Deze ochtend was ik aan het terug denken over de beslissingen die ik heb genomen in de loop van mijn 42 jaar. Waren die goed of waren die slecht? Slecht kunnen ze niet zijn maar ze waren niet allemaal even goed en van sommige dingen heb ik toch wel spijt gehad.

Als kind groeide ik op in een grote stad. Niet in het centrum centrum maar eerder aan de rand. Al was het centrum niet zover en kon je dit op een 30 minuten gerust afstappen. Het te voet naar huis gaan was ook wel fijn omdat je langs straten kwam waar je anders nooit kwam. Straten van de oude binnenstad langs de Leie, de Lieve, het Prinsenhof, langs oude middeleeuwse huizen en een heus kasteel,… Het was allemaal leuk als ik er nu aan terug denk.

Ik vond het fantastisch als ik naar huis wandelde, dan kon ik fantaseren over ridders die door de binnenstad reden op hun paarden kletterend met hun hoeven op de kasseien. Zittend aan een tafeltje in een Italiaans restaurant smullend van een lekkere  Bananenboot (variant op een bananasplit maar dan geserveerd in een Venetiaanse Gondel met een gondelier). 1 keer per jaar toen ik in de lagere school zat en het was pedagogische studiedag gingen we naar de stad enkel de thuisblijvers en mama. We namen dan de tram richting de stad en we kochten meestal kledij, we mochten een speelgoed kiezen we aten in het restaurant boven de Sarma en gingen dan een ijsje eten in het Italiaanse restaurant in de schaduw van een kasteel. Zalig gewoon.

Soms namen we de tram naar huis en soms kuierden we langs de Leie of de Lieve. Toeristen in het straatbeeld waren een gewoonte en als je door bepaalde straten liep was het een rariteit om Nederlands of zelfs Gents te horen praten. Duits, Engels, Chinees,… Ik heb het allemaal gehoord en ik kon het ook nog scheiden . Wat was me dat. Ik groeide op in die mengelmoes van personen van vreemde origine. Toeristen maar ook de grote Turkse gemeenschap in Gent. Het was echt leuk om zo op te groeien en toen we verhuisden miste ik dat ook.

Pas in he 2^de middelbaar kwam er een Marokkaans meisje in de klas en 1 van mijn leerkrachten vroeg 'met wat voor een auto rijden je ouders?' Waarop ze antwoorde een Mercedes. Zie je we al die mensen van ginder rijden met zo nen dikke bak!!! Wat een vraag was dat nu. Dat meisje haar papa ging werken en waarom mag die dan geen grote auto hebben? Ook toen ik in het 6^de zat was er een meisje die zwanger was en toen ze beviel net voor de paasvakantie was ze een week niet op school. Wat zei dat zelfde exemplaar van een juf ‘wat vinden jullie ervan dat die zwanger was?’ 1 zei (want we zaten maar met 3 in de klas) het is haar eigen schuld en ik zei ‘wie zijn wij om daar over te oordelen!!! Dat meisje is 19 jaar en je weet nooit in wat voor een situatie ze zat, want expres doe ge da niet!  Zo dacht ik einde discussie. Als Jeannine dit nu leest dan denkt ze ‘ai neen, wat zegt Inge nu!’ en dan zeg ik het begint met een J en ze is nooit mijn beste vriendin geweest. Maar dat doe je toch niet zo dingen in vraag stellen aan vriendinnen van net dat ene meisje. 1 ding was zeker ‘apentrots was ik op haar want ondanks hare flinke zoon van die ondertussen 23 jaar is heeft ze een specialisatiejaar gedaan en heeft ze dit fantastisch goed gedaan.’ Lang heeft ze in een winkel gewerkt van kinderkleding maar nu werkt ze als thuishulp. Maar nu is het wel ondertussen jaren geleden dat ik ze nog gezien heb.

