Al 27 maanden is dit al aan de gang en het gaat nog steeds met hoogtes en laagtes. Ik hoor langs alle kanten "amai Inge goed bezig" zelf denk ik er het mijne van en denk dan ook ja ja natuurlijk ben ik goed bezig met een sarcastische ondertoon. Zo droom ik en spring, loop en vlieg nog rond en dan word je wakker en daar lig je dan. Ik kan met veel moeite mijn benen bewegen en op mijn zij draaien en als ik opzij kijk zie ik die rolstoel staan en dan denk ik "daar gaat mijn goed gevoel". Het zijn dromen die ik niet elke nacht heb maar wel de dromen die ik onthou tot s'morgens en die ik doorvertel en ze zouden eeuwig mogen duren. Het valt me op dat ik nooit ga zitten en ik word overdonderd met energie. Als je weet als ik wakker ben best een dutje kan doen van ongeveer 1.30u of 2 uren. Zittend liggend wat maakt het uit het is zalig effe wegdromen in mijn eigen wereldje.
Soms wou ik dat dit een enge droom was en dat ik s'morgens wakker word liggend op bed naast Jo met Volker en Lander naast me "we zijn wakker". Ik spring uit bed en doe wat ik moet doen gaan plassen, de jongens iets te eten en te drinken geven en dan op mijn poep te gaan zitten en rustig wakker te worden met een drankje. Ok ik ben nu ook wel 27 maanden gestopt met roken en ik wil dit ook zo houden. Alles heeft zijn voordelen ook is de manier van stoppen met roken niet de manier van doen. Soms zeg ik "ik had nog liever gerookt dan dit voor te hebben".
Maar als de mensen vragen hoe ben je gestopt met roken dan zeg ik van de ene op de andere dag zeg maar cold turkey. Heb ik er last van gehad neen. Geen afkickverschijnselen niets. 3 maanden na mijn rookstop datum had ik het door en vroeg ik aan Jo "ik ben precies gestopt met roken" hij kon niet veel zeggen en hij zei ja. Wat later lag ik in Pellenberg nog steeds op bed en bijna beweegloos. Jo had net een sigaret gerookt toen hij me een kus gaf,... Wat er toen gebeurde was zo grappig en nu lachen we er nog om ... hij gaf me een kus en mijn maag draaide 100° en riep bakje, bakje, bakje en gaf over. Ja ik ben gestopt met roken en ik ben er nog steeds trots op. Volgens Volker ga ik niet meer dood.
Zondag 4 augustus een lekkere BBQ met tal van leuke mensen, zalig. Ik kijk er alvast naar uit en mijn kerels ook. Volker kijkt er alvast naar uit want hij eet graag de vleesjes op het vuurtje. Lander die niets eet en waar we dan ook een stevige kluif aan zullen hebben. Het leuke is dat Lander meer lust op een ander dan thuis. Ik zal maar voor de zekerheid doorgeven dat hij graag worst eet en ribbekes. Het moet iets herkenbaar zijn.
Het zal nog een heel geregel zijn. Het leuke is dat we met het dessert gaan beginnen. Ik zie ons al gaan.
Vandaag heb ik ook kine gehad de laatste keer want Sabien neemt ouderschapsverlof voor een maand ik gun het haar van harte. Gelukkig weet iedereen dat ik er ambulant kom. Peter, Kristof, Tine,... Ze zullen me wel aan de waggel houden. Sta-tafel, nu-step en parallelle baren. Ik zal ze eens versteld laten staan in september.
Even langs den 232 de afdeling waar ik lag om te zien dat Mireille er was mijn persoonlijke poetsvrouw, ze was op verlof.
Het was leuk om Goele, Anne, Ingrid, Marleen en iedereen eens terug te zien. Ze vroegen direct naar de jongens en natuurlijk was ik daar met mijn stoefmateriaal. Volker is al een hele kerel geworden zeiden ze en Lander een echte kleuter.
Het is trouwens ook een babyboom op de afdeling. Bij deze al wie een baby krijgt of gekregen heeft een dikke proficiat.
Alle kindjes worden groot met choco op hun brood maar je weet af en toe afwisselen, he.
Om de zoveel tijd eens in de 2 maanden mogen de jongens eens hier in de living blijven slapen. Vorige nacht was zo een nacht en Volker en Lander waren paraat. Volker wou in de tent slapen zelf wou ik nog een hele zaterdagavond met de jongens doorbrengen maar Klaas Vaak was iets te snel gisteren ik denk dat ik 9 uur niet meer heb gezien.
Ik ben wel uiteindelijk wakker geworden van het onweer maar of het lang geduurd heeft kan ik niet op antwoorden. Het Crisisfestival heeft zijn werk gedaan. Vandaag heb ik het ook verder moeten bekopen en was ik nog steeds doodmoe. Tja als ik iets doe buiten mijnen structuur moet ik het bekopen. Maar het was leuk. Achteraf had ik gelezen dat de storm van gisteren avond vrij zwaar was en dat ze het festivalterrein hebben moeten evacueren. er was schade aan het podium en aan de geluidsinstallatie. Gelukkig waren wij al weg en lag ik in mijn bedje.
Ik heb ook goed nieuws i.v.m. mijn bed. Nu heb ik nog een bed van de ziekenkas maar binnenkort heb ik een bed van mezelf. Een ziekenhuisbed in huiselijke sfeer een aanvraag dat via het VAPH is gegaan. Op naar het volgende zeker...
Al heel de week vroeg Lieve me of ik naar het Crisisfestival kwam in Erps-Kwerps. Ik heb het afgehouden maar vandaag dacht ik waarom niet het is mooi weer, de jongens zijn flink en ... Wij op weg en we kwamen op een grasplein terecht met een podium, springkastelen, circus, een hapje een drankje. Een feestje voor iedereen klein en groot Volker en Lander hebben gesprongen en gezweet. Het was meer dan een jaar geleden dat ik dat ik ze had gezien Lieve, Kurt, Stefan en Marleen. Een goeie babbel, goed gelachen en ongelooflijk hard gezweet. Morgenvroeg weet ik met mijn rode neus en kaak waar ik heb gezeten. Te lang in de zon en overmorgen een mooie bruine snoet.
Volker, Lander en Jo hebben de koer opgeruimd want ze gingen naar het containerpark. bij het opruimen hebben ze een eitje gevonden en we denken dat het van een duif is. Volker en Lander willen het diertje een kans geven. Het ligt nu op de bureau in een bakje met een handdoek en we geven het 18 dagen is ie der nog niet uitgekomen dan was het eitje niet bevrucht of is het diertje in de duivenhemel. Volker en Lander zijn super in de weer voor het ei. Lander heeft het diertje al een naam gegeven Nokio. Zelf vind ik het een super naam en best origineel.
