aangeleerd om de pijn in mijn bekken te verminderen maar daardoor zit ik nu met de gebakken peren. Heel vaak zit ik een beetje scheef maar het lukt me beter en beter om beter te gaan zitten. Rechter zitten, minder pijn dus meer comfort.

Vorige week maakten mijn kinesist en ik plannen, veel plannen. Ze klonken realistisch stappen van A naar B. Nu ga ik van de keukenkast naar de slaapkamer en terug en ik kan dit 2 keer en desnoods wat meer waarom dan niet naar beneden brievenbus nakijken en even naar buiten gaan. Stappen met 1 kruk, trapjes,… heel wat plannen deze week

Maar dan… maandag ochtend met de kine zoals altijd:

• Tanden poetsen rechtstaand

• Krukken nemen door kine en beginnen stappen en afspreken waar naartoe

• Stappen richting de tafel voor de sleutel want we gingen richting buiten

• We stappen richting de lift en duwen op de knop om de lift te laten komen

• We hebben 2 liften en de verste lift kwam naar de juiste verdieping

• De kine gaat in de lift deur staan zodat de deur niet te vroeg dicht gaat en ik ga rustig richting de deur en ga binnen…

• … bijna binnen in de lift en ineens begint mijn rechter kruk te schuiven en val ik naar voren…

• … daar lag ik dan tegen de liftmuur.

Ik kon mijn been niet naar voor brengen want ik heb mijn kruk daarvoor nodig. We hebben een plan nodig.

• We hebben hulp nodig en de buurman ging net de deur uit om te gaan werken en botst op ons: hulp hebben we al

• De buurman waarvan ik zijn naam niet weet schoot meteen ter hulp

• Iedereen begon te sleuren aan mij tot ik zei ‘we need a plan’ want de buurman spreekt Engels.

  • Rolstoel erbij halen

  • Ruimte creëren zodat ik beter de rolstoel in kan

  • Die man deed meer dan zijn best. Maar niemand was in paniek alleen een beetje ongerust.

• Voor we terug in de rolstoel belanden hebben ze eerst mijn schoen aangedaan zodat ik mee kon duwen en zodat ik minder schoof. Het is effe zoeken naar zekerheden.

  • Mijn schoen was uitgevallen en de vraag is dan heeft mijn voet een verkeerde draai gemaakt. Ik heb niet veel gevoel dat dat is gebeurt maar ja ik voel niet veel in die voeten van mij.

  • Deze avond voor het slapen gaan weet ik het resultaat als de enkel gezwollen is. Ik heb de schoen aangelaten

• Eens ik terug in de rolstoel zat viel er al een hele last van mijn schouders. Terug naar binnen en dan verder gaan. Verder gaan!!! Dat is durven.

  Neen het niet moeilijk maar het is noodzakelijk dat ik verder ga. Verder gaan is blijven verbazen voor mezelf en voor mijn omgeving. Aan de keukenkast sleutel terug op tafel en dan even een meter of 7  naar de livingkast terug en dan stappen tot in de kamer.

Stappen met 1 kruk dat zit er even niet in op dit moment maar ik moet blijven stappen blijven gaan en dan … zie ik wel

Ben ik nu op mijn grens? Zal het nooit verder dan brievenbus zijn beneden dat ik kan stappen? Zal ik altijd ondersteuning nodig hebben? Zal  er altijd iemand bij me zijn als ik even wil stappen? Het zijn allemaal vragen die ik heb. Vragen waar ik geen antwoord op heb en ook mijn kinesisten hebben daar geen antwoord op. 5 jaar geleden toen ik na mijn ziekenhuis en revalidatieperiode van 16 maanden ben onwezenlijk ver geraakt. Van een totaal verlamde persoon naar een persoon die rolstoelgebonden door het leven rolt maar toch enkele meters kan stappen. Met opgeven hoofd mag ik zeker trots zijn op mijn prestatie. Zonder mijn omgeving met mijn jongens, broer, zussen, mama, heel de familie, vrienden, hulpverleners en zeker zonder de hulp van mijn kinesisten was ik nooit zover geraakt. Iedereen gelooft in Inge en als je een smak maakt zeggen ze komaan Inge we gaan ervoor.

En daar ga ik dan deze ochtend gestapt tot aan de brievenbus maar toen ik de lift in ging kneep ik even mijn ogen toe en dacht ik hier gaan we dan. Ik ben er geraakt zonder kleerscheuren. Met opgegeven hoofd stond ik beneden aan de brievenbus en kwam de buurvrouw tegen. Ze vertelde dat ik al veel rechter liep dan in het begin dat ik die afstand kon overbruggen. En dat dat maakte dat mijn dag goed kon beginnen.