Ik die geen uitblinker was op school en beroeps deed heb het er nog goed vanaf gebracht. Mijn hersentjes moesten de kans krijgen om nog wat aan maturiteit te verwerven. Pas in het 5^de middelbaar kreeg ik een ingeving en werkte ik een plan uit. En zo geschiede Inge die iets bewuster in het leven stond en kansen greep. Marleen een leerkracht van mij had het door en duwde me in een bepaalde richting. Een richting waar je wat kritischer in het leven mocht staan en ik vond dit goed. Vaak denk ik aan haar en hebben we nog contact. Ze is niet meer de Marleen van vroeger want de tijd begint haar wat in te halen. Samen zorgen Jeannine en ik een beetje veel voor haar door haar te blijven omarmen en te zeggen kom. We spreken meestal hier bij me thuis af en vertellen over de dingen die we deden, wat zij deed en waarom haar lessen boeiend waren.

Ik maakte mijn studies af en enkele jaren later dacht ik ik ga voor een nog hoger diploma maar toen kwamen de jongens en werd alles uitgesteld. In 2010 dacht ik er nog even aan want 2009 was een toch wel emotioneel zwaar jaar. Mijn broer, peter en Alvaro die kwamen te overlijden en werd alles op hold gezet. Om dan eindelijk weer terug plannen maken, te werken en dan was het 23 februari 2011 en was het gedaan.

Maar tot dan was ik heus tevreden met de dingen die ik deed. Mijn jongens, mijn huwelijk ik dacht het zit snor maar na 23 februari 2011 kreeg ik ineens een ander leven met andere indelingen en over die dingen die op mijn pad kwamen ben ik ook wel tevreden. Mentaal sta ik veel sterker in het leven maar fysiek minder. Ik heb de keuze gemaakt om te leven en me niet te laten wegglijden. En de Inge te zijn die ik nu ben. Exact 3 jaar geleden vandaag trok ik de deur dicht achter mijn huwelijk van bijna 15 jaar en vandaag liep er toch een traan en het knaagde toch wel harder dan dat ik dacht. Maar ik heb nu mijn leven en dat is niet zo slecht. Ik ben zelfstandig, ik ben een mama die er is voor haar 2 fantastische jongens, ik ben een vriendin voor vele personen en nog steeds de kleine zus van en voor mijn broer en zussen.

30-01-2017 om 00:00 geschreven door Inge  

Deze week was een week dat je niet wilt onthouden. Ongeveer een 10 tal dagen kreeg ik telefoon van de zoon van een goede vriendin. Samen hebben we een maand samen gelegen op een kamer in Pellenberg in 2015. Karin was opgenomen na het constateren van een hersentumor maar hij was wel goedaardig maar goedaardig of niet het hoort er niet te zitten. Ze weer geopereerd en er was een complicatie opgetreden en er Karin kwam uit de narcose en was halfzijdig verlamd. Daarom lag ze in Pellenberg. We kwamen nogal goed overeen en we zijn elkaar blijven zien en horen vooral dan in het ziekenhuis. In december 2016 lagen we samen in Gasthuisberg. Zij op de beige pijl en ik op de blauwe pijl. Als ik kon ging ik haar bezoeken ik gewapend in de rolstoel met een staaf op wieltjes voor de baxter, medicatie, een urinezak en een bak om wondvocht op te vangen.

Ik volgde haar en als ik kon dan ging ik langs. We genoten samen van de kleine dingen we dronken dan in de dag zaal een blikje cola onze eeuwige zonde.

Ik kreeg te horen van haar zoon dat het niet goed ging en dat er geen zicht was op beterschap. Ze kreeg een zwaar verdikt te horen en ze kreeg te horen dat er geen behandeling was. 7 tot 14 dagen kreeg ze te horen. Ik beloofde hen dat ik ging langs komen ik regelde met DAV om dit dinsdag te doen voor dat ik ging sporten.