Ondertussen is hier een onweer losgebarsten boven ons hoofd en het water komt binnen langs de muur in de keuken . Jo en Volker zijn naar het containerpark tussen de buien door. Het leuke is dat Volker echt wel groot aan het worden is, hij helpt spontaan ook omdat hij weet dat hij vooraan in de auto mag zitten. Sleuren, vuil worden en opscheppen wat hij al kan zo ken ik Volker.
Deze avond mogen de jongens hier slapen samen met z'n allen in de living. Er hing een voorwaarde aan vast ze moesten hun speelgoed opruimen en het ook zo houden. Ze mogen spelen maar ze moeten ook opruimen. Een simpele en logisch gevolg als je speelt dan moet je opruimen. Het is gelukt.
Rond half 8 is mijn dag begonnen Saskia de thuisverpleging kwam zoals steeds binnen gevlogen echt een duracelleke. Saskia schiet binnen en ze begint er direct aan de handelingen, tetteren ze kan het allemaal door elkaar. Mijn moto is als ze binnen komen wat willen jullie om te drinken fruitsap, koffie, water het maakt niet uit ze mogen gewoon nemen. Zeker als het zo warm is zeg ik zeker heb je iets fris bij om te drinken en je mag steeds een flesje water bijvullen. Joni en Patricia nemen niets, Lieve een koffieke en Saskia was blij met een fruitsapje. Het is een klein gebaar, ok ze krijgen een vergoeding voor hun diensten en ze komen voor mij maar ze moeten ook het gezin erbij nemen. Volker en Lander vertellen af en toe hun verhaal en halen ook wel eens een frats uit met hen. Als de jongens gewond zijn vraag ik ook steeds om eens te kijken als het serieus is.
We zijn heel blij dat ze komen en het feit dat ik veranderd ben van verpleegeenheid is de beste beslissing die ik heb genomen, ze mogen nog veel en vaak komen ook al hoop ik nog steeds dat het op een dag niet mer nodig zal zijn.
Een dag dat ik opsta en denk dat was nu eens een enge droom, ik stap, ik fiets, ik speel en doe ineens de dingen dat ik altijd deed "het lijkt me een leuke fantastische droom maar zover en onbereikbaar "
Gisteren lag ik op bed en was opzoek naar m'n plekje. Je weet wel steeds hetzelfde plekje die je opzoekt als je in je bed legt. Je draait een keert tot je keer tot het besef komt dit is mijn plekje. Zo had ik ook een plekje aan de kant van het bed op mijn buik armen onder en boven het kussen. De arm onder het kussen hield het kussen vast. Mijn kussen die zo plat mogelijk was want Inge sliep op een stukje van 5 op 5 cm. Ja ik hield dat kleine stukje vast. Maar het was zo zalig op mijn buik en dat mis ik nu wel. Soms vraag ik Jo om me even mee op mijn buik te leggen maar ik kan niet terug draaien dus laat maar. Wat ik wel kan is op mijn rechter zijde draaien om dan 2 uur later een slapende arm te hebben en terug op mijn rug te belanden. Wil ik terug op mijn zij dan moet ik ogen open even overlopen van wat hoe en hoe en vlieg naar rechts. Gelukkig heb ik een hulpstuk waar ik ondersteuning vind. het is het anti-uitvalding alsof ik uit mijn bed ga springen maar ze bieden een hulp bij het draaien en het schuiven in bed.
Maar zo eens op mijn buik liggen klinkt zo zalig in de oren.
gisteren waren er zo grappige momenten die ik zeker moet delen
Lieve mijn thuisverpleegsters drinkt steeds een tas koffie bij ons ze heeft een beetje tijd dus een tas koffie mag steeds. We waren aan het praten over tattoo's zij vond het leuk ik niet maar ik vroeg welke ze had. Eentje van de rebellen uit Star Wars ze was grote fan en amai ik ook en dit had ik ze niet gegeven. Ze had een kleedje aan en ik vroeg laat eens zien. Ze zei direct ik heb een kleed aan da gaat niet ok.( ik zei wel "allee Lieve jij hebt al zoveel gezien van me dan kan dat toch wel he") de volgende dag had ze een rokje en t-shirt aan en ik vroeg laat eens zien die tattoo. En ja het teken van de rebellen. Ik was ondertussen aan het vertellen van Volker dat hij grote fan was van Star Wars als klein ventje en dat hij steeds zei kijk de BRETELLEN i.p.v. de REBELLEN. Hij wist niet wat bretellen waren maar het is maar een klein verschil.
Toen we aan het praten waren zag ik een klein handje verschijnen aan de deur en ik zei vrij luid oh kijk een klein handje. Met de gedachte dat iedereen wel wist dat Lander wakker was. Lieve greep direct naar haar schouder en kreeg een koude rilling. T ja ze heeft een slecht geweten en we hebben eens goed gelachen. Ik zoek nu een plastieken hand om aan haar te geven. Het was maar Lander hoor het is hier geen Adam's Famely.
We waren ook aan het praten over downloaden van films enzo, zo had Johan hare vriend ook eens film binnengehaald en kreeg IT op zijn dak van het werk want hij had ik weet niet hoeveel vrirussen binnen gehaald. Zelf was ik jaren geleden grote fan van The X-Files. Daar kwamen de The Lone Gunman in voor en ze kregen een spin off op tv. Ik super blij en ik ging eens een wallpaper downloaden. Dat was de eerste en laatste ker dat ik iets van het net heb gehaald want het was een virus. Jo is er een ganse dag mee bezig geweest om dat ding weg te krijgen.
Volker kijkt voor de moment naar alles wat met Koning Filip te maken heeft. Best grappig want we zijn niet echt koningsgezind hier thuis. We zijn niet voor maar ook niet tegen. Zondag heeft Volker een stukje van de nieuwe koning gezien. Ik vond het best leuk dat hij keek, het is een stuk van onze cultuur. Hij weet nu dat er een oude koning is een jonge koning en veel meer koninginnen, prinsen en prinsessen.
Hij vond het fantastisch dat de Sea King helikopter zou mee vliegen in de defilé. Hij vond het heel vreemd dat de Sea King mee vloog met die parade van het leger. Ik heb hem dan maar uitgelegd dat het leger een land- en luchtmacht heeft en de marine.Ter land, ter zee en in de lucht spelen die gasten.
Volker zou graag helikopterredder worden en weet er al alles van. Vooral zijn Engels is fantastisch grappig.
Lander zou graag treinbestuurder worden. Hij weet hoe een trein rijdt en hoe je zo een groot ding in beweging brengt.
Soms ben ik wel benieuwd welke keuzes ze gaan maken als ze groot zijn. Kiezen ze voor zekerheid of gaan ze voor een ongewoon beroep. We weten het niet maar ze zullen wel een goede keuze maken.