Ik heb gekozen om vandaag niet te gaan sporten omdat ik mijn lichaam even die rust moet geven om te recupereren van mijn val gisteren. Spijtig ik keek er wel naar uit maar ook al zeg ik doe het rustig aan vandaag op de training ik wil niet onder doen en dan ga ik over de pijngrens en heb ik meer pijn.. Ik ga geen problemen en pijn gaan zoeken als ik me bewust ben dat ik ze kan vermijden zodat ik volgende keer er weer helemaal ben.

11-04-2017 om 00:00 geschreven door Inge  

 Mijn jongens zitten aan zee en Volker heeft me al laten weten dat het er goed is. Enkele foto’s en een filmpje via WhatsAPP. Sinds hij dit op zijn GSM heeft staan is hij niet meer te houden en wilt hij alles delen. En ik ben moeten volgen met WhatsAPP en Instagram. Het zijn 2 dingen die ik lang heb tegen gehouden maar nu kan ik niet meer. Het enige is ik zet zelden iets op Instagram of Volker zou eerst moeten zeggen allee mama je moet wel er iets opzetten, he of je moet gaan kijken want ik heb iets gedeeld voor jou. Super een ventje van 12 jaar die mee is met de technologie. Ik ben van principe dat een kind in de lagere school geen GSM nodig heeft. Maar de papa van Volker heeft dit anders beslist. Het voordeel is ik kan hem altijd bereiken en ik moet niet via de papa te gaan maar sommige dingen kan ik sowieso niet bespreken met de jongens. Dit gebeurt nu via mail omdat er een andere manier van communicatie niet mogelijk is. Heel vreemd want ondertussen zijn we 3 jaar gescheiden en dan zou je denken dat er sleet op de zaak begint te komen en dat iedereen het al een plaats zou gegeven hebben. Niet dus.

Volgende jaar mag Volker een GSM hebben van mij want dan gaat hij naar de middelbare school. Ik zie ons nog vertrekken op 1 september 2007 Volker was 2.5 jaar en mocht naar school gaan. Ik was zwanger van Lander en Volker ging halve dagen naar school. De eerste paar dagen huilde hij maar s’middags mocht hij al naar huis komen voor een welverdiende opknapper. Zelf had ik er meer problemen mee 3 weken heb ik tranen gelaten omdat ik vol hormonen zat. Ik was toen aan het werk en op 6 maanden was ik verplicht om te stappen met werken. 8 oktober was mijn laatste dag en dan was het spannend afwachten naar 7 januari 2008. Volker genoot van de middagjes thuis en ik ik was moe van de zwangerschap en samen gingen we op bed liggen of in de zetel en deden we onze oogjes toe. Het waren leuke momentjes en kon Volker niet slapen geen probleem dan vertelde we dingen aan elkaar. Een verhaaltje uit een boek, kleurtjes  leren, tellen en dingen benoemen, eens wandelen het was echt genieten van mijn 2 kerels in het begin met 1 aan mijn hand en de andere in mijn buik en in de winter kwam 1 week na de uitgerekende datum Lander tevoorschijn. Apentrots was ik op mijn kerels maar Lander heeft zich wel laten gelden de eerste maanden. Hij huilde voor 10 denk ik en om den duur was mijn kaars uit. Ik had het gevoel dat ik steeds met Lander op mijn arm moest rondlopen en ik kon niets doen in huis en als hij sliep ging ik ook even liggen om bij te tanken. Nu 9 jaar later voel ik me er nog schuldig over. Gelukkig ben je met 2 om dit te dragen en ik ben heel veel gaan wandelen met Lander omdat dat iets was waar hij rustig van werd.

Samen met de trein reizen eens alleen met Volker en eens alleen met Lander. De eerste keer naar de film met Volker. De eerste keer Lander naar school wat al wat vlotter ging voor mij (zonder tranen en enkel een krop in de keel) Die eerste keertjes zal ik nooit vergeten. Spijtig dat ik ziek ben geworden en dat mijn jongens een grote groeispurt maakten. Er werd verwacht dat ze zelfstandiger werden en er moest op gerekend kunnen worden buiten iedereen zijn wil om want het was de moment die ernaar vroeg.

Ik ben echt trots op mijn kerels het zijn 2 beleefde en toffe kerels en ook al hebben ze heel wat meegemaakt zijn ze er heel sterk uitgekomen. Volker zit nu wat in een puberfase maar het is o zo een grote schat en Lander blijft dat kleine ventje. Ze gaan ver komen mijn 2 kerels. Al zal het alle 2 op hun eigen manier zijn.

Ik ben nu benieuwd welke keuze Volker gaat maken in de middelbare school. Want nu zal het kiezen zijn voor zijn toekomst.

Lander die heeft nog veel tijd en is daar totaal niet mee bezig.

