Je staat op en je denkt normaal word het een dag als geen ander maar dat is buiten mezelf gerekend. Gisteren kreeg ik een nieuwe blaassonde maar die stak niet goed dus deze morgen heeft de verpleging dit recht gezet maar ik had wel een slechte nacht achter de rug. Tja met een blaassonde die niet doet wat ze moet doen. Op zich zat ze diep genoeg maar ze zat niet diep genoeg er zat waarschijnlijk  iets in de weg. Maar het is opgelost en daar ben ik blij om.

Vandaag kreeg ik ineens het nieuws dat de school van Volker en Lander werd geëvacueerd omwille van een gas en elektriciteit  probleem. De school rook naar gas en er was geen licht. Dus ook geen verwarming. Ze zijn opgevangen in de sporthal en in een school in de buurt. Volker en Lander vonden dit best wel cool. Er werd goed gezorgd voor de kindjes van de Freinetschool zoals altijd.

Vandaag had ik toch eens een gesprekje nodig met m’n psy. Het was een beladen week. Ik had effe tijd nodig om af te blazen maar ik zal het moeten bijhouden tot volgende week. Want m’n psy was ziekjes. Hopelijk kan ik gewoon even op m’n effe komen en een tof weekend met m’n jongens tegemoet gaan. M’n psy kan er niet aandoen maar het kwam een beetje ongelukkig en hopelijk is ze snel weer bezig. J

Ik had weer van alles aan mijn hoofd. Het gebeurt soms maar dan is het ook aan mij om mijn weg terug te vinden. Alles te verwerken  en een plekje te geven.

26-02-2015 om 20:01 geschreven door Inge  

Deze middag waren de jongens er en er is weinig gegeten vandaag. Deze avond had ik koffiekoeken op vraag van de jongens. Want op dinsdag als ik bel naar m’n kerels dan vraag ik naar hun wensen. Volker wilt steeds een Croissant en Lander een Berlijnse bol. Zelf koos ik voor stokbrood kaas met groentjes. Volker en Lander waren rond 16.30u aan het vragen wanneer gaan we eten, wanneer gaan we eten? Uiteindelijk rond 16.50u hebben ze me overhaalt. Lander heeft goed gegeten maar Volker die met gemak 2 croissants op smikkelt had al genoeg na een halve. Het is zo ik heb hem 1 volledige laten opeten en de rest heeft hij mee naar papa.

Maandag had ik niet echt zin om iets te schrijven maar ik ben mezelf zeker nog eens tegengekomen. Eerst een vooral was het 4 jaar geleden dat alles anders werd. Griep, longontsteking, hersenstaminfarct, de 10 weken coma en het alom bekende gevolg.

Ik was naar Pellenberg gegaan voor mijn wekelijkse training. Sabien moest een filmpje maken van de manier waarom ik stapte zogezegd zo gedaan en ik heb achteraf het filmpje bekeken en ik was er niet goed van. Het was alsof mijn lichaam apart van mijn benen functioneerden. Je staat daar met ondersteuning en dan zie je je bovenlijf en dan de benen die daar precies ‘hangen’ staan omdat het moet. Elke stap is een stap is een doordachte stap knie omhoog zwaai het onderbeen naar voor en zoek contact met je tenen en de rest van je voet contact met de grond en doe dit ook eens met je rechterbeen. Maar dat been is een been die net niet doet wat het je vraagt. Elke stap vooruit moet ik nadenken knie omhoog, zwaai,… en dat nu op film zien het is niet zo fijn. Het was confronterend om het te zien en het maakte me verdrietig maar misschien ook wel strijdvaardiger om te geraken waar ik wil geraken. Waar dat dat ook is.

25-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

 Blijkbaar heb ik m'n eerste taak voor m'n cursus gepost was niet de bedoeling was, maar ik hou je op de hoogte van hoe het onthaald werd door mijn meester.