Papa die loodgieter is geworden en ik die opvoedster is geworden ook al was dat zeker niet evident. Want ik vond het verschrikkelijk om naar school te gaan. Zoveel verplichtingen huiswerk, lessen, op tijd opstaan enz. tijdens de pauze moest je verplicht buiten staan in de kou of regen, de warmte want ons afdakje was niet groot. De overgrote optocht voor de wc tijdens de 10 minuten pauze, dan maar inhouden tot s'middags als ik thuis ging eten. Mijn blaas was goed getraind. Ik ging s'middags thuis eten want hoe minder ik op school moest zijn hoe beter. Ik kreeg dan toch een ingeving om voor opvoedster te leren en heb het ook gehaald. Veel stage en dingen getest om toch erachter te komen dat ik iets met kinderen zou doen. Nu heb ik niets meer aan maar wat ik heb geleerd kan ik toch wel eens testen op mijn kerels.
Actief luisteren, straffen en belonen,... al belonen we meer dan dat we straffen.
Ik ben me toen tegengekomen om dit 29 maanden geleden nog eens te doen.
Maar ik heb toch wel leuke dingen mogen doen. Op vakantie, kamp, uitstapjes dierentuin, zee, musea, pretparken, gewoon de stad enz.
Ik heb leren koffie drinken ook al drink ik dit thuis niet meer. Van alles proeven heb ik geleerd in Monte Rosa zo ook structuur, regelmaat en orde. Koekjes heb ik leren eten toen ik was opgenomen in Pellenberg.
Maar ik wil wel zeggen dat de laatste dagen vele en harde woorden zijn gevallen. Bij deze wil ik mijn verontschuldigingen aanbieden voor wie zich aangesproken voelt.
De verwerking van wat ik voor heb is hard, confronterend en niet leuk en blijkbaar werk ik dit uit op verschillende manieren en het meeste op de mensen die me dierbaar zijn.
Sommige mensen mogen zeker niet vergeten dat mensen met een NAH heel wat veranderingen teweeg brengt in een persoon z'n leven en zijn of haar directe omgeving. Ik ga voor mezelf een paar dingen op orde zetten en dan zie ik wel verder.
Hieronder zijn zowat de problemen die ik dagelijks tegenkom.
De problemen die het meest voorkomen zijn
onder andere: : Moeilijk of zelf
niet kunnen lopen. : Problemen met
kracht en controle over de handen.
: Hoofdpijn.
: Vermoeidheid.
: Overgevoelig voor
geluid.
: Overgevoelig voor
licht.
: Overgevoelig voor
geluiden.
: Slaapproblemen.
: Concentratie
problemen.
: Vertraagd
denkvermogen.
: Geheugenproblemen.
: Planning en
organisatie problemen.
: Prikkelbaar,
opstandig, kort van woord.
:
Stemmingswisselingen.
: Impulsief (iets
zeggen of doen zonder na te denken).
: Onzeker en
angstig.
: Depressief of
juist over enthousiast.
: Wil soms meer
doen dan zijn gezondheid aankan.
: Druk in gedrag of
juist terughoudend. :
Minderwaardigheids gevoel
: Hemianopsie ofwel
halfzijdige blindheid.
Er zijn nog dingen maar dit zijn zowat mijn gebreken zal ik zeggen. De dingen die ik een plekje moet geven. Mijn omgeving zegt ook dat mijn slechte kantjes nu iets beter naar voren komen. Ik flap rapper er iets uit en zeg iets te rap wat ik denk en voel. Ik dacht dat ik op eieren legde onder mijn omgeving maar op een spijkerbed is dat moeilijk.
De jongens zijn nog steeds bij logeren tot een uur of 5. Even rust ik kan nu effe de dingen doen die ik graag doe. Oma is langs geweest en we hebben gezellig een babbeltje gedaan over de jongens. Lander zijn grappige uitspraken want die kan er toch iets van. Volker met zijn gekke bekken en leuke grapjes. Gisteren had ik hem goed liggen We hebben een grijptang voor als ik iets laat vallen. Hij ging in de zetel liggen en vroeg kietel mij ik zet me korter bij en laat mijn hand zien en begint als te lachen en ik had nog niets gedaan. Ik de grijptang en ik begon hem daarmee te knijpen en te kietelen. Hij lag letterlijk plat van het lachen en hij vroeg nog nog. Ik dus trek ik zijn pyjamatrui omhoog en zijn broekje omlaag hij lag zo te wroeten dat hij zijn broekje verloor. Ik heb toen mijn kans gegrepen en hem zijn onderbroek te geven en zijn short om aan te doen, nog even van truitje naar t-shirt, wassen en klaar was Volker en daar ging hij dan hoelang nog voor Luka,... Lander was rustiger en we hebben samen de kleertjes aangedaan. De jongens zijn zich samen gaan wassen, samen hebben ze hun valies gemaakt.
Volker voor 1 nacht 4 knuffels, pyjama,... Lander 2 knuffels muziekje en de basis. Ze hebben dat beide heel goed gedaan. Ik ga toch blij zijn als ze terug zijn m'n knuffels.
Wat een hitte 28.5°c en dan staat de blazer op. Wat een hitte, ik weet ik mag niet klagen want het is al zo koud geweest en nat de laatste maanden. Maar nu ineens pff wat een hitte.
Ik heb effe buiten gezeten maar we zitten hier zo beschut dat we enkel de zon voelen geen briesje geen windje. De stenen stoten de hitte af. Voor je naar binnen gaat springt de warmte al in je gezicht in de veranda.
De jongens zijn gaan logeren bij een vriendje. Volker bij zijn maatje Luka en Lander bij Benjamin en Jonathan. Ik had gehoopt op een constructief gesprek met het maar dat komt er maar niet van. Ik ben de slechte ok dan ben ik dat maar. Maar ik praat niet meer voor de moment. Even mijn hoofd leeg maken alles op een rijtje zetten en ik zie wel.
Gisteren heb ik een niet zo nette beurt gemaakt tegenover sommigen maar ja het gebeurt. Maar dan hebben we het resultaat der resultaten ik voel me leeg. En dan vluchten we weg alles kan me gestolen worden. De lekkere spaghetti die ik normaal met kaas eet en de kaas die er niet was. Het was lekker spijtig van de kaas. Mijn middagmaal bestond uit yoghurt bij gebrek aan honger. Het was wel een gevulde middag. Inke de gezinshulp, den dokter en de kine die langs kwam. Toch een gevulde dag maar een o zo leeg gevoel. Een dag met weinig woorden het doet pijn. Ik vlucht weg van de confrontatie, van mezelf. Ik probeer er te zijn voor de jongens maar het is niet simpel. Lander die om de 5 voet vraagt ben je aan het huilen. Hij krijgt dan een ja of een neen. Aan tafel wik je en weeg je je woorden om toch niet de dingen te zeggen die kwetsen andere momenten lucht je weg in je virtuele wereldje achter de pc alles is dan vredig en rustig in je hoofd maar je mag zeker niet omkijken.
Bij mijn weten maak je met 2 ruzie en heeft ieder zijn of haar aandeel. Maar ja je moet dat dan ook aannemen en onder ogen kunnen zien. Weet je in alles wat er is gebeurt is iedereen slachtoffer. Jo, Volker, Lander en ik iedereen. Als de jongens op weg zijn met zie je niet dat ze een lijdensweg achter de rug hebben met hun mama. Ik gun ze deze onbezorgde kindertijd maar af en toe wil ik toch iets meepikken wat volgens mij niet zo vreemd is. Is meegaan bij vrienden of gewoon weg zijn met ons vieren.