Maandag kwam Volker ziek terug van school maar ik had in het weekend vertelt wat er gaande was met Karin. Hij kende ze niet zo goed hij had ze een paar keer in Pellenberg gezien net als Lander en hij verschoot toch wel. Na het bezoek van de dokter vroeg ik hem voor dinsdag. Had hij graag dat ik thuis bleef van de conditie training of mocht ik gaan? Oma kwam babysitten sowieso.

Ik vroeg hem ook of ik bij Karin op bezoek mocht gaan en dat oma die middag bij hem kwam babysitten. Volker vond dit heel belangrijk dat ik naar Karin ging. Zo gezegd zo gedaan.

An was even meegekomen naar GHB maar ze is niet binnen meegegaan naar de afdeling.

Karin lag te snurken en ik weet toen ik in Pellenberg lag dat ze dit ook deed en dat ik tijdens de nacht oordopjes moest hebben omdat slapen anders onmogelijk was.

Ik vertelde enkele dingen aan Michel, Sven, haar zus en haar papa met haar stiefmoeder. Over de keren dat we een cola gingen drinken in het cafetaria beneden ze kon niet goed overweg met de rolstoel en dan duwde ik haar vanuit mijne rolstoel. Ze moest enkel sturen. We hebben enorm hard gelachen en de beloning was zeker welkom een colake.

Ik kreeg toen ook een kerstmeneerke en ik heb dit in mijn living gezet. Vanaf nu zal het er altijd staan zo heb ik Karin nog even in mijn buurt want ze is gisteren 27 januari vroeg in de ochtend overleden. Ze werd 55 jaar en ze had samen met Michel 3 fantastische kinderen.

Een beetje uitgeput was ik donderdag ziek moe, keelpijn,… De dokter weer in huis en antibiotica gestart. Dit weekend heb ik mijn 2 fantastische kerels niet en zo kan ik ook mijn microben niet doorgeven maar het is elke keer hetzelfde de luchtwegen en nu zit er ruis op mijn linker long. Hopelijk zal het snel beter worden want ik ben echt een fragiel ding geworden sinds 2011.

28-01-2017 om 15:48 geschreven door Inge  

Lander is zaterdag 14 januari 9 jaar geworden en we hebben een feestje gehouden op woensdag ter ere van zijn  9^de verjaardag. Simon, Lars, Kobe, Hermes en Maurice waren van de partij. Samen met Peter en Tom zijn de kerels onder het goedkeurend oog van Volker samen naar Lander zijn thuis gereden met de fiets of step. Het was een leuk zicht volgens mij zo een stoet van fietsen met allemaal uitgelaten jongens en ze stonden scherp alle kerels.

Thuis werden ze verrast met lekkere frietjes, curryworstjes, kipnuggets en tomaatjes. En natuurlijk kregen ze ook mayonaise en/of ketchup. Op zo een moment geef ik de jongens een plastic of papierenbordje omdat dat gewoon handig is en ik heb dan ook geen afwas achterna. Ik kreeg de jongens zo ver dat ze hun bord zelf de vuilbak in kieperden. Er werden cadeautjes gegeven Star Wars, ridders en ander leuks en fraais.

Het was een moeilijke leeftijd omdat de jongste nog maar 7 was en de oudste al 9 jaar. Lander heeft vrienden uit de eerste graad en uit zijn graad de 2^de graad. Lander zit in een graadklas en ziet om het jaar zit hij als jongste groep in de klas en dan weer als oudste leerlingen. Nu zit hij in het 3^de leerjaar en zit hij bij de jongste kinderen van zijn klas. Maar de kinderen die nu in het 2^de leerjaar zitten komen er volgend jaar terug bij in de klas. Zoals Lars en Hermes. Bij Hermes valt het minder op omdat hij in januari jarig is maar Lars is pas jarig op het einde van het jaar en dan is het toch wel anders.

