Wat zou er zijn gebeurt moest ik niet ziek geworden zijn? Zou ik nog werken in de Kidoclub? Zou mijn relatie nog bestaan? Zou ik nog sociaal actief zijn met  de Jong-KWB? Zou ik nog in het feest comité zitten op de school van de jongens? Zou ik… Het zijn bedenksels die af en toe door mijn hoofd spoken op momenten waar ik niets te doen heb. Na het eten als ik even rust, als ik ga slapen of wakker lig in mijn bed om dat ik niet kan slapen. Ook op momenten waar ik geconfronteerd word met mezelf en waar ik denk ‘Inge dit heeft geen zin om zo of zo te denken. Wat als?

Mijn leven zou er zo anders hebben uitgezien.

Elke ochtend opstaan zorgen dat de spullen van de jongens klaar staan en dan hop de fiets op richting mijn werk. 10 minuten tot een kwartier door weer en wind, bij mooi weer de ene keer met de zon op mijn snoet en de andere keer goed ingepakt met mijn Buff rond mijn hals en een muts op mijn hoofd. Een werk dat ik heel graag deed en me nauw aan het hart lag. Ik had mee de verantwoordelijkheid voor rond de 70 kinderen om dan te zien dat het elk kwartier slinkte. Ik speelde mee en had alles in het oog. Om de 14 dagen hadden we vergadering en elke keer werd er op de vergadering enkele kinderen besproken. Ik weet nog steeds over 1 zorgenkind van 11 jaar. Iedereen had er problemen mee en ik die nieuw was ging dat eens uitpluizen hoe het zat. Ik heb nog nooit zo een tof kind gezien. Gewoon de moeite doen om te luisteren en niet te oordelen. Dan pas kwam je verder met het vent en sindsdien werd er naar mij gekeken om problemen op te lossen.

Ik was toen begonnen met een bijeenkomt via mijn buurman van toen, met Jong-KWB. Kurt een goede vriend die nu regioverantwoordelijke is bij de KWB zei ‘je moet Inge zover krijgt om mee te doen. Want Inge was vroeger KAJotter. En zo geschiede. Dat ik me heb laten verlijden om mee te doen was een normale zaak. Het was leuk en ik kwam heel wat oude bekenden tegen. Bv. Luc iemand die ik al meer dan 30 jaar ken en de meeste mensen kennen hem als Stafke. We planden een gezinsactiviteit in de De Kring omdat we daar alles voorhanden hadden. Het was een kookactiviteit en daar waren borden, bestek, glazen, potten, pannen, kommen,… Ik heb het niet kunnen meedoen want 4 dagen voor de activiteit werd ik ziek en werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Maanden later hoorde ik het resultaat. Ik ben niet meer terug gegaan want ik was toen iets teveel met mezelf bezig.

Zo heb ik ook een vriendin uit Taiwan en ze zou in maart-april afzakken naar België met haar gezin. Ik kende ze van toen ik 19 was en ze was net 16 jaar geworden. Ze kwam 1 jaar bij haar broer wonen om te studeren  en om de Europese lucht op te snuiven. Na 1 jaar ging ze terug en ik had een  vriendin bij. We zijn elkaar blijven volgen met ups en downs maar sinds Facebook hadden we terug meer contact met elkaar. Ondertussen had ook zij een gezin gesticht en zo wisselden we regelmatig ervaringen uit. De bedoeling was dat we elkaar gingen terug zien na zoveel jaren maar neen ik heb ze niet gezien.  Pas later vroeg ik ernaar.

Maar zo heb ik blijkbaar veel gemist.

Het is 1 groot zwart gat 2011

• Zo kwam  Harry Potter en de Relieken van de Dood deel 2 uit, laatste film uit de Harry Potterreeks en Johnny English Reborn, het vervolg op de komediefilm Johnny English.

• Zo overleed Steve Jobs (56j) en Jef Burm (87j),

• Zonnigste maand maart sinds 1931: 204 uren zonneschijn (normaal 114 uren). Bovendien waren er slechts 7 neerslagdagen (normaal 17,8 dagen, minder neerslagdagen is slechts twee keer eerder voorgekomen).

• 19 juni - Met spaceshuttlevlucht STS-135 komt een einde aan het Amerikaanse Spaceshuttleprogramma.