Ik heb deze week wat meer tijd voor de blog en ik ben aan het broeien op een paar leuke dingetjes. Maar ik moet nog even dokteren hoe ik het zal brengen. En als ik een idee heb s’nachts ze opschrijven en de rest komt dan vanzelf. Ook staan er al een paar dingen op de pc die niet afgewerkt zijn en wie weet is het nu de moment om ze af te werken.

09-04-2017 om 00:00 geschreven door Inge  

Zondag 2 april 2017

Ik probeer elke dag een stukje te schrijven en als mijn stukjes lang genoeg zijn dan post ik ze daarom schrijf ik de dag erboven

Zondag

Een fijne dag

April is goed van start gegaan met een paar grapjes van de jongens. Zaterdag 1 april is een hoog dag voor kleine kerels met heel veel grapjes in het verschiet maar als volwassen persoon ga je daar een beetje aan voorbij. Allee ik heb dat gevoel toch voor mezelf. Het was een zondag om U tegen te zeggen om 7 was Lander al wakker en om 7.15 was Volker al van de partij om te vragen om een camionette van de A-Team na te maken uit Lego. Gisteren had hij al 1 gemaakt maar we denken dat Darwin in de nacht die heeft stuk gemaakt. Hij was enorm teleurgesteld van wat er was gebeurt en hij vroeg mijn hulp. Gewapend met een foto op internet via mijn GSM zijn we gestart. Volker liep af en aan met blokjes die ik wel eens nodig zou hebben. Samen zijn we beginnen zoeken want we hadden een strak plan. Zwart, grijs en rood de basis kleuren kwamen erin voor, de deuren waren niet de deuren waar we van droomden maar het is roeien met de riemen die we hadden. Het resultaat mocht er zijn maar Volker is blijven puzzelen tot het model dat er nu is en wie weet krijgt hij nog meer uitstraling. Gelukkig zal hij hem nu beter parkeren zodat Darwin hem niet stuk kan doen.

Hij had beloofd om naar de Chiro te gaan maar deze morgen zei hij ineens dat hij geen zin had. Ik zeg niet steeds dat hij moet gaan maar zo 2 of 3 keer per jaar kan dit. Het is nu vakantie en waarom niet even gewoon thuis bij Lander en mama.

Deze middag ben ik even op de zetel gaan liggen omdat ik echt kroket was en na 1.30u dutten was ik een nieuwe mens. Als ik vroeg uit bed moet 6 uur met de verpleging slaap ik nog even bij in de ochtend terwijl de jongens nog even slapen maar deze ochtend waren mijn prutsen vroeg wakker dus een ochtend dut zat er dus niet meteen in.

Maandag

Toen bedacht ik…

6 jaar geleden deze periode lag ik in een coma en waren er veel zorgen. Maar wat ik toen niet wist was over 2 maanden ging ik naar een revalidatiecentrum. Ergens eind mei begin juni 2011 was het zover. Maar eens in Pellenberg moest ik op de kamer eten omdat ik niet uit mijn bed kon. De jongens of diegene die op bezoek was moest me eten geven. Omdat ik mijn handen en armen niet voldoende kon bewegen. Eens ik dat kon vloog ik naar de dagzaal en werd mijn eten in mijn mond gestoken. Maar naar mate de tijd verstreek kon ik meer en meer zoals terug mijn ene hand en arm bewegen en dan mijn 2 handen. Ik kreeg wat meer vrijheid en ik mocht gaan eten in de eetzaal. Dat is het zaaltje waar de mensen aten die al zelfstandiger waren. Het was een hele overwinning om daar te geraken. Eerst was ik wat onwennig want er zaten heel wat mensen met een verworven handicap al dan niet zichtbaar. Er waren personen die stapten als personen in een rolstoel al dan niet tijdelijk. Ik was denk ik de enige die geen uitzicht had op zelfstandig stappen ook al wou ik dit zo graag. Want zei ik niet tegen iedereen ge gaat eens zien wat ik kan want ik ga stappend naar huis (niet dus).

Ik probeerde contact te leggen met iedereen en enkel met 2 vrouwen had ik het moeilijk. Wat ik ook deed ik kreeg geen contact met die persoon. Die persoon lag wel bij me op de kamer maar contact was er niet. Er was een andere vrouw waar dan wel contact was. Heel veel contact maar het was zo uitzichtloos en enorm vermoeiend omdat ze steeds babbelde. Van s’morgens als de gordijn open ging tot s’avonds als de gordijnen toegingen. De gordijn niet alleen aan de venster maar ook de andere privegordijn of patiëntengordijn. Nu tja ‘niet erg ik lag op een gang met vele kamers’. Vaak was ik aan het praten met mensen en vroeg ik hoe het met hen ging en of ze op weekend gingen terwijl ik zelf moest blijven. Vele babbels later en momenten waar ik mijn zorgen even aan de kant kon schuiven. Even weg van die verdomde waarheid. En nu nu weet ik wel een pak beter. De realiteit was er en beter beter ging het er niet op worden en toen wou ik dit echt niet nu nog steeds niet maar het is er.