M’n eerste verhaal schrijf ik uit m’n hart en laat ik je binnen een complexe wereld. 2015 is het jaar waar ik al 40 jaar op deze aarde ben. Ik deed de dingen die ik graag deed ik bewoog veel en probeerde zoveel mogelijk met de fiets te doen ook al had ik een rijbewijs. Inge en haar fiets waren alom aanwezig in het Leuvense straatbeeld. Aan die fiets hing ook een fietskar en toen zaten daar 2 flinke kleuters in. Volker die ondertussen 10 jaar is en Lander die 7 jaar. In de voorbije jaren is er heel wat gebeurt, daarom dat ik aan deze cursus begonnen ben. Ik schrijf een blog en inderdaad dat zijn korte verhaaltjes en daarom wil ik mijn schrijfstijl verbeteren. Het heeft als doel dat ik bepaalde dingen van me af schrijf ergernissen, gebeurtenissen, m’n 2 kerels over alles kan je schrijven. Het is alleen een kunst om iets deftig op papier te zetten of in mijn geval op het scherm te toveren.

In 2011 is mijn leven van de ene op de andere dag veranderd. Als het ware een echt kantelmoment. Ik was ziekjes en ik had alle dingen die je hebt als je ziek bent. Ik was moe, had koorts op een moment wisten we niet meer wat te doen dus ben ik naar het ziekenhuis gegaan. 16 maanden later kwam ik daar buiten. 10 weken heb ik op intensieve gelegen, 2 weken op de mid-care dat is net als intensieve maar met minder bliepjes en dan naar een revalidatiecentrum. Bleek ik een hersenstaminfarct te hebben gehad. Alles was weggevallen mijn stem, bewegen enkel mijn emotie en beleving was nog aanwezig. M’n stem is terug gekomen voor 100% ik ben als het ware de meest luidruchtige locked in (syndroom) patiënt ooit. Ik heb terug leren bewegen van 0 te beginnen, opzitten, vingers, handen en armen. Van een full time mama ben ik naar een deeltijdse mama gegaan want m’n relatie ligt achter mij. Ik woon alleen en dat lukt weliswaar goed en m’n jongens komen graag naar de rust en zachtheid van mama. Tussendoor heb ik ook m’n therapieën om mijn levenskwaliteit te verhogen. Maar ook al heb ik een rolstoel onder m’n kont, mijn verstand werkt nog steeds 100%.

Wat ik wil leren bij deze cursus is de het opbouwen van een verhaal, maar ook de opbouw van zinnen. Een leuk verhaal verzinnen maar ook m’n dagboek (blog) op een verstandige manier opbouwen. Ondertussen doe ik de dingen die ik graag doe. Ook al heb ik graag de rust en de stilte rond me ik heb zo heb ik ook het plezier van wat geluid rond me. Een wat stevige rock kan me wel bekoren, een leuke film, bezoek van vrienden en natuurlijk mijn beste maatje Darwin de huiskat. M’n dagen beginnen vroeg ten laatste 7 uur ben ik wakker gewassen en gekleed met een beetje hulp van de verpleegster die me elke dag uit bed trommelt. M’n dag begint met wat lezen, spelen of gewoon hangen. Elke dag is er wel iets geplant kinesiste zowel thuis als in een revalidatiecentrum en op dinsdag ga ik sporten. De conditietraining die ik volg is voor personen die een beperking hebben opgelopen net als ik. We zijn met een 20 tal personen en de ene is al wat sneller dan de andere. De ene heeft een rolstoel onder zijn poep maar de andere kunnen stappen al dan niet met ondersteuning. Iedereen doet dit op eigen tempo. Best wel grappig want je wilt altijd beter voor jezelf. Na de training ben ik dan ook meestal kapot en zoals ik het zeg dan “ik ben dood” maar het is altijd leuk omdat ik heel wat mensen tegenkom die ik heb leren kennen in het revalidatiecentrum.

Mijn eerste zorg is buiten mezelf ook mijn 2 jongens. Het zijn 2 stoere binken van het 1^ste en 4^de leerjaar. Ze houden van superhelden, treinen, politie en vooral van spelen. Hier in huis maken we veel tijd voor gezelschapsspelen en ik ga er gretig op in. Dit is iets wat ik heb geleerd na mijn kantelmoment, gezellig samen met de jongens een spel spelen. Af en toe zorg ik dat ik eens alleen ben met 1 van mijn kerels. Dat is 100% genieten zowel voor hen als voor mij. Ik zie m’n jongens 4 dagen op 7 en de rest zijn ze bij hun papa want tja ik ben een meeloper en ik ben dan ook een bijna zelfstandige madam met een scheiding achter de rug. Ik ga het er ook niet expliciet over hebben want dat ligt achter me en ik leef nu mijn leven en ik ben blij dat ik die beslissing heb genomen. Alleen is het erg voor de jongens dat ze hun papa of mama niet voltijds bij hen hebben.