365 dagen waar ik niet meer weet  wat er gebeurde zeker niet de eerste 6 maanden na 23 februari. Ook al is het denk ik een jaar dat zich ook wel een stuk in 2012 verder zette. Ik keek niet meer naar het nieuws, ik keek wel soms TV maar heel selectief en zeker om de tijd de doden in het revalidatiecentrum. Ik keek naar NJAM een zender over eten maken niet dat ik iets had met koken maar ik keek graag naar New Scandinavian cooking. De combinatie met toerisme vond ik super. Ook het bakken, koken met vis en tot op het bot vond ik geweldig. Wat die top chefs daartussen kwamen doen dat weet ik niet. Dagen doorkomen op een constructieve manier dat was het grootste doel. Mijn kamer dat ik deelde met 2 andere personen waren 3 eigen plekjes. Ik had een halve kamer en Lisa en Godelieve hadden elke ¼ stuk van de kamer. Ik had 2 tv’s, ik had een tafel ik had 2 kasten, ik had heel veel dubbel maar ik had ook dubbel zoveel nodig. De eerste maanden had ik een tillift nodig om de transfer te doen rolstoel - bed/ bed - rolstoel die confrontatie vond ik het zwaarste keer op keer en de dag dat ik die niet meer nodig had ook thuis is de dag dat ik er nooit meer heb ingehangen. Voor alles had ik die lift nodig. Kinesist, bad of douche, gewoonweg elke beweging. Zelfs bij een demonstratie voor het krantje van het personeelskrantje van het UZ om in een auto plaats te nemen.

Wat als ik dit niet had meegemaakt? Dan zou ik zoveel anders in het leven staan. Ik zoveel minder wijsheden hebben. Ik heb geleerd verder te kijken dan mijn neus lang is en ik ben ook rustiger geworden in mijn beoordelingen. Langs de andere kant ben ik ook harder geworden maar menselijker. Maar ook ik zet minder snel een stempel op mensen. Maar anderzijds ben je een vriend of kennis of ben je helemaal niets of maar iemand. Mensen die op mijn teen getrapt hebben of die me pijn hebben gedaan die zal ik al sneller buiten houden. Maar dan echt op een heel veilige afstand bewaren en bedoel ik geen contact. Het klinkt hard maar ik heb me zo leren beschermen. Mezelf in veiligheid brengen. Ik zet soms een muur rond mij en laat ik de mensen gewoon doen en al doet het me pijn dan denk ik ‘ach, als je niets beter weet te verzinnen of als je niet weet waarover het  gaat zwijg dan.

Zondag kreeg ik te horen Inge kan je nu al terug stappen?

Mijn antwoord ‘euh, neen. Ik kan stappen mits ondersteuning van krukken of een looprekje maar zonder die ondersteuning val ik omver omdat ik geen of weinig gevoel voor evenwicht heb. Ik krijg mijn voet zelfs niet van de grond als ik geen ondersteuning heb want ik druk me op, maak me groot en zwier mijn voet naar voren links en recht sleept mijn voet naar voren. En het zal NOOIT beter gaan enkel mijn uithouding verbeterd en mijn stijl maar de ondersteuning zal altijd blijven.’

Oh Inge, ben je dan echt zo erg ziek geweest? Toen ben ik gestopt en dacht ik hier steek ik geen tijd in. Ze leven 6 jaar mee maar zien dan de inpakt niet wat mijn lichaam te voorduren heeft gehad.

Neen, daar steek ik mijn tijd niet in ik heb zomaar 16 maanden in het ziekenhuis gelegen dat doet een mens met plezier. Toen ik dit vertelde aan mijn apotheker hebben we er eens goed mee gelachen en gedacht: 'daar moet je je tijd niet insteken Inge'. 16 maanden ziekenhuis dat is immers niet zolang en met een heel groot knipoog zeiden we dit is iets korter dan het gemiddelde.

Soms zijn de reacties van mensen heel dom en moet je denken laat maar en schud je je hoofd en draai je je om en ga je gewoon verder.

Maar wat als?

Er is niet wat als.

Ik leef nu en ik leef mijn leven hoe het nu loopt en ja dat is met een beperking. Doof en blind aan 1 zijde, rolstoelgebonden, schoudergewrichten die het niet goed doen en een NAH.

Maar ik kan wel zoveel dingen meer praten voor 100, zelfstandig wonen, zorgen voor mijn jongens, zorgen voor een leuk omgeving,… 1001 dingen kan ik zeker nog en wat ik vooral geleerd heb is dat het leven meer is dan s’avonds voor de buis te hangen en andere leuke dingen doen.