Volker die zaterdag zijn feest gaf was ook wel cool. Lars, Itse, Luka, Joren, Dries waren van de partij. Volker wist niet goed wat te doen en dan besloten ze een film te kijken en ik mocht kiezen. ‘School of Rock’ werd het. Af en toe porde ik Volker aan om te een spel te spelen met zijn gasten maar wist niet wat en hoe. Ze aten hapjes worteltjes, maar ook bitterballen, mini loempia’s en kipnuggets.

Oma was op de beide feestjes paraat.

Zelf ben ik heel blij dat het voorbij is alle feestjes en nu is het terug een jaar wachten op… de volgende reeks. Al denk ik nu dat Volker naar de middelbare school gaat geen verjaardagsfeestjes meer gaat doen. Hij mag wel met een vriend naar de film gaan.

Ik ben blij dat nu alles nu terug bij het normaal is. Al is Volker sinds maandag thuis omdat hij een zware luchtweginfectie heeft. Maar morgen gaat hij terug naar school. Volgend weekend blijft hij een weekend bij papa met Lander en dit gebeurt eens om de 4 weken.

Het geeft me de tijd om even tot rust te komen 2 dagen geen kinesist, geen therapie gewoon geen echte verplichtingen buiten dan verpleging s’morgens en s’avonds.

Hopelijk krijg ik nu wat meer tijd om te schrijven voor de blog.

25-01-2017 om 18:18 geschreven door Inge  

Het weekend is voorbij en ik voelde me toch wel heel grieperig. Na een klein sms-overleg met mijn huisarts wist ik wat ik mocht doen. Eventueel een Paracetamol extra en veel rusten. Toen de jongens naar de Chiro waren heb ik even wat slaap ingehaald ik had mijn wekker gezet om half 2 dat hij moest aflopen om 15uur dit werd uiteindelijk 16.30uur. Ik was er vanaf dacht ik na dat dutje want ik voelde me toch al wat beter. Gisteren voelde ik me kiplekker en dacht ik het is voorbij. Maar deze ochtend werd ik wakker en ik had keelpijn en ik voelde een enorme druk aan mijn sinussen. Oh neen, ik ben verkouden. Ik neem nu keelpastilles in combinatie met een keelspray en neusdruppels. Hopelijk is dit genoeg op het moment en anders bellen we Marina voor een huisbezoek.

Is dit nu elk jaar hetzelfde! Elk jaar als ik de jongens hun verjaardagsfeestje plan dan ben ik op 1 van de feestjes ziek. Steeds dezelfde symptomen. Verkouden en een grieperig gevoel. Ik ben er als de kippen bij want Inge en een grieperig gevoel geeft een wrange nasmaak en denk ik ‘niet weer, he’. Ik ben gevaccineerd gelukkig maar toch is er een alarmbel die steeds aanschiet. Ik voel me enorm klein op zo een momenten en ik voel me enorm kwetsbaar.

Of ik alles herbeleef van 2011?  Ik denk er over na maar het herbeleven neen dat laat ik niet toe in mijn hoofd want erger dan toen kan gewoon niet. Mijn lichaam laat dit zeker geen 2 keer toe (denk en hoop ik). Gelukkig weet ik niet zo heel veel van de eerste 3 – 4 maanden en heb ik alleen de verhalen van mijn omgeving en dan werd er nog heel veel verzwegen. Ik heb dit pas later in mijn verslagen kunnen zien. Met de pc bij de aanslag want heel wat woorden begreep ik niet.

Waarom hebben ze geopereerd aan mijn bovenste wervel ‘de atlas’? waarom hebben ze 1/3 van mijn rechter long weggenomen? Waarom kreeg ik pijn in mijn knieën en bekken? Waarom was ik ineens blind en doof aan 1 zijde? Ik was Locked In wat is dit en hoe komt het dat ik daaruit gesukkeld ben. Ik was verlamd vanaf mijn nek tot op mijn tenen.

Vele vragen kwamen op me af en bijna 6 jaar heb ik nog steeds vragen omdat ik nog steeds mankementjes ontdek maar dit vertelde ik gisteren ook al.