Sinds ik dees heb voorgehad heb ik 2 huisartsen Annick is in verlof en dus had ik Marina ook een toffe madam en ze heeft nooit geweten dat ik kon rondlopen. Best grappig want toen ze er was kwam Annemie van de kine binnen. Marina heeft een paar dingen gevraagd en ze bleef wat langer plakken om te zien hoe ik het deed. hup recht met m'n looprekje en stap tot buiten. Ze volgde een hele tijd en was de mevrouw bezemwagen. Ze duwde de rolstoel mee en het stoorde haar niet ze was eens blij getuige te zijn van mijn kunstje. Tot op 2m van de stoeprand. Alle 3 waren we super fier op mijn prestatie die ik al een paar keer heb gedaan maar steeds geeft het me vleugels.
Het waren drukke dagen voor ons allemaal. De speelstraat met het leren fietsen, samen dingen doen, de bezoekjes van buren, vrienden en familie,... Langs de ene kant had het nog een week of heel de vakantie mogen duren maar het brengt zo een drukte en rommel met zich mee. Vandaag moeten Volker en Lander opruimen en wat vandaag ten laatste morgen middag niet is opgeruimd gaat in een doos en gaat "weg". Niet echt weg maar weg in de zin van even aan de kant uit het zicht.
Ik ben doodmoe van de speelstraat, ik moet even bekomen en zal even moeten bijslapen. Maar de jongens vinden het super erg dat het weer gedaan is voor 1 jaar. Moe maar voldaan kijken we erop terug.
Zelf heb ik alles een beetje op afstand gezien en gehoord. Ik heb voor al in en rond ons huis geweest en vooral genoten van het buiten zijn en genoten van de jongens die zich amuseerden.
Ik leer echt mijn grenzen kennen en mijn uitdagingen. Zo kan ik op volledige zelfstandige basis de straat naar beneden en omhoog met trapje inbegrepen en het hellend vlak met de rolstoel. Ik verschiet ervan dat ik die kracht heb.
Nu het speelstraat is moet ik op zoveel letten niet dat het me teveel is maar ik moet ik mijn hoofdje erbij houden. De veiligheid van de jongens primeert. Opzich lukt me dit wel en zeker als er een gezin extra in huis is. Michiel, Jeroen en nonkel Marc zalig buiten. Michiel en Volker zijn een goed neefjesteam en Lander krijgt Jeroen in beweging. Lachen, zeveren, serieuze dingen alles komt aan bot. Samen iets eten en dan moet Inge haar medicatie nemen op zich geen probleem want ik heb nog nooit een fout gemaakt. TOT OP VANDAAG.. Na een uurtje vraag ik aan Jo wil je dit binnen brengen het medicatie doosje. Jo krijgt het doosje in het oog en zegt Inge ik zie dat je je voor het slapen gaat medicatie hebt genomen. Ok dat is dus de reden waarom ik zo loom werd. Ik heb er effe tegen gevochten maar dan maar in bed geschoven. Ik heb geslapen en heb mijn avond getrokken tot 11 uur om dan terug te slapen. Ik heb wel aan de verpleger van de avond gezegd wat ik voor had gehad. Er is niets ergs gebeurt en mijn plan dat ik had uitgedokterd was ok. Middag medicatie genomen en de Tolindol bij de middag gezet en de avondmedicatie heb ik voor het slapen genomen. Het is goed gekomen en ik heb geen gekke dingen gedaan.
Tijdens de speelstraat is er een goochelaar gekomen (een straatbewoner) die zijn kunstjes kwam tonen. Michiel, Volker en Lander vonden het super. Chris de buurman van Marc is er ook bij komen zitten. Een speelstraat mag er 365 dagen zijn volgens een zeer sociale buurman die het super vond. Hij vond het erg dat je tegenwoordig barricades moet optrekken om de kinderen te laten spelen. Hij had gelijk. Het is maar een week Lander, Volker en de kinderen van de straat vonden het super vrij fietsen en af en toe roepen auto. We moesten niet zeggen we steken samen over of op de stoep blijven, he. Gewoon spelen van 10 uur tot 21 uur. Gisteren was het zo een fijne dag hot dogs, frietjes, curryworstjes en andere vleesjes die niet gezond zijn. Marc en Jo die de bedieners en de koks waren van dienst zalig. 5 voor 9 zijn we in het gang geschoten om op te ruimen.
Kindjes die een rode snuit hadden ingesmeerd met after-sun. Volker en Lander hebben nog even de avond afgesloten met een dvdtje van F De Kampioenen. Ze waren zo flink geweest.
Volker zijn beloningssysteem is een succes 1 ste week van de vakantie kort gehouden en nu een zalig ventje hij vroeg gisteren nog "mama verdien ik een ster vandaag?" Natuurlijk krijg jij een ster Lander ook trouwens want jullie zijn super geweest, ik heb ze al aangeduid. Ik kreeg zijn blad in het oog en ik zei oei ik heb al voor zondag aangeduid wat nu? Mama ik zal super braaf zijn morgen!!! we zijn al goed gestart.
vrijdag den 12 had ik een idee waarom neem ik niet eens de trap. Onze living heeft een trap naar de garage een trapje van 8 cm en een trap van 19 cm. opzich doet de hoogte er niet zo tot toe maar in Inge haar geval is 1 cm al een mijlpaal. Annemie en ik hadden hetzelfde idee alleen was ik diegene die het luidop zei. "Waarom doen we de trapjes niet?" Effe de nodige afspraken gemaakt en weg was ik tot op de maximum komen aan de eerste trap (een trap van 8 cm Jo had zijn huiswerk ondertussen gamaakt en gaan meten) Jo met de rolstoel rond tot in de garage. Ik tot aan de rand tot op de maximum, looprekje trapje lager en weg was ik. Eerste obstakel overwonnen oef rechtse voet eerst stap glijdend naar voor om dan op mijn 2 voeten te staan rekje draaien en mezelf ook en dan ga terug tot op de rand en gebeurde het ik begon te zakken door m'n knieën. Ik was wel een beetje in paniek maar effe terug alle kracht bij elkaar en opnieuw beginnen Nog even afspreken met Annemie en terug opnieuw beginnen tot op de rand en daar ga ik dan Annemie achter mij Jo voor mij. Stap, schuif en ineens stond ik een verdiepje lager. Ondertussen was ik vooral lastig op mezelf maar werkte dit uit op Annemie en Jo. Ik heb vaak sorry gezegd een boze ja, een boze nee het was mijn onmacht dat ik uitschreeuwde. Maar weer heb ik een mijlpaal bereikt in m'n revalidatie.
Gisteren geen tijd gehad om iets te schrijven, ik had wel een ideetje maar dat is voor later.