Ik ben nu 6 jaar verder en zelf kan ik de zin ‘ik ben een persoon met een handicap’ niet uitspreken over mezelf. Ik heb een beperking niet meer en niet minder en vaak zeg ik nog er nog eens bovenop mijn verstand werkt nog aan 100%. Als mensen nog eens alles uit handen willen nemen dan zeg ik ook nog eventjes ‘ik kan dat ook ze ne’.

Ik denk dat het nooit zal wennen want ik mijn hoofd weet ik wat het is om rond te stappen en de dingen te doen die ik graag doe. Al moet ik nu zeggen Inge je leven is er niet armer op geworden. Ik bedoel dan niet financieel want daar heeft niemand zaken mee. Maar op gebied van levenswijsheid is dit toch een grote les geweest.

Ik heb geleerd dat ik maar een klein pluimpje ben dat fladdert van de ene naar de andere plaats. De ene keer word je in een hand gelegd en kijken de mensen verwonderd naar dat kleine donzig ding. Andere keren kom je op de schouder van iemand terecht en word je er vanaf gemept en fladder je teleurgesteld verder.

Ik geniet samen met de jongens van een gezelschapsspel, een leuke babbel en de vele toffe ongedwongen momenten. Zoals de kietel momenten waar groot als klein steeds intrappen (ook ik).

Ik geniet van momenten als er speelgoed staat maar enkele keren moeten ze wel opruimen.

De paashaas is geweest en ze genieten nu van hun speelgoedje Lego Dimension is zoiets als WIIU Infinety maar dan van Lego. Het was wel grappig op het ding staat een cirkel in Lego een soort portaal en Lander vond het iets te moeilijk en hij had zijn vliegtuig om ineen te steken en Volker was langs geen kanten te bespeuren en mama mocht het ding ineenzetten. Niet moeilijk maar ook niet gemakkelijk maar enorm veel blokjes. Er zaten ook 2 mannetjes bij en een voertuig. Gandalf uit Lord Of The Rings en Batman met zijn auto. Toen ik Batman ineen zette kwamen de ogen niet op de plaats waar ze hoorden en zag je ze niet Volker vertelde me dat dit normaal was en dat die in de film licht gaven. Wat doe ik ik maak een donker plekje in mijn hand want ik dacht nu echt dat die ogen een glow in de the dark effect gingen hebben. Volker zei me nog mama jij kan zo een domme opmerkingen maken een beetje naief bijna. In de film geeft dat licht niet hier het is maar speelgoed.

Woensdag

Inkopen

We zijn kleren gaan kopen samen waren we gepakt gezakt met een nieuwe lading kleren. Volker wordt zo een grote kerel en heeft de grootste maat van broek bij de jongens en Lander iets minder dan een 140. Elk 3 T shirts, 2 truien, 2 broeken, 3 boxershorts en elk een short. Ze moesten elk de broeken en truien testen en passen want Volker zit bv. op de rand van de grote jongens of jonge mannenbroeken.

1 ding was zeker het was saai, al waren we eerst in de Quick gaan eten en waren we langs De Standaard boekhandel gegaan.

Donderdag

Druk druk druk

Alles liep in het honderd vandaag. Poetshulp kwam niet zoals gewoonlijk niet op vrijdag om de 14 dagen. Maar deze week op donderdag en normaal in de voormiddag stond er op papier maar die persoon is pas om 13uur binnen geschoven. Kine om 9.30uur werd verschoven zonder mijn weten om 10.30uur. Alles is beginnen schuiven en het is donderdag dus dat is ook lavementdag vandaag. Alles begon zich te overlappen en we niet zo tevreden. Het werd ineens zo druk in mijn hoofd en in huis omdat iedereen begon binnen te lopen en het overkwam ons allemaal een beetje.

De dag was nog niet begonnen of de jongens waren al druk gestart. De ene plaagt of pest de andere en omgekeerd, de ene is snel boos en slaat met de deur of is niet meer voor rede vatbaar en ik laat het eerst over me heen gaan maar op een moment is de emmer vol en maak ik me boos en hoop ik morgen heb ik nog een dag. S’morgens zeg ik hen dan niet zo een dag als gisteren maar dit lukt tot na de middag.

Vrijdag

Wat een super dag gezinshulp mijn jongens en veel werk. Samen hebben we opgeruimd en alles weekend klaar gemaakt voor mezelf omdat ik alleen ben en ok er wonen hier ook jongens maar een tafel met blokken dit hoeft niet.

We hebben lekker gegeten en we speelden een spel ook keek ik met Lander naar de film Fantastic Beasts. Wat goede afsluiter is van de eerste week van de vakantie.

07-04-2017 om 17:41 geschreven door Inge