Ik maak me steeds zorgen omdat ik elke keer er een verkoudheid of andere infectie in de lucht hangt heb ik het zitten ook al sluit ik me af van de buitenwereld was ik mijn handen vaak en laat ik mijn jongens ook hun handen wassen dan heb ik het zitten. Mijn gezondheid het is zo een wankel element geworden in mijn leven en het is stom dat ik niet steeds op mijn lichaam kan rekenen. Soms voel ik me heel goed en de dag nadien voel ik me ineens rottig en slecht en stroom ik in een bad van koorts. Mijn voelsprieten staan snel omhoog en beginnen mijn hersen als een automaat te werken. Koorts meten, dokter bellen, iets nemen om de eerste symptomen te bestrijden en dan schiet ik in rust modus. Dat moment beslis ik ook of Lisa of Annemie kinesisten moeten komen. Meestal laat ik ze wel komen maar het is gewoon inschatten. Desnoods doen we iets rustig bv. mijn nek losmaken of mijn schouder behandelen waar ik een peesontsteking heb.

Ach ja januari het is de tijd van het jaar om de virussen een kans te geven en te laten voelen dat ze leven.

17-01-2017 om 18:57 geschreven door Inge  

Sinds 23 februari 2011 hou ik van rust. Teveel lawaai of geroezemoes daar hou ik niet meer van. Vroeger was er altijd lawaai in huis de tv stond op voor de radio omdat we geen radio hadden, de kinderen die speelden het was altijd wel druk in mijn hoofd maar nu neen ik kan het niet vatten. Het is heel raar maar als mijn jongens er zijn kan mijn hoofd meer prikkels verdragen maar ik vraag soms hun volume wat stiller te zetten. De regel van tv op 7 is ingevoerd en soms zeg ik nog mag de tv ietsie stiller. Ik probeer de impulsen die ik krijg zo laag mogelijk te houden.

Zo heb ik voor mezelf al heel wat dingen anders ingedeeld. Geen PC voor 12 uur tot 12 uur doe ik andere dingen. Lezen, wat opruimen, vaatwasser vullen, was opzetten, kinesist, ook aan mijn eigen oefenen word gewerkt …  Na 12 zie ik wat ik doe absoluut een beetje rusten waarvoor ik mijn wekker zet, op de PC met maximum een halfuurtje een spelletje al kan dit ook eens wat meer zijn maar meestal hou ik het op 15 minuten. Ik schrijf aan mijn blog, ik doe even mijn administratie en heel belangrijk als ik niets meer te doen heb op de pc dan sluit ik dat ding ook af.

Ook het televisie kijken is herleid tot weinig. Er zijn dagen dat ik geen televisie kijk en andere keren probeer ik toch een filmpje mee te pikken. Ik volg het nieuws via de computer s’middags en de radio dat is iets uit mijn vorige leven. Soms pik ik een muziekje mee via YouTube maar dat is ongeveer 2 keer per maand. Ik Skype op afgesproken uren en mails krijg ik via de GSM binnen en dat wil niet zeggen of ik dan ook direct antwoord. Soms wacht ik tot in de namiddag als de PC opstaat.

Dat zijn toch de gevolgen van een NAH want teveel impulsen dat kan mijn hoofd niet verdragen. En het stomme is dat de realiteit soms wel hard binnen komt. Het laat zien hoe gehavend ik wel ben.

Het zijn geen dingen die opvallen maar dingen die zich gewoon zijn binnengesijpeld in mijn leven.

In een korte omgang met mij valt het minder op maar naarmate je me beter kent vallen ze op.

• Het leven brengt wat meer structuur en orde. Wat ook ten goede komt aan de jongens.