22-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Elke ochtend hetzelfde ritueel opstaan iets drinken dan vragen mag ik een koek en elke keer zeg ik geen koek voor 10 uur. Je mag een stuk fruit, brood, yoghurt of corn flakes. Ze maken er geen probleem van maar ze proberen altijd even. Vooral de grote kerel Volker kan er wat van. Lander vraagt wat mag ik eten en dan noem ik de 4 dingen en o wee als ik 1 ding vergeet dan vraagt hij bv. mag ik ook yoghurt? Ja hoor jongen wil je een yoghurt? 'Ja mama yoghurt en mag ik ook een appel'. Ik hoor het hem al zo zeggen terwijl ik de woorden neer schrijf.

De jongens zijn nu een ganse week bij me en ik moet zeggen ze zijn enorm tof. Maar soms ben ik blij dat er iemand is iemand die sommige dingen overneemt van me zoals voor het eten zorgen, boodschappen,... Oma of de gezinshulp die eten maakt, boodschappen doe ik met hen en de jongens en dan zijn Volker en Lander in hun nopjes. Ik probeer dan ook wel dingen te bakken steeds met fruit.

Tegen de avond is mijn kaars uit en probeer ik op tijd in m'n bed te schuiven en val ik samen met de jongens elk in zijn of haar bedje als een blok in slaap. Soms voor ik ga slapen komt Lander mee op mijn bed liggen en dan lees ik een verhaal en dat is samen altijd genieten. Volker wilt dit niet en dan doet hij rustig iets anders. Op het einde geven we elkaar een dikke knuffel en een nachtzoentje en dan slaap zacht Volker, Lander, Darwin en Inge. om s'morgens vroeg uit bed getrommeld te worden. Het zal nooit wennen denk ik. Maar terwijl de jongens nog even slapen geniet ik nog even van de stilte om dan te horen dag mama ik heb honger...

20-02-2015 om 10:41 geschreven door Inge  

Door omstandigheden waren Volker en Lander gisteren moeten meegaan naar de conditietraining omdat ze niet konden gaan zwemmen. Marcel had enorm veel last van z'n rug en wou zich dan ook niet overbelasten. Ik wou gaan en ik heb Volker en Lander gewoon meegenomen. Volker en Lander hebben zich aan gesloten aan mijn groepje. Samen Met Geert, een studente, Bart en Johan waren we een topteam. Er waren 4 groepjes en de dames denk ik kan je bijna op 1 hand tellen. Lander en Volker hebben meer dan hun best gedaan. Potjes verzamelen, gewichten, lopen, rollen, basket, kleuren zoeken,... Lander was de loper van dienst ze hebben zeker hun best gedaan. Lander die vond dat ik tussen de oefeningen te lang onderweg was en nam me spontaan mee. Ik had voor een koekje en een drankje gezorgd. Ik was echt trots op m'n jongens en ik was dan ook trots om ze eens te tonen aan m'n collega sporters. En dan zie je me dan ook stralen als mama. Ik weet ook dat m'n jongens dan ook super flink zijn ook al maken ze thuis wel eens ruzie Het zijn 2 schatten. Volker zat nog even op z'n poep en ineens gaf Lander hem een sjot net boven z'n poep en iedereen was even verschoten en ik heb Lander toch even de les gespeld en hij heeft flink sorry gezegd aan Volker.

Vandaag hebben we samen appelcrumble gemaakt. De bedoeling was om dit te maken met de jongens maar de jongens waren enorm goed aan het spelen dus Greet en ik hebben het beste van onszelf gegeven. Hij was lekker: krokant, niet te zoet en een lekkere kaneelsmaak. Bananentaart en/of appelflappen is het volgende. Zondag eindigen we met verse croissants.