Gisteren is Itse komen Logeren tot vandaag. Itse is een vriend van Volker en ze zitten samen in de klas. Ze hebben veel op straat gespeeld samen met de andere kinderen van de straat. Zelf ben ik ook veel buiten geweest. Sociale controle vind ik toch wel belangrijk als er speelstraat is. Wij zitten boven in de straat en zien de hekken en we letten erop dat de kinderen er niet voorbij gaan en als er een auto dat ze opzij gaan en zeggen we iets. S'avonds zijn we samen buiten gaan zitten met alle buren. Het leuke is dat we al de buren leren kennen ook die in het begin van de straat wonen. rond 8.45 ben ik binnen gekomen het werd koud.
In het midden van de dag werd ik moe en ben ik gaan liggen want de vorige nacht had ik kramp in mijn kuit en ik moest wat slaap inhalen. Van 13 uur tot Annemie er was. de transfer naar het bed doe ik grotendeels zelf sinds vorige week. Recht komen vanuit lig op de rand van het bed zitten, met looprekje tot stand komen en dan draaien en gaan zitten. De 2de persoon is er om te zien dat ik geen stoten doe en mijn poep te begeleiden. Mar het lukt toch, he.
Wat ik merk is dat de speelstraat een vermoeiende bedoening is ook al zit ik aan de kant iets te lezen, kruiswoord ofzo het maakt niet uit. Het is nu donderdag en ik zou graag eens wat langer blijven liggen want ik ben moe. Zaterdag is het uitrustdag.
Maar we zien wat de dag brengt en ik weet doseren en beleven.
Van onze beleefstraat is er een blog me vele foto's op echt de moeite om eens te kijken. In 2011 is onze blog gestart en er staat een grote lange foto op met alle kinderen van de straat. VEEL BETERSCHAP het was een foto voor mij en ik lag toen nog in Pellenberg en mocht nog niet naar huis. Ik hoorde enkel de grote wilde verhalen van de jongens. Op straat spelen, fietsen, andere kinderen,...
Het is nog steeds speelstraat en we genieten ervan maar het is ongelooflijk warm. Deze middag samen met de buren gegeten. Volker een lekker stokbroodje met salami en tomaatjes. Lander een boke kaas en boke confituur en Jo van alles en nog wat. Ik die een beetje op mijn lijn let eet yoghurt. We kopen elke week 1 L yoghurt en dat is m'n middageten lekkere yoghurt met aardbeien. De hitte overviel me een beetje en ik ben naar binnen gekomen en hier zit ik dan jongens met pet een zonnecrème en Jo buiten. Lander zijn Crocks zijn versleten sinds hij kan fietsen. we moeten hem proberen wijs te maken dat voeten geen remmen zijn.
Zelf heb ik echt ne slag van de hitte geen zonneslag maar het is gewoon overal te warm. Te warm iets te doen en te warm om niets te doen Het enige wat ik zou doen is op mijn bed liggen en te slapen. Tegenwoordig zou ik altijd kunnen slapen. Ik neem iets om te slapen maar ik word toch regelmatig even wakker de ene keer val ik terug in slaap de andere keer lig ik effe wakker en speel ik een spelletje op mijn gsm. Maar rond 7 uur is je weet het al de verpleging er. Ik zou zo graag eens de klok rond slapen. zonder te moeten opstaan voor dist of dat gewoon slapen en liggen niets doen.
Vandaag gaan de jongens verkeersborden maken voor op te hangen in de straat. Iedereen is het erover eens ze zouden wel wat trager mogen rijden. Het is hier heb ik soms het gevoel dat mensen onze straat gebruiken als oprit van de snelweg.
De dag was begonnen gisteren en ik had zoveel plannen met de jongens af en toe iets bijvoegen op de blog en afwisselend binnen en buiten. Na het eten was ik buiten gaan zitten met Jo, Volker en Lander speelden op straat. Lander toonde nog steeds zijn fietskunsten 1 probleem hij remt nog steeds op zijn voeten. Volker heeft echt wel vrienden de straat gemaakt. Als je ze nu ziet het zijn grote jongens aan het worden. Iets na de middag werd het me iets te warm buiten. Ik naar binnen en toen was ik even weg van de wereld. Na een uurtje hoorde ik gerommel en wat zag mijn oog Stefan en Siggi met kleine Mason. Wat een zalig ventje 10 maanden puur geluk. Even wat bijgepraat en goed bijgepraat het was zalig. Het was zo lang geleden dat ik ze nog gezien heb. Stefan is een neefje van Jo en nu al papa. Stefan is hier eens geweest toen ik op weekend kwam en een lange tijd ervoor. Hij was toen heel hard verschoten omdat ik toen nog niet kon bewegen. Ofwel kan hij goed liegen maar hij vond dat ik er goed uitzag. Mason zo een kleine spruit hier in huis zalig. Sigi is boven even gaan oogsten tussen de babyspullen we gaan nog eens verder zoeken of we nog spullen hebben. Ze mogen ze met veel plezier hebben en Jo en ik zijn blij dat ze een 2de leven krijgen. Op een moment zaten de vrouwen met Mason te kletsen en Stefan met Volker, Lander en de jongens in de straat te voetballen. Even samen eten en dan nog even receptie met iedereen van de straat. Het is een leuke bende. Vandaag is het pic-nic in de straat is het nu s'middags of s'avonds dat moeten we nog ontdekken. Het verslagje zal nog volgen.
Toen we gisteren Jo, Sigi en ik buiten zaten en effe aan het praten waren over Lander zijn prestatie kreeg ik het moeilijk het maakt me soms nog zo boos dat ik altijd aan de zijlijn zal staat. Ik ben degene die mee achter lander moet lopen om hem het te leren fietsen. Niet nonkel Marc, Marcje heeft het heel goed gedaan hoor maar het steekt hard. Het voelt aan alsof ik tekort doe aan mijn jongens. Ik weet ik doe dat niet en ik compenseer op andere momenten maar toch. Stomme uit de hand gelopen griep.
Vandaag ga ik een paar sprokkels brengen want ik ga binnen buiten binnen buiten.
De jongens zijn waren al om 6.30 paraat want het is speelstraat heel tof voor de jongens. Lander maakte direct plannen om te fietsen en zijn techniek te verbeteren.
Volker was heel kort en snel boos. Heel leuk zo een boze kerel in huis. Hij is boos op alles wat hij doet en tegenkomt. Even kort gehouden en hij mocht even niet naar de speelstraat. 30 minuten binnen blijven bij mij. Even uitgelegd op de klok 10.30 dan mag je buiten. Amai wat een opdracht.
Lander was wel wat verloren nu zijn grote broer niet buiten kon. Hij kwam af en toe een hart onder de riem steken bij Volker en wacht geduldig dat hij buiten kon
Zet hem op Volker en Lander het zal een leuke dag worden.