• Ik heb nood aan minder impulsen drukte, lawaai, geroezemoes, rommel op tafel (al moet ik daar enorm mijn best voor doen om structuur te houden op tafel)

• Ik hou van dingen die op voorhand zijn afgesproken uitstappen, boodschappen, ik werk met lijstjes

• Soms ben ik vergeetachtig

• Ik ben wat sneller moe

Ik heb geleerd te doseren maar soms wou ik ook dat alles terug was zoals vroeger maar anderzijds sta ik nu ook dichter bij de mensen. Ik voel aan hun gedragingen wat hun gevoel is en of er iets op hunne lever ligt. Ik sta korter bij mijn jongens en laat ze vaak dingen samen met mij en elkaar doen gelijk hun huiswerk, een spel spelen, praten, lezen, …

Het leuke is de structuur die ik breng is voor later ook niet slecht voor mijn kerels want als ze iets drinken zet je toch je brikje van fruitsap in de blauwe zak. Eet je een koek dan smijt je de verpakking in de vuilbak,… Lander is er al goed mee weg maar bij de grootste moet ik soms achter zijn veren zitten. Ik hoor het hem al zeggen ik heb dat al gedaan terwijl ik er bijsta en het bekijk en zeg ‘jongen, hier liggen nog dingen’. En dan hoor ik ‘jaja, ik ging dat net doen je moet me tijd geven.’

Het Leven met een NAH ik heb de fysieke klachten die ik heb proberen een plaats te geven maar dan de dingen die in mijn hoofd dat zal een langer traject worden want het is raar maar af en toe ontdek ik nog kwaaltjes. En denk ik ‘leg het er maar bij. Ik zal het wel weer een plekje geven. Ik probeer nog vaak de dingen te doen die ik graag deed vroeger maar soms zijn het die dingen die afvallen en andere dingen heb ik opgenomen en beleef ik met veel plezier.

Computerspelletjes staan op een heel laag pitje. De Sims 4 was zo een favoriet van mij maar ik speel het echt bijna niet meer. Ik koop dan ook geen uitbreidingen meer. Ik lees nu meer en meer en ik vind het fantastisch om te doen. Ik hou van fantasy verhalen en ik lees de boeken die mijn jongens moeten of willen lezen. Zoals De manniekies- In Hades schaduw en ik zou heel graag hebben dat Volker De Grijze Jager leest. Ik heb al enkele delen gekocht en het is best wel spannend allemaal.  Volker is nu aan het lezen over Harry Potter en ik denk dat hij als hij dit graag leest dan zal de Grijze Jager ook wel volgen.

Voor mezelf ben ik blij dat ik toch een nieuwe bezigheid heb gevonden en sommige personen gaan zeggen Inge dit is echt super leuk dat je dit doet. Lezen is een fantastische hobby en bezigheid.

16-01-2017 om 19:26 geschreven door Inge  

De eerste week van januari 2017 hebben we gehad en mijn 2 kerels waren bij me daarom liet ik niets van me lezen. Het was druk maar heel tof. Volker zijn verjaardag is vlot verlopen al zijn de apenjaren goed voelbaar. Hij kreeg een enorm creatief cadeau. Het principe van een beamer. Het was niet zo duur maat je maakt een filmpje met je GSM en je plakt die in de doos tegen de kant en door een lens ken je dan projecteren tegen een witte achtergrond. Na het uitdokteren en afstellen is het een tof ding en ook er zit een storyboardboekje bij zodat je je filmpje met tekeningetjes kunt voorbereiden. Hoe maak je een tekenfilm, een stop-motionfilmpje, een gewone film enz. Er staan tips in hoe je kunt filmen en ook hoe je echte filmweetjes met betekenissen.  

Maandag ben ik gestart met mijn huiswerkbegeleiding en het voelt heel goed aan. Al voel ik wel voor mezelf dat ik even pauze moet nemen voor mijn lichaam en geest wat ruimte en vooral wat rust moet geven.

De vakantie was leuk maar ook heel intensief ook al zijn Lander en Volker een keer gaan spelen bij een vriend. Ze hebben er van genoten en Volker die wat zenuwachtig rond liep met zijn verjaardag had het wat moeilijker. Hij wist niet goed waar hij met al zijn energie heen moest.