7 dagen bij mama en nog steeds winter in het land dat wil zeggen samen dingen doen ook al voel je de lente rustig binnenwandelen.

Dit had ik nog niet verteld eergisteren voelde ik me zo dom. Ik ben blind aan 1 oog op zich niet zo een ramp maar af en toe vervelend. Maandagochtend werd ik wakker en ik had last van m'n oog, ik ging met mijn vinger richting m'n oog en ineens zat ik met heel mijn vinger in mijn oog. Ik was keihard verschoten omdat ik met m'n nagel de oogbal voelde. Het deed pijn maar vooral ik was verschoten. Als ik dit vertel aan m'n omgeving moeten ze altijd wel lachen en zeg 'tja ik had gewoon m'n vinger niet zien aankomen' Gelukkig is er geen blijvende schade.

18-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Volker 10 jaar

we waren aan het praten over van alles en nog wat en ineens zei Volker:

"Ik kan er niets aandoen ik ben te slim voor mijn soort"

hilariteit alom ten huize Inge  

17-02-2015 om 13:39 geschreven door Inge  

16-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Vandaag is het zover Lander en Volker komen lekker voor een weekje thuis bij mama en ik kijk er enorm naar uit. Ik heb een menuutje samen gesteld met lekkere dingen maar ook proevertjesdingen, zoete dingen enz. We hebben heel wat plannen waaronder zelf een ontbijt samenstellen en eventueel croissants bakken. Volker en Lander zullen pienter staan met hun koksmutsen. Vooral Volker zal dan in zijn nopjes zijn. Mijn plan is om een echte appelcrumble te maken met m’n kleine ventjes ik zie me al doen samen met hen. Volker en Lander gaan vooral mogen genieten van hun 7 dagen bij hun mama en ik ik zal op het einde van de rit bekaf zijn. Maar er is maar 1 woord dat ik ga onderstrepen we gaan genieten!!!

15-02-2015 om 17:37 geschreven door Inge  

Dit vieren we niet dit jaar J ik ben alleen thuis en kijk ik uit naar morgenavond wanneer ik mijn jongens in m’n armen kan nemen. Ik heb al leuke plannen voor de vakantie om met de jongens te doen. Ik zou graag een appelcrumble maken dat is iets voor in de week. Ook appelflappen en eventueel rijsttaart wil ik ook proberen maandag madeleine, woensdag de appelcrumble, vrijdag de rijsttaart en zondag de appelflappen. Om de dag een dessertje maken met ons drieën. Lijkt me gezellig en dan heb ik een goede motivatie om de andere dagen de jongens fruit te laten eten. Ook is fruit eten niet echt een probleem bij mijn kerels. Ook al is het een rustige dag vandaag ik kijk er enorm naar uit om mijn 2 kerels in m’n armen te sluiten en samen de week door te brengen. Over 2 weken gaan we iets leuks doen de jongens en ik. Ik hou het nog even geheim maar binnenkort ga je een uitvoerig verslag krijgen over onze avonturen.

Morgen ga ik douchen het is meer dan 2 maanden geleden, 10 weken en ik kijk er enorm naar uit. Maar met de operatie, de VAC ging dit niet maar nu is het eindelijk zo ver ik mag in douchen. Ik mag niet in bad maar een douche is ook al goed en morgen is het zover. Het gevoel van warm stromend, een goed riekend zeepje verse kleren echt zoals een paar maanden geleden waar ik op zondag in bad ging. Ik kijk er enorm naar uit.  

14-02-2015 om 18:13 geschreven door Inge  

 Sinds 2011 is het alsof m’n leven uit routine bestaat. Alle dagen lijken op elkaar, denk ik.

Ik word wakker, de verpleging komt, ik neem m’n medicatie, ik drink iets, ik lees of speel iets, kine,… Af en toe komt daar eens tussen dat ik naar Gasthuisberg moet, zoals gisteren. Met m’n gezinshulp Ilse gingen we op weg, ik had DAV geregeld als vervoer. De wonde geneest fantastisch goed het is nog een klein gaatje 1 cm en er moet geen wiek meer in. Enkel Flaminal en de punt van een kompres zodat ze kan opgroeien. Over 5 weken moet ik terug op controle. We zijn aan het afronden en dan ga ik er weer helemaal voor.