De jongens hebben er lang naar uitgekeken, de 2de week van juli is het speelstraat in onze straat. Het begon met een ontbijtje met de buren die willen meedoen. We merken keer op keer dat we steeds dezelfde mensen bereiken. We proberen toch iedereen te bereiken door heel laagdrempelig te werken. Vanaf dit jaar is het ook zo dat we een programma moeten uitstippelen en door moeten geven aan de stad. Zoals steeds is onze straat in orde met de administratie. Eerst de aanvraag, controle of alles wel klopt, petitie 50%+1 en programma. Er is maar een enkeling die steeds niet wilt tekenen en dat is steeds dezelfde persoon (Ik kan dan niet goed door met de auto).
Om 7 uur waren de jongens paraat het is speelstraat. OK jongens het is pas om 10 uur, we gaan om 9 uur ontbijt halen in de winkel en je mag zelf de koffiekoeken kiezen. Vleesje, groentjes, Fristy, chocolademelk, en wat kleine dingen. Hier thuis hebben de jongens zich verkleedt Lander als Mega Toby, Volker als een boef en de papa als The Stig, oh ja en ik in een mummie om de speelstraat officieel te openen. We hebben lekker gegeten en de jongens zijn beginnen spelen. Deze middag was er voor alle kindjes een hindernissenparcours. Grote kindjes, kleine kinderen: springen, water, behendigheid alles zat erin en op het einde was er een beloning een snoepje.
Zelf had ik afgesproken met een vriendin we hebben samen iets gegeten en we zijn gaan buiten zitten langs de straatkant. Lander vroeg direct aan Jo papa ga je me leren fietsen. Om half 9 deze morgen had hij ook al naar peter Marc gebeld om te vragen wil je me leren fietsen. Afgesproken 1 van deze op een avond maar waarschijnlijk zeker morgen. Ok, voor ons maar is was dit ok voor Lander. Lander vroeg dan ook om de 5 minuten aan papa wil je me leren fietsen, hij had zelfs al zijn fiets erbij gehaald. Jo is 1 keer op en af de straat gegaan en toen stond peter Marc hier. Hij heeft op zijn beurt zoals beloofd zijn ik leer je fietsen rol op zich genomen. De eerste ronde was super gecontroleerd, 2de ronde was iets losser en was hij er bijna mee weg na een 20 tal minuten was Lander zelfstandig aan het fietsen. Nog een paar keer meegelopen maar hij deed het zelfstandig. We zijn super fier op onze kleuter van 5 jaar. Toen het besef er was dat hij zelf kon fietsen zei hij ineens mama, papa ik heb de kleine wieltjes niet meer nodig. Zelf vond ik dat nonkel Marc een dikke knuffel verdiende maar ja dat is een idee maar van mama, venten knuffelen niet zo graag. MAMA'S ZOUDEN DAG EN NACHT KNUFFELEN!!! Voor elke gebeurtenis is er wel een knuffel. Een dikke pint hij verdient gekregen. Lander is nu kei fier op zichzelf dat hij kan fietsen. Marc en ik hebben dan ook effe nagebabbeld over het fietsen. Lander is rustiger, meer gefocust op het leren rijden, minder afgeleid en iets minder houterig dan Volker. Volker is een beetje gelijk Michiel ong. dezelfde leeftijd die is rap boos, rap met andere dingen bezig, ongeduldig,...
Na het avondeten ben ik binnen gebleven zo een ganse dag buiten. Ik ben het niet gewoon en als je moe bent dan kan je dingen zien maar dan iets meer uitvergroot en confronterend. Het leren fietsen van Lander dat hadden Jo en ik moeten doen achter hem aan rennen en vasthouden dat is de taak van de mama en papa en dan zit je aan de kant en tja daar zit je dan ik heb wel mooie foto's getrokken van de kerels. Dat zijn zo een dingen die moeilijk blijven voor me die kleine grote dingen in de jongens hun leven. Het nu steeds aan de zijlijn staan Ik vind het moeilijk en dan hoor je zeggen het is niet erg je bent er toch bij.
Elke dag komt er wel iemand over de vloer fantastische dames en heren van de verpleging, kine Jozefien en Annemie, Ilse de psy, thuishulp Inke, Evelien en Ilse, Dominique van de Ambulante Dienst Thuisbegeleiding . Het zijn bezoekjes waar ik niet steeds naar uit kijk maar toch voldoening geven. De Verpleging met de verzorging en het verplichte spuitje elke ochtend en de babbel. Er word heel wat gelachen tussen ons. De kine's Annemie en Jozefien die 2 die weten iets van grenzen verleggen. Mijn pijngrens verleggen "weer eens" en "nog eens" en ... steeds verder en dieper gaan. Af en toe blijven we hangen en dan schieten ik terug vooruit. Annemie, Jozefien en ik vloeken wel eens maar we gaan steeds door en we geven niet af en ja we lachen veel. Met Ilse de psy hoe kan het ook anders daar kan ik mijn babbeltje doen. Inke, Evelien en co de thuishulp zalige madammen Ik let erop dat ze een beetje van alles moeten doen eten maken, boodschappen doen en natuurlijk komt poetsen er ook bij. Het enige wat ik verwacht van alle hulpverleners die over de vloer komen is dat ze zich bekommeren over mij maar dat ze ook mijn gezin erbij nemen. De verhalen van Volker en Lander, de bemerkingen van Jo. Iedereen probeert (dit is het verkeerde woord) er het beste van te maken. Ondertussen komen de meeste al een tijdje en worden we echte maatjes. Volker die aan iedereen systematisch vraagt om in zijn vriendenboek te schrijven en blijft hangen om eventueel een helpende hand te zijn. Lander die zijn verhaal komt vertellen. Als de jongens zich hebben pijn gedaan willen ze dit steeds tonen aan de verpleging voor de zorgen van de dag. Alles tonen wat ze hebben gekregen hebben een boek van oma, een goed rapportcadeau, wat ze kunnen,... zalig hoe de jongens die toch wel vreemde mensen in hun hart sluiten. Ook wij zullen rekening houden met hen Lieve die graag een tas koffie drinkt, Patricia die na het bad graag iets fris drinkt, Inke die dat koekje speciaal graag eet, Ilse die steeds proeft van onze baksels,... Tja kom je voor de verzorging van Inge dan kom je voor gans het gezin.
Het enige wat ik spijtig vind dat ik geen verlof kan nemen en dat sommige dingen 7 dagen op 7 moeten gebeuren. Ook al ga ik op vakantie dan moet ik zorgen dat er iemand is voor de verzorging.
1 ding geven we niet uit handen en dat is de medicatie. Ik ben "hoop" nog alert genoeg. Elke zondag zitten Jo en ik effe te zuchten voor de medicatie maar we doen het goed. Het gaat snel en er is overleg. Als er een fout gebeurt dan weet ik direct wat er mist s'morgens 7, om 12uur 4, om 17uur 3 en voor het slapen gaan ook 3 da is nen hele boterham en 17 stuks op een dag om de 3 dagen een pijnpleister en als de pijn niet te harden is mag ik nog iets anders nemen maar dat probeer ik te vermijden maar het is in huis. Het is een doosje waar 16 tabletten in zitten en op die dikke 12 maanden dat ik thuis ben heb ik 1 doosje verbruikt.