Volker is weeral helemaal in de ban van de Seaking. Hij had een topdag beleefd door de luchtmachtbasis van Koksijde te bezoeken. En tja, nu staat alles in het teken van dat geweldig stuk metaal. Muziek, beelden, foto’s van Windkracht 10 kregen we nu allemaal voorgeschoteld en dat is niet altijd even tof want hij begrijpt niet dat dat eens leuk is maar geen 9 dagen na elkaar. Ik probeer het allemaal het een beetje te doseren voor Lander en mezelf. Mijne grootste kerel is altijd zo fanatiek in die dingen dat hij de andere dingen rond zich vergeet. Zo speelt Lander en zelfs ik eens graag iets anders. Want ga mee in het verhaal en je doet iets wat er niet inpast een verkeerd alarmke. Dat is dan al ene reden om boos te zijn ‘want zo hoort het niet.’

Gelukkig start ik nog niet aan 100% en probeer ik wat tijd voor mezelf in te bouwen. De conditie training start pas op 24 januari en stilletjes aan starten ook alle therapieën. Mijn Doelen heb ik uitgestippeld met wat ik wil bereiken. Ik wil mijn fysieke grenzen wat aftasten door mijn lat wat hoger te leggen. Ik wil zeker nog wat intenser op de blog bezig zijn. Door enkele thema’s aan te halen. Over mezelf en over mijn grenzen, doelen, de pijn, mijn muren waar ik tegen opboks, mijn gezin,… Het zijn er heel wat maar het zal wel heel wat dingen duidelijker maken.

10-01-2017 om 17:54 geschreven door Inge  

Nieuwjaar vieren gewapend met cola een spannend boek ben ik met behulp van de verpleging op mijn bed gaan liggen rond 21 uur met de bedoeling dat ik rond 23.30 uur werd uit mijn bed gelicht door oma. Natuurlijk was ik uitgeteld en sliep ik. Zowel zijn Volker en Lander en ik iets komen zeggen maar omdat ik op mijn rechter zijde lag hoorde ik natuurlijk niet als de jongens tegen me bezig waren. Al 100 keer heb ik gezegd dat ze me moeten aanraken want ik ben doof aan mijn linker oor. Dus het vuurwerk is aan me voorbij gegaan en om 6.10uur stond Pamela aan mijn bed. Dag Inge gelukkig nieuwjaar met toch wel een hoopvolle toon in haar stem Het bed in dan verder wakker worden.

Mijn wijsvinger dat dicht geplakt was met Stery-Strips heeft vandaag lucht en een bad gekregen. Het ziet er mooi uit die vinger, enkel als ik er iets  doe doet hij pijn. Ik heb er een plakker op gedaan om me te laten herinneren ‘Inge let op je vinger heeft een traumatische ervaring gehad en is herstellende’.

Lander en Volker zijn hier sinds vrijdag en ik moet zeggen het is al heel tof geweest. We hebben gebakken, worstenbroodjes, appelflapjes, koekjes, taartjes en het was super om te doen met hen. De kers op de taart was dat dit ook een stuk was van onze avonddiner. Kleine tomaat-garnaal, bitterballen,… met als dessert appelflapjes. Het was zo gezellig de jongens konden niet wachten en daarom zijn we begonnen met de cadeautjes. Elk een onesie een gezelschapsspel voor het gezin, een Bluray voor het gezin en een lampje voor Lander.

En ik ik kreeg een cd van Tom Odell. Oma kreeg een elektrische potloodslijper en een stempelset om kaarten te maken.

Ook kreeg ik een doosje om prul in te steken met een schaap op voor bij mijn verzameling.

Het was vandaag een rustige dag met een lekkere maaltijd en een rustige middag.

Lander, Volker en ik

Willen dan ook iedereen

een prettig en

een gelukkig nieuwjaar wensen.

01-01-2017 om 17:28 geschreven door Inge