Maar de weken en weekend vloeien in elkaar. Elke ochtend sta ik tussen 6.30u en 7u op. Ik word geholpen door de verpleging, verzorging van de stomawonde, broek, trui, kousen en schoenen aandoen,… en in de rolstoel gaan zitten. Ook al doe ik dit laatste zo goed als zelfstandig. Ik ben blij dat ze er zijn mijn Lieve, mijn Patricia, mijn Michiel, Stacey, Lien, Caroline, Kathleen, Els… Die zorgen dat ik de dag deftig kan beginnen en/of eindigen.

Elke week naar Pellenberg en naar het sportkot,… Op maandag namiddag, woensdag voormiddag en vrijdag namiddag gezinshulp, dagelijks kine van Jozefien, Lisa of Annemie. De dagen vloeien in elkaar. Ik kijk bitter weinig tv, omdat ik het gevoel heb dat ik er niet aan toekom om tv te kijken. Ik ben nog vaak bezig met dingen te doen maar die dingen “moeten” dan wel gedaan zijn. Zoals het schrijven van deze blog.  Ik doe dit heel graag maar soms zegt mijn hoofd neen en dan krijg ik niets op papier gezet maar dan doe ik er een paar dagen over eer ik een stukje af heb. Het ene zekere wat ik dan heb is de titel.

Maar sinds 2011 bijna 4 jaar geleden is mijn leven vrij gestructureerd geworden en dat is soms wel beangstigend. Eten om 17.30u: wat gedaan als je later moet eten? Dan eet ik veel een snack of dan laat ik m’n eten gewoon vallen. Gelukkig eet ik s’ middags iets gezond. Woensdag en in het weekend (gewoon als m’n jongens er zijn eten we vrij gezond en op regelmatige basis).

Maar zoals ik al zei de weken gaan voorbij en de dagen vloeien in elkaar de ene dag heb je veel te doen en andere dagen bijna niets maar elke dag komt er toch iemand aan huis. Ik vind het fijn als er vrienden komen en ik vind het fijn dat ik af en toe m’n rust krijg. De dagen van Inge ze zijn niet meer zoals vroeger want het is pas als je het niet meer kan dat je dingen gaat missen.

10-02-2015 om 21:22 geschreven door Inge  

Hier ben ik weer mijn weekend was weer goed gevuld Volker had een oorontsteking dat we moeten verzorgen en Lander was me er weer eentje vele knuffels en vele babbeltjes later is het zondag. Maar ik zal toch wel eens moeten stoefen over m’n 2 jongens.
Deze middag aten we cordon bleu, gebakken aardappelen en schorseneren. Het avondeten waren lekkere wafels met suiker of slagroom. Lander die niet alles graag eet trok al gekke bekken bij de melding van de groenten. We hebben afspraken gemaakt zoals we de laatste maanden vaak doen. Een half stuk vlees gelijk z’n broer want Volker is ook geen vleeseter, aardappelen en voor Volker een normale portie groenten en voor Lander een klein beetje hij moet op z’n minst proeven en hopelijk weinig commentaar. Dat laatste lukt enorm J. Lander is een echte goede proever geworden. Volker eet enorm goed alleen het vlees is een kleine zorg. Volker is een echte proever en een fijnproever en nieuwe dingen zal hij met veel plezier eens proeven.

Het was een tof weekend ook al zeggen da jongens dat ik een beetje streng ben. Ik tolereer geen geroep, ruzie, elkaar pijn doen en pesten. Je mag spelen, je mag heel graag zelfs samen spelen maar de rest hoort er niet bij. Daarbij speel ik nogal kort op de bal. We hebben en tonen respect voor elkaar.