Jo en de jongens zijn al een ganse week aan het knutselen aan een speeltuig voor in de tuin een reddingshelikopter. Want Volker wilt redder worden sinds deze week. Jo heeft het oude hout verwerkt in een helikopter. De jongens vinden het heerlijk. Ik kijk op afstand en keur het goed. Ik moet en mag zeggen dat ik mee nagedacht heb over het concept mee schetsen gemaakt enz. Het uittekenen op de plank ging niet zo vanzelfsprekend uit een rolstoel. Maar ik doe het toch maar, he.
Op m'n Facebook heb ik nog contact met verschillende personen die bij me lagen in PB of die ik boven op het derde in de kinezaal tegenkwam. Weken aan een stuk zag ik dezelfde mensen. Af en toe vraag ik eens hoe het gaat en als ze een moment hebben van effe alles te laten hangen probeer ik effe een peptalkje te geven. Of het helpt weet ik niet maar ik heb het dan toch gedaan. Het enige wat ik niet mag vergeten is mezelf. Het zijn pijnlijke verhalen maar evengoed leuke en grappige verhalen. Zo had ik een mede-patiënt hij had een hersenbloeding gehad en heeft gevochten om te staan waar hij nu is. Hij is een jaartje ouder dan ik en heeft een dochtertje ongeveer de leeftijd van Lander. Zo vertelde hij gisteren dat hij voor de eerste keer zonder stok naar de winkel is gegaan. Aan het kruispunt stopte de auto's niet. Tja normaal stoppen de auto's als hij wilt oversteken omdat ze denken dat hij blind is. Het is wel leuk om zo een grappige verhalen eens te horen. Ook al hoor ik soms ook andere dingen.
Vandaag hoorde ik van een vriendin dat haar nichtje is overleden. Het was nog een jong meisje die op de wachtlijst stond voor een donorhartje eens het zover was en ze de operatie doorstaan had was ze op neurologisch gebied heel sterk geraakt en haar kleine lijfje kon de veranderingen niet aan en is rustig heen gegaan. Nu blijkt dat er een familiale hartkwaal de oorzaak was. Onze oprechte deelneming gaat natuurlijk naar haar en haar familie. Het was heel raar want net voor het gebeurde had ik een mail gestuurd om te vragen hoe het ging en wou ze er niet over praten. Tot op vandaag had ik haar gerust gelaten maar zo een antwoord had ik zeker niet verwacht.
Maar er zijn ook leuke dingen vandaag heb ik koekjes gebakken met de jongens zandkoekjes (gemakkelijk recept, mooi resultaat). Volker liet meer deeg in zijn mond glijden dan diertjes uit te steken. Aan de andere kant waren Lander en ik een top team.
Deze middag zaten we aan tafel en de jongens waren aan het stoefen over hun forsballen. Lander mengde zich in de discussie tussen de mannen en zie terwijl hij zijn arm toonde kijk eens naar mijn SNORBALLEN. Waar blijft hij ze halen ik zal toch een boekje moeten aanleggen met woordjes van Lander
De gebeurtenis van gisteren heeft vandaag een vervolg gekregen. Katrien en Eric zijn komen zeggen dat Zita het schaap is overleden. Vandaag had ze weer een aanval en terug werd de dierenarts er bij gehaald. Zowel de dierenarts, Katrien en Eric vonden het beter om het schaapje te laten inslapen. Spijtig maar voor het welzijn van Zita is het beter. Zita was de kleinste van de 2 schaapjes, zelf heb ik ze niet zo goed gekend want Poppy en Zita zijn pas gekomen toen ik in Pellenberg was en aangezien de tuinen in onze straat wat lager liggen dan de huizen heb ik de diertjes enkel op afstand gezien. Aangezien Volker en Lander enkele keren mee de zorg hebben opgenomen voor Poppy en Zita vinden ze het erg Ze gaan Zita niet meer zien en gaan haar missen. Als de buren op vakantie gingen of nog steeds gaan nemen we de zorg over van de poes, de vissen, kippen,... We doen het heel graag vroeger deed ik dit toen ik nog rondliep.
Ook al is het vakantie voor de jongens de verpleging staat hier al om 7 uur. Gelukkig komen ze in het weekend wat later. Patricia die ook een kindje verzorgd die palliatief is. Ze vroeg aan me of ze het intiem toilet kon doen alles klaarzetten en broek en schoenen aan en rolstoel in. Wassen doe ik zelf aan tafel. Jo moet enkel even helpen met het aandoen van mijn trui enzo. Zo kan ze verder gaan naar dat meisje zodat haar broertje naar een sportkampje kan gaan en ook op tijd klaar is. Persoonlijk vind ik dit geen enkel probleem, het enige wat erg vind is dat ze zich schuldig voelt tegenover mij. Ze moet dit echt niet doen ze doet haar werk fantastisch en ze probeert iedereen te verzorging naar wens en ze voelt zich schuldig als er ne keer iets anders moet. Ik zelf vind dit geen probleem kom je iets later kom je vroeg zolang dat ik mijn verzorging krijg. Elke dag mijn spuitje en om de 3 dagen mijn plakker veranderen. Trouwens mijn pijnpleister zal worden afgebouwd nu neem ik 1 halve van 12µg/uur + 1 van 25µg/uur die halve word volgende keer weg gelaten en dan neem ik nog maar 1 van 25µg/uur. Ik zal dus verder afbouwen. Naar het schijnt moet dit heel rustig aan gebeuren. Het grappige is dat ik denk dat ik geen gewenning heb aan die medicatie maar het afbouwen moet heel rustig gebeuren. Gelukkig doe ik het toch want uiteindelijk is die medicatie voor niets nodig bewijze van spreken.
Jo is samen met Volker en Lander een helikopter aan het bouwen voor in de tuin. Sinds Volker helikopterredder wilt worden kan het niet rap genoeg gaan. Het enige wat hij wil is het dat rap gemaakt is en dat hij kan beginnen spelen. Alleen het goede weer mag eens komen. Die ongelooflijk lange herfst, winter, herfst met de vergissing dat de lente is weggevallen en de zomer is ook zoek.
Vandaag kreeg ik de melding van Lieve ze heeft Gletscherstrabe in Oostenrijk opgereden met de fiets een col van 2750 hoog. Je zou zeggen met een beetje training geraak je er wel. Maar voor Lieve is dit een hele prestatie Lieve heeft bij mij op de gang gelegen toen ik in Pellenberg lag, Ze heeft een hersenbloeding gehad en is deels verlamd aan haar rechterkant (als ik me niet vergis) ze is beginnen fietsen met Marcel haar man en een tandem. Dat haar revalidatie zeker ten goede komt. Ik ben echt trots op haar. Vorige keer heeft ze 2.645meter hoge col du Galibier op gereden in de Franse Alpen. Ik doe daar mijn petje voor af ze geeft niet op. Ze heeft 3 zonen waar ze apetrots op is. Samen met Marcel vormt ze een fantastisch team. Ze doen enorm veel samen die 2 fietsen, wandelen, sporten. Marcel zou een pluim moeten krijgen hoe hij voor lieve zorgt amai chapeau.