08-02-2015 om 20:37 geschreven door Inge  

06-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

De 2^de maand van het jaar is begonnen en m’n 2 jongens zijn hier geweest tot zondag. Dat zijn me nu eens 2 zotte dozen. Gibberen, lachen, gieren en brullen al is dat laatste nu net iets erover in een kleine ruimte. Ik heb mensen boven, onder en langs links gezinnen wonen en dat geroep en getier is er soms wel over. Ik vraag me soms af of m’n buren het horen maar ik kreeg steeds een ‘niet echt’ als antwoord en mijn hoofd die veel geroep en getier niet aankan sinds de NAH in mijn leven is. Ik probeer er wel op te letten ze mogen spelen, ze mogen iets en veel zeggen maar de volumeknop moet niet volledig openstaan.  Maar zo was het dit weekend. Ze hebben hun plichtjes gedaan. Mee de taakjes doen (tafel afruimen en dingen in de vaatwasser zetten hun bord en bestek) hun speelgoed vrij goed opgeruimd,… Al was het een leuk weekend een weekend  dat weer veel te snel voorbij was. Samen hebben we een spel gespeeld ‘Schat in zicht’ Volker deed alles om Lander en mij te blokkeren maar het is hem gedeeltelijk gelukt maar Lander is met glans gewonnen. Volker is een doener en is voor de directe aanpak maar Lander denk vooruit en dat maakt dan ook z’n sterkte in dit spel. Lander vindt het ook niet erg als hij zou verliezen. Maar is dan trots als hij gewonnen is. Terwijl Volker euforisch als hij wint en diep teleurgesteld als hij verloren is. Dat is nu iets wat ik geleerd heb sinds ik in een rolstoel zit een gezelschap spelen, kleuren en knutselen met de jongens. Dit weekend hebben we het spel gespeeld, gekleurd en samen origami gemaakt. Super toch!!! Ik merk ook aan de jongens dat ze ervan genieten het babbelen over van alles en die momenten zijn super belangrijk.

Lander vroeg me om even naar Dinotopia te kijken een miniserie over dino’s. Lander kwam spontaan tegen mijn benen hangen en dat vind ik nu het ook wel een intens genieten. Ze worden te groot voor op de schoot te zitten maar toch hangen ze graag tegen je lijf. Aangezien ik geen zetel heb omdat ik er toch niet kan inzitten doen we het anders. Ze gaan in de bureaustoel zitten en we zitten super kort bij elkaar of ze zitten op de grond tegen m’n benen.

Het zijn kleine dierbare momenten die ik koester. M’n 2 kleine jongens die groot aan het worden zijn. Want toen ik rond liep waren ze nog zo klein. Volker zat in de 3^de kleuterklas en Lander zat in de instapklas. Ik heb ze toen meer dan een jaar moeten missen. Ik miste hun laatste schooldag, ik miste hun 1^ste school dag ik miste ik en nog vele andere dingen en leuk vond ik het niet. Ik was een actieve mama op school en ik probeerde te helpen waar ik kon. Een uitstap (naar het speelgoedmuseum, naar de dierentuin en de beren eten geven, een bezoek aan het park), het feest comité het was een leuke tijd. Ik denk er vaak eens aan terug niet met een wrang gevoel maar wel met het gevoel ‘ik wou dat ik het nog kon’ Ik ben nu een andere Inge en qua levenservaring zit ik al lang op een hoger niveau, spijtig. Ik heb nu een leven voor en een leven na februari ’11 het is over 3 weken 4 jaar geleden waar ik helemaal onderuitging. En nu bijna 4 jaar later hebben we dit als resultaat. Volgens mijn hoofd zit ik zowat op de grens qua revalidatie maar aan de andere kant probeer ik nog steeds dat stapje vooruit te geraken. En hopelijk is ’15 mijn jaar mijn jaar van ongelooflijke vooruitgang.

Ik zou graag meer kracht hebben in m’n armen op alle vlakken. Mijn schouder die minder vast zit, mijn hoofd dat ik  wat meer kan draaien zonder duizelig te worden. M’n arm dat ik helemaal vooruit kan steken en dan ook nog iets kan verzetten zonder zorgen. M’n arm die niet steeds een trek krijgt,… of dat mijn gevoel zou terug keren op bepaalde plaatsen bv. in mijn rechterbeen en voet. Het is niet veel gevraagd denk ik dan. Ik heb zoveel moeten opgeven nu wil ik iets terug.

02-02-2015 om 10:56 geschreven door Inge