Volker is helemaal in de ban van FC De Kampioenen. Hij is DVD2 aan het kijken. Maar niet getreurd hij mag heel afgebakend kijken 1 uurtje en dat is het per dag en dan en niet steeds dezelfde want hem kennende kan hij 100 keer dezelfde DVD zien. Er zijn grenzen. Ik betrap me er zelf op dat ik soms een beetje ga mee kijken. Het is zo nostalgisch maar die met DDT zijn zalig.
Deze nacht had ik een hele
enge droom. Ik was naar Pellenberg gegaan voor mijn 1 keer per week kine-sessie
en moest een halfuurtje in de statafel staan. Ik stond goed en ineens liep er
iemand tegen en ik viel poenk op mijn snoet. Met man en macht hebben ze dit
recht gezet en maar die stond niet in evenwicht en poenk ik lag er terug. Ik ben toen wakker geworden en ik lag fijn en veilig in mijn bed waar ik niet kan uitvallen. Binnen een paar maanden staat hier ook zo een exemplaar, de aanvraag zal worden ingediend.
Je weet we zijn een B&B voor de schaapjes van de buren. Poppy en Zita hebben hier een lekker stukje gras voor hen en voor Jo een taakje minder want de diertjes eten ons gras op en dan moet Jo het gras niet afrijden. Elke ochtend gaan Volker en Lander dag zeggen aan de schaapjes en toen lag 1 van de schaapjes heel raar op de grond. Papa erbij gehaald en hij was er ook niet gerust in en verwittigde de buren. Eric en Katrien waren werken maar werden opgetrommeld. Dierenarts gebeld, afgesproken wat we gingen doen, enz. Eric is gekomen en Poppy en Zita werden al gewisseld van wei. Afspraak met Eric als ze weten wat het diertje heeft geef ons een seintje. Na een uurtje was de dierenarts er en zagen we Eric terug. Wat bleek dat het diertje een epileptische aanval had gehad. Ze kreeg een spuitje om even tot rust te komen. Ik heb veel geleerd over schaapjes vandaag.
Deze middag bezoek gehad van Sofie een fantastisch toffe madam Sofie. Sofie lag bij mij op de gang in Pellenberg, 2 jaar geleden hebben ze ze aangereden. Op het zicht heeft ze veel geluk gehad. Want als je ze ziet dan zie je niets maar ze is zwaar aan het revalideren en nu nog. Ze werkt aan haar geheugen, aan haar evenwicht,... elke dag een stap dichter bij het herstel. Wat altijd zal blijven is haar geur en haar smaak die verdwenen zijn. Maar we hebben het heel tof gehad vandaag. De jongens gingen net eten en Sofie hielp spontaan mee met de boterhammen te smeren. Volker had speciale wensen boke met salami, komkommer en tomaat. Lander ook maar at eerst alles van zijn boke om dan een boterham te eten met hagelslag. We hebben goed bijgebabbeld en we doen dit nog eens over.
Opa en Marceline hier binnen en Volker vond het heel vreemd dat opa Tienen niet met oma Tienen samenwoonden. Heel de uitleg dat de papa en mama van papa gescheiden waren. Maar in Marceline zien ze wel een interim oma.
Vandaag was weer een drukke dag en een beetje doseren zou me beter afgaan maar ik kan echt geen neen zeggen ook al zou ik dat nog altijd willen. Zo zeiden ze weeral tegen me en ik word er zo boos van. Allee Inge zie eens wat ge allemaal terug kunt!! Ik kan het dan niet laten om te zeggen. Ja, zie wat ik kan nu IK KON ALLES en dan zie je de mensen denken ja je heb gelijk maar toch moet ge content zijn. Maar ik mag daar echt niet over nadenken. Zoals ik niet mag denken waarom dit waarom dat. Waarom is dit allemaal gebeurt en wat als ze dit hadden gedaan of dat niet gedaan. Ik kan niemand de schuld geven iedereen heeft gedaan wat hij of zij moest doen.
Om Volker zijn rekenen en
taal op pijl te houden gaan we elke dag een kwartiertje oefenen. Elke zondag
avond gaan we afspreken hoe we de week gaan aanpakken. Maandag, woensdag en
vrijdag of dinsdag, donderdag en zaterdag 3 dagen per week is ons doel. Ik
stelde voor en ineens dacht Volker een week wel een week niet een week wel,
goed idee maar geen blijver vind ik maar volgende week is het speelstraat dus
waarom niet. Volgende week worden er geen oefeningen gemaakt maar deze week
elke dag.
De jongens waren opgestaan
en kwamen direct knuffelen. Ik geniet er nog heel hard van. Ik krijg er niet
genoeg van en ik heb het gevoel de jongens ook niet. Ik lag mijn hand dan rond
hun lijfje en babbel dan een beetje. Over wat heb je gedroomd, heb je goed
geslapen, Dromen over slangen, leeuwen, krokodillen er zijn geen grenzen in
dierenland in hun hoofd en ze zijn dan de grootste dierenverzorgers en de beste
leeuwentemmers.
Ze weten het nog niet maar
van Maria krijgen de jongens 12 seizoenen van FC De Kampioenen. Jo en ik gaan
ze straks gaan halen in de stad. Het is geleden van vorig jaar mei dat ik nog
in de stad ben geweest. L En nu vind ik het super eng om te gaan. Kan je dat nu
geloven. Gewoon naar de stad gaan vind ik eng. Stel je voor dat ik iemand
tegenkom dat ik ken en die het niet weet dan moet ik weer het verhaal doen en
daar heb ik niet altijd veel zin in. Na de kine doen we het even. Ik ben eens benieuwd
hoe de jongens gaan reageren als we er mee binnen komen. Een cadeautje van
Maria, Prudent en Katleen. We hebben al een activiteit voor deze
week naar Linden om dank u te zeggen.
. Jo en Volker zijn naar het containerpark tussen de buien door. Het leuke is dat Volker echt wel groot aan het worden is, hij helpt spontaan ook omdat hij weet dat hij vooraan in de auto mag zitten. Sleuren, vuil worden en opscheppen wat hij al kan zo ken ik Volker. 
) de volgende dag had ze een rokje en t-shirt aan en ik vroeg laat eens zien die tattoo. En ja het teken van de rebellen. Ik was ondertussen aan het vertellen van Volker dat hij grote fan was van Star Wars als klein ventje en dat hij steeds zei kijk de BRETELLEN i.p.v. de REBELLEN. Hij wist niet wat bretellen waren maar het is maar een klein verschil. 
